ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ο συγγραφέας της ''ΚΛΙΜΑΚΑΣ''.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ,

ο συγγραφέας της Κλίμακας.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις των Οσίων ο φωταυγής, ΙΩΑΝΝΗ μάκαρ, μοναζόντων καταφυγή. Λόγιος εδείχθης, παιδαγωγός ειδήμων, κλίμακα αρετών τε, σοφώς υπέδειξας.

«ός δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. ε' 19) δηλώνει κατηγορηματικά ο Κύριος.Η βιωματική διδασκαλία όρος απαρέγκλιτος της συμμετοχής στή Βασιλεία των Ουρανών.Η βίωση των Θεϊκών ενταλμάτων στόχος των Χριστιανών αγωνιστών, επίτευγμα των Αγίων του Θεού.
Κι ο Όσιος ΙΩΑΝΝΗΣ, ο της κλίμακας συγγραφέας, τρανό υπόδειγμα έμπρακτης διδαχής, φωτοειδής οδοδείχτης τ’ ουρανού, τηλαυγής φάρος στό δρόμο προς τή θέωση.
ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ! Ο θεοφώτιστος συγγραφέας της «Κλίμακος»,ο αλάθητος χειραγωγός των Αθλητών του Πνεύματος,ο καθοδηγητής των πιστών απ' τίς βαθμίδες της «Κλίμακος», τις αρετές, στη Βασιλεία του Θεού.
ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ! Η αυθεντία των Πατερικών Δασκάλων, το καύχημα των Ασκητών, ο ασφαλής δρομοδείχτης των Μοναχών.
ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ! Ο θεοφόρος Πατέρας,ο υφηγητής της ερήμου, ο έμπειρος σύντροφος των οδοιπόρων Χριστού, ο απελευθερωτής απ' την αιχμαλωσία των παθών.
ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ! Ο πολύφωτος αστέρας στο χώρο των Οσίων, ο ταχύς Ουρανοδρόμος στην τάξη των Αθλητών, ο διαπρύσιος κήρυκας της αγάπης στο Θεό της αγάπης.
Η μαθητεία μας κοντά του εχέγγυο για μία ασφαλή διάβαση από την κοιλάδα του κλαυθμώνα στο λιμάνι της αιώνιας μακαριότητας, εγγύηση για μία μεθοδική μετάβαση από την τυραννική εμπάθεια στην ελεύθερη απάθεια.Η εντρύφησή μας στη θεόφθογγη διδασκαλία του, στην άμεμπτη πολιτεία του πολύτιμο εφόδιο στή δύσβατη πορεία μας προς τον Ουρανό. Ας το επιδιώξουμε, λοιπόν.
525 μ.Χ. Ακόμη μία ύπαρξη εμφανίζεται στον πλανήτη μας. Ένας υποψήφιος Άγιος γεννιέται. Τ’ όνομά του Ι Ω Α Ν Ν Η Σ. Οι γονείς του διαθέτουν πλούτη και του παρέχουν τη δυνατότητα για μία πλατιά, ανώτερη μόρφωση. Ο φιλόστοργος Θεός Πατέρας τον προικίζει με ευφυΐα περισσή, με φρόνηση θαυμαστή, με σοφία πολλή. Ο ίδιος διαθέτει έφεση για μάθηση, τάση για υψηλές πνευματικές κατακτήσεις, πόθο για ηθική τελείωση. Η γνωριμία του με τη Βίβλο ανοίγει καινούργιους φωτεινούς ορίζοντες. Η αγάπη του Θεού πυροδοτεί την καρδιά του, συνέχει το είναι του, σηματοδοτεί τη ζωή του. Κι η θερμουργός φλόγα της αγάπης στο Θεό γίνεται ακατάσχετη κατευθυντήρια δύναμη.
Δεκαέξι χρονών παίρνει την ηρωική απόφαση, πραγματοποιεί τη σωτήρια έξοδο από τη ματαιότητα του κόσμου προς την τερπνότητα της ερήμου.Το όρος Σινά ο τόπος επιλογής του. Η θέωση ο στόχος του. Το ζυγό της Μοναχικής πολιτείας επωμίζεται. Στη σοφή πνευματική καθοδήγηση του αββά Μαρτυρίου παραδίδεται. Το δρόμο της ξενιτείας ακολουθεί. Χωρίζεται από τα πάντα και μένει αχώριστος από το Θεό.Ενστερνίζεται την ταπείνωση και ασκεί την υπακοή. Απαρνείται το δικό του θέλημα και αποδιώκει την αυταρέσκεια. Καταπολεμεί τη φιλαυτία κι αποφεύγει την κενοδοξία. Στο στόχαστρό του τα πάθη. Επιδίωξή του η απάθεια. Δεκαεννιά χρόνια πολιτεύεται στη μακάρια υποταγή ανεπιφύλακτα, στην πάλη με τόν εαυτό του αδυσώπητα, στον αγώνα κατά του Σατανά ακατάσχετα, Δίνει συνεχείς μάχες και σημειώνει αλλεπάλληλες νίκες.
