Οι επτά Μακκαβαίοι.

1/8 ΟΙ ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ. -ΜΙΑ ΖΗΛΕΥΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-

Όταν βρεθούμε σ' ένα στάδιο, που διεξάγονται αγώνες, παρακολουθούμε μ' ενδιαφέρον την έκβαση του αγώνα. Θαυμάζουμε τη σωματική δύναμη κι αντοχή των αθλητών.
Βρισκόμενοι μπροστά στο στάδιο της αρετής δεν έχομε παρά ν' ατενίσουμε άναυδοι το μεγαλείο των αγωνιστών. Υποκλινόμαστε βαθειά μπροστά στο θάρρος των γερόντων, στην αυτοθυσία των νέων, στην ψυχική αντοχή των γυναικών, στην ορμητικότητα των παιδιών.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας απαρτίζουν τη φάλαγγα των Μαρτύρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Εκλεκτές, γενναίες ψυχές, προσφέρουν τον εαυτό τους ολοκαύτωμα στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Στη στρατιά αυτή των ηρώων ξεχωρίζει μια διαλεκτή οικογένεια, που όλα τα μέλη της ομολογούν με θάρρος την πίστη τους στο Θεό. Είναι οι ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ, με τη μητέρα τους ΣΟΛΟΜΟΝΗ και τον πνευματικό τους Πατέρα ΕΛΕΑΖΑΡΟ.
Βρισκόμαστε στο 160 π.Χ. Στο Ισραήλ επικρατεί ειδωλολατρεία. Έχουν λησμονήσει τον αληθινό Θεό και προσκυνούν τα είδωλα. Τότε βρίσκονται γενναίοι άνδρες, οι Μακκαβαίοι, που αψηφούν τον κίνδυνο και διακηρύττουν την επιστροφή στο Θεό. Πλήθος πολύ λαού ακούει το προσκλητήριο σάλπισμα και δίνει το ΄΄παρών΄΄ στο συναγερμό. Επαναστατικό ρεύμα διαχύνεται εναντίον του τυραννικού καθεστώτος. Θαρραλέα εκφράζουν την αμετάκλητη απόφαση, να λατρεύουν ελεύθερα τον αληθινό Θεό. Αυτή την εξέγερση έρχεται να καταστείλει ο ειδωλολάτρης Βασιλιάς Αντίοχος, ο Επιφανής. Καταφθάνει ορμητικός, με πολύ στρατό, για να πάρει εκδίκηση για το ξεσηκωμό, για την πρωτοφανή διαμαρτυρία της λαϊκής μάζας. Είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την τάξη στο λαό, έστω και με τη βία. Πιστεύει στη δύναμή του κι ελπίζει, ότι η τρομακτική στρατιωτική παρουσία του, θα σκορπίσει πανικό και πολλοί θα θυσιάσουν στα είδωλα.
Αλλά και οι πιστοί άνθρωποι του Θεού είναι αποφασισμένοι για όλα. Τη ζωή τους, το ακριβότερο τίμημα, είναι έτοιμοι να το δώσουν. Κι είναι θαυμαστός ο αριθμός των ηρωϊκών Ομολογητών. 80.000 Ιουδαίοι ποτίζουν με το αίμα τους το δένδρο της πίστεως. Θρίαμβος του αληθινού Θεού και καταισχύνη των ειδώλων.
Ανάμεσα σ' αυτή τη Χορεία των Μαρτύρων ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί η ολοπρόθυμη προσφορά της μητέρας Σολομονής. Επτά βλαστάρια, επτά λουλούδια προσφέρει στον Πλάστη. Επτά δώρα, απ' τα δώρα Του, χαρίζει σ' Εκείνον. Τα επτά σπλάχνα της, τα επτά λατρευτά της παιδιά ατενίζει περήφανα να πεθαίνουν.
Προπορεύεται ο πνευματικός τους Πατέρας, ο γέροντας Ιερέας Ελεάζαρος. Κατάλευκος, με κυρτωμένους τους ώμους από το βάρος των 90 χρόνων, αλλά αλύγιστη την ψυχή, ανακρίνεται πρώτος. Ομολογεί με θάρρος την πίστη του κι αρνείται να θυσιάσει στα είδωλα. Το μαστίγιο διαπερνά το γέρικο κορμί του, αλλά η ψυχή του αδούλωτη, ενθαρρύνει τα νειάτα. Το παράδειγμά του, η ηρωϊκή στάση του, δίνει θάρρος στη μητέρα με τα επτά παιδιά.
Όλοι στέκονταν θαρραλέα μπροστά στον τύρρανο κι η στάση κι η λεβεντιά τους προκάλεσε το θαυμασμό του. Με δελεαστικά λόγια ο Αντίοχος προσπαθεί να παρασύρει τους νέους. Βρίσκει όμως την ομόφωνη και σταθερή άρνησή τους. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να κερδίσει έστω και έναν.
Αρχίζει το μαρτύριο από το μεγαλύτερο προς το μικρότερο, για να εκφοβίσει και να επηρεάσει την παιδική ψυχή. Καθένας όμως που πεθαίνει, με το παράδειγμά του, τονώνει τους άλλους, ανοίγει το δρόμο του μαρτυρίου, το δρόμο τ’ Ουρανού. Προσθέτει θάρρος στο θάρρος τους, δύναμη στη δύναμή τους.
Κι έτσι ο τελευταίος αδελφός, ο μικρότερος, που περιμένει κανείς πιο εύκολα να δειλιάσει, έχει οπλισθεί με τόση ορμή, που περιφρονεί εντελώς τον τύραννο, ομολογεί την πίστη του και μόνος ορμά στη φωτιά και γίνεται ολοκαύτωμα.
Σ' όλες αυτές τις ηρωϊκές, μαρτυρικές σκηνές, θεατής η ηρωΐδα μάνα Σολομονή. Κι όχι απλός θεατής, αλλά και εμψυχωτής των παιδιών της. Τα ενθαρρύνει και τα παροτρύνει στο μαρτύριο. Δεν θέλει ν' αντικρίσει, ούτε ένα παιδί της λιποτάκτη του Θεού. Αντλεί δύναμη από την Πηγή της Δυνάμεως, το Θεό και με υψηλό φρόνημα, αφού προσφέρει τα παιδιά της σ' Εκείνον, θυσιάζει και τον εαυτό της. Υπογράφει με το αίμα της το δωρητήριο συμβόλαιο. Χαρίζει ολόκληρη την οικογένειά της στο Θεό. Οι Άγγελοι πανηγυρίζουν και καταγράφουν στους καταλόγους τ' Ουρανού την Αγία αυτή οικογένεια. Οι άνθρωποι στη γη έχουν ένα φωτεινό υπόδειγμα μιας ηρωϊκής οικογενείας.
Όλοι, μητέρες, νέοι, παιδιά, γέροντες, έχουν πρόσκληση για να μιμηθούν τη θαρραλέα ομολογία τους. Να θέσουν το Θεό πάνω από κάθε προσφιλές πρόσωπο.
Η Εκκλησία μας προβάλλει τα γενναία τέκνα της και τα τιμά την 1η Αυγούστου.-

