ΤΡΕΙΣ ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ.

Τρεις ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ.
****************************************
Ο άνθρωπος με τον ερχομό του στη γη καταγράφεται και η παρουσία του, για να συμπληρωθεί στη συνέχεια και η προσφορά του στον άνθρωπο.
Υπάρχουν, βέβαια, μορφές, που τα ονόματα έχουν γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα.
Μορφές, που πρόσφεραν ύψιστες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα.
Μορφές, που το πέρασμα από τον πλανήτη μας αποτέλεσε φωτεινό ορόσημο.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις μεγάλες μορφές διακρίνονται οι αιώνιες, ζωντανές και φεγγοβόλες μορφές των Τριών Ιεραρχών: Μ. Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Υ, ΑΓ. Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Υ , ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Υ.
Τρεις πολύεδροι αδάμαντες. Τρεις γιγαντιαίες προσωπικότητες. Τρεις περίλαμπροι αστέρες, που κράτησαν ψηλά τη δάδα της πίστεως, διετήρησαν άσβεστο τον πυρσό της αγάπης, διέτρεξαν το στίβο της ζωής λαμπαδηφόροι και πρόσφεραν τους εαυτούς τους ολοκαυτώματα στο Βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Τρεις ακατάβλητοι Αγωνιστές, που έδωκαν στους χρόνους τους δυναμικό παρόν, μετέδωσαν ζωή και πνοή.
Τρεις φλεγόμενοι δαυλοί, που με τη Θεία φλόγα άναψαν πνευματική πυρκαϊά στις καρδιές των συγχρόνων τους. Πυρκαϊά, που εξακολουθεί έκτοτε να πυρπολεί εκατομμύρια ψυχές.
Τρεις μεγάλοι φωστήρες, που ακτινοβολούν δια μέσου των αιώνων το σωστικό φως του Ευαγγελίου.
Τρεις διαπρύσιοι κήρυκες.
Τρεις σοφοί, αλλά ταπεινοί.
Τρεις γίγαντες του πνεύματος.
Τρεις όντως Μεγάλοι.
Σ’αυτούς, λοιπόν, αφιερώνεται η 30η Ιανουαρίου. Αυτούς ατενίζουμε, αυτούς θαυμάζουμε κι αυτούς απαιτείται να μιμηθούμε.
Οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της Ορθοδοξίας διακρίθηκαν σαν στυλοβάτες της Ορθόδοξης πίστεως, σαν υπέροχοι Διδάσκαλοι του Γένους, σα μεγάλοι μύστες των ελληνικών γραμμάτων, του ελληνικού πνεύματος, της ελληνικής σοφίας.
Αν και έζησαν σε μια εποχή ταραχής και αβεβαιότητας, όπου οι διωγμοί μεν είχαν λήξει, αλλά οι αιρέσεις ήταν εμφανείς και με τις τεράστιες διαστάσεις τους, απειλούσαν να καταπνίξουν τα ιερά δόγματα της πίστεώς μας.
Γιὰ να καταπολεμηθούν, λοιπόν, οι αιρέσεις έπρεπε να υπάρξουν άνδρες φωτεινοί, θαρραλέοι και μαχητικοί, με ακράδαντη πίστη προς τον Χριστό και πολύπλευρη μόρφωση. Όλα αυτά τα συνεδύαζαν οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, οι τρεις Ιεράρχες.
Και οι τρεις υπήρξαν διακεκριμένοι εργάτες του πνεύματος. Συνδύαζαν σοφία και αυστηρότητα ζωής.Ήθος άφθαστο και σθένος απαράμιλλο. Θάρρος σπάνιο και σταθερότητα άκαμπτη. Μαχητικοί,αλλά και ευαίσθητοι.Ήλθαν σε ρήξη με βασιλείς. Ανέτρεψαν ιδέες αντικοινωνικές, διδασκαλίες αιρετικές. Άναψαν φώτα σωστικά για όλη την ανθρωπότητα.Ήταν ζωντανά πρότυπα αυταπάρνησης, φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας.