Κι όταν ο Άγιος Γέροντάς του μετατίθεται στη μακαριότητα τ’ Ουρανού συνεχίζει τις θερμές πρεσβείες του προς τον Κύριο για τον ταπεινό υποτακτικό του. Ο Ιωάννης, με τις ευχές του, εκλέγει την παλαίστρα της ερήμου για εντατικότερη άσκηση. Στο σπήλαιο της περιοχής Θολάς, 8 χλμ. από τη Μονή, ασκείται σαράντα χρόνια. Ζει τη συνεχή μέθεξη του Θεού, φθάνει στην καθολική απάθεια, επιτυγχάνει τή θέωση.
Αγωνίζεται μεθοδικά, ασκεί την αυτοκριτική, ριζοτέμνει τα πάθη, προχωρεί από την αυτογνωσία στη Θεογνωσία. Θέτει την ευφυΐα του, τη σοφία του, στην υπηρεσία της κάθαρσης. Επιστρατεύει τη θεϊκή Χάρη για συμπαράσταση.
Με τη λίγη, αλλά ποικίλη τροφή συνθλίβει τη λαιμαργία, υποδουλώνει την κενοδοξία.
Με την απόλυτη μοναξιά κατασβήνει τα σαρκικά σκιρτήματα
Με την εκούσια υλική ένδεια αποφεύγει τη φιλαργυρία, αποκολλάται από τα γήινα.
Με τη διαρκή μνήμη του θανάτου υπερπηδά την ακηδία, την αδράνεια.
Με την κοινοβιακή υπακοή ήδη εξάλειψε την οργή.
Με την προσμονή της απόλαυσης των Ουρανίων αναφαίρετων αγαθών αποδιώκει τη λύπη.
Με τη σιωπή καταλύει την κενοδοξία.
Με την ταπείνωση κατατροπώνει την υπερηφάνεια.
Με την αδιάλειπτη προσευχή, τα δάκρυα, τους στεναγμούς, τον ελάχιστο ύπνο επιτυγχάνει την απονέκρωση.
Ζει στην αγάπη του Θεού ελεύθερος από τα δεσμά των παθών κι απολαμβάνει ανέκφραστες, υπερφυείς θεωρίες. Οι εμπειρίες του πλούσιες συγγράφονται στην «ΚΛΙΜΑΚΑ» εφόδιο πολύτιμο, οδηγός απλανής για μία ασφαλή πορεία, για μία σωτήρια διάβαση στην Αιωνιότητα.
Η θαυματουργική του Χάρη γνωστοποιείται. Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Υποτακτικός του γίνεται ο φιλόθεος Μοναχός Μωυσής. Οι κοσμικοί τον επισκέπτονται και διδάσκονται με τη σιωπή του, αλλά και με τις νουθεσίες του. Οι Μοναχοί τον πλησιάζουν και παίρνουν πολύτιμες κατευθύνσεις στον πολύμοχθο αγώνα τους.Οι εμπαθείς επικαλούνται τις δεήσεις του κι ελευθερώνονται. Η παιδαγωγία του άριστη, καθολική. Η θεοφώτιστη διδασκαλία του αυθεντική. Κι η ανάληψη Ηγουμενικού θρόνου αναπόφευκτη. Η ανάδειξή του σε νέο Μωυσή καθοριστική.
30 Μαρτίου, 600 μ.Χ. Το τέλος της επίγειας αγωνιστικής του πορείας. Η αρχή της επουράνιας, αιώνιας ζωής. Η απόλαυση της άρρητης δόξας του Θεού τώρα αρχίζει.Η χορεία των Οσίων υποδέχεται το έγκαλλώπισμα. Ο Ιησούς στεφανώνει τον πρωταθλητή του Πνεύματος.Κι εμείς εξασφαλίσαμε ένα θερμό πρεσβευτή στον Ουρανό, έναν αλάθητο οδηγό στη γη, στην ανάβαση της νοητής κλίμακας των αρετών.
Η Εκκλησία μας τον τιμά στις 30 Μαρτίου και την Δ' Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής. -

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Θεία κλίμακα, υποστηρίξας, την των λόγων σου, μέθοδον πάσι, Μοναστών υφηγητής αναδέδειξαι, εκ πρακτικής ΙΩΑΝΝΗ καθάρσεως, προς θεωρίας ανάγων την έλλαμψιν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

25η ΜΑΡΤΙΟΥ:Ορόσημο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ και ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ.

