ΧΡΟΝΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

Χ Ρ Ο Ν Ο Σ και Α Ι Ω Ν Ι Ο Τ Η Τ Α.

"Ποία γαρ η ζωη υμών; ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη."(Ιακ. δ΄, 14), τονίζει ο Απ. Ιάκωβος.
Η ζωή του ανθρώπου στη γη παροδική, αλλά σημαντική. Η αξιοποίησή της σηματοδοτεί την αιωνοποίησή της πανευφρόσυνα.
Η εκμετάλλευση του χρόνου εξασφαλίζει την Αιωνιότητα.
Η κατεργασία της προσωπικής σωτηρίας, έμφοβα και επίμονα, προδιαγράφει το πλαίσιο της αγωνιστικής πορείας μέσα στον χρόνο. Η εντρύφηση στον λόγο του Θεού και η βίωση των εντολών Του, με πρωταρχικό στόχο την απόκτηση εμπειρικής αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο, απαρχή και κορύφωμα του αιωνοποιημένου χρόνου.
Η βίωση της αδιάκριτης, ανιδιοτελούς, διάπλατης αγάπης προς τον άνθρωπο, ανταύγεια της ολόψυχης αγάπης προς τον Θεό. Η θυσιαστική αγάπη, που ξεκινάει από τον Θεὀ και καταλήγει στον άνθρωπο, νοηματοδοτείται και αιωνοποιείται.
Η ενεργός συμμετοχή στην Λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, με τη διαρκή βίωση της μετάνοιας, με την αυτογνωσία και την αυτομεμψία, είναι ενέργειες, που αντανακλούν στην Αιωνιότητα.
Η συνειδητή επικοινωνία με τον Θεό, με την προσευχητική έκφρασή της, αξιοποιεί τον χρόνο.
Η βίωση της Ορθοδοξης Ασκητικής, ως καθημερινού τρόπου ζωής, μόνο υπό το πρίσμα της Αιωνιότητας νοείται.
Κάθε λεπτό της ώρας ζυγίζει Αιωνιότητα. Η αναζήτηση ευκαιριών για την ψυχωφελή κάλυψη του χρόνου επιτακτική ανάγκη. Η λογοδοσία στον Θεό για κάθε ανεκμετάλλευτη ώρα είναι αναπόφευκτη.
"Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας."( Β΄, Κορ.στ΄,2)
Τώρα, που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους ας γίνει το ξεκίνημα.
Ούτε ένα λεπτό του χρόνου να μην χαθεί.
Στόχος η σωτηρία. Η εξαγορά του χρόνου αναγκαία είναι. Η προσπάθεια συνεχής απαιτείται. Ο αγώνας ανένδοτος επιβάλλεται. Η προσφορά διαρκής ας είναι. Η αυταπάρνηση αληθινή χρειάζεται. Η μετάνοια καθημερινή πρέπει να είναι. Κάθε ενέργεια να πραγματοποιείται κάτω από το βλέμμα του Θεού για να παίρνει χαρακτήρα αιώνιο.
Η κάθαρση του νου μέλημα συνεχές να είναι. Η υπομονή στις δοκιμασίες άθλημα σταθερό.
Ο χρόνος της επίγειας ζωής ευκαιρία για επενδύσεις ουράνιες. Το παρόν συνεχίζεται στην Αιωνιότητα. Η στάση ζωής στη γη καθορίζει το μέλλον στον Ουρανό. Κέρδος ή απώλεια. Η επιλογή προσωπική. Η Θεϊκή συμπαράσταση βέβαιη. Η δυνατότητα για θέωση δεδομένη.
Η Ενανθρώπηση του Θεού σηματοδότησε την θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος "κατά χάριν" Θεός. Ο ερχομός του Θεανθρώπου στη γη εξασφάλισε τη λύτρωση του ανθρώπου από την φθαρτότητα και θνητότητα και την απελευθέρωση από την καταδυναστεία του Διαβόλου.
Η αλληλοπεριχώρηση Θεού και ανθρώπου δικαίωμα, αλλά και επίτευγμα του ανθρώπου του Θεού.
Ο ερχομός του Θεού στη γη, με την πρόσληψη της ανθρώπινης υπόστασης, οριοθέτησε την ιστορία, αιωνοποίησε τον χρόνο. Εμείς θα τον αξιοποιήσουμε;
Η ανάγκη επείγουσα. Η αναβολή ολέθρια. Προσοχή και εγρήγορση, λοιπόν.-

ΕΞΑΓΟΡΑ του ΧΡΟΝΟΥ.

Ετέχθη ΣΩΤΗΡ !

ΘΕΑΝΘΡΩΠΗΣΗ και ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΩΣΗ.

Θ Ε Α Ν Θ Ρ Ω Π Η Σ Η και Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Θ Ε Ω Σ Η.

Η παρακοή των Πρωτοπλάστων, έκφραση επαναστατική κατά του Θεού και φιλαυτίας απόρροια, σηματοδότησε την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
Η αγάπη όμως του Θεού προς τον άνθρωπο διαφαίνεται αμέσως μετά την πτώση, με την αναγγελία της λύτρωσης.
Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ανευρέθηκε το σκεύος της εκλογής, η Παναγία μας, δόθηκε ελεύθερα η συγκατάθεσή της στην υλοποίηση του λυτρωτικού Θεϊκού σχεδίου.
Από την στιγμή εκείνη τίθεται σε εφαρμογή ό,τι η αγάπη του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου έχει επινοήσει.
Και έγινε ο Υιός του Θεού υιός του ανθρώπου, αφού προσέλαβε εκείνο, που δεν ήταν και δε μετέβαλλε αυτό, που ήταν. ΄Ενωσε στο Πρόσωπό Του την Θεία φύση αμετάτρεπτη και την ανθρώπινη φύση θνητή, χωρίς την αμαρτία. ΄Εγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.
΄Ετσι ο ερχομός του Θεού στη γη έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να θεωθεί, να εξομοιωθεί μαζί Του. Ο Θεάνθρωπος οριοθέτησε την ιστορία του ανθρώπου.
Ο Θεός ταπεινώθηκε για να υψώσει τον άνθρωπο. Ο Ιησούς βίωσε την κένωση για να χαρίσει στον άνθρωπο τον πλούτο της δόξας Του. Ο Κυριος έγινε δούλος για να γίνει ο δούλος ελεύθερος. Ο Χριστός έπαθε για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα πάθη. Ο Θεάνθρωπος δέχτηκε την Σταύρωση για να προσφέρει την Ανάσταση.
Ο Χριστός ενανθρωπίζει και δίνει το δικαίωμα στον άνθρωπο να Τον δεχθεί στην καρδιά του.
Η Γέννηση του Κυρίου μας απαρχή της δικής μας αναγέννησης, της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα μας. Και η επίτευξη αυτού του στόχου καρπός μιας ειλικρινούς ταπείνωσης, μιας θυσιαστικής και ανιδιοτελούς αγάπης, μιας συνειδητής συμμετοχής στη λατρευτική, Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μιας αδιάλειπτης προσευχητικής στάσης ζωής.
Η θέωση προϊόν μιας υπαρξιακής κένωσης, μιας αυστηρής αυτομεμψίας, μιας πλήρους αυτοσυνειδησίας, μιας πορείας προς στην κάθαρση της καρδιάς, στον φωτισμό του νου, στη μέθεξη της θεοποιού ενέργειας του Θεού.
Η ανθρωποθέωση δώρο της Θεανθρώπησης και επίτευγμα της θεϊκής ενέργειας και της ανθρώπινης συνέργειας.
Ας την επιδιώξουμε και ας την ευχηθούμε σ’ όλους μας. ΑΜΗΝ.-

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

ΚΥΡ. Προ Γεννήσεως Χριστού.
( Εβρ. ια΄ , 9 – 10 και 32 – 40 )

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.

<<…άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν.»( Εβρ. ια΄ , 35 ).
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την αποξένωση από τον Θεό, την αλλοτρίωση της ανθρωπίνης φύσεως. Εν τούτοις ο Μεσσίας αποτελούσε την προσδοκία των εθνών.
Ο Υιός Λόγος δρούσε σωστικά εσαεί και οι εκλεκτοί της Π. Διαθήκης, Προφήτες και Δίκαιοι, βίωσαν το μυστήριο του Σταυρού.
Κατά την αναμονή του Λυτρωτή Μεσσία φρόντισαν για την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και γεύθηκαν την θέωση.
Οι Θεοπάτορες, Ιωακείμ και Άννα, καθώς και η Θεόπαις Μαριάμ, εισήλθαν στον στίβο, αγωνίστηκαν ελεύθερα, έζησαν ασκητικά, δέχτηκαν την Αγιοπνευματική ενέργεια και πέτυχαν «το άμεμπτον» ενώπιον του Θεού.
Η Παναγία αμόλυντη, μία προσφορά μοναδική και ανεπανάληπτη της ανθρωπότητας στο Θεϊκό, λυτρωτικό σχέδιο.
Η προετοιμασία για τη Γέννηση του Χριστού επιτελέστηκε με τον επίμονο αγώνα των Προπατόρων.
Εφεξής κάθε Χριστιανός οφείλει να επιτελεί μια προετοιμαστική διαδικασία για τον επάξιο εορτασμό της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Η διεργασία αυτή συνίσταται στην εδραία πίστη στο Πρόσωπο του Κυρίου, ως Μοναδικού Σωτήρα και στην εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου.
Η αναγέννηση του ανθρώπου συντελείται με τη βίωση της μετανοίας. Η εσωτερική επανάσταση επιφέρει τη μεταστροφή στον τρόπο σκέψεως και ζωής, ανακαινίζει τον άνθρωπο, δρα ριζοσπαστικά στο είναι του, καθαρτικά στην καρδιά του και εξασφαλίζει την κοινωνία με τον Θεό, την θέα του Θεού.
Η μετάνοια, στην αληθινή της έκφραση, συνίσταται στην απέκδυση των δερματίνων χιτώνων, στην απέχθεια των παθών, στην ισοπέδωση του αυτοειδώλου, στην πλήρη αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία, στην επισήμανση της προσωπικής, βαθιάς αμαρτωλότητας, με την αυτομεμψία, στην κατάνυξη και συντριβή, στην απόρριψη του μονολόγου και στην αποδοχή και έναρξη του διαλόγου με τον Θεό.
Αυτή η μεταστροφική κίνηση του Χριστιανού νοηματοδοτεί την εορτή των εορτών και Μητρόπολη αυτών, την Ενανθρώπηση του Κυρίου μας.-

Μπορείς να έχεις ΕΛΠΙΔΑ.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ.

8/12 ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ ο φωταυγής αστέρας.
«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», είναι τα σοφά λόγια του σοφού Σολομώντα κι ο αντίλαλός τους διατρέχει τους αιώνες. Αναρίθμητες ψυχές καταλήγουν σ' αυτή τη διαπίστωση και προβαίνουν σε σωτήριες αποφάσεις. Απάρνηση της δόξας, απόρριψη του πλούτου, εγκατάλειψη της τερπνότητας του κόσμου, είναι η απάντηση στις προκλήσεις των εποχών από τους γνήσιους οπαδούς του Ιησού.
Η αναζήτηση του Θεού και η συνάντηση μαζί Του είναι ο πόθος των εραστών Του. Κι η μοναχική πολιτεία προσφέρεται για τη μέθεξη Θεού. Οι πνευματικές αναβάσεις προϋποθέτουν υψιπετείς αετούς. Ανένδοτοι αγωνιστές οι Μοναχοί στοχεύουν στις κορφές. Ανάμεσά τους και ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ.
Η καλλονή των Ασκητών, ο συνοδίτης των Οσίων, ο πολύφωτος αστέρας, ο μυρίπνοος λειμώνας, ο παμφαής λύχνος, το υπέρτιμο δοχείο, ο συνόμιλος των Αγγέλων.
Βλαστός της Αιγύπτου ο Πατάπιος, γεννιέται στη Θήβα από γονείς θεοσεβείς. Η κατά Χριστόν παιδεία το κύριο μέλημά τους. Η αρχοντική καταγωγή του επιβάλλει και μία πλατύτερη μόρφωση. Η φιλοσοφία γίνεται κτήμα του. Η σκέψη εμβαθύνει. Οι συλλογισμοί αλλεπάλληλοι. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Ο Κλήμης, ο Ωριγένης τον συγκινούν. Ο Μ. Αθανάσιος, ο Μ. Αντώνιος τον εμπνέουν. Οι αγώνες τους τον κατανύσσουν. Το οξυδερκές πνεύμα του αντιδιαστέλλει την προσκαιρότητα των εγκοσμίων με τη μονιμότητα των Ουρανίων. Κι αναδεικνύεται απ' τους σοφούς σοφώτερος. Καταφρονεί τα πλούτη, απαρνείται την πατρίδα, αφήνει συγγενείς και παροικεί στην έρημο. Εγκαταλείπει τα πάντα και εγκαταλείπεται στην αγκαλιά του Θεού. Εκεί διεξάγει επίμονες μάχες, υποβάλλεται σε επίπονες ασκήσεις και χαριτώνεται θεϊκά. Η προσευχή ακατάπαυστη. Η νηστεία αυστηρή. Η αγρυπνία συνεχής. Η εγκράτεια καθολική. Η επαγρύπνηση διαρκής. Τα πάθη καταφλέγονται. Οι Δαίμονες καταισχύνονται. Η Θεογνωσία επέρχεται. Θείες ελλάμψεις δέχεται. Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Οι πιστοί τον επισκέπτονται. Οι ανθρώπινοι έπαινοι τον κυκλώνουν. Ο Όσιος τους αποφεύγει. Ο Θεός τον προβάλλει. Η φυγή του μόνη λύση.
Αναχωρεί για την Κων/λη. Εγκαθίσταται στις Βλαχέρνες και βιώνει την ξενιτεία. Οι ασκήσεις αυξάνονται. Η σκληραγωγία πολλαπλασιάζεται. Ο νους αποκαθαίρεται. Η ψυχή μεταρσιώνεται. Το πνεύμα απολαμβάνει άρρητες ουράνιες ομορφιές, θεσπέσιες αγγελικές μελωδίες.Μιμητής Ηλία του Θεσβίτη αδιαφορεί για τροφή και ενδυμασία. Ιχνηλάτης Ιωάννη του Προδρόμου βιώνει την ταπεινοφροσύνη, ασκεί την αγάπη, προτρέπει σε μετάνοια. Η βιοτή του οσιακή. Η πολιτεία του άμεμπτη. Η υπομονή του υπόδειγμα. Η πραότητα εμφανής. Οι αρετές φωταυγείς.
Ο θεοφόρος Όσιος Πατάπιος δοξάζει τον Θεό και αντιδοξάζεται. Η θαυματουργία έκφραση της ευαρέσκειας του Θεού. Πλήθη ασθενών προσέρχονται με πίστη στον ταπεινό δούλο του Θεού και δέχονται την ίαση. Οι δοξολογίες ένθερμες φθάνουν στο θρόνο του Πλάστη. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού».
Και ο καιρός της μετάθεσης του Οσίου στα Ουράνια Σκηνώματα πλησιάζει. Οι Ασκητές θρηνούν για την αναχώρησή του, οδύρονται για την απώλεια του καθοδηγητή. Ο Όσιος τους καθησυχάζει, τους νουθετεί, τους προβάλλει την αιώνια μακαριότητα, τους πυρπολεί με ένθεους λόγους, με ουράνιους πόθους.
Την επίγεια πορεία του επισφραγίζει με μία πύρινη προσευχή και παραδίδει το πνεύμα στον Κύριο και Θεό του για ν' απολαμβάνει ατελεύτητα την Παρουσία Του. 8 Δεκεμβρίου! Η προσέγγιση στα κράσπεδα του Παραδείσου γεγονός. Το ιερό του λείψανο ενταφιάζεται στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Σήμερα βρίσκεται στο φερώνυμο Μοναστήρι στο Λουτράκι και σκορπίζει πλοὐσια τη θαυματουργική του Χάρη. Οι πρεσβείες του αδιάλειπτες προς τον Θεό για τη σωτηρία μας.-

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ο Σιναΐτης, ο Ευβοέας.

