ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.

27/7 Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

Η Εκκλησία του Χριστού, είναι ποτισμένη με το αίμα εκατομμυρίων ηρώων και Μαρτύρων. Το γλυκύτατο όνομα του Ιησού, ανέκαθεν, ηλέκτριζε τις ανθρώπινες ψυχές. Χάριν Εκείνου, γίνονται αγώνες και ασκήσεις, θυσίες και μαρτύρια.
Στη Χορεία των εκλεκτών του Θεού, των Αγίων φίλων Του, διακρίνoνται οι Μεγαλομάρτυρες. Ένας Μεγαλομάρτυρας της πίστεώς μας, είναι κι ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.
Βρισκόμαστε στη Νικομήδεια της Μ. Ασίας, το 304 μ.Χ., όπου γεννιέται, από τον ειδωλολάτρη Ευστόργιο και τη Χριστιανή Ευβούλη, ένα χαριτωμένο αγόρι, ο Παντολέων. Η μητέρα του, φροντίζει να το γαλουχήσει με το ροδόσταγμα της πίστεως. Σπέρνει στην εύπλαστη παιδική ψυχή του το σπόρο της πίστεως και πεθαίνει. Ο Παντολέων μένει ορφανός, στην προστασία του πατέρα του, ο οποίος αναθέτει στον άριστο γιατρό Ευφρόσυνο, να του μάθει την ιατρική επιστήμη.
Μία μέρα ο σεβάσμιος γέροντας, Ιερέας Ερμόλαος συναντά τον Παντολέωνα. Του συνιστά να γνωρίσει ένα παντοδύναμο γιατρό, τον Ιησού. Μέσα του ξυπνούν παλαιές αναμνήσεις, ζεστές συζητήσεις για το Χριστό, που είχε κάνει με τη μητέρα του. Μυείται στην πίστη από το φλογερό γέροντα, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας σωτηρίας παιδιού, που το δαγκώνει οχιά, πιστεύει στο Χριστό και βαπτίζεται.
Η φλόγα του πρώτου ενθουσιασμού ανάβει στη καρδιά του νεοβαπτισθέντος. Πρωταρχικός του στόχος η μεταστροφή τοι πατέρα του. Κι ο Κύριος παρουσιάζει την ευκαιρία. Ένας τυφλός θεραπεύεται κι ο ψυχικά τυφλός πατέρας του γίνεται Χριστιανός. Η φήμη του άριστου γιατρού απλώνεται παντού. Αυτό γίνεται αφορμή, να τον φθονήσουν οι άλλοι ειδωλολάτρες συνάδελφοί του και να καταγγείλουν την δράση του στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό.
Ο Παντολέων ομολογεί με παρρησία το Χριστό. Κηρύττει με θάρρος τον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό. Θεραπεύει, ενώπιον του αυτοκράτορα, παράλυτο. Και δέχεται με αγαλλίαση την καταδικαστική απόφαση.
Ξεσχίζουν με σιδερένια νύχια τις σάρκες του και κατακαίνε τις πληγές του. Το αίμα τρέχει ακατάσχετα, ενώ πύρινες ικεσίες στέλνει στον Κύριο. Κι ο Ιησούς παρουσιάζεται και του αναγγέλλει τη συνεχή συμπαράστασή του στο μαρτύριο. Τον ρίχνουν σ' ένα καζάνι με μολύβι, αλλά ο Χριστός επεμβαίνει και σβήνει τη φωτιά. Του δένουν πέτρα στο λαιμό και τον ρίχνουν στη θάλασσα, αλλ' ο Άγιος περπατεί στην επιφάνεια. Τον βάζουν ανάμεσα σε θηρία και αυτά όχι μόνο δεν τον εγγίζουν, αλλά τον προσκυνούν. Τον δένουν σε τροχό και ο μεν Άγιος λύνεται, ο δε τροχός πέφτει πάνω στους άπιστους. Ο Άγιος με ακμαίο το φρόνημα, ολόρθη την ψυχή, αντιμετωπίζει όλα τα μαρτύρια.
Τέλος, εξωργισμένος ο αυτοκράτορας, διατάζει να τον αποκεφαλίσουν. Και πάλι γίνεται θαύμα και λυγίζει το σπαθί, ενώ λυγίζουν και οι καρδιές των δημίων και πιστεύουν στο Χριστό.
Τότε ακούγεται φωνή από τον ουρανό. «Παντολέων, από τώρα θα ονομάζεσαι Παντελεήμων και πολλούς θα ελεείς και θα σώζεις».
Ο Άγιος ενθαρρύνει τους στρατιώτες να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι ο γενναίος Μάρτυρας στις 27 Ιουλίου παραδίδει την ψυχή του στον Κύριο, για να συμβασιλεύσει στην Ουράνια Βασιλεία Του.-

Η ΟΣΙΑ ΕΥΠΡΑΞΙΑ.

