6/1 Η
ΒΑΠΤΙΣΗ του ΚΥΡΙΟΥ
«Ἐφάνη γὰρ Θεὸς ἀνθρώποις διὰ γεννήσεως· ἑορτάζομεν…, ἐπιδημίαν Θεοῦ πρὸς
ἀνθρώπους, ἵνα πρὸς Θεὸν ἐνδημήσωμεν,…ἵνα τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποθέμενοι, τὸν
νέον ἐνδυσώμεθα· καὶ ὥσπερ ἐν τῷ Ἀδὰμ ἀπεθάνομεν, οὕτως ἐν τῷ Χριστῷ ζήσωμεν…»[1],
μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔλαβε δούλου μορφή, γιά νά ἐλευθερώσει
ἐμᾶς ἀπό τή δουλεία τῆς
ἁμαρτίας. Ὁ Τριαδικός Θεός ἐκφράζεται ἀγαπητικά πρός τόν ἄνθρωπο, ἐφ’
ὅσον ἀποστέλλει στή γῆ τόν Υἱόν
Του τόν Μονογενῆ γιά νά
σώσει τόν ἄνθρωπο.
Σήμερα ἑορτάζομε
τά Θεοφάνεια, τήν πρώτη ἐπίσημη ἐμφάνιση
τῆς Τριαδικῆς Θεότητας. Ὁ Υἱός δέχεται τό Βάπτισμα ἀπό τόν Τίμιο Πρόδρομο στά
Ἰορδάνεια ὕδατα, ἐνῶ ὁ Θεός Πατήρ μαρτυρεῖ τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀγάπη Του πρός τόν
Υἱόν,μέ τούς λόγους: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὧ ηὐδόκησα…»[2], τό δέ
Ἅγιο Πνεῦμα παρίσταται «ὡσεί περιστερά» καί δηλοποιεῖ τή λύση τῶν δεσμῶν
τῆς ἁμαρτίας. Ἡ Τριαδικότητα ἀποκαλύπτεται. Ἡ φύση ἔντρομη. Ὁ ἄνθρωπος ἔκπληκτος. Οἱ Ἄγγελοι κατάπληκτοι. Οἱ Οὐρανοί
ἀγάλλονται.
Ἡ
Τριαδική Θεότητα συναπαρτίζεται ἀπό τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Τρία Πρόσωπα, πού συνδέονται μεταξύ τους ὁμοουσίως, ἀδιαιρέτως, ἀσυγχύτως.
Τρεῖς ὑποστάσεις μέ κοινή φύση, οὐσία, ἐνέργεια
καί δόξα. Ὁ Πατήρ γεννᾶ προαιωνίως τόν Υἱό καί ἐκπορεύει τό Πανάγιο
Πνεῦμα.
Τό
μυστήριο τῆς Τριαδικῆς Θεότητας παραμένει ἀκατανόητο ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού
βιώνει τήν ὑπαρξιακή ἀλλοτρίωση. Ἡ
ἔξοδος ἀπό τή φιλαυτία καί ἡ εἴσοδος
στή φιλαλληλία, σηματοδοτοῦν τή γνώση τῆς
Ἁγιοτριαδικῆς ὑποστάσεως.
Τά
τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας ζοῦν μέ ἀδιάπτωτη ἀγάπη, κινοῦνται μέ ἀληθινή
ἐλευθερία καί βιώνουν τήν ἀδιάσπαστη
ἑνότητα. Αὐτόν τόν Τριαδικό τρόπο ζωῆς προτείνουν στόν ἄνθρωπο. Αὐτήν τήν
αὐθεντική ἀγάπη προσφέρουν, ὡς πρότυπο.
Μία ἀγάπη ἔμφλογη, πού θά ἀποδίδει ὁ ἄνθρωπος στόν Θεό , ὡς ἀπαύγασμα
τῆς δικῆς Του ἀγάπης καί ἡ ὁποία θά ρίχνει
τήν ἀνταύγειά της διάπλατα στόν
ἄνθρωπο.
Ἡ
ἀπαρέγκλιτη πίστη στόν Τριαδικό Θεό
συνεπάγεται μία ἀνιδιοτελῆ,
αὐτοθυσιαστική προσφορά πρός τόν ἄνθρωπο. Σήμερα, πού οἱ συνάνθρωποί μας
βιώνουν τήν πτώχευση καί στεροῦνται βασικῶν ἀγαθῶν πρός ἐπιβίωση, καλεῖται ὁ
κάθε Χριστιανός νά δείξει τήν ἀγαπητική του παρουσία. Νά σημειώσει αὐθυπέρβαση, ὥστε νά προβεῖ
σέ ἅλμα ἀγάπης, σέ ἄνοιγμα
ἐλπίδας.
Προσφέροντας
στούς ἀνθρώπους ἡ προσφορά μετατίθεται
στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, κατά τή ρήση Του: «ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων
τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί
ἐποιήσατε»[3].
Δείχνοντας ἀγάπη στόν πλησίον μας ἀναπτύσσουμε τήν ἑνότητα καί βιώνουμε τήν Ἁγιοτριαδική
ἑνότητα, ὁπότε ὁ δεσμός
εἶναι ἄρρηκτος. Ἑνωμένοι, εἴμαστε
δυνατοί καί σημειώνουμε ἐπιτυχίες καί ὑπερβάσεις
και ἐξόδους ἀπό τά ἀδιέξοδα. Μία δυνάμει ἑνότητα καθίσταται ἱκανή νά
μεγαλουργήσει, νά σημειώσει σωτήριες νίκες, μέ τίς ὑπερβάσεις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ
καί τίς μεταστροφικές ἀλληλικές ἐπιδιώξεις. Ἄλλως τε δέν εἴμαστε μόνοι μας. Ὁ
Ἰησοῦς μᾶς τό ὑποσχέθηκε, ὅτι θά εἶναι
μαζί μας : «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ'ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[4].
Μήν
φοβεῖσθε! Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἀδιάψευστη
ἐλπίδα μας. Ἄς Τόν ἐμπιστευθοῦμε γιά νά μᾶς ἀνανεώσει, νά μᾶς
ἀνακαινίσει, νά μᾶς διασώσει. Τό ἄδυτο
Φῶς τῆς Θεοφάνειας θά
φωτοποιεῖ τή ζωή μας, θά φωτοδοτεῖ τά
βήματά μας.-
