ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ.

ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ.

΄΄Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι αι ημέραι πονηραί εισι.΄΄( Εφεσ. ε΄, 16) είναι η Παύλεια προτροπή.
Ο χρόνος είναι δημιούργημα του Θεού. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τον χρόνο και μέσα στο χώρο να θεωθεί.
Η βίωση της ζωής και της παρουσίας του Θεού μέσα στον χρόνο συνιστά την Αιωνιότητα. Ο Θεός είναι η Αιωνιότητα.
Η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό μέσα στο χρόνο, οι αποκαλύψεις του Θεού μέσα στον άνθρωπο, αποτελούν εμπειρίες Αιωνιότητας.
Η αναφορά του χρόνου στο Χριστό εξαγιάζει και μεταμορφώνει το χρόνο.
Η συμμετοχή του Χριστιανού στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας αποτελεί πρόγευση της αιώνιας ζωής και υπέρβαση του χρόνου.
Η συντριβή κατά τη μετάνοια, με την έκφραση μιας έντονης καρδιακής προσευχής, η Μυστηριακή και Ασκητική ζωή της Εκκλησίας, συνιστούν υπέρβαση του χρόνου.
Ο άνθρωπος με την προσευχή, ως στάση ζωής, υπερβαίνει τον χρόνο, απελευθερώνεται από την τυραννία του, τον εξαγιάζει και εξαγιάζεται μέσα σ' αυτόν.
Ο χρόνος μας εξασφαλίζει την σωτηρία μας ή την αιώνια καταδίκη μας. Η αξιοποίησή του τον καθιστά σωτηριώδη.
Η κάθε ενέργειά μας, όταν παίρνει προσευχητική μορφή, τότε και αιωνοποιείται.
Η απώλεια του χρόνου συνιστά την ατελεύτητη καταδίκη μας.
Ο Χριστιανός, που βιώνει το αιώνιο, επιλύει τα προβλήματα του παρόντος και τα αντιμετωπίζει πολυδιάστατα.
Η προσφορά και η θυσία, η μαρτυρία και το μαρτύριο, η εργασία και η ψυχαγωγία, μέσα στον χρόνο και με αναφορά στο Χριστό, εναγιοποιούνται, αφού πραγματοποιούνται στο παρόν και ανάγονται στο μέλλον το αιώνιο.
Ο χρόνος, λοιπόν, ευλογία Θεού στον άνθρωπο, εξαγοράζεται και εξαγοράζει την άληκτη ευφροσύνη της θέας της αγάπης του Θεού.
Ο χρόνος όμως και παρέρχεται ανεπίστροφα. Ας τον εκμεταλλευθούμε σωτήρια.
Η ανατολή του νέου έτους, ας είναι σωτηριώδης αφετηρία.-

ΑΓ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Μέγας.

1/1. ΑΓ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Μέγας.

Γόνος του Πόντου εκλεκτός.
Δούλος Κυρίου ταπεινός.
Άνθρωπος του πνεύματος βαθύς και χαρισματούχος, ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ.
Τέκνο πλουσίων, αλλά πανευσεβών γονέων, του Βασιλείου και της Εμμέλειας.
Δέχεται τη μεταλαμπάδευση της πίστεως στον Τριαδικό Θεό, εφόδιο πολύτιμο.
Εύστροφος και ευφυέστατος σπουδάζει φιλοσοφία, ρητορική, αστρονομία, ιατρική στο Βυζάντιο και στην Αθήνα και αναδεικνύεται πανεπιστήμονας.
Στην Αθήνα συμπορεύεται και συμφοιτά με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Στην Καισάρεια διδάσκει ρητορική τέχνη.
Η Μοναχική όμως ζωή τον θέλγει. Επισκέπτεται αξιόλογες ασκητικές παλαίστρες στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη, στη Συρία και στη Μεσοποταμία. Τελική επιλογή του ο Πόντος.
Εκεί εισέρχεται στη Μοναχική αρένα, για ανένδοτους ασκητικούς αγώνες.
Σύντομα ανέρχεται τις βαθμίδες της ιερωσύνης και ποιμαίνει αρχιερατικά την Καισάρεια.
Η διαποίμανση πανθεάρεστη.
Οι αγώνες του για την Ορθοδοξία ανυποχώρητοι.
Τους κακοδόξους κατακεραυνώνει.
Τους Αρειανούς κατατροπώνει.
Στις απειλές απτόητος.
Φλογερός Ιεράρχης.
Ακατάβλητος Αγωνιστής.
Ακαταπόνητος Μαχητής.
Θαρραλέος Κήρυκας της Αλήθειας.
Άτεγκτος ελεγκτής της παρανομίας.
Έμπρακτος Δάσκαλος της Ασκητικής Φιλοσοφίας.
Η μορφή του επιβάλλεται.
Η ασκητικότητά του εμπνέει.
Η πραότητά του διδάσκει.
Η αγάπη του θαυμάζεται.
Αγκαλιάζει αγαπητικά και ένσοφα όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις και ιδιαιτερότητες. Η Βασιλειάδα ἔκφραση αγάπης στον άνθρωπο και προέκταση αγάπης στο Θεό.
Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Εναγιοποιείται νεώτατος ο Ασκητής Επίσκοπος.
Μετά από 50χρονη γήϊνη αγωνιστική πορεία τερματίζει νικηφόρα. Ο Ουρανός κερδίζει έναν Μεγάλο Άγιο. Η γη αποκτά έναν έξοχο πρεσβευτή.-

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ του ΚΥΡΙΟΥ.

1/1.Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ του ΚΥΡΙΟΥ.