25/7. ΟΣΙΑ ΕΥΠΡΑΞΙΑ, η αρρενόφρων.

«Θέλω δε υμάς αμέριμνους είναι. Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω» (Α΄ , Κορ. ζ΄ , 32), δηλώνει προτρεπτικά ο Απ. Παύλος. Η θεαρέσκεια, της όλης ζωής των αγάμων είναι μέριμνα καθημερινή. Μία μέριμνα, που αποβλέπει στην απόλυτη συστοίχηση και εναρμόνιση Θείου και ανθρωπίνου θελήματος. Μία μέριμνα όμως, που εξασφαλίζει την αμεριμνησία, που διασφαλίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις Θεού και ανθρώπου, που οδηγεί ασφαλέστερα στη Βασιλεία του Θεού.
Και οι βιωτές της Παύλειας προτροπής το βεβαιώνουν. Είναι οι αναρίθμητες μορφές των Οσίων.
Ανάμεσά τους και η Ο σ ί α Ε Υ Π Ρ ΑΞΙΑ. Πατρίδα της είναι η Κων/λη. Πατέρας της ο πλούσιος συγκλητικός, ο έμπειρος πολιτικός, ο συγγενής του Αυτοκράτορα Μ. Θεοδοσίου, ο ευσεβής Χριστιανός, ο ενάρετος άνδρας, ο Αντίγονος. Μητέρα της η πλούσια, ευγενής, θεοσεσεβής και χρηστή γυναίκα, η Ευπραξία.
Το ζευγάρι ομόφρονο και ομόψυχο διαχειρίζεται θεάρεστα τον πλούτο. Σκορπίζει αφειδώλευτα και καλύπτει σημαντικά ελλείψεις φτωχών. Και η πλούσια φιλανθρωπία προκαλεί την πλούσια Θεϊκή ευλογία. Ένα χαριτωμένο κορίτσι, δώρο κι αυτό του Θεού, προξενεί ανέκφραστη χαρά και ευφροσύνη στους ευλαβείς γονείς. Ευπραξία το ονομάζει ο πατέρας για να 'ναι πιστό αντίγραφο της ενάρετης μητέρας. Στόχος τους η αντιπροσφορά στο Θεό της Ευπραξίας, ως Αγίας.
Οι ίδιοι αποφασίζουν ομόφωνα άσκηση τέλειας εγκράτειας, εσωτερική καλλιέργεια, φιλανθρωπική δράση.
Μία οικογένεια τρισευτυχισμένη, ευλογημένη. Ο Αντίγονος, ένα χρόνο μετά και αφού ευαρέστησε τον Κύριο, προσέρχεται στη Βασιλεία Του για να ευφραίνεται αιώνια.
Η μητέρα νιώθει έντονα την απουσία του συνοδοιπόρου της, αισθάνεται ζωηρά το βάρος της θυγατρικής αποκατάστασης. Προσφεύγει στον Αυτοκράτορα και ζητεί ανθρώπινη συμπαράσταση παράλληλα με τη Θεϊκή, που ήδη είχε ζητήσει. Η απάντηση είναι θετική και η Ευπραξία, εξάχρονη μόλις, μνηστεύεται μ' έναν πλούσιο, ευγενή και ωραίο νέο. Παράλληλα δέχεται χριστιανική αγωγή από τη μητέρα της.
Η μητέρα Ευπραξία σηκώνει το σταυρό της χηρείας αγόγγυστα και άμεμπτα. Ο Διάβολος τη φθονεί και εμβάλλει πόθο λυσσώδη σ' έναν αξιωματούχο, που χρησιμοποιεί τη Βασίλισσα για μεσίτρια.
Η σεμνή Ευπραξία όμως τιμά επάξια τη μνήμη του συζύγου της και απορρίπτει την πρόταση. Προς αποφυγή δε ενοχλήσεων αναχωρεί με την κόρη της στην Αίγυπτο, όπου έχει αξιόλογο κτήμα. Εκεί απερίσπαστη επιδίδεται στη Χριστοκεντρική μόρφωση, του μονάκριβου παιδιού της. Μητέρα και κόρη σημειώνουν πρόοδο πνευματική, επιδεικνύουν δραστηριότητα φιλανθρωπική. Οι Ναοί και οι Μονές προσελκύουν τις ευεργεσίες τους. Οι παντοειδώς αναξιοπαθούντες δέχονται αμέριστη τη βοήθειά τους.
