ΜΑΡΤΥΡΙΟ και ΜΑΡΤΥΡΙΑ.

Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Ι Ο   και  Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Ι Α.

Η Ορθοδοξία, ως αληθής έκφραση του Χριστιανισμού, συνεπάγεται την ορθοπραξία, τη βίωση της ασκητικής. Η πορεία προς την θέωση περνάει μέσα από τη λατρεία και την άσκηση.

Οι ΄Αγιοι με την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου, έφθασαν στην Χριστοποίηση. Οι Θεούμενοι άνθρωποι ζουν με τον Χριστό, βιώνουν την κοινωνία μαζί Του και δίνουν τη μαρτυρία Εκείνου, ως απαύγασμα.

Ο κανόνας της Χριστιανικής ζωής είναι το μαρτύριο και η βίωση του Σταυρού το κριτήριο της γνησιότητας του Χριστιανού.

Μ α ρ τ ύ ρ ι ο είναι ο αδυσώπητος αγώνας για την απελευθέρωση από την τυραννία των παθών, για  τη  μεταμόρφωσή  μας.

Μ α ρ τ ύ ρ ι ο είναι η προσπέραση των επαίνων, η αψήφηση των ύβρεων, η άρση της αδικίας, η ανοχή της συκοφαντίας, η εμπέδωση της ταπείνωσης, η δοξολογία στις θλίψεις, η σιωπή στις δοκιμασίες, η υπομονή στις ασθένειες, η υπέρβαση του θανάτου.

Μ α ρ τ ύ ρ ι ο είναι η βίωση της αδιάκριτης αγάπης προς όλους και    κατ' επέκταση στούς εχθρούς, με προσευχητικές εκδηλώσεις, κάθε μέρα και όλη μέρα.

Η υπέρβαση του "εγώ" η πολεμική της αγάπης, είναι μαρτυρικές εμπειρίες και οδηγούν στην αληθινή ελευθερία.

Μ α ρ τ ύ ρ ι ο είναι η αυτοθυσία για τη μεταλαμπάδευση της Αλήθειας της Πίστεως, την επικράτηση της Δικαιοσύνης, την εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού στη γη.

Μ α ρ τ ύ ρ ι ο  είναι  και  η  μοναχική  βιοτή , με  την  αποταγή της ύλης, του  " ιδίου θελήματος " (υπακοής), της κενοδοξίας. Γι' αυτό και οι Μοναχοί θα συγκαταριθμηθούν στούς Μάρτυρες, αφού καθημερινά "δίνουν αίμα για να λάβουν πνεύμα".Μαρτυρούν με τη μαρτυρία του Εσταυρωμένου Νυμφίου,

ζουν το πανανθρώπινο δράμα και προσεύχονται για όλους και για όλα.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός είναι Μάρτυρας και Ομολογητής, αφού σε μια εποχή ιδεολογικής σύγχυσης παραμένει εδραίος στην πίστη του, δίνει τη μαρτυρία  Ιησού του 'Εσταυρωμένου και αγωνιά και αγωνίζεται για τη διάσωση του " κατ' εικόνα ", την επίτευξη του " καθ' ομοίωσιν ", σε επίπεδο καθολικότητας.

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός αγωνιστής δίνει τη μαρτυρία της Αγίας Τριάδας με τον Τριαδικό τρόπο ζωή (αγάπη, ελευθερία, ενότητα), με την εκκλησιοποίησή του. Μαρτυρεί σθεναρά την Θεανδρικότητα του Χριστού, τη νίκη Του κατά του θανάτου, του Διαβόλου, της αμαρτίας.

Οι ΄Αγιοι δίνουν τη μ α ρ τ υ ρ ί α μαρτυρικά, ότι η 'Εκκλησία είναι η Κιβωτός της σωτηρίας, ο χώρος, που ενοποιεί τούς ανθρώπους, που θεώνει τούς  μετανοούντας  αμαρτωλούς.

Η  μ α ρ τ υ ρ ί α των Αγίων είναι επανασταστική,μεταμορφωτική.Αυτή τη μ α ρ τ υ ρ ί α  απαιτεί και από τον σύγχρονο Ορθόδοξο Αγωνιστή ο Κύριος.

Αλήθεια,  σε  ποιο  βαθμό  βιώνουμε   τη   μ α ρ τ υ ρ ί α ; 

Η ζωή μας είναι    μ α ρ τ υ ρ ί α   Σταυρού ;     

Η ομολογία της πίστεως περνάει από το φίλτρο του Σταυρού ; 

Το  μ α ρ τ ύ ρ ι ο  της  μ α ρ τ υ ρ ί α ς  φέρει την σφραγίδα της κένωσης ; 

Αν ναι, τότε όντως βαδίζουμε στ' αχνάρια του Κυρίου, στα ίχνη των Αγίων, στη οδό προς την  θέωση.-

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του ΥΙΟΥ του ΘΕΟΥ.

ΚΥΡ. ΣΤ΄, ΛΟΥΚΑ ( Γαλ. α.΄, 11-19 )

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ  του  ΥΙΟΥ  του  ΘΕΟΥ.