25η Μ α ρ τ ί ο υ: Ορόσημο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ και ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ.

25η Μαρτίου!ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ! Το προαιώνιο Θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου αρχίζει να εφαρμόζεται. Η ευαγγελία ανακοινώνεται σ΄Εκείνη, που είχε την θεοποιό Χάρη κατά μετοχή, την Παναγία.
Και η καταφατική της απάντηση στο άγγελμα του Αρχαγγέλου αποκαλύπτει την υπακοή της στον Θεό, μέσα από μία ελεύθερη επιλογή, την απάρνηση του ιδίου θελήματος και την αποδοχή του θελήματος του Θεού. Περνάει από την κάθαρση και τον φωτισμό, με την ησυχαστική Θεοκοινωνία και φθάνει στην θέωση, κατά τον Ευαγγελισμό.
Τοιουτοτρόπως, με την επίτευξη της Ενανθρώπησης του Λόγου, εξασφαλίζεται η δυνατότητα της θέωσης κάθε ανθρώπου και πραγματοποιείται ο σκοπός της δημιουργίας.
25η Μαρτίου! ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ! Μαζί με το ανεκλάλητο άγγελμα της Ενσάρκωσης του Κυρίου, το ελληνικό Έθνος πανηγυρίζει και την ανάσταση του Γένους, τη χαρά της ελευθερίας.
Γιορτάζουμε το μεγάλο, το αθάνατο ΄21, τη θύμιση ενός υπέροχου μεγαλείου, μιας υπέρλογης τόλμης, ενός υποδειγματικού θάρρους.
Γιορτάζομε ένα θαύμα, ένα μεγαλούργημα, γιατί το ’21 είναι πάνω από τη λογική, είναι ενθουσιασμός, είναι φωτιά και καταιγίδα. Είναι η επανάσταση ενός λαού, που γέννησε και έθρεψε την ελευθερία, ενός λαού, που ξέρει να ζει περήφανα, χωρίς τυράννους, εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, αλλά και που ξέρει να πεθαίνει, για να υπερασπίζει αξίες και ιδανικά.
΄΄Και ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά
ένα κτύπαε το άλλο χέρι
από την απελπισιά.΄΄
Η αδούλωτη ελληνική ψυχή παρέμεινε ευλαβικά προσηλωμένη στην Πίστη του Χριστού και στην Ιδέα της Πατρίδας.Ο πόθος και η ελπίδα της ελευθερίας άναψε και θέριεψε κι έγινε φωτιά κι αστροπελέκι.
΄΄Καλύτερα μιας ώρας
ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια
σκλαβιά και φυλακή΄΄
τραγουδούν μαζί με τον Ρήγα Φεραίο οι Έλληνες.
Το εγερτήριο σάλπισμα ΄΄ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ΄΄ αντιλάλησε στις βουνοκορφές και στ’ακρογιάλια κι έδωσε το σύνθημα του ξεσηκωμού κι έγιναν μάχες φοβερές και γράφτηκαν σελίδες αθάνατες, σελίδες δόξας, ηρωϊσμού και μεγαλείου.
Κι έγιναν σύμβολα πανανθρώπινα οι υπεράνθρωποι του Μεσολογγίου.
Κι έγραψε η φουστανέλλα σελίδες ένδοξες, στη Ρούμελη και στο Μωρηά, στα Δερβενάκια και στην Αλαμάνα, στο Μανιάκι και στο Χάνι της Γραβιάς.
Παπαφλέσσας, Κανάρης, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Αθανάσιος Διάκος, Μπουμπουλίνα και μία ατέλειωτη φάλαγγα επωνύμων και ανωνύμων ηρώων, πρόσφεραν τη ζωή τους για να μας χαρίσουν το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας.
Γιορτάζοντες σήμερα τα ΄΄ελευθέρια΄΄ ενθυμούμαστε τους αγωνιστές της εθνεγερσίας, αναβαπτιζόμαστε στη θύμιση της προσφοράς τους και εκφράζομε τον θαυμασμό μας στους γιγαντομάχους του 1821.
25η Μαρτίου! Ορόσημο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ και ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ!

