Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

28.7  ΟΣΙΑ  ΕΙΡΗΝΗ   Χρυσοβαλάντου

Γέννημα  της  Καππαδοκίας  και  καρπός   ευγενών  γονέων  η  Ειρήνη. Όμορφη και ενάρετη ελκύει  τον  πρίγκηπα  Μιχαήλ, γυιο της Βασίλισσας  Θεοδώρας και είναι υποψήφια σύζυγός του.

Κατευθυνόμενη  προς το Βυζάντιο, στον Όλυμπο, συναντά  τον προορατικό Γέροντα  Ιωαννίκιο και  πληροφορείται  τη  μελλοντική  της  πορεία.  ΄Οντως  ο  πρίγκηπας  έχει νυμφευτεί και η  Ειρήνη   αποδέχεται  την   προρρηθείσα  Θεϊκή   πρόσκληση.

Προσέρχεται στην  Ι.Μονή Χρυσοβαλάντου  και  κείρεται  Μοναχή. Ζει  την αποταγή   και βιώνει την υποταγή.  Εντρυφά  με  ταπείνωση  και  ασκείται στην επιμονή. Προσεύχεται  αδιάλειπτα  και  αποκτά παρρησία στο Θεό.  Εμπλουτίζεται με θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα.  Αναδεικνύεται  Ηγουμένη  και  χειραγωγεί  αλάθητα.

 Ο Κύριος τη φιλοδωρεί με τρία μήλα  του  Παραδείσου, που της στέλνει  με τον  Άγιο  Ιωάννη  Θεολόγο.

103 ετών εκδημεί και απολαμβάνει το ανέσπερο Φως της παρουσίας Του.-

( Προσόμοιον  Ηχ. Δ΄ Ως  γενναίον…)

Ως  ειρήνης  επώνυμος,

της  ειρήνης  την  έλλαμψιν,

γαληνώς  πρυτάνευσον

ε ι ρ η ν ώ ν υ μ ε,

προς  τους  εν  σκότει  καθεύδοντας`

κακίας  και  μήνιδος

και  οδήγησον  ημάς

προς  ειρήνης  την είσοδον,

ως  αν  φθάσομεν,

προς  ειρήνην,

ης  όριον  ουκ  έστι

και  δοξάσομεν  ειρήνη,

τον  την  ειρήνην  πηγάζοντα.-

Οσιομάρτυς Παρασκευή

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ    ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

                      Βλαστός  της  Ρώμης η Παρασκευή  και καρπός προσευχών των ευσεβών  γονέων  της   Αγάθωνα  και  Πολιτείας. Ανατρέφεται με  παιδεία και νουθεσία  Κυρίου.  Αφιερωμένη  στο  Θεό  «από κοιλίας μητρός», με την εκδημία των γονέων της  διαμοιράζει τα υπάρχοντά της στούς  ενδεείς  αδελφούς  και  θέτει  τόνε αυτό της στη διάθεση  του Θεού. Γίνεται το  εργαλείο  στα  χέρια   Του, το ηχηρό φερέφωνό  Του. Κηρύττει διαπρύσια   το λόγο Του και αγωνίζεται σθεναρά για την εξάπλωση της Βασιλείας Του.

  Η δράση της προκαλεί την οργή του  Βασιλιά Αντωνίνου. Συλλαμβά-νεται πάραυτα, προσκαλείται για θυσία  στα  είδωλα, αρνείται κατηγορηματικά και προσφέρεται  θυσιαστικά. Ρίχνεται σε  λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα, αλλά παραμένει αβλαβής.  Ο Βασιλιάς απορεί, δοκιμάζει το υγρό  και τυφλώνεται.  Η   Οσία  με  θερμή προσευχή  του  χαρίζει  το  φως.  Ο  ίδιος και  οι  φρουροί  του  πιστεύουν στον Χριστό.

            Η ιεραποστολική  δράση  της  συνεχίζεται για να σφραγίσει   αργότερα μαρτυρικά τη  γήϊνη  πορεία  της.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις η Αθλήτρια του Χριστού, των Μαρτύρων κλέος, των Οσίων η χαρμονή. Χαίροις Αθλοφορε, Παρασκευή Οσία, πρεσβείας σου αιτούμεν, δούλοι ανάξιοι.-

Οσία Ευπραξία.

   

 

ΟΣΙΑ  ΕΥΠΡΑΞΙΑ, η αρρενόφρων.

«Θέλω  δε  υμάς αμέριμνους  είναι. Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πώς αρέσει τω Κυρίω» (Α΄, Κορ. ζ΄, 32), δηλώνει προτρεπτικά ο Απ. Παύλος. Η θεαρέσκεια, της όλης ζωής των αγάμων είναι μέριμνα καθημερινή. Μία μέριμνα, που αποβλέπει στην απόλυτη συστοίχηση και εναρμόνιση Θείου και ανθρωπίνου θελήματος. Μία μέριμνα όμως, που εξασφαλίζει την αμεριμνησία, που διασφαλίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις Θεού και ανθρώπου, που οδηγεί ασφαλέστερα στη Βασιλεία του Θεού.

