Ανισότητα ΠΛΟΥΤΟΥ.

ΚΥΡ. Ε΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιστ΄ , 19 – 31 )

ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ πλούτου.

΄΄άνθρωπός τις ην πλούσιος ………….πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος…………..»
( Λουκ. ιστ΄ , 19 – 20 ).
Οι σύγχρονες κοινωνίες μαστίζονται από ένα σοβαρώτατο κοινωνικό πρόβλημα, αυτό της ανισότητας.
Η άνιση κατανομή των αγαθών στους ανθρώπους του πλανήτη μας είναι ζήτημα πολυδιάστατο. Η πνευματική του πλευρά είναι κυρίαρχη, ως προς τους τρόπους λύσης του προβλήματος.
Η αλλαγή στην κοινωνική δομή της κοινωνίας, προϋποθέτει ανθρώπους, που έχουν μεταμορφωθεί, Χριστοποιηθεί.
Η οριζόντια διάσταση του ανθρώπου είναι συνάρτηση της κάθετης διάστασης. Οι επικοινωνιακές σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό, ρυθμίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους.
Συνεπώς η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Ο πλούσιος της παραβολής έχει απολέσει την ταυτότητα του προσώπου του, εφ’ όσον έχει αναδείξει σε πρόσωπο τον πλούτο.
Ο πτωχός Λάζαρος, μέσα στην φτώχεια του, παραμένει πρόσωπο.
Η κακή χρήση του πλούτου επέφερε την προσωπική αλλοτρίωση του πλουσίου, αύξησε την σκληροκαρδία, δυνάμωσε την αναλγησία.
Η φτώχεια του Λαζάρου σφυρηλάτησε την υπομονή, διατήρησε το φρόνημα ταπεινό και την ελπίδα άσβεστη.
Η ανισότητα αυτή στη γη προσμετρείται με αντίστροφη ανισότητα στον Ουρανό.
Ο πλούσιος, με την ανελεήμονη βιοτή του, απαύγασμα της ελλιπούς αγάπης, επιλέγει την Κόλαση, δηλ. την θέα της παρουσίας του Θεού, ως Φωτός, που κατακαίει αιώνια και ακατάπαυστα.
Ο πτωχός, με την υπομονή και την ταπείνωση, την πίστη και την ελπίδα, επιλέγει τον Παράδεισο, δηλ. την θέα της παρουσίας του Θεού, ως Φωτός, που ευφραίνει ατελεύτητα και άρρητα.
Και οι δυό γεύονται την αγάπη του Θεού, αλλά με τον τρόπο, που η ελεύθερη βούλησή τους επέλεξε.
Ο άνθρωπος πλάστηκε για την Αιωνιότητα και την ένωσή του με τον Θεό.Η αμαρτία επέφερε τη διάσπαση του ανθρώπου. Η ενανθρώπηση του Χριστού πρόσφερε και πάλι τη δυνατότητα της θέωσης.
Η Εκκλησία, λοιπόν, αναγεννά, μεταμορφώνει τους ανθρώπους και αυτοί οι άνθρωποι – πρόσωπα – μεταμορφώνουν, με ελευθερία, τους κοινωνικούς δεσμούς, λύνουν δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της άνισης κατανομής του πλούτου.
Η αγάπη, τότε, συνέχει τους ανθρώπους, βιώνουν την αδελφοσύνη και επιτυγχάνουν την υπέρβαση των ανισοτήτων.-

ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ ο Γέροντας.

ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ ο Γέροντας.
Ο φωστήρας ο φαεινός.


Την πανστρατιά του Ιησού απαρτίζουν αναρίθμητοι εθελοντές, πιστοί ακόλουθοί Του.Είναι οι αγωνιστές του γήινου στίβου. Είναι οι σκοπευτές της Ουράνιας Βασιλείας. Ζουν στη γη και προγεύονται τον Ουρανό. Βιώνουν τις εντολές του Ευαγγελίου και απολαμβάνουν τις χαρές του Παραδείσου.
Πορεύονται σαν υποψήφιοι Άγιοι και καταλήγουν όντως Άγιοι. Είναι αυτοί, που τιμάμε πανηγυρικά, αλλά και να μιμούμαστε οφείλουμε, αφού «μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου» είναι.
Και ο Όσιος Δαυίδ ο Γέροντας συναριθμείται στον πάνσεπτο χορό των Οσίων.
Όσιος ΔΑΥΙΔ! Το βλάστημα της Λοκρίδας. Το καύχημα της Ευβοίας. Το εγκαλλώπισμα των Μοναχών. Το υπόδειγμα των αρετών. Ο φωστήρας ο φαεινός. Ο αστέρας ο λαμπρός. Ο ιατρός των ασθενών. Ο οδηγός των πιστών.
Όσιος ΔΑΥΙΔ! Ο μιμητής του Προδρόμου.
Η εντρύφησή μας στην ένθεη βιοτή του θα ’ναι για μας ψυχωφελής.
Γαρδινίτσα Λοκρίδας, σημερινό Κυπαρίσσι, η γενέτειρά του. 1519 γεννιέται από τον ευλαβέστατο ιερέα Χριστόδουλο και την ενάρετη Θεοδώρα. Είναι το ευδιάκριτα θεοχαρίτωτο αγόρι, ανάμεσα σ’ άλλο ένα αγόρι και δυό κορίτσια, που έχει η ευλογημένη αυτή οικογένεια.
Η πίστη και η αγάπη στον Θεό μεταλαμπαδεύονται ένθερμα στις παιδικές ψυχές τους. Και ο Δαυίδ γίνεται σκεύος εκλογής του Θεού, αφού ο Τίμιος Πρόδρομος αναλαμβάνει προσωπικά την καθοδήγησή του. Παρουσιάζεται στον ύπνο του και τον οδηγεί στο Ναό του, όπου παραμένει γονατιστός ευλαβικά μπροστά στην εικόνα του ο τριετής Δαυίδ, ασκεπής και ανυπόδητος, επί έξι ημέρες. Οι γονείς του τον αναζητούν εναγώνια και τον ανευρίσκουν το Σάββατο, ώρα Εσπερινού, στο Ναό, γονυπετή και ολόφωτο από θεϊκή Χάρη. Αγάλλονται και δοξολογούν τον Κύριο. Ήδη ο Τίμιος Πρόδρομος κηδεμονεύει το παιδί του Θεού και σημειώνει αλματώδη πρόοδο στην αρετή.
Μελετάει το λόγο του Θεού και επικοινωνεί με τον Λόγο του Θεού. Ασκείται σωματικά με αυστηρή νηστεία και επίμονη αγρυπνία και καλλιεργείται ψυχικά και μάχεται πνευματικά.
Οι μεθοδείες του Διαβόλου κονιορτοποιούνται και ο πόθος του Παραδείσου αυξάνει, ενώ μελετά τα λόγια του Πυρφόρου Αποστόλου Παύλου για τα μέλλοντα αναφαίρετα αγαθά «ά οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν», (Α΄ Κορ. β΄,9).
Ευπειθής και εύτακτος, εργατικός και πρόθυμος συμπαρίσταται στους γονείς του, διατηρώντας άσβεστο τον πόθο της αφιερώσεως σ’ Εκείνον. Ικετεύει θερμά τον Θεό να τον οδηγήσει στο λιμάνι του θελήματός Του.
Κι όταν 15χρονο παλικάρι αναχωρεί από τον τόπο του, ο Θεός του παρουσιάζει απλανή οδηγό τον ενάρετο Μοναχό Ακάκιο. Σ’ αυτόν υποτάσσεται αδιάκριτα, αφού ντύνεται το Μοναχικό Σχήμα.
Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία και επιδίδεται σε άοκνους ασκητικούς αγώνες. Επιπλήττεται και υπομένει. Περιφρονείται και ταπεινοφρονεί. Προστάζεται και υπακούει. Στόχος του η Αιωνιότητα και σκοπός του η κατάκτησή της.
Ο Γέροντάς του διαβλέπει τον μελλοντικό Όσιο και του προσφέρει ευκαιρίες ψυχωφελείς. Μαζί επισκέπτονται τη Μονή Οικονομίου, μεταξύ Ολύμπου και Πηλίου όρους και ωφελούνται ψυχικά. Εδώ χειροτονείται επάξια ο Δαυίδ Διάκονος και νιώθει συντριβή.
Κατευθύνονται στο «Περιβόλι της Παναγίας», το Άγιον Όρος και απολαμβάνουν ευφρόσυνες στιγμές και δέχονται πλούσιες ευλογίες. Ο Δαυίδ ρουφάει το νέκταρ της ασκητικής εμπειρίας και αγάλλεται. Εκεί στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη, παραμένει, όταν ο Γέροντάς του αναχωρεί για την Κωνσταντινούπολη.
Κι ο Πατριάρχης αντικρίζοντας τον άκακο Ακάκιο, με την ακτινοβολούσα αρετή του, τον τιμά με το αξίωμα της Αρχιερωσύνης στη Μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτας.
Τότε καλεί τον υποτακτικό του Δαυίδ και του προτείνει το Επισκοπικό αξίωμα. Η πρόταση προσκρούει στη βαθιά ταπείνωση και απορρίπτεται. Καταφρονεί τη δόξα και προλαμβάνει τις σατανικές ενέδρες. Αγωνίζεται να υποτάξει το σώμα στην ψυχή. Κατεργάζεται με φόβο Θεού τη σωτηρία του.
Κι αφού απορρίπτει την Αρχιερωσύνη δέχεται την ιερωσύνη και την Ηγουμενία της Μονής Θεοτόκου Βερνικόβης. Συνεχίζει τους προσωπικούς του αγώνες, αλλά και τις νουθετικές προσπάθειες υπέρ των Μοναχών.
Ο ίδιος ζει σαν επίγειος Άγγελος, αφού λειτουργεί κυκλωμένος από θεϊκό φως και υπερίπταται ευδιάκριτα. Οι Μοναχοί παραμένουν αδιόρθωτοι και πορεύονται ανυπότακτα. Ο Όσιος λυπάται και αναχωρεί από τη Μονή.
Ικετεύει τον Κύριο για υπόδειξη τόπου ασκήσεως. Και η απάντηση δίδεται οραματικά. Το όρος Στείρι, μεταξύ Ελικώνα και Παρνασσού. Εκεί έρχεται, κτίζει ασκητήριο, προσέρχονται Μοναχοί ευλαβείς και συνασκούνται.
Ο μισόκαλος κι εδώ συνεχίζει τις επιθέσεις του. Κι όταν στη Λειβαδιά ενός Τούρκου διαφεύγουν σκλαβόπουλα, επιρρίπτεται η ευθύνη συκοφαντικά στον Όσιο. Και μαστιγώνεται ανήλεα και φυλακίζεται πολύωρα και κρεμάται βάναυσα. Υπομένει καρτερικά το μαρτύριο και υμνολογεί ευχαριστιακά τον Θεό. Χριστιανοί τότε εξαγοράζουν τον Όσιο και ελευθερώνεται.
Εγκαταλείπει πλέον το ασκητήριο και έρχεται στην Εύβοια, κοντά στο χωριό Ροβιές. Εδώ βρίσκει ένα εξωκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κτίζει νέο Ναό και κελιά.
Το Μοναστήρι σύντομα επανδρώνεται με φλογερούς αγωνιστές της ισάγγελης πολιτείας. Η Αδελφότητα προοδεύει πνευματικά με τη σοφή καθοδήγησή του. Ο φιλόθεος Γέροντας Δαυίδ βιώνει την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο έμπρακτα. Ελεεί αφειδώλευτα και αξιώνεται ιαματικού και προορατικού χαρίσματος.
Οι ασθενείς προστρέχουν και θεραπεύονται. Οι ολιγόπιστοι πλησιάζουν και στηρίζονται. Οι θλιμμένοι καταφεύγουν και παρηγορούνται. Διατρέχει ακούραστα πόλεις και χωριά σε διάφορες επαρχίες και κηρύττει με το λόγο και το παράδειγμά του.
Οι πιστοί ενισχύονται. Οι άπιστοι μεταστρέφονται. Ψυχές κερδίζονται για τον Χριστό. Και το ιεραποστολικό έργο του Οσίου τελειώνει, αφού προβλέπει την κοίμησή του.
Τρεις ημέρες ενωρίτερα το ανακοινώνει στους αδελφούς της Μονής και τους νουθετεί ενθαρρυντικά, σωστικά. Προσεύχεται δοξολο-γικά και την 1η Νοεμβρίου παραδίδει την ψυχή του στα χέρια του αθλοθέτη Κυρίου.
Εκεί, στα Ουράνια Σκηνώματα τώρα, ζει ατελεύτητα κι ευφραίνεται την παρουσία του Θεού. Από εκεί συνεχίζει να πρεσβεύει για το νησί της Μονής του, την Εύβοια, καθώς και για όλους τους προσυνητές και σκορπίζει τη θαυματουργική του Χάρη σ’ όσους την επιζητούν.
Η Ιερά Μονή του κρατεί πολύτιμο θησαυρό την αγία κάρα του και τον τιμούν οι πιστοί πανηγυρικά την 1η Νοεμβρίου.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις της Λοκρίδος θείος βλαστός, καύχημα Ευβοίας, και νοσούντων ο ιατρός. ΔΑΥΙΔ Οσίων κλέος, συνόμιλε Αγγέλων, το σκότος εμπαθείας, ημών καταύγασον.-