7/12 ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ο Σιναΐτης, ο Ευβοέας

Βασικός σκοπός της παρουσίας του ανθρώπου στη γη είναι η θέωση. Ο αγώνας για την επίτευξή της αποτελεί τη φυσική πορεία του ανθρώπου. Βαδίζοντας εκτός αυτής της πορείας ο άνθρωπος βιώνει την «παρά φύση» ζωή. Γι’ αυτό και η πατερική, εμπειρική προτροπή είναι η γήινη πορεία μας να στοχεύει στο «καθ’ ομοίωσιν».
Οι ίδιοι οι Πατέρες το βίωσαν καθημερινά και το πέτυχαν καθολικά. Στη δράση και στην αφάνεια, στο λόγο και στη σιωπή, στην οικογένεια και στον Μοναχισμό αναζητούσαν κι επιποθούσαν την ποθεινή πατρίδα. Νοσταλγοί του Παραδείσου ζούσαν στη γη, αλλά πολιτεύονταν στον Ουρανό. Συντονισμένοι στην Ουράνια Πολιτεία αντιμετώπιζαν τη γήινη ζωή με την προοπτική της Αιωνιότητας.
Αξιοποιούσαν θεάρεστα το χρόνο της παροικίας στη γη, για ν’ αποκτήσουν τη μόνιμη κατοικία στον Ουρανό. Η Αιωνιότητα ενέπνεε την προσωρινότητα της παρούσας ζωής και την αξιοποιούσε.
Οι Άγιοί μας, «οικείοι του Θεού» έφτασαν στη μέθεξη της Χάρης του Θεού, ουράνωσαν τη γη, πέτυχαν τη θέωση, αφού πέρασαν επίπονα από την κάθαρση των παθών και έφτασαν στο φωτισμό του νου.
Από τη γη ένιωθαν συμπολίτες των Αγίων κι επιμοχθούσαν και λαχταρούσαν το μεγάλο ραντεβού στην πάμφωτη χώρα τ’ Ουρανού.
Και ο Όσιος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ είχε την κλίση την έμφυτη και αποδέχτηκε την κλήση την θεϊκή και συνεργάστηκε αρμονικά με τον Θεό για τη θετική έκβαση του σχεδίου της σωτηρίας του.
Αποδείχθηκε ακούραστος σκαπανέας στο γεώργιο της ψυχής του, βαθύς εντρυφητής Πατερικών εμπειριών, ακριβής τηρητής των εντολών του Θεού, γνήσιος ιχνηλάτης Οσίων Πατέρων.
Αναδείχθηκε «λαμπηδών της Ευβοίας», υπογραμμός Μοναστών, δείκτης πορείας Ασκητών, χαρμονή των Αγγέλων, αγαλλίαμα των Οσίων.
Βλαστός της Εύβοιας ευκλεής, γεννιέται στο τέλος της ΙΓ΄ ἑκατονταετηρίδας από ευγενή και πλούσια οικογένεια. Η συγγένειά του με τον Ρήγα, εξουσιαστή του νησιού, καταδεικνύει την περιφανή καταγωγή του. Όμως η δόξα κι ο πλούτος αφήνουν ασυγκίνητο τον Γεράσιμο, αφού ήδη γνώρισε τον Χριστό, ένιωσε έντονα σκιρτήματα αγάπης για Εκείνον και είναι έτοιμος για το μεγάλο άλμα της ζωής του.
Σκυβαλοποιεί τα πάντα για να κερδίσει τον Έναν, που είναι το Παν. Εγκαταλείπει τα πάντα και εγκαταλείπεται στην αγάπη του Θεού. Καταφρονεί τα γήινα κι εγκολπώνεται τα ουράνια.
Αναχωρεί πάραυτα κι ανεπίστροφα για το Θεοβάδιστο όρος Σινά, εκεί όπου εξαϋλωμένες υπάρξεις είναι συντονισμένες στο ρυθμό του Ουρανού. Ανεπιφύλακτα πέφτει στην αγκαλιά του Θεού και δέχεται πλούσια την ευλογία Του.
Η γνωριμία του με τον ανένδοτο Μαχητή του αόρατου πολέμου, τον άσαρκο άνθρωπο και ισάγγελο Αθλητή, τον Όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, είναι μία εκδήλωση Θεϊκή ευαρέσκειας για την αφειδώλευτη αυτοπροσφορά του.
Μαθητεύει, λοιπόν, κοντά στον θεόσοφο Διδάσκαλο και πληροφορείται τις μεθόδους του Διαβόλου και μαθαίνει την τεχνική του πολέμου και παρακολουθεί τις μεθόδους άσκησης.
Γίνεται γνώστης, αλλά και ακριβής τηρητής του Μοναχικού τυπικού. Διακρίνεται για την ταπείνωση και την υπακοή, την αγάπη και την πραότητα. Ζει στη σιωπή και κινείται στην αφάνεια. Προσεύχεται ακατάπαυστα και διακονεί πρόθυμα. Οι αρετές του εμφανείς διαλάμπουν. Το μέλλον του λαμπρό προδιαγράφεται. Ένας Όσιος προχωρεί ολοταχώς προς την θέωση.
Ο Γέροντάς του Γρηγόριος παρακολουθεί τα βήματά του κι επισημαίνει τις επιδόσεις του. Έτσι, όταν απαιτείται να εγκαταλείψει το Σινά, τον παίρνει μαζί του. Ο Γεράσιμος έκτοτε συμβαδίζει σ’ όλη του τη ζωή με τον επίγειο Άγγελο. Αναδεικνύεται γνήσιος μαθητής του, πιστός ακόλουθός του, ακριβές αντίγραφό του.
Επισκέπτονται προσκυνηματικά τους Αγίους Τόπους κι έρχονται στους Καλούς Λιμένες της Κρήτης. Αναζητούν τόπο ησυχίας για προσευχή και περισυλλογή. Ανευρίσκουν δυό σπήλαια κι εκεί παραμένουν. Επιδίδονται σε εντατικούς αγώνες κι εργώδη παλαίσματα. Γονυπετείς σε ολονύκτιες αγρυπνίες στέλνουν πύρινες ικετευτικές κραυγές και εκπορθούν τα Ουράνια παραπετάσματα και φθάνουν στο θρόνο του Θεού και λαμβάνουν δαψιλείς ευλογίες. Ζουν ανεκλάλητες στιγμές κι ακτινοβολούν αγιοπνευματικές ελλάμψεις.
Εκεί γνωρίζουν τον Αναχωρητή Αρσένιο και διδάσκονται αναλυτικά τη νήψη και τη νοερή προσευχή, τη φύλαξη του νου και την κάθαρση της καρδιάς.
Από την Κρήτη μεταβαίνουν στο Άγιο Όρος. Αφού περιέρχονται όλες τις Μονές και Σκήτες φθάνουν κοντά στην Ι. Μ. Φιλοθέου. Εκεί σε μια Σκήτη ζουν οι Μοναχοί: Ησαΐας, Κορνήλιος, Μάρκος, που διακρίνονται για τη μοναχική τους συνείδηση. Παραμένουν μαζί τους κι ασκούνται επίμονα και φωταγωγούν πλατιά. Πλήθος Μοναχών κατατάσσεται στην Αδελφότητα και συνασκείται.
Η θαλερή πνευματική κίνηση προκαλεί το φθόνο των Μοναχών κι εξαναγκάζονται να καταφύγουν σε έρημο της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας. Κι εδώ όμως οι τουρκικές επιδρομές τους απειλούν.
Αναχωρούν για Θεσσαλονίκη, Χίο, Μυτιλήνη και Κωνσταντινούπολη. Αποφεύγοντας και πάλι αυτοκρατορικές τιμές φεύγουν για τη Σωζόπολη του Πόντου. Παντού και πάντοτε, χέρι με χέρι βαδίζουν με τον Όσιο Γρηγόριο στο δύσβατο ασκητικό δρόμο.
Επανέρχονται στο Άγιο Όρος, στην Ι. Μ. Λαύρας κι αργότερα περιέρχονται τη Μακεδονία και Θράκη ιδρύοντας Μοναστήρια.
Κι όταν σε βαθύ γήρας ο Γρηγόριος εκδημεί, αφήνει αντάξιο διάδοχό του τον Γεράσιμο, αυτόν που διετέλεσε πρώτος μαθητής του και συνασκητής του.
Ο Γεράσιμος ήδη βρίσκεται σε ύψη αγιότητας. Συνώνυμός του Οσίου Γερασίμου του Ιορδανίτη, αναδεικνύεται και μιμητής του. Μαθητεύει αξιέπαινα και κοντά στον Οικουμενικό Πατριάρχη Ισίδωρο Α΄ .
Σκεύος εκλογής της Θείας Χάρης πλέον μεταφέρει το μήνυμα της ελπίδας, το άγγελμα της σωτηρίας, το σύνθημα της μετανοίας σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Η φωτοφάνεια της ζωής του οδηγεί αλάθητα τους ανθρώπους στο δρόμο της θέωσης.
Οι εμφανείς αρετές του κηρύττουν σιωπηλά.Οι βιωματικές του εμπειρίες διδάσκουν καθοδηγητικά. Αμαρτωλοί μετανοούν και σώζονται. Ολιγόπιστοι στηρίζονται. Θλιμμένοι ενισχύονται. Όλοι διαφωτίζονται. Πολλοί επιζητούν τη χειραγωγία του και τη μύησή τους στην ισάγγελη πολιτεία. Συγκροτείται έτσι Μοναστική Αδελφότητα, όπου διδάσκει και παρακινεί σε επίμοχθους και νικηφόρους αγώνες.
Ο Όσιος Γεράσιμος, αφού έζησε στην ησυχία και πέτυχε το «καθ’ ομοίωσιν» κι έδρασε στην ιεραποστολή, αλιεύοντας πολλές ψυχές για τον Χριστό, εξεδήμησε ειρηνικά.
Ο Αθλοθέτης Κύριος του απένειμε τον άφθαρτο στέφανο της δόξας και τον κατέταξε στο Χορό των Οσίων, για να ευφραίνεται άληκτα την αγάπη του Θεού, στη θέα της παρουσίας Του.
Η Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους τον τιμά πανηγυρικά στην κτητορική γιορτή στις 7 Δεκεμβρίου. Και οι Ευβοείς σεμνύνονται για την οσιακή του παρουσία και επικαλούνται την παρρησία του στον Τριαδικό Θεό της αγάπης.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Εδείχθης της Ευβοίας κλεινός βλαστός, ΓΕΡΑΣΙΜΕ μάκαρ, και εν Άθω κτήτωρ λαμπρός. Των Ασκητών ο δείκτης, των αρετών ταμείον, δοχείον των χαρίτων, του Παντοκράτορος.-

Α Γ Ι Ο Σ Ν Ι Κ Ο Λ Α Ο Σ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
3ος μ.Χ. αιώνας καί στά Πάταρα της Λυκίας γεννιέται ό ΝΙΚΟΛΑΟΣ.
Οι γονείς του θεοσεβείς μεταλαμπαδεύουν την πίστη στο Χριστό στο νεαρό βλαστό τους. Η καρδιά του Νικολάου πυρακτώνεται από αγάπη γιά τόν Θεό. Η ψυχή του αρδεύεται από τό ροδόσταγμα της πίστεως. Ο δεσμός του με τόν Ιησού εδραιώνεται ακατάλυτα.
Η πρόωρη εκδημία των γονέων του αφήνουν τόν Νικόλαο κάτοχο ιερής παρακαταθήκης θεϊκών ναμάτων, αλλά και κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας. Οι λόγοι του Κυρίου στην επί του Όρους ομιλία Του: «Γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών Οικτίρμων εστί»(Λουκά στ', 36) αντηχούν και αποτελούν εγερτήριο σάλπισμα για το φλογερό παλληκάρι. Υλοποιεί άμεσα το θεϊκό ένταλμα, αφού αποφασίζει νά καλύπτει φιλεύσπλαχνα τις ανάγκες πτωχών και ορφανών και αναδεικνύεται τοιουτοτρόπως άριστος διαχειριστής των θεϊκών δώρων. Χαρακτηριστική είναι η αγαπητική του κίνηση προς τρεις πτωχές κοπέλλες, που οδεύουν προς τη διαφθορά και τις διασώζει με την προικοδότηση τους από 100 χρυσά φλουριά.
Η αρετή του διαλάμπει. Η χειροτονία του σε Ιερέα των Πατάρων επιβράβευση. Και η έκδημία του Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας τον αναβιβάζει στον θρόνο, κατόπιν θεϊκής παρέμβασης.
Θεοπρόβλητος Ιεράρχης ο Νικόλαος αναδεικνύεται και λαοφιλής Πνευματικός Πατέρας. Η ποιμαντική του διακονία αποφαίνεται άριστη. Η πατρική του στοργή αμέριστη. Η αγάπη του αφειδώλευτη. Η θαυματουργική του επέμβαση εμφανής και διαρκής. Η προσευχητική του επικοινωνία με τον Θεό αδιάλειπτη και η παρρησία του πασιφανής. Προσφέρει την καρδιά του και κερδίζει τις καρδιές όλων.
Αλλά και η συμμετοχή του στην Α' Οικουμενική Σύνοδο αξιόλογη, ώστε να αποτελεί το κλέος των Ιεραρχών.
Η γήινη πορεία του λήγει ειρηνικά το 330 μ.Χ., αφήνοντας παρακαταθήκη ένα αληθινό ορθόδοξο πρότυπο ζωής. Είναι ο κανόνας της πίστεως, της αγάπης, της πραότητας, της ταπεινοφροσύνης.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκράτειας διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια· διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτώχεια τα πλούσια. Πάτερ Ιεράρχα ΝΙΚΟΛΑΕ, πρέβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.-

ΙΚΕΤΕΥΤΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ

Α Γ Ι Ε Ν Ι Κ Ο Λ Α Ε!
Ίασε τους ασθενείς, που υποφέρουν.
Παρηγόρησε τους θλιμμένους, που λυγίζουν.
Ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους, που βασανίζονται.
Φ Ι Λ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ε Α Γ Ι Ε!
Θυμήσου τους πεινασμένους, που λιμοκτονούν.
Ενίσχυσε τους πτωχούς, που βρίσκονται σε απόγνωση.

Διάσωσε τους κινδυνεύοντας, πανταχόθεν.
Α Γ Ι Ε του λαού του ΘΕΟΥ!
Ενθάρρυνε τους απελπισμένους, που κάμπτονται.
Στήριξε τίς οικογένειες, πού διαβρώνονται.
Δυνάμωσε τη νεολαία, που αμφιταλαντεύεται.
Κ Υ Μ Α Τ Ο Β Ρ Ε Χ Τ Ε Α Γ Ι Ε!
Μην ξεχνάς :
Τους ναυτικούς, πού θαλασσοδέρνονται.
Τους Ψαράδες, πού μοχθούν.
Τους νησιώτες, πού ζουν σε μόνωση.
Α Γ Ι Ε Π Ρ Ο Σ Φ Ι Λ Ε Σ Τ Α Τ Ε!
Πρέσβευε αδιάλειπτα προς τον ΚΥΡΙΟ:
Γιά τήν Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α.
Για τήν Ε Λ Λ Α Δ Α.
Γιά το Περιβάλλον,πού αλόγιστα καταστρέφουμε.
Ί λ ε ω ς γενού Α Γ Ι Ε μας!

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Πρωτόκλητος.

30/11 Α Γ . Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ ο Πρωτόκλητος .

Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ ! Ο πρώτος προσκεκλημένος του Υψηλοῦ Επισκέπτη της γης, του Θεανθρώπου. Ο αδελφός του Πετρου, από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας.
Η απαρχή του επιτελείου του Ιησού.Ο πρωταρχικός συντελεστής της συγκρότησης της ομάδας
των δώδεκα Μαθητών Του. Παρών ο Ανδρέας από την πρώτη στιγμή της δράσης του Ιησού μέχρι και την Ανάληψή Του.
Οργώνει τη Βιθυνία, τον Πόντο, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την ΄Ηπειρο, την Πελοπόννησο. Στην Αχαϊα καταλήγει. Εκεί διδάσκει και θαυματουργεί.
Η Μαξιμίλα, σύζυγος του ανθύπατου Αιγεάτη θεραπεύεται και πιστεύει στον Χριστό. Ο ανθύπατος εξαγριώνεται και συλλαμβάνει τον Ανδρέα. Τον βασανίζει και τον σταυρώνει.
Ο πρώτος Επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής φροντίζει το λείψανό του, ενώ Άγγελοι οδηγούν την ψυχή του στο Θρόνο του Διδασκάλου Του.-

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ.

ΚΥΡ. ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιη΄, 18 – 27)
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ.

