ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ο λόγιος.

29/7. ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
ο λόγιος.

«Ουαί δε μοι έστιν εάν μη ευαγγελίζωμαι» (Α΄ Κορ. θ΄ ,16), είναι οι λόγοι του ένθερμου Αποστόλου των Εθνών Παύλου.
Εγερτήριο σάλπισμα για επιτακτικούς ιεραποστολικούς αγώνες. Δραστικό έναυσμα για φλογερή ιεραποστολική πορεία.
Κι ο αντίλαλος των λόγων του διαπερνά τους αιώνες μέχρι συντελείας. Κι αφυπνίζονται ψυχές και πυκνώνουν την ιεραποστολική φάλαγγα του Ιησού. Πολυπληθείς οι ένζηλοι αγωνιστές της εξάπλωσης της Βασιλείας του Θεού στη γη. Κι ανάμεσά τους κι ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ.
Ένας ακόμη Χριστιανός τάσσεται εκούσια στην υπηρεσία του Χριστού. Ένας λόγιος επί πλέον γίνεται φερέφωνο Χριστού. Ένας ταλαντούχος νέος προσφέρει αντίδωρο αγάπης στον Κύριο.
Ας γνωρίζουμε όμως τη γήινη πορεία του. Είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα.
Πατρίδα του είναι η Κιλικία. Από μικρός γνωρίζει τον Χριστό και πιστεύει με ειλικρίνεια. Εντρυφεί στην Αγ. Γραφή και θέλγεται η ψυχή, σαγηνεύεται η καρδιά, φωτίζεται ο νους. Η πίστη γιγαντώνεται. Η φλόγα θεριεύει. Ο ζήλος φουντώνει. Η χριστιανική αλήθεια, πολύτιμο απόκτημα, δεν παραμένει προσωπικό. Με τη φλόγα στην καρδιά και την ευφράδεια στο στόμα, φροντίζει το πιστεύω του να γίνει κτήμα όλων.
Κηρύσσει διαπρύσια, πειστικά, θελκτικά. Η εναρμόνηση λόγων και έργων ακτινοβολεί, μαγνητίζει. Η καρποφορία πλούσια. Οι περιοδείες επεκτείνονται στη Μ. Ασία. Ο λόγος του Θεού απλώνεται. Ανθρώπινες καρδιές μεταστρέφονται. Ψυχές πολλές σώζονται. Ο θερισμός πλούσιος.
Η Άγκυρα είναι τώρα τόπος εντατικής εργασίας. Οι καλοπροαίρετοι ειδωλολάτρες πιστεύουν στον Χριστό και Τον ακολουθούν. Οι σκληροκάρδιοι όμως αντιδρούν και συκοφαντούν τον κήρυκα του Χριστού.
Ο Καλλίνικος τώρα στο εδώλιο. Ο άρχοντας Σακερδώς, φανατικός ειδωλολάτρης, τον ανακρίνει σχολαστικά και με θρασύτητα.
- «Πως τολμάς να περιφρονείς τους θεούς, που μας ευεργετούν και όλοι θυσιάζουν; Γιατί προτρέπεις τους ανθρώπους να τους απαρνηθούν;», είναι οι προκλητικές ερωτήσεις του.
Κι ο ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου απαντά εύτολμα: - «Δούλος του Κυρίου Ιησού Χριστού είμαι. Εκείνος είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Εκείνος είναι η ακατάβλητη δύναμη, ο ανεκτίμητος πλούτος, το μοναδικό μου καύχημα. Ο Ιησούς είναι το Φως και Αυτόν κηρύττω. Σ’ Αυτόν προσκαλώ να έλθουν όλοι και ν’ αφήσουν το σκοτάδι της ειδωλολατρείας. Παρακαλώ και σένα άρχοντά μου να εγκαταλείψεις τα είδωλα και να έλθεις στον Χριστό».
Ο άρχοντας εμμένει αδιάλλακτος στις πεποιθήσεις του και εκτοξεύει αλλεπάλληλες απειλές.
Ο Καλλίνικος αντιμετωπίζει τα πάντα ατρόμητα. -«Δε φοβούμαι τίποτε. Αψηφώ τις οποιεσδήποτε τιμωρίες και είμαι έτοιμος να τις υποστώ για την αγάπη του Χριστού. Επιθυμώ να μαρτυρήσω για τον Χριστό και να πεθάνω, για να ζήσω αιώνια και μακάρια μαζί Του», δηλώνει απερίφραστα κι αταλάντευτα.
Ο άρχοντας εξαγριώνεται και δίνει το σύνθημα της αρχής των κολαστηρίων.
Ο Μάρτυρας αποδύεται των ενδυμάτων και δέχεται σκληρές μαστιγώσεις. Παραμένει όμως γαλήνιος, ειρηνικός, εδραίος στην πίστη. Ευχαριστιακή δοξολογία ψελλίζουν τα χείλη για την τιμή του μαρτυρίου.
Ο Σακερδώς θαυμάζει το θάρρος και την υπομονή του Μάρτυρα και σκληρύνει τη στάση του.
Σε λίγο σιδερένια νύχια κατασχίζουν τις σάρκες του ακαταδάμαστου αθλητή. Πληγωμένος και αιμόφυρτος στο σώμα, άτρωτος κι αδούλωτος στην ψυχή, βαδίζει θριαμβευτικά το δρόμο του μαρτυρίου. Ο Κύριος είναι μαζί του ποιόν να φοβηθεί;
Διατάσσεται άμεσα να φορέσει σιδερένια παπούτσια, με εσωτερικά αιχμηρά καρφιά και να διατρέξει μία απόσταση σημαντική. Η Γάγγρα είναι το τέρμα και πυρίκαυστο το τέλος του Μάρτυρα.
Η εντολή εκτελείται πάραυτα. Κι ο δρομέας Μάρτυρας εκκινεί. Τα πόδια γίνονται διάτρητα. Οι πόνοι φρικτοί. Ο ηρωισμός όμως απαράμιλλος. Ο θαυμασμός των στρατιωτών καταφανής. Η κόπωσή του εμφανής. Η δίψα του αφόρητη. Κι ο Μάρτυρας του Χριστού καταφύγιό τους. Η συγχώρεση πρόθυμη κι η προσευχή θερμή για τους δημίους του. Ο Κύριος εισακούει, θαυματοποιεί και νερό άφθονο αναβλύζει από μία πέτρα.
Ο ηρωισμός και η αγάπη του Καλλίνικου καταπλήσσουν κι επηρεάζουν τους στρατιώτες. Η δειλία τους όμως μπροστά στην ισχύ του άρχοντα υπερισχύει. Κι η προτροπή του Μάρτυρα συνηγορεί.
Η πυρά ανάπτεται. Το πληγωμένο Μαρτυρικό σώμα γίνεται πυρανάλωμα. 29 Ιουλίου: Η ψυχή του Καλλίνικου μετατίθεται στα Επουράνια Σκηνώματα και συναπαρτίζεται στον πανευκλεή χορό των Μαρτύρων. Εκεί ευφραίνεται αένα την τρυφή του Παραδείσου.-

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ της Μονής Χρυσοβαλάντου Ηγουμένη.