Υπηρέτησαν τον Θεό και διακόνησαν τον άνθρωπο.
Αλλ’ ας γνωρίσουμε καλύτερα αυτούς τους θεοπρόβλητους και θεοφώτιστους άνδρες.
Ο ΜΕΓΑΣ Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Σ γεννιέται στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Δέχεται τα νάματα της πίστεως από τη μητέρα του Εμμέλεια.
Εύστροφος νους μορφώνεται πολύπλευρα. Η πολυμάθεια των γνώσεων, η ασκητική ζωή και η αγιότητα του προσώπου, δρουν συντελεστικά στην άνοδό του στον Αρχιερατικό Θρόνο.
Ορθοδοξεί και ορθοφρονεί και μάχεται ρητορικά και γενναία για την πίστη του Χριστού. Κατατροπώνει τους κακοδόξους και αναπτερώνει τους Ορθοδόξους.
Προβαίνει σε ένσοφες μεταρρυθμιστικές προτάσεις για τον Μοναχισμό, απόρροια της πλούσιας εμπειρίας του.
Δίνει πνοή στη φιλανθρωπία, με το συγκρότημα της Βασιλειάδας, των ποικίλων δηλαδή ευαγών ιδρυμάτων.
Η ποιμαντορία του αρίστη.
Στα 50 όμως χρόνια γήϊνης ζωής αναχωρεί για τη χώρα του Φωτός.
Εζησε λίγα χρόνια, αλλά άφησε στην ανθρωπότητα τεράστιο πνευματικό έργο.
Ο ΑΓ. Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Σ γεννιέται στην Αριανζό της Καππαδοκίας.
Δέχεται χριστιανική ανατροφή από τη θεοσεβή μητέρα του Νόννα.
Σπουδάζει ρητορική στην Αθήνα και συνδέεται άρρηκτα με το Μ. Βασίλειο.
Χειροτονείται Πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο πατέρα του, αλλά αναχωρεί για την έρημο του Πόντου, μαζί με το Μ. Βασίλειο, για αγώνες ασκητικούς.
Οι παρακλήσεις όμως των οικείων του τον επαναφέρουν στην πατρίδα. Τότε βιώνει τη θλίψη των αλλεπάλληλων εκδημιών αδελφών και γονέων.
Ο Θεός οδηγεί κατόπιν τα βήματά του στην Κων/λη, όπου κατακεραυνώνει τους Αρειανούς και αναδεικνύεται Πατριάρχης Κων/λεως.
Αντιδραστικὲς όμως κινήσεις αντιπάλων Επισκόπων τον αναγκάζουν σε παραίτηση. Αναχω-ρεῖ, έτσι, για την Αριανζό, όπου συνεχίζει το συγγραφικό έργο και εκδημεί ειρηνικά, αφού έζησε και έδρασε Θεάρεστα.
Ο ΑΓ. Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ είναι γόνος της Αντιοχείας. Πατέρας του ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η ευσεβής Ανθούσα, από την οποία δέχεται χριστιανική γαλουχία.
Πτυχιούχος πολλών επιστήμων, αλλά οικιστής της ερήμου εκούσιος.
Εισέρχεται στην ιερατική οικογένεια και χειροτονείται Πατριάρχης Κων/λεως.
Δεινὸς ερμηνευτής της Αγίας Γραφής.
Αδυσώπητος ελεγκτής της παρανομίας,εξορίζεται, τρεις φορές, από την αυτοκράτειρα Ευδοξία.
Τελικὰ στην Κουκουσό της Αρμενίας τερματίζει τη γήϊνη πορεία του, αφού αφήνει τεράστιο συγγραφικό έργο.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ!
Τρεις αναμορφωτές της Οικουμένης.
Τρεις διαχρονικοί Οδηγητές των ανθρώπων προς τη Βασιλεία του Θεού.
Πού οφείλουν όμως αυτή την ακτινοβολία τους οι τρεις Μεγάλοι άνδρες ; Αναμφίβολα στα πρόσωπα, που σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα τους. Κι αυτά δεν είναι άλλα από τις πανάξιες και πανευλαβείς μητέρες τους.
Η μητέρα του Βασιλείου Εμμέλεια ανέλαβε να διαπλάσσει την ψυχή του.Του έδωσε, λοιπόν, τη Θεία πνοή, που ξεχείλιζε από την ψυχή της και την αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους. Φρόντισε το ροδόσταγμα της πίστεως να σταλάξει στην εύπλαστη παιδική ψυχή του Τοιουτοτρόπως ριζώθηκαν βαθιά στην ψυχή του τα αγνότερα και υψηλότερα ιδανικά. Αναδείχθηκε σοφός και Άγιος. Με τη Βίβλο στο χέρι και τον Χριστό στην καρδιά μεγάλωσε.
Στην Καισάρεια πέρασε την εφηβεία του. Το περιβάλλον ήταν ηθικά χαμηλό. Αλλ’ ο Βασίλειος, κυρίαρχος στον ορίζοντα της εφηβικής του καρδιάς, δεν άφηνε ποτέ το ανθισμένο του δένδρο να ρίξει κάτω τα άνθη του. Στις σκέψεις και στους λόγους του προσεκτικός, στη συμπεριφορά του άμεμπτος, καθώς είχε διδαχθεί από τη μητέρα του.
Απὸ τη μητέρα του, ακόμη, διδάχθηκε τις φιλανθρωπικές ευαισθησίες, οπότε σαν Επίσκοπος της Καισάρειας διακρίθηκε για τη φιλανθρωπία του. Ποταμοί αγάπης και καλωσύνης ξεχείλισαν από την ευαίσθητη ψυχή του και έγινε το βάλσαμο, το οποίο θεράπευε πληγές και ανακούφιζε πόνους, η σκέπη, η οποία εσκέπαζε πλάσματα αδύνατα και επροστάτευε φτωχούς και δυστυχισμένους. Η περίφημη Βασιλειάδα είναι δική του πρωτοβουλία.
Η Εμμέλεια, άγρυπνη στο κάστρο της ψυχής του Βασιλείου φρόντισε να τον συνδέσει άρρηκτα με τον Χριστό. Έκτοτε ο Χριστός ηλέκτριζε την ψυχή του. Ο Χριστός πυρπολούσε την καρδιά του. Ο Χριστός ήταν το ψωμί, που χόρταινε την πείνα του, το κρυστάλλινο νερό, που έσβηνε τη δίψα του, ο μοχλός κάθε πράξεώς του. Ήταν η κινητήρια δύναμη, η δύναμη, που τον ανέβασε στα απροσπέλαστα ύψη της αγιότητας και της δράσεως.

