Ο αναλλοίωτος ΘΕΟΣ και η αλλοίωση των πάντων.

ΚΥΡ. Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΑΓ. ΓΡΗΓ. ΠΑΛΑΜΑ.

(Εβρ.α΄,10–β΄,3)

Ο  αναλλοίωτος  ΘΕΟΣ και  η αλλοίωση  των  πάντων.

«και  ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς και αλλαγήσονται· συ  δε  ο αυτός  ει».

( Εβρ. α. , 12 ) .

Ο Τριαδικός Θεός Δημιουργός του κόσμου.

Ο κόσμος δημιούργημα του Θεού εκ του μηδενός.

Ο Θεός με την προνοητική Του ενέργεια κυβερνά τον κόσμο.

Ο κόσμος, ως δώρο, προσφορά και έκφραση της ανείπωτης αγάπης του Θεού και δεν  αυτονομείται, δεν θεοποιείται, δεν απορρίπτεται, αλλά αποτελεί χώρο συνεντεύξεων με τον Θεό και  τον άνθρωπο.

Οι Χριστοποιημένοι άνθρωποι, που  πέτυχαν  την  κάθαρση  της καρδιάς από τα πάθη, αναδείχθηκαν Αγιοτριαδικά Κατοικητήρια και δέχτηκαν τον φωτισμό του νου, έχουν σαφή και αληθινή γνώση των ενεργειών του Θεού στην καθολικότητα της κτίσεως.

Όλη η κτίση δημιουργήθηκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η πρωτοπλαστική  πτώση, με την έκφρασή της, την αμαρτία, επέφερε και την παλαίωση της κτίσεως.

Ο Δημιουργός παραμένει εσαεί αναλλοίωτος, με υπέρβαση της ιστορίας και του χρόνου, αλλά με σωστικές διεργασίες μέσα στον χρόνο.

Ο Θεός δεν  υφίσταται αλλαγή, ενεργεί όμως διευθυντικά, με σκοπό την σωτηρία του ανθρώπου, την ανακαίνιση της κτίσεως.

Ο κόσμος θα υποστεί αλλαγή με την επενέργεια της άκτιστης ενέργειας του Χριστού.

Ο αναλλοίωτος Δημιουργός θα αλλοιώσει καθ’ ολοκληρία τη δημιουργία μέσα σε απειροελάχιστο χρόνο.

Η Ανάσταση του Χριστού σηματοδότησε την αλλαγή, η οποία συνίσταται στην  απαλλαγή από την φθορά και την θνητότητα και στην απόκτηση της αφθαρσίας και αθανασίας.

Ο ακόλουθος του Χριστού, ο οποίος βιώνει την ορθόδοξη ασκητική και μετέχει της Μυστηριακής ζωής και λατρείας και κινείται προσευχητικά, γεύεται ήδη την πνοή της αλλαγής, με την ανακαινιστική και μεταμορφωτική μορφή της, για να δεχθεί την ολοκλήρωσή της κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Οι Άγιοι και τα άφθαρτα και θαυματουργά λείψανά τους πιστοποιούν τη μοναδική αλλαγή, την οποία επιφέρει η Χάρη του Θεού.

Η αλλαγή, λοιπόν, ήδη άρχισε να  επιτελείται και θα τερματισθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, με μία κτίση καινή.-

«Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον·...Στάσις Β΄ Η2

 

 

«Χαίρε, αοράτων εχθρών  αμυντήριον·

Χαίρε, παραδείσου  θυρών ανοικτήριον».

( Στάσις Β΄ Η2 )

Ο Χριστιανός, πολιτογραφείται, κατά το Βάπτισμα, στον Ουρανό. Από εκείνη την εύσημη μέρα εισέρχεται ο πιστός στη μάχη. Ο αόρατος πόλεμος τότε αρχίζει, κατά των δυνάμεων του σκότους. Μάχεται με όπλα ακαταμάχητα, τα οποία διαθέτει το οπλοστάσιο της Θεοτόκου. Αμύνεται ο Αγωνιστής με όπλο, που είναι η ίδια η Παναγία και μόνο έτσι κατατροπώνει τούς δαίμονες, τους πρωταρχικούς εχθρούς.

Η Υπέρμαχος Στρατηγός σημειώνει περιφανείς νίκες και τις παραδίδει σ’εκείνον, ο  οποίος Την εμπιστεύεται.

Η πίστη στον Χριστό, η εμπιστοσύνη στην Μητέρα Του εξασφαλίζουν μετάλλια ανδρείας.

Ο Μαχητής είναι και νικητής και τροπαιοφόρος και προσεγγίζει τα κράσπεδα τ’Ουρανού.

Το κλειδί για την είσοδο στον Παράδεισο είναι η Παναγία. Εκείνη ανοίγει την θύρα της πανευφροσύνης του Παραδείσου.

Η Θεοτόκος επιποθεί την σωτηρία όλων των ανθρώπων και δραστηριοποιείται έντονα προς αυτήν την κατεύθυνση. Από τον άνθρωπο εξαρτάται, εάν θα αποδεχθεί την προσφορά και θα συνεργήσει θετικά.

