ΑΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ ο χρυσοχόος.

1/9. ΑΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ,ο χρυσοχόος.

Οι Άγιοι έφθασαν στην θέωση από υπέρλογη λατρεία στον Θεό. Οι Μάρτυρες αντιμετωπίζουν θαρραλέα τα μαρτύρια από υπέρμετρη αγάπη στον Κύριο.
Προτίμηση έμφρονη η παράδοση της καρδιάς τους στον Ιησού. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα Εκείνος.
Κι ο Άγιος Αγγελής ο Νεομάρτυρας προβάλλει τις εμπειρίες του υποδειγματικά.

Ας συνοδοιπορήσουμε και θα ωφεληθούμε.
Πατρίδα του η Κων/πόλη. Στο επάγγελμα χρυσοχόος. Πατέρας έξι παιδιών. Οικογενειάρχης ευσεβής, έντιμος, εργατικός. Συμμετέχει στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Δεν παραλείπει να παρευρίσκεται σε πανηγύρια και γειτονικών χωριών. Είναι η Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο Αγγελής προσέρχεται στον έξω της πόλεως Ναό. Συνεορτάζει με χριστιανούς και διασκεδάζει στο τέλος. Ο Διάβολος εδώ στήνει την παγίδα. Στο χορό συμμετέχουν και εξωμότες χριστιανοί. Αυτοί αρπάζουν και φορούν τα καλύμματα των χριστιανών και τ’ άσπρα σαρίκια τους φορούν στους χριστιανούς. Οι αστεϊσμοί τελειώνουν κι επιστρέφουν όλοι στα σπίτια τους. Το πρωί η επίσκεψη των εξωμοτών στο σπίτι του Αγγελή προγραμματισμένη. Η παρατήρηση για το χριστιανικό κάλυμμα, που τώρα φορεί έντονη. Ο χαρακτηρισμός του Μωαμεθανού εκτοξεύεται. Ο Αγγελής κατάπληκτος διαμαρτύρεται με αγανάκτηση. Η προσαγωγή του στο κριτήριο αναπόφευκτη. Η καταμαρτυρία των Τούρκων υστερική. Η απολογία του Αγγελή αναλυτική. Η ανάκριση συνεχίζεται στο Βεζύρη. Η άρνηση του Αγγελή κατηγορηματική. Οι κολακείες κι οι υποσχέσεις αρχίζουν. Η ομολογία της πίστεως θαρρετή. Η έκφραση της αγάπης στον Χριστό θερμή. Η απόρριψη κάθε δόξας και πλούτου τελεσίδικη. Ο θυμός του Βεζύρη έκδηλος. Οι απειλές ακολουθούν. Οι εκφοβισμοί εξαπολύονται.
