2/1 ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ τοῦ Σαρώφ
-Ὁ νεόφωτος
φωστήρας-
Οἱ Ὅσιοι, ἀγωνιστὲς
ἀκατάβλητοι, μαχητὲς ἀνένδοτοι, Ἄγγελοι ἐπίγειοι. Ζοῦν στὴ γῆ οὐράνια κι
ἐξασφαλίζουν τὸν Οὐρανὸ μὲ ἀσφάλεια. Εἶναι οἱ οἰκεῖοι του Θεοῦ, οἱ οἰκήτορες
τοῦ Παραδείσου. Εἶναι τὰ δοχεῖα τῆς Θείας Χάριτος, τὰ κατοικητήρια τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος.
Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας μὲ
τὴν οἰκουμενικότητα, ποὺ διαθέτει καὶ τὴ διαχρονικότητα ποὺ προσφέρει,
προβάλλει Ἁγίους σὲ χῶρο καὶ χρόνο πολυποίκιλο.
Εὐδιάκριτος στὸ χῶρο
τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴ χώρα τῆς Ρωσίας ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ.
Μιὰ μορφὴ θεοειδῆς καὶ
φεγγοβόλα. Ἕνας ξακουστὸς στάρετς, ποὺ φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ, παρηγορεῖ κι
ἐνισχύει σωστικά. Ἕνα ὄργανο τῆς Θείας Χάριτος. Ἕνα φερέφωνο τῆς θεϊκῆς
Ἀλήθειας. Μιὰ ἀνταύγεια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.Ἕνας ἀείφωτος σηματοδότης
παγκόσμιας ἀκτινοβολίας. Ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος. Ἕνας θεοχαρίτωτος ἄνθρωπος. Μιὰ
εἰκόνα Θεοῦ Χριστοποιημένη.
Ἄς ἐντρυφήσουμε στὴν
ἁγία ζωή του, τὴν ἀσκητικὴ βιοτή του, γιὰ νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ θὰ
τὸν ἀγαπήσουμε ἀναμφίβολα.
19 Ἰουλίου 1759 καὶ
στὸ Κοὺρκ τῆς Ρωσίας γεννιέται ἕνα χαριτωμένο ἀγόρι. Εἶναι τὸ δευτερότοκο
παιδὶ τοῦ Ἰσίδωρου καὶ τῆς Ἀγάθης Μονχίν, ποὺ βαπτίζεται καὶ ὀνομάζεται Πρόχορος.
Οἱ γονεῖς του βαθιὰ
πιστοὶ μεταδίδουν τὴν πίστη, μεταγγίζουν τὴν ἀγάπη στὸ Θεό. Ὁ πατέρας ἐργολάβος
θεμελιώνει μία Ἐκκλησία στὸν τόπο του. Ἡ πρόωρη ὅμως καὶ αἰφνίδια ἐκδημία του,
43 μόλις χρονῶν, διακόπτει καὶ τὴν ἀνέγερση.
Ἡ πιστὴ σύζυγος
ἀναλαμβάνει τώρα βαρὺ ἔργο. Ἀποτελειώνει τὴν Ἐκκλησία καὶ μοχθεῖ ἄοκνα καὶ
θαρραλέα, μεθοδικὰ καὶ ἐναγώνια, γιὰ τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν μικρῶν βλαστῶν της.
Ὁ Πρόχορος
παρακολουθεῖ τὸ πολύμοχθο ἔργο τῆς μητέρας του καὶ τὴ θαυμάζει. Ἀκούει τὰ κατορθώματα
τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ γοητεύεται. Ἡ μικρή του ἡλικία
ἐκτυλίσσεται ἀνάμεσά σε ἐπικίνδυνα ἀτυχήματα καὶ σοβαρὲς ἀσθένειες. Οἱ
θαυματουργικὲς θεϊκὲς ἐπεμβάσεις εἶναι ἐμφανεῖς.
Τὸ «σκεῦος τῆς
ἐκλογῆς» διασῴζεται γιὰ νὰ διαγράψει μιὰ νικηφόρα ἁγιοπνευματικὴ πορεία πρὸς τὴ
θέωση.
Ἡ καθημερινὴ μελέτη
τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἐντρύφηση στὸ Ψαλτήρι καὶ στὸ Συναξάρι δημιουργοῦν δεσμοὺς
ἀγάπης μὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους. Πόθος τοῦ ἐνδόμυχος πλέον ἡ ἀφιέρωση στὸ Θεό.
Ἡ ἔνθεη πυρπόληση
κρατᾷ τὸ 19χρονο παλικάρι σταθερὸ στὴν Ἀσκητικὴ Ὀρθοδοξία.