Η δύναμη του ΟΝΟΜΑΤΟΣ του Ι Η Σ Ο Υ.

ΚΥΡ. ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ.( Λουκ. η΄ , 26 – 39 )

Η ΔΥΝΑΜΗ τ ου ΟΝΟΜΑΤΟΣ
του Ι Η Σ Ο Υ .

΄΄Ιδών δε τον Ιησούν και ανακράξας προσέπεσεν αυτώ και φωνή μεγάλη είπε· τι εμοί και σοι, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου ; ΄΄( Λουκ. η΄, 28).
Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών βιώνει την άτεγκτη κατοχή πολλών δαιμονίων.
Ο Διάβολος πλασμένος πρόσωπο, αρχικά ως άγγελος και μετά με την αποκοινωνικοποίησή του με τον Θεό, σκοτεινό πνεύμα, έχει αυτεξούσιο, δηλ. ελευθερία κινήσεων απαραβίαστη.
Τοιουτοτρόπως εργάζεται πυρετωδώς κατά των ανθρώπων και παρεμβαίνει κυριαρχικά σ’ αυτούς.
Η αγάπη του Θεού περιορίζει τη δράση του. Η παντοδυναμία του Θεού αναχαιτίζει το καταστρεπτικό του έργο.
Και τότε, που παραχωρείται η είσοδός του στον άνθρωπο και ο άνθρωπος εκφράζεται αντικοινωνικά, βιώνοντας την ανελευθερία, υπάρχει περιθώριο αναστολής του κακού και ανατροπής της οικτράς κατάστασης του ανθρώπου.
Η δύναμη του Ονόματος του Ιησού είναι καταλυτική.
Το Όνομα Ι Η Σ Ο Υ Σ, το ΄΄υπέρ παν Όνομα΄΄, έχει σωστική δύναμη.
Η επίκληση του Ονόματός Του πληροποιεί υπαρξιακά τον άνθρωπο.
Το Όνομα του Ιησού,«Σ Ω Τ Η Ρ» δηλοποιεί την σωστική ενέργεια του Θεού.
Η ενέργεια του Διαβόλου, που εκφράζεται δια των εμπαθών λογισμών, των ζοφωδών επιθυμιών, των πολλαπλών παθών και πολλάκις δια της καθολικής κατάληψης του ανθρώπου, απενεργοποιείται με την ένθερμη χρήση του Ονόματος του Ιησού.
Η ομολογία του Ιησού, ως Υιού του Θεού, από τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών, επέφερε την απολύτρωσή του, την αποδέσμευσή του από τη διαβολική κυριαρχική αιχμαλωσία και του χάρισε την ελευθερία των τέκνων του Θεού.
Η «ευχή του Ιησού», «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό», είναι ομολογία πίστεως, παραδοχή της αμαρτωλότητας, ικεσία ελέους και προσφέρει αγιοπνευματικό φωτισμό, κάθαρση καρδιάς, έξωση δαιμόνων, κατασκήνωση Χριστού, άφεση αμαρτιών.
Αυτή την «ευχή», ας προφέρουμε αδιάλειπτα .-

OΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ.

20/10 Η ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ.

΄΄Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι ματαίου εκτός΄΄. (Αναβ. αντιφ. Α΄ , ηχ. Α΄ ).
Η ανθρώπινη καρδιά, που καταφλέγεται από θεϊκό έρωτα αναζητεί τόπο και τρόπο για μία άμεση κοινωνία με τον Θεό. Κι η έρημος προσφέρεται για τέτοιες αναβάσεις, για παρόμοιες προσπελάσεις. Είναι ο χώρος, που μπορείς να εξασφαλίσεις τις προϋποθέσεις για Υψηλές Συναντήσεις. Είναι ο τόπος, που βοηθεί στην αυτοσυγκέντρωση, στην κάθαρση του νου, στην απάθεια της καρδιάς, στην θέωση.
Η έρημος στους κόλπους της ανάθρεψε μεγάλες οσιακές μορφές, Πνευματοφόρους Πατέρες, Θεοφόρες Μητέρες, γίγαντες της πίστεώς μας. Ανάμεσά τους ευδιάκριτη είναι και η Οσία ΜΑΤΡΩΝΑ.
Μία ψυχή εκλεκτή, δυναμική, φλογερή. Μία ύπαρξη λαβωμένη από τα βέλη της αγάπης του Ιησού. Μία μορφή αγωνιστική στην ισάγγελη πολιτεία.
Η Χίος είναι η πατρίδα της. Οι γονείς της θεοσεβείς, πλούσιοι, πολύτεκνοι. Έβδομο παιδί τους η Μαρία. Από μικρή δέχεται χριστιανικά μηνύματα και νιώθει έντονα σκιρτήματα. Η γλυκιά θεϊκή μορφή σαγηνεύει την καρδιά της, κυριαρχεί στην σκέψη της. Πόθος της μύχιος η ολοκληρωτική αυτοπροσφορά της στον Κύριο.
Η επιθυμία της αντιτίθεται στα όνειρα των γονέων της. Γάμο με επίγειο νυμφίο θέλουν εκείνοι, με τον Ουράνιο Νυμφίο ποθεί η ίδια. Οι πιέσεις εντείνονται. Οι προτάσεις αλληλοδιαδέχονται. Κι η Μαρία παίρνει την ηρωϊκή απόφαση. Αναχωρεί άμεσα και κρυφά. Ένα βουνό της Χίου τη δέχεται. Μία σπηλιά είναι ο στίβος της. Εκεί μόνη με μόνο τον Θεό προσεύχεται ακατάπαυστα, αγρυπνεί επίμονα, νηστεύει αυστηρά, αγωνίζεται σκληρά, παλεύει υπομονετικά. Υποδουλώνει το σώμα στο πνεύμα και απελευθερώνεται. Η άσκηση συνεχίζεται εντατικά για αρκετό χρόνο.
Οι γονείς την αναζητούν εναγώνια, την ανευρίσκουν με κόπο και την επαναφέρουν αναγκαστικά στο σπίτι.
Η Μαρία παραμένει σιωπηλά, υποτάσσεται ταπεινά, ζει συγκαταβατικά, αλλ’ αντιδρά δυναμικά στην αναμόχλευση του θέματος του γάμου. Η στάση της ανένδοτη επιφέρει την υποχώρηση των γονέων της. Κατευνάζονται τα πνεύματα, χαριτώνονται οι ψυχές κι η πρόταση γίνεται δεκτή, η επιθυμία σεβαστή.
Η Μαρία, με την ευχή των γονέων της τώρα, μοιράζει την κινητή περιουσία της σε πεντάρφανα παιδιά και αναχωρεί για το ασκητήριό της. Επί τρία χρόνια δίνει μάχες και σημειώνει νίκες λαμπρές.
Ο Διάβολος κατατροπώνεται. Ο εαυτός της κυριαρχείται. Η πρόοδος εύσημη και αλματώδης. Ο Κύριος αγάλλεται για τις επιτυχίες της. Την προορίζει για το Κοινόβιο τώρα κι οδηγεί προς τα εκεί τα βήματά της. Ένα Μοναστήρι με τρεις Μοναχές τη δέχεται. Η Μαρία υποτάσσεται πρόθυμα και κείρεται Μοναχή ΜΑΤΡΩΝΑ σύντομα. Αθλείται και στην Κοινοβιακή αρένα με επιτυχία. Οι αρετές διαλάμπουν. Η Χριστοποίηση εμφανής. Η αγωνιστικότητα υποδειγματική. Η ζωή της μαρτυρία Χριστού προσελκύει κι άλλες ψυχές στον Μοναχισμό. Η Αδελφότητα μεγαλώνει. Κι η Ματρώνα διαθέτει και την ακίνητη περιουσία της για την ανέγερση Ναού, για την επέκταση της Μονής.
Ο Σατανάς ωρύεται. Τα βέλη αστοχούν. Οι επιθέσεις αχρηστεύονται. Μηχανεύεται δόλια. Εμφανίζει χρυσό στα θεμέλια του Ναού. Στόχος του η αφιλαργυρία και η ταπείνωση της Ματρώνας. Επιζητεί την εμπλοκή της στα δίχτυα της φιλαργυρίας και της υπερηφανείας.
Αλλ’ η Αγία έχει εμπειρίες της τακτικής του. Μάχεται με το αήττητο όπλο της προσευχής και εξουδετερώνει τα βόλια. Το χρυσάφι μετατρέπεται σε κάρβουνο κι ο Θεός δοξάζεται.
Η ανοικοδόμηση του Ναού συνεχίζεται πλέον απρόσκοπτα. Η Γερόντισσα εκδημεί και η Ματρώνα εκλέγεται παμψηφεί από την Αδελφότητα Ηγουμένη. Δέχεται ταπεινά τη νέα θέση κι αναλαμβάνει με φόβο Θεού τα καθήκοντά της. Άριστη χειραγωγός, στοργική μητέρα, απλανής οδηγός στα δύσβατα μονοπάτια της μοναχικής ζωής αναδεικνύεται.
Εργάζεται άοκνα κι αθόρυβα. Σμιλεύει ψυχές και προετοιμάζει οικήτορες του Παραδείσου. Η ζωή της ακτινοβολεί. Οι πράξεις της φωτίζουν και καθοδηγούν. Η θαυματουργική της χάρη αδιαμφισβήτητη. Η παρρησία της δυνατή. Και νεκροί ανασταίνονται στις ένθερμες δεήσεις της.
20 Οκτωβρίου 1462: Η επίγεια αποστολή της τελειώνει. Η Ουράνια απόλαυση αρχίζει. Ο Κύριος την προειδοποιεί. Ετοιμάζεται για την Συνάντηση. Τις Μοναχές νουθετεί, συγχωρεί, εύχεται και συγχωρείται. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων και απέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα, για μία ατελεύτητη τρυφή του Παραδείσου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Κόσμου την τερπνότητα έλιπες, έδραμες ευθέως προς ισάγγελλον στράτευμα. Ησκήθης επιπόνως, εδέχθης θείαν χάριν, ΜΑΤΡΩΝΑ Οσία Μήτερ, πάντων μνημόνευε.-

ΑΓ. ΛΟΓΓΙΝΟΣ ο εκατόνταρχος.