Κι ο Αγγελής με αμετάθετη γνώμη τα αντιμετωπίζει. Με στεντορεία τη φωνή διακηρύσσει: «Εγώ τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι. Τούρκος δε γίνομαι.» Η φυλάκιση άμεση. Οι βασανισμοί ανήλεοι. Οι τιμωρίες δεινές.
Η επίσκεψη στη φυλακή γείτονα Τούρκου και οι προτρεπτικοί του λόγοι για άρνηση επιφανειακή απορρίπτεται. Ο Μάρτυρας παραμένει εδραίος. «Ο Χριστός μου απέθανε για μένα και τι μεγάλο πράγμα είναι αν αποθάνω κι ἐγὼ γιὰ τὴν ἀγάπη Ἐκείνου; » δηλώνει εὐθαρσώς.
Τελευταία ελπίδα των Τούρκων ο ανθρώπινος συναισθηματισμός. Κι η επίσκεψη της γυναίκας του γεγονός. Οι παρακλητικοὶ λόγοι και τα δάκρυα αφήνουν ασυγκίνητο τον Μάρτυρα. Η καρδιὰ του ἀνήκει στον Χριστό. Το άκαμπτο του φρονήματος εκφράζεται με μία εύγλωττη προτροπὴ για καθολικὴ στροφὴ προς τον Κύριο, για τη ματαιότητα των εγκοσμίων, για τον πόθο της Βασιλείας των Ουρανών, για υπομονὴ στην προσωρινὴ στέρησή Του.
Πόθος Χριστού ένθερμος, διδασκαλία υποδειγματικὴ άριστη. Η σύζυγος απέρχεται θετικὰ επηρεασμένη. Επανεξετάζεται, διαπιστώνεται η αδιαλλαξία του και αποφασίζεται η θανάτωσή του.
Ο Μάρτυρας πανηγυρίζει. Δρομέας εύχαρις φθάνει στον τόπο της εκτέλεσης.
1 Σεπτεμβρίου 1680: «Κύριε, Σ’ ευχαριστώ!» αναφωνεί κι αποκεφαλίζεται.
Η ψυχή λουσμένη στο μαρτυρικό του αίμα φθάνει στον μισθαποδότη Κύριο και παίρνει αμάραντο έπαθλο. Ο χορός των Μαρτύρων αγάλλεται. Ένας ακόμη Νεομάρτυρας στη χορεία τους.
Το ιερό του λείψανο σηματοδοτείται με φωτεινό ουράνιο στύλο. Οι Τούρκοι τρομοκρατούνται και διατάσσεται η ρίψη του λειψάνου στη θάλασσα. Γουναράδες όμως χριστιανοί εξαγοράζουν το τίμιο σώμα του και το ενταφιάζουν τιμητικά. Η θαυματουργική του Χάρη αυτοστιγμεί φαίνεται. Δοξάζεται από τον Θεό σαν αντίδωρο της προσφοράς του σ’ Εκείνον.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Απαύγασμα Μαρτύρων νεοφανές, και των χρυσοχόων, ο προστάτης και αρωγός. Υπόδειγμα θάρρους, και θερμουργού αγάπης, προς Κύριον εδείχθης, ΑΓΓΕΛΗ μακάριε.