ΣΤΑΥΡΟΣ ο σωτηριώδης.

Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ ο σ ω τ η ρ ι ώ δ η ς.

ΣΤΑΥΡΟΣ ! Το τρόπαιο του Χριστού.
ΣΤΑΥΡΟΣ ! Το καύχημα του Χριστιανού.
ΣΤΑΥΡΟΣ ! Η καθέδρα των Ορθοδόξων.
ΣΤΑΥΡΟΣ ! Η κορυφαία εκδήλωση αγάπης του Θεού. Η εκούσια σταυρική αυτοθυσία του Χριστού εξασφάλισε την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, πρόσφερε στον άνθρωπο τη λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο και χάρισε την αθανασία στο ανθρώπινο γένος, με τη δυνατότητα της Θέωσης.
Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Κυρίου σηματοδότησε το δικαίωμα συμμετοχής του ανθρώπου στην ατέρμονη χαρά του Παραδείσου.
Η Θυσία του Ιησού καθαγίασε τον Σταυρό και τον ανέδειξε σύμβολο θυσίας και αγάπης.
Ο Σταυρός, το εύσημο του Πρώτου Σταυροφόρου, του Θεανθρώπου, αλλά και το ευδιάκριτο γνώρισμα του Χριστιανού. Όπως Χριστός χωρίς Σ τ α υ ρ ό δε νοείται, ομοίως και Χριστιανός χωρίς σταυρό δεν υπάρχει.
Η αγάπη του Τριαδικού Θεού για τον άνθρωπο, στα πλαίσια της σωστικής ενέργειάς Του, προβαίνει σε διακριτική, αναλογική και προσωπική επιλογή του σταυρού του κάθε ανθρώπου. Είναι σ τ α υ ρ ό ς στα μέτρα και στην αντοχή του καθένα μας.
Ο σ τ α υ ρ ό ς δηλαδή είναι αναπόφευκτος, γιατί μόνο με επάξια άρση του σταυρού θα σωθούμε. Συνεπώς ο Θεός δίνει το σ τ α υ ρ ό για να σωθούμε, αλλά από εμάς εξαρτάται, αν θα αξιοποιήσουμε σωστικά την ευκαιρία. Αν δηλαδή επιδείξουμε υπομονή στην ασθένεια, καρτερία στη θλίψη, μακροθυμία στη συκοφαντία, ανοχή στην αδικία, γενναιότητα στο θάνατο, μέσα από την υπέρβασή του, επιμονή στην ακριβή τήρηση των εντολών Του, συνέπεια στην σταυρική πορεία, ανυποχωρητικότητα στην πάλη κατά των παθών μας και των δολοπλοκιών του Διαβόλου.
Ανένδοτοι σ τ α υ ρ ό φ ο ρ ο ι ισόβια, λοιπόν, ας είμαστε, ώστε να αναδειχθούμε αναμφίβολα και ν ι κ η φ ό ρ ο ι και ν’ απολαμβάνουμε ατελεύτητα το άρρητο κάλλος της Παρουσίας του Τριαδικού Θεού.-

''ΚΥΡΙΕ και ΔΕΣΠΟΤΑ της ζωής μου.''

EYXH ΟΣΙΟΥ Ε Φ Ρ Α Ι Μ.
(ΚΥΡΙΕ και ΔΕΣΠΟΤΑ της ζωής μου).
Ο Θεός, Δημιουργός των πάντων και Πλάστης των ανθρώπων, διακατέχεται αέναα από διακαή πόθο σωτηρίας του κάθε ανθρώπου.
Από ένζηλη επιθυμία σωτηρίας διαπνέεται και ο κάθε Αθλητής του Χριστού.
Στα πλαίσια του αδιάλειπτου αγώνα για κάθαρση καρδιάς, φωτισμό νου και θέωση εντάσσεται και η έμφλογη ικεσία προς τον Κύριο, για εύσημη συμπαράσταση.
Η μεταμόρφωση των παθών σε αρετές απαιτεί συντονισμένες κινήσεις ανθρώπου και Θεού.
Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος διατυπώνει εύστοχα και παρακλητικά το ανθρώπινο αίτημα. Με συντριβή καρδιάς και βέβαιη ελπίδα, ας επιζητούμε την θεϊκή επέμβαση και θα την έχομε. Η αδολεσχία μας, τώρα, στην κατανυκτική και περιεκτικά αγωνιστική ευχή του Οσίου Εφραίμ κατεπείγουσα κίνηση.
΄΄Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας
μή μοι δώς.
Πνεύμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης
χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι
του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου.
Ότι ευλογητός εί εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.΄΄