16/10 ΑΓΙΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ ο εκατόνταρχος.

΄΄εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον΄΄. (Ιωάν. ιστ΄ , 33) προειδοποιεί ρητά ο Κύριος και συγχρόνως ενθαρρύνει τους διαβάτες της κοιλάδας του κλαυθμώνα.
Στην παρούσα ζωή πολλές οι θλίψεις, άφθονοι οι πόνοι, συχνές οι δυσκολίες.
Όλα ευκαιρίες σωτήριες, δοκιμασίες ευεργετικές, εκχείλισμα της αγάπης του Θεού Πατέρα. Η παιδαγωγική ράβδος Του επεμβαίνει λυτρωτικά κι αποβλέπει στη θέωσή μας. Αρκεί να γίνει σωστή εκμετάλλευση από μέρους μας.
Και οι Άγιοι είναι ορθοί εκμεταλλευτές των ευκαιριών του Θεού. Αξιοποιούν την θλίψη, αντικρίζουν τον πόνο στην σωστή του διάσταση, αντιμετωπίζουν κάθε αντιξοότητα με το πρίσμα του Θεού. Αγωνίζονται ηρωικά, θυσιάζονται πρόθυμα, εισέρχονται με τρόπαια νίκης στα Σκηνώματα τ’ Ουρανού.
Εκεί αυλίζεται αιώνια κι αγάλλεται ατελείωτα ο Άγιος, που τιμάμε στις 16 Οκτωβρίου, ο Άγιος Λογγίνος, ο εκατόνταρχος.
Μία μορφή τολμηρή και θαρραλέα, ηρωική και φλογερή. Μία μορφή δυναμική, που αντιπαρέρχεται δυσκολίες και παραμένει ακλόνητη στις πεποιθήσεις της. Μία μορφή, που γνωρίζει κι εφαρμόζει άριστα το ΄΄πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις΄΄. (Πραξ. ε΄ 29). Μία μορφή, που θυσιάζει αξιώματα και γίνεται ταπεινός κήρυκας Ιησού.
Πατρίδα του είναι η Καππαδοκία της Μ. Ασίας. Είναι ειδωλολάτρης. Κατατάσσεται στο Ρωμαϊκό στρατό κι επιδεικνύει ανδρεία κι εντιμότητα. Γρήγορα φθάνει στο βαθμό του εκατόνταρχου και τοποθετείται στη φρουρά του ηγεμόνα της Ιουδαίας Ποντίου Πιλάτου. Είναι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της συγκλονιστικότερης δίκης των αιώνων. Είναι φρουρός άγρυπνος του Μεγάλου Αθώου, του Εσταυρωμένου, πάνω στο βράχο του Γολγοθά. Παρακολουθεί τα συνταρακτικά συμβάντα, βλέπει τα θαυμαστά σημεία, αναγνωρίζει την αλήθεια και διακηρύττει εμφώνως: ΄΄Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος΄΄. (Ματθ. κζ΄ , 54).
Στον Λογγίνο ανατίθεται και η φύλαξη του Τάφου του Χριστού. Ζει το φοβερό σεισμό και το κάστρο της ψυχής του σείεται συθέμελα. Βλέπει τον αστραπόμορφο Άγγελο, που αποκυλίει το βράχο του μνημείου, αντικρίζει τον κενό Τάφο, αντιλαμβάνεται την Ανάσταση του Κυρίου κι έντρομος μεταστρέφεται στον Θεό.
Οι Ιουδαίοι πληροφορούνται από την κουστωδία τα γεγονότα, αλλά εξαγοράζουν την σιωπή των στρατιωτών. Η αλήθεια όμως πάντοτε διαλάμπει. Κι ο Λογγίνος είναι αποφασισμένος να γίνει κήρυκάς της. Περιφρονεί τα χρήματα, απορρίπτει τ’ αξιώματα, απαρνείται συγγενείς και φίλους, παίρνει δύο στρατιώτες ομόφρονες μαζί του και φθάνει στην Καππαδοκία. Απ’ τη στιγμή αυτή ο Λογγίνος γίνεται διαπρύσιος κήρυκας του Κενού Τάφου, φλογερός Ομολογητής του Αναστάντα Κυρίου, αδιάψευστος ομιλητής του Εσταυρωμένου αληθινού Θεού.
Ο λαός μαθαίνει την αλήθεια για το Θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού. Οι άνθρωποι πληροφορούνται την Ανάσταση του Ιησού, σαν αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Οι λόγοι του Λογγίνου πύρινοι και πειστικοί βρίσκουν θετική ανταπόκριση στις καρδιές των ακροατών του. Οι θαυμαστές πυκνώνουν. Οι Ιουδαίοι μαίνονται. Το μίσος τους άσπονδο ζητεί εκδίκηση. Επιδιώκουν το θάνατο του Λογγίνου κι επιστρατεύονται θεμιτά κι αθέμιτα μέσα προς επίτευξη του στόχου.
Συγκεντρώνουν πλήθος κατηγοριών εναντίον του και τ’ αποστέλλουν, μέσω του Πιλάτου, στον Καίσαρα. Αποσπούν έγγραφη την θανατική καταδίκη και σπεύδουν προς σύλληψή του στην Καππαδοκία.
Διανυκτερεύουν σ’ ένα χωράφι και ζητούν πληροφορίες για τον Λογγίνο από τον άνθρωπο, που συναντούν. Αγνοούν βέβαια, ότι ο άνθρωπος, που συνομιλούν είναι ο ίδιος ο Λογγίνος. Εκείνος γαλήνιος και πρόσχαρος, πανηγυρίζει εσωτερικά για τη μεγάλη στιγμή, που φτάνει. Ο πόθος του κορυφώνεται. Η λαχτάρα για τη συνάντηση με τον Σωτήρα φτάνει στο έπακρο. Η όψη του ιλαρή. Η φαιδρότητα διάχυτη κι η πρόσκληση στους επισκέπτες για συνδείπνηση εγκάρδια. Η συζήτηση αποκαλύπτει τα θύματα: Λογγίνος και οι δυό συστρατιώτες του. Η επιθυμία του για συμμαρτυρία εμφανής. Η διήμερη φιλοξενία επαρκής για την παρουσία και των τριών καταζητούμενων.
Και η σημαντική στιγμή φθάνει. Οι συναθλητές έρχονται. Η αποκάλυψη συντα-ρακτική. ΄΄Εγώ είμαι ο Λογγίνος, που ζητείτε΄΄. Εμβρόντητοι οι δήμιοι απορούν με την παρρησία. Θαυμάζουν την επιδειχθείσα αγάπη. Ελέγχονται συνειδησιακά. Διστάζουν μπροστά στην εκτέλεση της διαταγής.
Ο θαρραλέος Ομολογητής του Χριστού αποτρέπει το δισταγμό τους, εκδιώκει τη δειλία τους, ενισχύει το θάρρος τους.
Και οι τρεις γενναίοι συναγωνιστές σκύβουν τον αυχένα με αγαλλίαση και δέχονται τον αποκεφαλισμό. Οι ψυχές τους τροπαιούχες οδηγούνται από λαμπροφόρους Αγγέλους στις μονές τ’ Ουρανού, προς συνάντηση του Ιησού.
Ο εκατόνταρχος Λογγίνος απαρνείται γήινες δόξες και κερδίζει Ουράνιες τιμές. Ανταλλάσσει τα φθαρτά με τ’ άφθαρτα, τα πρόσκαιρα με τα αιώνια.
Το παράδειγμά του φωτεινό προσκαλεί προς μίμηση κάθε στρατιωτικό, κάθε αγωνιστή του στρατεύματος Ιησού του Ναζωραίου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

ΛΟΓΓΙΝΟΝ εκατόνταρχον τον σεμνόν, αυτήκοον Μάρτυρα, της Σταυρώσεως Ιησού. Αυτόπτην κενού Τάφου, και κήρυκα αληθείας, τον μάρτυρα Κυρίου, ύμνοις τιμήσωμεν.-

Σπόρος ο Ζωοποιός.

ΚΥΡ. Δ΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. η΄, 5 – 15 )
ΣΠΟΡΟΣ Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ.

΄΄Και έτερον έπεσεν εν μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό. ……………………….το δε εις τας ακάνθας πεσόν, ούτοί εισιν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου καί ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι. ΄΄ (Λουκ. η΄ , 7-14.)
Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, είναι ένα από τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, που γνωστοποιείται στους μαθητές της Βασιλείας.
Ο Χριστός είναι ο Λόγος, είναι η Ζωή. Κατά συνέπεια ο λόγος του Λόγου ζωοποιεί και μεταμορφώνει τον άνθρωπο, τον τρέφει πνευματικά, τον ζωογονεί δημιουργικά, τον μεταστρέφει σωστικά, τον φωτοποιεί υπαρξιακά.
Ο άνθρωπος, που Λογοποιήθηκε και Χριστολογεί, οδηγεί στην Χριστοποίηση τους ακροατές του, πυροδοτεί τις καρδιές τους, φλογίζει το είναι τους, για αναζητήσεις Θεού, για επικοινωνιακές αναβάσεις.
Οι άνθρωποι όμως - ακροατές του Θεϊκού λόγου – κατηγοριοποιούνται.

