Αγία ΦΩΤΕΙΝΗ η Ιεραπόστολος.

ΑΓ. Φ Ω Τ Ε Ι Ν Η. -Μία φλογερή Ιεραπόστολος.-

Ο Ιησούς ανά τους αιώνες μαγνητίζει ψυχές, ηλεκτρίζει καρδιές, πυρπολεί υπάρξεις, δημιουργεί μία ατέλειωτη σειρά αφοσιωμένων Φίλων Του.
Ανάμεσά τους διακρίνεται η Αγία Φ Ω Τ Ε Ι Ν Η, που τιμάμε στις 26 Φεβρουαρίου.
Η γυναίκα εκείνη, που έχει προσωπική γνωριμία κι αξιόλογη συνομιλία με τον Κύριο στο πηγάδι του Ιακώβ. Εκείνη η συνάντηση είναι η μεγάλη στιγμή της μεταστροφής της. Από εκείνη την ώρα, που οι κεραίες της ψυχής της συλλαμβάνουν το μήνυμα και το νόημα της Τριαδικής Θεότητας, από τότε αρχίζει με αμείωτο ζήλο το υψηλό έργο της ιεραποστολής.
Κερδίζει τις πέντε αδελφές της: Ανατολή, Φωτώ, Φωτίδα, Παρασκευή, Κυριακή και τους δυό γυιούς της: Βίκτωρα και Ιωσήφ. Με αυτούς, σαν επιτελείο, οργώνει πόλεις και χωριά και σπέρνει το σπόρο της Αλήθειας του Χριστού.
Το 66 μ.Χ. ο βασιλιάς Νέρωνας εξαπολύει απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών. Η Αγία Φωτεινή με το γυιό της Ιωσήφ βρίσκονται στην Καρθαγένη της Αφρικής και κηρύττουν με παρρησία.
Ο μεγαλύτερος γυιός της Βίκτωρας προάγεται σε αρχιστράτηγο του Ρωμαϊκού στρατού. Ο βασιλιάς του αναθέτει ειδική αποστολή στην Ιταλία για να τιμωρήσει τους Χριστιανούς.Ο δούκας Ιταλίας Σεβαστιανός γνωρίζει τη χριστιανική ιδιότητα του Βίκτωρα και τον προτρέπει φιλικά να εφαρμόσει τη βασιλική εντολή. Ο θαρραλέος όμως αρχιστράτηγος δεν πτοείται. Είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα παράσημα και να παραμείνει κήρυκας Ιησού. Ο Σεβαστιανός τυφλώνεται και μένει άφωνος. Ομολογεί τη Θεότητα του Χριστού, αναβλέπει και Τον δοξολογεί. Το θαύμα προσελκύει πολλούς στο Χριστό.
Ο Νέρωνας πληροφορείται τη χριστιανική ταυτότητα του Βίκτωρα και του Σεβαστιανού και την οικογενειακή ιεραποστολική δράση της Αγίας Φωτεινής και τους καλεί στη Ρώμη.
Ο Κύριος εμψυχώνει το Βίκτωρα και τον μετονομάζει τιμητικά Φωτεινό. Η Αγία φθάνει στη Ρώμη. Πανθομολογούν αγάπη στον Ιησού. Διατάζεται η συντριβή των δακτύλων και η αποκοπή των χεριών, αλλά μένουν αβλαβή, ενώ τα χέρια των δημίων παραλύουν. Οι άνδρες φυλακίζονται, ενώ οι γυναίκες οδηγούνται στο παλάτι σε μια προκλητική επίδειξη χρυσού. Εκεί συναντούν την κόρη του Νέρωνα Δομνίνα. Κατηχείται μαζί με τις εκατό υπηρέτριές της, βαπτίζονται και μετονομάζεται Ανθούσα. Μοιράζει τα χρυσαφικά στους φτωχούς και ακολουθεί την Αγία.
Ο Νέρωνας οργίζεται και διατάζει να ριφθούν όλοι σε καμίνι, αλλά παραμένουν αβλαβείς. Τους προσφέρει να πιουν δηλητήριο από τον ξακουστό μάγο Λαμπάδιο. Πίνουν και μένουν απαθείς. Ο μάγος γίνεται Χριστιανός, βαπτίζεται Θεόκλητος και αποκεφαλίζεται.
Τα μαρτύρια συνεχίζονται σκληρότερα. Κόβονται τα νεύρα των Αγίων. Κατασχίζονται, κατακαίονται, ποτίζονται με στάχτη και ξύδι, μολύβι και θειάφι, αλλά αγάλλονται. Τυφλώνονται και ρίχνονται σε σκοτεινή φυλακή γεμάτη φαρμακερά φίδια. Ο Κύριος τους εμψυχώνει, τους θεραπεύει, νεκρώνει τα φίδια και ευωδιάζει το χώρο. Πολλοί τους επισκέπτονται και πιστεύουν στο Χριστό. Ο Νέρωνας καταπλήσσεται. Διατάζει να σταυρωθούν και να κτυπηθούν ανελέητα.Οι Άγιοι παραμένουν ζωντανοί, ψάλλουν, Άγγελος τους απελευθερώνει, ενώ οι δήμιοι τυφλώνονται. Με τις προσευχές της Αγίας επαναβλέπουν και βαπτίζονται. Ο Νέρωνας διατάζει την εκδορά του δέρματος των Αγίων και τον αποκεφαλισμὸ όλων, εκτός της Αγίας Φωτεινής. Η Αγία λυπείται, που μένει μόνη, ενώ οι συναθλητές της βρίσκονται στον Ουρανό πανευτυχείς.
Προσεύχεται θερμά κι ο Χριστός εμφανίζεται και την καθιστά υγιή. Στη φυλακή και ενώ υμνολογεί τον Κύριο παραδίδει την ψυχή της στα χέρια Του και απολαμβάνει αιώνια την ατέρμονη ευτυχία του Παραδείσου.-

ΟΣΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ η Αθηναία.

19/2 ΟΣΙΑ Φ Ι Λ Ο Θ Ε Η, η Αθηναία.

ΦΙΛΟΘΕΗ! Ένα αστέρι φωτεινό στο χώρο του Παραδείσου. Ένας φάρος τηλαυγής για τους οδίτες της γης.
ΦΙΛΟΘΕΗ! Το καύχημα των Αγγέλων. Το εγκαλλώπισμα των Οσίων. Η αρωγή των θλιμμένων. Η καταφυγή των διωκομένων. Η προστάτρια των Αθηναίων.
ΦΙΛΟΘΕΗ! Οσίων και Μαρτύρων η έκφραση.
1522 μ.Χ. Στην Αθήνα γεννιέται η αρχοντοπούλα Ρεγούλα Μπενιζέλου. Ένα δώρο Θεϊκό. Μία απάντηση θετική του Θεού στις ικετευτικές επικλήσεις της θεοσεβούς μητέρας της Συρίγας. Γαλουχείται με τα νάματα της πίστεως. Δέχεται την ευεργετική επίδραση της θεϊκής Γνωριμίας. Καλλιεργείται ψυχικά κι αντανακλά ευοίωνο μέλλον. Η καρδιά της δονείται από αγάπη για το Χριστό. Μεγαλώνει με προοπτική. Οι αναβάσεις είναι ο στόχος της. 12χρονη η Ρεγούλα γίνεται σύζυγος πλουσίου άνδρα. Η ζωή της γίνεται μαρτυρική από τη βάναυση συμπεριφορά του. Κι ο Κύριος τερματίζει την τρίχρονη δοκιμασία της. Καλεί στον Ουρανό τον αμετανόητο σύζυγο, απελευθερώνοντας τη δική Του Αθλήτρια. Η Ρεγούλα στοχεύει πλέον απαρέγκλιτα στη θέωση. Απαρνείται την αυταρέσκεια και επιδιώκει τη θεαρέσκεια. Αγωνίζεται για την απόκτηση ταπεινού φρονήματος,διακαούς αγάπης. Ενδοσκοπεί και αποσκοπεί στην αυτογνωσία, με προοπτική την αδελφογνωσία και στόχο τη Θεογνωσία. Με όπλα την προσευχή και τη νηστεία, την αγρυπνία και τη μελέτη αυτοκαλλιεργείται. Κι ύστερα από 10χρονη χηρεία και εκδημία των γονέων της, επιδίδεται απρόσκοπτα στη στοχική της επίτευξη. Διαθέτει την τεράστια περιουσία της στη διπολική αγάπη: Του Θεού και των ανθρώπων. Κτίζει Μονή, Παρθενώνα, για τη λατρεία του Θεού και για εστία προσφοράς αγάπης στον άνθρωπο. Κι η μεγάλη στιγμή της προσωπικής της αφιερώσεως στο Νυμφίο Χριστό στο προσκήνιο. «Κείρεται η δούλη του Θεού ΦΙΛΟΘΕΗ Μοναχή...». Είναι η τιμητική διάκριση του Θεού στην ανένδοτη Αγωνίστρια. -«Ναι, του Θεού συνεργούντος...», είναι η καταφατική απάντηση στο θεϊκό κάλεσμα. Και η αρένα της ισάγγελης πολιτείας ανοίγεται διάπλατα. Πλήθος νεανίδων εντάσσεται στη συνοδεία της. Κι αναδεικνύεται χειραγωγός άριστη, οδηγός θεοφώτιστη, μάνα φιλόστοργη, συναγωνίστρια πρότυπη. Διδάσκει βιωματικά, παιδαγωγεί μεθοδικά, φρονηματίζει υψηλά, μεταλαμπαδεύει πειστικά, στηρίζει δυναμικά, νουθετεί σωστικά. Η βαθειά πίστη