Οσία Ειρήνη, η της Ι.Μ.Χρυσοβαλάντου Ηγουμένη.

28/7 ΟΣΙΑ Ε Ι Ρ Η Ν Η, η της Μονής Χρυσοβαλάντου Ηγουμένη.

Τον πανίερο Χορό των Οσίων απαρτίζουν θεοειδείς μορφές, θεοστεφείς Αγωνιστές, Φωτόμορφα πρόσωπα, πιστά αντίγραφα του Ιησού. Είναι οι πυρακτωμένες εκείνες καρδιές, που γνωρίζουν και αγαπούν πολύ το Χριστό και για την αγάπη του Χριστού μηδενοποιούν το παν για να κερδίσουν το παν. Βιώνουν πολυδιάστατα την αγάπη και αναλίσκονται στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Ανάμεσά τους ευδιάκριτη και η Οσία ΕΙΡΗΝΗ. Πατρίδα της η Καππαδοκία. Γεννιέται από ευγενείς γονείς. Μεγαλώνει μορφώνεται και διακρίνεται για την περίσσια ομορφιά και την πολλή αρετή. Ο πλούσιος ψυχικός της κόσμος ακτινοβολεί και ελκύει. Και το πριγκηπόπουλο Μιχαήλ, γυιός της βασίλισσας Θεοδώρας, υποψήφιος σύζυγος.
Η Ειρήνη τώρα συνοδευομένη από βασιλική φρουρά κατευθύνεται προς το Βυζάντιο. Το πέρασμα όμως από τον Όλυμπο σηματοδοτεί την πορεία της. Η αγάπη του Θεού ενεδρεύει και αποκαλύπτεται προαγγελικά. Η φήμη του θεόσοφου Γέροντα Ιωαννικίου πρόκληση για την Ειρήνη. Και η επίσκεψή της ανάπαυλα επιτακτική.
— «Καλώς ήλθες, δούλη του Θεού Ειρήνη. Ύπαγε εις την Βασιλεύουσαν χαρίεσσα. Η Μονή Χρυσοβαλάντου σε χρειάζεται να ποιμάνεις τας παρθένους όπου διαβιούν εκεί», είναι τα προορατικά λόγια του Αγίου Γέροντα. Η Ειρήνη κατάπληκτη δέχεται τις ευλογίες του και συνεχίζει το ταξίδι.
Στο Βυζάντιο ο Κύριος αποφαίνεται θαυμαστά. Ο επίγειος νυμφίος Μιχαήλ ήδη έχει παντρευτεί. Ο Ουράνιος Νυμφίος Ιησούς την προσκαλεί στην Ουράνια παστάδα. Τα προφητικά λόγια του θεοχαρίτωτου Ασκητή αντηχούν επίμονα. Η Ειρήνη ζει τη μεγάλη στιγμή της μεγάλης απόφασης. Η καρδιά της ανήκει πλέον σ' Εκείνον. Κι ενεργεί πάραυτα. Στέλνει ανθρώπους για την αναζήτηση της Μονής. Η ανεύρεσή της τη χαροποιεί. Διαμοιράζει πλούσια ρούχα και πολύτιμα κοσμήματα στους πτωχούς κι αναχωρεί για τη Μονή. Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία με αποφασιστικότητα. Αποστατεί από την κοσμική ματαιότητα και πρωτοστατεί για την Ουράνια μακαριότητα.
Επιδίδεται ενδιάθετα στα ασκητικά αθλήματα. Διακρίνεται για την ταπείνωση. Προσφέρει ευτελείς υπηρεσίες πρόσχαρα. Δέχεται εξουθενώσεις ποικίλες υπομονετικά. Βοηθεί παρηγορητικά. Ενισχύει θετικά. Συμπαραστέκεται πασίχαρα. Εντρυφά στις αγιολογικές βιογραφίες, εμψυχώνεται, αγωνίζεται πρακτικά, παρακινεί δυναμικά.