΄΄Πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλεία του Θεού.΄΄ ( Λουκ. ιη΄ , 24 ).
Ο πλούτος σημείο αντιλεγόμενο κάθε εποχής. Ο πλούτος στα χέρια «των ολίγων» δημιουργεί τον καπιταλισμό και στον αντίποδα, ως αντίδραση, τον μαρξισμό.
Ωστόσο, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν, ότι ο πλούτος αποτελεί πτωτικό καρπό.
Προπτωτικά ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος και πλούσιος. Μεταπτωτικά επήλθε η διάσπαση της ενότητας και η εμφάνιση της εγωπάθειας.
Η διέλευση της ζωής ανάμεσα σε δυσχέρειες και το φάσμα του θανάτου, όντας υπαρκτό και ορατό, μετέτρεψαν τον άνθρωπο από Θεοκεντρικό σε ανθρωποκεντρικό.
Συνεπώς η ιδιοκτησία απετέλεσε μεταπτωτικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με την αμαρτία και τα πάθη, την ανασφάλεια και την θνητότητα.
Ο πλούτος, δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι παιδιά του Θεού Πατέρα και κατά συνέπεια με ίσα και κοινά δικαιώματα.
Συνεπώς ο πλούτος δίδεται για χρήση, για επιβίωση όλων και όχι για κατάχρηση και απόλαυση των ολίγων.
Η κατάχρηση του πλούτου συνεπάγεται την υποδούλωση του ανθρώπου, τη βίωση της ανελευθερίας, τη διάπραξη της αμαρτίας και ατιμίας, την απώλεια της αίσθησης της Πατρότητας του Θεού και της Αδελφότητας του «πλησίον.»
Η Εκκλησία αντιτίθεται στα πάθη και όχι στα υλικά αγαθά. Επιποθεί την πρωταρχική ισονομία και απορρίπτει τη διαίρεση. Προτείνει την κάθαρση του ανθρώπου, διά της ασκητικής βιοτής και της Μυστηριακής μετοχής, ώστε να επιτευχθεί η προπτωτική κοινοκτημοσύνη.
Η Ορθοδοξία απορρίπτει την άποψη της σωτηρίας του φτωχού, λόγω φτώχειας και της απώλειας του πλουσίου, λόγω πλούτου.
Πιστεύει, ότι η ανθρώπινη αγωνιστικότητα και η Αγιοπνευματική παρέμβαση σηματοδοτούν την απαλλαγή του ανθρώπου από το πάθος της φιλαργυρίας, την ηρωϊκή έξοδο από τον εαυτό του, το άνοιγμά του προς τον Θεό και το δόσιμο στον αδελφό του.
Ο πλούτος, ως δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, τον καθιστά διαχειριστή και όχι ιδιοκτήτη, ευγνώμονα εσαεί προς τον Κύριο.
Το χρήμα δίδεται για να βρίσκεται στην υπηρεσία και όχι στην κυριαρχία του ανθρώπου, στην υπηρεσία της αγάπης. Τότε ο άνθρωπος, διά του χρήματος καταξιώνεται και εξαγιάζεται.-

ΑΓΙΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ

25/11 Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ

Στην επίλεκτη Χορεία των Μεγαλομαρτύρων, διακριτική θέση κατέχει ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ.
Γέννημα και θρέμμα της Ανατολής, ζει το 255 μ.Χ., στα χρόνια Βασιλιά Δεκίου. Μεγαλώνει σε χριστιανικό οικογενειακό περιβάλλον και δέχεται σωτήριες νουθεσίες. Κατατάσσεται νέος στο στράτευμα και του αναθέτουν να εξόντωση τους βαρβάρους.
Ο Κύριος τον επισημαίνει και σπεύδει δι' Αγγέλου να τον βοηθήσει. Τον ενθαρρύνει και του παραδίδει ξίφος για να κατατρόπωσει τον εχθρό.
Ο Μερκούριος ορμάει ακάθεκτος και σκορπίζει τον όλεθρο. Θανατώνει κι αυτόν τον βάρβαρο στρατηγό, προκαλώντας την άτακτη φυγή των στρατιωτών. Η νίκη είναι περιφανής. Η πανωλεθρία θαυμαστή. Έπαθλο το αξίωμα του αρχιστρατήγου.
Ο Μερκούριος πλέει σε πελάγη δόξης και ευτυχίας.
Συνεργάζεται με το γήινο Βασιλιά και λησμονεί τον Ουράνιο. Άγγελος του υπενθυμίζει τον Χορηγό της νίκης και την ατέρμονη δόξα, που τον αναμένει. Συνέρχεται, μετανοεί ειλικρινά για τη συμπεριφορά του, κλαίει πικρά για την αγνωμοσύνη του και υπόσχεται τελεσίδικα αφοσίωση σ' Εκείνον. Διαβάλλεται στο Βασιλιά για τη χριστιανική του ιδιότητα και καλείται να ομολογήσει αυτοπροσώπως. Η ευκαιρία δίδεται, κι ο Μερκούριος είναι αποφασισμένος να φανεί θαρραλέος. Δηλώνει απερίφραστα τη θεϊκή επέμβαση σαν αιτία της νίκης του. Αποβάλλει τη στρατηγική στολή κι' ομολογεί με παρρησία την πίστη του στο Χριστό.
Ο Βασιλιάς εξοργίζεται και τον φυλακίζει, ενώ Άγγελος τον επισκέπτεται και τον ενθαρρύνει. Την επομένη αρχίζουν επώδυνα κολαστήρια. Δένεται με σχοινιά και τεντώνεται το σώμα του, ενώ κατακόβουν και κατακαίνε τις σάρκες του. Οι πόνοι αφόρητοι, η αιμορραγία ακατάσχετη, αλλά κι' η καρτερία θαυμαστή. Ρίχνεται ημιθανής, σε σκοτεινό χώρο. Εκεί παρευρίσκεται ο Άγγελος, για ενδυνάμωση και παντελή θεραπεία.
Ο Άγιος αναπέμπει ύμνους ευχαριστίας και δοξολογίας στον Κύριο. Ο Βασιλιάς καταπλήσσεται στη θέα του υγιούς Μερκουρίου. Ο Άγιος διακηρύσσει τον Παντοδύναμο Γιατρό και δέχεται πάνδεινα βασανιστήρια. Διαμελίζουν τα μέλη του, κεντούν και τρυπούν με πυρωμένα σίδερα το κορμί του και τον χτυπούν αλύπητα. Υπομένει ανδρεία τις οδύνες ο γενναίος αθλητής. Κρεμούν ανάποδα το σώμα του και δένουν στο λαιμό του μεγάλη πέτρα, ενώ ραβδΐζουν το σώμα του με χάλκινη μάστιγα. Η γενναιότητά του θαυμαστή. Η υπομονή του έκδηλη. Ο τύραννος ηττημένος διατάζει την αποκεφάλισή του στην Καισαρεία.
Ο Άγιος τροπαιοφόρος δέχεται την επίσκεψη του Ίδιου του Κυρίου, που του αναγγέλλει το αίσιο τέρμα του αγώνα του. Προσεύχεται υπέρ των βασανιστών του και προτάσσει την τίμια κεφαλή του στο δήμιο.
Η ψυχή αποχωρίζεται από το μαρτυρικό σώμα και ανέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα, για να παραλάβει τον επινίκιο στέφανο. Εκεί στη χώρα του Φωτός ,τον προσμένουν πλήθη Αγίων και Αγγέλων για να πανηγυρίσουν την περίλαμπρη νίκη του. Κι εμείς τιμάμε την μνήμη του στις 25 Νοεμβρίου και επικαλούμαστε τις θερμές πρεσβείες του.-

Τα ΠΡΟΤΥΠΑ μας.

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΑΣ.
Η πορεία του ανθρώπου στη γη πορεία δύσκολη και ακανθώδης. Χρειάζεται πυξίδα για ορθή πλεύση, για αποφυγή υφάλων, για πορεία σωστική. Απαιτούνται ιδανικά πρότυπα για να βαδίσεις στ' αχνάρια τους με σιγουριά και ασφάλεια. Κυκλοφορούν στην εποχή μας και προβάλλονται πολλά, αλλά κίβδηλα. ΄Ολα αυτά ελκύουν, θέλγουν, αλλά παραπλανούν οικτρά, αποπροσανατολίζουν καθοριστικά. Είναι κατεπείγουσα ανάγκη να αναζητηθούν αληθινά πρότυπα ζωής, που εκφράζουν τη ζωή και οδηγούν στη ζωή. Αυτά βρίσκονται και μόνο στο χώρο της Ορθοδοξίας.
Είναι οι Άγιοι, οι δικοί μας άνθρωποι, που τώρα βρίσκονται στον Ουρανό, στρατιές ολόκληρες.
Είναι οι αγωνιστικές εκείνες μορφές, που βίωσαν την Ορθόδοξη Ασκητική, δηλαδή μετείχαν στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, ζούσαν σε διαρκή άσκηση και εφαρμογή των Θεϊκών παραγγελμάτων.
Είναι οι βιαστές εκείνοι, που άρπαξαν τη Βασιλεία του Θεού, αφού " έδωσαν αίμα και έλαβαν πνεύμα. " Είναι οι αγωνιστές του πνεύματος, που υπέταξαν την σάρκα στο πνεύμα και αναδείχθηκαν απελεύθεροι.
Ελεύθεροι, λοιπόν, από τα δεσμά των παθών, δούλοι Χριστού γνήσιοι, μαχητές ανένδοτοι, κοινωνοί Θεού, πέτυχαν τη μεταμόρφωση του είναι τους και έφθασαν στο "καθ' ομοίωσιν", αφού πέρασαν από την κάθαρση της καρδιάς στον φωτισμό του νου.
Οι Άγιοι αγάπησαν πολύ τον Θεο, αφού αγαπήθηκαν πολύ από τον Θεό. Πυρπολημένοι από την θεϊκή αγάπη υπηρέτησαν θυσιαστικά τον άνθρωπο και ανέπτυξαν μια πλατιά κοινωνία αγάπης.΄Ολη η κτίση ήταν στο πλάνο της αγαπητικής τους δράσης.
Ο Θεός ήταν η προτεραιότητά τους.
Με πολυπληθείς εμπειρίες, από ένα αστείρευτο οπλοστάσιο, με το ακαταμάχητο όπλο του Σταυρού μπροστά, προβάλλουν νικηφόρα οι Άγιοι.
Καθένας και μια ιδιάζουσα περίπτωση δείχνει το μονοπάτι, που οδηγεί στην θέωση.
Με την "κατά φύσιν" έγγαμη ζωή ή με την "υπέρ φύσιν" μοναχική ζωή πέτυχαν την σωτηρία.
Με τη μαρτυρία ζωής και με το μαρτύριο επισφράγισμα αναδείχθηκαν οι Μάρτυρες της πίστεώς μας.
"........έκαστος εν τη κλήσει η εκλήθη, εν ταύτη μενέτω." (Α΄, Κορ. ζ΄, 20). Ο καθένας από εκεί, που τον τοποθέτησε το χέρι του Θεού ας αγωνισθεί.
Ανιχνεύοντας το πρότυπό του ας ιχνηλατήσει πιστά. Στ' αχνάρια του απαρέγκλιτα ας βαδίσει.
Οι πρόδρομοι υπάρχουν.
Η πορεία είναι ευκολότερη και ασφαλέστερη.
Π ί σ τ η δυνατή χρειάζεται. Α γ ά π η πλατιά απαιτείται. Τ α π ε ί ν ω σ η βαθιά είναι αναγκαία για μια αγωνιστική πορεία.
Με την ενέργεια του Θεού και την συνέργεια του ανθρώπου η νίκη είναι βέβαιη.
Ακολουθώντας τον Πρώτο Σταυροφόρο, τον Κύριο, προσβλέποντας στους μιμητές Του και πρεσβευτές μας Αγίους και στη Μεγάλη Μάνα μας, την Κυρία Θεοτόκο, ο αγώνας είναι στεφηφόρος.
Συμπολίτες εμείς των Αγίων, θα αναδειχθούμε αναμφίβολα Ουρανοπολίτες και οικείοι του Θεού, οικήτορες του Παραδείσου μόνιμοι.
Ας ελπίζουμε, αλλά ας μην επαναπαυόμαστε. "Ας μετανοούμε αλλά ας μην εφησυχάζουμε.
"Κράτα το νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι.", είπε ο Κύριος στον ΄Οσιο Σιλουανό. Φ ό β ο ς, ε λ π ί δ α, ε π α γ ρ ύ π ν η σ η. Με την άγκυρα στον Ουρανό, με ουρανοδείκτες τούς Αγίους, ας πορευόμαστε ανεπίστροφα για την ποθητή Πατρίδα, εκεί, που η ευφροσύνη από τη θέα της παρουσίας και της αγάπης του Θεού της αγάπης, είναι άληκτη.
Πόθος μας και ευχή μας η επίτευξη αυτού του στόχου απ' όλους μας, ώστε να συνευφραινόμαστε ατελεύτητα.-

Ο ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΚΥΡ. Θ΄, ΛΟΥΚΑ ( Εφεσ. β΄ , 14 –22 )
Ο ΚΑΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

΄΄Ἰνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπο.΄΄( Εφεσ. β΄ , 15 )
Οι Πρωτόπλαστοι, με την πτωτική εκδήλωση της φιλαυτικής διαθέσεως ως παρακοή, αποστασιοποιήθηκαν από τον Θεό.
Η αγάπη όμως της Τριαδικής Θεότητας προχώρησε σε μια αυτοθυσιαστική προσφορά του Λόγου.
Ο ερχομός του Υιού του Θεού στη γη, με την ενανθρώπησή Του, έφερε στη γη, ως δώρο, την ειρήνη.
Η σταυρική Του Θυσία πέτυχε την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, την κατάρριψη του μεσότοιχου της έχθρας και πρόσφερε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της θέωσης.
Στο Πρόσωπό Του ο Κύριος δημιούργησε έναν καινό άνθρωπο, μια καινούργια ύπαρξη. Τον άνθρωπο τον κατέστησε νέον άνθρωπο, πρόσωπο.
Ο Χριστιανισμός στην ορθή βίωσή του διατηρεί παντοτινά νέον τον άνθρωπο.
Ο Ιησούς είναι το καινούργιο Πρόσωπο μέσα στην ιστορία, που επέφερε ριζικές αλλαγές και μετέστρεψε τον ρουν της.
Ο ορθόδοξος χριστιανός, ο νέος τύπος ανθρώπου, που βιώνει την ορθόδοξη ασκητική και ζει τη Μυστηριακή ζωή και έχει εμπειρία της Πεντηκοστής στη ζωή του, αντανακλά και το αιώνιο.
Ο καινός ΄΄εν Χριστώ΄΄ άνθρωπος είναι συντονισμένος στη συχνότητα τ’ ουρανού και οι στιγμές της ζωής του είναι αιωνοποιημένες.
Η εναγιοποιημένη ζωή του καινού ανθρώπου τον καθιστά γνήσιο εκφραστή της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αγάπης.
Ο καινός άνθρωπος, ο ορθόδοξος, είναι ο αγωνιστής, ο Χριστοποιημένος, η επιστολή Χριστού, το γνήσιο φερέφωνο του Ιησού, η ακτίνα της αγάπης Του.
Αυτόν τον νέο τύπο ανθρώπου μόνο ο Χριστός τον δημιουργεί , με την αναγεννητική Του δύναμη.
Να γίνουμε, λοιπόν και εμείς νέοι άνθρωποι. Άνθρωποι του Χριστού.-

Π Α Ν Α Γ Ι Α η Σ Κ Ε Π Η μας.

28/10 Π Α Ν Α Γ Ι Α , η ΣΚΕΠΗ μας.

Τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία απαρτίζουν όλοι οι Άγιοι, όλοι εκείνοι, που έζησαν στη γη, έδρασαν ανάμεσά μας, αγωνίσθηκαν μαζί μας, πρόσφεραν τούς εαυτούς τους θυσία στο βωμό της αγάπης στον Θεό και στον άνθρωπο.
Ανάμεσά τους προβάλλει εμφαντικά η Π Α Ν Α Γ Ι Α, η Κυρία των Αγγέλων, η Κυρία Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ο Σ.
Η Παναγία μας είναι ό,τι καλύτερο διέθετε ανά τούς αιώνες το ανθρώπινο γένος.
Είναι η προσφορά της ανθρωπότητας προς τον Θεό.
Είναι η Κεχαριτωμένη, το δοχείο της Θείας Χάριτος, το σκεύος της εκλογής του Θεού.
Είναι η Εκλεκτή, που επέλεξε ο Θεός Πατέρας για Μητέρα του Υιού Του.
Είναι η Πρώτη.
Είναι Εκείνη, που πρόσφερε τη συνέργειά της στο σωστικό έργο του Θεού. Η καταφατική απάντησή της στην κλήση του Θεού, για την αποστολή της θεϊκής Μητρότητας, έδωκε το έναυσμα, για την ενανθρώπηση του Χριστού. Από την ευλογημένη εκείνη στιγμή η Παναγία, Μητέρα του Χριστού, γίνεται και Μητέρα του κάθε ανθρώπου.
Ο Ηλίας Μηνιάτης στις ΄΄Θεομητορικές διδαχές΄΄ του γράφει: « επάνω από όλους τους Χορούς των Αγίων, και Μαρτύρων, επάνω από όλα τα τάγματα των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, των Χερουβίμ, και των Σεραφίμ, έβαλε ο Κύριος την Παναγία να καθίση εις τα δεξιά Του, εις τον θρόνον της Βασιλευούσης Θεότητος».
Εκεί λοιπόν φαίνεται να της λέγει: «...Εσύ είσαι Μήτηρ, εγώ είμαι Υιός , δίκαιον είναι να τιμά ο Υιός την Μητέρα. Δίκαιον είναι να συμβασιλεύη η Μήτηρ με τον Υιόν. Κάθου εκ δεξιών μου, και βασίλευε εν ουρανώ, και επί της γης, και ας σε προσκυνούσιν οι Άγγελοι και οι άνθρωποι ως Βασίλισσαν Θεού Μητέρα. Είμαι Θεός, είμαι Υιός. Ως Θεός, σου χαρίζω την δόξαν μου, ως Υιός σου δίδω την καρδία μου. Ζήτησε, λοιπόν, Μήτερ εμή ό,τι θέλεις, και εγώ θα κάνω το θέλημά σου, διά να γνωρίση ο κόσμος, ποίον εσύ έχεις Υιόν, και ποίαν εγώ έχω Μητέρα αληθινά.... «Αίτησαι, Μήτερ εμή» Ζήτησε την υγείαν Εκείνου του αρρωστημένου. Ζήτησε την ελευθερίαν εκείνου του αιχμαλώτου. Ζήτησε την βοήθειαν εκείνου του πτωχού. Ζήτησε τον σωσμόν εκείνου του ταξιδάρη, όπου κινδυνεύει εις την θάλασσαν. Μόνον το όνομά σου να επικαλεσθή ο άρρωστος, ας υγιαίνη. Ο αιχμάλωτος, ας ελευθερωθή. Ο πτωχός ας κυβερνηθή. Ο θαλασσοπόρος, ας φυλαχθή. Ας γένη το ζήτημά τους, μόνο διά μεσιτείας σου, της Μητρός μου.«Αίτησαι, Μήτερ εμή». Θέλεις να είναι φυλαγμένη από πείναν, από θανατικόν, από πόλεμον, και από παντοίων εχθρών, ορατών και αοράτων, εκείνη η πόλις; Εκείνη η χώρα; Ας είναι. Αλλά θέλεις ακόμη εκείνος ο αμαρτωλός να επιστρέψει εις μετάνοιαν; να έλθη εις σωτηρίαν; Ας γένη το θέλημα της Μητρός..... «Πολλά, πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου»……»
΄΄Δράμε, λοιπόν αδελφέ μου, μόνον εις την σκέπην της, παρακάλεσαι την βοήθειάν της, έλπισον εις την προστασίαν της. Και ας είσαι βέβαιος, πως αν κρατήσαι από τέτοιαν άγκυραν, δεν θέλεις χαθή».
«Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ αἰτεῖται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Η αγάπη της διάχυτη. Η στοργή της έκδηλη. Το ενδιαφέρον της αδιάπτωτο. Η φροντίδα της αμέριστη.
Οι ρόλοι της πολλαπλοί.
Γίνεται η Π ρ ο σ τ α σ ί α των ευρισκομένων σε ανάγκη, η Σ κ έ π η των διωκομένων, η