Η Ενανθρώπηση του Υιού, με την ευδοκία του Πατέρα και την συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, σηματοδοτεί την ανάβαση του ανθρώπου, τη δυνατότητα της θέωσης.
Η Ενανθρώπηση του Λόγου κίνηση συγκατάβασης, πράξη ταπείνωσης.
Η απαρχή της κένωσης με τη γέννηση του Χριστού προχωρεί και αποκαλύπτεται με την αποδοχή της σαρκικής χειροποίητης περιτομής του Χριστού.
Η περιτομή του Χριστού τήρηση του Μωσαϊκού νόμου, απόδειξη της πρόσληψης ανθρώπινης φύσεως, κτιστής, προτύπωση περιτομής της καρδιάς.
Το Άγιο Βαπτισμα είναι αχειροποίητη περιτομή και με το Άγιο Βαπτισμα αποβάλλεται η αμαρτία και κάθε ανώφελη επιθυμία.
Η ασκητική ζωή της Εκκλησίας απελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία των παθών, επιφέρει την κάθαρση και διανοίγει το δρόμο για τον φωτισμό του νου και τη θέωση.
Η Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας καθιστά μέλη του Σώματος του Χριστού.
Η κοινωνία του ανθρώπου, προσώπου, με το πρόσωπο του Χριστού, η πίστη σ' Εκείνον και η απαρέγκλιτη τήρηση των εντολών Του, δραστηριοποιούν την καθαρτική, φωτιστική και θεοποιό ενέργεια του Θεού.
Ο άνθρωπος, που βιώνει την ασκητική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας γίνεται δεκτικός των ενεργειών της Χάριτος του Θεού και θεώνεται.
Ο πάροικος της γης γίνεται κάτοικος τ' Ουρανού, οικιστής του Παραδείσου, συγκληρονόμος Χριστού.
Η προσωπική σχέση μας με το Χριστό, εξασφαλίζει την πνευματική γέννηση, τη διαρκή αναγέννηση και την αληθινή υιοθεσία.
Η περιτομή, λοιπόν, του Χριστού, ας έχει, ως συνέπεια, την προσωπική περιτομή των παθών, ώστε η Θεία Συγκατάβαση να αποβεί για μας σωτήρια ανάβαση.-

Οσία ΜΕΛΑΝΗ η Ρωμαία.

31/12 ΟΣΙΑ Μ Ε Λ Α Ν Η η Ρωμαία.

Αγιότητα είναι ο κοινός στόχος των Χριστιανών. Πολλοί δρόμοι οδηγούν σ' αυτήν. Και η οικογένεια δεν αποτελεί τροχοπέδη στην πορεία προς την αγιότητα. Είναι ένας δρόμος, που οδηγεί αναμφισβήτητα στον Ουρανό. Είναι ένας στίβος με θαυμαστές επιδόσεις.
Πιστές υπάρξεις, αρμονικά ζευγάρια, αγωνιστικές ψυχές, δίνουν τη μάχη μέσα στην οικογένεια, εξαγιάζονται, γίνονται Ουρανοπολίτες. Η προσφορά τους ανυπολόγιστη. Το έργο τους θεάρεστο. Το παράδειγμά τους φάρος τηλαυγής. Η πίστη τους μεταφρασμένη σε έργα. Η ακτινοβολία τους άπλετη. Η αγάπη διάχυτη. Ο αγώνας αδυσώπητος. Τα τρόπαια περιφανή.
Μία τέτοια ηρωίδα έχει να παρουσίασει η Ρώμη, την ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΗ.
Γεννιέται από γονείς πολύ πλουσίους και αρκετά ευσεβείς. Μεγαλώνει και μορφώνεται πνευματικά και ψυχικά.
Δεκατεσσάρων ετών την παντρεύουν με το δεκαεπταετή νέο, Απελιανό. Η Μελάνη ποθεί να ζήσει με σωφροσύνη. Ο άνδρας της διαφωνεί. Υπόσχεται να συμφωνήσει μετά την απόκτηση κληρονόμου. Αποκτούν ένα κορίτσι, αλλά ο Απελιανός αθετεί το λόγο του και επιζητεί και δεύτερο παιδί. Γεννιέται ένα αγόρι, βαπτίζεται και πεθαίνει, ενώ κινδυνεύει η ζωή της Μελάνης.
Ο Απελιανός έντρομος ανανεώνει την υπόσχεσί του και η Μελάνη σώζεται. Πεθαίνει και το κορίτσι τους κι αποφασίζουν να μονάσουν. Οι γονείς τους αντιδρούν. Μετά το θάνατο του πατέρα της, ανενόχλητοι εκτελούν την απόφασή τους.
Ζουν με σωφροσύνη και εγκράτεια. Αγωνίζονται κι αλληλοστηρίζονται. Διαθέτουν τα πλούτη τους, για ν' απαλύνουν τον πόνο των αρρώστων, να φιλοξενήσουν ξένους, να βοηθήσουν φυλακισμένους, να ελευθερώσουν αιχμαλώτους, να συνδράμουν φτωχούς. Πολλοί άνθρωποι, σε πολλές χώρες ευεργετούνται από τη μυθώδη περιουσία τους. Κτίζουν Εκκλησίες και Μοναστήρια. Η Ρώμη και η Σικελία, η Λιβύη και η Καρχηδόνα δέχονται πλούσιες ευεργεσίες.
Για την αγάπη του Χριστού οι πάμπλουτοι μένουν εκούσια πτωχοί. Καταθέτουν τα πλούτη τους στην Τράπεζα τ' Ουρανού. Ζουν με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Κακοπαθοϋν, για να υποτάξουν τη σάρκα στο πνεύμα.
Εντάσσονται σε Μοναστήρι και υποτάσσονται παραδειγματικά.
Η Μελάνη μελετά και γράφει, διδάσκει και προσελκύει ψυχές στο Χριστό. Ταπεινά κι αθόρυβα, μέσα στην αφάνεια και στην εξουθένωση, δίνει τη μαρτυρία του Κυρίου.
Μελάνη κι Απελιανος! Ένα ευλογημένο ζευγάρι, που σηκώνει το ζυγό του Χριστού. Επισκέπτονται τα Ιεροσόλυμα και ξακουστούς ασκητές της ερήμου. Εφοδιάζονται πολύτιμη πνευματική τροφή και συνεχίζουν αγώνες σκληρότερους.
Η Μελάνη, ο σύζυγός της, η μητέρα της και η αδελφή της, συνοδοιπόροι και συναθλητές. Η αρετή τους διαλάμπει. Ενενήντα Μοναχές συγκεντρώνονται γύρω τους.
Κι όταν η μητέρα της κι ο Απελιανός αναχωρούν για την Ουράνια Πατρίδα, η Αγία συνεχίζει το έργο της. Επισκέπτεται στην Κων/λη τον άπιστο θείο της Βουλοσιανό, τον μεταπείθει, μετανοεί και σώζεται. Εκεί κατατροπώνει και τους αιρετικούς του Νεστορίου.
Επιστρέφοντας στα Ιεροσόλυμα προβλέπει το τέλος της. Νουθετεί τις Μοναχές και στις 31 Δεκεμβρίου παραδίδει το πνεύμα της στο Δεσπότη Χριστό,επιδεικνύοντας μία ζωή γεμάτη πίστη και αγάπη, άσκηση και δράση, φιλανθρωπία και ταπείνωση.-

Ανθρώπινες στάσεις προς το ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

ΚΥΡ. Μετά ΓΕΝΝΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ. ( Ματθ. β΄ 13 – 23 )

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ στάσεις προς το ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