Αλλά και ο Άγιος Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Σ ο Θ Ε Ο Λ Ο Γ Ο Σ διέθετε μία αξιόλογη μητέρα, την Νόννα. Ευσεβής και ενάρετη η Νόννα, από τα πρώτα του βήματα τον επότιζε με τα Θεία νάματα της πίστεως, με την έμφλογη αγάπη στον Θεό και κατ’ επέκταση στον άνθρωπο. Οι γονείς του τον αφιέρωσαν στον Θεό. Στο εσωτερικό του Γρηγορίου πλέον κυριαρχούσε η αγία απόφαση να πορευθεί σταθερά τη ζωή της πίστεως.
Σαν ιερέας στη Ναζιανζό στάθηκε η ψυχή της αγάπης και ο δάσκαλος του λαού. Ο πτωχός, ο ξένος, ο γυμνός, γι’ αυτόν ήταν ο ίδιος ο Θεός.
Με όπλα την υπέροχη ευγλωττία του, τη βαθιά γνώση της Αγίας Γραφής και των Ελλήνων φιλοσόφων, την ποιητική του φαντασία και την αγία ζωή του, έδωκε νικηφόρες μάχες κατά των Αρειανών.
Η συμβολή της μητέρας του σ’όλη του την πορεία ήταν καθοριστική.
Το πέρασμά του από τη γη ελπιδοφόρο, νικηφόρο αισιόδοξο.
Ήταν ένας Αγωνιστής και κέρδισε την Αιωνιότητα…

Και η τρίτη μεγάλη μορφή, από τους τρεις Ιεράρχες, ο Α Γ Ι Ο Σ Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ, χρεωστεί την πρόοδό του στη μητέρα του Ανθούσα. Η Ανθούσα υπόδειγμα αρετής, τιμιότητας και ευσέβειας, δεν άφηνε ευκαιρία χωρίς να σπείρει στο χωράφι της καρδιάς του Ιωάννη το σπόρο της Χριστιανικής Αλήθειας.
Τον ανέθρεψε με ευσέβεια και ρίζωσε στην ψυχή του το σεβασμό και την αγάπη στα διδάγματα του Σωτήρα μας. Το όνειρό της ήταν να δώσει στην κοινωνία ένα πνευματικό έργο τέχνης. Και όντως το πέτυχε. Ο Ιωάννης αναδείχθηκε επίγειος Άγγελος, Ουράνιος άνθρωπος, που αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου.
Η είσοδός του στην ιερατική διακονία σηματοδότησε τη γήϊνη πορεία του. Διακρίθηκε για την ευσέβεια και τη φιλανθρωπία, αλλά και την εξαίρετη ευγλωττία. Οι λόγοι του προκαλούσαν ρίγη ενθουσιασμού. Γι’ αυτό και ωνομάσθηκε Χ ρ υ σ ό σ τ ο μ ο ς.
Αλλὰ και ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε θεοπρόβλητος και λαοπρό-βλητος. Με την εξαίρετη τόλμη και την ευφράδεια του λόγου του καυτηρίαζε κληρικούς και πολίτες και δε φοβήθηκε να επιτεθεί εναντίον και της αυτοκράτειρας και να καυτηριάσει την παράνομη ζωή της. Επακόλουθο να συκοφαντείται και να εξορίζεται, αλλά να παραμένει πιστός στην μητρική πνευματική παρακαταθήκη. Κύματα μεγάλα ορθώθηκαν εναντίον του, αλλά δε κατώρθωσαν να καταποντίσουν το πλοίο του. Ο Ιησούς, που η μητέρα του εδίδαξε, ήταν για πάντα μαζί του. Ποιόν είχε πλέον να φοβηθεί ;
Κάποτε, όμως, η αλύγιστη λεύκη έπεσε, αφού δέχθηκε αλλεπάλληλα κτυπήματα στον κορμό της. Το 407 μ.Χ. η ψυχή του φτερούγισε στις Ουράνιες Σκηνές, για να ευφραίνεται αιώνια.