Κ α τ α φ υ γ ή των απελπισμένων, η Β α κ τ η ρ ί α των αδυνάτων, η Ε λ π ί δ α των θλιμμένων, η Μ ε σ ί τ ρ ι α του κόσμου.
...΄΄Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε....΄΄ τονίζει ο υμνωδός.
Πρέσβειρα ακοίμητος.Μεσίτρια ακάματος προς τον Φιλάνθρωπο Θεό η Παναγία μας.
Μεσιτεύει αδιάλειπτα, για την σωτηρία μας. Ικετεύει τον Υιό της , για κάθε αμαρτωλό. Διαμεσολαβεί για καταλλαγή αμαρτωλού με τον Θεό. Παρεμβαίνει λυτρωτικά. Επεμβαίνει σωστικά. Θεραπεύει αφειδώλευτα. Φρουρεί άγρυπνα. Ενισχύει δυναμικά. Αγαπά στοργικά.
Είναι η ένστοργη Μητέρα μας, γι' αυτό και δεσπόζει στον χώρο της καρδιάς μας .
Η προσφυγή μας στη θερμή της αγκάλη το φανερώνει.
Η Παρουσία της εκδιώκει τη θλίψη, αποδιώκει την εγκατάλειψη, απομακρύνει τη μοναξιά, προσφέρει την ίαση.
Η Παναγία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Ας Την εμπιστευόμαστε απόλυτα. Ας Την τιμάμε έμπρακτα, γιατί της αξίζει. Τιμώντας την Παναγία τιμάμε στο πρόσωπό της και τον Υιό της και Λυτρωτή μας. Ας μην το ξεχνούμε και ας Την επικαλούμαστε διαρκώς :
Υ Π Ε Ρ Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ε π ρ έ σ β ε υ ε υ π έ ρ η μ ώ ν, σκέπε, διαφύλαττε άτρωτους πάντας ημάς. ΑΜΗΝ.-

Το ΚΑΥΧΗΜΑ του ΣΤΑΥΡΟΥ.

KΥΡ. E΄ ΛΟYKA ( Γαλ. στ΄, 11 –18 )
Το ΚΑΥΧΗΜΑ του ΣΤΑΥΡΟΥ.

΄΄Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.΄΄(Γαλ. στ΄ , 14 ).
Ο πυρφόρος Απόστολος των Εθνών Παύλος δηλώνει επίσημα και εκφραστικά : Το καύχημά του είναι ο Σταυρός του Χριστού. Ναι, ο Σταυρός του Κυρίου και όχι η θεωρία του Χριστού, που έζησε, ούτε η ανάβαση μέχρι τρίτου ουρανού, που εβίωσε.
Ο Σταυρός, το μυστήριο του σταυρού είναι το μυστήριο της σωτηρίας μας, είναι η χαρά η παγκόσμια, είναι έκφραση του μυστηρίου της αγάπης του Τριαδικού Θεού.
Ο Σταυρός είναι η αποκάλυψη του τρόπου ζωής των Προσώπων της Παναγίας Τριάδας, είναι η άκτιστη ενέργεια του Θεού, που με την αυτοθυσιαστική της αγάπη κατεργάζεται εσαεί την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Διά του Σταυρού, λοιπόν, ΄΄εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω.΄΄, τονίζει ο Απ. Παύλος.
Κόσμος : Η κτίση μεν, αλλά και παγίδα σατανική ταυτόχρονα, με όλες τις εκδηλώσεις : ( Παράχρηση δημιουργίας, εμπαθής ατμόσφαιρα, με επιθυμίες σαρκός και οφθαλμών και αλαζονεία ζωής κ.λ.π. ). Κόσμος αδικίας και παθών, με κοσμοκράτορα τον σατανά.
Ο Αγ. Μάξιμος γράφει : ΄΄Το μυστήριο του Σταυρού είναι ο φόβος του Θεού και η μνήμη των άνω και η κυριότης κατά των παθών και η αλλοτρίωσις από της αγάπης των συγγενών και φίλων διά τον προς Θεόν έρωτα. ΄΄
Το μυστήριο του Σταυρού ενεργεί σωστικά : α ) Με την απομάκρυνση ( τροπική και τοπική ) από την αμαρτία, οπότε ΄΄ κόσμος εσταύρωται ΄΄. β ) Με την απομάκρυνση και μεταμόρφωση των παθών στόν εσωτερικό χώρο, οπότε πραγματοποιείται το ΄΄ καγώ τω κόσμω ΄΄ και η απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας. γ ) Η θεωρία της δόξας του Θεού.
Συμπερασματικά : Είμαστε ελεύθεροι, όταν είμαστε και παραμένουμε ποικιλότροπα εσταυρωμένοι. Η πορεία μας είναι σταυρική. Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα μέσα από τον Σταυρό. Η συστράτευση με τον Ιησού, ο αγώνας τήρησης των εντολών Του, η πορεία μέσα από το κανάλι της αυτοθυσιαστικής αγάπης για τον ΄΄πλησίον΄΄, της κένωσης και της αλλοτρίωσης από την αμαρτία, συνεπάγονται αναμφίβολα τη σωτηρία και τη συγκληρονομία της Βασιλείας Του.-

Πρωτοπόροι αγάπης.

ΚΥΡ. Δ΄ ΛΟΥΚΑ ( Τιτ. γ΄ , 8-15 )
ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΑΓΑΠΗΣ

Ο Τριαδικός Θεός, ο Μόνος αληθινός Θεός, είναι ΑΓΑΠΗ. Αυτή την αγάπη, την πυρίφλεκτη, εκφράζει ποικιλότροπα και διαχέει παντοιότροπα.
Το δημιουργικό και πάνσοφο έργο Του, με κορωνίδα τον άνθρωπο, «κατ’ εικόνα» του Αρχέ-τυπου Λόγου πλασμένον και δυνάμει «καθ’ ομοίωσιν», η αδιάλειπτη παρουσία Του και η δυναμική, σωστική παρέμβασή Του στη ζωή του ανθρώπου, η αυτοθυσιαστική προσφορά του Λόγου για την καταλλαγή ανθρώπου με τον Θεό και τη δυνατότητα λύτρωσης και θέωσης, είναι αγαπητικές εκφράσεις.
Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας ζουν με αγάπη, κινούνται με ελευθερία και βιώνουν την ενότητα. Αυτόν τον τριαδικό τρόπο ζωής προτείνουν στον άνθρωπο. Αυτήν την αυθεντική αγάπη προσφέρουν προτυπικά και υποδεικνύουν προσκλητικά στους επιπο-θούντες την θέωση.
Μια αγάπη διάπυρη, που θα αποδίδει ο άνθρωπος στον Θεό , ως απαύγασμα της δικής Του αγάπης και η οποία θα ρίχνει την ανταύγειά της διάπλατα στον άνθρωπο.
Η απαρέγκλιτη πίστη στον Τριαδικό Θεό συνεπάγεται μια ανιδιοτελή, αυτοθυσιαστική προσφορά προς τον άνθρωπο.
«Η πίστη χωρίς των έργων νεκρά εστι.»(Ιακ. β΄ , 26) Έμπρακτη αγάπη, λοιπόν, ζητεί από τον άνθρωπο ο Θεός. Για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάζεται αυταπάρνηση, το «εγώ» να μεταβληθεί σε «εσύ», ο εαυτός μας να ταυτοποιηθεί με τον κάθε άνθρωπο. Η λήθη του εαυτού μας θα επιφέρει τη θύμιση του αδελφού μας. Η αγάπη θα εξασφαλίσει την αλληλοπεριχώρηση των προσώπων.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του αδελφού μας. Η υλική βοήθεια, η ηθική συμπαράσταση, η προσωπική παρουσία, η προσευχητική προσπάθεια, η συμμετοχή στον πόνο, είναι εκδηλώσεις αγάπης. Πάντα η αγάπη ειλικρινής, ανυπόκριτη, ένθερμη, εφευρετική, ανιδιοτελής να προσφέρεται. Πρωτοπόρους σε έργα αγάπης μας θέλει ο Κύριος, αφού η αγάπη θα είναι το κριτήριο κατά την τελική Κρίση.
Η αγάπη στον «πλησίον»το μέτρο αγάπης μας στον Θεό.
Ας διαπλατυνθεί, λοιπόν, η καρδιά μας, ώστε η αγάπη μας να είναι ασύνορη και αδιάκριτη.
Αγάπη χωρίς όρια απαιτείται να διαθέτουν τα τέκνα του Θεού της αγάπης. Είναι το εχέγγυο της υιικής γνησιότητας.
Αυτό, ας είναι, το καθημερινό μας μέλημα.-

Ε γ έ ρ θ η τ ι !

ΚΥΡ. Γ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ζ , 11 – 16 )
Ε Γ Ε Ρ Θ Η Τ Ι !

Μη κλαίε…..….Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. (Λουκ. ζ΄, 14 ).
Ο Ιησούς, Θεός αγάπης, ζώντας την καθημερινότητα, βρίσκεται κάποια στιγμή μπροστά σ’ έναν κοπετό θρήνων. Ένας νέος, μονάκριβο παιδί χήρας, στη Ναϊν, είναι νεκρός. Ο Θεάνθρωπος, Κύριος της ζωής και του θανάτου συγχρόνως, προστάζει διττά:
Η μια προσταγή : Μη κλαίε , απευθύνεται στη μητέρα και είναι μια έκρηξη ευσπλαχνίας.
Η δεύτερη προσταγή : Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι , απευθύνεται στον νέο.
Ο Κύριος προστάζει την άμεση διακοπή των θρηνητικών κραυγών και την ενστέρνιση της αδιάψευστης ελπίδας στον Θεό.
Ταυτόχρονα απευθύνεται προς τον νέο και επικοινωνεί επιτακτικά μαζί του.
Ο Κύριος, ο Αιώνιος Νέος, κοινωνεί με τον νέο, αν και νεκρός, αφού ο κάθε νέος είναι το μέλλον του ανθρωπίνου γένους πάνω στη γη.
Τον νεκρό σωματικά, λοιπόν, προστάζει : Εγέρθητι! , σήκω, αμέσως. Πάραυτα ο νέος υπακούει, ορθώνεται, γεμάτος σφρίγος και ζωή.
Ο νεκρός καθίσταται και πάλι ζωντανός. Η Ζωή νικάει τον θάνατο.
Ο Κύριος, η Ζωή ζωοποιεί τους ζωντανούς. Εκείνος είναι και η Ανάστασις και ζωοδοτεί τους νεκρούς.
Πόσοι νεκροί, πνευματικά κυκλοφορούν ανάμεσά μας! Δούλοι των παθών, υπόδουλοι της αμαρτίας, πτωτικοί άνθρωποι, νεκροί νέοι.
Σ’ όλους, που βρίσκονται στον σκοτασμό του νου, στην ζοφώδη πτώση, απευθύνει το: Εγέρθητι ! .
Η παραμονή στην πτώση εγκυμονεί κινδύνους απωλείας.
Η έγερση είναι νίκη και απαρχή μιας νέας αγωνιστικής προσπάθειας.
Ο Κύριος είναι η Ζωή και μας προσφέρει ζωή.
Ο Κύριος είναι το Φως και μας φωτοδοτεί.
Ο Κύριος είναι η Αγάπη και διαγράφει τις πτωτικές μας κινήσεις.
Ο Κύριος είναι η Οδός και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε.
Εγέρθητι !

Ένας πνευματικός δυναμίτης.

Ένα σύνθημα επαναστατικό.

Ένα μήνυμα ελπιδοφόρο.

Ένα φως στο τούνελ.
Κάθε φορά, που βρισκόμαστε ναρκωμένοι ή νεκρωμένοι, η προσταγή του Κυρίου, το κάλεσμα για έγερση, ας αντηχεί αφυπνιστικά, διεγερτικά, ζωοποιά, ώστε να δρα και σωστικά.-

Η ΑΓΙΑ ΔΟΜΝΙΝΑ με τις θυγατέρες της:ΒΕΡΙΝΗ και ΠΡΟΣΔΟΚΗ.

- ΜΙΑ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΑΠΟΦΑΣΗ -
4/10 Η ΑΓΙΑ ΔΟΜΝΙΝΑ και οι θυγατέρες της:
ΒΕΡΙΝΗ και ΠΡΟΣΔΟΚΗ.

Στην επουράνια Βασιλεία του Θεού ζουν ατελεύτητα οι ανά τους αιώνες Φίλοι Του.
Οι οικήτορες του Παραδείσου ένθεοι ζηλωτές, του Θεού εραστές, του Χριστού συγκληρονόμοι.
Ανάμεσά τους ηρωίδες γυναίκες, που έχουν το ψυχικό σθένος να καταπνίγουν το μητρικό φίλτρο και να προσφέρουν αγνές κι αμόλυντες τις θυγατέρες τους στον Κύριο.
Εκεί συναντάμε νεανίδες, που αγαπούν φλογερά τον Ιησού και θυσιάζουν τη νιότη τους για Κείνον.
Στις 4 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας προβάλλει μια ιδανική μητέρα την Αγία ΔΟΜΝΙΝΑ και τις δυό θυγατέρες της: ΒΕΡΙΝΗ και ΠΡΟΣΔΟΚΗ.
Οι δυό κόρες μεγαλώνουν και δέχονται τα μηνύματα της χριστιανικής Αλήθειας από την ευσεβή μητέρα τους. Συνάπτουν μια προσωπική γνωριμία με τον Ιησού και φλογίζονται από Αγάπη γι' Αυτόν. Τα βέλη της Αγάπης Του πληγώνουν τις νεανικές καρδιές τους. Ο Ιησούς απόλυτος Μονάρχης στη ζωή τους. Ο Χριστός ρυθμιστής των παλμών της καρδιάς τους. Ο Κύριος ο Μοναδικός διαφεντευτής στο χωράφι της ψυχής τους.
Δυό αγνά λουλούδια, δυό πάλλευκα περιστέρια, ανήκουν αποκλειστικά στον Ιησού.
Κι η μάνα, συνεργάτιδα πολύτιμη του Θεού, ακούραστη σποριάς του λόγου Του, αγρυπνεί πάνω στα νεανικά βλαστάρια της. Οι εχθροί καιροφυλακτούν. Ο κίνδυνος υπαρκτός. Και η Δομνίνα φροντίζει για τη διασφάλιση των ψυχών, που ο Θεός της εμπιστεύεται.
Αφήνουν το πατρικό σπίτι και τους συγγενείς κι έρχονται στην Έδεσσα. Εκεί παραμένουν για αρκετό χρόνο γαλήνια.
Ξαφνικά μια μέρα καταφθάνουν ο άνδρας της Βερίνης και ο πατέρας της μαζί με άλλους στρατιώτες. Η οργή τους καταφανής. Το μίσος πασιφανές. Η ορμή τους ακάθεκτη. Συλλαμβάνουν τις τρεις γυναίκες και τις οδηγούν στην Ιεράπολη. Εκεί σκοπεύουν να θέσουν σε εφαρμογή τα σατανικά σχέδια τους. Γλεντοκοπούν και πανηγυρίζουν τη σύλληψη των θυμάτων τους.
Η Δομνίνα υποπτεύεται το σκοπό τους. Παρακολουθεί την αφροσύνη τους και παίρνει τη μεγάλη απόφαση να διαφυλάξει με κάθε θυσία τις θυγατέρες της αγνές.
Μάνα και κόρες σύμφωνες να διαφύγουν την ατίμωση. Παράπλευρα στην πόλη κυλάει ορμητικά ένα ποτάμι. Οι τρεις γυναίκες φεύγουν κρυφά, προσεύχονται θερμά και είναι πανέτοιμες για τη θυσία.
Η ηρωίδα μάνα καταστέλλει τα μητρικά αισθήματα, κρατεί από το χέρι τις υπάκουες κόρες της, τις βυθίζει και αυτοβυθίζεται στα νερά του ποταμού.
Τα παπούτσια τους έξω από το ποτάμι μαρτυρούν τον εκούσιο πνιγμό τους και την άγνοια του επεισοδίου από τους στρατιώτες.
Ο ιερός Χρυσόστομος εγκωμιάζει τη θαρραλέα απόφαση των τριών γυναικών και η Εκκλησία μας τις κατατάσσει στο Χορό των Αγίων.
Εκεί στη χώρα του Άκτιστου Φωτός ζουν αιώνια, ευφραίνονται άληκτα, απολαμβάνουν άρρητα και πρεσβεύουν αδιάλειπτα για μας τους αδελφούς τους.-

Οσιομάρτυρας ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ και οι συν αυτώ 546 μαρτυρήσαντες.