΄΄Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον….. μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό.» ( Ματθ. β΄ , 13 ).
Στο μυστήριο της Ενανθρώπησης του Χριστού μία θέση έχει και ο ΙΩΣΗΦ.
Η ενημέρωσή του για κάθε ενέργειά του πραγματοποιείται με Αγγελική Παρουσία.
Η υπακοή του είναι αδιάκριτη.
Η κινητοποίησή του άμεση.
Η σιωπή του χαρακτηριστική.
Η προσφορά του στην ΠΑΝΑΓΙΑ και το ΠΑΙΔΙΟΝ σημαντική.
Η ησυχία προσφέρεται στον Λόγο και αξιοποιείται σωστικά.
Η ησυχία οδηγεί στον Λόγο και ο Λόγος ακούεται στην ησυχία.
Η ανυπαρξία της εσωτερικής ησυχία αλλοτριώνει τον άνθρωπο και τον απομακρύνει από τον Θεό.
Η ησυχία ενοποιεί τον άνθρωπο και εξασφαλίζει την κοινωνία του με τον Θεό.
Κυρίαρχη θέση στο γεγονός της ενανθρώπησης έχει η ΠΑΝΑΓΙΑ.
Με την αυτοπροσφορά της υπηρετεί τον Χριστό.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ δοξάζεται με τον καρπό της κοιλίας της , τον Ιησού και ο ΙΗΣΟΥΣ ενανθρωπίζει διά της Παναγίας.
ΠΑΝΑΓΙΑ και ΙΗΣΟΥΣ πάντα ενωμένοι.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ τύπος κάθε χριστιανού, μέλους του Σώματος της Εκκλησίας.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ εσωτερικά ζωοποιείται και ενδυναμώνεται από την παρουσία του Χριστού.
Ο πιστός, μέσα στην Εκκλησία, βιώνοντας τη Μυστηριακή και Ασκητική ζωή της, συναντά τον Χριστό, αναγεννάται.
Προβάλλει και ένα τρίτο προσωπο στο προσκήνιο` είναι ο ΗΡΩΔΗΣ.
Διακρίνεται για την φιλαρχία και φιλοδοξία, αλλά και για την μωρία.
Επιζητεί ασφάλεια, για να ασφαλίσει την ανασφάλειά του και προβαίνει σε φρικώδεις σφαγές.
Ο Ηρώδης, τύπος των διωκτών του Χριστού. Μισούν και επιζητούν τον θάνατο του Ιησού.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες. Ο Νικητής όμως πάντα είναι ο ΙΗΣΟΥΣ.
Τρεις στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον ΧΡΙΣΤΟ :
Ο ΙΩΣΗΦ υπηρετεί με την ησυχία και την υπακοή.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ Τον γεννά.
Ο ΗΡΩΔΗΣ επιζητεί τον θάνατό Του.
Τις δύο πρώτες στάσεις, ας εγκολπωθούμε. Τον Χριστό, ας υπηρετήσουμε υπαρξιακά, για να αναγεννηθούμε και θεωθούμε.-

Α Γ Ι Α ΝΥΧΤΑ !!!

Κορυφαίο ΓΕΓΟΝΟΣ !

Κ Ο Ρ Υ Φ Α Ι Ο Γ Ε Γ Ο Ν Ο Σ !

Στο διεθνή χώρο διαδραματίζονται πάμπολλα γεγονότα ανά τους αιώνες.
Ένα όμως γεγονός διαδραματίστηκε αθόρυβα, αλλ’ υπήρξε βαρυσήμαντο, εφ’ όσον άλλαξε τoν ρουν της ιστορίας.
Και είναι το γεγονός αυτό η ενανθρώπηση του Θεού.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος για να έχει τη δυνατότητα ο άνθρωπος να γίνει κατά χάριν Θεός .
Ο Υιός προσφέρεται να ενδυθεί σάρκα, αν και Θεός, ώστε να επιτευχθεί η καταλλαγή, η συμφιλίωση ανθρώπων και Θεού, να σημειωθεί η άρση της θνητότητας και φθαρτότητας, να υπάρξει θέωση.
Το λυτρωτικό σχέδιο του Θεού Πατέρα πραγματώνεται στο πρόσωπο του Χριστού, με τη συνέργεια του Παναγίου Πνεύματος και με την συγκατάθεση της πάναγνης Κόρης της Ναζαρέτ, της Παρθένου Μαρίας.
Η Μαριάμ έγινε η Κεχαριτωμένη, η ταπεινή Κόρη, η οποία αποδέχθηκε εκούσια και ελεύθερα την ανάληψη της μητρότητας, διά του Παναγίου Πνεύματος.
Ο Θεός σαρκώνεται στα σπλάχνα της και καθαγιάζει την σάρκα.
Ο Υιός του Θεού, με την ενσάρκωσή Του αποδεικνύει την άφατη αγάπη Του για τον άνθρωπο και τη βαθιά Του ταπείνωση να γίνει άνθρωπος.
Η ταπείνωσή Του εμφαίνεται και με την επιλογή του τόπου της γεννήσεώς Του.
Η Φάτνη έκτοτε αποτελεί σύμβολο ταπείνωσης.
Η ταπείνωση, το βάθρο, πάνω στο οποίο αναπτύσσεται η αγάπη και αφορμείται η μετάνοια.
Η ταπείνωση το μήνυμα της Φάτνης .
Η αγάπη το άγγελμα του Θεού της αγάπης.
Η βίωση της ταπείνωσης και της αγάπης εξασφαλίζουν την ειρήνη της καρδιάς, την εδραίωση της Βασιλείας του Θεού στο ανθρώπινο εἶναι.
Το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ με τον ερχομό Του στη γη σηματοδότησε την πορεία του ανθρώπου προς τον Ουρανό.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς έδωκε το έναυσμα στον άνθρωπο για λύτρωση και σωτηρία.
Η Χάρη του Θεού και η συνέργεια του ανθρώπου δρουν συντελεστικά στην σωστική κατάληξη.
Η Γέννηση του Χριστού, λοιπόν, ορόσημο διαχρονικό, κορυφαίο γεγονός και δείκτης πορείας προς την άληκτη Αιωνιότητα.-

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ του ΛΟΓΟΥ.

ΚΥΡ. προ ΓΕΝΝ. ΧΡΙΣΤΟΥ. ( Ματθ. α΄, 1 – 25 )

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ του ΛΟΓΟΥ.