Αυτοί υπήρξαν οι Μεγάλοι της Εκκλησίας μας Διδάσκαλοι, οι ασάλευτοι πύργοι της Εκκλη-σίας, αλλά και οι στυλοβάτες του Έθνους.
Παράλληλα, βέβαια και οι πανευλαβείς μητέρες τους πρωτεργάτριες στην χριστια-νική ανατροφή τους. Οι τρεις αυτές μητρικές υπάρξεις έδωκαν το είναι τους για να διαμορφώσουν τα παναξιόλογα αυτά πνευματικά αναστήματα, τους τρεις Ιεράρχες. Είναι οι αρχιτεκτόνισσες του πνευματικού τους οικοδομήματος.

Συμπερασματικά : Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Τριών Ιεραρχών, όλοι μας.
Μητέρες, μημιθείτε την Α ν θ ο ύ σ α , την Ε μ μ έ λ ε ι α , τη Ν ό ν ν α .
Σμιλεύσετε με της πίστεως τη σμίλη το χαρακτήρα των νεαρών βλαστών σας.
Χαλυβδώσετε το φρόνημά τους. Αγρυπνήσατε πάνω από την εύπλαστη, παιδική ψυχή τους. Να εμπνεύσετε μεγάλα ιδανικά, σταλάζοντας στην καρδιά τους το μύρο της αρετής, το οποίο ανάβει τη φλόγα, τη φλόγα της αγάπης στον Ιησού.
Εὰν μια τέτοια θεία φλόγα ανάψετε στις αθώες παιδικές ψυχές, να είσθε βέβαιες, ότι το έργο σας και η προσπάθειά σας θα καρποφορήσουν και τα παιδιά σας θα ανεβούν σταθερά, ακλόνητα, θαρραλέα τα σκαλοπάτια της μόρφωσης του πνεύματος.
Σήμερα, περισσότερο,όσο ποτέ άλλοτε,αναζητούμε άξιες μητέρες,για τη διαπαιδαγώγηση των νέων.
Σήμερα η πατρίδα μας, για να κατορθώσει να βαδίσει το δρόμο της προόδου, απαιτείται κάθε μητέρα να γίνει μια νέα Εμμέλεια, νέα Ανθούσα, νέα Νόννα.
Καὶ τότε, αν γαλουχήσετε τα παιδιά σας με τα ζωογόνα νάματα της πίστεως, αν τα καθοδηγήσετε στο δρόμο της αρετής, θα έχετε εκπληρώσει την υψηλότερη αποστολή σας , θα έχετε προσφέρει στην Ελλάδα μας, στην Ορθοδοξία, νέο Βασίλειο, νέο Γρηγόριο, νέο Χρυσόστομο, αλλά και θα έχετε ετοιμάσει αδιαμφισβήτητους Αγίους Ουρανο-πολίτες, οι οποίοι θα απολαμβάνουν την ανεκλάλητη χαρά και ανεκδιήγητη ομορφιά της Αιωνιότητας, στην αείφωτη Χώρα τ’ Ουρανού.-

Η υψικάμινος.