25/9 Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ
ο αναχωρητής και οι συν αυτώ
546 μαρτυρήσαντες.

Η έρημος της Αιγύπτου ο στίβος του Αθλητή του Πνεύματος, Παφνουτίου.
Ζει στους χρόνους του Διοκλητιανού.
Βιώνει την ισάγγελη πολιτεία θεάρεστα. Πορεύεται οσιακά, στα ίχνη των Μεγάλων Ασκητών της Αιγυπτιακής ερήμου.
Παράλληλα με την κατεργασία της προσωπικής του σωτηρίας, αγωνιά και για την σωτηρία των συνανθρώπων του.
Η πύρινη κάθετη αγάπη προς τον Θεό, μεταφράζεται και εκφράζεται, ως διάπυρη οριζόντια αγάπη.
Τοιουτοτρόπως,συχνά-πυκνά, κατεβαίνει από το Θαβώρ, την ησυχαστική απόλαυση, στην πεδιάδα του κλαυθμώνος , στις πόλεις, για να συναντήσει τον πλησίον του, να τον διδάξει, να αφουγκραστεί τον πόνο του, να τον καθοδηγήσει Θεόσοφα, να τον στηρίξει δυναμικά.
Τα πλήθη κατακλύζουν και το ασκητήριό του, για ενίσχυση Χριστοκεντρική.
Την εποχή εκείνη εξαπολύονται και διωγμοί. Ο Παφνούτιος είναι στόχος και καταζητείται. Το πληροφορείται, αλλά δεν σκέπτεται τη φυγή, ούτε την αναμονή. Φλογερός στο φρόνημα παρουσιάζεται αυτόκλητα και αγέρωχα στον έπαρχο Αρριανό. Πάλλευκος Γέροντας, ισχνός, αλλά πανίσχυρος, εξαπολύει αμείλικτο ΄΄κατηγορώ΄΄.
Όλοι μένουν άναυδοι.Η οργή ανεξέλεγκτη. Οι απειλές θανάτου εξαπολύονται. Αποκρούονται με φαιδρότητα. Φυλακίζεται. Ο ιεραποστολικός του ζήλος αμείωτος. Εκχριστιανίζει τους δεσμώτες.
Επανακρίνεται, κοντά τον Νείλο ποταμό και με το φλογερό κήρυγμά του μεταστρέφει πολυάριθμους ψαράδες.
Αλλά και 546 στρατιώτες, μαζί με τον αρχηγό τους Ευσέβιο, πιστεύουν, ομολογούν και πάραυτα αποκεφαλίζονται.
Ο Παφνούτιος, κατηγορείται ως υπεύθυνος της αθρόας μεταστροφής ειδωλολατρών και βασανίζεται άγρια. Τελικά σταυρώνεται πάνω σε φοίνικα και παραδίδει την ψυχή του, λουσμένη στο αίμα του μαρτυρίου, στον στεφοδότη Κύριο.-

ΚΑΥΧΗΜΑ ΣΤΑΥΡΙΚΟ.

ΚΥΡ. ΠΡΟ ΥΨΩΣΕΩΣ (Γαλ. 6, 11-8)
ΚΑΥΧΗΜΑ ΣΤΑΥΡΙΚΟ

΄΄Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ού εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.΄΄ (Γαλ. στ΄ 14). Η μοναδική καύχηση του Απ. Παύλου ο Σταυρός του Χριστού, το Ξύλο της σωτηρίας. Από την στιγμή, που πάνω του απλώθηκε το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου και ποτίσθηκε με το πανάγιο Αίμα Του, το Ξύλο καθαγιάστηκε. Η λυτρωτική Θυσία του Χριστού πάνω στον Σταυρό , τον ανέδειξε όπλο αήττητο, ασπίδα απυρόβλητη, δύναμη ακαταμάχητη.

Ο Σταυρός του Κυρίου ο πανσεβάσμιος τείχος απόρθητο, δαιμόνων αλεξιτήριο, ζωηφόρος πηγή.

Ο Σταυρός του Χριστού σκήπτρο σεπτό, βακτηρία αδυνάτων, εξολοθρευτής παθών. Ο Σταυρός του Ιησού προστασία κραταιά, παράκληση θλιβομένων, φυλακτήριο πανίσχυρο.

Ο Σταυρός του Υιού του Θεού παμμακάριστος, ελπίδα των πιστών, ρώση των ασθενών, σημείο λυτρωτικό.

Αυτόν τον Σταυρό προσκυνούμε, Αυτόν τιμούμε, σ’ Αυτόν προσβλέπουμε , σ’ Αυτόν καταφεύγουμε.

Αυτόν τον Σταυρό σήκωσε ο Ιησούς, σηκώνοντας το βάρος των αμαρτιών της πανανθρωπότητας, για να επέλθει η καταλλαγή ανθρώπων και Θεού, για να δοθεί η δυνατότητα στον άνθρωπο να θεωθεί, να είναι κοινωνός των ενεργειών του Θεού και μέτοχος της επουρανίου Βασιλείας Του. Ο Κύριος δέχθηκε εκούσια τον διά Σταυρού θάνατο. Έγινε ο Πρώτος Σταυροφόρος.

Κι εμείς, αν θέλουμε να είμασθε πιστοί ακόλουθοί Του, να γίνουμε και γνήσιοι μιμητές Του, ακριβείς ιχνηλάτες Του. Να σηκώσουμε κι εμείς τον σταυρό, που ο Κύριος εναποθέτει στους ώμους μας, με οποιδήποτε μορφή, θλίψεως, ασθενείας, δυσχερείας, κινδύνου και απειλής, να τον φέρουμε πασίχαρα, εκούσια, δοξολογικά, λυτρωτικά, υπομονετικά, αφού ΄΄η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται.΄΄( Ρωμ. ε΄ , 3 ) και διά της υπομονής επιτυγχάνεται η σωτηρία. ΄΄εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών. ΄΄( Λουκ. κα΄ , 19 ).

Ο σταυρός του καθενός μας κατασκευασμένος στα μέτρα μας, ευκαιρίες, που απαιτείται να αξιοποιήσουμε και να εκμεταλλευθούμε σωστικά.

Οι σταυροί δοκιμασίες επιτρεπτές από τον Θεό ΄΄ κατ’ ευδοκία ΄΄ για τη σωτηρία μας και τόσες όσες έχουμε τη δύναμη να υποστούμε. Με την πίστη στην αγάπη του Θεού Πατέρα και την ελπίδα στην αμέριστη ενέργειά Του, συνεργούμε θετικά και φθάνουμε νικηφόρα από την σταύρωση στη λαμπροφόρα ανάσταση.

Καυχώμαι για τον ζωηφόρο Σταυρό του Κυρίου μου σημαίνει δέχομαι ευχαριστιακά ονειδισμούς για την πίστη μου σ’ Εκείνον, ομολογώ παρρησιακά, ζω μαρτυρικά, θυσιάζομαι καθολικά, κινούμαι αυταπαρνητικά, υποφέρω υπομονετικά, βιώνω το μαρτύριο του αόρατου πολέμου κατά του σατανά, του ανένδοτου αγώνα κατά των παθών, δίνω την καθημερινή μαρτυρία Χριστού.

Σταυρώνομαι για τον κόσμο σημαίνει σταυρώνω τον παλαιό άνθρωπο, αγωνίζομαι ακατάπαυστα για την μεταμόρφωση των παθών σε αρετές, για την ανακαίνιση του είναι μου, για υλοποίηση του « καθ’ ομοίωσιν », για επίτευξη της θέωσης. Σταυρώνομαι για τον κόσμο σημαίνει μάχομαι τον κόσμο της κακίας, της αμαρτίας, μηδενίζω τον «κόσμο», εδραιώνω την ειρήνη της καρδιάς, κοινωνώ με τον Θεό, αγαπώ χωρίς όρια τους αδελφούς μου, προσφέρομαι αδιάκριτα, ενδιαφέρομαι ειλικρινά, θυσιάζομαι ανιδιοτελικά.

Αν ζω κατ’ αυτόν τον τρόπο δικαιωματικά μπορώ ν’ αναφωνώ μαζί με τον Απ. Παύλο: ΄΄Εμοί δε μοι γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ού εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω΄΄.( Γαλ. στ΄ ,14 ).-

10/9 ΜΗΝΟΔΩΡΑ, ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ, ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ. Τρεις αδελφές στο δρόμο της ΘΕΩΣΗΣ.

10/9 ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ:
ΜΗΝΟΔΩΡΑ - ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ- ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ,
-ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΘΕΩΣΗΣ-.

«...τα άνω ζητείτε,... τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ. Γ΄ 1-2), σαλπίζει ο διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου Απ. Παύλος.
Σάλπισμα εγερτήριο οι λόγοι του, μήνυμα αγωνιστικό, σύνθημα προτρεπτικό αντηχεί στις καρδιές των αθλητών του Χριστού, συναρπάζει τις ψυχές των Ομολογητών της πίστεως.
Τα γήινα εγκαταλείπονται. Τα ουράνια επιδιώκονται. Τα φθαρτά απαρνούνται. Τ’ άφθαρτα στοχεύονται. Τα πρόσκαιρα περιφρονούνται. Τα αιώνια ποθούνται. Τα πάντα θεωρούνται «σκύβαλα» για να κερδίσουν το Χριστό.
Και οι τρεις αδελφές: ΜΗΝΟΔΩΡΑ - ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ - ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ εγκαταλείπουν τα πάντα και βρίσκουν το παν. Ομόγνωμες κι ομόφρονες ακολουθούν πιστά τον Κύριο. Τον συναντούν στο Θαβώρ της ερήμου κι ευφραίνονται. Συμπορεύονται στο Γολγοθά του Μαρτυρίου κι αγάλλονται. Τρεις αδελφές ζουν με το Χριστό και θυσιάζονται για το Χριστό. Ας τις γνωρίσουμε.
Πατρίδα τους είναι η Βιθυνία. Ζουν τον 4ο μ.Χ. αιώνα, στους χρόνους του Βασιλιά Μαξιμιανού. Ανατρέφονται με της πίστεως τα νάματα. Γαλουχούνται με του Ευαγγελίου την αλήθεια. Στο σώμα πανέμορφες. Στην ψυχή ασύγκριτες. Στην πίστη αταλάντευτες. Στην αγάπη φλογερές. Στην αυταπάρνηση ηρωικές.
Εγκαταλείπουν την πατρίδα τους κι ανέρχονται στα βουνά. Αφήνουν τη βοή της κοινωνίας και φθάνουν στη σιωπή της ερήμου. Εκεί ρίχνονται στην αγκαλιά του Θεού, στο πέλαγος της ευσπλαγχνίας Του, στο στίβο των πνευματικών αγώνων. Ασκούνται στην προσευχή και στη νηστεία, στην αγρυπνία και στην εγκράτεια, στην κακοπάθεια και στην απάθεια. Εργάζονται την αυτογνωσία κι επιτυγχάνουν τη Θεογνωσία. Γίνονται δοχεία της Θείας Χάριτος, Κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος. Η αγιότητά τους ακτινοβολεί. Η θεοσέβεια τους προσελκύει. Ασθενείς θεραπεύουν. Δαιμόνια εκδιώκουν. Θλιμμένους παρηγορούν. Αδυνάτους στηρίζουν.
Η αγάπη τους στο Θεό εκδηλώνεται ποικιλότροπα στον άνθρωπο. Η ζωή τους ανταύγεια της αγάπης του Θεού.
Ο ηγεμόνας Φρόντων πληροφορείται τη δράση των τριών αδελφών κι εξοργίζεται. Η αποστολή ανακριτή με στρατιωτική συνοδεία είναι άμεση. Η κατάπληξη φανερή. Η φρόνηση περισσή. Η σύνεση θαυμαστή. Η ομολογία παρρησιακή. Η αφοβία προκλητική. Η αντίδραση πάραυτη.
Η πρώτη αδελφή Μηνοδώρα δέχεται τη λυσσαλέα επίθεση. Το σώμα γυμνώνεται. Η σάρκα καταξέεται. Η πρόσκληση για θυσία συνεχίζεται. Η άρνηση επαναλαμβάνεται. Οι ραβδισμοί ακολουθούν. Τα κόκκαλα τρίβονται. Η λιποθυμία έρχεται. Η ψυχή παραδίδεται. Το μαρτυρκό στεφάνι κερδίζεται. Η πρώτη πρέσβειρα στον Ουρανό φθάνει.
Οι δήμιοι συνεχίζουν το απαίσιο έργο τους. Οι δύο αδελφές δέχονται εκφοβισμούς. Παραμένουν ανένδοτες. Διατηρούνται ανδρείες. Κρέμονται και κατακαίονται. Υπομένουν και προσεύχονται. Τα σώματα συνθλίβονται. Οι ψυχές προσέρχονται προς το Νυμφίο τους Χριστό.
Οι Ουράνιοι θάλαμοι δέχονται τις τρεις μακάριες αδελφές. Η τρυφή του Παραδείσου αιώνιο έπαθλό τους. Τα λείψανα των Μαρτύρων ρίχνονται στο καμίνι. Αστραπές, βροντές και βροχή επακολουθούν. Οι δικαστής κατακαίεται. Η φωτιά σβήνει. Τά λείψανα διαφυλάσσονται αβλαβή κι ενταφιάζονται τιμητικά.
Οι τρεις Μάρτυρες αδελφές τιμούνται από τη Στρατευόμενη Εκκλησία στις 10 Σεπτεμβρίου.-

Το εν Χώναις θαύμα του ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ.

6/9 ΘΑΥΜΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ εν Χώναις.

΄΄Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις και Αρχαγγέλοις Αυτού΄΄. Ο Αρχιστράτηγος \Μ Ι Χ Α Η Λ στη Φρυγία προσφέρει αγιασμένο, ιαματικό νερό. Ενας περικαλλής Ναός πάνω στο αγίασμα, που αναβλύζει, το αντίδωρο ευγνωμοσύνης των πιστών.
Εκεῖ, πολλά χρόνια αργότερα, βιώνει την ασκητική ζωή ο Άρχιππος. Οι ειδωλολάτρες αντιδρούν στην παρουσία του. Επιχειροῦν την καταστροφή του Ναού. Η τιμωρία άμεση : Παράλυση των άκρων.
Συνεχίζουν με εκτροπή ποταμού προς το Ναό. Η αντιστροφή της πορείας του ορατή.
Ενώνουν άλλους δύο ποταμούς.
Εδῶ επεμβαίνει προσωπικά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Ο Άρχιππος εξέρχεται του Ναού,
καθ ὑπόδειξή του και διά της σταυροειδούς κινήσεως τα νερά των ποταμών χωνεύονται στη γη, μέχρι σήμερα, γι’ αυτό και Χώναις ο τόπος.-

Με το ΘΑΝΑΤΟ η ΖΩΗ.

ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Η ΖΩΗ.

(Β΄Κορ. δ΄,6-15)

΄΄Ο μεν θάνατος εν ημίν ενεργείται, η δε ζωή εν υμίν΄΄.( Β΄ Κορ. 4, 12 ).
Οι Απόστολοι καθημερινά βίωναν τον θάνατο για τον Ιησού. Η δοκιμασία δεινή. Η θλίψη βαθιά. Ο πόνος πολύς. Ο θάνατος αναμενόμενος, αλλά και ποθητός. Ο θάνατος επις φράγιση μιας πορείας τεθλιμμένης για την αγάπη των αδελφών.
Ο θάνατος των Αποστόλων σε συμπλοκή με τη ζωή των αδελφών του Χριστού.
Ο θάνατος του «παλαιού εαυτού», ο αγώνας μεταμόρφωσης, η ζωή ανταύγεια της πίστεως, η συνεπής βιοτή στ’ αχνάρια του Ιησού, είναι πλέον στάση και τρόπος ζωής, πρότυπο για τους αδελφούς.
Ο θάνατος του Κυρίου ζωή για τον άνθρωπο.
Ο θάνατος των Αποστόλων ζωοποιός για τους αδελφούς.
Για την αγάπη του Χριστού κάθε αγωνιστής Χριστιανός, με τις ποικίλες δοκιμασίες, βιώνει τη νέκρωση, αλλά και την ανάσταση, παίρνει χάρη και ζωή.
Για την αγάπη των αδελφών χρειάζεται να προβαίνομε σε θυσιαστικές πράξεις, σε αυταπαρνητικές κινήσεις, σε ζωοποιές μεταγγίσεις.
Απαιτείται να υποστούμε περιπέτειες και θυσίες πολλές, ώστε οι άλλοι να έχουν μία γνωριμία με το Χριστό.
Είναι ανάγκη ο καθένας μας να γίνει «επιστολή Χριστού», ευανάγνωστη, γνήσιο αντίγραφο Ιησού.
Ο θάνατος, κάθε μέρα, για κάθε επιθυμία, είναι προσφορά ζωής για τους άλλους.
Μία καθαρή, από πάθη, καρδιά, ένας φωτισμένος νους, ακτινοβολούν χάρη σε όσους γίνονται κοινωνοί.
Θανατούμεθα όλη μέρα και ζωοποιούμεθα καθολικά.
Θάνατος και ζωή ! Αλληλοεξαρτώμενα γεγονότα.
Ο θάνατος συνεπάγεται τη ζωή.Η ζωή επακόλουθο του θανάτου.
Ο θάνατος ο δικός μας προανάκρουσμα ζωής για τους άλλους. Μία προσφορά προσωπική για μια αγάπη αδελφική, σωστική.-

Η αποτομη της ΚΕΦΑΛΗΣ του ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

29/8 Η Α Π Ο Τ Ο Μ Η της Κ Ε Φ Α Λ Η Σ
του Τ Ι Μ Ι Ο Υ Π Ρ Ο Δ Ρ Ο Μ Ο Υ.