«Ότε  δε  ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας  διά της χάριτος αυτού αποκαλύψαι τον υιόν αυτού  εν εμοί. »        ( Γαλ. α΄,15-16 ).

Ο Απ.Παύλος γνωστοποιεί παρρησιακά στους Γαλάτες  την εμπειρία ζωής, που είχε. Με μια αναφορά στην «κατ’ ευδοκία» θέληση του Θεού, για διακριτική επιλογή « εκ  κοιλίας  μητρός», για επιλεκτική κλήση με την Θεία Χάρη Του και για αποκάλυψη του Υιού Του, με πληρότητα εσωτερική, δίνει την εικόνα της μεταστροφικής του φάσης.

Ο Υιός αποκαλύπτεται και δεν ανακαλύπτεται.

Η Π.Διαθήκη διαθέτει αποκαλύψεις του ασάρκου Λόγου.

Η Κ.Διαθήκη προσφέρει αποκαλύψεις του ενσάρκου Λόγου, του Υιού του Θεού.

Με την ενανθρώπηση του Χριστού από Παρθένο Μητέρα, χωρίς τη συνέργεια πατέρα, αποκαλύπτεται η προαιώνια Γέννησή Του από Παρθένο Πατέρα, χωρίς μητέρα.

Τοιουτοτρόπως αποκαλύπτεται η αληθινότητα του Τριαδικού Θεού :  Πατέρα – Υιού -Αγίου Πνεύματος, ως τρισυπόστατη, ομοούσια και αδιαίρετη Θεότητα.

Με την ενανθρώπησή Του ο Χριστός προσφέρει στην ανθρωπότητα το Σώμα Του, που συνιστά  την Εκκλησία. Έκτοτε Εκκλησία και Χριστός  είναι άρρηκτα  συνδεδεμένα.

Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία, με τη βίωση της  Ορθόδοξης Ασκητικής, με την συμμετοχή στη  Μυστηριακή και Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, αποκτά τη δυνατότητα της θέωσης, της θέας του ακτίστου Φωτός.

Ο Απ. Παύλος, καθώς και όλοι οι Άγιοι, στη γήϊνη πορεία τους, είχαν εμπειρίες θεωρίας Θεού.

Το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο Υιός, αποκαλύπτεται στους εκλεκτούς Του, προσφέροντας την καθαρτική και φωτιστική και θεοποιό ενέργειά Του. Έτσι έχομε αληθινούς κήρυκας της Αλήθειας, αναγεννημένους και σεσωσμένους.

Η αποκάλυψη, λοιπόν, του Τριαδικού Θεού εντός μας, συνιστά τη σωτηρία μας.

Ας επιζητήσουμε εντόνως και εμπόνως την αποκάλυψη του Υιού, προσωπικά στον καθένα μας, ως εχέγγυο της θέας του Προσώπου Του, ως Φωτός, κατά τη Δευτέρα Παρουσία. –

Κυρ.Δ΄Λουκά. ΣΠΟΡΟΣ ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ.

ΚΥΡ. Δ΄  ΛΟΥΚΑ.( Λουκ. η΄ , 5 – 15 )

ΣΠΟΡΟΣ  Ο  ΖΩΟΠΟΙΟΣ.

«Και  έτερον έπεσεν εν μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό…το δε εις τας ακάνθας πεσόν, ούτοί εισιν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτουκαί ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι. » (Λουκ. η΄ , 7, 14.)

Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, είναι ένα από τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, που γνωστοποιείται στους μαθητές της Βασιλείας.

Ο Χριστός είναι ο Λόγος, είναι η Ζωή. Κατά συνέπεια ο λόγος του Λόγου ζωοποιεί και μεταμορφώνει τον άνθρωπο, τον τρέφει πνευματικά, τον ζωογονεί δημιουργικά, τον μεταστρέφει σωστικά, τον φωτοποιεί υπαρξιακά.

Ο άνθρωπος, που Λογοποιήθηκε και Χριστολογεί, οδηγεί στην Χριστοποίηση τους ακροατές του, πυροδοτεί τις καρδιές τους, φλογίζει το είναι τους, για αναζητήσεις Θεού, για επικοινωνιακές αναβάσεις.

1.      Οι άνθρωποι όμως - ακροατές του Θεϊκού λόγου – κατηγοριοποιούνται. Τέσσερις είναι οι ομάδες αυτές :

2.      « Οι  παρά την οδόν. »

3.      « Οι  επί της πέτρας. »

4.      « Οι  εις τας ακάνθας. »

« Οι  εις  την καλή γη. »

Η  τρίτη  κατηγορία   αναφέρεται στην «ακανθώδη γη». Είναι οι άνθρωποι, που αποδέχονται πρωταρχικά την Ευαγγελική  Αλήθεια. Πολύ σύντομα όμως συμπνίγεται ο Θείος λόγος και παραμένει ανενέργητος, άκαρπος. Οι αιτίες είναι τρεις :

1 : Οι βιοτικές μέριμνες. Το   άγχος   της   καθημερινότητας, η   αγωνία   της   επιβίωσης, η απληστία της συσσώρευσης καταναλωτικών αγαθών, η κυριαρχία της πολυτέλειας, η άλογη σπατάλη. Η φιλαυτία και  η κενοδοξία σ’ όλο τους το μεγαλείο, δρουν καταλυτικά, συνθλιπτικά. Οι πνευματικές αναζητήσεις καταστέλλονται. Οι Θεϊκές εντολές καταστρατηγούνται. Ο ίλιγγος των βιοτικών μεριμνών παγιδεύει κυριολεκτικά τον άνθρωπο.