ΑΓΙΟΙ : ΑΔΡΙΑΝΟΣ και ΝΑΤΑΛΙΑ.

26/8 ΑΓΙΟΙ:
ΑΔΡΙΑΝΟΣ και ΝΑΤΑΛΙΑ.
- ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ –

Η Στρατευόμενη Εκκλησία του Θεού καθημερινά προβάλλει πορτραίτα από τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Μία ατέλειωτη σειρά Αγίων μορφών παρελαύνει ενώπιόν μας. Εκτυλίσσεται η ζωή του κάθε αγωνιστή της Αλήθειας. Αποκαλύπτονται τα σωτήρια μέσα, που έκανε χρήση στη γήινη κονίστρα και πέτυχε την κατάκτηση τ' Ουρανού. Ο κάθε Άγιος στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας και θάρρους, αισιοδοξίας και νίκης στον οδίτη της πρόσκαιρης ζωής. Νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, μοναχοί και σύζυγοι, όλοι μας έχουμε ένα παράδειγμα να μιμηθούμε, ένα δίδαγμα ν' αντλήσουμε.
Στις 26 Αυγούστου προβάλλεται στους δέκτες της Εκκλησίας μας ένα αρμονικό ζευγάρι: Ο ΑΔΡΙΑΝΟΣ και η ΝΑΤΑΛΙΑ.
Ένα υπόδειγμα συζυγικής αφοσίωσης και κατανόησης, αλληλοστήριξης και βοήθειας. Ζουν το 298 μ.Χ. στους χρόνους του Βασιλιά Μαξιμιανού στη Νικομήδεια. Είναι η περίοδος, που οι Χριστιανοί δίδουν τη μάχη της πίστεως και της ομολογίας. Τα χρόνια των διωγμών των Χριστιανών σφυγμομετρείται η πίστη, θερμομετρείται η αγάπη στο Χριστό. Και πραγματικά το θερμόμετρο ανεβαίνει στο ζενίθ. Απόδειξη η εκούσια προσφορά ζωής, ο σφοδρός πόθος του μαρτυρίου, η ατέλειωτη σειρά των Μαρτύρων.
Και να, τώρα συλλαμβάνονται 23 Χριστιανοί και τιμωρούνται παραδειγματικά. Αυτόπτης μάρτυρας των φρικτών βασανιστηρίων και ο Αδριανός. Επισημαίνει το θάρρος και την παρρησία, τη φλόγα και τον ενθουσιασμό των Μαρτύρων. Κατάπληκτος επιζητεί να πληροφορηθεί το μυστικό από τα χείλη τους. «Για την αγάπη του Χριστού πεθαίνουμε. Θυσιάζουμε τα πρόσκαιρα για να κερδίσουμε τα αιώνια», δηλώνουν με πειστικότητα. Οι λέξεις αντηχούν στα βάθη της ύπαρξης του Αδριανού, τον συνταράσσουν. Η Θεία Χάρη τον επισκιάζει κι αυτόκλητα δηλώνει συμμετοχή στο μαρτύριο. Πάραυτα δένεται και φυλακίζεται. Η Ναταλία αδημονεί, ενώ ο Αδριανός αργεί. Πληροφορείται τη φυλάκισή του και θρηνεί. Μαθαίνει το λόγο της κράτησης και αγάλλεται. Αμέσως τρέχει στη φυλακή προς συνάντηση του δεσμώτη συζύγου της. Καταφιλεί τα δεσμά, επαινεί την προθυμία, συμβουλεύει και στηρίζει τον Αδριανό, συγχαίρονται κι αποχωρίζονται. Ο Αδριανός μετέπειτα παίρνει άδεια από τους δεσμοφύλακες και προστρέχει στη Ναταλία, για να της ανακοινώσει την ημέρα του μαρτυρίου. Εκείνη στο άκουσμα της φωνής του υποθέτει λιποταξία και τον απωθεί. Οδύρεται για την απώλεια του μαρτυρικού στεφάνου. Γρήγορα όμως ενημερώνεται για το σκοπό της άφιξεώς του και πανηγυρίζει. Τον συνοδεύει στην ανάκριση. Τον παρακολουθεί στην αρένα. Προσεύχεται για τη νικηφόρα έκβαση του μαρτυρίου. Τον ενθαρρύνει, ενώ μαστιγώνεται. Τον εμψυχώνει, ενώ κόβονται χέρια και πόδια. Αδημονεί να τον ιδεί ακλόνητο στην πίστη μέχρι τέλους. Η αγάπη στο Χριστό πρυτανεύει. Δέχεται ηρωικά την προσωρινή στέρηση του εικοσιοκτάχρονου συζύγου, για την αιώνια συναπόλαυση του Παραδείσου.
Ο Αδριανός νικητής παραδίδει την ψυχή του στον Κύριο. Η πιστή σύζυγος συλλέγει τα εναπομείναντα πυρίκαυστα λείψανα και ενταφιάζει στην Αργυρούπολη.
Εκεί παραδίδει και η ίδια την ψυχή της στον Ιησού.
Αδριανός και Ναταλία! Ένα ζευγάρι δεμένο άρρηκτα με τα δεσμά της αγάπης, απολαμβάνει αιώνια την τρυφή του Παραδείσου.-

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Αιτωλός.

