Στους ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ..

Στους Α Γ Ι Ο Υ Σ Π Α Ν Τ Α Σ.
Το πέρασμα του ανθρώπου από τη γη είναι μία διαρκής πορεία προς τον Ουρανό.
Η Στρατευόμενη Εκκλησία διανύει το δρόμο προς την Αιωνιότητα.
Η διάβαση από τη γη στον Ουρανό, για να είναι ασφαλής, χρειάζεται σηματοδότες. Απαιτούνται φάροι τηλαυγείς, που θα φωτίζουν τη δαιδαλώδη κι επίπονη πορεία. Είναι απαραίτητοι οδοδείχτες φωτεινοί, που θα καθορίζουν το δρόμο.
Τέτοιοι οδοδείχτες, είναι οι Μάρτυρες κι οι Ομολογητές, οι Ασκητές κι οι Ιεραπόστολοι, οι στρατιές των Αγίων.
Όλες εκείνες οι ηρωικές μορφές, που βάδισαν λαμπαδηφόροι στη γη, που πρόσφεραν τη ζωή τους ολοκαύτωμα στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης κι άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη στο πέρασμά τους.
Εκείνοι, οι Πυρφόροι Αγωνιστές, οι ακατάβλητοι Μαχητές, οι Τροπαιούχοι, που απαρτίζουν τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, μας άφησαν πολύτιμη κληρονομιά, πλούσιες εμπειρίες, για μία αλάθητη νικηφόρα πορεία.
Αυτές, τις φωτοβόλες μορφές, του πολύφωτου στερεώματος της Εκκλησίας, ανώνυμους και επώνυμους, τιμάμε, σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Οι Άγιοι, Χριστοποιημένοι, Αγιοτριαδικοί κοινωνοί, έζησαν κενωτικά, βίωσαν μαρτυρικά την πίστη τους, ήταν τα αγωνιστικά μέλη της Στρατευομένης Εκκλησίας και σήμερα αποτελούν τα ενεργά μέλη της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Μορφές, που βίωσαν την κάθαρση και έγιναν μέτοχοι της φωτιστικής και Θεοποιού ενέργειας του Θεού.
Πρόσωπα, που προσέγγισαν τον Θεό ένιωσαν την θαλπωρή της αγάπης Του και πρόσφεραν τη ζωή τους αντίδωρο αγάπης.

Οι Άγιοι, καταξιωμένες προσωπικότητες, που στόχευσαν και πέτυχαν τη θέωση, περνώντας μέσα από τα κανάλια της αγάπης στο Θεό και στον άνθρωπο.
Όλοι συναπαρτίζουν την Αγιόλεκτη Χορεία. Όλοι πέτυχαν το «καθ’ ομοίωσιν».
Η Ορθοδοξία απλώνεται υφηλιακά. Οι Άγιοί της είναι διεθνείς. Σ’ αυτήν την παγκόσμια απαρτία προβάλλουν εμφαντικά, μετοχικά, Άγιοι και Όσιοι, Μάρτυρες και Νεομάρτυρες, συγκροτούν την ακοίμητη πρεσβεία στον Παντάνακτα, εκεί στην αείφωτη χώρα.
Στή Θριαμβεύουσα Εκκλησία, ο Θρόνος της δόξας του Θεού δορυφορείται από αναρίθμητα πλήθη Οσίων, Αγίων, Μαρτύρων, Ομολογητῶν, Δικαίων και Αγγέλων.