28/7 ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ,
η της Μονής Χρυσοβαλάντου Ηγουμένη.


Τον πανίερο Χορό των Οσίων απαρτίζουν θεοειδείς μορφές, θεοστεφείς
αγωνιστές, Φωτόμορφα πρόσωπα, πιστά αντίγραφα του Ιησού.
Είναι οι πυρακτωμένες εκείνες καρδιές, που γνωρίζουν και αγαπούν πολύ τον Χριστό και για την αγάπη του Χριστού μηδενοποιούν το παν για να κερδίσουν το παν. Βιώνουν πολυδιάστατα την αγάπη και αναλίσκονται στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Ανάμεσα τους ευδιάκριτη και η Οσία ΕΙΡΗΝΗ.
Πατρίδα της η Καππαδοκία. Γεννιέται από ευγενείς γονείς. Μεγαλώνει μορφώνεται και διακρίνεται για την περίσσια ομορφιά και την πολλή αρετή. Ο πλούσιος ψυχικός της κόσμος ακτινοβολεί και ελκύει. Και το πριγκιπόπουλο Μιχαήλ, γιος της Βασίλισσας Θεοδώρας, υποψήφιος σύζυγος.
Η Ειρήνη τώρα συνοδευομένη από βασιλική φρουρά κατευθύνεται προς το Βυζάντιο. Το πέρασμα όμως από τον Όλυμπο σηματοδοτεί την πορεία της. Η αγάπη του Θεού ενεδρεύει και αποκαλύπτεται προαγγελικά. Η φήμη του θεόσοφου Γέροντα Ιωαννικίου πρόκληση για την Ειρήνη. Και η επίσκεψή της ανάπαυλα επιτακτική.
— «Καλώς ήλθες, δούλη του Θεού Ειρήνη. Ύπαγε εις την Βασιλεύουσαν χαρίεσσα. Η Μονή Χρυσοβαλάντου σε χρειάζεται να ποιμάνης τας παρθένους όπου διαβιούν εκεί», είναι τα προορατικά λόγια του Αγίου Γέροντα. Η Ειρήνη κατάπληκτη δέχεται τις ευλογίες του και συνεχίζει το ταξίδι.
Στο Βυζάντιο ο Κύριος αποφαίνεται θαυμαστά. Ο επίγειος νυμφίος Μιχαήλ ήδη έχει παντρευτεί. Ο Ουράνιος Νυμφίος Ιησούς την προσκαλεί στην Ουράνια παστάδα. Τα προφητικά λόγια του θεοχαρίτωτου ασκητή αντηχούν επίμονα. Η Ειρήνη ζει τη μεγάλη στιγμή της μεγάλης απόφασης. Η καρδιά της ανήκει πλέον σ' Εκείνον. Κι ενεργεί πάραυτα. Στέλνει ανθρώπους για την αναζήτηση της Μονής. Η ανεύρεσή της τη χαροποιεί. Διαμοιράζει πλούσια ρούχα και πολύτιμα κοσμήματα στους φτωχούς κι αναχωρεί για τη Μονή. Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία με αποφασιστικότητα. Αποστατεί από την κοσμική ματαιότητα και πρωτοστατεί για την Ουράνια μακαριότητα.
Επιδίδεται ενδιάθετα στα ασκητικά αθλήματα. Διακρίνεται για την ταπείνωση. Προσφέρει ευτελείς υπηρεσίες πρόσχαρα. Δέχεται εξουθενώσεις ποικίλες υπομονετικά. Βοηθεί παρηγορητικά. Ενισχύει θετικά. Συμπαραστέκεται πασίχαρα. Εντρυφά στις Αγιολογικές βιογραφίες, εμψυχώνεται, αγωνίζεται πρακτικά, παρακινεί δυναμικά.
Οι προσευχητικές επιδόσεις του Μ. Αρσενίου, που μελετά, παροτρύνουν για υψηλές ενασχολήσεις, για αδιάλειπτες επικοινωνίες.
Επιζητεί τις ευλογίες της Ηγουμένης και αρχίζει το επίπονο άθλημα. Βομβαρδίζει νυχθημερόν το Θρόνο του Θεού με τα πύρινα βέλη της προσευχής. Δέχεται όμως καταιγισμό σατανικών πυρών. Μάχεται ανυποχώρητα. Ενισχύεται με νηστεία. Θωρακίζεται με τη Θεϊκή δύναμη. Κατατροπώνει τον εχθρό. Πολεμείται πολύ, αλλά και δοξάζεται πολύ. Ο Κύριος τη χαριτώνει αφειδώλευτα.
Και η κοίμηση της Ηγουμένης τη φέρνει στον Ηγουμενικο θρόνο, παρά τις μετριοφρονικές της αντιρρήσεις. Είναι επιλογή της Ηγουμένης, πρόκριση του Αρχιεπισκόπου Μεθοδίου του Ομολογητού και ομόφωνη επιθυμία της Αδελφότητας.
Και διαποιμαίνει θεάρεστα. Και χειραγωγεί άριστα. Διοικεί με σύνεση. Διδάσκει με ταπείνωση. Στηρίζει με αγάπη. Νουθετεί με σοφία. Καθοδηγεί με επιδεξιότητα. Κατευθύνει με το αλάθητο του προορατικού χαρίσματος, που αξιώνεται και της διαρκούς συμβουλευτικής παρουσίας Αγγέλου.
Η αγιότητά της ακτινοβολεί. Οι άνθρωποι χαίρονται και προστρέχουν για εκζήτηση συμβουλών. Οι Δαίμονες παροργίζονται κι επιζητούν την καταστροφή της. Κι η πυροδότησή της την ώρα της προσευχής είναι δικό τους έργο. Η άμεση όμως επέμβαση αδελφής τη διασώζει μεν, αλλά της αποστερεί το Μαρτυρικό στεφάνι.
Η βαθιά ταπείνωση καθιστά την προσευχή της παρρησιακή. Οι κορυφές δύο κυπαρισσιών συγκλίνουν και η ίδια απογειώνεται, ενώ συνομιλεί πύρινα με το Νυμφίο της ψυχής της.
Η θαυματουργική Χάρη της επιδίδεται, αλλά στο Θεό αποδίδεται. Αυτοασφαλίζεται και παραμένει στο χώρο της Θείας Χάριτος.
Κι ο Κύριος τη φιλοδωρεί μοναδικά. Τρία μήλα από τον Παράδεισο της στέλνει με τον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο από την Πάτμο και μεταφορέα έναν ναυτικό, για Παραδεισένια πρόγευση, για φάρμακο, για παρηγοριά κι ενίσχυση.
Κι όταν πλησιάζει η ώρα της εκδημίας το πληροφορείται πρόωρα και με επακρίβεια. Νουθετεί επιλογικά, προσεύχεται δοξολογικά και στις 28 Ιουλίου κοιμάται οσιακά.
Μετά από 103 χρόνια γήινης πορείας και ενάρετης Μοναχικής Πολιτείας, ζει και γεύεται ατέρμονα την αγάπη του Θεού, μέσα στο ανέσπερο Φως της Παρουσίας Του.
Οσία του Θεού, Ειρήνη, πρέσβευε τώρα αδιάλειπτα και για τη δική μας σωτηρία.-