Οι προσευχητικές επιδόσεις του Μ. Αρσενίου, που μελετά παροτρύνουν, για υψηλές ενασχολήσεις, για αδιάλειπτες επικοινωνίες.
Επιζητεί τις ευλογίες της Ηγουμένης και αρχίζει το επίπονο άθλημα. Βομβαρδίζει νυχθημερόν το Θρόνο του Θεού με τα πύρινα βέλη της προσευχής. Δέχεται όμως καταιγισμό σατανικών πυρών. Μάχεται ανυποχώρητα. Ενισχύεται με νηστεία. Θωρακίζεται με τη θεϊκή δύναμη. Κατατροπώνει τον εχθρό. Πολεμείται πολύ, αλλά και δοξάζεται πολύ. Ο Κύριος τη χαριτώνει αφειδώλευτα.
Και η κοίμηση της Ηγουμένης τη φέρνει στον ηγουμενικό θρόνο, παρά τις μετριοφρονικές της αντιρρήσεις. Είναι η επιλογή της Ηγουμένης, πρόκριση του Αρχιεπισκόπου Μεθοδίου του Ομολογητού και ομόφωνη επιθυμία της Αδελφότητας.
Και διαποιμαίνει θεάρεστα. Χειραγωγεί άριστα. Διοικεί με σύνεση. Διδάσκει με ταπείνωση. Στηρίζει με αγάπη. Νουθετεί με σοφία. Καθοδηγεί με επιδεξιότητα. Κατευθύνει με το αλάθητο του προορατικού χαρίσματος, που αξιώνεται και της διαρκούς συμβουλευτικής παρουσίας Αγγέλου. Η αγιότητά της ακτινοβολεί. Οι άνθρωποι χαίρονται και προστρέχουν για εκζήτηση συμβουλών. Οι δαίμονες παροργίζονται και επιζητούν την καταστροφή της. Και η πυροδότησή της την ώρα της προσευχής είναι δικό τους έργο. Η άμεση όμως επέμβαση αδελφής τη διασώζει μεν, αλλά της αποστερεί το μαρτυρικό στεφάνι.
Η βαθειά ταπείνωση καθιστά την προσευχή της παρρησιακή. Οι κορυφές δύο κυπαρισσιών συγκλίνουν και η ίδια απογειώνεται, ενώ συνομιλεί πύρινα με το Νυμφίο της ψυχής της. Η θαυματουργός Χάρη της επιδίδεται, αλλά στο Θεό αποδίδεται. Αυτοασφαλίζεται και παραμένει στο χώρο της Θείας Χάριτος.
Και ο Κύριος τη φιλοδωρεί μοναδικά. Τρία μήλα από τον Παράδεισο της στέλνει με τον Άγιο Ιωάννη θεολόγο από την Πάτμο και μεταφορέα έναν ναυτικό, για παραδεισένια πρόγευση, για φάρμακο, για παρηγοριά και ενίσχυση.
Κι όταν πλησιάζει η ώρα της εκδημίας το πληροφορείται πρόωρα και με επακρίβεια. Νουθετεί επιλογικά, προσεύχεται δοξολογικά και στις 28 Ιουλίου κοιμάται οσιακά.
Μετά από 103 χρόνια γήϊνης πορείας και ενάρετης μοναχικής πολιτείας, ζει και γεύεται ατέρμονα την αγάπη του Θεού, μέσα στο ανέσπερο Φως της Παρουσίας Του.
Οσία του Θεού, Ειρήνη, πρέσβευε τώρα αδιάλειπτα και για τη δική μας σωτηρία.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Μοναχών εντρύφημα ιερόν, Χρυσοβαλάντου Μήτερ και αλάθητε οδηγέ. Πρότυπον αγάπης, προς τον Θεόν Πατέρα, Ε Ι Ρ Η Ν Η ανεδείχθης, Θεομακάριστος.-

Οσία Μακρίνα.

19/7 ΟΣ. Μ Α Κ Ρ Ι Ν Α, η καλλιπάρθενος.