΄Ολοι βιώνουν άφατη αγαλλίαση. Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέγει: « Οι Άγιοι ζουν σ’ άλλο κόσμο κι εκεί βλέπουν με το Άγιο Πνεύμα την Θεία δόξα και την ομορφιά του προσώπου του Κυρίου. Αλλά με το ίδιο Άγιο Πνεύμα βλέπουν και τη ζωή μας και τα έργα μας. Γνωρίζουν τις θλίψεις μας κι ακούνε τις θερμές προσευχές μας», αλλά αναμένουν εναγώνια και τη δική μας παρουσία, για να γευθούν καθολικά την ατέρμονη ευφροσύνη.
Εμεῖς, που απαρτίζουμε την Στρατευομένη Εκκλησία, οι πάροικοι και παρεπίδημοι της γης, οι επιποθούντες τη μέλλουσα πόλη, πορευόμαστε με πρότυπα ζωής τούς Αγίους. Είναι οι προγενέστεροι πολίτες της Στρατευομένης Εκκλησίας, οι Αθλητές του πνευματικού στίβου, οι εκφραστές της ορθόδοξης ζωής.
Ιχνηλατούμε, ευελπιστούμε στις πρεσβείες τους και προσπαθούμε να τούς μιμηθούμε. Η μίμησή τους θα είναι και η αληθινή τιμή τους.
Αντίγραφα Χριστού, λοιπόν, ως πρόκληση και για πρόσκληση προτείνομε.
Η αγιότητα νοηματοδοτεί τη ζωή μας, σηματοδοτεί τη γήινη πορεία μας.
Η αγιότητα είναι ο αγώνας μας και η ελπίδα μας, ο στόχος μας και ο κατ’ εξοχήν προορισμός μας.
Άλλως τε προτροπή του Κυρίου είναι: «Άγιοι γίγνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί.» (Α΄ Πέτρου Ι, Ι6) .-

Οσιος Ιωάννης ο Ρώσος.-Το σκεύος της Θείας Χάριτος-

27.5 Ο Σ Ι Ο Σ Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Ρώσος.
Το σκεύος της Θ. Χάριτος.

Ο σ ι ο ς Ι Ω Α Ν Ν Η Σ! Ο ένθεος θεράποντας Χριστού.
Ο σ ι ο ς Ι Ω Α Ν Ν Η Σ !Το σκεύος της Θείας Χάριτος.
Ο σ ι ο ς Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ! Το βλάστημα της Ρωσίας.
Ο σ ι ο ς Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ! Το καύχημα της Ευβοίας.
Ο σ ι ο ς Ι Ω Α Ν Ν ΗΣ ! Των Αγγέλων ο συμπολίτης.
Ο σ ι ο ς Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ! Των ανθρώπων ο προστάτης.
Ας ενσκύψουμε ευλαβικά στη βιοτή του, αντλώντας σωστικά μηνύματα.
Γεννιέται το 1690 στη Ρωσία από ευσεβείς χριστιανούς γονείς, οι οποίοι ενσταλάζουν στην ψυχή του την πίστη στον Θεό και ανάβουν τη φλόγα της αγάπης σ’ Εκείνον.
20χρονο παλικάρι, παίρνει μέρος στον πόλεμο των Ρώσων κατά των Τούρκων. Εκεί συλλαμβάνεται αιχμάλωτος πολέμου και πωλείται δούλος σε Οθωμανό Ίππαρχο, στο Προκόπι της Μ. Ασίας.
Είναι σκλάβος στο σώμα, αλλά ελεύθερος στην ψυχή. Η καρδιά του συντονισμένη στο ρυθμό της αγάπης του Θεού, τον καθιστά πανευτυχή.
Περιποιείται ευδιάθετα τα ζώα στο στάβλο του Αγά και εδραιώνει την ταπεινοφροσύνη. Εκεί, στ’ άχυρο, γονατίζει και στέλνει πύρινες προσευχές στον Θεό. Εκεί τρέφεται λιτότατα, αγρυπνεί και ζει οσιακά.
Καθυποτάσσει τη σάρκα στο πνεύμα και αισθάνεται απελεύθερος, δέσμιος Χριστού.
Ζει για τον Χριστό, με τον Χριστό και δίνει τη μαρτυρία του Χριστού.
40 ετών, το 1730, στις 27 Μαΐου, ασθενεί και παραδίδει ειρηνικά την ψυχή του στα χέρια του Πλάστη, για αιώνιες απολαύσεις.
Το σώμα του, άφθαρτο, σκορπίζει ευωδία και θαυματουργικήΧάρη.Τοποθετείται σε λαρνακα στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου.
Το 1832, σε μία τουρκική επίθεση στρατιώτες το ρίχνουν στη φωτιά, αλλά παραμένει ανέγγιχτο κι ανακινείται μέσα στις φλόγες. Οι Τούρκοι έντρομοι φεύγουν.
Οι χριστιανοί, το 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών, φέρουν τον Άγιο στο Ν. Προκόπι Εύβοιας, όπου σκορπίζει τη θαυματουργική του Χάρη, σ’ όσους με πίστη την επικαλεσθούν.
Ο Όσιος Ιωάννης ζει στη γη σαν Όσιος, κακοπαθεί σαν καλός στρατιώτης Χριστού και αξιώνεται του αφθάρτου στεφάνου της δόξης και της Επουρανίου Βασιλείας.
Πρότυπο ζωής για μας, προβάλλει μπροστά μας και μας προσκαλεί να τον μιμηθούμε. Μας καλεί σε εγρήγορση, για αγώνες νικηφόρους.
Μας αναμένει εναγώνια στον Ουρανό, για να συνευφρανθούμε αιώνια, αναφαίρετες χαρές.
Η μίμησή του θα είναι η μεγαλύτερη τιμή, από όσες του αποδίδουμε κάθε χρόνο στη μνήμη του. Μακάρι! -