Τέσσερις είναι οι ομάδες αυτές :
1.΄΄ Οι παρά την οδόν.΄΄
2.΄΄ Οι επί της πέτρας.΄΄
3.΄΄ Οι εις τας ακάνθας. ΄΄
4.΄΄Οι εις την καλή γη. ΄΄
Η τρίτη κατηγορία αναφέρεται στην ΄΄ακανθώδη γη΄΄. Είναι οι άνθρωποι, που αποδέχονται πρωταρχικά την Ευαγγελική Αλήθεια. Πολύ σύντομα όμως συμπνίγεται ο Θείος λόγος και παραμένει ανενέργητος, άκαρπος. Οι αιτίες είναι τρεις :
1. Οι βιοτικές μέριμνες. Το άγχος της καθημερινότητας, η αγωνία της επιβίωσης, η απληστία της συσσώρευσης καταναλωτικών αγαθών, η κυριαρχία της πολυτέλειας, η άλογη σπατάλη. Η φιλαυτία και η κενοδοξία σ’ όλο τους το μεγαλείο, δρουν καταλυτικά, συνθλιπτικά. Οι πνευματικές αναζητήσεις καταστέλλονται. Οι Θεϊκές εντολές καταστρατηγούνται. Ο ίλιγγος των βιοτικών μεριμνών παγιδεύει κυριολεκτικά τον άνθρωπο.
2. Η παγίδα του πλούτου.Η προκλητική λάμψη του πλούτου δελεάζει τον άνθρωπο, τον εξαπατά οικτρά, τον παραπλανά φοβερά, τον υποδουλώνει τυραννικά. Ανελεύθερος πλέον ο άνθρωπος, δούλος στον στυγνό αφέντη της φιλαργυρίας, περιφρονεί και μηδενοποιεί την Θεϊκή Πρόνοια, επαυξάνει την αυτοδυναμία, υπερτονίζει την αυτοπεποίθησή του, καυχησιολογεί αναιδέστατα, ελπίζει βεβαιότατα. Και όμως ματαιοπονεί, γιατί ματαιοφρονεί.
3.΄΄Οι ηδονές του βίου.΄΄ Οι εφήμερες απολαύσεις, οι εφάμαρτες διασκεδάσεις, η αισθησιακή ζωή. Η σαρκολατρεία συνεπάγεται τη δουλεία και εκφράζεται ως φιληδονία.
Η λάμψη της ηδονής μαγνητίζει τον άνθρωπο, αφοπλίζει τον αγωνιστή, παραλύει τον μαχητή, αδρανοποιεί τον στρατιώτη Χριστού, αιχμαλωτίζει φοβερά τον αναζητητή πνευματικών αναβάσεων.
Ποικίλα «αγκάθια» εμφανίζονται συχνά.
Ας επαγρυπνούμε, ώστε να μην συμπνίγουν τον σπόρο – λόγο του Θεού - στις καρδιές μας και να καρποφορεί σωστικά.-

Α Γ Ι Ο Ι : ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

9/10 ΟΙ ΑΓΙΟΙ :Ανδρόνικος και Αθανασία.

Στο στίβο των πνευματικών αγώνων παρελαύνουν ηρωικές μορφές, γεμάτες ένθεο ζήλο και ακατάσχετη ορμητικότητα.
Θαυμάζουμε υπέροχα πνευματικά αναστήματα, ευγενικές ψυχές, που ακτινοβολούν θείο μεγαλείο.
Ατενίζουμε ανθρώπινες υπάρξεις, που ξεπερνούν τους φυσικούς νόμους και ζουν υπερφυσικά. Αθλήματά τους, η :εγκράτεια κι η σωφροσύνη, η υπομονή και η καρτερία, η πίστη και η αγάπη. Αρένα τους, η έρημος και το Μοναστήρι, η κοινωνία και η οικογένεια.
Στις 9 Οκτωβριίου, τιμάμε ένα αρμονικό ζευγάρι, που βιώνει την αγιότητα μ' ένα ξεχωριστό τρόπο. ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και ΑΘΑΝΑΣΙΑ είναι οι δύο νέοι, που ενώνουν τη ζωή τους, με τις ευλογίες της Εκκλησίας, στην Αντιόχεια.
Ζουν με υποδειγματική αγάπη, με παραδειγματική πίστη, με βαθειά ευσέβεια, με πλούσια φιλανθρωπία, με πολλή σωφροσύνη. Διδάσκει η ζωή τους. Ακτινοβολεί το παράδειγμά τους. Κοντά τους οι πεινασμένοι βρίσκουν ψωμί, οι ρακένδυτοι ρούχα, οι άρρωστοι φάρμακα, οι θλιμμένοι παρηγοριά.
Κι ο Θεός ευλογεί την ολόψυχη προσφορά τους. Τους χαρίζει δύο αγόρια. Η φροντίδα τους απλώνεται περίσσια, εκφράζεται ποικιλότροπα. Τα νουθετούν με τα νάματα της πίστεως. Τα γαλουχούν με τα θεία διδάγματα. Υποδειγματικοί γονείς αγωνίζονται για τη προκοπή των νεαρών βλαστών τους, ενώ παράλληλα φροντίζουν για την προσωπική τους κατάρτιση, το πνευματικό τους ανέβασμα.
Ζουν με εγκράτεια και προσευχή, με νηστεία και ιεραποστολή, με φιλανθρωπία και αγάπη. Κι ο Θεός, που παρακολουθεί την πρόοδο και τις ικανότητες, που διαθέτουν, τους δίνει ευκαιρίες για ψηλότερες αναβάσεις.
Καλεί στα Ουράνια Σκηνώματα τα δύο δωδεκάχρονα αγόρια του Ανδρόνικου και της Αθανασίας. Το κτύπημα είναι βαρύ. Οι πληγές βαθειές. Ο πόνος αφόρητος. Η θλίψη δυσβάστακτη, αλλά και η πίστη μεγάλη. Τις ώρες του κλονισμού, τις στιγμές της ανθρώπινης απελπισίας, ο Ἰδιος ο Κύριος τους εμψυχώνει με την κατηγορηματική διαβεβαίωση, με το ελπιδοφόρο μήνυμα της αιώνιας ζωής. Ναι, ζουν τα παιδιά τους κι απολαμβάνουν και χαίρονται τις άρρητες ομορφιές του Παραδείσου. Η ουράνια παρηγοριά καρποφορεί. Το φρόνημα αναπτερώνεται. Ο ενθουσιασμός εντείνεται. Η πίστη εδραιώνεται. Η αγάπη πυρακτώνεται. Η απόφαση λαμβάνεται οριστικά κι αμετάκλητα. Το ευσεβές ζευγάρι αφιερώνεται ολοκληρωτικά σ' Εκείνον. Τίθεται στη διάθεση του Χριστού. Αφοσιώνεται στη λατρεία Του. Και οι δύο μοιράζουν τα πάντα στους πάντες, σε φτωχούς και σε νοσοκομεία, γίνονται φτωχοί για την αγάπη Του και φεύγουν.
Επισκέπτονται τους Αγίους Τόπους και κατευθύνονται στην Αίγυπτο. Εκεί συναντούν τον αββά Δανιήλ. Ο Ανδρόνικος παραμένει κοντά του, ενώ η Αθανασία μονάζει σε γυναικείο Μοναστήρι. Δώδεκα χρόνια ασκούνται στην ταπείνωση και στην υπακοή. Επισκέπτονται τους Αγ. Τόπους και κατ’ οικονομία Θεού, συναντιώνται. Ο Μοναχός Ανδρόνικος και η Αθανασία, ντυμένη με ανδρικό σχήμα, σαν Αθανάσιος. Με τη συγκατάθεση του αββά Δανιήλ, συναγωνίζονται στην σιωπή, για δώδεκα χρόνια, στο ίδιο κελλί. Κι όταν ο Θεός καλεί τον Αθανάσιο κοντά Του, τότε μαθαίνουν από σημείωμα την ταυτότητά της. Όλοι θαυμάζουν τον ηρωισμό της. Παραμένει άγνωστος, ο πιστός εραστής του Χριστού.
Κι ο Ανδρόνικος σε λίγο παραδίδει, ειρηνικά την ψυχή του στα χέρια του Πλάστη.
Ανδρόνικος και Αθανασία! Δύο γενναίοι στρατιώτες του Χριστού. Δύο αφοσιωμένοι ακόλουθοί Του. Δύο ειλικρινείς φίλοι Του. Δύο γνήσιοι συγκληρονόμοι Του.-

ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ, οδοδείκτης ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

8/10 ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ, οδοδείκτης μετανοίας.