Α Γ Ι Α Π Α Ρ Α Σ Κ Ε Υ Η.

26/7 ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Παρασκευή ! Η λαμπηδών της Εκκλησίας.
Παρασκευή ! Ο κρουνός των ιαμάτων.
Βλαστός της Ρώμης η Παρασκευή και καρπός προσευχών των ευσεβών γονέων της: Αγάθωνα και Πολιτείας.
Ανατρέφεται με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Εκκλησιάζεται ανελλιπώς. Μελετά διαρκώς.
Θέτει πρότυπο προς μίμηση την Υπεραγία Θεοτόκο και επαγρυπνεί στις αισθήσεις και γρηγορεί και αντιδρά σωστικά.
Αφιερωμένη στον Θεό από κοιλίας μητρός , με την εκδημία των γονέων της διαμοιράζει τα υπάρχοντά της στους ενδεείς αδελφούς και θέτει τον εαυτό της στη διάθεση του Θεού.
Ποθεί διακαώς τη βίωση της ισάγγελης πολιτείας και προς τούτο προστρέχει σε Ι.Μονή, όπου κείρεται Μοναχή.
Η υπακοή της τέλεια. Η ταπείνωσή της υποδειγματική. Η πρόοδος της πασιφανής.
Εμφορείται όμως από διάπυρο πόθο μαρτυρίου.
Με την ευλογία της Ηγουμένης εξέρχεται της Μονής και δρα ιεραποστολικά. Γίνεται το εργαλείο στα χέρια του Θεού, το ηχηρό φερέφωνό Του.Κηρύσσει διαπρύσια το λόγο Του και αγωνίζεται σθεναρά για την εξάπλωση της Βασιλείας Του.
Η δράση της προκαλεί την οργή του βασιλιά Αντωνίνου. Συλλαμβάνεται πάραυτα, προσκαλείται για θυσία στα είδωλα, αλλά αρνείται κατηγορηματικά.
Προκαλείται με υποσχέσεις δελεαστικές.
Η Παρασκευή αντιστέκεται σθεναρά. ΄΄Μη νομίσεις, βασιλιά, ότι οι κολακείες ή οι απειλές θα με επηρεάσουν να αρνηθώ τον γλυκύτατο Ιησού μου. Καμμία βάσανος, ούτε τιμωρία είναι ικανή να με χωρίσει από την αγάπη Του.΄΄
Ο βασιλιάς εξαγριώνεται και διατάσσει να τοποθετηθεί στην κεφαλή της Αγίας πυρίκαυστη σιδηρά περικεφαλαία. Ο Θεός όμως την καλύπτει και αισθάνεται δροσερά.
Πολλοί παρακολουθούν και βλέπουν το θαύμα και πιστεύουν στον Χριστό και μαρτυρούν πολυποίκιλα και θανατώνονται πολύμορφα.
Τηv δε Παρασκευή φυλακίζει άμεσα. Η φυλακή, τότε, μετατρέπεται σε βάση εκτόξευσης πύρινων ικεσιών.΄΄Κύριε, φύλαξέ με στην πίστη Σου και λύτρωσέ με εκ του εχθρού.΄΄ Πράγματι, το μεσονύκτιον εμφανίζεται Άγγελος, ο οποίος κρατεί σταυρό φωτεινό, κάλαμο, σπόγγο και στέφανο και ενθαρρύνει την Αθλήτρια του Κυρίου και διαδηλώνει τη διαρκή συμπαράσταση του Κυρίου. Την απελευθερώνει των δεσμών και απέρχεται στον Ουρανό.
Η αποδέσμευση της Αγίας καταπλήσσει τον βασιλιά, αλλά και τον εξοργίζει. Διατάσσει, τότε, να κρεμασθεί από τα μαλλιά και να κατακαεί το σώμα με αναμμένες λαμπάδες.
Η Αγία υπομένει καρτερικά, δοξολογικά.
Ρίχνεται σε λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα, αλλά παραμένει αβλαβής.Ο βασιλιάς απορεί, δοκιμάζει το υγρό και τυφλώνεται. Η απελπισία του απερίγραπτη. Επιζητεί την παρέμβαση της Αγίας. Όντως, η Αγία Παρασκευή με θερμή προσευχή του χαρίζει το φως.
Ο ίδιος και οι φρουροί του πιστεύουν στον Χριστό.
Η ιεραποστολική της δράση συνεχίζεται.
Αντιμετωπίζει σε κάποια άλλη πόλη τον βασιλιά Ασκληπιό και κηρύττει τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Κύριο.
Η βασιλική οργή διατάσσει να τη ρίψουν βορά σε ένα θηριώδη όφι. Η Αγία με τη προσευχή και το σημείο του Σταυρού διαμελίζει το θηρίο.
Ο Βασιλιάς και οι συνοδοί του έκθαμβοι ομολογούν πίστη στον Χριστό και βαπτίζονται από την Αγία.
Το ιεραποστολικό έργο συνεχίζεται.
Σε άλλη πόλη, με βασιλιά τον Ταράσιο, κηρύσσει διαπρύσια και ρίχνεται σε χάλκινο δοχείο με κοχλάζοντα: Λάδι, πίσσα και μόλυβδο. Η Θεϊκή επέμβαση άμεση. Μία φωτοειδής ουράνια στήλη κατασβήνει τη φλόγα, τα δε καιόμενα είδη μετατρέπει σε ψυχρά.
Και πάλι σημειώνονται πολλές μεταστροφές. Και μόνο ο βασιλιάς παραμένει σκληρόκαρδος.
Διατάσσει να φυλακισθεί και καρφωθεί και ακινητοποιηθεί με πλάκα το σώμα της Αγίας. Ο Χριστός όμως την επισκέπτεται με πλήθος Αγγέλων.΄΄Χαίροις,Παρασκευή,καλλιπάρθενε. Μη δειλιάσεις. Η Χάρη μου θα σε επισκιάζει και θα σε λυτρώνει. Υπόμενε και σε λίγο θα βρίσκεσαι μαζί μου, αιώνια.΄΄
Η ίαση επέρχεται. Τα δεσμά λύονται και ο Χριστός ανέρχεται στον Ουρανό.
Την επομένη την εξαναγκάζουν να εισέλθει σε ειδωλολατρικό ναό, όπου με την προσευχή της συντρίβονται όλα τα είδωλα.
Ο αποκεφαλισμός της είναι η τελική απόφαση του βασιλιά.
Προσεύχεται και δέχεται την αποκοπή της κεφαλής.
Η ψυχή της πάλλευκη εισέρχεται στον Ουράνιο Νυμφώνα.
Το ιερό λείψανό της σκορπίζει έκτοτε πλούσια θαυματουργική Χάρη.
Παρασκευή ! Μεγαλομάρτυς Αγία.
Παρασκευή ! Η καταφυγή των Χριστιανών.
Παρασκευή ! Το αγλάϊσμα της Χαλκίδας.Είναι η πολιούχος της.-