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις της Ευβοίας ο θησαυρός, ακένωτον ρείθρον, ιαμάτων παντοειδών. Θαυματουργίας πόλος, το λείψανον το θείον, παμμάκαρ Ι Ω Α Ν Ν Η , ημών μνημόνευε.-

Ε Ν Ο Τ Η Τ Α.

ΚΥΡ.ΑΓ.ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ.( Ιωαν. ιζ , 1 – 13 )
ΕΝΟΤΗΤΑ.
«Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». ( Ιωαν. ιζ΄ , 11).
Ο Κύριος, κατά την αρχιερατική Του προσευχή, υποβάλλει στον Θεό Πατέρα το αίτημα της διατήρησης της ενότητας των μαθητών και κατ’ επέκταση των Χριστιανών καθολικά. Ζητεί να έχουν ενότητα πίστεως στο Όνομά Του. Ζητεί να είναι ενωμένοι, ως ένας, όπως εκείνοι, «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».
Η Τριαδική ενότητα είναι δεδομένη. Υπάρχει αλληλοπεριχώρηση αγαπωμένων προσώπων : Του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Υπάρχει αδιάσπαστη ενότητα Προσώπων, αδιάπτωτη αγάπη, αληθινή ελευθερία κάθε Προσώπου.
Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό συνεπάγεται τη βίωση της Αγιοτριαδικής ενότητας.
Η κοινωνία του ανθρώπου με την Τριαδική Θεότητα εχέγγυο της γνησιότητας της ανθρώπινης ενότητας.
Άνθρωποι συνδεδεμένοι με τον Χριστό, είναι και άνθρωποι ενωμένοι μεταξύ τους.
Η αγάπη του Χριστού συνέχει άρρηκτα τους ανθρώπους.
Η ορθόδοξη ασκητική ζωή και η συμμετοχή στη λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, συνιστούν ως επακόλουθο την ενότητα.
Η επίτευξη, της κάθαρσης της καρδιάς από τα πάθη, του φωτισμού του νου από τη ζόφωση, της θεωρίας του Θεού, δηλ. της Θέωσης, εξασφαλίζουν την ενότητα.
Η βίωση της άσκησης και της μετάνοιας συνεπάγεται και τη βίωση της άκτιστης ενέργειας του Θεού, της διαπροσωπικής ενότητας.
Οι Άγιοι Πατέρες έζησαν κοινά, δίδαξαν κοινά και αναδείχθηκαν γνήσιοι φορείς της Παραδόσεως, της αδιάλειπτης δηλ. ενέργειας του Παναγίου Πνεύματος στην Εκκλησία.
Ο Χριστός κοινός σύνδεσμος όλων των Αγίων, γι’ αυτό και οι διδαχές τους είναι αδιαφοροποίητες και αναλλοίωτες.
Η κοινωνία, λοιπόν, με την Αγία Τριάδα σηματοδοτεί και την πραγματική κοινωνία και ενότητα των Χριστιανών.-

Η ΑΝΑΛΗΨΗ του ΚΥΡΙΟΥ.