΄΄ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν΄΄. (Ματθ. θ΄ 13) είναι η βαρυσήμαντη δήλωση του Χριστού. Και οι λόγοι αυτοί αποτέλεσαν κατά καιρούς το έναυσμα για μεταστροφικές κινήσεις, για μετανοητικές προσπάθειες, για σωστικές πορείες.
Η αποκαλυπτική αυτή διακήρυξη σκόρπισε ελπίδα, διάλυσε απογνώσεις, χάραξε πορείες, σμίλεψε ψυχές, διαμόρφωσε Αγίους.
Ανάμεσα στην Αγιόλεκτη ομήγυρη εμφανής η παρουσία της Οσίας ΠΕΛΑΓΙΑΣ.
Μία μεγαλειώδης ασκητική μορφή. Μία άσβεστη λαμπάδα μετανοίας. Μία ισάγγελη ύπαρξη. Ένα αείφωτο πρότυπο ζωής.
Ας ιχνηλατήσουμε στο βίο της και ας αιτήσουμε τις εκτενείς πρεσβείες της.
Η Πελαγία, λοιπόν, πατρίδα της έχει την Αντιόχεια. Γεννιέται στους χρόνους του Ρωμαίου βασιλιά Νουμεριανού. Οι γονείς της διαθέτουν πολλά πλούτη και περισσή δόξα. Η ίδια έχει ξέχωρη ομορφιά, την οποία χρησιμοποιεί ως δέλεαρ στο απολαυστικό παιχνίδι της σάρκας, που παίζει. Η προκλητική της συμπεριφορά οδηγεί στην απώλεια πολλές ψυχές, αλλά και στην προσωπική της αυτοκαταστροφή. Τίποτε δε μπορεί να φρενάρει την ιλιγγιώδη φορά της πορείας της. Ο Θεός όμως, Πατέρας στοργικός, παρακολουθεί κι επισημαίνει το παραστρατημένο παιδί Του. Η παντογνωσία Του προβλέπει μία μετανοημένη Αγία. Το σωστικό Του σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Ο Θείος Κυνηγός κυνηγά με τα βέλη της αγάπης Του την Πελαγία.
Στην Αντιόχεια βρίσκεται ο ενάρετος Επίσκοπος Νόννος. Το θεοφώτιστο κι εύγλωττο και πειστικό κήρυγμά του πολλούς σαγηνεύει, αρκετούς ενθουσιάζει, περισσότερους πείθει. Κι η Πελαγία στόχος στο σωτήριο σχέδιο του Θεού. Καθισμένη πάνω σε άμαξα, χρυσοστόλιστη η ίδια, αντικατόπτρισμα της χλιδής της ζωής της, περνάει κοντά από τον φλογερό κήρυκα του Λόγου, τον Επίσκοπο Νόννο. Στο αντίκρισμά της προβληματίζεται, αυτοελέγχεται. ΄΄Αλίμονο σ' εμάς! Πόσο θα μας καταδικάσει αυτή η πόρνη. Για στιγμιαίες απολαύσεις δείχνει τόση φροντίδα. Κι εμείς για αιώνιες τρυφές δείχνουμε τόση αμέλεια! Με την αδιαφορία μας διακινδυνεύουμε τη σωτηρία μας΄΄, τόνιζε δακρύβρεχτος ο Άγιος του Θεού.
Και ένα ενύπνιο όραμα του Επισκόπου έρχεται, ως προτύπωση των επικείμενων συμβάντων. ΄΄Βρίσκεται, λοιπόν, σε Θεία Λειτουργία κι ένα δυσώδες περιστέρι τον τριγυρίζει μέχρι τέλους. Το παίρνει, το λούζει στο Βαπτιστήριο, καθαρίζεται, πετάει και χάνεται΄΄. Το πρωί άμεση η πραγμάτωση. Ο Θεός, που ποθεί ΄΄πάντας σωθήναι και επίγνωσιν αληθείας ελθείν΄΄, οδηγεί τα βήματα της Πελαγίας στον κηρυκτικό λόγο του Επισκόπου Νόννου. Η εσχατολογική διδασκαλία του, με την επισήμανση της αθανασίας της ψυχής, της αδιάβλητης δικαιοκρισίας του Θεού κατά το Δικαστήριο της Δευτέρας Παρουσίας του Υιού Του, προκαλεί συντριβή και κατάνυξη αληθινή. Η σεισμική δόνηση του λόγου του Θεού συγκλονίζει το είναι της. Η μεταστροφή της διαγράφεται πανηγυρικά. Εκδηλώνει άσπονδο μίσος για το αμαρτωλό παρελθόν της, σφοδρό πόθο για τον Αιώνιο Νυμφίο των ψυχών.
Η επιστολική προσφυγή της στον Επίσκοπο είναι άμεση. Ζητεί επίμονα να εξομολογηθεί και να βαπτισθεί. Ο αντιπρόσωπος του Θεού ακούει τη συγκλονιστική, μετανοητική απολογία της, χορηγεί την άφεση κι επιτελεί το βάπτισμά της.
Μία ειδωλολάτρισσα πόρνη, χριστιανή αγωνίστρια αναδεικνύεται. Πόσο αμέτρητη είναι η αγάπη του Θεού!
Ο διάβολος θρηνεί για την απώλεια. Μεθοδεύει λυσσαλέες επιθέσεις, αλλ' αντικρούεται δυναμικά. Με το πανίσχυρο όπλο του Σταυρού, που διαθέτει η Πελαγία, τον κατατροπώνει. Και η ανταύγεια της μεταστροφικής της απόφασης τον κεραυνοβολεί.
Ολόκληρη την περιουσία της προσφέρει στον Επίσκοπο για έργα αγάπης. Οι φτωχοί, οι χήρες, τα ορφανά, δέχονται ακτίνες της αγάπης της. Οι δούλοι της απολαμβάνουν την ελευθερία και παρακινούνται για τη λυτρωτική, αληθινή ελευθερία του Χριστού, από την αιώνια αιχμαλωσία του Σατανά. Η ίδια απελεύθερη αληθινά, ντύνεται ανδρικό, τρίχινο ρακώδη χιτώνα και φεύγει κρυφά για τα Ιεροσόλυμα. Εκεί στο όρος των Ελαιών ασκητεύει για τριάντα χρόνια. Μόνη με μόνο τον Θεό επιδίδεται σε επίπονες ασκήσεις, πολεμεί τα πάθη, κονταροχτυπιέται με το Σατανά, σημειώνει περιφανείς νίκες. Τον αγώνα της γνωρίζει ο Αθλοθέτης Κύριος. Το ασκητήριό της, κατά Θεία φώτιση, το γνωρίζει ο Επίσκοπος Νόννος.
Στην προσκυνηματική επίσκεψη των Αγίων Τόπων του Ιεροδιακόνου Ιακώβου, προτείνεται από τον Επίσκοπο και η συνάντηση με τον ευνούχο ασκητή Πελάγιο. Όντως ανευρίσκει το σπήλαιο, συναντά την αγία ασκητική μορφή, διδάσκεται από την ολιγολογία και φεύγει με ωφέλεια πνευματική.
284 μ.Χ. Μία επίγεια αγωνιστική πορεία φθάνει στο τέλος. Μία εξαγνισμένη ψυχή φθάνει στα κράσπεδα του θρόνου του Θεού.
Είναι η Οσία Πελαγία. Η εκδημία του ασκητή Πελάγιου γνωστοποιείται στην Ιεριχώ, στην Ιερουσαλήμ και στα περίχωρα. Μοναχοί και λαϊκοί φθάνουν στη Σκήτη. Εκεί αποκαλύπτεται η γυναικεία ταυτότητα του Ασκητή. Θαυμάζουν και δοξολογούν τον Θεό. Την ενταφιάζουν ευλαβικά και δέονται ικετευτικά. Παραδειγματίζονται και υπόσχονται να ακολουθήσουν τα ίχνη της.
Και δικός μας πόθος και ευχή είναι η μίμηση της ειλικρινούς μετανοίας της.-

ΟΣΙΑ ΤΑΪΣΙΑ η έγκλειστη.

8/10 ΟΣΙΑ ΤΑΪΣΙΑ, η έγκλειστη.

΄΄ου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις΄΄ (Ρωμ. ε΄ 20). Η ροπή προς το κακό, πτωτικό επακόλουθο, ταλανίζει τον άνθρωπο. Πλήθος οι αμαρτίες του ανθρώπου, αλλά άβυσσος η αγάπη του Θεού.
Στον πλεονασμό των ανομιών του ανθρώπου, απαντάει ο υπερπλεονασμός της Χάρης του Θεού. Η αγάπη του Θεού άμετρη, αναζητητική, εφευρετική. Κινείται σε πλαίσιο σωτηριολογικό. Αναζητά και βρίσκει, αρπάζει και σώζει χαμένα πρόβατα. Παίρνει κοράκια της αμαρτίας και τ' αναδεικνύει περιστέρια της αρετής. Λαμβάνει πόρνες και τις εξυψώνει σε Άγιες.
Και η Οσία ΤΑΪΣΙΑ, που η Εκκλησία μας τιμάει στις 8 Οκτωβρίου, είναι ένα θαύμα της αγάπης του Θεού, ένα επίτευγμα της μετανοίας.
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τη ζωή της για να ζηλώσουμε τη μετάνοιά της και να επιτύχουμε την σωτηρία μας.
Η Ταϊσία γεννιέται με μία ξέχωρη ομορφιά. Δέχεται μία ανάγωγη μητρική ανατροφή. Μεγαλώνει με πρότυπα άσωτα, με εμπειρίες ανήθικες, με προτροπές αμαρτωλές.
Στις κακές περιβαλλοντικές επιδράσεις, προστίθεται και η εφηβική αστάθεια για να ολισθήσει φοβερά η Ταϊσία. Η μητέρα της ηθική αυτουργός και οδηγός στο παραστράτημά της. 11χρονη κόρη η Ταϊσία κι είναι βουτηγμένη στο βόρβορο της ακολασίας. Οι σαρκικές απολαύσεις, ο εύκολος πλουτισμός, κρατοΰν υπόδουλη τη νέα. Μπλεγμένη στον ιστό της αραχνοειδούς σαρκολατρείας, δέσμια των παθών, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια.
Οι εραστές την εκμεταλλεύονται. Οι τίμιοι την οικτείρουν. Ο Θεός την παρακολουθεί. Στο σωτήριο σχέδιό Του βρίσκεται και η Ταϊσία. Και γι' αυτήν έχυσε το Πανάγιο Αίμα Του και δικαιωματικά Του ανήκει η ψυχή της.
Να, λοιπόν, πώς η Θεία Χάρη τη διασώζει. Όργανο του Θεού, εντολοδόχος στο θεϊκό σωτήριο πλάνο ο ενάρετος αββάς Σεραπίων. Πληροφορείται την έκλυτη ζωή της Ταϊσίας και πονεί κατάβαθα και προσεύχεται ένθερμα: ΄΄Χριστέ μου, Συ, που θέλεις όλοι να σωθούν, φύτεψε το φόβο Σου στην καρδιά της, για να επιστρέψει, να μετανοήσει, να σωθεί΄΄.
Και η αλληλική αγάπη δε σταματά στις ικετευτικές επικλήσεις, αλλά επεκτείνεται σε μία ουσιαστική κίνηση. Ντύνεται ο κατάλευκος σεβάσμιος Γέροντας ρούχα κοσμικά, παίρνει ένα νόμισμα και κατευθύνεται προς συνάντηση της Ταϊσίας. Η υποδοχή είναι εγκάρδια, αλλά και οι χειρισμοί του αββά επιδέξιοι. Στις προτάσεις απαντάει με σοφία, που προβληματίζει και αφυπνίζει, με χάρη, που φωτίζει και συγκινεί. Ισχυρές δονήσεις συγκλονίζουν το είναι της Ταϊσίας. Καυτά δάκρυα αυλακώνουν τις παρειές της και πέφτει γονυπετής μπροστά στον αββά, μόλις της αποκαλύπτει το Μοναχικό του Σχήμα και το σκοπό της συνάντησής τους. ΄΄Τίμιε πάτερ, υπάρχει μετάνοια για τους αμαρτωλούς; Εάν μετανοήσω με δέχεται και μένα ο Θεός ; ΄΄ είναι η εναγώνια ερωτηματική κραυγή της.
Κι ο αββάς άμεσα τη διαβεβαιώνει για τη μακροθυμία του Θεού και την αγάπη Του και την αγωνία Του και τη χαρά Του για την επιστροφή κάθε αμαρτωλού. Η μεταστροφή συντελείται υπαρξιακά. Η απόφαση λαμβάνεται οριστικά. Αφήνεται στο έλεος του Θεού. Ένα τρίωρο χρειάζεται τώρα για να κόψει κάθε δεσμό με το παρελθόν. Κάνει μια κίνηση δυναμική, αλλά και αποφασιστική. Στο μέσον της πόλεως κατακαίει ό,τι απέκτησε με την πορνεία. Απελεύθερη πλέον προστρέχει στο Γέροντα Σεραπίωνα και παραδίδεται άνευ όρων για την σωτήρια επέμβαση. Ο θεοφώτιστος αββάς την τοποθετεί έγκλειστη σε κελλί Μοναστηρίου, σφραγίζοντας με μόλυβδο την πόρτα και παρέχοντας, ανά δύο μέρες, λίγο ξερό ψωμί και λίγο νερό, από μία θυρίδα. Η αθλήτρια εισέρχεται στον ασκητικό στίβο με τις προσευχές του αββά να τη συνοδεύουν και με την αδιάλειπτη ΄΄ευχή του Ιησού΄΄ στα χείλη.
Εκεί η Ταϊσία μάχεται με το Σατανά και τα πάθη της. Βιώνει τη μετάνοια με συντριβή και κατάνυξη επί τρία χρόνια.
Ο αββάς βλέπει τον αγώνα της, θαυμάζει τη μετάνοιά της και την ευσπλαχνίζεται. Καταφεύγει στο Μ. Αντώνιο για μία προορατική πληροφορία, ως προς το ευπρόσδεκτο της μετανοίας της Ταϊσίας από τον Θεό. Κι ο Μ. Αντώνιος προτρέπει τους μαθητές του σε προσευχή για το θέμα. Η θεϊκή απάντηση δεν αργεί. Ο μεγαλύτερος μαθητής του, Παύλος, βλέπει όραμα λαμπρής κλίνης και αμάραντου στεφάνου στον Ουρανό. Η σκέψη του το απέδωσε, ότι θα ανήκει ο στέφανος στο Γέροντά του. Μία ουράνια φωνή του επεξηγεί: ΄΄Δεν είναι, Παύλε, του πατέρα σου Αντωνίου ο στέφανος, αλλά της Ταϊσίας, της πρώην πόρνης΄΄.Η απάντηση δόθηκε. Ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοια της Ταϊσίας. Ο αββάς Σεραπίων ευτυχής, επιστρέφει στο Μοναστήρι, ανακοινώνει την ευαρέσκεια του Θεού και αποφυλακίζει την Ταϊσία.
Η γυναίκα, αθλήτρια της μετανοίας, αποκαλύπτει το μυστικό του αγώνα της: ΄΄Τίμιε πάτερ, σ' ολόκληρη τη διαμονή μου στο κελλί είχα συνεχώς το φορτίο των αμαρτιών στη σκέψη μου΄΄. Κι ο Γέροντας της αποκρίνεται: ΄΄Ο ταπεινός λογισμός σου ευαρέστησε τον Θεό΄΄.
Δέκα πέντε μέρες ζει με την αδελφότητα η Ταϊσία και αναχωρεί ειρηνικά προς τα Ουράνια Σκηνώματα. Ο στόχος της επιτεύχθηκε. Η σωτηρία της είναι πραγματικότητα. Βρίσκεται τώρα πανευτυχής στον αγιόλεκτο χορό και ευφραίνεται αιώνια.-

ΟΣΙΑ ΜΕΘΟΔΙΑ η εν Κιμώλω.

