Π Α Ν Α Γ Ι Α η Σ Κ Ε Π Η μας.

28/10 Π Α Ν Α Γ Ι Α , η ΣΚΕΠΗ μας.

Τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία απαρτίζουν όλοι οι Άγιοι, όλοι εκείνοι, που έζησαν στη γη, έδρασαν ανάμεσά μας, αγωνίσθηκαν μαζί μας, πρόσφεραν τούς εαυτούς τους θυσία στο βωμό της αγάπης στον Θεό και στον άνθρωπο.
Ανάμεσά τους προβάλλει εμφαντικά η Π Α Ν Α Γ Ι Α, η Κυρία των Αγγέλων, η Κυρία Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ο Σ.
Η Παναγία μας είναι ό,τι καλύτερο διέθετε ανά τούς αιώνες το ανθρώπινο γένος.
Είναι η προσφορά της ανθρωπότητας προς τον Θεό.
Είναι η Κεχαριτωμένη, το δοχείο της Θείας Χάριτος, το σκεύος της εκλογής του Θεού.
Είναι η Εκλεκτή, που επέλεξε ο Θεός Πατέρας για Μητέρα του Υιού Του.
Είναι η Πρώτη.
Είναι Εκείνη, που πρόσφερε τη συνέργειά της στο σωστικό έργο του Θεού. Η καταφατική απάντησή της στην κλήση του Θεού, για την αποστολή της θεϊκής Μητρότητας, έδωκε το έναυσμα, για την ενανθρώπηση του Χριστού. Από την ευλογημένη εκείνη στιγμή η Παναγία, Μητέρα του Χριστού, γίνεται και Μητέρα του κάθε ανθρώπου.
Ο Ηλίας Μηνιάτης στις ΄΄Θεομητορικές διδαχές΄΄ του γράφει: « επάνω από όλους τους Χορούς των Αγίων, και Μαρτύρων, επάνω από όλα τα τάγματα των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, των Χερουβίμ, και των Σεραφίμ, έβαλε ο Κύριος την Παναγία να καθίση εις τα δεξιά Του, εις τον θρόνον της Βασιλευούσης Θεότητος».
Εκεί λοιπόν φαίνεται να της λέγει: «...Εσύ είσαι Μήτηρ, εγώ είμαι Υιός , δίκαιον είναι να τιμά ο Υιός την Μητέρα. Δίκαιον είναι να συμβασιλεύη η Μήτηρ με τον Υιόν. Κάθου εκ δεξιών μου, και βασίλευε εν ουρανώ, και επί της γης, και ας σε προσκυνούσιν οι Άγγελοι και οι άνθρωποι ως Βασίλισσαν Θεού Μητέρα. Είμαι Θεός, είμαι Υιός. Ως Θεός, σου χαρίζω την δόξαν μου, ως Υιός σου δίδω την καρδία μου. Ζήτησε, λοιπόν, Μήτερ εμή ό,τι θέλεις, και εγώ θα κάνω το θέλημά σου, διά να γνωρίση ο κόσμος, ποίον εσύ έχεις Υιόν, και ποίαν εγώ έχω Μητέρα αληθινά.... «Αίτησαι, Μήτερ εμή» Ζήτησε την υγείαν Εκείνου του αρρωστημένου. Ζήτησε την ελευθερίαν εκείνου του αιχμαλώτου. Ζήτησε την βοήθειαν εκείνου του πτωχού. Ζήτησε τον σωσμόν εκείνου του ταξιδάρη, όπου κινδυνεύει εις την θάλασσαν. Μόνον το όνομά σου να επικαλεσθή ο άρρωστος, ας υγιαίνη. Ο αιχμάλωτος, ας ελευθερωθή. Ο πτωχός ας κυβερνηθή. Ο θαλασσοπόρος, ας φυλαχθή. Ας γένη το ζήτημά τους, μόνο διά μεσιτείας σου, της Μητρός μου.«Αίτησαι, Μήτερ εμή». Θέλεις να είναι φυλαγμένη από πείναν, από θανατικόν, από πόλεμον, και από παντοίων εχθρών, ορατών και αοράτων, εκείνη η πόλις; Εκείνη η χώρα; Ας είναι. Αλλά θέλεις ακόμη εκείνος ο αμαρτωλός να επιστρέψει εις μετάνοιαν; να έλθη εις σωτηρίαν; Ας γένη το θέλημα της Μητρός..... «Πολλά, πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου»……»
΄΄Δράμε, λοιπόν αδελφέ μου, μόνον εις την σκέπην της, παρακάλεσαι την βοήθειάν της, έλπισον εις την προστασίαν της. Και ας είσαι βέβαιος, πως αν κρατήσαι από τέτοιαν άγκυραν, δεν θέλεις χαθή».
«Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ αἰτεῖται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Η αγάπη της διάχυτη. Η στοργή της έκδηλη. Το ενδιαφέρον της αδιάπτωτο. Η φροντίδα της αμέριστη.
Οι ρόλοι της πολλαπλοί.
Γίνεται η Π ρ ο σ τ α σ ί α των ευρισκομένων σε ανάγκη, η Σ κ έ π η των διωκομένων, η

