Κυριακή Ασώτου.Μετάνοια οδός σωτηρίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΑΣΩΤΟΥ.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ  οδός   ΣΩΤΗΡΙΑΣ

  

Μια αναδρομική ματιά στη βιοτή των Πρωτοπλάστων θα μας δώσει την εικόνα της στιγμιαίας πτωτικής τους κίνησης. Θα επισημάνουμε τη δικαιολογητική τους απάντηση προς  τον  Θεό.

           Άμεση η δικαιολογία: Η αυτοδικαίωση, η ετεροκατάκριση. Η δικαιολογία   απομάκρυνε την Θεϊκή Χάρη, εφ' όσον η μετάνοια αποκλείστηκε και η απογύμνωσή τους επακολούθησε. 

      Εφ'  εξής ο  μεταπτωτικός  άνθρωπος  ρέπει  προς  την  αυτοδικαίωση   για να ικανοποιήσει τις  φιλαυτικές  του  επιδιώξεις.

      Η κάλυψη προσωπικών ολισθήσεων: πράξεων, ενεργειών, λογισμών, σκέψεων, αποτελεί στοιχείο της  καθημερινότητας.

          Η μετατόπιση  των ευθυνών και η καταδίκη των άλλων αποκαλύπτουν  την  εγωπάθεια  και   την  παντελή  απουσία της αγάπης  προς "τον πλησίον."

         Η ανυπαρξία της αυτοκριτικής και η εμφανής  επιείκεια περιθωριοποιούν  τη μετάνοια και αποκλείουν την σωτηρία. 

        Απαιτείται έξοδος από τον εφησυχασμό και πορεία αγωνιστική, σωστική. Ο  αποκλεισμός  της αυτοδικαίωσης προωθεί την αυτομεμψία δηλαδή την αυτομομφή, την αυτοκατάκριση, την αυτοενοχοποίηση. Καταδικάζοντας τον εαυτό μας αφοπλίζουμε τα φραστικά βέλη του αδελφού μας, παρα8μένουμε άτρωτοι και βιώνουμε εκούσια την "κατά Θεόν" λύπη, τη μετάνοια.

Κυρ.Τελώνου και Φαρισαίου.Η αυτοδικαίωση του Φαρισαίου και ο στεναγμός του Τελώνη.

ΚΥΡΙΑΚΗ   ΤΕΛΩΝΟΥ  και  ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ.( Λουκ.  ιη΄ , 10  - 14 )

Η αυτοδικαίωση του Φαρισαίου και  ο στεναγμός του Τελώνη.

« Ουκ ειμί  ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων…ο Θεός  ιλάσθητί   μοι  τω αμαρτωλώ.»     ( Λουκ. ιη΄ , 13 ).

Φαρισαίος και Τελώνης ! Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παρουσίες. Η έκφραση μιας δαιμονιώδους πνευματικότητας και μιας πνευματικής ευεξίας.

Στην ατμόσφαιρα της προσευχής εκτυλίσσεται η εσωτερικότητα δύο ανθρώπινων τύπων : Του Φαρισαίου, με μία κομπορρήμονα προσευχή και του Τελώνη, με μία δακρύβρεχτη ικεσία.

Η πρώτη εκδήλωση ευσεβιστική, με τάση προβλητική.

Η δεύτερη κίνηση ευσέβειας, ενέργεια Αγιοτριαδική, με στόχο μεταστροφικό.

Ο Φαρισαίος κινείται στα πλαίσια μιας «αυτόνομης ηθικής δεοντολογίας».

Ο Τελώνης βιώνει το μυστήριο της μετανοίας.

Ο Φαρισαίος αυτοδικαιώνεται, με βάση τις καλές πράξεις.

Ο Τελώνης επιζητεί τη δικαίωση, με τη ρύθμιση της  σχέσης του με τον Χριστό.

Ο Φαρισαίος πράττει ανθρώπινα.

Ο Τελώνης δρα Θεανθρώπινα.

Ο Φαρισαίος καυχησιολογεί υπεροπτικά.

Ο Τελώνης εκζητεί  έλεος  υπαρκτικά.

Ο Φαρισαίος ζει καθημερινά την αυτοδικαίωση.

Ο Τελώνης βιώνει αδιάλειπτα την αυτομεμψία.

Η  αυτοκατάκριση, καρπός  αυτογνωσίας, οδηγεί  στη  μετάνοια. Στο κλίμα  της μετανοίας ζώντας ο Τελώνης γνωρίζει την ταπείνωση, το θεμέλιο των αρετών.

Η ταπείνωση αποτελεί το βάθρο για την προσευχητική εκτόξευση στα κράσπεδα του Θρόνου του Θεού.

Η προσευχή του Φαρισαίου παραμένει άκαρπη, γιατί υψηλοφρονεί.

      Η προσευχή του Τελώνη προκαλεί την Θεαρέσκεια, γιατί ταπεινοφρονεί: «Ο  Θεός  ιλάσθητί  μοι  τω  αμαρτωλώ». ( Λουκ. ιη΄ , 13 ).

Ο Φαρισαίος αυτοδιαφημίζεται με τα «καλά»έργα του και αυτοδικαιώνεται.

Ο Τελώνης αφήνει το αλέτρι της μετάνοιας να οργώσει το «γεώργιον» της καρδιάς του και χειραγωγείται στην ταπείνωση και στην προσευχή.

Αδελφοί μου! «Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς», αλλά «ταπεινωθώμεν τελωνικώς.

Ας «φύγωμεν την υψηγορίαν του Φαρισαίου» και ας «μάθωμεν την ταπείνωσιν  του Τελώνου».

Ας «μισήσωμεν την υπερήφανον φωνήν του Φαρισαίου»και ας «ζηλώσωμεν την ευκατάνυκτον ευχήν του Τελώνου», ώστε να πετύχουμε την ποθητή σωτηρία και να απολαμβάνουμε άληκτα την πανευφροσύνη της θέας και της αγάπης του Θεού.-