Η αγάπη προς το Θεό εκφράζεται με μία πλατιά αγάπη προς τον πλησίον. Και το ασκητήριο των 130 Ασκητριών της Θηβαΐδας τους γνωστοποιείται και ευεργετείται. Οι επισκέψεις είναι συχνές και ο θαυμασμός πολύς. Η ασκητικότητά τους φωταγωγεί. Η σιωπή τους διδάσκει. Η απλότητα τους παραδειγματΐζει. Η όλη ζωή τους μαγνητίζει.
Η κόρη Ευπραξία ποθεί τη Μοναχική Πολιτεία και το δηλώνει στην Ηγουμένη. Η μνηστεία την κρατά ασυγκίνητη, αφού ποτέ δεν είδε το μνηστήρα και τη θεωρεί διαλυμένη. Η μητέρα ακούει με ευχαρίστηση τους λόγους της 7χρονης κόρης της. Η Ευπραξία αμετάκλητα παίρνει την απόφαση να μείνει για πάντα στη Μονή. Οι αποδιώξεις της Ηγουμένης, οι εκφοβισμοί και η σκληρότητα της ασκητικής ζωής δεν την αποθαρρύνουν, αλλά εδραιώνουν τον πόθο της.
Η μητέρα της βαθιά συγκινημένη την οδηγεί μπροστά στην εικόνα του Χριστού και δέεται θερμώς και την προσφέρει οικειοθελώς. Ικετεύει για τη διαφύλαξή της. Παρακαλεί για το φωτισμό της. Αγωνιά για τον αγιασμό της. Νουθετεί την ίδια και της εμφυτεύει το φόβο του Θεού, το θεμέλιο της κατά Θεόν ζωής. Την παραδίδει τέλος στην Ηγουμένη για χειραγωγία στην ισάγγελη πολιτεία. Το Μοναχικό Σχήμα ντύνεται. Ολοκληρωτικά στον Κύριο αφιερώνεται.
Η μητέρα της μετά από μικρό χρονικό διάστημα απέρχεται προς την ποθητή Πατρίδα, αφού θεάρεστα έζησε στη γη. Ο αυτοκράτορας πληροφορείται την εκδημία της και εκδηλώνει την υποστήριξη του προς την Ευπραξία. Κι εκείνη του ανακοινώνει τη Μοναχική της ιδιότητα και του αναθέτει τη διάθεση της πατρικής περιουσίας της στην Πόλη σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Η Μοναχή Ευπραξία τώρα απερίσπαστα επιδίδεται σε ασκητικούς αγώνες. Διακρίνεται για την ταπεινοφροσύνη και την εγκράτεια, την αγάπη και τη λιτότητα. Εκτελεί και τα ευτελέστερα διακονήματα και σημειώνει τελεία υπακοή. Στις πειρασμικές επιθέσεις απαντάει με υπομονή και θάρρος, με επιμονή και προσευχή. Δουλαγωγεί το σώμα και ελευθερώνει την ψυχή.
Η αγιότητά της εμφανής. Η σύνεση ευδιάκριτη. Η διάκριση φανερή. Πλήθη ανθρώπων καταφεύγουν στην Οσία για να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, για να λάβουν κατευθυντήρια γραμμή, για να ζητήσουν τη συμβουλή της, για ν' ακούσουν τη θεόσοφη ομιλία της, για να δεχθούν τη χρηματική της ενίσχυση. Όλοι κάτι έχουν να πάρουν κι αποχωρούν ενισχυμένοι στην πίστη και στην αγάπη, στην υπομονή και στην ελπίδα.
Οι άνθρωποι την ευγνωμονούν. Ο Θεός την ευλογεί. Και θαύματα αξιώνεται να κάνει για τη δόξα του Θεού.
30 μόλις χρονών κι έχει φθάσει στη θέωση. Ο Κύριος προαναγγέλλει την εκδημία της στην Ηγουμένη. Την καλεί κοντά Του για ν' απολαμβάνει τις άρρητες ομορφιές του Ουράνιου Νυμφώνα.
25 Ιουλίου! Μία ακόμη Οσία, η Ευπραξία, πλαισιώνει τον πανίερο Χορό των Οσίων.-