Ι Ω Α Ν Ν Η Σ Π Ρ Ο Δ Ρ Ο Μ Ο Σ !
Το Θεϊκό λυχνάρι.
Ο ανένδοτος Αγωνιστής της Αλήθειας.
Ο άτεγκτος ελεγκτής της παρανομίας.
Και ο Βασιλέας Ηρώδης Αντίπας παρανομεί. Έχει σύζυγό του τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την Ηρωδιάδα. Ο έλεγχος προκαλεί συνειδησιακές κρίσεις, εκδικητικές κινήσεις.
Η κεφαλή του Τιμίου Προδρόμου ζητείται ἐπί πίνακι μεθοδικά. Η χορευτική ικανότητα της Σαλώμης, κόρης της Ηρωδιάδας, δεσμεύει τον Ηρώδη να εκτελέσει οποιαδήποτε επιθυμία της. Και είναι αυτή ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη.
Ο τελευταίος Προφήτης του Θεού εισέρχεται τροπαιούχος στην Αιωνιότητα.

Πρότυπο για τούς αγωνιστές της επικράτησης της Ευαγγελικής Αλήθειας.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Μνήμη δικαίου μετ'εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε῾ ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελήσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου,και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.-

Οσιος ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Σικελιώτης.

23/8 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Σικελιώτης.

«Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του ματαίου εκτός». (Αναβαθμός αντιφ. Α΄, ήχου Α΄). Η σιωπή της ερήμου εξασφαλίζει ακριβέστερα την κοινωνία με τον Θεό και διασφαλίζει επιτυχέστερα τη σωτηρία του ανθρώπου.
Η φθαρτότητα και προσκαιρότητα του κόσμου μηδενοποιείται και ταυτόχρονα αγιοποιείται κάτω από το πρίσμα της Αιωνιότητας. Η αμέριμνη ζωή γίνεται σωστικά εμμέριμνη. Ο αγώνας επικεντρώνεται στην εμπάθεια και στοχεύεται η απάθεια.
Η θέωση είναι το καταληκτικό επίτευγμα, με την ενέργεια του Θεού και τη συνέργεια του ανθρώπου. Οι κλητοί του Θεού γίνονται και εκλεκτοί Του, αν το ποθήσουν και το επιδιώξουν.
Και ο Όσιος ΝΙΚΟΛΑΟΣ είναι ο εκλεκτός του Θεού. Ας ιδούμε όμως πώς το πέτυχε. Ποιά ήταν η παλαίστρα του, ώστε να γίνει το βλάστημα της Σικελίας καύχημα της Ευβοίας, κλέαρ Νεοτάκου, αστέρας φαεινός, δείκτης εγκρατείας, Διδάσκαλος απαθείας, οδηγός Μοναχών, ιατρός των πιστών.
Γεννιέται τη ΙΒ ἑκατονταετηρίδα στη Σικελία. Δέχεται χριστιανική αγωγή. Τρέφεται με το άδολο γάλα της Ορθόδοξου πίστεως και εμφυτεύεται από βρεφικής ηλικίας η αγάπη στο Θεό.
Οι βιογραφικές αφηγήσεις των Αγίων Πατέρων και Ασκητών της Ορθοδοξίας θέλγουν τον Νικόλαο, ελκύουν την προσοχή του, πυροδοτούν την καρδιά του, κινητοποιούν το είναι του. Διακαής πόθος του τώρα η αφιέρωσή του στο Θεό, η κατάταξή του στο Μοναχικό στράτευμα του Χριστού, στα Λ.Ο.Κ. της Ορθοδοξίας. Την ισάγγελη πολιτεία επιποθεί κι αυτή αποφασίζει ανεπίστροφα να βιώσει.
Εγκαταλείπει πάραυτα τα θέλγητρα του απατηλού κόσμου, την πρόσκαιρη γήινη πατρίδα του και μεταναστεύει. Έρχεται στην Εύβοια και αναζητεί τόπο άσκησης. Ανευρίσκει ένα δύσβατο χώρο, τη Χαράδρα, κοντά σε θάλασσα κι ένα Μοναστήρι της Θεοτόκου. Προσέρχεται ικετευτικά στον Ηγούμενο κι επιζητεί την παραμονή του. Ο πόθος του έντονος και έκδηλος αποβαίνει εχέγγυο και η είσοδός του στη Μονή πραγματοποιείται.
Η παραμονή του όμως εκεί είναι μικρή. Ο ησυχαστικός του πόθος πυρπολεί την καρδιά του και η επιθυμία του για εντατικότερους πνευματικούς αγώνες και υψηλότερες ασκητικές επιδόσεις εμφανής. Ζητεί την άδεια του Ηγουμένου, παίρνει την ευλογία του και αναχωρεί. Έρχεται στο όρος Νεότακος, σημερινή Σκοτεινή της Εύβοιας, στο Μετόχι Δίρφυος, τόπο δύσβατο και φαραγγώδη για να κτίσει την παλαίστρα του. Το σχέδιό του γίνεται αίτημα προσευχής.
Μια φωτοφάνεια του υποδεικνύει τον τόπο ανέγερσης του Ι. Ναού προς τιμή του Αγίου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων, του Θαυματουργού. Σοβαρό όμως πρόβλημα προκύπτει. Ο τόπος, αν και βρίσκεται πάνω από ποτάμι, δεν έχει νερό. Ο Όσιος προσκαρτερεί δεόμενος και το θαύμα επιτελείται. Κτυπάει την πέτρα, όπως ο Μωυσής στην Π. Διαθήκη και αναβλύζει άφθονο νερό, προς δόξα Θεού. Αψευδής μαρτυρία η μέχρι σήμερα ροή του.
Περιχαρής ο Όσιος αναπέμπει εκτενείς δοξολογίες προς τον Κύριο και αμέσως φεύγει για το Μοναστήρι στη Χαράδρα. Επιζητεί τη βοήθεια των Μοναχών και όλοι μαζί ξεκινούν την ανέγερση του Ναού. Σύντομα κτίζονται κελιά και συμπληρώνουν το Μοναστηριακό συγκρότημα.
Παράλληλα η αρετή του ακτινοβολεί. Η ασκητική του φυσιογνωμία και η ισάγγελη πολιτεία του προσελκύουν πλήθος Μοναχών. Η πρώτη Μοναστική Αδελφότητα συγκροτείται. Ο Όσιος αναλαμβάνει τη χειραγωγία της ποίμνης, που ο Κύριος του αναθέτει. Με πατρική στοργή διδάσκει πρακτικά, οδηγεί θεόσοφα, στηρίζει δυναμικά, ενισχύει αποτελεσματικά, κατευθύνει σωτήρια τους αδελφούς του Χριστού, εκλεκτούς συναγωνιστές του.
Ο ίδιος υποβάλλεται σε ανυποχώρητη σκληραγωγία, ολονύκτια αγρυπνία, αδιάλει-πτη προσευχή, αυστηρή νηστεία και δουλαγωγεί το σώμα και ελευθερώνει το νου και καθαρίζει την καρδιά. Νήφει και γρηγορεί. Επαγρυπνεί στις αισθήσεις και αυτοασφαλίζεται. Άβατη καθιστά τη Μονή για τις γυναίκες και διασφαλίζει την αγιότητα. Μάχεται κατά των Δαιμόνων και σημειώνει περιφανείς νίκες.
Αγαπά και φροντίζει και μεριμνά για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου, με δακρύβρεχτες προσευχές και έμπρακτες εκδηλώσεις. Δέχεται τη θεοποιό ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Ζει τη μέθεξη του Τριαδικού Θεού. Κινείται ως ασώματος, αφού απόκτησε την απάθεια και έγινε κατοικητήριο της Θείας Χάριτος. Προγεύεται την ανεκλάλητη ευφροσύνη του Παραδείσου, αφού έφτασε στη θέωση. Πέτυχε το «καθ’ ομοίωσιν», που στόχευε από την παιδική του ηλικία.
Δόξασε το Θεό με την αγωνιστική και ησυχαστική βιοτή του και ο Θεός τον αντιδόξασε με τη θαυματουργική Χάρη.
Χαρακτηριστικό το θαύμα, που μαρτυρείται υπαρκτά και έκδηλα μέχρι σήμερα. Ενώ καθόταν ο Όσιος πάνω στην πηγή, που θαυματουργικά υπήρχε και έστελνε εναγώνια μηνύματα στον Ουράνιο Πατέρα, ένα πτηνό από την Κοιλάδα προξενούσε ενοχλητικές παρεμβάσεις. Το επετίμησε με το σημείο του Σταυρού και πάραυτα μεταβλήθηκε σε πέτρα.
Αξιοσημείωτο είναι το εξής θαύμα: Κάποτε Μωαμεθανοί Άραβες πειρατές προσάραξαν στην Εύβοια, κοντά στη Μονή Νεοτάκου, συνέλαβαν τον Όσιο μαζί με άλλους, τους απήγαγαν βίαια και τους οδήγησαν στο πλοίο προς αιχμαλωσία. Σφοδρή τρικυμία τότε άρχισε και ο κίνδυνος καταποντισμού ήταν άμεσος. Συνάμα αφόρητη δίψα μάστιζε το πλήρωμα, αφού το νερό εξαντλήθηκε. Ο Όσιος παρακολουθεί τα συμβάντα και αποκαλύπτει την ανεξικακία του έμπρακτα σ’ ένα διάχυτο παροξυσμό αγάπης.
Γονυπετής προσεύχεται ένθερμα και επίμονα. Και η απάντηση έρχεται θεαματικά. Η τρικυμία κοπάζει κι απλώνεται εξαίσια γαλήνη. Το θαλάσσιο δε αλμυρό νερό μεταβάλλεται σε γλυκύτατο εύγευστο, πόσιμο νερό, που κατασβήνει τη δίψα και προσφέρει ανάψυξη και αναψυχή.
Οι πειρατές έντρομοι βλέπουν τα παράδοξα θαύματα και μένουν κατάπληκτοι. Αναγνωρίζουν την αρετή του Οσίου και έμφοβοι επιστρέφουν τάχιστα στη Μονή, αφού απελευθερώνουν τον Όσιο και τους συναιχμαλώτους του.
Οι Ευβοείς είναι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες και συχνοί δέκτες πολλαπλών θαυματουργικών ευεργεσιών του Οσίου. Πλήθη ανδρών επισκέπτονται τη Μονή και ακούουν λόγο σωτήριο και παίρνουν ευλογία πλούσια.
23 Αυγούστου και ο Όσιος, αφού πολιτεύτηκε θεάρεστα και ποίμανε θεοφιλέστατα και κατάρτισε υποδειγματικά τους Μοναχούς και εβίωσε θεωρίες του ακτίστου Φωτός, αναχώρησε για τις Ουράνιες Μονές, τα υπερκόσμια Σκηνώματα, εκεί, που ηχεί ακατάπαυστα ο παναρμόνιος ύμνος των Αγγέλων και των Αγίων.
Συναριθμήθηκε στον πανίερο Χορό των Οσίων και συναγάλλεται ατελεύτητα. Το ιερό του λείψανο ενταφιάστηκε στο δεξιό μέρος του Ναού, όπως ιδιόχειρα έγραψε στον κώδικα της Μονής: «Αδελφοί και Πατέρες, εάν μη εκστήτε των ώδε, ουκ αναχωρώ καγώ, ούτε εν τω νυν αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι».
Μετά από πολλούς χρόνους ο Ναός ερειπώνεται και ο τάφος του Οσίου αγνοείται. Αργότερα, ένα παιδί από το χωριό Γλυφάδα οραματίζεται σχετικά με τον τάφο του Οσίου. Έρχεται στο Μετόχι της Δίρφυος, υποδεικνύει τον τάφο και ανευρίσκονται τεμάχια του ιερού λειψάνου του Οσίου, όπου το 1853 επανοικοδομείται ο Ναός του Αγίου Νικολάου και φυλάσσονται ως πολύτιμος θησαυρός.
Οι πιστοί τιμούν και σήμερα στις 23 Αυγούστου τον Όσιο Νικόλαο τον Σικελιώτη και δέχονται τη θαυματουργική του Χάρη.
Η Εύβοια ιδιαίτερα, που είχε την ευλογία να κρατήσει στην ιερή και φιλόξενη γη της τον Αθλητή της Ορθοδοξίας και δείκτη της άσκησης, πανηγυρίζει περίλαμπρα τον πάροικο του Νεοτάκου και οικιστή του Παραδείσου, Νικόλαο.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις Σικελίας βλαστός τερπνός, ωράισμα Ευβοίας, ενδιαίτημα αρετών. ΝΙΚΟΛΑΕ παμμάκαρ, θησαύρισμα αγάπης, ημών των Ευβοέων, Πάτερ μνημόνευε.-

Η ΑΓ. ΒΑΣΣΑ με τα ΤΕΚΝΑ της.

21/8 ΑΓΙΑ ΒΑΣΣΑ μετά των ΤΕΚΝΩΝ της.

Μακάριες οι μητέρες, που ενσταλάζουν στις παιδικές ψυχές το ροδόσταγμα της πίστεως.
Αξιοζήλευτες οι μάνες, που εμφυτεύουν και μεταλαμπαδεύουν στις καρδιές των παιδιών τους την αγάπη στον Εσταυρωμένο.
Αξιέπαινες οι μητέρες, που καθοδηγούν τα παιδικά βήματα στο δρόμο της αρετής.
Μια τέτοια μάνα, που πυρπολεί τις ψυχές των παιδιών της και τα παροτρύνει στη θυσία, είναι η ΑΓΙΑ ΒΑΣΣΑ.
Κατάγεται από την Έδεσσα και ζει το 280 μ.Χ.
Παντρεύεται τον Ουαλλέριο, ιερέα ειδωλολάτρη και αποκτά τρεις γυιούς, τον Θεόγνιο, τον Αγάπιο και τον Πιστό.
Φροντίζει, να μεταδώσει στα παιδιά της το πιστεύω της και την ευσέβεια στο Θεό. Ανάβει στα στήθη τους την πυρκαϊά της Θεϊκής αγάπης και θεμελιώνει γερά την πίστη στον αληθινό Θεό.
Έτσι, όταν διαβάλλεται από τον άνδρα της και καλείται να παρουσιαστεί μπροστά στον Ανθύπατο Βικάριο, είναι πανέτοιμη. Έχει επιτελέσει την υψηλή αποστολή της. Έχει νουθετήσει πλήρως τους γυιούς της. Με ανείπωτη χαρά, μάνα και παιδιά εμφανίζονται μπροστά στον ανθύπατο και με θαυμαστή παρρησία ομολογούν την πίστη τους στο Χριστό. Η μάνα φυλακίζεται. Τον Θεόγνιο τον κρεμούν και τον ξεσχίζουν. Τον Αγάπιο τον χτυπούν αλύπητα, του γδέρνουν το δέρμα. Κι ενώ η μητέρα του τον ενθαρρύνει, ο ίδιος ο γενναίος αθλητής του Χριστού αναφωνεί: «Ουδέν γλυκύτερον του υπέρ Χριστού πάσχειν» και μέσα σε φρικτούς πόνους παραδίδει το πνεύμα του στο Χριστό. Ο Πιστός, αφού ομολογεί θαρρετά την πίστη του, βασανίζεται σκληρά και δέχεται την αποκεφάλιση με ξίφος.
Έτσι και οι τρεις νεανικές ψυχές πετούν πάλλευκες στο Θρόνο του Κυρίου, για να λάβουν το μαρτυρικό στεφάνι.
Η ηρωϊδα μάνα παρακολουθεί περήφανα τη θυσία των παιδιών και δοξάζει το Θεό, που την αξιώνει να προσφέρει τα βλαστάρια της θυσία σ' Εκείνον.
Και η θεϊκή ανταμοιβή έρχεται. Άγγελος Κυρίου την επισκέπτεται στη φυλακή, της δίνει τροφή και την δυναμώνει.
Στη συνέχεια την αναγκάζουν ν' ακολουθήσει τον ανθύπατο στη Μακεδονία, να θυσιάσει στα είδωλα και την λιθοβολούν.
Η Αγία παραμένει αβλαβής. Κι όταν την οδηγούν στο ναό, σείει το είδωλο του Δία και το συντρίβει. Ρίχνεται στα θηρία, αλλά την αφήνουν ανέγγιχτη. Τη ρίχνουν στη θάλασσα και τότε φαίνεται η Αγία να κάθεται σε θρόνο, που κρατούν τρεις άνδρες ολόλαμπροι, πιθανόν οι τρεις Μάρτυρες γυιοί της και την βάζουν σε πλοίο. Μετά οκτώ μέρες φαίνεται σε νησί του Ελλησπόντου. Το πληροφορείται ο ανθύπατος και ειδοποιεί τον έπαρχο Ελλησπόντου να την συλλάβει. Και πράγματι, βρίσκει τη Μάρτυρα και την προσκαλεί να θυσιάσει στα είδωλα.
Η Αγία αρνείται επιτακτικά και δηλώνει απερίφραστα την πίστη της. Την αλυσοδένουν, της συντρίβουν τα μέλη, ενώ η ψυχή της φτερουγίζει στο Θρόνο του Πλάστη και κατατάσσεται στη Χορεία των Μαρτύρων.
Την Αγία Βάσσα και τα τέκνα της τιμά η Εκκλησία μας στις 21 Αυγούστου.-