5/10 ΟΣΙΑ ΜΕΘΟΔΙΑ η εν Κιμώλω.

Στην στρατευομένη Εκκλησία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αειλαμπείς φωστήρες, αγωνιστικές μορφές, που βιώνουν την ορθόδοξη άσκηση στην πορεία προς τη θέωση και αναδεικνύονται φαεινοί αστέρες στο στερέωμα της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Αρτιφανής αστέρας, που διαλάμπει και η νεοφανής ΟΣΙΑ ΜΕΘΟΔΙΑ. Αποτελεί το καύχημα των Κυκλάδων, την έφορο της Κιμώλου, το αγλάισμα των πιστών, τη δόξα των Οσίων. Η ζωή της ευωδία Χριστού, στέλνει και σήμερα μηνύματα ελπιδοφόρα. Ας εντρυφήσουμε στη βιοτή της για να τη γνωρίσουμε και να ποθήσουμε να τη μιμηθούμε.
Πατρίδα της είναι η Κίμωλος των Κυκλάδων νήσων. Γονείς της ο Ιάκωβος και η Μαρία Σάρδη. Είναι η δεύτερη θυγατέρα της δεκαμελούς οικογένειας. Στις 10 Νοεμβρίου 1865 γεννιέται η Ειρήνη και προδιαγράφεται η ουρανόδρομη πορεία της. Γαλουχείται με τα νάματα της Ορθοδοξίας και διαπλάθεται με αγάπη προς την Αγάπη. Η καρδιά πυρακτώνεται και ο πόθος φλογερός για μία ολοκληρωτική αφιέρωση γεννιέται. Άγρυπνη στο κάστρο της ψυχής της προσπαθεί να διατηρηθεί αγνή στη σκέψη, καθαρή στην καρδιά, φωτεινή στο νου. Κατεργάζεται με φόβο Θεού τη σωτηρία της. Διακρίνεται για τη σεμνότητα της εμφάνισης, την ταπείνωση των εκδηλώσεων, τη φρόνηση της σκέψης, την ευλάβεια των αισθημάτων, την αγάπη της καρδιάς.
Περιορίζει τις ανθρώπινες συναναστροφές και συνδιαλέγεται με τον Θεό. Τοιουτοτρόπως διατηρεί άσβεστη τη φλόγα της αγάπης στον Κύριο.
Η Ειρήνη συλλογίζεται υπερφυσικά, αλλά οι γονείς της σκέπτονται φυσικά. Η επίμονη προτροπή τους για την επιλογή της έγγαμης ζωής κάμπτουν την Ειρήνη. Υπακούει στη γονική επιθυμία και δέχεται να νυμφευθεί έναν ναυτικό από τη Χίο. Και πάλι πολιτεύεται σώφρονα και αγωνίζεται να εναρμονίζει τη ζωή της με το θέλημα του Θεού. Έτσι διατηρείται θερμουργός η πίστη, φλογερή η αγάπη στον Θεό και διακαής ο πόθος για καθολική αφιέρωση. Όταν ναυαγεί ο σύζυγός της στις Μικρασιατικές ακτές απελευθερώνεται. Τότε πλέον υλοποιεί την απόφασή της. Απαρνείται την προσκαιρότητα και επιλέγει την Αιωνιότητα. Απορρίπτει τα φθαρτά για ν’ αποκτήσει τ’ άφθαρτα. Με την προτροπή και του σεβάσμιου ιερέα, Γεωργίου Λογοθέτη, κείρεται Μοναχή Μεθοδία, από τον Σεβασμιώτατο Σύρου Μεθόδιο.
Η χαρά είναι ανεκλάλητη. Η απόφασή της για επίμονους και επίπονους ασκητικούς αγώνες αμετάκλητη. Η πορεία της ανεπίστροφη. Η θέλησή της ανένδοτη, για διάβαση από τη ΄΄στενή και τεθλιμμένη οδό την απάγουσα εις ζωήν αιώνιον΄΄.
Έγκλειστη ΄΄εις το Στιάδι΄΄ στο ΄΄Μέσα Κάστρο΄΄ της Κιμώλου ενδοσκοπεί και αποσκοπεί στη γνώση του Θεού και του εαυτού της. Περνά από την αυτογνωσία στη θεογνωσία. Ισάγγελη η ζωή της, άγγελος ένσαρκος η ίδια, ασκείται και νηστεύει, προσεύχεται και μετανοεί, αγρυπνεί και επαγρυπνεί, εντρυφεί στο Νόμο του Θεού και βιώνει τα εντάλματά Του. Δουλώνει το φρόνημα της σάρκας και ελευθερώνει τη δύναμη του πνεύματος. Η Θεία Χάρη περιλούει το είναι της και επέρχεται η κάθαρση της καρδιάς, ο φωτισμός του νου, η θέωση. Κατοικητήριο του Αγ. Πνεύματος η Αγία, ακτινοβολεί με την ένθεη ζωή της. Στην ησυχία επιτυγχάνει την ερημία των παθών και γίνεται πλέον πόλος έλξης των πιστών. Η σιωπή της διδάσκει. Ο λόγος της στηρίζει. Η εμπειρία της καθοδηγεί. Η αγάπη της παρηγορεί. Η ταπείνωσή της εμπνέει. Η υπομονή της παραδειγματίζει. Η αγιότητά της θεραπεύει. Όλα για τη δόξα του Θεού τα πράττει. Και οι προστρέχοντες σ’ αυτήν ενισχύονται και μεταστρέφονται. Ο λόγος της έχει απήχηση, αφού η ζωή της έχει ήχηση. Της θεωρίας προηγείται η πράξη και την τεκμηριώνει. Η Κίμωλος ζει ευλογημένες μέρες. Οι κάτοικοί της δέχονται πλούσια την ενέργεια της Θείας Χάρης.
Ουρανοδείχτης η Αγία, πιστό αντίγραφο Χριστού προσφέρει αγάπη στον πλησίον. Και όταν ο στόχος επιτυγχάνεται, στις 5 Οκτωβρίου 1908 και σε ηλικία 43 ετών, ειρηνικά εκδημεί προς τον Λατρευτό της Νυμφίο για να αγάλλεται ευφρόσυνα και αιώνια.
Οσία ΜΕΘΟΔΙΑ! Μία ακόμη Αγία του αιώνα μας.-

ΑΓ. ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ Επίσκοπος Σάμου.

5/10 ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ Επίσκοπος Σάμου.