Η Α Ν Α Λ Η Ψ Η του Κ Υ Ρ Ι Ο Υ .

Η Ανάληψη του Χριστού είναι το επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου Του και το θριαμβευτικό επιστέγασμα των όσων έπραξεν υπέρ των ανθρώπων
Η Ανάσταση του Κυρίου γεγονός αδιαμφισβήτητο. Οι εμφανίσεις Του στους Μαθητές Του, μετά την Ανάσταση και μέχρι την Ανάληψη, αλλεπάλληλες, αποκαλύπτοντας τα Μυστήρια της Βασιλείας του Θεού.
Σαράντα ημέρες, λοιπόν, μετά την Ανάστασή Του ο Χριστός ανέβηκε στους Ουρανούς , ευλογώντας τους. Ανέβηκε και πρόσφερε στον Πατέρα Του την ανθρώπινη σάρκα θεωμένη, καθ’ όσον ενώθηκε με την Θεία φύση Του και κάθισε στον Βασιλικό Θρόνο και στα δεξιά του Θεού Πατέρα.

«Ο Κύριος ανελήφθη εις ουρανούς,
ίνα πέμψη τον Παράκλητον τω κόσμω.
Οι ουρανοί ετοίμασαν τον θρόνον αυτού,
νεφέλαι την επίβασιν αυτού.
Άγγελοι θαυμάζουσιν,
άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών.
Ο Πατήρ εκδέχεται,
ον εν κόλποις έχει συναΐδιον.
Το Πνεύμα το άγιον
κελεύει πάσι τοις αγγέλοις αυτού.
Άρατε πύλας, οι άρχοντες ημών.
Πάντα τα έθνη, κροτήσατε χείρας.
ότι ανέβη Χριστός, όπου ην το πρότερον»।

Η χαρά όμως αυτή δεν είναι μόνο χαρά για την δόξα του Χριστού। Αλλά και χαρά για την σωτηρία του ανθρώπου। Γιατί ο Κύριος ανεβαίνοντας στους ουρανούς ανεβαίνει μαζί με το σώμά Του το ανθρώπινο, με την θεωθείσαν σάρκα. Αυτήν ανεβάζει στον ουρανό και συγκαθίζει στα δεξιά του θρόνου του Θεού. Και έτσι γίνεται πρωτοπόρος του ανθρωπίνου γένους στην δόξα του ουρανού, όπως με την ανάστασή Του έγινε πρωτότοκος των νεκρών.

«Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ,
Κύριος εν φωνή σάλπιγγος,
του ανυψώσαι την πεσούσαν εικόνα του Αδάμ
και αποστείλαι Πνεύμα Παράκλητον,
του αγιάσαι τας ψυχάς ημών».
( Δοξαστ. αποστίχων Εσπερινού πλ.Β΄ ήχου)

«Κύριε, οι απόστολοι ως είδόν σε
εν νεφέλαις επαιρόμενον,
οδυρμοίς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ,
κατηφείας πληρούμενοι, θρηνούντες έλεγον.
Δέσποτα, μη εάσης ημάς ορφανούς,
ους δι᾽ οίκτον ηγάπησας δούλους σου,
ως εύσπλαγχνος.
αλλ᾽ απόστειλον, ως υπέσχου ημίν,
το πανάγιόν σου Πνεύμα,
φωταγωγούν τας ψυχάς ημών».
(Στιχηρό Εσπερ. πλ.Β΄ )