24/8 Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ


Η Θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού έχει να επιδείξει πλήθος Μαρτύρων, από κάθε εποχή. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Τούρκοι δουλεύουν μεθοδευμένα και πιέζουν
το λαό του Θεού, ν' αλλαξοπιστήσει. Πολλοί υποκύπτουν. Χωριά ολόκληρα αρνούνται το Χριστό και προσκυνούν τον Μωάμεθ. Εκείνη τη δύσκολη την ώρα, στέκεται φλογερός εμψυχωτής, άγρυπνος συμπαραστάτης, αληθινός στυλοβάτης, ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΑΙΤΩΛΟΣ.
Μια μορφή φωτοφόρα και ηρωϊκή, γεμάτη φλόγα και ιεραποστολικό ζήλο, εμπνέει και καθοδηγεί, φωτίζει και μεταστρέφει. Πατρίδα του είναι ένα απλοϊκό χωριό της Ακαρνανίας. Εκεί παίρνει τις νουθεσίες απ' τους ευσεβείς γονείς του και μαθαίνει τα πρώτα γράμματα. Εικοσάχρονο παλληκάρι, φεύγει για σπουδές στο Άγιον Όρος, όπου μαθητεύει, κοντά στον περίφημο Διδάσκαλο, Ευγένιο Βούλγαρι. Η ψυχή του πυρακτώνεται από ένθεο ζήλο. Γίνεται μοναχός και ζει με συνέπεια και ενθουσιασμό τη μοναχική πολιτεία. Νηστεύει και προσεύχεται, μελετά κι απολαμβάνει υψηλές πτήσεις.
Όμως, η καρδιά του Αγίου Κοσμά δεν είναι πλασμένη μόνο για το Θαβώρ. Φλέγεται από την επιθυμία να δώσει το παρόν στο προσκλητήριο του σκλαβωμένου Γένους. Υποφέρει στη σκέψη, ότι χάνονται ψυχές, εξαγορασμένες με το Τίμιο Αίμα του Χριστού. Θέλει, ποθεί, να βρεθεί δίπλα τους, να κρατήσει το σταυρό τους, να ενισύυσει την πίστη τους, να στηρίξει την ελπίδα τους, να ενθαρρύνει τον πατριωτισμό τους, να γίνει συμπορευτής, συμπαραστάτης και συμπολεμιστής στο πεδίο της μάχης. Αισθάνεται έντονα τη μηδαμινότητά του, αλλά αναχωρεί από το Άγιον Όρος. Παίρνει την ευλογία του Πατριάρχη Κων/λεως κι αρχίζει τα ιεραποστολικά του ταξίδια. Οργώνει κυριολεκτικά ολόκληρη την Ελλάδα, με τέσσερες ιεραποστολικές περιοδείες και επεκτείνεται στα Βαλκάνια. Κηρύττει ακούραστα, με φλόγα κι ενθουσιασμό, κάτω από τη σκιά του Σταυρού, που σε κάθε τόπο υψώνει.Τα κηρύγματα του στηρίζουν τους κλονισμένους, επαναφέρουν τους πλανεμένους, οδηγούν σε μετάνοια τους αμαρτωλούς. Ληστές ημερεύει, ασεβείς φρονηματίζει, ελεήμονες αναδεικνύει, αμαρτωλούς σώζει, αγροίκους διορθώνει, σε λιτότητα προτρέπει τον λαό. Ανασυγκροτεί την παιδεία και ιδρύει ελληνικά σχολεία. Γίνεται εθνεγέρτης και μεταλαμπαδευτής της ιδέας της λευτεριάς. Η δράση του πολυδιάστατη και πολύπλευρη. Η καρποφορία του έργου του εμφανής και πλούσια. Γι' αυτό και δημιουργεί εχθρούς πολυποίκιλους.
Συκοφαντείται στον πασά Βεράτιο. Η διαταγή είναι καταδικαστική κι αμετάκλητη. Ο Άγιος Κοσμάς, τη δέχεται με θερμές ευχαριστίες στο Θεό, που τον αξιώνει να σφραγίσει το έργο του με το μαρτύριο.Στις 24 Αυγούστου, 1779, τον κρεμούν σ' ένα δένδρο, κοντά στον Αώο ποταμό. Η αγία ψυχή του, φτερουγίζει μπροστά στο θρόνο του Θεού, για να δεχθεί το στεφάνι του ισαποστόλου και ιερομάρτυρος.
Η Ορθοδοξία τον ανακήρυξε Άγιο, για την πολύτιμη ιεραποστολική του δράση και το μαρτύριο.
Η Πατρίδα μας τον κατατάσσει στους εθνεγέρτες, για την ανεκτίμητη προσφορά του στο σκλαβωμένο Γένος.-

Η Κ Ο Ι Μ Η Σ Η της Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ο Υ.