ΚΥΡ. ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Ματθ. ιε΄ , 21 – 28 )
Η ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ.
«Ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυϊδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. »(Ματθ. ιε΄,22).
Οι προπτωτικοί άνθρωποι είχαν εύσημο γνώρισμα την ενότητα με τον Θεό, τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους, τη δημιουργία καθολικά.
Η πτώση των Πρωτοπλάστων σηματοδότησε τη διάσπαση της ενότητας. Έκτοτε οι πτωτικές τάσεις, με τη διάπραξη της αμαρτίας επέφεραν την αλλοίωση του ανθρώπου, την απώλεια της «αγαπητικής κοινωνίας», την ανάπτυξη της «αυτονομημένης ατομικότητας».
Η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, με την κένωση και την θυσιαστική αγάπη, έδωκε τη δυνατότητα της ανάδειξης του ανθρώπου - ατόμου σε πρόσωπο. Τοιουτοτρόπως οι Χριστοποιημένοι άνθρωποι, που βίωσαν την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και είναι Θεωμένοι, ζουν το πανανθρώπινο δράμα. Η προσωπική τους αμαρτία προκαλεί πόνο προσωπικό, αλλά και κατ’ επέκταση βαρύνει τη ζωή όλης της ανθρωπότητας.
Με την έξοδο από τον κλοιό του ατομισμού οι αμαρτίες όλων των ανθρώπων της γης βιώνονται σε προσωπικό επίπεδο και δημιουργούν πόνο αφόρητο.
Και η Χαναναία του Ευαγγελίου κραυγάζει ικετευτικά, για τη σωτηρία του παιδιού της, που είναι και δικός της πόνο : «Ελέησόν με,Κύριε, Υιέ Δαυϊδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμο-νίζεται.».
Ζητά επίμονα το έλεος του Κυρίου. Ο πόνος της δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Ιησού. Η θλίψη γίνεται ο κρίκος, που την συνδέει με τον Κύριο, το χωνευτήρι, απ’ όπου αναπηδά η πίστη στον Χριστό. Ο ανήφορος του πόνου έγινε το μονοπάτι, που την οδήγησε κοντά στον Θεό.
Η κάμινος του πόνου έγινε υψικάμινος, που πρόσφερε μία καρτερία αξιοθαύμαστη.
Στην πάλη της με τον Ιησού η Χαναναία υπομένει, όταν ο Διδάσκαλος κωφεύει στην παράκλησή της.
Επιμένει, όταν η αίτησή της απορρίπτεται. Καρτερεί, όταν παρομοιάζεται με «κυνάριον» και απαντά στον εξευτελιστικό χαρακτηρισμό με μια ικεσία, που καταρρίπτει την άρνηση του Ιησού.
«Δος μου, Κύριε, τα ψιχία, που δικαιούνται τα κυνάρια. Ένας λόγος Σου, μια κίνησή Σου, με καλύπτουν και κατασβήνουν το καμίνι του πόνου, επιλύουν το πρόβλημά μου.»
Οι μεγαλειώδεις πίστη και καρτερία της αποσπούν τη θριαμβευτική επιβράβευση του Κυρίου: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις ! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης.»(Ματθ. ιε΄,28).
Η θλίψη τροφοδοτεί την πίστη και την υπομονή και αιωνοποιεί τις κινήσεις μας.
Η υψικάμινος του πόνου προσφέρει τα όπλα της πίστης και της καρτερίας, με τα οποία οι αγωνιστές μάχονται ηρωϊκά και νικούν τρισένδοξα.-

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ Α.α.47 ΙΑΝ.-ΦΕΒΡ. 2012.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, ΚΑΡΠΟΦΟΡΟ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ 2012
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ

ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 47 ΙΑΝ.-ΦΕΒΡ. 2012

Διανέμεται δωρεάν.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει&ἐπιμελεῖται(ΔυνάμειΘεοῦ)Ε.Α.Κ.

**********************************************************

ΖΩΗΦΟΡΑ ΡΗΜΑΤΑ

Ε Ξ Α Γ Ο Ρ Α του Χ Ρ Ο Ν Ο Υ.
Ο χρόνος είναι δημιούργημα του Θεού. Ο Θεός, ο «παλαιός των ημερών», υπήρχε προ του χρόνου, είναι υπέρ του χρόνου και αποτελεί τον αίτιο του χρόνου.
Ο χρόνος είναι ευλογία του Θεού, διότι όταν αξιοποιηθεί από τον άνθρωπο εξασφαλίζει τη σωτηρία του.
Ο χρόνος αξιοποιείται, όταν επιτευχθεί μέσα στο χρόνο η βίωση της ζωής και παρουσίας του Θεού. Τότε οι πράξεις αιωνοποιούνται, γιατί Αιωνιότητα δεν είναι η πέρα από το χρόνο ζωή, αλλά η μέσα στο χρόνο κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Όταν ο άνθρωπος βιώνει καθημερινά την Ορθόδοξη Ασκητική και μετέχει της Μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, επιτυγχάνει την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου, τη θέωση. Τότε γίνεται πρόσωπο, υπερβαίνει το χρόνο και ζει το αιώνιο, τον Ίδιο τον Θεό.
Η υπέρβαση του χρόνου επιτυγχάνεται με την ανάπτυξη επικοινωνιακής σχέσης ανθρώπου και Θεού, την προσευχή.
Η καρδιακή προσευχή σε συνάρτηση με την άσκηση και τη μετοχή στη Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, επιφέρει την ένωση με τον Θεό.
Ο άνθρωπος της προσευχής και της άσκησης, της λατρείας και της Μυστηριακής μετοχής είναι απελεύθερος των δεσμών του χρόνου, εξαγιάζει το χρόνο και εξαγιάζεται μέσα σ’ αυτόν. Ζει στιγμές αιωνιότητας από εδώ στη γη, εμπειρίες μοναδικές, πλήρεις ευλογιών.
Η όλη ζωή στη γη, με τις ποικίλες εκφάνσεις και δραστηριότητες, απαιτείται να διαδρα-ματίζεται κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας, για να είναι σωτήρια. Ο χρόνος της ζωής στη γη εξασφαλίζει τον Παράδεισο ή την Κόλαση.
«Ποία γαρ η ζωή υμών; ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη.»(Ιακ. δ΄, 14), τονίζει ο Απ. Ιάκωβος.
Αυτό το παρόν πρέπει να επωφεληθούμε. Να το γεμίσουμε με έργα θυσίας, με καλλιέργεια του εαυτού μας σε βάθος, με κινήσεις μεταστροφικές, για μετάνοια, με επενδύσεις σωτήριες.
Η δική μας βιοτή με την εξαγορά του χρόνου προκαλεί ανοίγματα προς τον Θεό με διηνεκείς προεκτάσεις , ενώ η απώλεια του χρόνου προξενεί την αιώνια καταδίκη μας. Η επιλογή δική μας. Η ανάγκη επείγουσα. Η αναβολή ολέθρια.
Προσοχή και εγρήγορση, λοιπόν. «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι.»( Εφεσ. ε΄, 16) είναι και η Παύλεια προτροπή.-