Στην ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

15/8. Στην ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Μ Α Ρ Ι Α!
Η Μητέρα του Θεού.
Η τροφός της ζωής.
Η Βασίλισσα τ’ Ουρανού.
Προγνωρίζει την αναχώρησή της από τη γη τρεις ημέρες πριν.
Προσεύχεται στη Γεθσημανή, προετοιμάζεται, δέχεται την Αποστολική ομήγυρη από τα πέρατα της γης, που ευρίσκονται και κοιμάται ειρηνικά.
Μετά τρεις ημέρες εμφαίνεται η θαυματουργική μετάστασή της στον Θρόνο του Υιού της. Από εκεί, μεσιτεύει, αδιάλειπτα, για μας.
Π Α Ν Α Γ Ι Α!
Η Κυρία των Αγγέλων.
Η Κυρία Θεοτόκος.
Η Υπέρμαχος Στρατηγός.
Είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει, ανά τους αιώνες, το ανθρώπινο γένος.
Είναι η προσφορά της ανθρωπότητας προς τον Θεό.
Είναι η Κεχαριτωμένη, το Δοχείο της Θείας Χάριτος, το Σκεύος της εκλογής του Θεού.
Είναι η Πρώτη.
Είναι Εκείνη, που πρόσφερε τη συνέργειά της στο σωστικό έργο του Θεού. Η καταφατική απάντησή της στην κλήση του Θεού, για την αποστολή της Θεϊκής Μητρότητας, έδωκε το έναυσμα, για την Ενανθρώπηση του Χριστού. Από την ευλογημένη εκείνη στιγμή, η Παναγία, γίνεται Μητέρα του Χριστού, αλλά και Μητέρα κάθε ανθρώπου.
Η αγάπη της διάχυτη.
Η στοργή της έκδηλη.
Το ενδιαφέρον της αδιάπτωτο.
Η φροντίδα της αμέριστη.
Οι ρόλοι της πολλαπλοί.
Γίνεται η Προστασία των ευρισκομένων σε ανάγκη, η Σκέπη των διωκομένων, η Καταφυγή των απελπισμένων, η Βακτηρία των αδυνάτων, η Ελπίδα των θλιμμένων, η Μεσίτρια του κόσμου.
΄΄..Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε... ΄΄, τονίζει ο υμνωδός.
Πρέσβειρα ακοίμητος.
Μεσίτρια ακάματος προς τον Φιλάνθρωπο Θεό, η Παναγία μας.
Μεσιτεύει αδιάλειπτα, για τη σωτηρία μας.
Ικετεύει τον Υιό της, για κάθε αμαρτωλό.
Διαμεσολαβεί, για καταλλαγή αμαρτωλού με τον Θεό.
Παρεμβαίνει λυτρωτικά.
Επεμβαίνει σωστικά.
Θεραπεύει αφειδώλευτα.
Φρουρεί άγρυπνα.
Ενισχύει δυναμικά.
Αγαπά στοργικά.
Είναι η ένστοργη Μητέρα μας, γι’ αυτό και δεσπόζει στον χώρο της καρδιάς μας.
Οι αναρίθμητοι Ναοί, εικόνες και προσωνύμια το αποδεικνύουν.
Η προσφυγή μας στη θερμή της αγκάλη το φανερώνει.
Η παρουσία της εκδιώκει τη θλίψη, αποδιώκει την εγκατάλειψη, απομακρύνει τη μοναξιά, προσφέρει την ίαση.
Η Παναγία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ.
Ας Την εμπιστευόμαστε απόλυτα.
Ας Την τιμάμε έμπρακτα, γιατί Της αξίζει. Τιμώντας την Παναγία τιμάμε στο πρόσωπό της και τον Υιό της και Λυτρωτή μας.
Ας μην το ξεχνούμε και ας Την επικαλούμαστε διαρκώς:
Υ Π Ε Ρ Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ε πρέσβευε υπέρ ημών.-

ΑΓ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ.

8/8 ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ο ναύτης.

«Προωρώμην τον Κύριο ενώπιόν μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου έστιν ίνα μη σαλευθώ» (Ψαλμ. 15, 8), λέγει ο ψαλμωδός Προφητάναξ Δαβίδ.
Κι οι λόγοι του αποτελούν ασφαλιστική δικλείδα για τους αγωνιστές του Πνεύματος. Η αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου στον αγώνα ενισχύει, ενδυναμώνει και αποτρέπει παρεκτροπές. Ο Χριστιανός, που ζει και κινείται κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Κυρίου αυτοπροασπίζεται και ασφαλίζει αποτελεσματικά τα βήματά του, σημειώνοντας περιφανείς νίκες κατά της αμαρτίας.
Κι ο Αγ. Τριαντάφυλλος, που η Εκκλησία μας τιμά στις 8 Αυγούστου ζει έντονα την παρουσία του Κυρίου και παραμένει άτρωτος από τα βέλη του εχθρού.
Τριαντάφυλλος! Ένα ακόμη αστέρι φωτεινό στην ουράνια ομήγυρη των Νεομαρτύρων.
Τριαντάφυλλος! Ένα όντως τριαντάφυλλο, αγνό λουλούδι ο καλλίνικος πρωταθλητής της αγνότητας και της πίστεως, στον ουράνιο λειμώνα.
Τριαντάφυλλος! Ο εφάμιλλος και ισοστάσιος των Μαρτύρων. Το αγλάισμα των Νεομαρτύρων. Το περιφανές ωράισμα της Εκκλησίας. Το καύχημα πιστών. Το ίνδαλμα των αγωνιστών. Ο νέος αθλοφόρος του Χριστού.
Στη ζωή του, λοιπόν, ας εντρυφήσωμεν και στα ίχνη τους ας βαδίσουμε.
Ο ένδοξος Νεομάρτυρας του Χριστού Τριαντάφυλλος βλέπει το φως του ήλιου στο πανέμορφο χωριό του Πηλίου, τη Ζαγορά, το 1663 μ.Χ.
Εκεί γνωρίζει και τον Ήλιο της δικαιοσύνης τον Χριστό, από μικρής ηλικίας. Οι φτωχοί μεν, αλλ’ ευσεβείς γονείς του μεταλαμπαδεύουν την αγάπη τους στον Χριστό στην άδολη καρδιά του παιδιού τους. Οι θεοσεβείς γονείς εμφυτεύουν τη χριστιανική πίστη στο γόνιμο έδαφος της παιδικής ψυχής του γυιού τους.
Κι ο σπόρος βλαστάνει κι η πίστη μεγαλώνει με την ενδιάθετη προσπάθεια και επαγρύπνηση του Τριαντάφυλλου.
Ζει έμπρακτα το πιστεύω του. Διακρίνεται για τη χρηστότητα του ήθους, την καθαρότητα της ζωής, την αγνότητα των σκέψεων, την εντιμότητα των πράξεων. Ευθύς και ενάρετος, φιλότιμος κι εργατικός προσλαμβάνεται σ’ ένα πλοίο ως ναύτης.
Κι εκεί διαφυλάττει αλώβητο τον πολύτιμο θησαυρό της χριστιανικής πίστεως, διατηρεί άσβεστη την ουράνια φλόγα της αγάπης προς τον Χριστό, κρατεί αμείωτη την επαφή με τον Ουρανό. Η όψη του λάμπει. Η αρετή του ακτινοβολεί. Στην παρουσία του Κυρίου ζει και κινείται με ασφάλεια. Οι συνάδελφοί του ναυτικοί τον θαυμάζουν. Ο αρχέκακος Διάβολος όμως φθονεί το ζήλο του, ζηλοτυπεί την πρόοδό του. Κι η ώρα της σκληρής δοκιμασίας δεν αργεί.
Δεκαεπτάχρονο παλικάρι ο Τριαντάφυλλος, θύμα συνωμοσίας των Τούρκων. Πρωταρχικός σκοπός τους η αλλαξοπιστία του ένθερμου Χριστιανού. Προκλητικές προτάσεις γίνονται. Δελεαστικές υποσχέσεις δίδονται. Όμως όλα αντικρούονται με θάρρος αήττητο και σθένος ακαταμάχητο. Με το φρόνημα ακμαίο, την πίστη εδραία και την ψυχή αδούλωτη κατατροπώνει τους εχθρούς. Με την παρρησιακή του ομολογία καταπλήσσει τους αντιπάλους του. -«Χριστιανός είμαι. Τον Χριστό αγαπώ και λατρεύω. Δεν τον αρνούμαι με τίποτε». Καταπέλτης οι δηλώσεις του. Σκληρά βασανιστήρια αναμένουν τον θαρραλέο Ομολογητή.
Με θώρακα τη θερμή πίστη, ασπίδα την ένθεη αγάπη και δόρυ την αδιάλειπτη προσευχή, ενδεδυμένος την ουράνια πανοπλία κατέρχεται στο μαρτυρικό στίβο. Αντιμετωπίζει με υπομονή και καρτερία, ανδρεία και δοξολογία τις μαστιγώσεις και τα φρικτά κολαστήρια. Με το βλέμμα στραμμένο στον Ουρανό ατενίζει τον Κύριο και θέλει κι επιποθεί να Τον συναντήσει. Οι πόνοι είναι πρόσκαιροι, αλλ’ η απόλαυση θα ’ναι αιώνια.
Η αγέρωχη στάση του καταισχύνει τους ασεβείς.
8 Αυγούστου 1680. Η τιμία κεφαλή του πολύαθλου Μάρτυρα αποκόπτεται. Η αγία και φωτοειδής ψυχή του προσέρχεται στον στεφοδότη Κύριο και παραλαμβάνει το άφθαρτο στέφος του μαρτυρίου.
Ο ουρανός κερδίζει έναν ακόμη περιφανή Νεομάρτυρα. Η γη διαθέτει έναν ακόμη θερμό πρεσβευτή κι ακοίμητο φρουρό των αγωνιζομένων πιστών.
Τριαντάφυλλος! Ένας Άγιος, κόσμημα της Εκκλησίας και υπόδειγμα των Χριστιανών.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Αμάραντον άνθος της Ζαγοράς, και Νεομαρτύρων ο καλλίνικος Αθλητής. Πίστεως ο φύλαξ, αγνότητος το δείγμα, ρητής ομολογίας, χαίροις ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΕ.

Οι επτά Μακκαβαίοι.

1/8 ΟΙ ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ -ΜΙΑ ΖΗΛΕΥΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-

Όταν βρεθούμε σ' ένα στάδιο, που διεξάγονται αγώνες, παρακολουθούμε μ' ενδιαφέρον την έκβαση του αγώνα. Θαυμάζουμε τη σωματική δύναμη κι αντοχή των αθλητών.
Βρισκόμενοι μπροστά στο στάδιο της αρετής δεν έχομε παρά ν' ατενίσουμε άναυδοι το μεγαλείο των αγωνιστών. Υποκλινόμαστε βαθειά μπροστά στο θάρρος των γερόντων, στην αυτοθυσία των νέων, στην ψυχική αντοχή των γυναικών, στην ορμητικότητα των παιδιών.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας απαρτίζουν τη φάλαγγα των Μαρτύρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Εκλεκτές, γενναίες ψυχές, προσφέρουν τον εαυτό τους ολοκαύτωμα στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Στη στρατιά αυτή των ηρώων ξεχωρίζει μια διαλεκτή οικογένεια, που όλα τα μέλη της ομολογούν με θάρρος την πίστη τους στο Θεό. Είναι οι ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ με τη μητέρα τους ΣΟΛΟΜΟΝΗ και τον πνευματικό τους Πατέρα ΕΛΕΑΖΑΡΟ.
Βρισκόμαστε στο 160 π.Χ. Στο Ισραήλ επικρατεί ειδωλολατρεία. Έχουν λησμονήσει τον αληθινό Θεό και προσκυνούν τα είδωλα. Τότε βρίσκονται γενναίοι άνδρες, οι Μακκαβαίοι, που αψηφούν τον κίνδυνο και διακηρύττουν την επιστροφή στο Θεό. Πλήθος πολύ λαού ακούει το προσκλητήριο σάλπισμα και δίνει το παρόν στο συναγερμό. Επαναστατικό ρεύμα διαχύνεται εναντίον του τυραννικού καθεστώτος. Θαρραλέα εκφράζουν την αμετάκλητη απόφαση, να λατρεύουν ελεύθερα τον αληθινό Θεό. Αυτή την εξέγερση έρχεται να καταστείλει ο ειδωλολάτρης Βασιλιάς Αντίοχος, ο Επιφανής. Καταφθάνει ορμητικός, με πολύ στρατό, για να πάρει εκδίκηση για το ξεσηκωμό, για την πρωτοφανή διαμαρτυρία της λαϊκής μάζας. Είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την τάξη στο λαό, έστω και με τη βία. Πιστεύει στη δύναμή του κι ελπίζει, ότι η τρομακτική στρατιωτική παρουσία του, θα σκορπίσει πανικό και πολλοί θα θυσιάσουν στα είδωλα.
Αλλά και οι πιστοί άνθρωποι του Θεού είναι αποφασισμένοι για όλα. Τη ζωή τους, το ακριβότερο τίμημα, είναι έτοιμοι να το δώσουν. Κι είναι θαυμαστός ο αριθμός των ηρωικών Ομολογητών. 80.000 Ιουδαίοι ποτίζουν με το αίμα τους το δένδρο της πίστεως. Θρίαμβος του αληθινού Θεού και καταισχύνη των ειδώλων.
Ανάμεσα σ' αυτή τη Χορεία των Μαρτύρων ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί η ολοπρόθυμη προσφορά της μητέρας Σολομονής. Επτά βλαστάρια, επτά λουλούδια προσφέρει στον Πλάστη. Επτά δώρα, απ' τα δώρα Του, χαρίζει σ' Εκείνον. Τα επτά σπλάχνα της, τα επτά λατρευτά της παιδιά ατενίζει περήφανα να πεθαίνουν.
Προπορεύεται ο πνευματικός τους Πατέρας, ο γέροντας Ιερέας Ελεάζαρος. Κατάλευκος, με κυρτωμένους τους ώμους από το βάρος των 90 χρόνων, αλλά αλύγιστη την ψυχή, ανακρίνεται πρώτος. Ομολογεί με θάρρος την πίστη του κι αρνιέται να θυσιάσει στα είδωλα. Το μαστίγιο διαπέρνά το γέρικο κορμί του, αλλά η ψυχή του αδούλωτη, ενθαρρύνει τα νειάτα. Το παράδειγμά του, η ηρωϊκή στάση του, δίνει θάρρος στη μητέρα με τα επτά παιδιά.
Όλοι στέκονταν θαρραλέα μπροστά στον τύρρανο κι η στάση κι η λεβεντιά τους προκάλεσε το θαυμασμό του. Με δελεαστικά λόγια ο Αντίοχος προσπαθεί να παρασύρει τους νέους. Βρίσκει όμως την ομόφωνη και σταθερή άρνησή τους. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να κερδίσει έστω και έναν.
Αρχίζει το μαρτύριο από το μεγαλύτερο προς το μικρότερο, για να εκφοβίσει και να επηρεάσει την παιδική ψυχή. Καθένας όμως που πεθαίνει, με το παράδειγμά του, τονώνει τους άλλους, ανοίγει το δρόμο του μαρτυρίου, το δρόμο τ’ Ουρανού. Προσθέτει θαρρος στο θάρρος τους, δύναμη στη δύναμή τους.
Κι έτσι ο τελευταίος αδελφός, ο μικρότερος, που περιμένει κανείς πιο εύκολα να δειλιάσει, έχει οπλισθεί με τόση ορμή, που περιφρονεί εντελώς τον τύραννο, ομολογεί την πίστη του και μόνος ορμά στη φωτιά και γίνεται ολοκαύτωμα.
Σ' όλες αυτές τις ηρωικές, μαρτυρικές σκηνές, θεατής η ηρωΐδα μάνα Σολομονή. Κι όχι απλός θεατής, αλλά και εμψυχωτής των παιδιών της. Τα ενθαρρύνει και τα παροτρύνει στο μαρτύριο. Δεν θέλει ν' αντικρίσει, ούτε ένα παιδί της λιποτάκτη του Θεού. Αντλεί δύναμη από την Πηγή της Δυνάμεως, το Θεό και με υψηλό φρόνημα, αφού προσφέρει τα παιδιά της σ' Εκείνον, θυσιάζει και τον εαυτό της. Υπογράφει με το αίμα της το δωρητήριο συμβόλαιο. Χαρίζει ολόκληρη την οικογένειά της στο Θεό. Οι Άγγελοι πανηγυρίζουν και καταγράφουν στους καταλόγους τ' Ουρανού την Αγία αυτή οικογένεια. Οι άνθρωποι στη γη έχουν ένα φωτεινό υπόδειγμα μιας ηρωικής οικογενείας.
Όλοι, μητέρες, νέοι, παιδιά, γέροντες, έχουν πρόσκληση για να μιμηθούν τη θαρραλέα ομολογία τους. Να θέσουν το Θεό πάνω από κάθε προσφιλές πρόσωπο.
Η Εκκλησία μας προβάλλει τα γενναία τέκνα της και τα τιμά την 1η Αυγούστου.-

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.