«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου... αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ΄ , 30-31) είναι οι προτρεπτικοί λόγοι του Κυρίου μας. Σ' αυτό το διπολικό άξονα περιστρέφεται ο αγώνας των γνησίων οπαδών του Χριστού. Αυτό το μήνυμα εγκολπώνονται και υλοποιούν οι Αγωνιστές της πίστεως, οι σημερινοί Οικήτορες του Παραδείσου.
Αυτή την Κυριακή εντολή βιώνει ισόβια και τέλεια και η Οσία ΜΑΚΡΙΝΑ. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τις επιδόσεις της, όπως τις αποδίδει η αυθεντική σκιαγράφηση του αδελφού της, Γρηγορίου του Νύσσης.
Πρωτότοκη κόρη του Βασιλείου και της Εμμελείας η Μακρίνα, αποτελεί ένα από τα 10 θεοχαρίτωτα παιδιά τους. Γεννιέται προικισμένη με σωματική ομορφιά, εύστροφο νου, επιδεκτική ψυχή. Δέχεται παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αναδεικνύεται ψυχή χαριτωμένη, εξαίσια. Η προσωπική της συμβολή είναι καθοριστική. Η εντρύφησή της στη σοφία Σολομώντα και το Ψαλτήρι καθημερινή της ενασχόληση. Η μύηση στο Αγιογραφικό πνεύμα εδραιωτική για την πίστη της. Η φιλακολουθητική της διάθεση, με τη ζωντανή επικοινωνία της με το Θεό καλλιεργούν τέλεια το περιβόλι της ψυχής της.
Παράλληλα διεκπεραιώνει άριστα και τις οικιακές εργασίες. Η Μακρίνα είναι μία νέα με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θαυμαστή πνευματικότητα, ξέχωρη ομορφιά, οικιακή δεξιοτεχνία, άρτια μόρφωση. Οι εμφανίσεις μνηστήρων πυκνές κι οι προτάσεις δελεαστικές. Οι γονείς της όμως προτιμούν να νυμφεύσουν την κόρη τους με νέο, που διαθέτει χριστιανικές αρχές, υψηλό ήθος, κοινωνική ευαισθησία, σύνεση και σωφροσύνη. Και είναι αυτός με τον οποίο τη μνηστεύουν. Οι προοπτικές είναι ευοίωνες, αλλά οι βουλές του Θεού ανεξερεύνητες. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο μνηστήρας προσέρχεται στον Κύριο. Η θλίψη των γονέων μεγάλη. Ο πόνος της Μακρίνας πολύς. Και η απόφασή της για παρθενική ζωή αμετάκλητη. Οι γονείς σέβονται τον ιερό της πόθο και δεν την ενοχλούν.
Έκτοτε η Μακρίνα καλλιεργείται βαθύτερα, πνευματικότερα. Η ωριμότητα είναι ευδιάκριτη και οι μεταφυσικές αναζητήσεις έκδηλες. Η αφοσίωσή της στον Κύριο ανοίγει πλατείς ορίζοντες δράσεως. Η πολυμελής οικογένειά της, αλλά και οι αναρίθμητοι αδελφοί του Χριστού και οι δικοί της αδελφοί χρειάζονται την παρουσία της. Και η Μακρίνα αυτοπροσφέρεται διακονικά, ανακουφιστικά, δυναμικά. Οι πτωχοί ενισχύονται. Οι θλιμμένοι παρηγορούνται. Οι αδύνατοι στηρίζονται. Και όταν ο πατέρας της αναχωρεί για τον Ουρανό η Μακρίνα γίνεται βακτηρία της μητέρας της. Η δυναμική της παρουσία αμβλύνει τη θλίψη, σκορπίζει την παρηγοριά, δίνει τη συμπαράσταση στην πληγωμένη μητρική καρδιά. Η φροντίδα της επεκτείνεται σ' όλη την οικογένεια. Καλύπτει σωματικές ανάγκες, κατευθύνει αδελφικές ψυχές, αυτοπροσφέρεται στο βωμό της αγάπης. Είναι για όλους η απαράμιλλη παιδαγωγός και χειραγωγός. Ο Μ. Βασίλειος δέχεται την ευεργετική της επίδραση, τη συνετή της επιρροή. Στις παροτρύνσεις της Μακρίνας, στις σοφές συμβουλές της, στις θεοκεντρικές κατευθύνσεις της, οφείλει την ιερατική του σταδιοδρόμηση. Η διορατικότητα της θεοσεβούς κόρης διαβλέπει την εύσημη προσφορά του Βασιλείου στο χώρο της Στρατευομένης Εκκλησίας, σαν ηγετική μορφή.