Κ α τ α φ υ γ ή των απελπισμένων, η Β α κ τ η ρ ί α των αδυνάτων, η Ε λ π ί δ α των θλιμμένων, η Μ ε σ ί τ ρ ι α του κόσμου.
...΄΄Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε....΄΄ τονίζει ο υμνωδός.
Πρέσβειρα ακοίμητος.Μεσίτρια ακάματος προς τον Φιλάνθρωπο Θεό η Παναγία μας.
Μεσιτεύει αδιάλειπτα, για την σωτηρία μας. Ικετεύει τον Υιό της , για κάθε αμαρτωλό. Διαμεσολαβεί για καταλλαγή αμαρτωλού με τον Θεό. Παρεμβαίνει λυτρωτικά. Επεμβαίνει σωστικά. Θεραπεύει αφειδώλευτα. Φρουρεί άγρυπνα. Ενισχύει δυναμικά. Αγαπά στοργικά.
Είναι η ένστοργη Μητέρα μας, γι' αυτό και δεσπόζει στον χώρο της καρδιάς μας .
Η προσφυγή μας στη θερμή της αγκάλη το φανερώνει.
Η Παρουσία της εκδιώκει τη θλίψη, αποδιώκει την εγκατάλειψη, απομακρύνει τη μοναξιά, προσφέρει την ίαση.
Η Παναγία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Ας Την εμπιστευόμαστε απόλυτα. Ας Την τιμάμε έμπρακτα, γιατί της αξίζει. Τιμώντας την Παναγία τιμάμε στο πρόσωπό της και τον Υιό της και Λυτρωτή μας. Ας μην το ξεχνούμε και ας Την επικαλούμαστε διαρκώς :
Υ Π Ε Ρ Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ε π ρ έ σ β ε υ ε υ π έ ρ η μ ώ ν, σκέπε, διαφύλαττε άτρωτους πάντας ημάς. ΑΜΗΝ.-

Το ΚΑΥΧΗΜΑ του ΣΤΑΥΡΟΥ.

KΥΡ. E΄ ΛΟYKA ( Γαλ. στ΄, 11 –18 )
Το ΚΑΥΧΗΜΑ του ΣΤΑΥΡΟΥ.