15/8. Η ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Μ Α Ρ Ι Α !
Η Μητέρα του Θεού.
Η τροφός της ζωής.
Η Βασίλισσα των Ουρανών.
Η Θεοτόκος ζει 59 χρόνια στη γη.
Συνεργεί στο έργο αναδημιουργίας του ανθρωπίνου γένους,δια του ενανθρωπήσαντος
Λόγου.
Συνοδοιπορεί στην τριετή δράση του Ιησού.
Βιώνει τη διέλευση της ρομφαίας του Πάθους του Σταυρού του Υιού της.
Αγάλλεται μπροστά στην Ανάστασή Του.
Τον παρακολουθεί να ανέρχεται στους Ουρανούς, κατά την Ανάληψή Του.
Ζει, κοντά στον Απόστολο Ιωάννη τον Θεολόγο, 10 συναπτά έτη.
Δέχεται την Θεϊκή Υιϊκή ευλογία και προγνωρίζει την αναχώρησή της από τη γη, πριν τρεις μέρες, δια μέσου Αγγέλου.
Η Θεομήτωρ, ζει, τώρα, τον πόθο της συνάντησης με τον Υιό και Θεό της, στην πλέον έντονη διάσταση.
Βρίσκεται, βέβαια, στα Ιεροσόλυμα και προστρέχει στο όρος των Ελαιών, για μία άμεση, ένθερμη προσευχητική επικοινωνία με τον Θεό.
Η ικεσία άκρως δοξολογική.
Η αγαλλίαση άφατη.
Επιστρέφει στην κατοικία της και επιδίδεται στη διαδικασία της προετοιμασίας: Καθαριότητα, τακτοποίηση, ειδοποίηση συγγενών και φίλων.
Όλοι έρχονται και θλίβονται, για τον αποχωρισμό.
Όλοι ενθαρρύνονται, από την υπόσχεση της διαρκούς σκέπης και εποπτείας και προστασίας και μεσιτείας, για κάθε άνθρωπο προσωπικά.
Κι όταν όλα αυτά έχουν τελειώσει, ένας ήχος βροντής συγκλονίζει το σπίτι της Παναγίας.
Η Αποστολική ομήγυρη, από τα πέρατα της γης, καταφθάνει. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος τους συγκεντρώνει θαυματουργικά, τη μεγάλη αυτή στιγμή.
Ανάμεσά τους ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, ο Ιερόθεος, ο Τιμόθεος και λοιποί.
Η Παναγία υψώνει τα πανάχραντα χέρια της στον Ουρανό και προσεύχεται, για την
ειρήνη του κόσμου και ευλογεί το Αποστολικό επιτελείο.
Αφήνει δε στην Εκκλησία,δώρα πολύτιμα,τη Ζώνη της και την Εσθήτα της (το φόρεμά της).
Κατόπιν ξαπλώνει στο κρεββάτι και παραδίδει την παναγία ψυχή της στα χέρια του Υιού και Θεού της, προσωπικά.
Οι Απόστολοι κηδεύουν ευλαβικά, υμνολογικά, το ζωαρχικό της Σώμα, στη Γεθσημανή.
Μετά τρεις ημέρες ο Τάφος βρίσκεται κενός.Σημειώνεται η μοναδική μετάσταση της Θεοτόκου. Δηλαδή, το μεταβληθέν, σε πνευματικό, Σώμα της Θεομήτορος, δε γνωρίζει την φθορά του Τάφου και μεταφέρεται ενωμένο με την ψυχή, εκ του κόσμου του γίγνεσθαι , της Εκκλησίας, προς την Αιωνιότητα της 8ης ημέρας, της Βασιλείας των Ουρανών.
Δια τούτο και δεν υπάρχει θάνατος στην Θεοτόκο, αλλά κοίμηση.
Στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχομε τον θάνατο στις πραγματικές του διαστάσεις, ως εχέγγυο και της δικής μας λειτουργίας ζωής, εκ του θανάτου προς την ζωή και εκ γης προς Ουρανόν.
Η μετάσταση της Θεοτόκου στον Ουρανό και η τοποθέτησή της, από τον Υιόν της, τιμητικά εκ δεξιών Του, δηλαδή υψηλότερα από τις θέσεις των αϋλων και επουρανίων Αγγελικών Δυνάμεων, προκαλεί αιφνιδιασμό και κατάπληξη στον Αγγελικό κόσμο. Η Θεομήτωρ αναδεικνύεται τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ! , δηλαδή αποκτά δόξα παγκόσμιο, αλλά και παν-ουράνιο.
Έκτοτε η Θεοτόκος γίνεται:
Διαρκής πρέσβειρα των ανθρώπων προς τον Υιόν της.
Η γέφυρα, που μας οδηγεί από τη γη στον Ουρανό.
Η σκέπη και καταφυγή μας.
Η κραταιά προστασία μας.
Η Μάνα όλων μας.
ΠΑΝΑΓΙΑ!
Η Κυρία των Αγγέλων!
Η Κυρία Θεοτόκος!
Η Υπέρμαχος Στρατηγός!
Υ Π Ε Ρ Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ε πρέσβευε υπέρ ημών , ας είναι η διαρκής επίκλησή μας, παράλληλα με την τιμητική προσκύνησή μας.-