«ΚΥΡΙΕ και ΔΕΣΠΟΤΑ της ζωής μου...»
Ο Θεός, Πλάστης του ανθρώπου «κατ’ εικόνα» του Λόγου και Χορηγός της πνοής του, της ζωής. Ο Θεός, Κύριος και Δεσπότης και Κυρίαρχος της ζωής. Μιας ζωής γήϊνης, αλλά και αιώνιας. Συνεργός στο προσωπικό έργο της σωτηρίας μας, γι αυτό και απόλυτος διαφεντευτής της ζωής μας ποθεί να είναι.
Ομολογώντας, λοιπόν, τον Ιησού Χριστό Κύριο και Δεσπότη της ζωής μας, ας Τον αναγνωρίσουμε όντως Κύριο της υπάρξεώς μας.
Ας Τον αγαπήσουμε με θέρμη καρδιάς.
Ας Τον ακολουθήσουμε με αυταπάρνηση.
Ας Του ζητήσουμε να ζωοποιήσει το είναι μας.
Ας Τον ικετεύσουμε Εκείνος να εμπνέει τις ψυχές μας και να κατευθύνει τα βήματά μας.

**************************
«Πνεύμα αργίας,..μη μοι δως....»
«Η αργία μήτηρ πάσης κακίας» είναι. Η αργία οδηγεί στην ακηδία, στην απελπισία, στην απόγνωση, στην αμαρτία.
Από την αργία προέρχεται η περιέργεια, από την περιέργεια η αταξία και από την αταξία κάθε κακία. Οι Άγιοι Πατέρες λένε, ότι όποιος εργάζεται πολλές φορές πολεμάει με έναν δαίμονα και δοκιμάζει θλίψη απ’ αυτόν. Ο αργόσχολος όμως αιχμαλωτίζεται από αναρίθμητα πνεύματα.
Γι αυτό και παρακαλούμε, αυτό το πνεύμα να μη μου δοθεί, Πατέρα μου.

*************************
«Πνεύμα περιεργείας..μη μοι δως....»
Περιέργεια για τις κινήσεις των άλλων, τις πτώσεις, τα πάθη.
Η περιέργεια επιφέρει την κατάκριση, μηδενίζει την αγάπη, εξαφανίζει την ταπείνωση και αναπτύσσει την φιλαυτία.
Όταν περιεργάζεσαι τους άλλους, δεν κατεργάζεσαι την σωτηρία σου.
Όταν αδολεσχείς στις προσωπικές βιώσεις και πτώσεις, τότε ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και αποφασίζεις να τον μεταμορφώσεις.
Πνεύμα, λοιπόν, περιεργείας των άλλων, να μη μου δοθεί, Κύριε.

*************************
«Πνεύμα φιλαρχίας..μη μοι δως...»
Η φιλαρχία έκφραση της φιλοδοξίας και καρπός της φιλαυτίας.
Φιλαρχώ, όταν καταδυναστεύω τον άλλον, όταν μηδενοποιώ το πρόσωπό του, όταν ενεργώ ανάλγητα και ιδιοτελικά. Τότε ο «αδελφός μου» γίνεται σκλάβος μου, δούλος μου, υπηρέτης μου και εγώ στυγνός αφέντης.
«Ο πλησίον μου» γίνεται η «Κόλασή μου», αντί για «Παράδεισός μου», που ο Κύριος θέλει από μένα.
Πνεύμα, λοιπόν, φιλαρχίας να μην μου δοθεί, Θεέ μου.