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ
ΑΓΙΑ Π Ε Ρ Π Ε Τ Ο Υ Α. -Μία ηρωΐδα της πίστεως.-
Το δένδρο της Ορθοδοξίας υπεραιωνόβιο είναι, ποτισμένο με αίμα ηρώων. Η Εκκλησία μας είναι Εκκλησία Μαρτύρων. Αναρίθμητες ψυχές απαρτίζουν την στρατιά των Μαρτύρων και κοσμούν τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ψυχές αγωνιστικές και θαρραλέες, τολμηρές και φλογερές, θυσιάζουν κάθε ανθρώπινη αγάπη μπροστά στη θεία Αγάπη.
Μια τέτοια γυναικεία μορφή είναι η Αγία ΠΕΡΠΕΤΟΥΑ. Πατρίδα της η πόλη Θουβρίτανα της Αφρικής. Γεννιέται από αρχοντική οικογένεια και ανατρέφεται μέσα στην πολυτέλεια. Σε ηλικία 22 ετών οι γονείς της την παντρεύουν με αξιωματούχο νέο και αποκτάει ένα παιδί. Από τον Σάτυρο κατηχείται στην πίστη του Χριστού. Η Περπέτουα ζει τις πρώτες στιγμές της Υψηλής γνωριμίας της με τον Κύριο. Ο σύζυγός της, φανατικός ειδωλολάτρης, πληροφορείται την χριστιανική ιδιότητά της και την εγκαταλείπει με το βρέφος. Η γενναία Χριστιανή συνεχίζει τη χριστιανική της πορεία. Μελετάει, προσεύχεται και προσπαθεί να εναρμονίζει τη ζωή της με το θέλημα του Θεού. Κάθε μέρα και περισσότερο αυξάνει η πίστη και η αγάπη της στο Χριστό. Κι η ώρα της ομολογίας δεν αργεί. Ο αυτοκράτορας Βαλεριανός κηρύσσει διωγμό κατά των Χριστιανών. Η Περπέτουα συλλαμβάνεται μαζί με άλλους Χριστιανούς και φυλακίζεται. Οι συνθήκες διαβίωσης στα σκοτεινά και υγρά κελλιά των φυλακών είναι τρομερές. Οι μαστιγώσεις και οι εξυβρίσεις, οι ραβδισμοί και οι εξευτελισμοί εξαπολύονται καθημερινά, αλλ' αντικρούονται ηρωϊκά. Η περήφανη αρχοντοπούλα είναι αποφασισμένη να υποφέρει για τον Χριστό.
Ο πατέρας της την επισκέπτεται και προσπαθεί να τη μεταπείσει. Η εμμονή και η ετυμηγορία της τον εξαγριώνουν και αποχωρεί νικημένος.
Η Περπέτουα δέχεται το βάπτισμα και παίρνει την Θεία Χάρη. Προσεύχεται θερμά, οραματίζεται κι ενδυναμώνεται. Στη φυλακή φέρνουν το βρέφος της για θηλασμό κι εκεί αναμένει τη μέρα της δίκης.
Ο πατέρας της επανεμφανίζεται και προσπαθεί να την συγκινήσει προβάλ-λοντας τα γηρατειά, την οικογενειακή τιμή, το σπλάγχνο της. Η Περπέτουα ιεραρχεί τις αξίες· σέβεται τον πατέρα της, τιμά την οικογένειά της, αγαπάει το παιδί της, αλλά πάνω απ' όλα υπεραγαπάει το Χριστό. Η απάντησή της είναι κατηγορηματική: «Πατέρα, το όνομα Χριστιανή τιμάει την οικογένειά μας, το δε παιδί μου το παραδίδω στην αμέριστη προστασία του Θεού».
Σε λίγο η ανάκριση αρχίζει κι η Περπέτουα παρά την συναισθηματική πίεση ομολογεί σθεναρά την πίστη της και κατατροπώνει το δικαστή με τις απαντήσεις. Η απόφαση είναι καταδικαστική: Θα ριφθεί στα θηρία.Η ηρωΐδα Χριστιανή πανηγυρίζει. Μένει στη φυλακή κι αναμένει τη μέρα του μαρτυρίου. Προσεύχεται, κοινωνεί κι είναι πανέτοιμη. Ο Κύριος είναι μαζί της και την ενισχύει με οπτασίες. Η μέρα του μαρτυρίου φθάνει. Οι Μάρτυρες πασίχαροι παρελαύνουν για το αμφιθέατρο. Η Περπέτουα προχωρεί αγέρωχα, βαδίζει για τον Ουρανό. Σε λίγο μία δάμαλις τρυπάει με τα κέρατα το σώμα της και την εκσφενδονίζει. Πονάει, αλλά ορθοστατεί. Η αντοχή της προκαλεί τον θαυμασμό του κόσμου. Ένα ξίφος την αποκεφαλίζει για να δώσει το «παρών» στὸ προσκλητήριο κάλεσμα του Κυρίου, εκεί στα Ουράνια Σκηνώματα.Την τιμάμε την 1η Φεβρουαρίου.-