Χαρά, λύπη, αλλά και ελπίδα। Ελπίδα, ότι ο Κύριος δεν θα αφήσει ορφανούς τους Αποστόλους και την Εκκλησία. Θα στείλει το υπεσχημένο Πνεύμα, τον Παράκλητο, για να μένει μαζί τους και μαζί μας, κατά την επαγγελία Του, μέχρι της συντελείας του αιώνος. Ότι την ένδοξο Ανάληψη θα ακολουθήσει η δυναμική παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Ὁ Χριστός δηλαδή, που είναι Θεός μας, ανελήφθη εν δόξη, όταν σύμφωνα προς το θείο σχέδιο συμπλήρωσε και ωλοκλήρωσε τα όσα για μας έπραξε. Αυτά ένωσαν τη γη με τον ουρανό, τους ανθρώπους με τον Θεό. Η Ανάληψη δεν εσήμαινε βέβαια και χωρισμό του Κυρίου από τους αγαπημένους Του Μαθητές. Με αυτούς ο Διδάσκαλος παρέμεινεν ενωμένος σύμφωνα προς την υπόσχεσή Του: «Και ιδού εγώ μεθ ὑμῶν ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν» (Ματθ. 28, 20).
Τοιουτοτρόπως, η Ανάληψη του Χριστού ανήγαγε τον άνθρωπο στον Ουρανό, δηλαδή έκανε προσβάσιμο τον Ουρανό στον άνθρωπο, εφ’ όσον βέβαια ο άνθρωπος καταστεί απαρέγκλιτος τηρητής των Ευαγγελικών εντολών, απεκδυθεί την φιληδονία, την φιλοδοξία, την φιλαργυρία, ενδυθεί την αγάπη και την ταπείνωση, αποστραφεί τα κάτω και στραφεί προς τα πάνω.
Έτσι με την κάθαρση της καρδιάς και τον πλούτο της Θείας Χάριτος ο άνθρωπος θεώνεται, ζει την μέθεξη της Αναλήψεως του Χριστού και βιώνει την προσωπική του ανάληψη.
Κατά τον Αγ. Γρηγόριο Παλαμά, «όλοι θα αναστηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, δίκαιοι και αμαρτωλοί, αλλά , μόνο οι δίκαιοι θα αναληφθούν».
Ευχή μας όλοι να βιώσουμε την εμπειρία της Αναλήψεως.
Το έργο του Κυρίου μετά την Ανάληψή Του εις τους ουρανούς συνέχισε και συνεχίζει η Εκκλησία. Αυτή, με την δύναμη, που της έδωκεν ο Ιδρυτής της, διδάσκει, θαυματουργεί, αγιάζει και σώζει τους πιστούς. Οι πιστοί είναι διά της Εκκλησίας και εις την Εκκλησίαν ενωμένοι με τον Αρχηγόν τους.-

ΣΩΣΤΙΚΑ ερωτήματα.

ΚΥΡ. ΤΥΦΛΟΥ. ( Πραξ. ιστ΄ , 16 – 34 )
ΣΩΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ.

«Κύριοι,τι με δει ποιείν ίνα σωθώ;…….Πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση….»(Πραξ. ιστ. , 30 – 31 ) .
«..τι με δει ποιείν ίνα σωθώ ; », είναι η ερώτηση του δεσμοφύλακα προς τους Απ. Παύλο και Σίλα. Ο σεισμός, η ζωντανή παρουσία του Θεού, διάνοιξε τη θύρα της φυλακής, αλλά και τη θύρα της καρδιάς του φύλακα. Ο σεισμός, προκάλεσε ισχυρή δόνηση στο είναι του φύλακα.
Το υπαρξιακό ερώτημα ήταν μια κραυγή αναζήτησης της σωτηρίας.
Η απάντηση από τα φερέγγυα χείλη του Απ. Παύλου ήταν άμεση και σαφής : « Πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. »
Η πίστη στον Ενανθρωπήσαντα, Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριον, σώζει.
Μία πίστη ακράδαντη και δι’ αγάπης ενεργουμένη, εις το Θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού , είναι η Αποστολική πρόταση.
Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει Τον αναγνωρίζω ως προσωπικό Σωτήρα και Λυτρωτή μου και Τον ακολουθώ με συνέπεια.
Πιστεύω στον Κύριο σημαίνει τηρώ απαρέγκλιτα τις εντολές Του.
Πιστεύω στον Ιησού σημαίνει βιώνω την ορθόδοξη ασκητική και μετέχω ενσυνείδητα στη λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Πιστεύω στον Θεάνθρωπο σημαίνει γρηγορώ και αντιλαμβάνομαι τις παγίδες του προσώπου σατανά, ο οποίος χρησιμοποιεί τον έπαινο και την κατηγορία, την ενθάρρυνση και την απογοήτευση, προκειμένου να πετύχει την προσωπική μας απώλεια.
Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει Τον ακολουθώ ανεπίστροφα, Τον αναγνωρίζω αμετάκλητα και Τον καθιστώ κέντρο της ζωής μου.
Αυτή η Χριστοκεντροφόρος πορεία είναι σωστική και αυτή καλούμαστε ν’ ακολουθήσουμε.-

