Κυρ.Θωμά. Η ασθένεια.

ΚΥΡ.  ΘΩΜΑ. ( Πραξ. ε. , 12 – 20 )

Η  ΑΣΘΕΝΕΙΑ

«Συνήρχετο δε και το πλήθος…φέροντες  ασθενείς και οχλουμένους  υπό  πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες.» ( Πραξ. ε΄, 16 ).

        Οι Άγιοι Απόστολοι, φορείς της Θείας Χάριτος, μετά την Πεντηκοστή, πρόσφεραν αφειδώλευτα και αδιάκριτα σ’ όλους τους ασθενείς την θεραπεία. Η θεραπευτική αυτή Χάρη αποτελούσε επιβεβαιωτικό στοιχείο της εσωτερικής παρουσίας και ενέργειας του Θεού.

           Η ασθένεια αποτελεί φαινόμενο μεταπτωτικό. Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την ασθένεια, τον πόνο, τη φθαρτότητα, τη θνητότητα. Είναι οι «δερμάτινοι χιτώνες», που φέρει ο μεταπτωτικός άνθρωπος.

          Η ασθένεια  εμφαίνεται  στον άνθρωπο πολλάκις είτε ως συνέπεια ασύδοτης βιοτής, είτε ως ενέργεια δαιμονική, είτε ως παραχώρηση Θεϊκή, για κάθαρση πταισμάτων ή για απόκτηση ταπεινού φρονήματος.

       Η ασθένεια πάντως, όποια μορφή και προέλευση και αν έχει, είναι ευλογία Θεού, εφ’ όσον η ποιότητα της αντιμετώπισής της συνεπάγεται την σωτηρία μας ή  μη.

          Η ασθένεια είναι δοκιμασία για τον Αθλητή του Χριστού, με προεκτάσεις και συνέπειες σωστικές.

        Η ορθή αντιμετώπιση της ασθένειας απαιτεί υπομονή και δοξολογική στάση έναντι του Θεού.

     Οι δαιμονικές παρεμβάσεις, με προκλήσεις θυμού, βλασφημίας, γογγυσμού, ύβρεων, αχαριστίας και λοιπών εκδηλώσεων, αντιμετωπίζονται νικηφόρα με τη δημιουργία καλών λογισμών.

       Η πίστη στον Θεό γεννά την ελπίδα, η οποία αναδεικνύεται ισχυρό αντίδοτο κατά του άγχους και της απελπισίας.

Η προσευχή, πανίσχυρο αλεξιτήριο κατά των πειρασμικών επιθέσεων στον ασθενή.

Η ικετευτική κραυγή ελέους ταπεινώνει το φρόνημα και προκαλεί το άνοιγμα των κρουνών της ευσπλαχνίας του Θεού.

Η υγεία δεν είναι αυτοσκοπός της ζωής, εφ’ όσον η ασθένεια, με την ορθή αντιμετώπισή της, συντελεί και προάγει θετικά το σωστικό σχέδιο του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.

         Συνεπώς η ασθένεια και η θεραπεία της εργαλεία σωτήρια στα χέρια του  αγωνιστή της πίστεως, του  υποψήφιου  οικήτορα  του  Παραδείσου.-

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ.Η Ταφή και η εις Αδην κάθοδος του Κυρίου.

Μ.  ΣΑΒΒΑΤΟ

και μνείαν ποιούμεθα της Ταφής και

της εις Άδην κάθοδον του Κυρίου και

Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Ο θάνατος του Χριστού σηματοδοτεί νίκη κατά του θανάτου.

       Η υπέρβαση του θανάτου βιώνεται μέσα από την ορθόδοξη Ασκητική, με τη βαθιά ταπείνωση, καρπό μιας αυστηρής αυτομεμψίας και την αδιάκριτη αγάπη, ως έκφραση, πρώτιστα της ανεξικακίας.

           Η μεταμόρφωση των παθών σε αρετές δηλοποιεί τη διάβαση από τον θάνατο στη ζωή, τη βίωση της  αληθινής  ελευθερίας.

     Στην τραγωδία του Πάθους του Κυρίου, μία μορφή, ανάμεσα σε πολλές άλλες, διαδραματίζει το ρόλο της.

Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων Βουλευτής,ο οποίος τολμά να ζητήσει το σώμα  του Ιησού προς ενταφιασμό.

Η κίνησή του είναι μία μαρτυρία, μία γνήσια ανταπόκριση στον Εσταυρωμένο Αγαπημένο.

Εισέρχεται το Σώμα στον Τάφο και η Θεϊκή Φύση απελεύθερη κατέρχεται στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου, για να συνεχίσει  το σωτηριώδες έργο Του.

Την κάθοδο του Χριστού στον Άδη  δεν αντέχει ο Άδης, αδυνατεί να θανατώσει τη Ζωή, γι’ αυτό αυτοθανατώνεται.

Τοιουτοτρόπως καταστρέφεται η εξουσία  του θανάτου επάνω στους ανθρώπους, οι νεκροί ανασταίνονται και ο Άδης ερημώνει.

Ο θάνατος της Ζωής, του Χριστού, μετατρέπεται σε  θάνατο του θανάτου, σε μεταμόρφωση της θλίψεως του Πάθους σε χαρά αναστάσιμη.

Η δυνατότητα της ανάστασης πλέον είναι προσωπική μας κίνηση, καθ’ όσον ο Χριστός έχει κάνει ήδη την αρχή.