Στη θριαμβεύουσα Εκκλησία και στον πάνσεπτο χορό των Ιερομαρτύρων ευδιάκριτη είναι η φεγγοβόλα μορφή του Ιερομάρτυρα Αγίου ΕΡΜΟΓΕΝΗ, Επισκόπου Σάμου.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ! Ο συγκάθεδρος των Ποιμένων. Ο ομόσκηνος των Μαρτύρων. Η κρηπίς των Ιεραρχών.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ! Ο κοσμήτορας της Σάμου. Ο οικήτορας της Κύπρου. Ο αήττητος Μάρτυρας Χριστού. Ο φωτοειδής φωστήρας της Ορθοδοξίας.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ! Το καύχημα της Σάμου. Το εγκαλλώπισμα των πιστών. Ο θαυματουργός Άγιος.
Αλλά ποιά η βιοτή του αοίδιμου Ιεράρχη; Ας ενσκύψουμε ευλαβικά σ’ αυτήν για να έχουμε μία πληρέστερη γνωριμία μαζί του.
4ος μ.Χ. αιώνας και στη Φοινικούντα της Αττάλειας της Μ. Ασίας γεννιέται ένα χαριτωμένο αγόρι, ο Ερμογένης.
Οι γονείς του φιλόθεοι και θεοσεβείς ενσταλάζουν στην εύπλαστη παιδική ψυχή το μύρο της Ορθόδοξης πίστης. Εμποτίζουν το γόνιμο χωράφι της καρδιάς του με το γάλα της Ορθόδοξης Παράδοσης.
Το παράδειγμά τους κι οι συμβουλές τους επηρεάζουν σημαντικά τα βήματά του. Ο ίδιος πυρπολημένος από αγάπη στον Θεό εντρυφά στην Αγία Γραφή και γνωρίζει τις εντολές Του. Μελετά τους βίους των Αγίων και ενθαρρύνεται για υψηλές αναβάσεις. Η πίστη του σταθερή, η αγάπη του φλογερή, προδιαγράφουν μία φωτεινή σωστική πορεία.
Η σωματική του ανάπτυξη συνοδεύεται από μία αλματώδη πνευματική πρόοδο. Οι αρετές, πολύτιμα πετράδια, κοσμούν την προσωπικότητα του Ερμογένη.
Κι ανάμεσα στους συνομηλίκους του ξεχωρίζει. Βρίσκεται στα κρίσιμα χρόνια της νεότητας, όταν ο Θεός καλεί στις Ουράνιες Μονές τους γονείς του. Μόνος τώρα, δέχεται δεινές πειρασμικές επιθέσεις, αλλά παραμένει άτρωτος. Στο οικοδόμημα της ζωής του θεμέλιο είναι ο Χριστός κι Αυτόν ατενίζει, Αυτόν ακολουθεί. Η αγάπη του στον Θεό είναι τόσο μεγάλη, ώστε μεταφράζεται πάραυτα σε έργα αγάπης στον άνθρωπο, σε εκδηλώσεις λατρείας σ’ Εκείνον. Σκυβαλοποιεί τα πάντα. Περιθωριοποιεί νεότητα και πλούτη και δόξα και διαμοιράζει την περιουσία του στους πτωχούς αδελφούς του Κυρίου. Τα βήματά του οδηγούνται από τη φλόγα της αγάπης στον Θεό. Ποθεί ν’ αφιερωθεί σ’ Εκείνον και κατευθύνεται προς τη χώρα του Νείλου, την Αίγυπτο, εκεί όπου η άσκηση βρίσκεται στο μεγαλείο της. Εκεί μαθητεύει κοντά σε μεγάλες Ασκητικές Μορφές. Ακούει βιωματικές εμπειρίες, διδάσκεται την τεχνική του αόρατου πολέμου κατά των δυνάμεων του σκότους, μαθαίνει για τον παθοκτόνο αγώνα, πληροφορείται τα μονοπάτια, που οδηγούν στα ύψη των αρετών, στη Βασιλεία του Θεού. Μαθητής και αγωνιστής συγχρόνως σημειώνει θαυμαστές επιδόσεις. Αργότερα επισκέπτεται την Αθήνα και από εκεί κατευθύνεται στην Κων/πόλη.
Ο θεοφιλής και ζηλωτής άνδρας ζει ταπεινά κι αθόρυβα. Η αρετή του όμως ακτινοβολεί. Ο Πατριάρχης επισημαίνει τον εκλεκτό δούλο του Θεού και του προτείνει το αξίωμα το ιερατικό.
Ο ταπεινός ασκητής αναλογίζεται την τεράστια ευθύνη της αποστολής και αισθάνεται ανάξιος της μεγάλης τιμής. Η πατριαρχική όμως επιμονή τον προβληματίζει και διαβλέπει πλέον τη θεϊκή επιταγή. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ανέρχεται την ιερατική κλίμακα: Διάκος, Πρεσβύτερος, Επίσκοπος.
Ο Ερμογένης Επίσκοπος της Θεοσώστου Μητροπόλεως Σάμου. Ο φλογερός Ιεράρχης δραστηριοποιείται πλατιά. Κηρύσσει διαπρύσια κι ενισχύει τους ολιγόπιστους. Διαφωτίζει τους πλανεμένους και τους μεταστρέφει. Διδάσκει τους ειδωλολάτρες άπιστους και τους αναδεικνύει χριστιανούς πιστούς. Συγγράφει δυναμικά και καθοδηγεί. Αγωνιά και αγωνίζεται να σώσει ψυχές, αλλά και να διαθρέψει σώματα. Η φιλανθρωπική του δραστηριότητα πλούσια, υποδειγματική είναι.
Το πολυδιάστατο έργο του προκαλεί το φθόνο των ειδωλολατρών. Καταγγέλλεται στον έπαρχο Σατορνίνο η δράση του και καλείται σε απολογία. Ομολογεί θαρραλέα κι απορρίπτει υποσχέσεις και απειλές. Βασανίζεται σκληρά. Δέχεται μαστιγώσεις. Κρεμάται και με σιδερένια νύχια κατασχίζονται οι σάρκες και κατακαίονται. Φυλακίζεται με τα πόδια στο ατιμωτικό ξύλο και στον τράχηλο αλυσίδα. Υπομένει καρτερικά, προσευχητικά κι ο Κύριος εμφανίζεται, τον ενισχύει, τον αποδεσμεύει, τον θεραπεύει.
Το θαύμα γνωστοποιείται και πολλοί απαρνούνται τα είδωλα και προσέρχονται στον Χριστό.
Ο έπαρχος εξοργίζεται. Τον προσδένει σε άγρια άλογα, αλλά αυτά αμέσως ημερεύουν. Διατρυπούν το σώμα του πολύαθλου Μάρτυρα με σούβλες. Τον ρίχνουν σε γκρεμό και παραμένει αβλαβής. Τέλος στις 5 Οκτωβρίου τον αποκεφαλίζουν, αφού πρώτα ένθερμα προσεύχεται. Η ψυχή του λουσμένη στο μαρτυρικό αίμα, προσέρχεται στον Πλάστη και παίρνει το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.
Το σκήνωμά του θαρραλέοι χριστιανοί το εναποθέτουν σε κιβώτιο, το σφραγίζουν και το ρίχνουν στη θάλασσα. Μετά από αρκετό χρόνο τα κύματα το προσαράζουν στην ακρογιαλιά του Κουρίου της Κύπρου. Ενταφιάζεται ευλαβικά και θαυματουργεί συχνά. Εκεί στην Επισκοπή, κοντά στη Λεμεσό, στον τάφο του Αγίου σήμερα υπάρχει φερώνυμος Ναός. Η αγία κάρα του διαφυλάσσεται στον Ι. Ναό της Αγ. Νάππας Λεμεσού.
Ο Μαρτυρικός Ιεράρχης μας, ας πρεσβεύει αδιάλειπτα για την σωτηρία του Σαμιακού ποιμνίου του,αλλά και κάθε ψυχής, που τον επικαλείται.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις ω ΕΡΜΟΓΕΝΕΣ ιερέ, των Σαμίων κλέος, των Κυπρίων ο θησαυρός. Πρέσβευε απαύστως, τυχείν κληρονομίας, Κυρίου Βασιλείας, και αναπαύσεως.-

Πυροδότες Α Γ Α Π Η Σ.

ΚΥΡ. Β΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. στ΄ , 31 – 36 )

ΠΥΡΟΔΟΤΕΣ ΑΓΑΠΗΣ.

΄΄Αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε.΄΄ (Λουκά στ΄ , 35 ).
Ο άνθρωπος, κοινωνικό ον, κοινωνικοποιείται από τα πρώτα βήματα της ζωής του.
Για να κρατηθούν ισόρροπες οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων απαιτείται να εφαρμοσθεί επακριβώς ο καταστατικός χάρτης της ιδανικής πολιτείας. Ο κώδικας αυτός της καινής ζωής ενυπάρχει στην ΄΄επί του όρους΄΄ ομιλία του Ιησού.
Εκεί θα ανακαλύψουμε τον ΄΄χρυσό κανόνα΄΄, που με το ΄΄σπαθί της αγάπης΄΄ καταλύει ΄΄Γόρδιους δεσμούς ΄΄ στις σχέσεις των ανθρώπων και επιλύει δυσεπίλυτα προβλήματα. ΄΄Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως.΄΄( Λουκ. στ΄ , 31 ).
Εκεί θα συναντήσουμε το κορύφωμα της αγάπης. Μία αγάπη σ’ όλο της το μεγαλείο. Την αγάπη και στους εχθρούς.
Το να μισείς εκείνον, που σ’ αγαπά, είναι εκδήλωση «παρά φύσιν».
Το να αγαπάς εκείνον, που σ’ αγαπά , εκδήλωση «κατά φύσιν».
Το να αγαπάς εκείνον, που σε μισεί, είναι εκδήλωση «υπέρ φύσιν».
Αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι της αγάπης είναι νέα κατακτητική επίτευξη της αγάπης, που πηγάζει αστείρευτα από την εφαρμοσμένη Εσταυρωμένη Αγάπη. Πάνω στον Γολγοθά υπογράφτηκε το συμβόλαιο αγάπης και προς τους εχθρούς. Ο άνθρωπος με το βόλι της αμαρτίας πετροβολούσε τον Θεό και ο Θεάνθρωπος με την σταυρική Του Θυσία κατέγραψε το ρεκόρ της αγάπης και προς τον εχθρό - άνθρωπο.
Εκτοτε δόθηκε το έναυσμα για μια διεύρυνση της αγάπης χωρίς όρια και όρους. Η επεκτατική τάση αγάπης, που πρότεινε ο Χριστός, επέφερε άρση της ανισορροπικής διαπροσωπικής επικοινωνίας των ανθρώπων και εδραίωση της αγαπητικής κοινωνίας.
Η πρόταση του Χριστού: ΄΄Αγάπη και στους εχθρούς΄΄ αποτρέπει τα γενεσιουργά αίτια της έχθρας των ανθρώπων: Τη ζήλεια, την ιδιοτέλεια, την κακία.
Αλλά και κατά την εμφάνιση της έχθρας αντιπροτείνει την εκζήτηση ή την απόδοση της άφεσης.
΄΄ Αγάπη και στους εχθρούς ΄΄. Δηλαδή ανταπόδοση έμπρακτη : Απαντώ στο μίσος με αγάπη.
Πράξη ηρωϊκή, ασύνορη, δυναμική, αιωνοποιημένη.
Πράξη – μέτρο, για την τελική Κρίση, αλλά και σημείο – κλειδί - , για την ανειρήνευτη παγκόσμια κοινότητα.
Πράξη ειρηνευτική της καρδιάς, αλλά και πυροσβεστική της έχθρας των προσώπων.
Πυροδότες μίσους, λοιπόν, ποτέ. Πυροδότες αγάπης, παντοτινά.-

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ο Αρεοπαγίτης.