ΑΓ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ.

9. 5 Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ .

Βρισκόμαστε στα χρόνια της Βασιλείας του Δεκΐου. Σφοδρός διωγμός κατά των Χριστιανών εξαπολύεται. Αιχμάλωτος πολέμου ένας γιγαντόσωμος άνδρας, με άγρια όψη και σπινθηροβόλα μάτια, ο Ρέπροβος. Ψυχή ευσεβής συμπονεί τους Μάρτυρες Χριστιανούς, αλλά αδυνατεί να ελέγξει τους διώκτες. Προσεύχεται στον Κύριο, να του δώσει παρρησία. Εισακούεται, χαριτώνεται και θαρραλέα υπερασπίζεται τους Χριστιανούς. Ομολογεί την πίστη του και περιφρονεί τα είδωλα.
Ο Βασιλιάς πληροφορείται τα συμβάντα και αποστέλλει διακόσιους στρατιώτες να τον συλλάβουν. Τον συναντούν έξω από την Εκκλησία. Εκεί προσεύχεται ένθερμα και επιζητεί Θεία ενδυνάμωση. Η προσευχή του εισακούεται. Θαυμαστό σημείο, η βλαστήσασα ράβδος του. Το φρόνημα ισχυροποιείται. Δέχεται ν' ακολουθήσει τους στρατιώτες, αφού πρώτα βαπτιστεί. Οι στρατιώτες, κατάκοποι, διαφωνούν. Ο Άγιος προσεύχεται και αυξάνονται τα τρόφιμα επαρκώς, για επισιτισμό τους. Συγχρόνως παίρνει την αγγελική διαβεβαίωση, ότι ο Κύριος θα εκτελεί τις επιθυμίες του. Οι στρατιώτες, αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος, ομολογούν πίστη στον Χριστό. Στην Αντιόχεια βαπτίζεται ο Ρέπροβος, Χριστόφορος, καθώς και οι άλλοι κι ατρόμητος παρουσιάζεται στο Δέκιο. Ο Βασιλιάς στο αντίκρυσμα του τρομοκρατείται. Ο Χριστόφορος διακηρύττει με θάρρος την πίστη του. Αμέσως τον κρεμούν από τις τρίχες της κεφαλής, δένουν βαρείες πέτρες στα πόδια, σπαθίζουν το κορμί και κατακαίνε τις μασχάλες. Ο Άγιος υποφέρει, αλλά υπομένει καρτερικά.
Ο Βασιλιάς φέρνει δύο πόρνες γυναίκες για να τον μεταπείσουν. Το τέχνασμα μένει άκαρπο. Οι γυναίκες κατηχούνται από τον Χριστόφορο, πιστεύουν, μετανοούν και μετονομάζονται Ακυλίνα και Καλλινίκη. Την επομένη δηλώνουν στο Βασιλιά την απραξία τους και τη μεταστροφή τους στην πίστη του αληθινού Θεού.
Ο Δέκιος, εξαγριωμένος διατάζει και βασανίζονται σκληρά. Τοιουτοτρόπως, παίρνουν το μαρτυρικό στεφάνι και κερδίζουν τη Βασιλεία Του. Εν τω μεταξύ καταφθάνουν οι διακόσιοι βασιλικοί στρατιώτες και δηλώνουν πίστη στον Χριστό. Ο Δέκιος, πανικόβλητος προσπαθεί να τους δελεάσει με υποσχέσεις. Δεν βρίσκει απήχηση και διατάζει να τους αποκεφαλίσουν, ενώ φυλακίζει τον Χριστόφορο. Και οι διακόσιοι σε λίγο προσφέρουν τις κεφαλές τους στο δήμιο και εισέρχονται στην Ουράνιο Βασιλεία.
Το σατανικό μυαλό του εφευρίσκει νέα βασανιστήρια. Ντύνει τον Μάρτυρα με χάλκινο υποκάμισο και τον ρίχνει στη φωτιά. Αλλ' ο Άγιος παραμένει αβλαβής. Χίλιοι άνθρωποι παρακολουθούν το θαύμα και γίνονται Χριστιανοί. Ο Χριστόφορος ευχαριστεί τον Κύριο. Τους διδάσκει, τους ενθαρρύνει και τους εμψυχώνει, για το επικείμενο μαρτύριο.
Για τον Άγιο συνεχίζονται τα βασανιστήρια। Δοκίμαζεται πολύ η πίστη του, αλλά και η Θεϊκή Χάρη επιχέεται πλούσια.Τον δένουν και τον ρίχνουν σε βαθύτατο πηγάδι. Άγγελος όμως, τον ανεβάζει αλαβή. Του φορούν χάλκινο πυρακτωμένο ένδυμα και πάλι παραμένει ανέγγιχτος. Τέλος αποκόπτουν την κεφαλή του, ενώ η ψυχή του φθάνει στο θρόνο του Πλάστη, για να συναριθμηθεί με τους Μεγαλομάρτυρες.
Το λείψανό του εκχέει πλούσια θαυματουργική Χάρη σ' όσους τον επικαλεσθούν.-