΄΄Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.΄΄(Γαλ. στ΄ , 14 ).
Ο πυρφόρος Απόστολος των Εθνών Παύλος δηλώνει επίσημα και εκφραστικά : Το καύχημά του είναι ο Σταυρός του Χριστού. Ναι, ο Σταυρός του Κυρίου και όχι η θεωρία του Χριστού, που έζησε, ούτε η ανάβαση μέχρι τρίτου ουρανού, που εβίωσε.
Ο Σταυρός, το μυστήριο του σταυρού είναι το μυστήριο της σωτηρίας μας, είναι η χαρά η παγκόσμια, είναι έκφραση του μυστηρίου της αγάπης του Τριαδικού Θεού.
Ο Σταυρός είναι η αποκάλυψη του τρόπου ζωής των Προσώπων της Παναγίας Τριάδας, είναι η άκτιστη ενέργεια του Θεού, που με την αυτοθυσιαστική της αγάπη κατεργάζεται εσαεί την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Διά του Σταυρού, λοιπόν, ΄΄εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω.΄΄, τονίζει ο Απ. Παύλος.
Κόσμος : Η κτίση μεν, αλλά και παγίδα σατανική ταυτόχρονα, με όλες τις εκδηλώσεις : ( Παράχρηση δημιουργίας, εμπαθής ατμόσφαιρα, με επιθυμίες σαρκός και οφθαλμών και αλαζονεία ζωής κ.λ.π. ). Κόσμος αδικίας και παθών, με κοσμοκράτορα τον σατανά.
Ο Αγ. Μάξιμος γράφει : ΄΄Το μυστήριο του Σταυρού είναι ο φόβος του Θεού και η μνήμη των άνω και η κυριότης κατά των παθών και η αλλοτρίωσις από της αγάπης των συγγενών και φίλων διά τον προς Θεόν έρωτα. ΄΄
Το μυστήριο του Σταυρού ενεργεί σωστικά : α ) Με την απομάκρυνση ( τροπική και τοπική ) από την αμαρτία, οπότε ΄΄ κόσμος εσταύρωται ΄΄. β ) Με την απομάκρυνση και μεταμόρφωση των παθών στόν εσωτερικό χώρο, οπότε πραγματοποιείται το ΄΄ καγώ τω κόσμω ΄΄ και η απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας. γ ) Η θεωρία της δόξας του Θεού.
Συμπερασματικά : Είμαστε ελεύθεροι, όταν είμαστε και παραμένουμε ποικιλότροπα εσταυρωμένοι. Η πορεία μας είναι σταυρική. Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα μέσα από τον Σταυρό. Η συστράτευση με τον Ιησού, ο αγώνας τήρησης των εντολών Του, η πορεία μέσα από το κανάλι της αυτοθυσιαστικής αγάπης για τον ΄΄πλησίον΄΄, της κένωσης και της αλλοτρίωσης από την αμαρτία, συνεπάγονται αναμφίβολα τη σωτηρία και τη συγκληρονομία της Βασιλείας Του.-

Πρωτοπόροι αγάπης.

ΚΥΡ. Δ΄ ΛΟΥΚΑ ( Τιτ. γ΄ , 8-15 )
ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΑΓΑΠΗΣ

Ο Τριαδικός Θεός, ο Μόνος αληθινός Θεός, είναι ΑΓΑΠΗ. Αυτή την αγάπη, την πυρίφλεκτη, εκφράζει ποικιλότροπα και διαχέει παντοιότροπα.
Το δημιουργικό και πάνσοφο έργο Του, με κορωνίδα τον άνθρωπο, «κατ’ εικόνα» του Αρχέ-τυπου Λόγου πλασμένον και δυνάμει «καθ’ ομοίωσιν», η αδιάλειπτη παρουσία Του και η δυναμική, σωστική παρέμβασή Του στη ζωή του ανθρώπου, η αυτοθυσιαστική προσφορά του Λόγου για την καταλλαγή ανθρώπου με τον Θεό και τη δυνατότητα λύτρωσης και θέωσης, είναι αγαπητικές εκφράσεις.
Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας ζουν με αγάπη, κινούνται με ελευθερία και βιώνουν την ενότητα. Αυτόν τον τριαδικό τρόπο ζωής προτείνουν στον άνθρωπο. Αυτήν την αυθεντική αγάπη προσφέρουν προτυπικά και υποδεικνύουν προσκλητικά στους επιπο-θούντες την θέωση.
Μια αγάπη διάπυρη, που θα αποδίδει ο άνθρωπος στον Θεό , ως απαύγασμα της δικής Του αγάπης και η οποία θα ρίχνει την ανταύγειά της διάπλατα στον άνθρωπο.
Η απαρέγκλιτη πίστη στον Τριαδικό Θεό συνεπάγεται μια ανιδιοτελή, αυτοθυσιαστική προσφορά προς τον άνθρωπο.
«Η πίστη χωρίς των έργων νεκρά εστι.»(Ιακ. β΄ , 26) Έμπρακτη αγάπη, λοιπόν, ζητεί από τον άνθρωπο ο Θεός. Για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάζεται αυταπάρνηση, το «εγώ» να μεταβληθεί σε «εσύ», ο εαυτός μας να ταυτοποιηθεί με τον κάθε άνθρωπο. Η λήθη του εαυτού μας θα επιφέρει τη θύμιση του αδελφού μας. Η αγάπη θα εξασφαλίσει την αλληλοπεριχώρηση των προσώπων.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του αδελφού μας. Η υλική βοήθεια, η ηθική συμπαράσταση, η προσωπική παρουσία, η προσευχητική προσπάθεια, η συμμετοχή στον πόνο, είναι εκδηλώσεις αγάπης. Πάντα η αγάπη ειλικρινής, ανυπόκριτη, ένθερμη, εφευρετική, ανιδιοτελής να προσφέρεται. Πρωτοπόρους σε έργα αγάπης μας θέλει ο Κύριος, αφού η αγάπη θα είναι το κριτήριο κατά την τελική Κρίση.
Η αγάπη στον «πλησίον»το μέτρο αγάπης μας στον Θεό.
Ας διαπλατυνθεί, λοιπόν, η καρδιά μας, ώστε η αγάπη μας να είναι ασύνορη και αδιάκριτη.
Αγάπη χωρίς όρια απαιτείται να διαθέτουν τα τέκνα του Θεού της αγάπης. Είναι το εχέγγυο της υιικής γνησιότητας.
Αυτό, ας είναι, το καθημερινό μας μέλημα.-