ΗΛΙΑΣ ο Προφητης.

20/7.ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ.

ΗΛΙΑΣ ! Προφήτης μεγαλώνυμος.
ΗΛΙΑΣ ! Ο ένσαρκος Άγγελος.
ΗΛΙΑΣ ! Η κρηπίς των Προφητών.
ΗΛΙΑΣ! Ο δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού.
ΗΛΙΑΣ ! Προφήτης πανένδοξος.
Γυιός του Σωβάκ και βλαστός της Θέσβης και οικιστής Γαλαάδ,ο Προφήτης Ηλίας.
Ο πατέρας του Σωβάκ, κατά τη γέννησή του, βλέπει οπτασία προφητική : Λευκοντυμένοι άνδρες τον ονομάζουν Ηλία, που σημαίνει Θεός, τον σπαργανώνουν με πυρ και πυρ τον τροφοδοτούν.
Οι ιερείς της Ιερουσαλήμ αποκαλύπτουν εις τον πατέρα την σημασία της οπτασίας, ότι δηλ. το τέκνο θα είναι κατοικητήριο του Φωτός, ο λόγος του απόφαση, η ζωή του κατά Θεόν, ο ζήλος του θεάρεστος και η κρίση του για το Ισραήλ θα είναι διά πυρός και μαχαίρας.
Όντως, αναδεικνύεται Προφήτης Με-γας και προφητεύει επί 25 έτη.
Ζει προ της ελεύσεως του Χριστού, 816 έτη.
Δραστήριος και δυναμικός, φλογερός και τολμηρός, γνήσιο φερέφωνο Θεού.
Καταβιβάζει πυρ από τον Ουρανό.
Επιτυγχάνει δια της γλώσσης του υπερτριετή ανομβρία.
Ζωοποιεί το νεκρό γυιό της χήρας Σεραφθίας.
Κατακαίει 100 ανθρώπους του βασιλιά Οχοζίου και τον γυιό του, διά πυρός, που καταβιβάζει εξ Ουρανού.
Ατενίζει τον Θεό στο όρος Χωρήβ.
Διασχίζει τον Ιορδάνη ποταμό και διαπερνά με τον μαθητή του Ελισσαίο.
Τότε αιφνιδίως υφαρπάζεται από πύρινη άμαξα και μετατίθεται ζωντανός εκεί, που ο Θεός γνωρίζει, όπως και ο Ενώχ, αφήνοντας τη μηλωτή του στον Ελισσαίο.
Είναι παρών στο Θαβώρ κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού.
Ο Προφήτης Ηλίας , ασκητικός χαρακτήρας, ζηλωτής, ενδεδυμένος μηλωτή (δέρμα προβάτου) και ζώνη δερμάτινη, διατρέφεται με τροφή, την οποία του προσκομίζει κόρακας, κατά προσταγή του Θεού και όταν κρύπτεται πλησίον του χειμάρρου Χορράθ.
Η βιοτή του ευαρεστεί τον Θεό και χαριτώνεται θαυματουργικά.
Καταβιβάζει πυρ εξ Ουρανού εις το Καρμήλιον όρος και κατακαίει την προς τον Θεόν θυσία του, ενώπιον πλήθους λαού και αποδεικνύει την αληθινότητα του Θεού.
Κατασφάζει εις τον χείμαρρο Κισσών 450 ψευδοπροφήτες ειδωλολάτρες ιερείς.
Δέχεται τροφή από Άγγελο και ενδυναμώνεται και περιπατεί 40 ημερονύκτια.
Πύρινος ο λόγος του, πύρινη η παρουσία του, υπηρετεί τον Θεό, ο πύρινος Προφήτης Ηλίας.-

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΗΡΥΚΟΣ και ΙΟΥΛΙΤΤΑ.