Αλλά και ο δεύτερος αδελφός, Ναυκράτιος, υποβοηθείται στη μοναχική του κλήση και επιλογή. Αναδεικνύεται ένας ταπεινός, συνειδητός, φιλεύσπλαχνος και καλοκάγαθος Μοναχός. Η πρόωρη κι απροσδόκητη εκδημία του συγκλονίζει σφοδρά τη μητέρα του. Η Μακρίνα και πάλι τη στηρίζει στοργικά, συνετά, σημαντικά και αποτελεσματικά. Η νέα δοκιμασία την προσκολλά στον Κύριο.
Η Μακρίνα κυρίαρχη των αισθημάτων της, εδραία στην αφιερωτική της απόφαση, προτείνει στη μητέρα της ν' αποσυρθούν σε κτήμα τους στον Πόντο. Εκεί συγκροτείται Αδελφότητα από ευσεβείς γυναίκες, αφιερωμένες στη λατρεία του Θεού.
Η θερμότητα της πίστεως, η φιλαδελφία, η ισχυρή θέληση και η ταπεινοφροσύνη την αναδεικνύουν άριστη χειραγωγό.
Στο Ησυχαστήριο καταφεύγουν οι θλιμμένοι, για παρηγοριά, οι δοκιμαζόμενοι, για ενίσχυση, οι πτωχοί, για βοήθεια, οι πεινασμένοι, για τροφή, οι γυμνοί, για ρούχα. Όλοι προστρέχουν με εμπιστοσύνη και αναχωρούν με ευχαρίστηση.
Συμπαραστάτης στο θεάρεστο έργο κι ο μικρότερος γυιός της οικογένειας, Πέτρος. Γαλουχημένος από τη Μακρίνα με τα νάματα της πίστεως αναδεικνύεται ένθερμος ακόλουθος του Χριστού, σπλάχνα οικτιρμών για τον πλησίον, ο μελλοντικός Επίσκοπος Σεβαστείας.
Μπροστά στην πρωτότοκη Μακρίνα και στον υστερότοκο Πέτρο, μετά από αρκετά χρόνια, παραδίδει την ψυχή της η ηρωΐδα μητέρα Εμμέλεια και δίνει την ευλογία της.
Η Μακρίνα και πάλι παίζει τον παρηγορητικό της ρόλο. Ζει την Αιωνιότητα και προσδοκεί τη μεγάλη συνάντηση με το Θεό και τους δικούς της.
Αλλά και η μετέπειτα πρόωρη εκδημία του Μ. Βασιλείου τη βρίσκει όρθια με ακράδαντη την πίστη στο Θεό και δηλωτική τη χαρά, για την αγιότητα των μελών της οικογενείας της.
Συνεχίζει τους ασκητικούς της αγώνες με αμείωτη ένταση. Η θέωση είναι ο στόχος της κι αυτόν επιδιώκει.
Εννέα μήνες αργότερα βρίσκεται στην επιθανάτια κλίνη. Εκεί τη συναντά ο αδελφός της Γρηγόριος, Επίσκοπος Νύσσης, μετά από Σύνοδο στην Αντιόχεια. Η χαρά της είναι έκδηλη και η συζήτηση, παρ' όλη την εμπύρετη κατάστασή της, ψυχωφελεστάτη. Με το νου διαυγέστατο, φιλοσοφεί και εμβαθύνει σε θέματα μεταφυσικά. Η ψυχή διατηρεί το σφρίγος της, κεκαθαρμένη, λουσμένη στο Φως του Παναγίου Πνεύματος, ενώ το σώμα καταναλίσκεται στη δοκιμασία του πυρετού. Η επικοινωνία με τον Ουρανό συνεχίζεται αδιάπτωτα και κορυφώνεται με μία δοξολογική, ικετευτική προσευχή, που ψελλίζει.
Και η σφράγισή της με το αήττητο όπλο του Σταυρού είναι η τελευταία κινητική της εκδήλωση, πριν παραδώσει το πνεύμα στο Στεφοδότη Κύριο.
Ο Γρηγόριος, η Αδελφότητα σύσσωμη, θρηνούν τη φιλόστοργη αδελφή και μητέρα, την άριστη χειραγωγό, την ακούραστη εργάτρια του καλού.
Ο λαός περίλυπος συνοδεύει το ιερό της λείψανο, που ενταφιάζεται κοντά στης μητέρας της. Η της θαυματουργίας Χάρη εκδηλώνεται αφειδώλευτα. Η παρρησία της στον Κύριο είναι δεδομένη.
19 Ιουλίου! Μία ακόμη Οσία προστίθεται στον οσιακό Χορό.-