*************************
«Πνεύμα αργολογίας..μη μοι δως...»
Η γλώσσα, δώρο Θεού. Η ομιλία, εργαλείο έκφρασης σωστικό.
Αλλοίμονο ! Το στόμα αργολογεί, ασχολείται με ανωφελείς συζητήσεις, με εφάμαρτους λόγους. Ο λόγος δεν είναι «άλατι ηρτυμένος». Σαπρολογίες, χυδαιολογίες, πολυλογίες, κατακριτολογίες, αναδεικνύονται συχνά οι αργολογίες.
Αργολογώ και διασκορπίζω τον νου μου και αποπροσανατολίζω τη γλώσσα μου από τον δοξολογικό και τελωνικό λόγο προς τον Θεό.
Αργολογώ και καταψύχω την αγάπη μου, κάθετα προς τον Θεό και οριζόντια προς τον «πλησίον».«Ο παροξυσμός της αγάπης», που συνιστά ο Απ. Παύλος γίνεται κατάψυξη καρδιάς.
Πνεύμα, λοιπόν, αργολογίας, ας μη μου δοθεί, Χριστέ μου.

****************************
Ένθερμη παράκληση, Κύριε :
«Πνεύμα σωφροσύνης..χάρισαί μοι τω σω δούλω...»
Η σωφροσύνη ασφαλίζει τον άνθρωπο από θανάσιμες πτώσεις, αποτρέπει
την φιληδονία, προσφέρει σύνεση και οδηγεί στην σωτηρία.
Η σωφροσύνη εξασφαλίζει την καθαρότητα του σώματος και της ψυχής.
Η σωφροσύνη συμβάλλει στην κάθαρση της καρδιάς.
Ας μου δοθεί, Ιησού μου.

**************************
«Πνεύμα ταπεινοφροσύνης..άρισαί μοι τω σω δούλω..»
Η ταπεινοφροσύνη εγγυάται την υπακοή, εξασφαλίζει τη μετάνοια, διασφαλίζει την αγάπη.
Η ταπεινοφροσύνη κονιορτοποιεί την φιλαυτία και αναπτύσσει την φιλοθεϊα και φιλαλληλία.
Η ταπεινοφροσύνη εχέγγυο σωτηρίας. Ας μου χαρισθεί από τον Θεό.

****************************
«Πνεύμα υπομονής..χάρισαί μοι τω σω δούλω..»
Η υπομονή προϋποθέτει πίστη και κατεργάζεται την σωτηρία.
«Υπομονής χρείαν έχομεν», για τον πνευματικό αγώνα.
Με την υπομονή οι δυσκολίες διαλύονται, τα εμπόδια υπερπηδούνται, οι θλίψεις αξιοποιούνται.
Υπομονή, ας χαρίσει ο Κύριος.

****************************
«Πνεύμα αγάπης..χάρισαί μοι τω σω δούλω..»
Α Γ Α Π Η ! Το κριτήριο της σωτηρίας μας.
Η κάθετη αγάπη προς τον Θεό και η οριζόντια αγάπη προς τον «πλησίον» θα καθορίσουν τη δυνατότητα της εισόδου στη Βασιλεία του Θεού.
Η σωστική αγάπη προϋποθέτει πίστη στον Θεό και συνεπάγεται αυτοθυσιαστική προσφορά, υπέρβαση της φιλαυτίας, κορύφωση της φιλαλληλίας.
Αυτή την αγάπη , ας μου χαρίσει ο Κύριος.

*****************************
«Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου..>>
Η ανελλιπής ενασχόληση με τον εαυτό μας, η ενδοσκόπηση, προϋποθέτει ταπεινοφροσύνη και συνεπάγεται την αυτογνωσία, την αυτομεμψία, τη μετάνοια.
Η απόκτηση τελωνικού φρονήματος εξουδετερώνει ριζικά την υπερηφάνεια και αποτρέπει την κατάκριση, εφ’ όσον επικεντρώνεται η προσοχή στην προσωπική πτωτική τάση.
Η αυτομεμψία ενεργεί καταλυτικά στην περιεργασία των πτώσεων των άλλων και δρα επαυξητικά στην κοινωνία αγάπης.
Η αυτοκριτική διαλύει την ετεροκριτική, η οποία αποτελεί κλοπή κατά του αναφαίρετου δικαιώματος του Μόνου Κριτού, του Κυρίου.

****************************
Ας αγαπάμε, λοιπόν, αληθινά, ώστε να μην κατακρίνουμε παντοτινά και να πορευόμαστε σωστικά.-
*****************************************

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗΣ.

To ΘΕΜΕΛΙΟ των ΑΡΕΤΩΝ.