ΑΓ. Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α.

22.7 Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.

Το μαρτύριο, έμπρακτη απόδειξη διακαούς αγάπης προς τον Κύριο, έκφραση ζωηρού πόθου, για ταχεία συνάντηση με τον Θεό. Η αναφορά μας στα μαρτύρια, πηγή τόνωσης του φρονήματος, πρόκληση, για μαρτυρική βιοτή, πρόσκληση, για θαρρετή ομολογία πίστεως.
Και να, μπροστά μας τώρα, μια αγωνίστρια της αγνότητας, μια αθλήτρια της σωφροσύνης, το εγκαλλώπισμα τωνΜαρτύρων, το καύχημα της Χίου,η Οσιοπαρθενομάρτυς Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α. Μία γυναικεία μορφή με ανδρείο φρόνημα, ισχυρή θέληση, αδούλωτη ψυχή. Ας την γνωρίσουμε, λοιπόν.
Πατρίδα της είναι ο Βολισσός της Χίου. Οι γονείς της είναι εύποροι και χριστιανοί στην πίστη. Η μητέρα της φροντίζει να εμφυτεύσει στην καρδιά της τη φλόγα της αγάπης στον Θεό. Η πίστη ριζώνει μέσα της. Η γραμμή πλεύσεως χαράσσεται ανεξίτηλα. Η μητρική αποστολή όμως τερματίζεται απροσδόκητα. Ο Κύριος καλεί τη φλογερή μάνα στον Ουρανό.
Το πεδίο δράσεως και αγώνα ανοίγεται διάπλατα για τη Μαρκέλλα. Οι υποθήκες της μητέρας της παραμένουν ζωντανές στη μνήμη της. Στο ύφος σοβαρή. Στο ήθος σεμνή. Στα αισθήματα καλοπροαίρετη. Στην ψυχή καλοκάγαθη. Στην καρδιά κυρίαρχη. Στον Χριστό ανήκει. Εκείνον αγωνίζεται να ευαρεστήσει. Τις εντολές Του προσπαθεί να εφαρμόσει. Αγρυπνεί συχνά. Νηστεύει αυστηρά. Προσεύχεται αδιάλειπτα. Ελεεί πρόθυμα. Επαγρυπνεί στις αισθήσεις. Απονεκρώνει το σώμα. Ζωοποιεί το πνεύμα. Συμμετέχει στα Μυστήρια. Χαριτώνεται στην ψυχή. Οι άνθρωποι τη θαυμάζουν. Ο Κύριος την επιβραβεύει.
Ο Διάβολος τη φθονεί. Ενσπείρει πονηρούς λογισμούς, διεγείρει σφοδρό έρωτα στον πατέρα της. Αχαρίτωτος εκείνος, έρμαιο των παθών του, θέλγεται από το κάλλος της κόρης του. Πληγώνεται η καρδιά. Δρουν οι οφθαλμοί. Κατακλύζουν οι λογισμοί. Ακολουθεί η συγκατάθεση. Εναπομένει η πράξη.
Η Μαρκέλλα το αντιλαμβάνεται και ταράσσεται. Το διανοείται και ιλιγγιά. Η επίθεση είναι βίαιη. Η φυγή μόνη λύση. Φεύγει και καταφεύγει στα βουνά. Κρύβεται και ικετεύει τον Κύριο για τη διαφύλαξή της. Η καταδίωξη άμεση. Η αναζήτηση επίμονη. Το κρησφύγετο γίνεται αντιληπτό. Η Μαρκέλλα το αντιλαμβάνεται και φεύγει. Τρέχει ολοταχώς σε παραθαλάσσιο τόπο. Μία βάτος γίνεται η κρύπτη της. Ο διώκτης πλησιάζει. Την αντικρίζει μέσα στην άβατη βάτο. Ο θυμός φουντώνει. Το πείσμα αυξάνεται. Η πυροδότηση της βάτου ύστατο μέσο. Η Μαρκέλλα το βλέπει, εξέρχεται από πίσω και τρέχει στην πεδιάδα. Ο πατέρας την κυνηγά. Αδυνατεί να την φτάσει. Ρίχνει βέλος. Την πληγώνει επώδυνα. Αδιαφορεί για τον σωματικό πόνο. Σκοπός της η διαφύλαξη της αγνότητας. Τρέχει, τρέχει ακατάπαυστα. Οι δυνάμεις της μειώνονται. Ο διώκτης καταφθάνει. Καταφύγιο μοναδικό η αήττητη δύναμη του Νυμφίου της. Προσεύχεται με πόνο. Ικετεύει με θέρμη. Δέεται γοερά. «Κύριε, ας σχισθεί, ας ανοίξει η πέτρα να με δεχθεί, να με κρύψει». Κι ο Κύριος εισακούει τη δέηση κι ευθύς σχίζεται ο βράχος και κρύβεται το σώμα της έως το στήθος. «Σ’ ευχαριστώ, γλυκέ μου Νυμφίε», αναφωνεί με ανακούφιση.
Ο πατέρας της καταφθάνει δαιμονιώδης από τον οίστρο της ακολασίας, έξαλλος από οργή. Προσπαθεί να την ανασύρει. Αδυνατεί και μαίνεται. Ανασύρει το σπαθί, αποκόπτει τους μαστούς της και τους ρίχνει στο βουνό. Αποτέμνει την κεφαλή της και τη ρίχνει στη θάλασσα. Το σώμα της παραμένει άφθορο. Η ψυχή της διαφυλάσσεται πάναγνη.
1500 μ.Χ. Η Μαρκέλλα εισέρχεται στον Ουράνιο Νυμφώνα, για την παραλαβή του άφθαρτου στεφάνου της νίκης, με πορφυρένιο τον παρθενικό χιτώνα. Η αγνότητα διαφυλάχτηκε. Η σωφροσύνη κυριάρχησε. Η διάπυρος αγάπη προς τον Κύριο υπερίσχυσε. Η Μαρκέλλα κατατάσσεται στον πανευκλεή χορό των Οσιοπαρθενομαρτύρων και θαυματουργεί πλούσια.
Από την πέτρα, που δέχθηκε και απέκρυψε το σώμα της, όταν ψάλλεται η ακολουθία της βγαίνουν ατμοί και οι γύρω μαύρες πέτρες γίνονται κόκκινες.
Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.-