Ε γ έ ρ θ η τ ι !

ΚΥΡ. Γ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ζ , 11 – 16 )
Ε Γ Ε Ρ Θ Η Τ Ι !

Μη κλαίε…..….Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. (Λουκ. ζ΄, 14 ).
Ο Ιησούς, Θεός αγάπης, ζώντας την καθημερινότητα, βρίσκεται κάποια στιγμή μπροστά σ’ έναν κοπετό θρήνων. Ένας νέος, μονάκριβο παιδί χήρας, στη Ναϊν, είναι νεκρός. Ο Θεάνθρωπος, Κύριος της ζωής και του θανάτου συγχρόνως, προστάζει διττά:
Η μια προσταγή : Μη κλαίε , απευθύνεται στη μητέρα και είναι μια έκρηξη ευσπλαχνίας.
Η δεύτερη προσταγή : Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι , απευθύνεται στον νέο.
Ο Κύριος προστάζει την άμεση διακοπή των θρηνητικών κραυγών και την ενστέρνιση της αδιάψευστης ελπίδας στον Θεό.
Ταυτόχρονα απευθύνεται προς τον νέο και επικοινωνεί επιτακτικά μαζί του.
Ο Κύριος, ο Αιώνιος Νέος, κοινωνεί με τον νέο, αν και νεκρός, αφού ο κάθε νέος είναι το μέλλον του ανθρωπίνου γένους πάνω στη γη.
Τον νεκρό σωματικά, λοιπόν, προστάζει : Εγέρθητι! , σήκω, αμέσως. Πάραυτα ο νέος υπακούει, ορθώνεται, γεμάτος σφρίγος και ζωή.
Ο νεκρός καθίσταται και πάλι ζωντανός. Η Ζωή νικάει τον θάνατο.
Ο Κύριος, η Ζωή ζωοποιεί τους ζωντανούς. Εκείνος είναι και η Ανάστασις και ζωοδοτεί τους νεκρούς.
Πόσοι νεκροί, πνευματικά κυκλοφορούν ανάμεσά μας! Δούλοι των παθών, υπόδουλοι της αμαρτίας, πτωτικοί άνθρωποι, νεκροί νέοι.
Σ’ όλους, που βρίσκονται στον σκοτασμό του νου, στην ζοφώδη πτώση, απευθύνει το: Εγέρθητι ! .
Η παραμονή στην πτώση εγκυμονεί κινδύνους απωλείας.
Η έγερση είναι νίκη και απαρχή μιας νέας αγωνιστικής προσπάθειας.
Ο Κύριος είναι η Ζωή και μας προσφέρει ζωή.
Ο Κύριος είναι το Φως και μας φωτοδοτεί.
Ο Κύριος είναι η Αγάπη και διαγράφει τις πτωτικές μας κινήσεις.
Ο Κύριος είναι η Οδός και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε.
Εγέρθητι !

Ένας πνευματικός δυναμίτης.

Ένα σύνθημα επαναστατικό.

Ένα μήνυμα ελπιδοφόρο.

Ένα φως στο τούνελ.
Κάθε φορά, που βρισκόμαστε ναρκωμένοι ή νεκρωμένοι, η προσταγή του Κυρίου, το κάλεσμα για έγερση, ας αντηχεί αφυπνιστικά, διεγερτικά, ζωοποιά, ώστε να δρα και σωστικά.-

Η ΑΓΙΑ ΔΟΜΝΙΝΑ με τις θυγατέρες της:ΒΕΡΙΝΗ και ΠΡΟΣΔΟΚΗ.

- ΜΙΑ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΑΠΟΦΑΣΗ -
4/10 Η ΑΓΙΑ ΔΟΜΝΙΝΑ και οι θυγατέρες της:
ΒΕΡΙΝΗ και ΠΡΟΣΔΟΚΗ.