ΤΟ Θ Ε Μ Ε Λ Ι Ο ΤΩΝ Α Ρ Ε Τ Ω Ν.
Ο άνθρωπος προπτωτικά κατείχε το αρχέτυπο κάλλος, ζούσε τη μακαριότητα κι απολάμβανε την τρυφή του Παραδείσου, αφού βίωνε το στάδιο του φωτισμού και της Θέωσης. Η καρδιά του καθαρή από πάθη, βρισκόταν στη φυσική της κατάσταση, την απάθεια, γι’ αυτό και ζούσε τη θεωρία. Η Θεογνωσία είχε επιτευχθεί και οι σχέσεις ανθρώπων και Θεού ήταν αρμονικές. Και ήρθε ο αντίδικος Εωσφόρος και ενέσπειρε λογισμούς υπερηφανείας και έγιναν συνδυασμοί και επιτεύχθηκε συγκατάθεση και οδηγήθηκε ο άνθρωπος στην πράξη της παρακοής.
Η υπερηφάνεια εξουδετέρωσε την ταπείνωση και στάθηκε ικανή να προκαλέσει την έξωση του ανθρώπου από τη Βασιλεία του Θεού, να διαταράξει τις σχέσεις ανθρώπων και Θεού, να καταδικάσει τον άνθρωπο στην εμπάθεια. Από τότε η υπερηφάνεια αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα στον χώρο των πτώσεων. Το αντίδοτό της, την ταπείνωση, την πρόσφερε υποδειγματικά στον άνθρωπο ο ίδιος ο Θεός, με την κενωτική κίνηση της ενανθρώπησής Του και την κορυφαία πράξη της Σταυρικής Του Θυσίας.
Έτσι δικλείδα σωτηρίας πλέον είναι ταπείνωση, η οποία είναι έκφραση της ταπεινοφροσύνης.
Ταπεινοφρονώ, λοιπόν, και δεν ταπεινολογώ, που σημαίνει νιώθω την αμαρτωλότητά μου, τη μηδαμινότητά μου σαν πρόσωπο, αλλά και σε σχέση με όλους τούς ανθρώπους και με όλη την κτίση.
Ταπεινοφρονώ, δηλαδή αποδέχομαι κάθε συνάνθρωπό μου σαν αδελφό μου και τον αναγνωρίζω και τον υπολογίζω και τον σέβομαι.
Ταπεινοφρονώ και δέχομαι κρίσεις και ύβρεις και περιφρονήσεις, πρόθυμα και πρόσχαρα.
Ταπεινοφρονώ και νιώθω βασική μου υποχρέωση να εκφράζω έμπρακτα, θυσιαστικά την αγάπη μου προς όλους και όλα.
Ταπεινοφρονώ, όταν ζω στην αυτογνωσία και προχωρώ στην αδελφογνωσία και καταλήγω στην Θεογνωσία.
Ταπεινοφρονώ, όταν βιώνω την αυτομεμψία.
Ταπεινοφρονώ, όταν διαθέτω αυτοκυριαρχία και αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
Ταπεινοφρονώ, όταν αποφεύγω την φιλαυτία, την φιλοδοξία, την φιληδονία και την φιλαρχία.
Ταπεινοφρονώ και δεν περιαυτολογώ, δεν αργολογώ, αλλά Θεολογώ, δηλαδή προσεύχομαι τελωνικά.
Ταπεινοφρονώ και δεν κατακρίνω, δεν περιθωριοποιώ τούς άλλους, αλλά αξιοποιώ τις δυνάμεις τους και τα χαρίσματά τους.
Ταπεινοφρονώ, όταν αποδεσμευθώ από τη δουλεία ανωφελών λόγων και έργων, όταν απελευθερωθώ από την τυραννία των παθών.
Η ταπεινοφροσύνη προηγείται και υπερέχει των αρετών · είναι το θεμέλιο των αρετών.
Η ταπεινοφροσύνη, που εκφράζεται με την ταπείνωση και τη μετάνοια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη.
Η ταπείνωση διατηρεί την αγάπη και η αγάπη εμπνέει την ταπείνωση.
Η ταπείνωση το μήνυμα της Φάτνης και του Σταυρού.
Η ταπείνωση η αχίλλεια πτέρνα του Διαβόλου και το όπλο του ανθρώπου.
Η ταπείνωση αφοπλίζει τον εχθρό και ευαρεστεί τον Θεό.
Η ταπείνωση χαριτώνει τον άνθρωπο και η ανυπαρξία της τον θηριοποιεί.
Η ταπείνωση συντελεί στην ανάπτυξη άριστων διαπροσωπικών σχέσεων και προσελκύει το έλεος του Θεού.
Η ταπείνωση τελικά και κύρια σώζει και οδηγεί τον άνθρωπο στον ποθητό Παράδεισο.