΄΄Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, Υιού Αβραάμ…΄΄( Ματθ. α.΄ , 1 ).
Η αναφορά στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού, από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, είναι μία ιστορία της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και στοχεύει την κατάληξή του, που είναι η Μ Α Ρ Ι Α, η ΄΄εκλελεγμένη πασών των γενεών΄΄. Εκείνη, που με τον ελεύθερο αγώνα της, την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος και τη διαδοχική, εξαγνιστική διεργασία των Θεοπατόρων, έφθασε στη θέωση.
Η Γέννηση του Χριστού ήταν συνάρτηση της πίστεως και της θελήσεως της Παναγίας, καθώς και της μετοχής της Αγίας Τριάδος.
Ο Υιός ενανθρωπίζει, δηλ. ενώνει στο Πρόσωπό Του υποστατικά την ανθρώπινη και την Θεία φύση, οπότε ενώνεται ο άνθρωπος με την Αγιοτριαδική Θεότητα.
Ο Πατέρας ευδοκεί, στην ενανθρώπηση του Υιού και το Άγιο Πνεύμα συνευδοκεί, συνεργεί.
Συνεπώς, η ενανθρώπηση του Χριστού δεν είναι μόνο λυτρωτική έκφραση ευσπλαχνίας, αλλά και ενωτική κίνηση. Η κένωση του Θεού σηματοδότησε την ανακαίνιση του ανθρώπου και το δικαίωμα της συγκληρονόμησης της Βασιλείας Του.
Με την ενανθρώπηση αποκτήσαμε τη δυνατότητα να γίνουμε σύσσωμοι Χριστού, Αγιοτριαδικά Κατοικητήρια. Ο άνθρωπος δηλ. γίνεται μέλος του Σώματος του Χριστού.
Ο Ιησούς, με την ενανθρώπησή Του οριοθέτησε την ιστορία. Είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Ο Λυτρωτής της ανθρωπότητας.
Το όνομα ΙΗΣΟΥΣ έγινε: Η χαρά των πονεμένων, η ελπίδα των θλιμμένων, το καταφύγιο των διωγμένων, το φως των πλανεμένων, η ειρήνη των ανειρήνευτων, η αγάπη όλων των ανθρώπων.
Ο ΙΗΣΟΥΣ είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας, ο Ελευθερωτής και η Ελπίδα μας.
Δυστυχώς πολλάκις,ο ΙΗΣΟΥΣ είναι ο Μεγάλος Απών. Άγνωστος και Λησμονημένος.
Γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Αν θέλουμε να νοηματοδοτήσουμε τα Χριστούγεννα, απαιτείται να Του παραδώσουμε ανεπιφύλακτα την καρδιά μας, πυρίφλεκτη από αγάπη για Εκείνον.
Να προφέρομε υμνολογικά και δοξολογικά,ικετευτικά και ομολογιακά τοΌνομά Του.
Να σκέπτεται ο νους μας πρωταρχικά Εκείνον.
Να αποτελεί ο ΙΗΣΟΥΣ τον Μοναδικό Οδηγό και Κυβερνήτη της ζωής μας, τον Εμπνευστή των πράξεών μας, το Μοναδικό Πρόσωπο άξιο άπειρης αγάπης και λατρείας.-

ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Επίσκοπος Ιλλυρικού.

15/12 Α Γ. Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Ο Σ .


Μία από τις εξέχουσες μορφές, μέσα στη Χορεία των Ιερομαρτύρων, που κοσμούν τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, είναι και ο Άγιος Ιερομάρτυς ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ.
Μία μορφή, που από μικρή ηλικία δίνεται στην υπηρεσία του Θεού.
Μία προσωπικότητα ολοκληρωμένη, δυναμική, γεμάτη αρετή και σοφία, πίστη και αγάπη στο Θεό.
Ένας ένθερμος και φλογερός ακόλουθος του Ιησού.
Μία καρδιά φλεγόμενη από αγάπη για ΕΚΕΙΝΟΝ.
Γεννιέται στην κοσμοκράτειρα Ρώμη, στα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνα. Οι γονείς του είναι ευγενείς και πλούσιοι, αλλά και βαθειά ευσεβείς. Η μητέρα του Ανθία, αφού διδάσκεται τη χριστιανική πίστη από τους ζηλωτές μαθητές του Απ. Παύλου, φροντίζει να ενσταλλάξει το μύρο της πίστεως στη γόνιμη παιδική ψυχή του Ελευθερίου. Παλληκάρι πια, είναι στολισμένος με τα διαμάντια της αρετής. Γι’ αυτό κι αξιώνεται στα 15 χρόνια του να γίνει Διάκονος, στα 17 Ιερέας και στα 20 Επίσκοπος.
Γεμάτος φλόγα και ζήλο, με τη διδασκαλία του συναρπάζει το λαό κι οδηγεί πολλές ψυχές κοντά στο Θεό.
Οι επιτυχίες του προκαλούν τον φθόνο του σφοδρού πολέμιου του Χριστιανισμού, του βασιλιά Αντωνίνου. Στέλνει τον στρατηλάτη Φήλικα, με μία ομάδα στρατιωτών, να συλλάβει τον Ελευθέριο μέσα στο Ναό. Το κήρυγμα όμως, του πορθητή των ψυχών Ελευθερίου, σαγηνεύει την καρδιά του Φήλικα, τη μεταστρέφει κι από διώκτης γίνεται μαθητής.
Ο Άγιος τον κατηχεί στην πίστη, τον βαπτίζει και μαζί κατευθύνονται στον Βασιλιά. Εκεί ο Ελευθέριος δέχεται προκλητικές υποσχέσεις για να θυσιάσει στα είδωλα. Η ομολογία του όμως είναι κατηγορηματική και συντριπτική, θαρραλέα κι αμετάκλητη. Τα βασανιστήρια αρχίζουν. Βαδίζει το δρόμο του μαρτυρίου. Η ψυχή του όμως, ατρόμητη, αντιμετωπίζει κάθε είδος βασανιστηρίου. Τον ξαπλώνουν σε πυρωμένο χάλκινο κρεββάτι, αλλά σηκώνεται όρθιος και αβλαβής.
Τον ξαναβάζουν στη σχάρα, χύνοντας πάνω του λάδι, αλλά η φωτιά σβήνει. Τον βάζουν σε καζάνι με λίπος, κερί και πίσσα για να βράσει, αλλά, με θεϊκή επέμβαση, η φωτιά γίνεται δροσιά κι ο Μάρτυρας μένει ανέγγιχτος.
Ο τύραννος εξοργίζεται και, κατά συμβουλή του πολυμήχανου επάρχου Κορέμωνα, τον ρίχνουν σε χάλκινο κλίβανο, με καρφωμένα σίδερα στο εσωτερικό του. Ο Άγιος παραμένει ψύχραιμος. Έχει διαρκή επαφή με τον Ουρανό και παρακαλεί για τη σωτηρία και των διωκτών του. Κι ο Κύριος αρπάζει τον Κορέμωνα και τον κάνει Χριστιανό και Μάρτυρα.
Αντλεί δύναμη ο Ελευθέριος από Εκείνον, που για την αγάπη Του υποφέρει. Γι' αυτό, κι όταν μπαίνει στον κλίβανο, η φωτιά σβήνει και τα σίδερα στρέφουν προς τα πίσω το οξύ μέρος τους. Όλοι βλέπουν και θαυμάζουν το γεγονός. Τον ρίχνουν στη φυλακή, αλλά κι εκεί ο Θεός φροντίζει να τον τρέφει με δικό του απεσταλμένο, το περιστέρι.
Ο τύραννος καταντροπιασμένος δίνει διαταγή και δένουν τον Άγιο πίσω από δύο άγρια άλογα. Αλλ' ο Θεός ημερεύει τα άλογα, βάζει στην άμαξα τον Άγιο και τον πηγαίνει σ' ένα βουνό, όπου Τον υμνολογεί.
Τα θηρία τον κυκλώνουν και μένουν άγρυπνοι φύλακες κοντά του. Κι όταν πηγαίνουν στρατιώτες να τον συλλάβουν, ορμούν να τους κατασπαράξουν. Αλλ' ο Άγιος τους γλυτώνει, τους νουθετεί και πολλοί πιστεύουν στο Χριστό. Επιστρέφοντας στη Ρώμη ο Βασιλιάς διατάζει να τον ρίξουν σε άγρια πεινασμένα θηρία. Αλλά και πάλι τα θηρία δεν τον αγγίζουν. Έτσι, αποκαμωμένος πια, τον αποκεφαλίζει. Η γενναία ψυχή του αφήνει το μαρτυρικό σώμα και φτερουγίζει στις Ουράνιες Σκηνές.
Η μητέρα του Ανθία, που παρακολουθεί το μαρτύριο του παιδιού της, ηρωίδα στην ψυχή, δέχεται κι αυτή τον αποκεφαλισμό. Οι πιστοί θάβουν τα άγια λείψανα του Ιερομάρτυρα Ελευθερίου στην έδρα της Επισκοπής του, την Αυλώνα.
Η Εκκλησία μας τιμά τον πρωταθλητή της στις 15 Δεκεμβρίου.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. Α΄. (Τον συνάναρχον Λόγον).

Ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος, τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕ σοφέ, καθαιρέτα του Σατάν. Διό μη παύση πρεσβεύων, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Μεγαλυνάριον.

Της ελευθερίας της εν Χριστώ, τοις δεδουλωμένοις, χρηματίσας μυσταγωγός, κληρονόμος ώφθης, Σιών της ελευθέρας, αθληήας, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕ, ως ασώματος.-

ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ.

13/12 Ο Άγιος Αρσένιος.

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.» (Μαρκ. η΄ 34).
Αυτό το προσκλητήριο κάλεσμα απευθύνει στους ανθρώπους ο Ιησούς. Τους καλεί ελεύθερα κι αβίαστα να Τον ακολουθήσουν. Αλλά απ' τη στιγμή της συγκαταθέσεως, απαιτεί απαρέγκλιτα να βαδίσουν στα ίχνηΤου.
Απάρνηση εαυτού και άρση σταυρού είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις της συμπορεύσεως με τον Ιησού. Αυτή την προσκλητήρια φωνή συλλαμβάνουν οι κεραίες απειραρίθμων ψυχών και την υλοποιούν αυθόρμητα. Αυτό το μήνυμα εγκολπώνονται οι αγωνιστές της πίστεως και τερματίζουν νικηφόρα. Αυτό το εγερτήριο σάλπισμα αποδέχονται κι ενστερνίζονται πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι κι αμόρφωτοι, άσημοι και διάσημοι. Αυτή την κλήση, μεταφράζει σε πράξη κι ο Άγιος Αρσένιος.
Κατάγεται από την Κων/πόλη, από γονείς πλουσίους, ευσεβείς και ξακουστούς. Ο Βασιλιάς υπολογίζει στην ευγενική καταγωγή και του αποδίδει το αξίωμα Στρατηγού, Πατρικίου και Ναυάρχου. Η γη του προσφέρει φθαρτή δόξα. Ο Ουρανός του ετοιμάζει άφθαρτη. Η επίγεια δόξα λαμπυρίζει και τον προκαλεί. Η ουράνια διαλάμπει και τον προσελκύει. Αυτή την αναφαίρετη, ατελεύτητη δόξα, ποθεί ενδόμυχα ο λαμπρός νέος.
Κάποτε, σε μια ναυτική εξόρμηση, πλέοντας με το στόλο σε τρικυμισμένη θάλασσα, όλα τα πλοία με τα πληρώματα καταποντίζονται και μόνος διασώζεται ο Αρσένιος. Επωφελείται της ευκαιρίας. Εγκαταλείπει τα πρόσκαιρα, για να κερδίσει τα αιώνια. Αποβάλλει την πολυτελή ενδυμασία και ενδύεται το ταπεινό Μοναχικό Αγγελικό Σχήμα. Εκπληρώνεται η μύχια επιθυμία του. Αφήνει το πεδίο των μαχών και εισάγεται στο στίβο των πνευματικών αγώνων. Αρχίζει τιτάνιο αγώνα με τις δυνάμεις του σκότους. Όπλα του ακαταμάχητα η βαθειά πίστη και η φλογερή αγάπη στο Χριστό. Νηστεύει αυστηρά. Αγρυπνει πολύωρα. Προσεύχεται αδιάλειπτα. Θρηνεί γοερά. Μελετά διαρκώς. Αγωνίζεται ακατάπαυστα.