ΟΣΙΑ Μ Α Κ Ρ Ι Ν Α.

19/7 ΟΣ.ΜΑΚΡΙΝΑ, η καλλιπάρθενος.

«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου... αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ΄, 30-31) είναι οι προτρεπτικοί λόγοι του Κυρίου μας.
Σ' αυτό το διπολικό άξονα περιστρέφεται ο αγώνας των γνησίων οπαδών του Χριστού. Αυτό το μήνυμα εγκολπώνονται και υλοποιούν οι αγωνιστές της πίστεως, οι σημερινοί οικήτορες του Παραδείσου.
Αυτή την Κυριακή εντολή βιώνει ισόβια και τέλεια και η Οσία ΜΑΚΡΙΝΑ.
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τις επιδόσεις της, όπως τις αποδίδει η αυθεντική σκιαγράφηση του αδελφού της Γρηγορίου του Νύσσης.
Πρωτότοκη κόρη του Βασιλείου και της Εμμελείας η Μακρίνα, αποτελεί ένα από τα δέκα θεοχαρίτωτα παιδιά τους. Γεννιέται προικισμένη με σωματική ομορφιά, εύστροφο νου, επιδεκτική ψυχή. Δέχεται παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αναδεικνύεται ψυχή χαριτωμένη, εξαίσια. Η προσωπική της συμβολή είναι καθοριστική. Η εντρύφησή της στη σοφία Σολομώντα και το Ψαλτήρι καθημερινή της ενασχόληση. Η μύηση στο Αγιογραφικό πνεύμα εδραιωτική για την πίστή της. Η φιλακολουθητική της διάθεση με τη ζωντανή επικοινωνία της με τον Θεό καλλιεργούν τέλεια το περιβόλι της ψυχής της.
Παράλληλα διεκπεραιώνει άριστα και τις οικιακές εργασίες. Η Μακρίνα είναι μια νέα με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θαυμαστή πνευματικότητα, ξέχωρη ομορφιά, οικιακή δεξιοτεχνία, άρτια μόρφωση. Οι εμφανίσεις μνηστήρων πυκνές κι οι προτάσεις δελεαστικές. Οι γονείς της όμως προτιμούν να νυμφεύσουν την κόρη τους με νέο, που διαθέτει χριστιανικές αρχές, υψηλό ήθος, κοινωνική ευαισθησία, σύνεση και σωφροσύνη.
Κι είναι αυτός με τον οποίο τη μνηστεύουν. Οι προοπτικές είναι ευοίωνες, αλλά οι βουλές του Θεού ανεξερεύνητες. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο μνηστήρας προσέρχεται στον Κύριο. Η θλίψη των γονέων μεγάλη. Ο πόνος της Μακρίνας πολύς. Και η απόφασή της για παρθενική ζωή αμετάκλητη. Οι γονείς σέβονται τον ιερό της πόθο και δεν την ενοχλούν.
Έκτοτε η Μακρίνα καλλιεργείται βαθύτερα, πνευματικότερα. Η ωριμότητα είναι ευδιάκριτη και οι μεταφυσικές αναζητήσεις έκδηλες. Η αφοσίωσή της στον Κύριο ανοίγει πλατείς ορίζοντες δράσεως. Η πολυμελής οικογένειά της, αλλά και οι αναρίθμητοι αδελφοί του Χριστού και οι δικοί της αδελφοί χρειάζονται την παρουσία της. Και η Μακρίνα αυτοπροσφέρεται διακονικά, ανακουφιστικά, δυναμικά. Οι πτωχοί ενισχύονται. Οι θλιμμένοι παρηγορούνται. Οι αδύνατοι στηρίζονται.
Κι όταν ο πατέρας της αναχωρεί για τον Ουρανό η Μακρίνα γίνεται βακτηρία της μητέρας της. Η δυναμική της παρουσία αμβλύνει τη θλίψη, σκορπίζει την παρηγοριά, δίνει τη συμπαράσταση στην πληγωμένη μητρική καρδιά.
Η φροντίδα της επεκτείνεται σ' όλη την οικογένεια. Καλύπτει σωματικές ανάγκες, κατευθύνει αδελφικές ψυχές, αύτοπροσφερεται στο βωμό της αγάπης.
Είναι για όλους η απαράμιλλη παιδαγωγός και χειραγωγός.
Ο Μ. Βασίλειος δέχεται την ευεργετική της επίδραση, τη συνετή της επιρροή. Στις παροτρύνσεις της Μακρίνας, στις σοφές συμβουλές της, στις θεοκεντρικές κατευθύνσεις της, οφείλει την ιερατική του σταδιοδρόμηση.