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΡΟΦΗ.

ΚΥΡ. Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.( Χορτασμού πεντακισχιλίων).( Ματθ. ιδ΄ 14 – 22 ).

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΡΟΦΗ.

«Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν».( Ματθ. ιδ΄, 20 ).Πέντε ψωμιά και δυό ψάρια κάλυψαν τη διατροφική ανάγκη πέντε χιλιάδων ανθρώπων και πλέον.
Μπροστά σ’ αυτό το θαύμα η λογική αντιτάσσεται στην πίστη.
Η λογική δηλώνει αδυναμία χορτασμού τόσων ανθρώπων με τόσο λίγη τροφή.
Η πίστη προσφέρει την επίτευξη. Η πίστη είναι στον Παντοδύναμο Θεό και δεν επιδέχεται ερευνητικές αμφισβητήσεις, παρά ολόθυμες αποδοχές.
Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και ιχθύων αποτελεί προτύπωση του Μυστηρίου της Θ.Ευχαριστίας.
Εκεί, δόθηκε υλική τροφή, αλλά αργότερα επήλθε ο θάνατος.
Στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας τρέφεται η ψυχή του ανθρώπου, με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, αθανατοποιείται ο άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα διοχετεύεται η Θεία Χάρη και στο σώμα.
Η ουράνια αυτή τροφή προσφέρεται αφειδώλευτα, παραμένει αδαπάνητη και καθαγιάζει τα μέλη της Εκκλησίας εσαεί.
Η Θ. Κοινωνία δώρο πολύτιμο του Θεανθρώπου στον άνθρωπο, ο οποίος, αν και ανάξιος καταξιώνεται από την αγάπη και φιλανθρωπία του Τριαδικού Θεού.
Ο Χριστός, «ο άρτος της Ζωής», είναι η Μοναδική Τροφή του πιστού μέλους της Εκκλησίας. Η Θ. Κοινωνία τροφοδοτεί ζωογόνα τον άνθρωπο και συνεπάγεται την κοινωνία του με τον Θεό.
Το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι το Μυστήριο της Ζωής.
Το Βάπτισμα επιφέρει την κάθαρση του «κατ’ εικόνα».
Το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας απεργάζεται την επίτευξη του «καθ’ ομοίωσιν».
Η Θ. Κοινωνία ενώνει τον άνθρωπο με τον Χριστό, τον Χριστοποιεί, εφ’ όσον αποτελεί μέλος της Εκκλησίας.
Με κέντρο την Θ. Ευχαριστία όλες οι δραστηριοποιήσεις του ανθρώπου στην περιφέρεια αξιοποιούνται, νοηματοδοτούνται και δεν αυτονομούνται διασπαστικά.
Ζούμε κοινωνικά, ενωτικά, αν ζούμε Ευχαριστιακά. Αυτό, λοιπόν, ας επιτελούμε
συνειδητά.-

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του ΚΥΡΙΟΥ.