Και οι βιωτές της Παύλειας προτροπής το βεβαιώνουν. Είναι οι αναρί-θμητες μορφές των Οσίων.

Ανάμεσά τους και η Οσία  Ευπραξία. Πατρίδα της  είναι η Κων/λη.  Πατέρας της ο πλούσιος συγκλητικός, ο έμπειρος πολιτικός, ο συγγενής του Αυτοκράτορα Μ. Θεοδοσίου, ο ευσεβής Χριστιανός, ο ενάρετος άνδρας, ο Αντίγονος. Μητέρα  της  η  πλούσια, ευγενής, θεοσεσεβής και χρηστή γυναίκα, η Ευπραξία.

Το ζευγάρι ομόφρονο  και  ομόψυχο διαχειρίζεται θεάρεστα τον πλούτο. Σκορπίζει αφειδώλευτα και καλύπτει σημαντικά ελλείψεις φτωχών. Και η πλούσια φιλανθρωπία προκαλεί την πλούσια Θεϊκή ευλογία. Ένα χαριτωμένο κορίτσι, δώρο κι αυτό του Θεού, προξενεί ανέκφραστη χαρά και ευφροσύνη στους ευλαβείς γονείς. Ευπραξία το ονομάζει ο πατέρας για να  'ναι πιστό αντίγραφο της ενάρετης μητέρας. Στόχος τους η αντιπροσφορά στο Θεό της Ευπραξίας, ως Αγίας.

Οι ίδιοι αποφασίζουν ομόφωνα άσκηση τέλειας εγκράτειας, εσωτερική καλλιέργεια, φιλανθρωπική δράση.

Κυρ. ΣΤ΄ Ματθ.(Ιακ. ε΄10-20) Περί υπομονής.

ΚΥΡ. ΣΤ΄ ΜΑΤΘ. (Ιακ. ε΄10 -20)

Περί υπομονής.

«υπόδειγμα λάβετε, αδελφοί μου, της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οί ελάλησαν το όνομα του Κυρίου. Ιδού μακαρίζομεν τους υπομένοντας· την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε, και το τέλος Κυρίου είδατε, ότι πολύσπλαχνός εστιν ο Κύριος και οικτίρμων».(Ιακ. ε΄10-11).

Ο Θεός ενεργεί πάντοτε αγαπητικά, σωστικά,για τον άνθρωπο, χωρίς να παραβιάζει την ελευθερία  του.  Η πρωτοβουλία ανήκει  στο  Θεό. Από τη δική μας όμως απάντηση εξαρτάται η σωτηρία μας. Είμαστε δηλαδή συνεργοί του Θεού στο έργο της σωτηρίας μας. Αναμφίβολα, χωρίς τη θέληση του ανθρώπου ο Θεός δεν σώζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ελεύθερα αποδέχεται την κλήση και  έκτοτε επιδεικνύει πίστη ακράδαντη στον  Τριαδικό Θεό και Θεάνθρωπο Ιησού.

      Η πίστη, βέβαια, απαιτείται να είναι ενεργός, να εκφράζεται με έργα, τα οποία θα εμπνέονται και θα διαπνέονται από αγάπη ανιδιοτελή, στον Θεό και στον άνθρωπο.

          Η γνησιότητα των έργων της πίστεως θα δοκιμαστεί μέσα στο καμίνι των θλίψεων. Ο Θεός θα ελέγξει, πάντα αγαπητικά, την ποιότητα των έργων της πίστεώς μας.

           Ο πόνος, η θλίψη, οι δυσκολίες και ο θάνατος, θερμομετρούν την πίστη μας. Η υπομονή στον πόνο, η καρτερία στη θλίψη, η μακροθυμία στις  δυσκολίες, η  υπέρβαση  του  θανάτου, εγγυώνται τη γνησιότητα της πίστεως και των έργων μας, εξασφαλίζουν τη σωτηρία μας.

            Η επιτυχής γήϊνη δοκιμασία εχέγγυο και για την τελική κρίση του Θεού.

          Η αυτομεμψία και η μετάνοια ενεργούν συντελεστικά στη σωστική αντιμετώπιση των ποικίλων δοκιμίων, τα οποία η αγάπη του Θεού επιτρέπει και χρησιμοποιεί προκειμένου όλοι να σωθούμε. Ας  ενεργήσουμε  ολόθυμα.

ΚΥΡ. ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ. Λόγοι ανθρώπινοι και Θεανθρώπινοι.

ΚΥΡ. ΑΓ.  ΠΑΤΕΡΩΝ  Δ΄  ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ (Τιτ.  γ΄, 8 – 15)

ΛΟΓΟΙ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ  ΚΑΙ  ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ

                                                                                                   

« μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιΐστασο· εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι.» ( Τιτ. γ΄,9 ).