Η διορατικότητα της θεοσεβούς κόρης διαβλέπει την εύσημη προσφορά του Βασιλείου στο χώρο της Στρατευόμενης Εκκλησίας, σαν ηγετική μορφή.
Αλλά και ο δεύτερος αδελφός, Ναυκράτιος, υποβοηθείται στη Μοναχική του κλήση και επιλογή. Αναδεικνύεται ένας ταπεινός, συνειδητός, φιλεύσπλαχνος και καλοκάγαθος Μοναχός. Η πρόωρη κι απροσδόκητη εκδημία του συγκλονίζει σφοδρά τη μητέρα του. Η Μακρίνα και πάλι τη στηρίζει στοργικά, συνετά, σημαντικά και αποτελεσματικά. Η νέα δοκιμασία την προσκολλά στον Κύριο.
Η Μακρίνα κυρίαρχη των αισθημάτων της, εδραία στην αφιερωτική της απόφαση, προτείνει στη μητέρα της ν' αποσυρθούν σε κτήμα τους στον Πόντο. Εκεί συγκροτείται Αδελφότητα από ευσεβείς γυναίκες, αφιερωμένες στη λατρεία του Θεού.
Η θερμότητα της πίστεως, η φιλαδελφία, η ισχυρή θέληση και η ταπεινοφροσύνη την αναδεικνύουν άριστη χειραγωγό.
Στο Ησυχαστήριο καταφεύγουν οι θλιμμένοι για παρηγοριά, οι δοκιμαζόμενοι για ενίσχυση, οι φτωχοί για βοήθεια, οι πεινασμένοι για τροφή, οι γυμνοί για ρούχα. Όλοι προστρέχουν με εμπιστοσύνη κι αναχωρούν με ευχαρίστηση.
Συμπαραστάτης στο θεάρεστο έργο κι ο μικρότερος γιος της οικογένειας, Πέτρος. Γαλουχημένος από τη Μακρίνα με τα νάματα της πίστεως αναδεικνύεται ένθερμος ακόλουθος του Χριστού, σπλάχνα οικτιρμών για τον πλησίον, ο μελλοντικός Επίσκοπος Σεβάστειας.
Μπροστά στην πρωτότοκη Μακρίνα και στον στερνότοκο Πέτρο, μετά από αρκετά χρόνια, παραδίδει την ψυχή της η ηρωίδα μητέρα Εμμέλεια και δίνει την ευλογία της.
Η Μακρίνα και πάλι παίζει τον παρηγορητικό της ρόλο. Ζει την Αιωνιότητα και προσδοκεί τη μεγάλη συνάντηση με τον Θεό και τους δικούς της.
Αλλά και η μετέπειτα πρόωρη εκδημία του Μ. Βασιλείου τη βρίσκει όρθια με ακράδαντη την πίστη στον Θεό και δηλωτική τη χαρά για την Αγιότητα των μελών της οικογενείας της.
Συνεχίζει τους ασκητικούς της αγώνες με αμείωτη ένταση. Η θέωση είναι ο στόχος της κι αυτόν επιδιώκει.
Εννέα μήνες αργότερα βρίσκεται στην επιθανάτια κλίνη. Εκεί τη συναντά ο αδελφός της Γρηγόριος, Επίσκοπος Νύσσης, μετά από Σύνοδο στην Αντιόχεια. Η χαρά της είναι έκδηλη και η συζήτηση, παρ' όλη την εμπύρετη κατάστασή της, ψυχωφελέστατη. Με το νου διαυγέστατο, φιλοσοφεί και εμβαθύνει σε θέματα μεταφυσικά. Η ψυχή διατηρεί το σφρίγος της, κεκαθαρμένη, λουσμένη στο Φως του Παναγίου Πνεύματος, ενώ το σώμα καταναλίσκεται στη δοκιμασία του πυρετού. Η επικοινωνία με τον Ουρανό συνεχίζεται αδιάπτωτα και κορυφώνεται με μια δοξολογική, ικετευτική προσευχή, που ψελλίζει.
Και η σφράγισή της με το αήττητο όπλο του Σταυρού είναι η τελευταία κινητική της εκδήλωση, πριν παραδώσει το πνεύμα στον στεφοδότη Κύριο.
Ο Γρηγόριος, η Αδελφότητα σύσσωμη, θρηνούν τη φιλόστοργη αδελφή και μητέρα, την άριστη χειραγωγό, την ακούραστη εργάτρια του καλού.
Ο λαός περίλυπος συνοδεύει το ιερό της λείψανο, που ενταφιάζεται κοντά στης μητέρας της. Η θαυματουργική της Χάρη εκδηλώνεται αφειδώλευτα. Η παρρησία της στον Κύριο είναι δεδομένη.
19 Ιουλίου! Μία ακόμη Οσία προστίθεται στον οσιακό Χορό.-