της προσκαλεί. Ο φλογερός ζήλος της προκαλεί. Η ένθεη αγάπη της παρακινεί. Τα λόγια της μεταφράζονται σε έργα. Η ζωή της διδάσκει εύγλωττα. Προσιτή σε όλους η Ηγουμένη Φιλοθέη, γίνεται η καταφυγή όλων. Η Ρωμιοσύνη προσφεύγει κι αναπτερώνεται. Οι αιχμάλωτες καταφεύγουν και προστατεύονται. Οι ενδεείς προστρέχουν και καλύπτονται. Οι ασθενείς βρίσκουν τη θεραπεία στο Νοσοκομείο της. Οι ξένοι τη φιλοξενία στους Ξενώνες της. Τα ορφανά το στήριγμα στα ιδρύματά της. Στο Βασίλειο της Αγάπης η αγάπη βρίσκει τη μεγαλειώδη έκφρασή της. Αγωνία και αγώνας της ακούραστης φιλόθεης Γερόντισσας Φιλοθέης να κρατήσει υψηλό το φρόνημα των ραγιάδων, με φωτεινό το όραμα της λευτεριάς. Να διατηρήσει αδούλωτη την ψυχή των αδελφών του Χριστού από τις αλλόπιστες επιθέσεις. Και η αγαπητική της προσφορά σύντομα γίνεται στόχος των Τούρκων. Η προστατευτική της κάλυψη σε τέσσερις αιχμάλωτες γυναίκες γνωστοποιείται και η απολογία της είναι άμεση. Ομολογεί παρρησιακά και φυλακίζεται πάραυτα. Βασανίζεται σκληρά και καταδικάζεται σε θάνατο. Οι Χριστιανοί το πληροφορούνται και θλίβονται. Εξαγοράζουν τον Κριτή κι απελευθερώνουν την Οσία. Η ηρωϊκή θεάρεστη πορεία συνεχίζεται. Προσφέρει και προσφέρεται στο βωμό της αγάπης στο Θεό, στον άνθρωπο, στη σκλαβωμένη Πατρίδα. 1589 μ.Χ. Παραμονή της γιορτής του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Η Μονή τιμά τον Άγιο με ολονυκτία. Ο Ναός δονείται από τις ψαλμωδίες. Οι ψυχές σκιρτούν από κατάνυξη. Οι καρδιές πάλλονται από αγάπη για το Θεό της αγάπης. Κι εκείνο το βράδυ, που πύρινες ικεσίες φθάνουν στο Θρόνο του Θεού, μία ομάδα Τούρκων εισβάλλει στο Ναό, συλλαμβάνει βίαια την Οσία Φιλοθέη, τη μαστιγώνει αλύπητα, και την εγκαταλείπει ημιθανή. Είναι η αρχή του τέλους της γήινης πορείας της. Το σώμα φθίνει από τις διάσπαρτες πληγές. Η ψυχή εξαγνίζεται από τη μαρτυρική καρτερία. 19 Φεβρουαρίου 1589! Μία καρδιά, με πολλή αγάπη, παύει να χτυπά. Μία ψυχή πάλλευκη φθάνει στο Θρόνο του Πλάστη, Αγωνοθέτη Κυρίου της. Μία νικήτρια συναριθμείται στον όμιλο των Οσιομαρτύρων. Είναι η Οσία Φιλοθέη.Η απουσία της έντονη στην Αθήνα. Η παρουσία της εύλαλη στην Ελλάδα, στην Ορθοδοξία. Οι πρεσβείες της ακατάπαυστες για τους πιστούς. Ο Καθεδρικός Ναός της Αθήνας κρατεί πολύτιμο θησαυρό το ιερό θαυματουργό της λείψανο και την τιμά πανηγυρικά.-

ΔΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

ΚΥΡ. ΑΣΩΤΟΥ. (Α΄ Κορ. στ΄, 12 –20)
ΔΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

«Πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος. »(Α΄Κορ.στ΄,12 ).
Όλα μου επιτρέπονται, διακηρύσσει διαπρύσια ο Απ. Παύλος, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να εξουσιασθεί από τίποτε.
Δηλώνει εκούσια « δούλος Χριστού » και ταυτόχρονα « απελεύθερος ».
Η εθελοδουλεία και η «εν Χριστώ ελευθερία» στην πλέον μεγαλειώδη τους έκφραση.
Η δουλεία στο θέλημα Του σηματοδοτεί την αληθινή ελευθερία.
Η άρση του ζυγού του Χριστού προσφέρει τη δυνατότητα της αποταγής κάθε εξουσίας.
Η αποτίναξη του «χρηστού ζυγού» του Χριστού οδηγεί σε στυγερή υποδούλωση.
Η άρνηση της δουλείας του Χριστού καταλήγει στη δουλεία των παθών.
Ελεύθερη δουλεία και υπόδουλη ελευθερία.
Την πρώτη εκφράζει βιωματικά ο κορυφαίος των Αποστόλων Παύλος.
Τη δεύτερη βιώνει τραγικά ο άσωτος γυιος της παραβολής.
Ο δούλος Χριστού αναδεικνύεται φορέας της «εν Χριστώ» ελευθερίας.
Ο ελεύθερος από κάθε ζυγό καθίσταται αληθινά υπόδουλος.
Ο Απ. Παύλος, εκφραστής της «εν Χριστώ» ελευθερίας, τονίζει προς τους μιμητές του : «Τη ελευθερία η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε.»( Γαλ. ε΄,1)
Ο άσωτος γυιος της παραβολής στους δέσμιους των παθών προτείνει για μίμηση : «..αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου..»( Λουκ. ιε΄ ,18 )
Τα δεσμά του Χριστού χορηγούν ευλογία. Ο ζυγός του Χριστού προσφέρει την αληθινή ελευθερία.
Στον Χριστό, ας αναζητήσουν οι στρατοκόποι της ζωής την ελευθερία τους.-

Η ΄΄ε υ χ ή ΄΄!