3/10 ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ο Αρεοπαγίτης

΄΄Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…΄΄ (Αποκ. γ΄ , 20) γράφει ο Αγ. Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Ο Κύριος κρούει επίμονα την πόρτα της καρδιάς μας και ζητάει να Tου επιτρέψουμε οικειοθελώς την είσοδό Του. Ζητιάνος της αγάπης μας ο Χριστός επιθυμεί διακαώς την σωτηρία μας.
Ασυναγώνιστος στην εφευρετικότητα ανακαλύπτει το σημείο έλξης του κάθε ανθρώπου. Και είναι τα θηράματα του Μεγάλου Κυνηγού πάμπολλα. Οι οπαδοί Του πολυάριθμοι.
Να και ο Άγιος Διονύσιος, ο Αρεοπαγίτης, καρπός του αποστολικού έργου του Απ. Παύλου, ένθερμος οπαδός του Ιησού.
Γνήσιος δημότης της Αθήνας, γεννιέται από γονείς ευγενείς και άρχοντες. Μορφώνεται πολύπλευρα και διακρίνεται για την πολυμάθεια και την σοφία, τη φρόνηση και την σύνεση. Όλοι τον θαυμάζουν κι όλοι τον συμβουλεύονται. Η ρητορεία του δεινή. Η ευγλωττία του ασυναγώνιστη. Και η υπερψήφισή του για ανώτατο κριτή της πόλεως ανεπανάληπτη.
Η δικαιοσύνη του υποδειγματική. Η αρετή του έκδηλη. Και η επίζηλη θέση του Αρείου Πάγου σύντομα του απονέμεται. Αμερόληπτα εκδικάζει υποθέσεις. Απωθεί τη δωροδοκία, που προσφέρουν οι πλούσιοι. Βοηθεί τους φτωχούς, που αδικούνται. Τιμωρεί του αναίσχυντους αδικητές. Οι άνθρωποι τον βλέπουν με θαυμασμό. Ο Θεός τον παρακολουθεί με αγάπη.
Νέος είναι ο Διονύσιος, όταν βρίσκεται στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου μαζί με άλλους σοφούς άνδρες Αθηναίους και γίνεται μάρτυς της υπερφυσικής έκλειψης του ηλίου κατά την Σταύρωση του Χριστού. Κατάπληκτος αναφωνεί: ΄΄Η ο Θεός της φύσεως πάσχει ή ο κόσμος όλος απόλλυται΄΄. Και χαράσσεται ανεξίτηλα ο χρόνος και το γεγονός στο νου και στην καρδιά του σοφού Διονυσίου. Κι επιποθεί να πληροφορηθεί το μεγάλο συμβάν. Κι ο Κύριος αμείβει την ενδόμυχη επιθυμία του.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα του επιφυλάσσεται η μεγάλη Συνάντηση. Ο ακάματος δρομέας του αποστολικού στίβου, ο Πυρφόρος Παύλος βρίσκεται στην Αθήνα. Είναι η περίφημη πόλη με τους πολλούς σοφούς και με τα είδωλα κυρίαρχα. Η επέμβαση λεπτή. Η πρόσβαση δύσκολη. Αλλά και η επιδεξιότητα του φλογερού Αποστόλου μοναδική. Διέρχεται την αγορά. Εισέρχεται στην συναγωγή. Συνομιλεί με απλούς ανθρώπους και τους καταπλήσσει. Διαλέγεται με φιλοσόφους και τους προβληματίζει. Μιλάει για την αγάπη του Θεού, αλλά και για τη δικαιοσύνη. Αναφέρεται στην Αιωνιότητα, στον Παράδεισο, αλλά και στην Κόλαση. Άλλοι απορούν κι άλλοι θαυμάζουν. Τον οδηγούν στον Άρειο Πάγο για να μιλήσει με τους σοφούς δικαστές.
Ο έμπειρος Δάσκαλος του Ευαγγελίου κι επιδέξιος χειριστής του λόγου σαγηνεύει τους ακροατές. Αφορμάται από το βωμό τον αφιερωμένο στον ΄΄Άγνωστο Θεό΄΄ και κηρύσσει τον Αληθινό Θεό με την άμετρη ευσπλαχνία Του. Εξαιρεί την σοφία τους, επαινεί την ευλάβειά τους και προτείνει μετάνοια στον Θεό της αγάπης. Οι φιλόσοφοι άναυδοι. Ο Διονύσιος αρπάζει την ευκαιρία. Προσκαλεί στο σπίτι του τον Παύλο. Ερωτά εναγώνια. Πληροφορείται λεπτομέρειες. Μαθαίνει το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού. Ακούει για το σκοτάδι την ώρα της Σταύρωσης του Θεανθρώπου. Λύει την έμμονη απορία του. Συγκλονίζεται εσωτερικά. Πιστεύει πάραυτα στο Χριστό και βαφτίζεται με όλη του την οικογένεια. Πολλοί βλέπουν τη μεταστροφή και απαρνιούνται τα είδωλα.
Ο Διονύσιος για πάντα δέσμιος της Θεϊκής αγάπης. Ο Παύλος τον γνωρίζει, τον αναγνωρίζει για την αρετή του και τον χειροτονεί Αρχιερέα της Αθήνας. Ο Αγ. Ιερόθεος αναλαμβάνει τη μύησή του στα Θεία Μυστήρια. Ο Διονύσιος χαριτώνεται πλούσια, φιλοσοφεί βαθιά, συγγράφει απαράμιλλα, κηρύττει πειστικά.
Η Κρήτη ο πρώτος σταθμός της ιεραποστολικής του πορείας. Εκεί φιλοξενείται από τον ευσεβέστατο Ιερομόναχο Κάρπο και πληροφορείται την παρουσία της Θεοτόκου στα Ιεροσόλυμα. Ο πόθος της γνωριμίας φουντώνει και η επίσκεψη είναι άμεση. Η θέα της τον καταπλήσσει. Η ομιλία της τον ευφραίνει. Οι λόγοι της τον ενισχύουν. Θερμότερος στην πίστη αναχωρεί για άλλες χώρες και κηρύττει κερδίζοντας ψυχές για τον Χριστό.
Επιστρέφει στην Αθήνα, στο ποίμνιό του κοντά. Τότε μαθαίνει την Κοίμηση της Θεοτόκου και μαζί με τους Αποστόλους και Θείους Ιεράρχες θαυματουργικά παραβρίσκεται.
Το ιεραποστολικό του έργο συνεχίζει με αμείωτο ζήλο. Στη Ρώμη φθάνει και συμπαραστέκεται στο μαρτυρικό τέλος του αγαπητού του Δασκάλου Απ. Παύλου. Εκεί συναντάει τον Επίσκοπο Ρώμης Κλήμεντα και κατά προτροπή του επισκέπτεται τη Γαλλία., μαζί με τους μαθητές του Ρουστικό και Ελευθέριο.
Στο Παρίσι κτίζει Εκκλησία. Εκεί διδάσκει και βαφτίζει, θεραπεύει και νεκρανασταίνει. Η συγκομιδή πλούσια. Η ευλογία πολλή. Τα είδωλα γκρεμίζονται. Ο Τριαδικός Θεός δοξάζεται. Τους μαθητές του στέλνει στην Ισπανία, στην Αγγλία και σ’ άλλες χώρες. Ο λόγος του Θεού διαλαλείται σε κάθε κατεύθυνση.
Ο Σατανάς παρακολουθεί το έργο του και ωρύεται. Κι η συκοφαντία εξαπολύεται. Ο Διονύσιος υπόλογος στο Βασιλιά Δομετιανό, για την καταφρόνηση των ειδώλων. Ο απεσταλμένος Βασιλικός Επίτροπος εξετάζει. Ο Άγιος απολογείται ευθαρσώς. Τα είδωλα περιφρονεί. Κι η απόφαση του τυράννου τελεσίδικη. Αποκεφαλισμος του Αγίου Διονυσίου, καθώς και των μαθητών του, Ρουστικού και Ελευθερίου. Η αγγελία χαρμόσυνα αποδεκτή. Η αγαλλίαση άφατη. Η εκτέλεση άμεση. Αλλά και τώρα το θαύμα εξαίσιο. Ο Αγ. Διονύσιος ευθύς με την αποκεφάλισή του παίρνει στα χέρια του την Αγία κεφαλή του και βαδίζει δυό (2) μίλια. Εκεί συναντάει ενάρετη γυναίκα κι εναποθέτει στα χέρια της την κεφαλή του. Η αγαλλίαση απερίγραπτη. Η εξαγορά των λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων επιτυχής. Κι ο ενταφιασμός γίνεται στις 3 Οκτωβρίου το 96 μ.Χ. και περικαλλής Ναός κτίζεται μετέπειτα.
Σήμερα η κάρα του Αγίου Διονυσίου βρίσκεται στην Ι. Μ. Δοχειαρίου Αγ. Όρους με χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού.
Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης! Ένας ακόμα Άγιος στον πάνσεπτο χορό των Αγίων.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Πολιούχον πόλεως Αθηνών, κήρυκα Κυρίου, διαπρύσιον και θερμόν. Δικαστών το κλέος, το καύχημα του Παύλου, Θείον ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ, πάντες τιμήσωμεν.-

Α Γ Ι Ο Ι : ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ και ΙΟΥΣΤΙΝΗ.

2/10 Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ και η ΑΓΙΑ ΙΟΥΣΤΙΝΗ.

Οι χριστιανοί έχουν το προνόμιο, να λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Ο Ιησούς, κάνει έντονη την παρουσία Του, στη ζωή τους. Θερμός συμπαραστάτης, πιστός συμπολεμιστής, στη γήινη πορεία τους. Η αγάπη Του, ανεξάντλητη. Πόθος του, η σωτηρία τους. Αναμένει εναγώνια κάθε αμαρτωλό. Περιμένει την ειλικρινή του μετάνοια.
Ανά τους αιώνες βρίσκονται γνήσιοι ανταποκριτές στο Θείο κάλεσμα. Την επιστροφή τους πανηγυρίζει ο Ουρανός. Τη νίκη τους τιμά η Εκκλησία.
Στις 2 Οκτωβριου θαυμάζουμε την ασύλληπτη δύναμη της μετανοίας, την αμέριστη συνεργασία της Θείας Χάριτος. Παίρνει ένα φανατικό ειδωλολάτρη και τον κάνει θερμό χριστιανό. Αρπάζει ένα διάσημο μάγο και τον αναδεικνύει περίφημο κήρυκα της Ευαγγελικής αλήθειας.
Ένα τέτοιο ανάστημα ολκής, είναι ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ. Ζει τον 3ο μ.Χ. αιώνα στην Καρχηδόνα και κατάγεται από πλούσια συγκλητική οικογένεια. Σπουδάζει και διακρίνεται, για τη ρητορική του δεινότητα. Φανατικός ειδωλολάτρης, πανέξυπνος, επιδίδεται, με ιδιαίτερο ζήλο, στη μαγική τέχνη. Πηγαίνει στην Αντιόχεια και σημειώνει αξιόλογη δραστηριότητα. Εκεί ενεδρεύει ο Κύριος και τον παγιδεύει.
Στην Αντιόχεια ζει και η Ιούστα, κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα Αιδέσιου και της Κληδονίας. Καλοπροαίρετη ψυχή, σαγηνεύεται από το φλογερό κήρυγμα του διακόνου Πράϋλου, απαρνείται τα είδωλα και βαπτίζεται χριστιανή ΙΟΥΣΤΙΝΗ. Ο πατέρας της δέχεται τιμητική κλήση από τον Ίδιο τον Κύριο κατά την ώρα του ύπνου και γίνεται χριστιανός, καθώς και η γυναίκα του.
Η Ιουστίνα σύντομα μένει ορφανή, αλλά ήδη είναι αφιερωμένη σ' Εκείνον. Διακρίνεται για την ιεραποστολική φλόγα, την άγρυπνη παρακολούθηση του εαυτού της.
Ο διάβολος τη φθονεί για τα επιτεύγματά της. Ανάβει σφοδρό έρωτα στην καρδιά του πλούσιου Αγλαϊδα. Τον αποκρούει, επίμονα. Η αδιαλλαξία της τον εξοργίζει. Καταφεύγει στο φημισμένο μάγο, Κυπριανό. Λεγεώνες δαιμόνων επιστρατεύονται, αλλά η χριστιανή νέα τους αντιμετωπίζει νικηφόρα.
Ο Κυπριανός κατατροπώνεται. Αναζητεί το μυστικό της νίκης. Πληροφορείται το αήττητο όπλο. Είναι ο Σταυρός. Παραδέχεται την υπεροχή Του. Θαυμάζει την ενάρετη Ιουστίνα και παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Γίνεται χριστιανός. Θέτει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του Ιησού. Μετανοεί ειλικρινά. Προσεύχεται πύρινα. Μελετάει ακατάπαυστα. Διαμοιράζει τα πλούτη του. Κατακαίει τα μαγικά βιβλία. Τριάντα πέντε χρονών, βαπτίζεται και γίνεται ιερέας. Εργάζεται εντατικά. Κηρύττει με παλμό και κερδίζει ψυχές στον Χριστό. Εξουσιοδοτείται από τον Κύριο να διαλύει μάγια. Μετά δύο χρόνια χειροτονείται Επίσκοπος Καρχηδόνας.
Και στη νέα ποιμαντική του θέση καταγράφει πλούσια δράση. Αναρίθμητοι άπιστοι οδηγούνται στον Χριστό. Πολύτιμος βοηθός του η διακόνισσα Ιουστίνα. Κι όταν ο αυτοκράτορας Ουαλεριανός διώκει τους χριστιανούς, συλλαμβάνεται κι εξορίζεται.
Αργότερα, μαζί με την Ιουστίνα ομολογούν με παρρησία την πίστη τους και δέχονται με χαρά τα βασανιστήρια. Φυλακίζονται και κρεμώνται. Σχίζονται οι σάρκες και φραγγελώνονται. Τοποθετούνται σε πυρωμένο τηγάνι, αλλά εξέρχονται αβλαβείς. Οι προσευχές τους θωρακίζουν. Οι εχθροί απογοητεύονται. Τους καταδικάζουν σε θάνατο διά ξίφους και κερδίζουν την ατέρμονη Ουράνια δόξα.-