Αμύνεται ανυποχώρητα. Κακοπαθεί με εκούσια πείνα, δίψα, στέρηση. Υποτάσσει το σώμα στη ψυχή. Διατηρεί απόρθητο το φρούριο της καρδιάς του. Στην ερημιά ζει στιγμές πνευματικής εξάρσεως. Επιδίδεται σε αυστηρή ενδοσκόπηση και ανελεή αυτοκριτική. Αποκομίζει βαθειά ταπείνωση και δέχεται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Θεοφόρος πια θαυματουργεί. Με όπλα τον Τίμιο Σταυρό και την πύρινη προσευχή, θανατώνει δηλητηριώδες φίδι, φόβητρο της περιοχής του όρους Λάτριου της Ασίας. Εκτελεστής του Θείου θελήματος, μεταβαίνει στη Μονή Κελλιβάρων. Φορέας αγιότητας ο Αρσένιος, μεταδίδει τη φλόγα του στους Μοναχούς.
Επανέρχεται στην ποθητή ησυχία, για να συνεχίσει τους αγώνες, σαν έγκλειστος σε φωλιά θηρίων. Με την προσευχή αφοπλίζει τα θηρία και συνεχίζει την πάλη.
Η αγάπη των αδελφών τον επαναφέρει στη Μονή, για να διανύσει το υπόλοιπο της ζωής του. Ζει σε στενώτατο κελλί και λατρεύει μόνος μόνο το Θεό. Φθάνει στο ύψος της απάθειας και προγεύεται την ομορφιά του Παραδείσου. Το παράδειγμά του ακτινοβολεί. Η ζωή του ευωδιάζει Θεία Χάρη. Πιστό αντίγραφο του Ιησού ο Αρσένιος. Μετά από πολύμοχθους αγώνες, στις 13 Δεκεμβρίου, παραδίδει την ψυχή του πάλλευκη στα χέρια του Πλάστη και κληρονομεί τη Βασιλεία Του.-

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ.

12/12. ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ.


Κύπρος η Αγιόλεκτος, η πατρίδα του Αγίου Σπυρίδωνα. Γεννημένος από ποιμένας γονείς, δέχεται απλά, αλλά πειστικά τους λόγους της πίστεως. Τσοπανόπουλο και ο ίδιος αγωνίζεται για τη βίωση των Ευαγγελικών αρχών και τη μετάδοση της χριστιανικής του φλόγας.
Αποκτά οικογένεια και φροντίζει με επιμέλεια το φυτώριο, που ο Θεός του εμπιστεύεται.
Η πρόωρη χηρεία του τον οδηγεί, κατόπιν πολλών πιέσεων, στην ιερατική χορεία.
Υπόδειγμα ζωής και δράσης δίνει το παρών καθολικά. Ασκείται και διδάσκει, φιλοξενεί και ευεργετεί, ενισχύει και κατευθύνει το ποίμνιό του, αλλά και τα παιδιά του.
Ομόφωνα, λαός και κλήρος, τον προωθούν στον Επισκοπικό θρόνο Τριμυθούντος.
Η ποιμαντορική του διακονία είναι αξιόλογη και θεάρεστη.
Η θαυματουργική του Χάρη επισφραγίζει το ταπεινό φρόνημα και το φίδι μετατρέπεται σε χρυσό, για φιλανθρωπική ανάγκη.
Η μετοχή του στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας είναι σημαντική και η παρρησία του αξιόλογη. Υπερασπίζεται σθεναρά την Ορθόδοξη Πίστη και κατατροπώνει τους Αρειανούς.
Χαρακτηριστική είναι η απόδειξη της Τριαδικής Θεότητας. Επικαλείται τη βοήθεια του Σταυρού, κρατά στο αριστερό του χέρι ένα κεραμίδι και λέγει: ΄΄Εις το Όνομα του Πατρός΄΄ καί αμέσως εμφαίνεται επάνω από το κεραμίδι φωτιά, διά της οποίας αυτό ψήνεται. Συνεχίζει: ΄΄και του Υιού΄΄ καί ρέει νερό, διά του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδού. Και προσθέτει: ΄΄και του Αγίου Πνεύματος΄΄ καί επιδεικνύει το χώμα, που παρέμεινε στη χούφτα του. Τοιουτοτρόπως διακηρύττεται ο Τριαδικός Θεός.
Ειρηνικά, το 350 μ.Χ. εισέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα νικηφόρος Άγιος.-

ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης.

11/12. ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ, ο στυλίτης.