Ἡ προσκυνηματική του
ἐπίσκεψη στὸ Κίεβο ἀποτελεῖ σταθμὸ στὴ ζωή του. Ὁ στάρετς Δοσίθεος ἐγκρίνει τὸν
Μοναχικό του πόθο καὶ τοῦ ὑποδεικνύει τὸ στίβο τῆς ἐρήμου τοῦ Σάρωφ.
Ἐκεῖ προσέρχεται τὸ
1778 καὶ μὲ τὴ συγκατάθεση τῆς μητέρας του γιὰ νὰ καταταγεῖ στὸ Χορὸ τῶν
ὑποψηφίων Ἀγγέλων.
Ὁ Ἡγούμενος Παχώμιος
τὸν δέχεται καὶ τὸν ἐντάσσει στοὺς Δοκίμους. Ὁ ζῆλος του μεταφράζεται σὲ
ἐνδιάθετη προθυμία γιὰ κάθε διακόνημα. Ἡ ὑπακοὴ τοῦ ἀδιάκριτη τὸν χαριτώνει. Ἡ
πάλη του γιὰ αὐτοκάθαρση τὸν ἐξαγιάζει.
Ὁ Κύριος τὸν
παρακολουθεῖ καὶ ἀγάλλεται. Κι ὅταν ἀσθενεῖ, γιὰ μιὰ τριετία, μὲ μοναδικὸ
φάρμακο τὴ Θεία Κοινωνία, ἡ Κυρία Θεοτόκος τὸν ἐπισκέπτεται καὶ τὸν θεραπεύει. Ἡ
ὑπομονὴ καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ ἀμείβονται.
13 Αὐγούστου 1786!
27χρονο παλικάρι τώρα καὶ ὕστερα ἀπὸ ὀκτάχρονη ἐπιτυχή δοκιμή, κείρεται
Μοναχός. Δέχεται ἐπάξια το ἀγγελικὸ
Σχῆμα, παίρνει τὸ ἀγγελικὸ ὄνομα Σεραφεὶμ καὶ ἀγωνίζεται ἀγγελικὰ νὰ ζήσει.Τὸ
πρωτόκολλο αὐτοπαράδοσης στὸ Θεὸ ὑπογράφεται. Ἡ ὑποψηφιότητα γιὰ τὸ ἀγγελικὸ
Τάγμα κυρώνεται. Ὁ ἀγώνας, γιὰ τὴ θέωση, κηρύσσεται ἀνένδοτος.
Δυὸ μῆνες μετὰ
χειροτονεῖται Διάκονος. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τὸν καταφλέγει. Προσεγγίζει τὸ Ἱερὸ
Θυσιαστήριο μὲ κατάνυξη καὶ συντριβή.
Συλλειτουργεῖ ὁρατὰ μὲ Ἀγγέλους καὶ ἀξιώνεται τῆς θέας τοῦ Κυρίου.
Καὶ μετὰ ἀπὸ 7χρονη
εὐδόκιμη διακονία, σὲ ἡλικία 34 χρονῶν, χειροτονεῖται Ἱερέας, Λειτουργός του
Ὑψίστου.
Ἡ ταπείνωση βιώνεται
καθημερινά. Ἡ ἀγάπη διδάσκεται ἐμπειρικά.
Ἡ ἁγιὸτητα ἀκτινοβολεῖ φανερά. Καὶ ἡ πνευματικὴ ποδηγέτηση τῆς Γυναικείας Μονῆς
Ντιβέγεβο τοῦ ἀνατίθεται, ἀπὸ τὸ Γέροντά του Παχώμιο.
1794 καὶ τοῦ παρέχεται
ἡ εὐλογία νὰ ζήσει σὰν ἐρημίτης. Μιὰ καλύβα 3,5 χλμ. ἀπὸ τὸ Μοναστήρι γίνεται ἡ
παλαίστρα του. Ἐκεῖ προσεύχεται ἀδιάλειπτα, νηστεύει αὐστηρά, ἀγρυπνεῖ
ὑπερβολικά.
Ἐντρυφεῖ στὰ πατερικὰ
συγγράμματα, ἐνστερνίζεται τὰ βιώματά τους, μὰ-χεται παθοκτονικά. Ἡ Κυριακὴ τὸν
βρίσκει στὴν Ἀδελφότητα γιὰ κοινωνία ἀγάπης καὶ πνευματικὸ ἀνεφοδιασμό.
Στὴν ἔρημο
κονταροχτυπιέται μὲ τὸ σατανᾶ. Κι ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν ὁποία
ζεῖ ἀπομακρύνεται περιοδικά, ὁ Ὅσιος πολιορκεῖ τὸ Θρόνο τοῦ Θεοῦ κυριολεκτικά.