15.7 ΟΙ ΑΓΙΟΙ: ΚΗΡΥΚΟΣ και ΙΟΥΛΙΤΤΑ

Στην πνευματική πανδαισία του εορτολογίου της Εκκλησίας μας διακρίνονται αναρίθμητα πρόσωπα Αγίων. Ξεχωρίζουν άνθρωποι, που στην επίγεια πορεία τους ιεραρχούν την αγάπη και δίνουν τα πρωτεία στο Θεό. Η αγάπη γίνεται η κινητήρια δύναμη, που κατευθύνει όλες τις ανθρώπινες ενέργειες, όλες τις μεγάλες αποφάσεις. Μπροστά στην αγάπη για το Θεό όλες οι άλλες αγάπες υποβαθμίζονται και παραχωρούν το προβάδισμα στην πρώτη Μεγάλη Αγάπη.
Ναι, όλοι οι Άγιοι και Μάρτυρες της πίστεώς μας «αγάπησαν πολύ», γι’ αυτό και δοξάσθηκαν πολύ.
Φωτεινό παράδειγμα για μίμηση η μορφή μιας ηρωίδας μητέρας και ενός νηπίου.
Βρισκόμαστε στη δοξασμένη γη της Μ. Ασίας, το Ικόνιο. Εκεί ζει η ΙΟΥΛΙΤΤΑ με το τρυφερό βλαστάρι της, το τριετές νήπιο Κ Η Ρ Υ Κ Ο.
Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός εξαπολύει άγριους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Η Ιουλίττα παίρνει το παιδί της και φεύγει στη Σελεύκεια της Συρίας για περισσότερη ασφάλεια. Συναντά όμως κι εκεί διωγμούς και καταλήγει στην Ταρσό της Κιλικίας. Παλεύουν μέσα της δύο αισθήματα: Η αγάπη στο παιδί της και η αγάπη στο Χριστό. Η μητρική στοργή συνεπάγεται την προδοσία. Η λατρεία του Θεού έχει σαν επακόλουθο τη θυσία του παιδιού της. Τελικά, επικρατεί η αγάπη στο Θεό.
Μία μέρα συλλαμβάνονται μάνα και παιδί και φυλακίζονται. Πλησιάζει η ώρα, που θα πληρώσει με το αίμα της την εκλογή της.
Οδηγείται, με το παιδί στην αγκαλιά, μπροστά στον αιμοχαρή ηγεμόνα. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα μητρικά αισθήματα, να τη δελεάσει και ν' αρνηθεί το Χριστό. Αλλά η Ιουλίττα παραμένει ακλόνητη κι ομολογεί θαρρετά και αμετάκλητα την πίστη της στον Ιησού.
Θυμωμένος ο ηγεμόνας παίρνει στα χέρια του το μικρό Κήρυκο και προσπαθεί να τον προσελκύσει. Ο μικρός όμως έχει αποστρέψει το πρόσωπό του από τον ηγεμόνα κι ατενίζει τη μητέρα του, ενώ τα χείλη του ψελλίζουν: «Χριστέ μου, ελέησε». «ΧΡΙΣΤΟΣ» είναι η λέξη, που έχει μάθει από τη μητέρα του. «ΧΡΙΣΤΟΣ» είναι γραμμένο στην παιδική καρδιά. Αυτόν φωνάζει σε κάθε δύσκολη στιγμή. Κι αυτή η ώρα είναι φοβερή. Σε μία στιγμή φωνάζει: «Εγώ το Χριστό αγαπώ» και δίνει μία κλωτσιά στην κοιλιά του ηγεμόνα. Εκείνος εξαγριωμένος τον ρίχνει με μανία στα μαρμάρινα σκαλοπάτια, κτυπά στο κεφάλι και μένει ο μικρός Κήρυκος νεκρός, ενώ η ψυχή του φτερουγίζει κοντά στο Χριστό.
Η ηρωϊδα μάνα Ιουλίττα παρακολουθεί ευτυχισμένη το μαρτυρικό, αλλά σωτήριο τέλος του παιδιού της.
Ο ηγεμόνας, ταπεινωμένος από την ομολογία ενός νηπίου, διατάζει και βασανίζουν ανηλεώς τη μάνα. Η Ιουλίττα αντιμετωπίζει αλύγιστη τα μαρτύρια, ενώ επαναλαμβάνει ακατάπαυστα: «Είμαι Χριστιανή». Μετά από λίγο το σπαθί του δημίου την αποκεφαλίζει, για να πετάξει η ψυχή της κοντά στο Θεό και να λάβει το στεφάνι του μαρτυρίου.
Τη μάνα Ιουλίττα και το νήπιο Κήρυκο η Εκκλησία μας τιμά σαν Μάρτυρες, στις 15 Ιουλίου.-

ΟΣ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ο Αγιορείτης.

14/7 ΟΣ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ο Αγιορείτης
ο Θεόσοφος ρήτορας

Στο χορό των Οσίων ο Όσιος ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ο Άγιορείτης προβάλλει διακριτικά.
Η μορφή του στύλος φωτοειδής καταυγάζει. Η διδασκαλία του ακριβής κατευθύνει. Οι ασκητικοί του αγώνες ανένδοτοι ενθαρρύνουν. Ένας φωστήρας λαμπρός της Εκκλησίας. Ένας μύστης άριστος θεογνωσίας. Ένας οδηγός των πιστών Θεοφόρος.
Ας μελετήσουμε, λοιπόν, την πολυδιάστατη φυσιογνωμία του.
1749 μ.Χ. Σ’ ένα Κυκλαδονήσι, τη Νάξο, γεννιέται ο αειθαλής βλαστός της Ορθοδοξίας, ο Νικόδημος. Γονείς του οι φιλόθεοι Αντώνιος και Αναστασία. Τον βαπτίζουν με το όνομα Νικόλαος και φροντίζουν για την πνευματική του μόρφωση, αλλά και την ψυχική του κατάρτιση. Τον γαλουχούν με της πίστεως τα νάματα. Τον διδάσκουν με την υποδειγματική ζωή τους. Και ο Νικόλαος ακούει ενδιάθετα τα λόγια της αλήθειας. Η παρουσία του στο Ναό είναι ανελλιπής. Η προσοχή του άγρυπνη. Η φοίτησή του στο σχολείο άριστη προδιαγράφει το περίλαμπρο μέλλον του. 16χρονο παλικάρι έρχεται στη Σμύρνη για τετραετή ανώτερη σπουδή. Διακρίνεται για την επιμέλεια και την επιμονή, την οξυδέρκεια και τη μνήμη, την ευστροφία και την ευφυΐα. Σ’ όλα άριστος, σ’ όλους βοηθός και απ’ όλους αγαπητός.