Η "ΕΥΧΗ" του ΙΗΣΟΥ.
Α δ ι α λ ε ί π τ ω ς π ρ ο σ ε ύ χ ε σ θ ε."(Α΄ . Θεσ. ε΄ 17) , είναι η προτροπή του Πυρφόρου Απ. Παύλου. Συνιστά ακατάπαυστη επικοινωνία με τον Θεό. Η επικοινωνία συνεπάγεται την κοινωνία αναλόγως.
Έκφραση της αδιάλειπτης προσευχής η "ευχή" του Ιησού. Μια μικρή μονολόγιστη προσευχή με τεράστια δυναμική. Μια ικεσία, πόλο έλξεως του ελέους του Θεού και ταυτόχρονα αλεξιτήριο των δαιμονικών παρεμβάσεων.
Μια κραυγή κεραυνοβόλα με προεκτάσεις ιαματικές και σωτήριες. "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ."
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ." Μια τρανή διακήρυξη της Θεανθρωπότητας του Χριστού, ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ", αλλά συγχρόνως και μια τελωνική ομολογία της αμαρτωλότητάς μας, "ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ".
Η αναγνώριση της δυνάμεως του Χριστού και της αδυναμίας της προσωπικής, προϋποθέτουν ταπείνωση και προωθούν την ταπείνωση.
Η συνειδητοποίηση της σωστικής δυνάμεως του Θεανθρώπου και της εμφαντικής αδυναμίας του ανθρώπου, συντελεστής προϋποθετικός της σωτηρίας.
Η διαρκής επανάληψη της "ευχής" Χριστοποιεί τον άνθρωπο και αιωνοποιεί την κίνηση.
Η ομολογία της Θεϊκής Υιικότητας του Χριστού, ομολογία πίστεως. Η μηδενική αυτοσυνειδησία έκφραση ζωής μετανοίας. Η διασύνδεση των δύο ομολογιών συνιστά την Ορθόδοξη ζωή και η αποσύνδεσή τους σηματοδοτεί την αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος.
Η "ευχή" όπλο πανίσχυρο, δύναμη καταλυτική των πονηρών διαπλοκών, ισχύς μεταμορφωτική, αφού "τας σαρκικάς ορέξεις αναστέλλει και την πλεονεκτική αμβλύνει γνώμην και τον τύφον καθαιρεί και τον φθόνον αναιρεί και τον θυμόν παιδαγωγεί και την μνησικακίαν αφανίζει",κατά τον Αγ. Γρηγόριο Παλαμά.
Η εργασία της προσευχής ενεργείται κάθε ώρα, όλη μέρα, στον θόρυβο και την ησυχία, στην απασχόληση παράλληλα και στην ανάπαυση κύρια.
Η πύρινη κραυγή της "ευχής"του Ιησού ανταύγεια μιας διακαούς αγάπης προς τον Κύριο.
Η συγκέντρωση του νου στο νόημα της κάθε λέξης, μαζί με τον αγώνα κάθαρσης της καρδιάς από τα πάθη, καθιστούν την προσευχή ανεμπόδιστη και αποτελεσματική.
Η βίωση της καθημερινής παρουσίας του Θεού, η απαρέγκλιτη τήρηση του Ευαγγελικού Νόμου, η συμμετοχή στη λατρευτική και Μυστηριακή ζωή Εκκλησίας, η Ορθόδοξη Ασκητική βιοτή,η καθημερινή ζωή μετανοίας, αναδεικνύουν την προσευχή απερίσπαστη.
Μια συνειδητοποιημένη "ευχή" του Ιησού διεργάζεται μια Χριστοποιημένη "εικόνα" Θεού, ένα Αγιοποιημένο πρόσωπο.
Η "ευχή" του Ιησού, λοιπόν, ας είναι η αδολεσχία μας και η καθημερινή συνεχής ενασχόλησή μας.
"ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ , ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ."-