Χίλιες μέρες καὶ χίλιες νύκτες
γονατιστὸς πάνω σε μιὰ πέτρα κραυγάζει γοερά: «Κύριε, ἐλέησε μὲ τὸν ἁμαρτωλό»!
Κι οἱ δακρύβρεχτες ἐπικλήσεις, κατὰ τὴν ὑπεράνθρωπη αὐτὴ ἄσκηση, ἐπισύρουν τὸ
ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸ Θεὸ
εἶναι ὑπέρμετρη. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἔμπρακτη. Ἀφήνεται στὴ διάθεση τῶν
λῃστῶν καὶ δέχεται σκληρὰ κτυπήματα. Ἡμιθανὴς θεραπεύεται ἀπὸ τὴν Παναγία. Κι ἡ
κύρτωση, μόνιμη πλέον, θυμίζει τὸ
θαῦμα.
Ὅλη ἡ κτίση δέκτης τῆς
ἀφειδώλευτης ἀγάπης του. Τὰ ἄγρια θηρία, φίλοι του νυχτερινοί, νιώθουν τὴ
στοργή του.
Ἐπὶ τρία χρόνια
παραμένει διαρκῶς στὴν καλύβα καὶ ἀσκεῖται στὴν ἀπόλυτη σιωπή.
Καὶ μόνο ἀπὸ ὑπακοὴ
ἐπιστρέφει στὸ Μοναστήρι καὶ παραμένει ἔγκλειστος στὸ κελλὶ του πέντε συναπτὰ
χρόνια. Ἐκεῖ προσφέρει πολλὰ καὶ δέχεται πολλά. Πλούσιες οἱ δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸν πλημμυρίζουν.
Πνευματοφόρος πλέον
καὶ ἐντολοδόχος Θεομητορικὸς ἀνοίγει τὸ
κελλί του γιὰ κάθε κουρασμένο στρατοκόπο τῆς ζωῆς.
Ζώντας καθημερινὰ τὴ
χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, μεταδίδει τὴ χαρὰ καὶ προσφωνεῖ μὲ χαρὰ κάθε ἐπισκέπτη:
«Χαρά μου»!
Ἡ θαυματουργικὴ καὶ
προορατικὴ Χάρη, δῶρα θεϊκὰ στὸν Ὅσιο, προσφέρονται πρόσχαρα. Πλήθη λαοῦ
προστρέχουν στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, γιὰ πνευματικὴ καθοδήγηση καὶ θεραπεία.
Προτροπὴ του εἶναι ἡ Χριστοκεντρικὴ ζωή, ὁ δρόμος τῆς θέωσης, ἡ ἀπόκτηση τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος.
Καὶ ἡ
ἔρημος τὸν ξαναδέχεται μὲ εὐλογία τῆς Θεοτόκου, τὰ τελευταῖα ὀκτὼ χρόνια τῆς ἐπίγειας ἀσκητικῆς
του πορείας. Λουσμένος στὸ ἄκτιστο Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀκτινοβολεῖ ὑπερφυσικά,
ὑπερίπταται θεαμα-τικά. Προγεύεται τὴν εὐφροσύνη τοῦ Παραδείσου.
Κι ἡ Θεοτόκος ἡ
«Μεγάλη Χαρὰ» τὸν εὐφραίνει πανευφρόσυνα. Στὴ δωδέκατη ἐμφάνισή της τοῦ
ἀναγγέλλει τὴ σύντομη συνάντησή τους στὰ Οὐράνια Σκηνώματα.
Καὶ ὄντως, στὶς 2
Ἰανουαρίου 1833 ὁ Ὅσιος Σεραφείμ, ψάλλοντας ἀναστάσιμους ὕμνους, γονατιστὸς
μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, περνάει στὴν Αἰωνιότητα.
Τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὴ
γῆ ἀγωνιστικό, νικηφόρο, ἐλπιδοφόρο.
Ἡ παρουσία του στὸν
Οὐρανὸ ζωντανή, παρρησιακή, μεσιτευτική. Ἡ εὐφροσύνη του στὸ Χορὸ τῶν Ὁσίων
ἄληκτη.-
Ελ.Α.Κλ.
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις τῆς Ρωσίας
κλεινὸς βλαστός, καὶ Ὀρθοδοξίας ἐγκαλλώπισμα
ἱερόν. Χαίροις τῶν Ὁσίων, ὦ Σεραφεὶμ τὸ κλέος, ἀσκήσεως ὁ δείκτης, χαίροις
πανόλβιε.-