Η Αγία Μαρίνα.

17/ 7 ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ.

Ανάμεσα στην αναρίθμητη στρατιά των ενδόξων Μαρτύρων της ορθοδόξου πίστεώς μας διακριτική θέση κατέχει η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ.
Ο νεανικός της παλμός, ο φλογερός της πόθος, η αδιασάλευτη πίστη της, η θαυμαστή παρρησία της, την αναδεικνύουν θαρραλέα Ομολογήτρια, ενθουσιώδη Κήρυκα, καλλίνικο Μάρτυρα του Χριστού.
Πατρίδα της η Αντιόχεια της Πισιδίας. Πατέρας της ο ειδωλολάτρης ιερέας Αιδέσιος. Η μητέρα της πεθαίνει νωρίς. Ο Αιδέσιος εμπιστεύεται τη μονάκριβη κόρη του, Μαρίνα, βρέφος ακόμη, σε κάποια γυναίκα. Απ' αυτήν ανατρέφεται και διαποτίζεται με τα νάματα της πίστεως. Η εύπλαστη και καλοπροαίρετη παιδική της ψυχή γίνεται ανθόσπαρτο περιβόλι αρετών, εστία θεϊκής αγάπης. Τροφή της, η προσευχή και η μελέτη. Έργο της, η διακήρυξη του λόγου του Θεού, η ομολογία της πίστεώς της. Ο πατέρας της το πληροφορείται και την αποκληρώνει. Αλλ' ο Ουράνιος Πατέρας την υιοθετεί.
Η φλόγα της πίστεως άσβεστη. Η αγάπη της για το Χριστό πύρινη. Ο πόθος της για μαρτύριο διακαής.
Πανέμορφη, εσωτερικά και εξωτερικά η 15χρονη Μαρίνα, σαγηνεύει τον Έπαρχο Όλυβριο. Καλείται να δηλώσει ενώπιον του τα ατομικά της στοιχεία και το πιστεύω της. Η Μαρίνα αποκρίνεται εύτολμα. Ομολογεί άφοβα την πίστη της στον αληθινό Θεό. Κηρύττει με ευφράδεια τον Ένα Θεό. Περιφρονεί υποσχέσεις και κολακείες. Επιζητεί το μαρτύριο.
Ο θηριώδης τύραννος διατάζει το ραβδισμό της. Οι σάρκες κατασχίζονται. Η αιμορραγία ακατάσχετη. Η σωματική ασχήμια ολοφάνερη. Η ψυχική ομορφιά έκδηλη. Το φρόνημα ανδρείο. Η επικοινωνία με τον Ουρανό συνεχής.
Η φυλακή τη φιλοξενεί. Εκεί δέχεται τις επιθέσεις του Διαβόλου. Με μορφή δράκοντα καταπίνει το μισό της σώμα, αλλά ελευθερώνεται με την αήττητη δύναμη του Σταυρού. Με μορφή κατάμαυρου σκύλου ο διάβολος την αρπάζει και απειλεί να την θανατώσει. Η προσευχή της πανίσχυρο αλεξιτήριο, κατά του Σατανά. Η νίκη της πάνσεμνης περιφανής. Η θεϊκή Παρουσία την επιβραβεύει, την ενισχύει και την θεραπεύει παντελώς. Ευχαριστήριοι ύμνοι δονούν το υγρό κελλί της φυλακής. Η Αγία διαλαλεί τη θαυμαστή θεϊκή επέμβαση. Φρικτά βασανιστήρια ακολουθούν. Οι πλευρές της κατακαίονται. Αλυσοδένεται και ρίχνεται η κεφαλή της σε λέβητα με νερό, για να πνιγεί. Η Αγία στέλνει το S.O.S. στο Νυμφίο της. Η επέμβαση άμεση. Σφοδρός σεισμός ελευθερώνει τη γενναία Αθλήτρια, ενώ περιστέρι τη στεφανώνει και την προσκαλεί στις Μονές του Παραδείσου.
Περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι, αυτόπτες μάρτυρες του θαύματος, δηλώνουν πίστη στο Χριστό, βαπτίζονται στο μαρτυρικό τους αίμα και πολιτογραφούνται στην Ουράνια Βασιλεία.
Ο Ολύβριος έντρομος διατάζει τον δια ξίφους θάνατο της Μαρίνας.

Η Αγία ομολογεί για ύστατη φορά τον αληθινό Θεό και την Τριαδική Του υπόσταση. Προσεύχεται για κάθε αγωνιζόμενη χριστιανική ψυχή. Δοξολογεί τον Κύριο για τη μαρτυρική της θυσία.
Σεισμός συνταράσσει τη γη, ενώ προτείνει την κεφαλή της. Ο Κύριος, με πλήθος Αγγέλων, στις 17 Ιουλίου αναμένει να παραλάβει την πάλλευκη ψυχή της, για να της χαρίσει την ατέρμονη Ουράνια ευφροσύνη.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις παιδομάρτυς του Ιησού, ΜΑΡΙΝΑ θεόφρον, και Μαρτύρων η εκλεκτή. Εβίωσας αγάπην , δια του μαρτυριου, και χαίρεις ανεκφράστως, Μάρτυς πανεύφημε.-

Το υπόβαθρο της πίστεως.

ΚΥΡ. Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
( Του εκατόνταρχου ) ( Ματθ. η΄ 5 – 13 )

ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.

«Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης` αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου». (Ματθ. η΄ , 8).
«Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης», δηλώνει ο εκατόνταρχος στον Ιησού.
Αναγνωρίζει τη μηδαμινότητά του, αφού βιώνει την αμαρτωλότητά του.
Γνωρίζει τον Θεό και προχωρεί στη γνωριμία με τον εαυτό του. Από τη Θεογνωσία φθάνει στην αυτογνωσία.
Η γνωριμία με τον Θεό, μέσα από το λόγο και την πράξη, τον ωδήγησε στην ταπείνωση.
Η ταπείνωση εδραίωσε την πίστη στον Θεό, την εξάρτηση από Εκείνον.
Η εμπιστοσύνη στον Χριστό είναι πλέον δεδομένη. Το λόγο Του επιζητεί, για να ενεργήσει ιαματικά.
Ο λόγος του Χριστού είναι Θεία ενέργεια και εμπεριέχει δύναμη.
Η πράξη του Χριστού είναι το επισφράγισμα της Θεανθρωπικότητάς Του.
Ο λόγος του Λόγου ενεργεί δημιουργικά, αναπλαστικά, θεραπευτικά.
Η τήρηση των εντολών του Χριστού καθιστά Αγιοτριαδικό Κατοικητήριο τον άνθρωπο και εφελκύει τις Θείες ενέργειες.
Η ταπείνωση και η πίστη του εκατόνταρχου προκάλεσε το έλεος του Θεού και ο λόγος Του έδρασε άμεσα και θεραπευτικά.
Η ίαση του δούλου ήταν επιστέγασμα του προσωπικού του αγώνα, της Θεογνωσίας, που απέκτησε και της αυτογνωσίας, που πέτυχε.
Η διάβαση από το κανάλι της πίστεως στον Λυτρωτή Χριστό, παρέχει, αφειδώλευτα, πολύτιμα δώρα. Ας το επιχειρήσουμε, χωρίς δισταγμό.-

Αγία Κ υ ρ ι α κ ή, Μεγαλομάρτυς.

7/7 ΑΓ. Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η, η Μεγαλομάρτυς.

Μονάκριβο τέκνο, πολύτιμο δώρο του Θεού στους άτεκνους πανευσεβείς γονείς, τον Δωρόθεο και την Ευσεβία.Το χαριτωμένο κοριτσάκι, καρπός επίμονων προσευχών, γεννιέται ημέρα Κυριακή, γι’ αυτό και επονομάζεται Κυριακή.Το όνομα του Κυρίου λαμβάνει και τον Κύριο γνωρίζει και υπεραγαπά. Οι ευλαβείς γονείς της μεταλαμπαδεύουν τη ζέουσα πίστη στο Θεό, τη διάπυρη αγάπη σ’ Εκείνον.
Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, οι γονείς συλλαμβάνονται, ανακρίνονται, βασανίζονται και αποκεφαλίζονται, από το δούκα Ιούστο.

Η Κυριακή παραπέμπεται στον καίσαρα Μαξιμιανό και στη συνέχεια στον άρχοντα της Βιθυνίας Ιλαριανό.Οι κολακείες πολλές.Οι υποσχέσεις πάμπολλες.Ο θαυμασμός της σωματικής ομορφιάς προκλητικός. Η Κυριακή σκυβαλοποιεί το φθαρτό πρόσκαιρο κάλλος, έχοντας προσηλωμένο το πνεύμα στην ατέρμονη ομορφιά του Παραδείσου. Δηλώνει κατηγορηματικά την αφοσίωσή της στον Ουράνιο Νυμφίο της ψυχής της, τον Ιησού.

Ο Ιλαριανός εξαγριώνεται. Προστάζει τον σκληρό βασανισμό της και στη συνέχεια τον αποκεφαλισμό της.

Με την προσευχητική δοξολογία στα χείλη, δέχεται το κτύπημα της σπάθης και νικήτρια παραδίδεται στα χέρια του Πλάστη.
Είναι πλέον Μεγαλομάρτυς Κ υ ρ ι α κ ή.-

Αγιος Υ ά κ ι ν θ ο ς, ο θαλαμηπόλος.

3/7 Α Γ. Υ Α Κ Ι Ν Θ Ο Σ, ο θαλαμηπόλος.