Αστέρας φωταυγής στο στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας ο Όσιος ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης.
Σκεύος εκλογής. Θεόκλητος, αλλά και αυτόκλητος αγωνιστής στο Μοναχικό στίβο.
Ανένδοτος μαχητής στον αόρατο πόλεμο, ακάματος ερευνητής της αυτογνωσίας, φθάνει στα ύψη της θεογνωσίας.
Αθλητής του πνεύματος ακατάβλητος, άμεσος κοινωνός του Θεού, έρχεται σε επαφή με τις άκτιστες ενέργειές Του.
ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης!
Η δόξα των Οσίων. Το καύχημα των πιστών. Ο διαρκής πρεσβευτής μας.
Ας γνωρίσουμε όμως εκτενέστερα τη θαυμαστή ζωή του.
Πατρίδα του είναι η Μεσοποταμία της Συρίας. Γεννιέται στους χρόνους της Βασιλείας του Λέοντος Α΄. Γονείς του ο Ηλίας και η Μάρθα. Θεοσεβείς, ενάρετοι και φιλόθεοι. Μοναδικό τους πρόβλημα η στειρότητα, αλλά και κύριο αίτημά τους η τεκνογονία: «Θεέ μου, χάρισέ μου ένα παιδί και σε Σένα θα το αφιερώσω», ικετεύει ένθερμα η Μάρθα.
Κι ο φιλεύσπλαχνος Θεός εισακούει την πιστή του δούλη. Η καταφατική απάντηση τ' Ουρανού δίδεται με όραμα. Η σύλληψη είναι άμεση. Η γέννηση ενός χαριτωμένου αγοριού γεγονός. Η χαρά των γονέων πασιφανής. Η ευχαριστιακή δοξολογία του Θεού ένθερμη. Η εκπλήρωση της υποσχέσεώς τους παραμένει ζωηρή. Έτσι πέντε χρονών είναι ο Δανιήλ, όταν οι γονείς του τον οδηγούν στο Μοναστήρι. Ο Ηγούμενος αρνείται να κρατήσει ένα ανήλικο παιδί.
Η ζωή του συνεχίζεται έντονη και η αγάπη στο Θεό αυξάνεται. Δωδεκαετής πια παίρνει την ηρωική απόφαση της αφιερώσεως, απαρνούμενος κάθε γήινη δόξα. Εισέρχεται στο Μοναστήρι, υστέρα από επίμονες ικεσίες του και επιδίδεται με ζήλο στην άσκηση. Οι επιδόσεις του είναι θαυμαστές. Η Μοναχική κουρά του γίνεται παρουσία των γονέων του. Η στιγμή είναι συγκινητική και η ευφροσύνη απερίγραπτη.
Ο Δανιήλ στο Κοινόβιο σημειώνει καταπληκτική πρόοδο. Η αρετή του ακτινοβολεί.
Επιθυμία του η προσκύνηση των Άγιων Τόπων και η γνωριμία με τον ξακουστό Συμεών το Στυλίτη.
Κι ο Θεός εκπληρώνει τους ιερούς του πόθους. Μία ομάδα αδελφών φθάνει στον τόπο της ασκήσεως του Οσίου Συμεών. Ο Δανιήλ ατενίζει τον Όσιο στην κορυφή του στύλου και θαυμάζει. Αναλογίζεται τις εκούσιες στερήσεις του, την αντίστασή του στις ποικίλες αντίξοες καιρικές συνθήκες και καταπλήσσεται. Διαβλέπει την άμετρη αγάπη του στο Θεό και θέλει να τον μιμηθεί. Συνομιλεί μαζί του, ευλογείται, εμψυχώνεται, ακούει τα προφητικά του λόγια κι αναχωρεί χαρούμενος. Επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους κι αναβαπτίζεται. Σε λίγο εκδημεί ο Ηγούμενος της Μονής του και τον προτείνουν στη θέση του. Η άρνηση είναι κατηγορηματική και η φυγή η μόνη λύση. Ο Όσιος Συμεών είναι η προσφυγή του. Η σοφία του όμως και το προορατικό του χάρισμα τον οδηγεί στο Βυζάντιο. Ο Δανιήλ πείθεται στους λόγους του, ως έκφραση του θελήματος του Θεού κι αναχωρεί.
Στο Βυζάντιο πληροφορείται την ύπαρξη ενός ειδωλολατρικού ναού κι αποφασίζει να εκδιώξει τα πονηρά πνεύματα. Έρχεται αντιμέτωπος με τους Δαίμονες, τους μαστίζει με τη νηστεία και την προσευχή, τους κατατροπώνει κι απελευθερώνει τον τόπο.
Τα κατορθώματα του γνωστοποιούνται. Πλήθη λαού προστρέχουν για ευλογία. Ο Σατανάς ωχριά και ενσπείρει συκοφαντίες για εκδίωξή του, στον Πατριάρχη. Η αρετή του όμως διαλάμπει. Η προσευχή του θαυματουργεί. Τα σατανικά σχέδια διαλύονται. Ο Ὁσιος συγχωρεί τους συκοφάντες. Παραμένει εκεί και ασκείται εννιά χρόνια. Η Θεϊκή όμως κλήση έρχεται για εντατικότερη άσκηση.
Θεία οπτασία τον προσκαλεί για ν' ανεβεί στο στύλο. Κι η ανταπόκριση είναι θετική.
Η αποδημία του Οσίου Συμεών του Στυλίτη και η παράδοση του κουκουλίου του από το μαθητή του Σέργιο στο Δανιήλ, είναι έκφραση του Θείου θελήματος για τη διαδοχή. Ο Σέργιος με Θεϊκή καθοδήγηση βρίσκει τον κατάλληλο τόπο και χτίζει το στύλο. Ο Όσιος Δανιήλ θερμά ικετεύει τον Κύριο για ενδυνάμωση στο νέο επίπονο άθλημα. Ανεβαίνει στο στύλο και υπομένει καρτερικά τον αφόρητο καύσωνα της ημέρας και το δριμύ ψύχος της νύκτας. Ο Σατανάς μαίνεται και παρακινεί τον ιδιοκτήτη του τόπου να εκδιώξει τον Όσιο. Κι ο Όσιος ταπεινά υπακούει και κατεβαίνει. Η κακοπάθεια του Οσίου όμως μεταστρέφει το διώκτη και παραμένει στο στίβο του.
Ο αγώνας συνεχίζεται έντονα. Η αγιότητα του ακτινοβολεί. Η πατρική στοργή του Οσίου καλύπτει τους θλιμμένους, τους ολιγοπίστους, τους αρρώστους. Σκορπίζει αφειδώλευτα συμβουλές, νουθεσίες, θεραπεία, αγάπη.
Από Θεία φώτιση ο Βασιλιάς κι ο Πατριάρχης Γεννάδιος προστρέχουν στον Όσιο για να τον χειροτονήσουν ιερέα. Το προγνωρίζει κι αρνείται. Ο Πατριάρχης όμως εύχεται, ο λαός αναφωνεί: «Άξιος!» κι ο Όσιος χειροτονείται ακούσια. Η ταπείνωσή του προκαλεί το θαυμασμό. Η μάχη του κατά των στοιχείων της φύσεως σθεναρή. Η πάλη κατά των παθών εντατική. Ο νους κυριαρχεί. Το πνεύμα ενώνεται με το Θεό. Η ψυχή δέχεται τις άκτιστες ενέργειές Του. Το σώμα του σκήνωμα του Παρακλήτου. Ταμειούχος Χάριτος ο Όσιος σκορπίζει τη θεραπεία στους αρρώστους, την πρόβλεψη στα μέλλοντα, τον έλεγχο στους ασεβείς.
Η αγάπη του στην Εκκλησία τον κατεβάζει περιοδικά από το στύλο και δίνει μάχες με τους αιρετικούς, αγώνες για την εδραίωση της πίστεως, για την ειρήνη της Πολιτείας.
Η ταπείνωσή του άμετρη εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Αυτοασφαλίζεται και αποστέλνει τους ασθενείς στο ιερό λείψανο του Γέροντά του, Οσίου Συμεών του στυλίτη, που έχει δίπλα του, για ίαση. Ο Θεός παρακολουθεί, τον αμείβει και την αναχώρηση του αποκαλύπτει. Νουθετεί τα πνευματικά του τέκνα, παρηγορεί πειστικά, στηρίζει αποτελεσματικά.
Τρεις μέρες πριν την εκδημία του τον επισκέπτονται Πάντες οι Άγιοι και τον προστάζουν να λειτουργήσει. Υπακούει. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.
490 μ.Χ. 11 Δεκεμβρίου. Ο Όσιος Δανιήλ απέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα. Τρεις Σταυροί από αστέρια φαίνονται πάνω από το Άγιο λείψανό του και ένα περιστέρι φτερουγίζει. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι φανερή.
Στον τάφο του τοποθετούνται τα λείψανα των Αγίων Τριών Παίδων της Βαβυλώνας, ύστατη επιθυμία του Οσίου για προσκύνηση. Την αποφυγή της ανθρώπινης δόξας επιζητεί και μετά θάνατο ο ταπεινός δούλος του Θεού.
Η ζωή του μας εμπνέει. Ο θάνατος του μας διδάσκει. Ο δρόμος της θυσίας, η προσφορά της αγάπης στο Θεό και στον άνθρωπο, η βίωση της αγιότητας, ιερές παρακαταθήκες για μας. Οι πρεσβείες του στο θρόνο του Θεού απόλυτα αναγκαίες.-

Το ΔΕΙΠΝΟ της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ.

ΚΥΡ. ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ιδ. , 16 – 24)

Το ΔΕΙΠΝΟ της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ.