Στην επουράνια Βασιλεία του Θεού ζουν ατελεύτητα οι ανά τους αιώνες Φίλοι Του.
Οι οικήτορες του Παραδείσου ένθεοι ζηλωτές, του Θεού εραστές, του Χριστού συγκληρονόμοι.
Ανάμεσά τους ηρωίδες γυναίκες, που έχουν το ψυχικό σθένος να καταπνίγουν το μητρικό φίλτρο και να προσφέρουν αγνές κι αμόλυντες τις θυγατέρες τους στον Κύριο.
Εκεί συναντάμε νεανίδες, που αγαπούν φλογερά τον Ιησού και θυσιάζουν τη νιότη τους για Κείνον.
Στις 4 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας προβάλλει μια ιδανική μητέρα την Αγία ΔΟΜΝΙΝΑ και τις δυό θυγατέρες της: ΒΕΡΙΝΗ και ΠΡΟΣΔΟΚΗ.
Οι δυό κόρες μεγαλώνουν και δέχονται τα μηνύματα της χριστιανικής Αλήθειας από την ευσεβή μητέρα τους. Συνάπτουν μια προσωπική γνωριμία με τον Ιησού και φλογίζονται από Αγάπη γι' Αυτόν. Τα βέλη της Αγάπης Του πληγώνουν τις νεανικές καρδιές τους. Ο Ιησούς απόλυτος Μονάρχης στη ζωή τους. Ο Χριστός ρυθμιστής των παλμών της καρδιάς τους. Ο Κύριος ο Μοναδικός διαφεντευτής στο χωράφι της ψυχής τους.
Δυό αγνά λουλούδια, δυό πάλλευκα περιστέρια, ανήκουν αποκλειστικά στον Ιησού.
Κι η μάνα, συνεργάτιδα πολύτιμη του Θεού, ακούραστη σποριάς του λόγου Του, αγρυπνεί πάνω στα νεανικά βλαστάρια της. Οι εχθροί καιροφυλακτούν. Ο κίνδυνος υπαρκτός. Και η Δομνίνα φροντίζει για τη διασφάλιση των ψυχών, που ο Θεός της εμπιστεύεται.
Αφήνουν το πατρικό σπίτι και τους συγγενείς κι έρχονται στην Έδεσσα. Εκεί παραμένουν για αρκετό χρόνο γαλήνια.
Ξαφνικά μια μέρα καταφθάνουν ο άνδρας της Βερίνης και ο πατέρας της μαζί με άλλους στρατιώτες. Η οργή τους καταφανής. Το μίσος πασιφανές. Η ορμή τους ακάθεκτη. Συλλαμβάνουν τις τρεις γυναίκες και τις οδηγούν στην Ιεράπολη. Εκεί σκοπεύουν να θέσουν σε εφαρμογή τα σατανικά σχέδια τους. Γλεντοκοπούν και πανηγυρίζουν τη σύλληψη των θυμάτων τους.
Η Δομνίνα υποπτεύεται το σκοπό τους. Παρακολουθεί την αφροσύνη τους και παίρνει τη μεγάλη απόφαση να διαφυλάξει με κάθε θυσία τις θυγατέρες της αγνές.
Μάνα και κόρες σύμφωνες να διαφύγουν την ατίμωση. Παράπλευρα στην πόλη κυλάει ορμητικά ένα ποτάμι. Οι τρεις γυναίκες φεύγουν κρυφά, προσεύχονται θερμά και είναι πανέτοιμες για τη θυσία.
Η ηρωίδα μάνα καταστέλλει τα μητρικά αισθήματα, κρατεί από το χέρι τις υπάκουες κόρες της, τις βυθίζει και αυτοβυθίζεται στα νερά του ποταμού.
Τα παπούτσια τους έξω από το ποτάμι μαρτυρούν τον εκούσιο πνιγμό τους και την άγνοια του επεισοδίου από τους στρατιώτες.
Ο ιερός Χρυσόστομος εγκωμιάζει τη θαρραλέα απόφαση των τριών γυναικών και η Εκκλησία μας τις κατατάσσει στο Χορό των Αγίων.
Εκεί στη χώρα του Άκτιστου Φωτός ζουν αιώνια, ευφραίνονται άληκτα, απολαμβάνουν άρρητα και πρεσβεύουν αδιάλειπτα για μας τους αδελφούς τους.-