6/8. Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ὁ Κύριος, 40 ημέρες προ του Πάθους Του πραγματοποιεί μία ανάβαση στην κορυφή του όρους Θαβώρ. Ανεβαίνει με μία επίλεκτη συνοδεία Μαθητών Του: Τον Πέτρο, δια το σφόδρα φιλείν τον Χριστόν και δια την θερμότητα της πίστεως , τον Ιωάννην δια του σφόδρα φιλείσθαι υπό του Χριστού και δι’ υπερβολήν αρετών. και τον Ιάκωβον δια του σφόδρα βαρύς είναι και ενοχλητικός τοις Ιουδαίοις , κατά τους Αγίους Πατέρες.
Ανέρχεται, λοιπόν, ο Χριστός εις το Θαβώριον όρος, για ενίσχυση του φρονήματος των Μαθητών, για εμπέδωση της πίστεως στην Θεότητά Του, εν όψει του επερχόμενου Πάθους Του.
Τότε, εκτυλίσσεται ένα εξαίσιο θέαμα. Σημειώνεται Μεταμόρφωση του Χριστού, όπου το Πρόσωπό Του διαλάμπει ως ήλιος, τα δε ιμάτιά Του γίνονται πάλλευκα, ως το φως.
Ο Ιησούς αφήνει να φανεί ένα μέρος της Θεϊκής δόξας Του, μία έλλαμψη του άκτιστου Φωτός Του, η υπέρφωτη λαμπρότητα του αρχέτυπου κάλλους.
Μία δε νεφέλη φωτεινή , η παρουσία και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, επισκιάζει τους Μαθητές, τους αγκαλιάζει και τους θέτει υπό την προστασία της.
Η παράσταση, ακόμη, του Μωϋσή, ως εκπροσώπου της Π. Διαθήκης, που προείπε για το έργο του Μεσσία, καθώς και του Προφήτη Ηλία, που προεφήτευσε τη ζωή και τον θάνατο του Χριστού, υποβοηθούν σημαντικά τους Μαθητές, για την αληθινότητα του Μεσσία και το εκούσιο Πάθος Του.
Εδώ, τώρα, ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και πληροί αγάπης Θεού τους Μαθητές, ώστε να σημειώσουν μία ηρωϊκή έξοδο από το κέλυφος του εγωκεντρισμού τους. Και όντως επιδεικνύουν ενδιαφέρον για την κατασκευή τριών σκηνών: Δια τον Ιησού, τον Μωϋσή και τον Προφήτη Ηλία.
Η υπέρβαση αυτή του εγώ εναυσματοδοτεί την αποκάλυψη του Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, της σωτηριώδους πηγής, για τον άνθρωπο. ΄΄Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα` αυτού ακούετε.΄΄ , βεβαιώνει ο Θεός Πατέρας, για τον Υιό Λόγο.
Τοιουτοτρόπως, κατά την Θαβώριο Μεταμόρφωση του Χριστού εμφαίνονται, δια της φωνής, ο Θεός Πατέρας, δια της παρουσίας, ο Θεός Υιός και δια της νεφέλης, ο Θεός, Άγιο Πνεύμα.
Οι Μαθητές βιώνουν προκαταβολικά το μυστήριο της όγδοης ημέρας, της Βασιλείας του Θεού, γεύονται της εμπειρίας της δόξας του Χριστού και διδάσκονται την προπόρευση του μυστηρίου της άρσεως του σταυρού.
Η αγάπη του Ιησού βεβαιώνει τον κάθε άνθρωπο, για τη δυνατότητα μέθεξης του αϊδίου , ακτίστου, Θείου Φωτός Του, αρκεί να ομολογεί την αμαρτωλότητά του και να σημειώνει κίνηση υπέρβασής της, με την καθημερινή βίωση της μετανοίας.-