Το 1770 μ.Χ. η επιβουλή των Τούρκων κατά των Χριστιανών τον εξαναγκάζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Οι επιδόσεις του γνωστοποιούνται. Η αρετή του διαλάμπει. Και ο Μητροπολίτης Παροναξίας τον παραλαμβάνει στη συνοδεία του. Οι ευκαιρίες τώρα για εμβαθυντικές πτήσεις πολλές. Οι γνωριμίες με πολυσέβαστους Αγιορείτες Πατέρες πολύτιμες. Η μύηση στη νοερή προσευχή και στα θέλγητρα της ισάγγελης πολιτείας καθοριστική. Ο πόθος του για τον δρόμο αυτό προς τη θέωση φλογερός. Και το 1775 μ.Χ. αποφασίζει να πάει στο Άγιο Όρος. Ένα καΐκι κατευθύνεται προς τα εκεί και τον μεταφέρει στη Μονή Αγ. Διονυσίου. Η παραμονή του κοντά στους ενάρετους αγωνιστές Πατέρες ενισχύουν το φρόνημα, αυξάνουν την αγάπη στον Θεό. Με ιερό δέος και εμφανή λαχτάρα δέχεται το Μοναχικό Σχήμα και μετονομάζεται ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ. Επιδίδεται με ένθεο ζήλο στη Μοναχική αρένα και σημειώνει αλματώδη πρόοδο. Αναλαμβάνει τη γραμματεία της Μονής και εντρυφεί στα συγγράμματα των Πατέρων.
1777μ.Χ. κι ο Άγιος Κορίνθου Μακάριος, που γνωρίζει από την Ύδρα τον λόγιο Νικόδημο, τον επισκέπτεται και του αναθέτει τη θεώρηση της «Φιλοκαλίας» και τη διόρθωση του «Ευεργετινού».
Και όταν πληροφορείται για τον Θεόσοφο χειραγωγό χιλίων Μοναχών Παΐσιο, Ρώσο, τον ξακουστό Δάσκαλο της νοερής προσευχής, αποφασίζει να τον επισκεφθεί στη Ρουμανία. Επιβιβάζεται αμέσως σε καράβι. Η μεγάλη όμως θαλασσοταραχή έξω από τον Άθωνα τον προσαράζει στη Θάσο και το ταξίδι ματαιώνεται. Εκεί παραμένει αρκετό χρόνο και καλλιγραφεί και στιχοποιεί και μελοποιεί προσόμοια.
Και όταν έρχεται στη Σκήτη Παντοκράτορος ο ακάματος αθλητής της νοερής προσευχής και γνωστός του Γέροντας Αρσένιος, τρέχει και γίνεται υποτακτικός του. Διακρίνεται για την εγρήγορση στην παλαίστρα των ασκητικών αγώνων. Κατατρυφά στα Πατερικά κείμενα και εμπλουτίζει την ψυχή με ανεκτίμητους θησαυρούς Θεϊκών γνώσεων. Επιδίδεται σε αυστηρές νηστείες, ολονύκτιες αγρυπνίες, αδιάλειπτες προσευχές. Μέσα στην Θεοποιό ησυχία φθάνει στην απάθεια και βιώνει τη Θεοπτία. Μαζί με τον Γέροντά του μετοικούν στη Σκυροπούλα για ένα χρόνο κι εκεί συγγράφει το «Συμβουλευτικόν».
Επανερχόμενοι το 1778μ.Χ. στο Άγιο Όρος κείρεται Μεγαλόσχημος. Η ενάρετη και θεόσοφη βιοτή του προσελκύει κι άλλους Μοναχούς στις τριγύρω καλύβες. Και η αύρα των πνευματικών νουθεσιών αναπαύει τις φιλόθεες ψυχές των συναθλητών του.
Η συγγραφική του δραστηριότητα συνεχίζεται αμείωτη. Ο «Αόρατος πόλεμος», τα «Πνευματικά Γυμνάσματα», το «Θεοτοκάριον», είναι μερικά από τα λοιπά έργα του.
14 Ιουλίου 1809μ.Χ. Ο Όσιος Νικόδημος, το φωτεινό αστέρι της Στρατευομένης Εκκλησίας δύει για ν’ ανατείλει στο στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Η οσιακή πορεία του λήγει με ασθένεια και αρχίζει η άληκτη ευφροσύνη του Παραδείσου.-

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ καί ΔΥΣΦΗΜΗΣΗ.

ΚΥΡ. Ζ΄. ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ( Τυφλών ) ( Ματθ. θ. , 27 – 35 )
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ & ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ

«Οι δε εξελθόντες διεφήμισαν αυτόν εν όλη τη γη εκείνη…….εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». ( Ματθ. θ΄ , 31 , 34 ).
Η θεραπεία των δύο τυφλών της Ευαγγελικής περικοπής έδωκε αφορμή για διαφήμιση, αλλά και για δυσφήμιση του Χριστού.
Ο Χριστός, βέβαια, δεν έχει ανάγκη διαφήμισης, γιατί δε μπορεί να γίνει αντάξια του Ονόματός Του.
Εμείς όμως έχομε υποχρέωση να διαφημίζουμε παντοιοτρόπως και προς κάθε κατεύθυνση τον Χριστό. Είναι ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για τον προσωπικό Λυτρωτή μας αφ’ ενός και ένδειξη χρεωστικής αγάπης προς τους αδελφούς, για μια προσωπική γνωριμία και συνάντηση μαζί Του, καθ’ ότι η σωτηρία μας διέρχεται από το κατώφλι του αδελφού μας.
Η δυσφήμιση σημειώθηκε από την τάξη των Φαρισαίων, με την παρερμηνεία και διαστρέβλωση της αλήθειας.
Η Θεανδρικότητα του Χριστού είναι γεγονός και οι θαυματουργικές ενέργειες έργο του Θεανθρώπου.
Η άρνηση της Θεότητας του Χριστού αποτελεί συκοφαντία και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Ο Χριστός, ανά τους αιώνες, αποτελεί σημείο αντιλεγόμενο και συκοφαντείται κατάφωρα.
Η απολυτοποίηση του χαρίσματός μας και η ταυτόχρονη αμφισβήτηση του χαρίσματος του άλλου, συνιστά βλασφημία κατά του Δωρεοδότη Παναγίου Πνεύματος.
Η προσπάθεια καθολικοποίησης και επιβολής της προσωπικής εμπειρίας, με παράλληλη περιφρόνηση χαρισματούχων ανθρώπων, αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Η απόρριψη του έργου της Εκκλησίας, η διαστρέβλωση της διακονίας της, είναι ενέργεια συκοφαντική, με συνέπειες ολέθριες, καθ’ όσον ο άνθρωπος αποχαριτώνεται και διαστρέφεται εσωτερικά.
Η μεταστροφή του εγωκεντρισμού σε Θεοκεντρισμό συνεπάγεται την ταπείνωση και επιφέρει τη λύτρωση από τις συκοφαντικές, δυσφημικές και βλασφημικές τάσεις και ενέργειες.-

ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ.

8/7 Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Ιησούς, ο αιώνιος κατακτητής! Ιησούς, ο αλάθητος κυνηγός! Ιησούς, ο εναγώνιος αναζητητής ψυχών! Ποθεί τη λύτρωσή τους. Διψάει τη σωτηρία τους. Κυνηγάει πολύτιμα θηράματα. Στοχεύει «σκεύη της εκλογής». Επισημαίνει εκλεκτούς και τους κυκλώνει με την αγάπη Του. Στα δίχτυα της Θεϊκής αγάπης πιάνεται κι ο Άγιος Μεγαλομάρτυς ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ.
Ζει στους χρόνους του Διοκλητιανού. Πατέρας του, ο χριστιανός Χριστόφορος. Μητέρα του, η συγκλητική ειδωλολάτρισσα Θεοδότη. Μυεί το γυιό της και τον μορφώνει. Ο Νεανίας, κάτοχος ηγετικών προσόντων και ικανοτήτων, κατορθώνει και διορίζεται Δούκας της Αιγύπτου και Διοικητής δύο ταγμάτων. Επίλεκτος εκτελεστής του καταδιωκτικού σχεδίου του Διοκλητιανού.
Αλλ' ο Θείος Κυνηγός επαγρυπνεί. Κι ενώ βαδίζει ακάθεκτος, για το στόχο του, ισχυρός σεισμός και αστραπή τον καθηλώνουν. Ο Ιησούς, ανάμεσα σ' ένα φωτεινό Σταυρό, αποκαλύπτει την ταυτότητά Του και ανακοινώνει την τιμητική του διάκριση. Από τότε ο Νεανίας, «σκεύος εκλογής», γίνεται πιστός ακόλουθος του Ιησού. Φθάνει στη Σκυθόπολη και παραγγέλλει χρυσό Σταυρό. Πάνω του σχεδιάζονται, αχειροποίητα κι ανεξίτηλα, οι μορφές του Ιησού και των Αγγέλων, Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Στην Αλεξάνδρεια κατατροπώνει έξι χιλιάδες βαρβάρους επιδρομείς, ενώ ο στρατός του μένει άτρωτος.
Κατενθουσιασμένος εξιστορεί στη μητέρα του τη λαμπρή επιτυχία του, σαν νίκη του Σταυρού και τη συνομιλία του με τον Ιησού. Η Θεοδότη ταράσσεται για την επιστροφή του γυιού της και φθάνει στην Αλεξάνδρεια για να τον μεταπείσει. Ο Νεανίας παραμένει αδιάλλακτος. Έξαλλη η μάνα φεύγει. Συναντά το Διοκλητιανό κι εξαπολύει αμείλικτο «κατηγορώ» εναντίον του γυιού της.
Αμέσως, διατάσσεται ο ηγεμόνας Ουλκίωνας, να εκβιάσει τον Νεανία, ν' αρνηθεί την πίστη του.
Ο γενναίος αξιωματικός παραδίδει τα παράσημα του γήινου αξιώματος και αναμένει τα έπαθλα τ' ουρανού. Ομολογεί περήφανα την υποτέλειά του στον Εσταυρωμένο και επιζητεί το μαρτύριο.
Ο θηριώδης Ουλκίωνας τον βασανίζει και τον φυλακίζει. Εκεί τον επισκέπτεται ο Χριστός, τον θεραπεύει, τον ενισχύει και τον μετονομάζει ΠΡΟΚΟΠΙΟ.
Την επομένη ο Προκόπιος με την προσευχή του συντρίβει τριάντα ειδωλολατρικά αγάλματα και κερδίζει, για το Χριστό, τα δύο τάγματά του. Πανευτυχής τους κατηχεί και βαπτίζονται. Το πρωί ομολογούν όλοι την πίστη τους και θανατώνονται, με ξίφος.
Στη φυλακή ο Προκόπιος διδάσκει και ενθαρρύνει δώδεκα γυναίκες συγκλητικές. Σε λίγο, πρόθυμα δέχονται το μαρτύριο. Η ηρωϊκή τους στάση συγκλονίζει τη μητέρα του Προκοπίου και δηλώνει πίστη στον Εσταυρωμένο.
Ο Προκόπιος περιχαρής τη διδάσκει, βαπτίζεται Θεοδοσία και επισφραγίζει την πίστη της με το μαρτυρικό της θάνατο.
Οι νίκες του Χριστού, εξαγριώνουν τους βασανιστές. Ο Άγιος δέχεται αλλεπάλληλα μαρτύρια. Κατακαίνε το σώμα του. Σουβλίζουν τα μέλη του. Καίει το χέρι του, αρνούμενος να θυσιάσει λιβάνι στο βωμό. Τον κρεμούν, δένοντας βάρος στα πόδια. Τον ρίχνουν σ' αναμμένο καμίνι, αλλ' οι φλόγες διασκορπίζονται και κατακαίνε τους δήμιους.
Τέλος, διατάσσεται ο αποκεφαλισμός του. Ο Άγιος προσεύχεται θερμά και προτείνει την κεφαλή του. Στις 8 Ιουλίου η ψυχή του Μεγαλομάρτυρα φτερουγίζει κοντά στον Ιησού, που πίστεψε φλογερά κι ωμολόγησε θαρραλέα.-