H A Γ Ι Α Μ Α Ρ Ι Ν Α.

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

Ανάμεσα στην αναρίθμητη στρατιά των ενδόξων Μαρτύρων της ορθοδόξου πίστεώς μας διακριτική θέση κατέχει η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ.
Ο νεανικός της παλμός, ο φλογερός της πόθος, η αδιασάλευτη πίστη της, η θαυμαστή παρρησία της, την αναδεικνύουν θαρραλέα ομολογήτρια, ενθουσιώδη κήρυκα, καλλίνικη Μάρτυρα του Χριστού.
Πατρίδα της η Αντιόχεια της Πισιδίας. Πατέρας της ο ειδωλολάτρης ιερέας Αιδέσιος. Η μητέρα της πεθαίνει νωρίς. Ο Αιδέσιος εμπιστεύεται τη μονάκριβη κόρη του, Μαρίνα, βρέφος ακόμη, σε κάποια γυναίκα.Απ' αυτήν ανατρέφεται και διαποτίζεται με τα νάματα της πίστεως. Η εύπλαστη και καλοπροαίρετη παιδική της ψυχή γίνεται ανθόσπαρτο περιβόλι αρετών, εστία Θεϊκής αγάπης. Τροφή της, η προσευχή και η μελέτη. Έργο της, η διακήρυξη του λόγου του Θεού, η ομολογία της πίστεώς της. Ο πατέρας της το πληροφορείται και την αποκληρώνει. Αλλ' ο Ουράνιος Πατέρας την υιοθετεί.
Η φλόγα της πίστεως άσβεστη. Η αγάπη της για το Χριστό πύρινη. Ο πόθος της για μαρτύριο διακαής.
Πανέμορφη, εσωτερικά και εξωτερικά η 15χρονη Μαρίνα, σαγηνεύει τον Έπαρχο Ολύβριο. Καλείται να δήλωσει ενώπιόν του τα ατομικά της στοιχεία και το πιστεύω της. Η Μαρίνα αποκρίνεται εύτολμα. Ομολογεί άφοβα την πίστη της στον αληθινό Θεό. Κηρύττει με ευφράδεια τον Ένα Θεό. Περιφρονεί υποσχέσεις και κολακείες. Επιζητεί το μαρτύριο.
Ο θηριώδης τύραννος διατάζει το ραβδισμό της. Οι σάρκες κατασχίζονται. Η αιμορραγία ακατάσχετη. Η σωματική ασχήμια ολοφάνερη. Η ψυχική ομορφιά έκδηλη. Το φρόνημα ανδρείο. Η επικοινωνία με τον Ουρανό συνεχής.
Η φυλακή τη φιλοξενεί. Εκεί δέχεται τις επιθέσεις του Διαβόλου. Με μορφή δράκοντα καταπίνει το μισό της σώμα, αλλά ελευθερώνεται με την αήττητη δύναμη του Σταυρού. Με μορφή κατάμαυρου σκύλου ο διάβολος την αρπάζει και απειλεί να την θανατώσει. Η προσευχή της πανίσχυρο αλεξιτήριο, κατά του Σατανά. Η νίκη της πάνσεμνης περιφανής. Η Θεϊκή Παρουσία την επιβραβεύει, την ενισχύει και την θεραπεύει παντελώς. Ευχαριστήριοι ύμνοι δονούν το υγρό κελλί της φυλακής. Η Αγία διαλαλεί τη θαυμαστή Θεϊκή επέμβαση. Φρικτά βασανιστήρια ακολουθούν. Οι πλευρές της κατακαίονται. Αλυσοδένεται και ρίχνεται η κεφαλή της σε λέβητα με νερό, για να πνιγεί. Η Αγία στέλνει το S.Ο.S στο Νυμφίο της. Η επέμβαση άμεση. Σφοδρός σεισμός ελευθερώνει τη γενναία Αθλήτρια, ενώ περιστέρι τη στεφανώνει και την προσκαλεί στις Μονές του Παραδείσου.
Περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι, αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος, δηλώνουν πίστη στο Χριστό, βαφτίζονται στο μαρτυρικό τους αίμα και πολιτογραφούνται στην Ουράνια Βασιλεία.
Ο Ολύβριος έντρομος διατάζει τον δια ξίφους θάνατο της Μαρίνας. Η Αγία ομολογεί για ύστατη φορά τον αληθινό Θεό και την Τριαδική Του υπόσταση. Προσεύχεται για κάθε αγωνιζομένη Χριστιανική ψυχή. Δοξολογεί τον Κύριο για τη μαρτυρική της θυσία.
Σεισμός συνταράσσει τη γη, ενώ προτείνει την κεφαλή της. Ο Κύριος, με πλήθος Αγγέλων, στις 17 Ιουλίου αναμένει να παραλάβει την πάλλευκη ψυχή της, για να της χαρίσει την ατέρμονη Ουράνια ευφροσύνη.-

Ο Διάβολος αντικοινωνικός.

ΚΥΡ. Ε΄, ΜΑΤΘΑΙΟΥ.
( Των Γαδαρηνών. Ματθ. η΄ , 28 – θ΄ , 1 )

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ.

<<Υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν διά της οδού εκείνης>>. ( Ματθ. η΄, 28 ). Ο Τριαδικός Θεός είναι ο Δημιουργός, ο Κύριος, ο Εξουσιαστής των πάντων. Κυβερνά αδιάλειπτα και αλάθητα το Σύμπαν ο Θεός, αλλά δεν παραβιάζει, ούτε καταργεί το αυτεξούσιο των λογικών όντων.
Και ο Διάβολος ακόμη, όντας πρόσωπο, εφ’ όσον άγγελος φωτός δημιουργήθηκε και σε άγγελο του σκότους εξέπεσε, διατηρεί την ελευθερία του.
Πρόσωπο, λοιπόν, ο Διάβολος και κινείται ελεύθερα και αυτενεργεί. Ως πρόσωπο προσωπικά μιλάει στον Χριστό, όπως στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή φαίνεται, αλλά και

παρακλητικά, ως έναντι πανίσχυρου αντιπάλου.
Στόχος του πρώτιστος η απώλεια του ανθρώπου.Αυτήν απεργάζεται επίμονα και δολιοπλοκεί. Αντιστρατεύεται τις σωστικές ενέργειες του Θεού και διεργάζεται αντικοινωνικά.
Ασκεί κατοχική επιρροή στον εμπαθή άνθρωπο, σ’ εκείνον, που είναι αποκοινωνικοποιημένος με τον Χριστό και ενεργοποιεί τα υφιστάμενα πάθη.
Τοιουτοτρόπως διαπράττονται αμαρτίες, με τις οποίες συνεπάγεται η απώλεια της Θεϊκής Χάριτος, η διάσπαση κοινωνίας αγάπης μεταξύ ανθρώπου και Θεού και μεταξύ συνανθρώπων.
Η διατάραξη των διαπροσωπικών σχέσεων έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στην κοινωνία, με εκφράσεις αντικοινωνικές και ενέργειες αναρχικές.
Ο Θεός επιτρέπει τις εκδηλώσεις κακίας του Διαβόλου, αλλά, με αγαπητικές μεταστροφικές παρεμβάσεις, περιορίζει τις καταστρεπτικές συνέπειες.
Ωστόσο η αμαρτία, ως «παρά φύσι» ζωή, παραμένει αντικοινωνική, με συσσώρευση προβλημάτων και δουλεία στυγνή.
Η όντως κοινωνική ζωή είναι η «εν Χριστώ» ζωή, που διάγεται στα πλαίσια της αγάπης και της ταπείνωσης.

Ο Διάβολος δρα ύπουλα και οδηγεί στην ανελευθερία και καταστροφή.
Ο Χριστός κινείται σωτήρια και προσφέρει την ελευθερία και την αιώνια ζωή.
Ο απεγκλωβισμός από τα δίχτυα του Διαβόλου είναι ανάγκη επιτακτική.

Η αναθέρμανση των σχέσεών μας με τον Κύριο θα μας διαφυλάξει από τις σατανικές παγίδες.-

ΟΣΙΟΣ ΣΙΣΩΗΣ ο Μέγας.Ο επίγειος άγγελος.

ΟΣΙΟΣ Σ Ι Σ Ω Η Σ Ο ΜΕΓΑΣ,
ο επίγειος άγγελος.