«…εάν τε γαρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω Κυρίω αποθνήσκωμεν, εάν τε ουν ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». (Ρωμ. ιδ΄ ,8) μας κηρύσσει διαπρύσια ο πυρφόρος Απ. Παύλος.
Οι Χριστιανοί ανήκουν στον Κύριο, είτε ζουν στη γη, είτε απέρχονται στον Ουρανό.
Ναι, στην κυριότητα του Κυρίου είμαστε, γιατί μας αγόρασε με το πολύτιμο Αίμα Του. «Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω Τιμίω Σου Αίματι…», ψάλλει ο υμνωδός.
Αυτό συνειδητοποιούν οι πιστοί, αυτό βιώνουν οι Μάρτυρες, αυτό διακηρύσσουν οι Ουρανοπολίτες. Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα ζει και ο Άγιος ΥΑΚΙΝΘΟΣ, ο θαλαμηπόλος. Ας τον γνωρίσουμε.
Ζει στα χρόνια του Τραϊανού, τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Πατρίδα του η Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί γεννιέται κι ανατρέφεται. Εκεί δέχεται τα χριστιανικά μηνύματα και σκιρτά η καρδιά του, αγάλλεται η ψυχή του. Ο Υάκινθος δέσμιος, για πάντα, της αγάπης του Χριστού. Τη φλόγα της πίστεως διατηρεί άσβεστη μέχρι τέλους. Οι βιοτικές ανάγκες τον αναγκάζουν να βρεθεί στη Ρώμη. Η εργατικότητα, η ευσυνειδησία τον διακρίνουν και σύντομα προσλαμ-βάνεται θαλαμηπόλος στα βασιλικά ανάκτορα. Υπηρέτης του γήϊνου βασιλιά ο Υάκινθος, αλλά και δούλος του Ουράνιου Βασιλιά πρωταρχικά. Εργάζεται και κινείται μέσα σ’ ένα αυστηρά ειδωλολατρικό τόπο, αλλά συγχρόνως ζει στο δικό του χριστιανικό κόσμο. Η ψυχή του αδιάκοπα υμνολογεί τον Κύριο. Η αγάπη του στο Χριστό παραμένει αδιάπτωτη. Η πίστη του στον Τριαδικό Θεό αδιάσειστη. Η συμπεριφορά του άμεμπτη. Η προθυμία του ευδιάκριτη. Κι ο βασιλιάς το γνωρίζει και το αναγνωρίζει. Το μόνο, που αγνοεί είναι η χριστιανική ταυτότητα του Υακίνθου. Κι αυτό σύντομα το πληροφορείται κι εξοργίζεται. Προστάζει αμέσως να παρακαθίσει σε επίσημο γεύμα με κρέας από ειδωλόθυτα.Η ώρα της ομολογίας έφτασε. Ο Υάκινθος αρνείται κατηγορηματικά να γευθεί και διαδηλώνει απροκάλυπτα την πίστη του στο Χριστό.
Ο φοβερός διώκτης των Χριστιανών εξαγριώνεται. Διατάσσει να μαστιγωθεί, να φυλακισθεί και να του προσφερθεί σα μοναδικό φαγητό ειδωλόθυτο. Οι δεσμοφύλακες τηρούν απαρέγκλιτα την εντολή. Ο γενναίος Αθλητής του Χριστού υπομένει καρτερικά την πείνα σαράντα μέρες. Το στόμα του δεν γεύεται απολύτως τίποτε.
Η ψυχή του ωπλισμένη με το όπλο της προσευχής υπερνικά τη σωματική ανάγκη, αντιπαρέρχεται τα προκλητικά εδέσματα και προσηλώνεται στην Ουράνια απόλαυση. Ο Κύριος τον ενισχύει και παραμένει ακλόνητος.
Με τη συμπλήρωση της τεσσαρακοστής μέρας το σώμα αποχωρίζεται την ψυχή. Ελεύθερη και νικηφόρα η ψυχή του Μάρτυρα, παρουσία Αγγέλων λαμπαδηφόρων, ανέρχεται στο Θρόνο του Θεού.
Οι δεσμοφύλακες αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος καταπλήσσονται και το καταγγέλλουν στον Τραϊανό. Αμέσως διατάσσεται η μεταφορά του σώματος του Αγίου στο δάσος, για τροφή των σαρκοφάγων ζώων. Αλλά κι εκεί το μαρτυρικό σώμα του Αγίου διαφυλάσσεται από Αγγέλους και μένει απρόσβλητο από τα θηρία. Άγγελος οδηγεί στον τόπο του λειψάνου τον Ιερέα Τιμόθεο και παραλαμβάνει ευλαβικά τον πολύτιμο θησαυρό. Ο Θεός τιμά τον Μάρτυρα στον Ουρανό, με τις αιώνιες χαρές του Παραδείσου, στη γη, με την πλούσια της θαυματουργίας Χάρη.
Χαρακτηριστικό το θαύμα, που σημειώνεται στις πρώτες ακόμη μέρες της εκδημίας του. Κάποιος συγκλητικός τυφλώνεται και θεραπεύεται από τον Άγιο, αφού καθοδηγείται από τον ίδιο στο μυροβόλο λείψανό του. Μοναδική επιθυμία του Αγίου η μεταφορά του σκηνώματός του στην πατρίδα του. Αυτό εκφράζει στον άρχοντα. Η χαρά όμως του θεραπευθέντα τυφλού φέρνει τη λησμονιά της υπόσχεσης. Αλλ’ ο Άγιος επεμβαίνει, αφαιρεί και πάλι το φως του αγνώμονα συγκλητικού και του υπενθυμίζει την υποχρέωσή του. Ο άρχοντας συνέρχεται, προστρέχει στο λείψανο του Αγίου, θεραπεύεται και το μεταφέρει στην Καισάρεια. Εκεί στη μαρμάρινη λάρνακα το λείψανο του Αγίου Μάρτυρα αναβλύζει μύρο και θαυματουργεί.
Υάκινθος! Ένας ακόμη Άγιος στον επίλεκτο Χορό των Μαρτύρων.
Υάκινθος! Ένας δυναμικός πρέσβυς των ανθρώπων στον Ουρανό.
Υάκινθος! Ένας θαυματουργός Άγιος στη γη.-