Ν Υ Ξ Ε Ι Σ
"Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί."( Α΄ Κορ. ιε΄, 33 )
Ο άνθρωπος μεταπτωτικά είναι επιρρεπής προς τις επιδράσεις.
Η κοινωνία ποικιλότροπα προσφέρει δελεαστικές προτάσεις, αμφίβολες προσκλήσεις, κίβδηλες λύσεις. Η επικοινωνιακή σχέση με πρόσωπα, που δεν διαθέτουν ταυτόχρονα και προϋπο-θετικά ένθερμη αγαπητική σχέση με τον Θεό, οδηγούν σε καταληκτική φθορά του πνευ-ματικού οικοδομήματος.
Η ανορθόδοξη πρακτική ζωη καταλυτική για τα χρηστά ήθη.
Το ομόδοξο και ομότροπο ορθόδοξο ύφος και ήθος φερεγγυάται την ορθή πορεία προς τον Ουρανό. Ας το προσέξω, λοιπόν.-

«Έστω πας άνθρωπος ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι, βραδύς εις οργήν.»( Καθ. Επ. Ιακ. α΄, 19 ).
Ακούω πρόθυμα, σκέπτομαι προσεκτικά, αποφασίζω σωστά.
Μιλώ φειδωλά,σιωπώ διακριτικά, μιλώ σιωπηλά.
Υπομένω καρτερικά, αυτοκυριαρχώ εμφαντικά, οργίζομαι κατάλληλα.
Οι προτροπές του Απ. Ιακώβου καθοριστικές, αυθεντικές, προσκλητικές.
Η αποδοχή επιλογή μου. Η ωφέλεια δική μου.-

Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α
Επιθυμείς την ε λ ε υ θ ε ρ ί α
κι επιδιώκεις τη δουλεία. Τι ειρωνεία !

Θέλεις να ‘σαι π ρ ώ τ ο ς;
Στάσου τ ε λ ε υ τ α ί ο ς.

Οι συντεταγμένες της α γ ά π η ς
ξεκινούν από το ΘΕΟ,
περνούν από τον ά ν θ ρ ω π ο
και καταλήγουν στο ΘΕΟ.

Χαλιναγωγώντας το σ ώ μ α,
ελευθερώνεις την ψ υ χ ή.

Η α γ ά π η στον ε χ θ ρ ό,
ολικός α φ ο π λ ι σ μ ό ς είναι.-

Υ π ό μ ε ι ν ε σιωπηλά.
Σ ι ώ π α υπομονετικά.

Στο καμίνι της θ λ ί ψ ε ω ς,
κρύβεται το διαμάντι της π ί σ τ ε ω ς.

Π ρ ό τ υ π ά μας οι Άγιοι.
Κ ρ ι τ έ ς μας τα έργα τους.-

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Εάν δεν δέχεσαι τον ξένο, όπως θα δεχόσουν τον Χριστό, καλύτερα να μη τον δεχθείς καθόλου. Εάν όμως τον δέχεσαι σαν τον Χριστό, τότε μη ντραπείς να πλύνεις τα πόδια του Χριστού.

Ο φτωχός δεν επιθυμεί τόσο πολύ τα αναγκαία, όσο λαχταρά ο πλούσιος τα περιττά. Ούτε πάλι έχει ο φτωχός τόση ικανότητα στο να μεταχειριστεί την πονηριά, όση δύναμη έχει προς αυτό ο πλούσιος.

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγαθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών, ούτε σαν δούλος, αλλά ως ελεύθερος.

Ο Θεός, όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει να τα αποκτήσουμε και να τα χρησιμοποιούμε. Διότι τότε πλέον τα κατέχουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι και όχι όπως έχουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους.

Ανθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι’ αυτό σου δόθηκε το στόμα από τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.