27/7 Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

Η Εκκλησία του Χριστού, είναι ποτισμένη με το αίμα εκατομμυρίων ηρώων και Μαρτύρων. Το γλυκύτατο όνομα του Ιησού, ανέκαθεν, ηλέκτριζε τις ανθρώπινες ψυχές. Χάριν Εκείνου, γίνονται αγώνες και ασκήσεις, θυσίες και μαρτύρια.
Στη Χορεία των εκλεκτών του Θεού, των Αγίων φίλων Του, διακρίνoνται οι Μεγαλομάρτυρες. Ένας Μεγαλομάρτυρας της πίστεώς μας, είναι κι ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.
Βρισκόμαστε στη Νικομήδεια της Μ. Ασίας, το 304 μ.Χ., όπου γεννιέται, από τον ειδωλολάτρη Ευστόργιο και τη Χριστιανή Ευβούλη, ένα χαριτωμένο αγόρι, ο Παντολέων. Η μητέρα του, φροντίζει να το γαλουχήσει με το ροδόσταγμα της πίστεως. Σπέρνει στην εύπλαστη παιδική ψυχή του το σπόρο της πίστεως και πεθαίνει. Ο Παντολέων μένει ορφανός, στην προστασία του πατέρα του, ο οποίος αναθέτει στον άριστο γιατρό Ευφρόσυνο, να του μάθει την ιατρική επιστήμη.
Μία μέρα ο σεβάσμιος γέροντας, Ιερέας Ερμόλαος συναντά τον Παντολέωνα. Του συνιστά να γνωρίσει ένα παντοδύναμο γιατρό, τον Ιησού. Μέσα του ξυπνούν παλαιές αναμνήσεις, ζεστές συζητήσεις για το Χριστό, που είχε κάνει με τη μητέρα του. Μυείται στην πίστη από το φλογερό γέροντα, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας σωτηρίας παιδιού, που το δαγκώνει οχιά, πιστεύει στο Χριστό και βαπτίζεται.
Η φλόγα του πρώτου ενθουσιασμού ανάβει στη καρδιά του νεοβαπτισθέντος. Πρωταρχικός του στόχος η μεταστροφή τοι πατέρα του. Κι ο Κύριος παρουσιάζει την ευκαιρία. Ένας τυφλός θεραπεύεται κι ο ψυχικά τυφλός πατέρας του γίνεται Χριστιανός. Η φήμη του άριστου γιατρού απλώνεται παντού. Αυτό γίνεται αφορμή, να τον φθονήσουν οι άλλοι ειδωλολάτρες συνάδελφοί του και να καταγγείλουν την δράση του στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό.
Ο Παντολέων ομολογεί με παρρησία το Χριστό. Κηρύττει με θάρρος τον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό. Θεραπεύει, ενώπιον του αυτοκράτορα, παράλυτο. Και δέχεται με αγαλλίαση την καταδικαστική απόφαση.
Ξεσχίζουν με σιδερένια νύχια τις σάρκες του και κατακαίνε τις πληγές του. Το αίμα τρέχει ακατάσχετα, ενώ πύρινες ικεσίες στέλνει στον Κύριο. Κι ο Ιησούς παρουσιάζεται και του αναγγέλλει τη συνεχή συμπαράστασή του στο μαρτύριο. Τον ρίχνουν σ' ένα καζάνι με μολύβι, αλλά ο Χριστός επεμβαίνει και σβήνει τη φωτιά. Του δένουν πέτρα στο λαιμό και τον ρίχνουν στη θάλασσα, αλλ' ο Άγιος περπατεί στην επιφάνεια. Τον βάζουν ανάμεσα σε θηρία και αυτά όχι μόνο δεν τον εγγίζουν, αλλά τον προσκυνούν. Τον δένουν σε τροχό και ο μεν Άγιος λύνεται, ο δε τροχός πέφτει πάνω στους άπιστους. Ο Άγιος με ακμαίο το φρόνημα, ολόρθη την ψυχή, αντιμετωπίζει όλα τα μαρτύρια.
Τέλος, εξωργισμένος ο αυτοκράτορας, διατάζει να τον αποκεφαλίσουν. Και πάλι γίνεται θαύμα και λυγίζει το σπαθί, ενώ λυγίζουν και οι καρδιές των δημίων και πιστεύουν στο Χριστό.
Τότε ακούγεται φωνή από τον ουρανό. «Παντολέων, από τώρα θα ονομάζεσαι Παντελεήμων και πολλούς θα ελεείς και θα σώζεις».
Ο Άγιος ενθαρρύνει τους στρατιώτες να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι ο γενναίος Μάρτυρας στις 27 Ιουλίου παραδίδει την ψυχή του στον Κύριο, για να συμβασιλεύσει στην Ουράνια Βασιλεία Του.-

Η ΟΣΙΑ ΕΥΠΡΑΞΙΑ.

25/7. ΟΣΙΑ ΕΥΠΡΑΞΙΑ, η αρρενόφρων.

«Θέλω δε υμάς αμέριμνους είναι. Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω» (Α΄ , Κορ. ζ΄ , 32), δηλώνει προτρεπτικά ο Απ. Παύλος. Η θεαρέσκεια, της όλης ζωής των αγάμων είναι μέριμνα καθημερινή. Μία μέριμνα, που αποβλέπει στην απόλυτη συστοίχηση και εναρμόνιση Θείου και ανθρωπίνου θελήματος. Μία μέριμνα όμως, που εξασφαλίζει την αμεριμνησία, που διασφαλίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις Θεού και ανθρώπου, που οδηγεί ασφαλέστερα στη Βασιλεία του Θεού.
Και οι βιωτές της Παύλειας προτροπής το βεβαιώνουν. Είναι οι αναρίθμητες μορφές των Οσίων.
Ανάμεσά τους και η Ο σ ί α Ε Υ Π Ρ ΑΞΙΑ. Πατρίδα της είναι η Κων/λη. Πατέρας της ο πλούσιος συγκλητικός, ο έμπειρος πολιτικός, ο συγγενής του Αυτοκράτορα Μ. Θεοδοσίου, ο ευσεβής Χριστιανός, ο ενάρετος άνδρας, ο Αντίγονος. Μητέρα της η πλούσια, ευγενής, θεοσεσεβής και χρηστή γυναίκα, η Ευπραξία.
Το ζευγάρι ομόφρονο και ομόψυχο διαχειρίζεται θεάρεστα τον πλούτο. Σκορπίζει αφειδώλευτα και καλύπτει σημαντικά ελλείψεις φτωχών. Και η πλούσια φιλανθρωπία προκαλεί την πλούσια Θεϊκή ευλογία. Ένα χαριτωμένο κορίτσι, δώρο κι αυτό του Θεού, προξενεί ανέκφραστη χαρά και ευφροσύνη στους ευλαβείς γονείς. Ευπραξία το ονομάζει ο πατέρας για να 'ναι πιστό αντίγραφο της ενάρετης μητέρας. Στόχος τους η αντιπροσφορά στο Θεό της Ευπραξίας, ως Αγίας.
Οι ίδιοι αποφασίζουν ομόφωνα άσκηση τέλειας εγκράτειας, εσωτερική καλλιέργεια, φιλανθρωπική δράση.
Μία οικογένεια τρισευτυχισμένη, ευλογημένη. Ο Αντίγονος, ένα χρόνο μετά και αφού ευαρέστησε τον Κύριο, προσέρχεται στη Βασιλεία Του για να ευφραίνεται αιώνια.
Η μητέρα νιώθει έντονα την απουσία του συνοδοιπόρου της, αισθάνεται ζωηρά το βάρος της θυγατρικής αποκατάστασης. Προσφεύγει στον Αυτοκράτορα και ζητεί ανθρώπινη συμπαράσταση παράλληλα με τη Θεϊκή, που ήδη είχε ζητήσει. Η απάντηση είναι θετική και η Ευπραξία, εξάχρονη μόλις, μνηστεύεται μ' έναν πλούσιο, ευγενή και ωραίο νέο. Παράλληλα δέχεται χριστιανική αγωγή από τη μητέρα της.
Η μητέρα Ευπραξία σηκώνει το σταυρό της χηρείας αγόγγυστα και άμεμπτα. Ο Διάβολος τη φθονεί και εμβάλλει πόθο λυσσώδη σ' έναν αξιωματούχο, που χρησιμοποιεί τη Βασίλισσα για μεσίτρια.
Η σεμνή Ευπραξία όμως τιμά επάξια τη μνήμη του συζύγου της και απορρίπτει την πρόταση. Προς αποφυγή δε ενοχλήσεων αναχωρεί με την κόρη της στην Αίγυπτο, όπου έχει αξιόλογο κτήμα. Εκεί απερίσπαστη επιδίδεται στη Χριστοκεντρική μόρφωση, του μονάκριβου παιδιού της. Μητέρα και κόρη σημειώνουν πρόοδο πνευματική, επιδεικνύουν δραστηριότητα φιλανθρωπική. Οι Ναοί και οι Μονές προσελκύουν τις ευεργεσίες τους. Οι παντοειδώς αναξιοπαθούντες δέχονται αμέριστη τη βοήθειά τους.
Η αγάπη προς το Θεό εκφράζεται με μία πλατιά αγάπη προς τον πλησίον. Και το ασκητήριο των 130 Ασκητριών της Θηβαΐδας τους γνωστοποιείται και ευεργετείται. Οι επισκέψεις είναι συχνές και ο θαυμασμός πολύς. Η ασκητικότητά τους φωταγωγεί. Η σιωπή τους διδάσκει. Η απλότητα τους παραδειγματΐζει. Η όλη ζωή τους μαγνητίζει.
Η κόρη Ευπραξία ποθεί τη Μοναχική Πολιτεία και το δηλώνει στην Ηγουμένη. Η μνηστεία την κρατά ασυγκίνητη, αφού ποτέ δεν είδε το μνηστήρα και τη θεωρεί διαλυμένη. Η μητέρα ακούει με ευχαρίστηση τους λόγους της 7χρονης κόρης της. Η Ευπραξία αμετάκλητα παίρνει την απόφαση να μείνει για πάντα στη Μονή. Οι αποδιώξεις της Ηγουμένης, οι εκφοβισμοί και η σκληρότητα της ασκητικής ζωής δεν την αποθαρρύνουν, αλλά εδραιώνουν τον πόθο της.
Η μητέρα της βαθιά συγκινημένη την οδηγεί μπροστά στην εικόνα του Χριστού και δέεται θερμώς και την προσφέρει οικειοθελώς. Ικετεύει για τη διαφύλαξή της. Παρακαλεί για το φωτισμό της. Αγωνιά για τον αγιασμό της. Νουθετεί την ίδια και της εμφυτεύει το φόβο του Θεού, το θεμέλιο της κατά Θεόν ζωής. Την παραδίδει τέλος στην Ηγουμένη για χειραγωγία στην ισάγγελη πολιτεία. Το Μοναχικό Σχήμα ντύνεται. Ολοκληρωτικά στον Κύριο αφιερώνεται.
Η μητέρα της μετά από μικρό χρονικό διάστημα απέρχεται προς την ποθητή Πατρίδα, αφού θεάρεστα έζησε στη γη. Ο αυτοκράτορας πληροφορείται την εκδημία της και εκδηλώνει την υποστήριξη του προς την Ευπραξία. Κι εκείνη του ανακοινώνει τη Μοναχική της ιδιότητα και του αναθέτει τη διάθεση της πατρικής περιουσίας της στην Πόλη σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Η Μοναχή Ευπραξία τώρα απερίσπαστα επιδίδεται σε ασκητικούς αγώνες. Διακρίνεται για την ταπεινοφροσύνη και την εγκράτεια, την αγάπη και τη λιτότητα. Εκτελεί και τα ευτελέστερα διακονήματα και σημειώνει τελεία υπακοή. Στις πειρασμικές επιθέσεις απαντάει με υπομονή και θάρρος, με επιμονή και προσευχή. Δουλαγωγεί το σώμα και ελευθερώνει την ψυχή.
Η αγιότητά της εμφανής. Η σύνεση ευδιάκριτη. Η διάκριση φανερή. Πλήθη ανθρώπων καταφεύγουν στην Οσία για να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, για να λάβουν κατευθυντήρια γραμμή, για να ζητήσουν τη συμβουλή της, για ν' ακούσουν τη θεόσοφη ομιλία της, για να δεχθούν τη χρηματική της ενίσχυση. Όλοι κάτι έχουν να πάρουν κι αποχωρούν ενισχυμένοι στην πίστη και στην αγάπη, στην υπομονή και στην ελπίδα.
Οι άνθρωποι την ευγνωμονούν. Ο Θεός την ευλογεί. Και θαύματα αξιώνεται να κάνει για τη δόξα του Θεού.
30 μόλις χρονών κι έχει φθάσει στη θέωση. Ο Κύριος προαναγγέλλει την εκδημία της στην Ηγουμένη. Την καλεί κοντά Του για ν' απολαμβάνει τις άρρητες ομορφιές του Ουράνιου Νυμφώνα.
25 Ιουλίου! Μία ακόμη Οσία, η Ευπραξία, πλαισιώνει τον πανίερο Χορό των Οσίων.-

ΗΛΙΑΣ ο Προφητης.

20/7.ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ.

ΗΛΙΑΣ ! Προφήτης μεγαλώνυμος.
ΗΛΙΑΣ ! Ο ένσαρκος Άγγελος.
ΗΛΙΑΣ ! Η κρηπίς των Προφητών.
ΗΛΙΑΣ! Ο δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού.
ΗΛΙΑΣ ! Προφήτης πανένδοξος.
Γυιός του Σωβάκ και βλαστός της Θέσβης και οικιστής Γαλαάδ,ο Προφήτης Ηλίας.
Ο πατέρας του Σωβάκ, κατά τη γέννησή του, βλέπει οπτασία προφητική : Λευκοντυμένοι άνδρες τον ονομάζουν Ηλία, που σημαίνει Θεός, τον σπαργανώνουν με πυρ και πυρ τον τροφοδοτούν.
Οι ιερείς της Ιερουσαλήμ αποκαλύπτουν εις τον πατέρα την σημασία της οπτασίας, ότι δηλ. το τέκνο θα είναι κατοικητήριο του Φωτός, ο λόγος του απόφαση, η ζωή του κατά Θεόν, ο ζήλος του θεάρεστος και η κρίση του για το Ισραήλ θα είναι διά πυρός και μαχαίρας.
Όντως, αναδεικνύεται Προφήτης Με-γας και προφητεύει επί 25 έτη.
Ζει προ της ελεύσεως του Χριστού, 816 έτη.
Δραστήριος και δυναμικός, φλογερός και τολμηρός, γνήσιο φερέφωνο Θεού.
Καταβιβάζει πυρ από τον Ουρανό.
Επιτυγχάνει δια της γλώσσης του υπερτριετή ανομβρία.
Ζωοποιεί το νεκρό γυιό της χήρας Σεραφθίας.
Κατακαίει 100 ανθρώπους του βασιλιά Οχοζίου και τον γυιό του, διά πυρός, που καταβιβάζει εξ Ουρανού.
Ατενίζει τον Θεό στο όρος Χωρήβ.
Διασχίζει τον Ιορδάνη ποταμό και διαπερνά με τον μαθητή του Ελισσαίο.
Τότε αιφνιδίως υφαρπάζεται από πύρινη άμαξα και μετατίθεται ζωντανός εκεί, που ο Θεός γνωρίζει, όπως και ο Ενώχ, αφήνοντας τη μηλωτή του στον Ελισσαίο.
Είναι παρών στο Θαβώρ κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού.
Ο Προφήτης Ηλίας , ασκητικός χαρακτήρας, ζηλωτής, ενδεδυμένος μηλωτή (δέρμα προβάτου) και ζώνη δερμάτινη, διατρέφεται με τροφή, την οποία του προσκομίζει κόρακας, κατά προσταγή του Θεού και όταν κρύπτεται πλησίον του χειμάρρου Χορράθ.
Η βιοτή του ευαρεστεί τον Θεό και χαριτώνεται θαυματουργικά.
Καταβιβάζει πυρ εξ Ουρανού εις το Καρμήλιον όρος και κατακαίει την προς τον Θεόν θυσία του, ενώπιον πλήθους λαού και αποδεικνύει την αληθινότητα του Θεού.
Κατασφάζει εις τον χείμαρρο Κισσών 450 ψευδοπροφήτες ειδωλολάτρες ιερείς.
Δέχεται τροφή από Άγγελο και ενδυναμώνεται και περιπατεί 40 ημερονύκτια.
Πύρινος ο λόγος του, πύρινη η παρουσία του, υπηρετεί τον Θεό, ο πύρινος Προφήτης Ηλίας.-