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ο Θεολόγος.

8/5 ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Θεολόγος.

Αναρίθμητοι ανά τους αιώνες οι αφοσιωμένοι οπαδοί του Ιησού. Μία μορφή όμως πάντα ξεχωρίζει. Είναι «ο μαθητής της αγάπης», ο υμνητής της αγάπης, ο εκλεκτός της Αγάπης. Είναι ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ. Ο μαθητής, που δίνει αγάπη πολλή στον Διδάσκαλο και παίρνει αγάπη ξέχωρη από Εκείνον.
Το παιδί του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης, που δίνει πρόθυμη καταφατική απάντηση στο προσκλητήριο κάλεσμα του Ιησού, εκεί στο ακρογιάλι της Γαλιλαίας. «… οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ , 22).
Ο μαθητής του Θεϊκού λυχναριού, του Τιμίου Προδρόμου, εκείνος, που προσμένει εναγώνια τον Μεσσία και σκιρτάει στο αντίκρισμά Του.
«Ο γιος Της βροντής», που συνδέεται άρρηκτα με τον Χριστό και παίρνει μία διακριτική θέση δίπλα Του.
Ο Ιωάννης, που ακολουθεί πιστά τον Ιησού στη δράση, αλλά και στη σιωπή, στο μεγαλείο του Θαβώρ κατά τη Μεταμόρφωση, αλλά και στο μαρτυρικό μονοπάτι του Γολγοθά, στη Λαμπροφόρο Ανάσταση, αλλά και στην ένδοξη Ανάληψη.
Ο επιστήθιος μαθητής «ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωάν. ιγ , 24), ο «επιπεσών … επί το στήθος του Ιησού…» (Ιωάν. ιγ , 25). Εκείνος στον οποίο εμπιστεύεται ο Ιησούς τη Μητέρα Του πάνω στο Σταυρό. «Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα ον ηγάπα, λέγει τη μητρί αυτού γύναι, ίδε ο υιός σου είτα λέγει τω μαθητή ίδε η μήτηρ σου…» (Ιωάν. ιθ , 26-27).
Ο εκλεκτός μαθητής, που δέχεται την επιφοίτηση του Παρακλήτου, που διακηρύττει τη Θεότητα του Λόγου, γι’ αυτό και Θεολόγος επονομάζεται. Ο εμπνευσμένος συγγραφέας του Ευαγγελίου και των τριών Καθολικών Επιστολών.
Ο Θεόπτης και Θεήκοος μαθητής, ο δέκτης των αποκαλυπτικών μηνυμάτων του Θεού, εκεί στο πενιχρό «σπήλαιο της Αποκαλύψεως» στην Πάτμο, στα χρόνια της εξορίας του.
Ο φλογερός κήρυκας του Ιησού. Ο αδιαμφισβήτητος αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της επίγειας ζωής του Κυρίου. Το γνήσιο φερέφωνο της αγάπης του Θεού.