Η Παναγία πονάει για τις πτώσεις μας, τις παλινδρομήσεις και τις αποστασίες. Μας συντρέχει δυναμικά, με στόχο την νίκη. Μας βοηθάει αποτελεσματικά. Τον αμαρτωλό συμπονεί και προσπαθεί για την επίτευξη της μετανοίας, εφ’όσον είναι προϋπόθεση της εισόδου στη Βασιλεία του Θεού.

΄΄Χαίρε, λοιπόν, σύ, που είσαι το όπλο, με το οποίο αμυνόμασθε κατά των αοράτων εχθρών, των δαιμόνων· χαίρε, συ, που είσαι το κλειδί, με το οποίο ανοίγονται οι θύρες του Παραδείσου΄΄. -

 

Σύναξη Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

Σύναξη   ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ   ΓΑΒΡΙΗΛ.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, που  σημαίνει Θεός και άνθρωπος, διακόνησε την  ένσαρκη  οικονομία  του Θεανθρώπου Λόγου επάξια.

Κτιστό Πνεύμα ο ίδιος, συμπροεξάρχει των  Αγγέλων  και  διακονεί  αναντίρρητα τα σχέδια του Θεού.

Υπόδειγμα  υπακοής  και τύπος διακονίας προβάλλει προσκλητικά  προς  όλους  μας.   

Ας τον  μιμηθούμε.-

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ   της  ΘΕΟΤΟΚΟΥ

25 Μαρτίου ! Το  προαιώνιο Θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου αρχίζει να εφαρμόζεται. Η ευαγγελία ανακοινώνεται  σ  Εκείνη, που  είχε τη  θεοποιό Χάρη κατά μετοχή, την Παναγία.

Και  η  καταφατική της  απάντηση στο  άγγελμα του  Αρχαγγέλου αποκαλύπτει  την  υπακοή της στο Θεό, μέσα από μια ελεύθερη επιλογή, την απάρνηση του ιδίου  θελήματος και την αποδοχή του θελήματος του Θεού. Περνάει  από  την  κάθαρση και το φωτισμό με την ησυχαστική Θεοκοινωνία και φθάνει στη θέωση, κατά τον Ευαγγελισμό.

Τοιουτοτρόπως με την  επίτευξη της ενανθρώπησης του Λόγου εξασφαλίζεται η δυνατότητα της θέωσης κάθε ανθρώπου  και  πραγματοποιείται ο σκοπός της δημιουργίας.-

Χαίρε,δι ης νεουργείται η κτίσις...

«Χαίρε, δι’ ης  νεουργείται  η  κτίσις·

Χαίρε,δι’ης βρεφουργείται οΚτίστης».

( Στάσις Α΄Α6 )

Η προπατορική αλαζονεία επέφερε την ολίσθηση, την παρακοή. Συνέπεια της παρακοής η αποστασία από τον Θεό, η αναστολή της Θεοκοινωνίας με όλα τα επακόλουθα, δηλαδή την προσωπική ανειρήνευτη κατάσταση, την απώλεια της δυνατότητας της θέωσης, την απόκτηση της φθαρτότητας και θνητότητας, την αλλοτρίωση του προσώπου, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών της κτίσεως, την έκρηξη της δημιουργικής αρμονίας, τη ροπή προς την αμαρτία.

Η επαναφορά στην προτέρα κατάσταση ήταν μεν αναγκαία, αλλά δυνατή η επίτευξή της και μόνο από τον Ίδιο τον Θεό.

Και η απόφαση του Θεού, για μια δυναμική παρέμβαση προς αυτή τη σωστική κατεύθυνση, είναι αμετάκλητη.

Ο Υιός του Θεού, ο Θεός Λόγος, προσφέρεται να επιτελέσει το μεγαλειώδες έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και της ανακαίνισης της καθολικής  κτίσεως, διά της προσωπικής Του σταυρικής Θυσίας και Αναστάσεως.

Η εφαρμογή, βεβαίως, του σχεδίου απαιτούσε τη συνέργεια του ανθρώπου.

Την παρακοή του Αδάμ και της Εύας ανέλαβε, εκούσια και ταπεινά, να επαναφέρει στη βάση της,  η υπακοή του νέου Αδάμ, του Ιησού και της νέας Εύας, της Κεχαριτωμένης  Κόρης της Ναζαρέτ Μαριάμ.

Η Παναγία αποδέχεται την θεϊκή πρόσκληση, από τα Αρχαγγελικά χείλη του Γαβριήλ, να γίνει η Μητέρα του Θεού, με το: «ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».( Λουκ. α΄, 38 ).

Τοιουτοτρόπως, διά της Παναγίας και διά του Αγίου Πνεύματος, ο Θεός γίνεται Βρέφος, εισέρχεται στην ανθρωπότητα, εξασφαλίζει τη δυνατότητα  της θέωσης στον άνθρωπο και γενικά ανακαινίζει την κτίση.

Η συγκατάθεση της Παναγίας στην ανάπλαση της Δημιουργίας κίνηση εύσημη και ανεπανάληπτη.

΄΄ Χαίρε, λοιπόν, σύ, μέσω της οποίας ανακαινίζεται, η εκ της αμαρτίας διαφθαρείσα Δημιουργία· χαίρε, σύ, μέσω της οποίας ο Δημιουργός γίνεται Βρέφος΄΄.-