Μην περιμένεις την ημέρα του θανάτου σου για να μάθεις την αδυναμία σου. Διερεύνησε τον εαυτό σου όσο ακόμα ζει, προχωρώντας με τη σκέψη σου στο εσωτερικό του και τότε θα δεις όλη τη μηδαμινότητά του.

Δεν είναι και τόσο φοβερό το να κλαίμε, αγαπητοί μου, αλλά το να πράττουμε έργα άξια για κλάματα. Επίσης δε είναι αποκρουστικό το να οδύρεται κανείς, αλλά το να εκτελεί πράξεις άξιες για οδυρμούς.

Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις την πτωχεία, να ιατρεύεις την συμφορά, να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει.

Αν γεράσεις σήμερα με την αμαρτία, αύριο γίνε νέος με την μετάνοια.

Προσοχή! Ο Διάβολος (για να σε παγιδέψει) άλλαξε την σειρά των πραγμάτων και έδωσε την ντροπή στην μετάνοια και την παρρησία στην αμαρτία.

Η αγάπη αλλάζει θετικά την φύση των πραγμάτων.-

ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

« Επεφάνη γαρ η Χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις.»( Τιτ. β΄ , 11).
Ο άνθρωπος πλασμένος«κατ’ εικόνα» του Αρχέτυπου Λόγου με δυνατότητα να φθάσει στο « καθ’ ομοίωσιν ».
Προορισμός του ανθρώπου η θέωση. Η σωτηρία του ανθρώπου κοινή Αγιοτριαδική ενέργεια και επιθυμία.
Η Τριαδική Θεότητα συναπαρτίζεται από τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιο Πνεύμα. Τρία Πρόσωπα, που συνδέονται μεταξύ τους ομοουσίως, αδιαιρέτως, ασυγχύτως. Τρεις υποστάσεις με κοινή φύση, ουσία, ενέργεια και δόξα.
Ο Πατήρ γεννά προαιωνίως τόνΥιό και εκπορεύει το Πανάγιο Πνεύμα.
Νους , Λόγος, Πνεύμα, ο Τριαδικός Θεός των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Η ενανθρώπηση του Λόγου «κατ’ ευδοκία» θέλημα του Τριαδικού Θεού, ανεξάρτητα από την πτώση του ανθρώπου.
Μοναδικός τρόπος σωτηρίας του ανθρώπου, του κτιστού, η ένωση του κτιστού και του ακτίστου στην υπόσταση του Λόγου.
Κατά τη Βάπτιση του Χριστού έχομε μία Θεοφάνεια, εφ’ όσον μαρτυρεί ο Πατήρ το ομοούσιον του Υιού και επιβεβαιώνει την αγάπη Του προς τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα παρίσταται «ωσεί περιστερά» και δηλοποιεί τη λύση του κατακλυσμού της αμαρτίας.
Το μυστήριο της Τριαδικής Θεότητας και η άκτιστη ζωοποιός, σωτηριοποιός και Θεοποιός Θεία Χάρη παραμένει ακατανόητη και απρόσιτη από τον άνθρωπο, που βιώνει την υπαρξιακή αλλοτρίωση.
Η αυθυπέρβαση, η έξοδος από την εγωκεντρική εσωστρέφεια και η αγαπητική περιχώρηση στο είναι των άλλων, σηματοδοτούν τη γνώση της Αγιοτριαδικής υποστάσεως.
Η φιλαυτία προξενεί εμπειρίες Κόλασης, ενώ η φιλοθεϊα και φιλαλληλία δημιουργούν βιώματα Παραδείσου.
Η μετάνοια επιφέρει την απαλλαγή από τα πάθη και δημιουργεί Κατοικητήρια Τριαδικού Θεού.
Η μεταστροφική πορεία εξασφαλίζει τη γνώση του υπέρλογου μυστηρίου και την ανάδειξη Ουρανοπολιτών σεσωσμένων .
Κατά τα Θεοφάνεια, συμπερασματικά, ο Θεάνθρωπος Κύριος βαπτίζεται και η ανθρωπότητα ενισχύεται, η Θεότητα επιβεβαιώνεται, η Τριαδικότητα αποκαλύπτεται, το υπόδειγμα δίδεται, η ταπείνωση υποδεικνύεται, ο αγιασμός παρέχεται.
Ο άνθρωπος απορεί. Η φύση τρέμει. Οι Άγγελοι καταπλήσσονται. Οι Ουρανοί αγάλλονται.
Για τη Βάπτιση του Χριστού ρόλο καθοριστικό διαδραματίζει ο Τίμιος Πρόδρομος.
Είναι ο ταπεινός δούλος του Θεού, ο ακάματος διάκονος του Θεϊκού έργου, ο οποίος υπακούει και αναδεικνύεται ανάδοχος του Υιού του Θεού.