Η υπακοή στο θέλημά Του, ο αγώνας εναντίον της αμαρτίας , σηματοδοτεί την απελευθέρωση από τα δεσμά του θανάτου και την προσδοκία της συνάντησης  με τον Σωτήρα και προσωπικό Λυτρωτή μας, τον Χριστό, που μας αγαπάει και Τον αγαπούμε.-

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.Τα φρικτά Πάθη του Κυρίου.

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

και ποιούμεθα μνείαν των σωτηρίων και φρικτών Παθών του Κυρίου

και Θεού και Σωτήρος ημών ΙησούΧριστού.

 Ο Κύριος αυτοπροσφέρεται αγαπητικά, βασανίζεται εξευτελιστικά, κινείται λυτρωτικά, για  τον  άνθρωπο.

            Πάνω στο λόφο του Γολγοθά δίνει τη νικηφόρα μάχη, με κορύφωμα την Θυσία, αφού διαγράφει μία προσωπική κίνηση υπέρβασης.

 Η Σταύρωση του Χριστού σηματοδοτεί την σταύρωση των παθών του ανθρώπου και οδηγεί καταληκτικά στην ανάσταση των αρετών, στην ελευθερία.

            Ελευθερία δε νοείται χωρίς θυσία.

      Η Θυσία στο λόφο του Γολγοθά  είναι άρνηση  της βιολογικής  επιβίωσης της ανθρωπίνης φύσεως αλλά και  κατάφαση της ζωής.

            Πεθαίνοντας ο Χριστός προσφέρει το αίμα Του για τη λύτρωσή μας  από  την αμαρτία και το θάνατο.

          Ο σταυρικός   Του  θάνατος  νοηματοδοτεί αληθινά την ύπαρξή μας, πλημμυρίζει το είναι μας από   πίστη  και   αγάπη  για  τον Χριστό. Και  τον συνάνθρωπο.-

Μ. ΠΕΜΠΤΗ Ο Μυστικός Δείπνος.

Μ. ΠΕΜΠΤΗ

και   ποιούμεθα   μνείαν   του Μυστικού Δείπνου,

της  προσευχής εν Γεθσημανή και  της  προδοσίας.

Υπόδειγμα ταπείνωσης ο Κύριος, νίπτει τους πόδας των Μαθητών, διακονώντας αγαπητικά.

Παραθέτει στη συνέχεια δείπνο αγάπης, έκφραση συμμετοχικής ομοψυχίας και κοινωνίας μαζί Του.

Παραδίδει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και προσκαλεί σε συμμετοχή τον άνθρωπο, για ζωοποίηση και σωτηρία.

Ο Κύριος ταπεινώνεται και αυτοπροσφέρεται στον άνθρωπο.

Η βίωση της ταπείνωσης εξασφαλίζει την αληθινή ελευθερία.

Ελευθερία σημαίνει να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου, χάριν της αγάπης προς τον άλλον, εφ’ όσον  ο άλλος είναι εκείνος για τον οποίον ο Χριστός ταπεινώνεται και σταυρώνεται.

 Είναι αυτός, που αγαπιέται από τον Χριστό  εξίσου  με  σένα.

Στη Γεθσημανή κοινωνεί προσευχητικά με τον Θεό Πατέρα σ’ ένα κλίμα αγάπης, ταπείνωσης, υπακοής και ελευθερίας, αφήνοντας πρότυπο ζωής.

Ο Ιούδας, αν και ανήκε στον κύκλο των Μαθητών του Χριστού, αναστέλλει την αγαπητική κοινωνία, ενεργοποιεί την φιλαργυρία και επιτελεί την προδοσία.

Το μίσος, την κορυφαία απόδειξη της διαστροφής της αγάπης  βιώνει  ο Ιούδας.

 Και  παραδίδει  τον Διδάσκαλό Του  με  συνθηματικό  φίλημα.

Τοιουτοτρόπως κλείνει την πόρτα της σωτηρίας, για τριάκοντα αργύρια.

Ο Ιησούς νιώθει σιωπηλή πίκρα για το κατάντημα του Μαθητή του, ο οποίος, αν και έχει τυφλωμένη  την  καρδιά του από την απληστία και τη φιλαργυρία, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού, για την οποία ο Χριστός θυσιάστηκε.

Ταπείνωση, λοιπόν, αγάπη, προσευχητική κοινωνία με τον Θεό, είναι τα μηνύματα της Μ. Πέμπτης.-

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ. ΙΕΡΟΣ ΝΙΠΤΗΡΑΣ.

Μ.  ΤΕΤΑΡΤΗ

και ποιούμεθα μνεία  του Ιερού Νιπτήρα.

Υπόδειγμα ταπείνωσης ο Κύριος, νίπτει τους πόδας των Μαθητών Του, διακονώντας αγαπητικά.

Η κίνηση του λεντίου υπό του Κυρίου είναι προσκλητική.

Είναι μία ανταύγεια της αγάπης, της ταπείνωσης, της προσφοράς και της διακονίας.

Διακονείς, όταν συγχωρείς.

Διακονείς, όταν αφουγκράζεσαι τους καημούς του άλλου.

Διακονείς, όταν δεν αυτοπροβάλλεσαι, αλλά μεταμορφώνεις το εγώ σου, το επίτευγμά σου σε θρίαμβο πολλών.

Διακονείς, όταν αγαπάς χωρίς όρια και αυτοπροσφέρεσαι με το λέντιο της θυσίας.

Η  διακονία είναι αγάπη, που ελευθερώνει, η αγάπη του Σταυρού και της Αναστάσεως.

Η διακονία, ως στάση ζωής, είναι σωτήρια, γι αυτό και η βίωσή της  ανάγκη  επιτακτική.-