Στο χώρο της οσιακής ζωής προσέρχονται όσοι αγαπούν πολύ τον Κύριο. Αυτοί απαντούν καταφατικά στην πρόσκληση του Ιησού: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. η , 34). Λένε «ΝΑΙ» και ρίχνονται σ' έναν αδυσώπητο αγώνα κατά του εαυτού τους, κατά του κόσμου, κατά του Σατανά. Πολεμούνται και πολεμούν. Πληγώνονται, αλλά δεν πτοούνται. Δίνουν μάχες και σημειώνουν νίκες. Με θώρακα την πίστη, με άγκυρα την ελπίδα, με όπλα την αγάπη και την ταπείνωση, την προσευχή και τη νηστεία, αντιμάχονται τις σκοτεινές

δυνάμεις, «δίνουν αίμα και παίρνουν πνεύμα», ανέρχονται τις βαθμίδες της τελειότητας κι επιτυγχάνουν το «καθ' ομοίωσιν».
Οι Όσιοι, άμεσοι κοινωνοί Χριστού, θεοποιημένες εικόνες Θεού. Στην ατέλειωτη στρατιά τους οι «Μεγάλοι» διακρίνονται. Εκείνοι, που έδωσαν πολλά και πήραν πολλά. Εκείνοι, που πρόσφεραν τα πάντα και κατέκτησαν τα πάντα. «Οι μηδέν έ χοντες και τα πάντα

κατέχοντες» (Β Κορ. στ 10) κατά τον 'Απ. Παύλο.
Όσιος Σ Ι Σ Ω Η Σ ο Μέγας, στο προσκήνιο.
Το καύχημα των Μοναζόντων, το αγλάϊσμα των Αγγέλων. Η χαρμονή του Θεού. Άγγελος επίγειος. Άνθρωπος Ουράνιος. Ταπείνωσης υπόδειγμα. Εγκράτειας υπογραμμός. Άσκησης υπέρμαχος. Αγάπης εκφραστής.
Από μικρής ηλικίας δείχνει αγαπητική διάθεση προς το Θεό. Το χωράφι της ψυχής του αρδεύεται από τη Θεία Χάρη. Η αγάπη στον άνθρωπο αυξάνεται. Η αγάπη στο Θεό κορυφώνεται. Ο πόθος της ερημικής ζωής εκδηλώνεται. Οι δυνάμεις σφυγμομετρούνται. Η πίστη θερμομετρείται. Η λαχτάρα για κοινωνία με το Θεό αποκαλύπτεται. Η εξόρμηση για την αναζήτηση του Νυμφίου της ψυχής πραγματοποιείται. Η τερπνότητα του κόσμου εγκαταλείπεται. Τα θέλγητρα της ματαιότητας μηδενίζονται. Η φυγή επιτελείται. Η αύλιση συντελείται.
Ο Σισώης, πολίτης της ερήμου, υποψήφιος οικιστής του Παραδείσου. Η αγγελική ζωή αρχίζει στη γη για να συνεχισθεί στον Ουρανό. Ο στίβος της ασκητικής ζωής ανοίγεται.Η υπερφυσική ζωή επιδιώκεται. Οι αγώνες αρχίζουν. Οι προσπάθειες τιτάνιες. Οι μάχες σκληρές. Το σώμα κυριαρχείται. Το πνεύμα κυριαρχεί. Η διαρκής επίκληση του Ονόματος του Ιησού μαστίζει τους Δαίμονες, εξαγιάζει το στόμα, καθαρίζει την ψυχή, φωτίζει το νου, ελκύει το έλεος του Θεού.
Η εγκράτεια άτεγκτη. Η νηστεία αυστηρή. Η αγρυπνία συνεχής.Η μνήμη του Θεού ανελλιπής. Χαρακτηριστική η στάση του μπροστά στον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου, του ενδόξου Βασιλιά. Φρίττει στον αναλογισμό της παροδικότητας του χρόνου, της προσκαιρότητας της δόξας. Λυπάται βαθιά, θρηνεί ειλικρινά, οδύρεται γοερά και συλλογίζεται:«Σε αντικρίζω, τάφε και δειλιάζω και χύνω καυτά, καρδιακά δάκρυα. Σκέφτομαι το χρέος, την κοινή οφειλή μας». Κι αναφωνεί: «Θάνατε, πως μπορώ να σ' αποφύγω;»
Ζει ο σοφός γέροντας σα μελλοθάνατος κι ετοιμάζεται σαν αιώνιος. Η παρουσία του Θεού έντονη στη ζωή του.Η υποταγή του στο θέλημα του Κυρίου καθολική. Η εμπιστοσύνη του παιδική. Η αθωότητά του χαρακτηριστική. Η πραότητά του φανερή. Η υπομονή του έκδηλη. Η διάκριση ρυθμιστική. Η προόραση χάρισμα Ουράνιο. Καθοδηγεί και συμβουλεύει, ενθαρρύνει και παρηγορεί, όσους τον πλησιάζουν. Οι ασθενείς βρίσκουν τη θεραπεία. Οι νεκροί δέχονται την ανάσταση. Οι πλανεμένοι τον οδηγό. Οι ολιγόπιστοι το στήριγμα. Οι αγωνιστές το βοηθό. «Έπεσες; Σήκω, πάλι και πάλι», έλεγε.
Στον εαυτό του αυστηρός. Στους άλλους επιεικής. Στον Κύριο ικέτης θερμός. Στην ευσπλαχνία Του ελπίζει. Στη δικαιοσύνη Του ωχριά. Την ψυχή του επιμελείται σχολαστικά. Ενδοσκοπεί επίμονα κι επίπονα. Τη σάρκα καθυποτάσσει στο λογισμό σταθερά. Την ψυχή στη δουλεία των παθών διατηρεί αταπείνωτη.
Ιχνηλάτης Χριστού είναι. Αναβάτης Ουρανού γίνεται. Απαθείας χιτώνα ενδύεται. Αρετών στολισμούς δέχεται.
Η αγάπη του άδολη. Η ταπείνωση πανίσχυρη. Η στοργή προς το Χριστό ένθερμη.
Το τέλος της επίγειας αγωνιστικής του πορείας ειρηνικό, αλλά και θαυμαστό. Το πρόσωπό του απαστράπτει. Παρόντες ο Μ. Αντώνιος, ο χορός των Προφητών, ο χορός των Αποστόλων, ο χορός των Αγγέλων.
Η παράκλησή του θερμή προς τους Αγγέλους να τον αφήσουν λίγο να μετανοήσει. «Πραγματικά δεν έχω τη συνείδηση, ότι έστω έκανα αρχή μετανοίας» απαντά σε ερώτηση των γερόντων.
Σε λίγο βλέπει τον Κύριο να έρχεται και να του λέει: «Φέρετέ μου το σκεύος της ερήμου». Αμέσως το πνεύμα παραδίδεται στα χέρια του Άγωνοθέτη Ιησού. Αστραπή επακολουθεί και ευωδία εκχύνεται.
Ο Όσιος Σισώης κοσμεί το χορό των Οσίων, μεγαλύνει την Αγία Τριάδα, μεσιτεύει για όλους μας.
Τον τιμάμε ευλαβικά στις 6 Ιουλίου.-