Η ταπείνωση η κορωνίδα των αρετών.
Η ταπείνωση το βάθρο κάθε πνευματικού ανεβάσματος.
Η ταπείνωση σκάλα, που σε κατεβάζει σε απύθμενα βάθη συναίσθησης της αμαρτωλότητας, αλλά και σ' ανεβάζει στα απροσπέλαστα ύψη τ' Ουρανού.
Η ταπείνωση σε προσγειώνει στη συναίσθηση της ενοχής, ενώ συγχρόνως σε απογειώνει στα ουράνια δώματα.
«Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18,14) τονίζει ο Χριστός.
Ο ταπεινός είναι ο αληθινά μεγάλος. Είναι εκείνος, που δε ζητάει πρωτοκαθεδρίες, αλλά του παραχωρούνται.Είναι ο αφανής ήρωας, που αποφεύγει τους ανθρώπινους επαίνους, αλλά δοξάζεται από το Θεό.Είναι ο ανιχνευτής του εσωτερικού του κόσμου. Είναι ο άνθρωπος, που ερευνά σε βάθος, διαπιστώνει τα λάθη του, θλίβεται για τις πτώσεις του, θρηνεί για το κατάντημά του, μετανοεί ειλικρινά, επιστρέφει και σώζεται.
Ταπείνωση, η αρχή της αγιότητας.
Ταπείνωση το παράσημο του Αγίου.
«Ο Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ιακ.4,6).
Με ευμένεια βλέπει ο Θεός τους ταπεινούς. Τους καμαρώνει και στέλνει πλούσια τη χάρη Του.
Βλέπει ο Κύριος την ταπείνωση της Αγνής Κόρης της Ναζαρέτ, της Μαρίας και την αναδεικνύει σκεύος εκλογής, Μητέρα του Γυιού Του.
Ακούει την ταπεινή, αλλά γοερή κραυγή του Τελώνη, «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18,13) και τον δικαιώνει.
Διαπιστώνει την ταπείνωση εκλεκτών αγωνιστών της Στρατευομένης Εκκλησίας και τους καθιστά κληρονόμους της Βασιλείας Του.
Την υπερηφάνεια απεχθάνονται οι άνθρωποι και βδελύσσεται ο Θεός. Εξαιτίας της υπερηφάνειας, το 10ο τάγμα των Αγγέλων, πέφτει και γίνεται το τάγμα των Διαβόλων. Κι είναι από τότε η Αχίλλεια πτέρνα του Διαβόλου, η ταπείνωση. Το μοναδικό σημείο, που δεν μπορεί να πετύχει.
Τη σκάλα του εγωισμού και της υπερηφάνειας ανεβαίνει ο Φαρισαίος και δε μπορεί να φθάσει στον Ουρανό, να απολαύσει τα μεγαλεία του. Η προσευχή του δεν γίνεται δεκτή από το Θεό.
Η υπερηφάνεια, από οπουδήποτε και αν προήλθε και οποτεδήποτε και αν διαπιστώθηκε, προκάλεσε την οργή του Θεού. Αγανακτεί ο Θεός στο αντίκρισμα υπερήφανων πράξεων, εγωιστικών σκέψεων και λογισμών. Δυσανασχετεί, γιατί το γνώρισμά Του είναι η ταπείνωση.
Ταπεινά κι αθόρυβα έρχεται στη γη ο Χριστός. «Αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (Φιλ. 2,7). Στην αφάνεια ζει τα περισσότερα χρόνια της ζωής Του. Ταπεινώσεις κι εξευτελισμούς δέχεται από το ανθρώπινο γένος και πεθαίνει με τον πιο ταπεινωτικό θάνατο, το θάνατο του Σταυρού. «...εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 2,8).
Η άκρα ταπείνωση του Ιησού, ανεπανάληπτο υπόδειγμα για μας.
Η ταπεινή Του πορεία στη γη, προτροπή για ένα βάδισμα στα ίχνη Του. «Μάθετε απ' εμού, ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. 11,29).
Μια βαθειά ταπεινωμένη καρδιά είναι το προοίμιο μιας ειλικρινούς μετανοίας.
Η ταπείνωση είναι το κλειδί για την απόκτηση αρετών, για την κατάκτηση του Παραδείσου. Μακάριοι, όσοι θα ζήσουν την ταπείνωση στην αληθινή της μορφή.-