Στην Έφεσο μαζί με τον Πρόχορο αγωνίζεται για τη μεταστροφή των ειδωλολατρών, για τη διάσωση ανθρωπίνων ψυχών. Κι οι πρώτοι καρποί δρέπονται. Η Ρωμάνα αρνείται τα είδωλα με τη θαυματουργική ανάσταση του γιου της Δόμνου και του συζύγου της Διοσκουρίδη και όλη η οικογένεια προσέρχεται στον Χριστό.
Κηρύττει ο Ιωάννης δίπλα στο άγαλμα της Θεάς Αρτέμιδος και δέχεται καταιγίδα λίθων. Παραμένει ανέγγιχτος, ενώ οι λίθοι συντρίβουν το άγαλμα, επιστρέφουν και πληγώνουν τους λιθοβόλους. Επακολουθεί σεισμός και χάνονται διακόσιοι άνθρωποι. Έντρομοι ζητούν έλεος. Η προσευχή του Θείου Αποστόλου ανασταίνει τους νεκρούς και σύσσωμοι συντάσσονται με τον Χριστό.
Τα θαύματα πολλά. Οι προσχωρήσεις καθημερινές. Ο Σατανάς μαίνεται και εξεγείρει τον λαό εναντίον του. Παραδίδονται θεληματικά στα χέρια του. Προσέρχονται στο ναό της Αρτέμιδος, προσεύχονται κι ο ναός γκρεμίζεται αναίμακτα. Ο Άγιος Ιωάννης εξαναγκάζει το Δαίμονα σε ομολογία της πολύχρονης δράσης του στον τόπο εκείνο και προστάζει στο όνομα του Χριστού την εξαφάνισή του. Η συγκομιδή πλούσια και εκείνη την ημέρα.
Ο βασιλιάς Δομιτιανός πληροφορείται την καταπληκτική δραστηριότητά τους και διατάζει βασανιστήρια. Υποχρεώνονται να πιουν δηλητήριο, αλλά μένουν αβλαβείς. Ρίχνονται σε πιθάρια με λάδι, αλλά διατηρούνται ανέγγιχτοι. Εξορίζονται στην Πάτμο. Στο ταξίδι θαυματουργεί ο Άγιος Ιωάννης και κερδίζει τους σωματοφύλακες. Η δράση συνεχίζεται και στο νησί. Η δυναμική παρουσία του Ιωάννη προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Ο μάγος Κύνωπας αγωνίζεται σθεναρά εναντίον του. Οι σατανικές δυνάμεις αντιμάχονται την παντοδυναμία του Θεού, αλλά κατατροπώνονται.
Με τις προσευχές του Αγίου ο Κύνωπας εξαφανίζεται στη θάλασσα, εκεί, που κάνει τις δαιμονικές νεκραναστάσεις.Η νίκη είναι περιφανής. Λαός και άρχοντες πιστεύουν στον Χριστό και δέχονται τα σωτήρια κηρύγματα του Ιωάννη. Τότε συγγράφει την Αποκάλυψη και ανακαλείται από την εξορία στην Έφεσο. Ζει ακόμη είκοσι έξι χρόνια και σε ηλικία 106 περίπου ετών γίνεται η μετάστασή του και η αιώνια ενδημία του στον πανευφρόσυνο χώρο του Παραδείσου. Από εκεί πρεσβεύει αδιάλειπτα για μας, που τον τιμάμε στις 26 Σεπτεμβρίου και στις 8 Μαΐου.-