ΘΑΡΡΟΣ !

ΚΥΡ. ΣΤ΄ , ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Του Παραλύτου)( Ματθ. Θ΄ , 1 – 8 )
ΘΑΡΡΟΣ !
«Θάρσει, τέκνον` αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».( Ματθ. Θ΄ , 2 ).
« Θάρσει τέκνον ! ». Μια προσταγή προτρεπτική, ενθαρρυντική, στοργική.
« Θάρσει ! » Μια λέξη με δύναμη κινητική, από τον Παντοδύναμο Κύριο, από Εκείνον, που κινητοποιεί το Σύμπαν.
Θάρρος ! Μια λέξη, που απομακρύνει την απελπισία και ρίχνει σωσίβια ελπίδας.
Θάρρος ! Μια λέξη, που νοηματοδοτείται στη σύνδεσή της με τον Χριστό. Η κοινωνία με τον Χριστό, η πίστη σ’ Εκείνον, πυροδοτεί την καρδιά, εμπνέει θάρρος. Το θάρρος καρπός της πίστεως και της ελπίδας στον Θεό. Προσδεμένος ο άνθρωπος στο βράχο της πίστεως και της ελπίδας στον Ιησού, καθίσταται απυρόβλητος από τις επιθέσεις απελπισίας του Σατανά. Η πίστη και η ελπίδα στον Κύριο αναδεικνύονται αλεξίσφαιρα παντοδύναμα σε κάθε είδους απελπισία.
Το θάρρος, που έχει γενεσιουργό πηγή την πίστη και την ελπίδα στον Θεό, γεννά την υπομονή.
Η υπομονή κυοφορεί και κατεργάζεται τη σωτηρία.
Η υπομονή προσφέρει αισιοδοξία, χαρά.
Η υπομονή απομακρύνει την απογοήτευση, που οδηγεί και στην αυτοκτονία.
Θάρρος ! Το δραστικό διαλυτικό των σατανικών σχεδίων. Ο Διάβολος διαθέτει μαύρους φακούς, που προκαλούν σκοτοδίνη και απόγνωση.
Ο Χριστός προσφέρει προβολείς, που φωτοδοτούν σε βάθος, προσπερνούν την προσωρινότητα και οδηγούν στην Αιωνιότητα.
Ο Χριστός διαβεβαιώνει τη διαρκή Παρουσία Του στη γη, ως πηγή θάρρους, με τις ρητές υποσχέσεις: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» ( Ματθ. κη΄ , 20 ) και «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε` αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον»(Ιωαν.ιστ΄, 33).Θάρρος , λοιπόν, στρατοκόπε της ζωής. Δεν είσαι μόνος πάνω στη γη. Έχεις φιλόστοργο Πατέρα, τον Θεό, που φροντίζει για σένα. Πίστευε, έλπιζε, έχε θάρρος.-