2. Η παγίδα του πλούτου. Η προκλητική λάμψη του πλούτου δελεάζει τον άνθρωπο, τον εξαπατά οικτρά, τον παραπλανά φοβερά, τον υποδουλώνει τυραννικά. Ανελεύθερος πλέον ο  άνθρωπος, δούλος στον στυγνό αφέντη της φιλαργυρίας, περιφρονεί και μηδενοποιεί την Θεϊκή Πρόνοια, επαυξάνει την αυτοδυναμία, υπερτονίζει την αυτοπεποίθησή του, καυχησιολογεί αναιδέστατα, ελπίζει βεβαιότατα. Και όμως ματαιοπονεί, γιατί ματαιοφρονεί.

 3. «Οι ηδονές του βίου.» Οι εφήμερες απολαύσεις, οι   εφάμαρτες  διασκεδάσεις, η αισθησιακή ζωή. Η σαρκολατρεία συνεπάγεται τη δουλεία και εκφράζεται ως φιληδονία.

Η λάμψη της ηδονής μαγνητίζει τον άνθρωπο, αφοπλίζει τον αγωνιστή, παραλύει  τον  μαχητή,  αδρανοποιεί  τον στρατιώτη Χριστού, αιχμαλωτίζει φοβερά τον αναζητητή πνευματικών αναβάσεων.

Ποικίλα «αγκάθια» εμφανίζονται συχνά.

Ας επαγρυπνούμε, ώστε να μην συμπνίγουν τον σπόρο – λόγο του Θεού -στις καρδιές μας και να καρποφορεί σωστικά.-

Με τον ΘΑΝΑΤΟ η ΖΩΗ.

ΛΟΥΚΑ ( Β΄ Κορ.  δ΄ , 6-11 )

 ΜΕ  ΤΟ  ΘΑΝΑΤΟ  Η  ΖΩΗ.

«Ο μεν  θάνατος   εν  ημίν  ενεργείται, η δε ζωή εν υμίν.»( Β΄ Κορ. 4, 12 ).

Οι Απόστολοι  καθημερινά βίωναν τον θάνατο για τον Ιησού. Η δοκιμασία δεινή. Η θλίψη βαθιά. Ο πόνος πολύς. Ο θάνατος αναμενόμενος, αλλά και ποθητός. Ο θάνατος επισφράγιση μιας πορείας τεθλιμμένης για την αγάπη των αδελφών.

Ο θάνατος των Αποστόλων σε συμπλοκή με τη ζωή των αδελφών τουΧριστού.

Ο θάνατος του «παλαιού εαυτού»,ο αγώνας μεταμόρφωσης, η ζωή ανταύγεια της πίστεως, η συνεπής βιοτή στ’ αχνάρια του Ιησού, είναι πλέον στάση και τρόπος ζωής, πρότυπο για τους αδελφούς.

Ο θάνατος του Κυρίου ζωή για τον άνθρωπο.

Ο θάνατος των Αποστόλων ζωοποιός για τους αδελφούς.

Για την αγάπη του Χριστού κάθε αγωνιστής Χριστιανός με τις ποικίλες δοκιμασίες βιώνει τη νέκρωση, αλλά και την ανάσταση, παίρνει χάρη και ζωή.

Για την αγάπη των αδελφών χρειάζεται να προβαίνομε σε θυσιαστικές πράξεις, σε αυταπαρνητικές κινήσεις, σε ζωοποιές μεταγγίσεις.

Απαιτείται να υποστούμε περιπέτειες και θυσίες πολλές, ώστε οι άλλοι να έχουν μια γνωριμία με τον Χριστό.

Είναι ανάγκη ο καθένας μας να γίνει «επιστολή Χριστού», ευανάγνωστη, γνήσιο αντίγραφο Ιησού.

Ο θάνατος, κάθε μέρα, για κάθε επιθυμία, είναι προσφορά ζωής για τους άλλους.

Μια  καθαρή, από πάθη , καρδιά, ένας φωτισμένος νους, ακτινοβολούν χάρη σε όσους γίνονται κοινωνοί.

Θανατούμεθα όλη μέρα και ζωοποιούμεθα καθολικά.

Θάνατος και ζωή ! Αλληλοεξαρτώμενα γεγονότα.

Ο θάνατος συνεπάγεται τη ζωή. Η  ζωή  επακόλουθο  του  θανάτου.

Ο θάνατος ο δικός μας προανάκρουσμα  ζωής  για τους άλλους. Μια προσφορά προσωπική, για μια αγάπη αδελφική, σωστική.-