Οι  «μωρές»  συζητήσεις, οι έριδες και διαμάχες, για ποικίλα θέματα, είναι ανωφελείς και μάταιες και επιβάλλεται η αποφυγή τους, συνιστά ο Απ. Παύλος στον μαθητή του Επίσκοπο Κρήτης Τίτο. 

Η ορθόδοξη διδασκαλία δεν επιδιώκει ανεύρεση της Αλήθειας, αλλά βίωση της Αλήθειας, καθ’όσον η Αλήθεια αποκαλύφθηκε από τον Τριαδικό Θεό.

Ο άνθρωπος, το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, διαθέτει νου και λογική.

Προπτωτικά  ο  νους, Θεοχαρίτωτος, κατεύθυνε  τη  λογική.

Μεταπτωτικά η λογική κυριεύει τον  εσκοτισμένο  νου. Συνεπώς ο αγωνιστής  της  Αλήθειας, βιώνοντας την ορθόδοξη ασκητική, προσπαθεί ο ένθεος νους να χαριτώσει τη λογική.

Η  αχαρίτωτη λογική οδηγεί σε παράχρηση του λόγου. Ο αχαλίνωτος νους ενδιατρίβει σε ανωφελή και μάταια αντικείμενα, τα οποία διασπούν τον νου και τον αποκολλούν από τον Θεό. «Νους δε αποστάς του Θεού η δαιμονιώδης γίνεται η κτηνώδης.»

Οι ανόητες συζητήσεις οδηγούν στην κατάκριση, αυξάνουν τον εγωκεντρισμό, δημιουργούν εσωτερική ταραχή, προκαλούν διάχυση του νου, επιτρέπουν δαιμονικές παρεμβάσεις και συντελούν σε ασθένειες ψυχοσωματικές.

Ο άνθρωπος, που αγωνίζεται για την  Χριστοποίησή του γρηγορεί και ελέγχει τη γλώσσα του.

Ο Χριστοποιημένος άνθρωπος μιλάει Θεανθρώπινα και όχι ανθρώπινα.

Οι Άγιοι Πατέρες διέσωσαν την Ευαγγελική Αλήθεια, την ελευθερία, την αγάπη.

Κι εμείς οφείλουμε να προσφέρουμε λόγο εμποτισμένο στην Ορθόδοξη Παράδοση, ώστε να μην αποβαίνει ανωφελής και μάταιος.-

Κυρ. Δ΄Ματθ.Δουλεία Χριστού.

ΚΥΡ.  Δ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Εκατοντάρχου) {Ρωμ. στ΄ ,18 – 2}

ΔΟΥΛΕΙΑ  ΧΡΙΣΤΟΥ.

«Νυνί δε ελευθερωθέντες από της αμαρτίας δουλωθέντες δε τω Θεώ, έχετε τον καρπόν υμών εις αγιασμόν, το δε  τέλος ζωήν αιώνιον».

         Η παρακοή  των Πρωτοπλάστων επέφερε τον θάνατο και ο άνθρωπος απέκτησε  τάση  πτωτική. Η  πτώση τον κατέστησε δούλο της. Δούλο της αμαρτίας.

   Η δουλεία της αμαρτίας είναι δουλεία των παθών, δουλεία στυγνή, δουλεία  παναιχμαλωτική.

      Δέσμιος του σατανά ο άνθρωπος, εσωτερικά ανελεύθερος, κυριολεκτικά διχασμένος, βαθιά ανειρήνευτος.

        Ο δούλος της αμαρτίας  αποστασιοποιείται από τον Θεό, που είναι η  πηγή της χαράς και της ειρήνης και ζει την τραγικότητα της μοναξιάς, την φρικαλεότητα της αποστασίας, την παγερότητα του θανάτου.

          Η ταπείνωση, με έκφραση τη μετάνοια, σηματοδοτεί την απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας και την υποδούλωση στο Θεό.

         Η δουλεία του Χριστού προϋποθέτει υποταγή στο θέλημα του Θεού και συνεπάγεται την αληθινή ελευθερία.

      Ο δούλος Χριστού αγωνίζεται εκούσια για την απαρέγκλιτη τήρηση των Θεϊκών εντολών, οπότε προσελκύει τη Θεϊκή Χάρη, αναγεννάται και επιτυγχάνει την κάθαρση της καρδιάς, την απελευθέρωση από τα δεσμά των παθών, τη βίωση της ελευθερίας του Χριστού.

         Η δουλεία του Χριστού προσφέρει τον αγιασμό του ανθρώπου, τη θέωση και τελικά την απόκτηση της πανευφρόσυνης  αιώνιας  ζωής.

           Δουλεία αμαρτίας, δουλεία Διαβόλου, θάνατος.

Δουλεία Θεού, ζωή.

           Δούλοι Διαβόλου, δεινοί σκλάβοι.

           Δούλοι Χριστού, αληθινά ελεύθεροι, πανευτυχείς ατελεύτητα.

           Η επιλογή δική μας.-