΄΄Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα΄΄.( Λουκ. ιδ΄, 16 ).«Δείπνον μέγα»». Το συμπόσιον της Βασιλείας των Ουρανών». Σ’ αυτό το δείπνο έχουν προσκληθεί αδιάκριτα και ανεξαίρετα, χωρίς κανένα αποκλεισμό, όλοι. Η είσοδός μας, βέβαια, στη Βασιλεία του Θεού, προϋποθέτει την ενταξιακή μας κίνηση στο Σώμα της Εκκλησίας, που επιτυγχάνεται με την ακράδαντη πίστη στον Χριστό και το Βάπτισμα.
«Δείπνο» και η Θ. Ευχαριστία σε κάθε Θ. Λειτουργία. Η συνειδητή συμμετοχή μας εξασφαλίζει την ένωση με τον Χριστό, που είναι η ΖΩΗ, οπότε μας ζωοποιεί, μας αφθαρτοποιεί, μας Χριστοποιεί.
Το μεταπτωτικό σύμπτωμα της εσωτερικής αποδιοργάνωσης του ανθρώπου αναιρείται, με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, του Λόγου, αφού με την Θ. Κοινωνία τρέφεται η ψυχή και διοχετεύει την Θεϊκή Χάρη και Ζωή και στο σώμα.
Με την συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία επιτυγχάνουμε την ένωση με τον Ιησού, τη μετοχή στη Θεία Ζωή, την ανατολή της μέλλουσας Βασιλείας, την πρόγευση του Παραδείσου, την επαναφορά στην προπτωτική κατάσταση.
Και όμως στην πρόσκληση του «Δείπνου» της αγάπης του Θεού δεν ανταποκρίνονται θετικά όλοι οι παραλήπτες.
Ο Ιησούς τους κατηγοροποιεί :
1)Είναι οι άνθρωποι, που είναι δούλοι της ύλης. Σφετεριστές των δωρεών του Θεού, αρνούνται την ευχαριστιακή αναφορά στον Θεό. Αρνούνται τη μετοχή στο Μυστήριο της

Θ. Ευχαριστίας και συνεπώς αρνούνται να θεωθούν.
2)Είναι οι άνθρωποι οι υποδουλωμένοι στην εργασία. Εκείνοι, που ανάγουν τη δουλειά σε δουλεία. Εκείνοι, που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις τους στην εργασία και παραθεωρούν τον κύριο στόχο, που είναι η εκκλησιοποίηση. Απορυθμίζονται από τη συχνότητα τ’ Ουρανού και συντονίζονται στο ρυθμό της γης. Τοιουτοτρόπως αποσταθεροποιούνται υπαρξιακά.
3) Είναι οι άνθρωποι, δούλοι των αισθήσεων. Η οικογένεια προβάλλει ως εμπόδιο, για την ανταπόκριση στην πρόσκληση. Ο γάμος, με τη μεταφυσική και Ευχαριστιακή αναφορά του, σημειώνει υπέρβαση της φθαρτότητας και οδηγεί στην Χριστοποίηση, στην ανακαίνιση του προσώπου.
Η συμμετοχή στο «Δείπνο» ανοίγει δίοδο εισόδου του Θεού στη ζωή του ανθρώπου, δίαυλο επικοινωνίας μαζί Του.
Όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπου, αν αυτονομηθούν, αλλοτριώνουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στην φθορά και τον θάνατο,αφού τον υποδουλώνουν στο χρόνο και τον αποστερούν της μεταμορφωτικής δυνάμεως του «Δείπνου».
Τοιουτοτρόπως το παρόν απαιωνοποιείται και το αιώνιο παύει να είναι προέκταση του παρόντος.-

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ.

ΚΥΡ. Ι΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ι΄, 10 – 17 )

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ.

΄΄υποκριτά, έκαστος υμών τω σαββάτω ου λύει τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και απαγαγών ποτίζει ; ΄΄ ( Λουκ. ιγ΄ , 15 ).
Υποκρισία είναι η εχθρότητα, που ενεργεί με το προσωπείο της συμπάθειας. Ή φθόνος, που μιμείται τα χαρακτηριστικά της αγάπης. Ή ΄΄προσποίηση φιλίας.΄΄, κατά τον Αγ. Μάξιμο Ομολογητή.
Η υποκρισία, που επιδείχθηκε από τον αρχισυνάγωγο και επισημάνθηκε από τον Ιησού, είναι φαινόμενο και σημερινό και καθημερινό.
Η υποκρισία έκφραση εγωϊσμού.
΄΄Η γαρ υπόκρισις εξ οιήσεως γεννάται.΄΄, δηλώνει ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς.
΄΄Η υποκρισία ίδιον της κενοδοξίας.΄΄, σημειώνει ο Οσ. Θαλάσσιος.
΄΄Η υποκρισία έχει ως αιτία την φιλαργυρία.΄΄, παρατηρεί ο Αγ. Μάρκος ο Ασκητής.
Η υποκρισία πηγάζει από τη φιλαυτία, όταν προβάλλεται η ευσεβοφάνεια και επιδιώκεται η επίδειξη, ο εντυπωσιασμός, ο έπαινος, η ικανοποίηση της κενοδοξίας.
Η αληθινή ευσέβεια εκπορεύεται από την αγάπη προς τον Θεό και αποβλέπει στη δόξα Του.
Η υποκρισία επιφέρει τον εσωτερικό διχασμό του ανθρώπου, τον εκθέτει και τον γελοιοποιεί, με την αναπόφευκτη αποβολή του προσωπείου.
Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και το προσωπείο της υποκρισίας τον καθιστά αναξιόπιστο, του αλλοιώνει το φρόνημα, διαστρέφει τα κριτήριά του, ακυρώνει τα επιτεύγματά του, ανατρέπει τον στόχο της Χριστοποίησής του.
Η υποκρισία εμφανίζεται απροκάλυπτα, παρρησιακά, επικαλυπτικά των παθών, προκλητικά.
Η υποκρισία ασθένεια της ψυχής.
Επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη της ειλικρίνειας και εντιμότητας, της αυστηρότητας στον εαυτό μας και της επιείκειας στους άλλους.
Όλα για τη δόξα του Τριαδικού Θεού.
Όλα για την αγάπη των αδελφών μας.Η βιοτή μας, καθολικά, ανυπόκριτη, ας είναι.-

Α Γ Ι Α Β Α Ρ Β Α Ρ Α.

4/12 ΑΓΙΑ Β Α Ρ Β Α Ρ Α

Στην πάμφωτη ομήγυρη των Παρθενομαρτύρων, ευδιάκριτη θέση κατέχει η πανέμορφη κόρη του Τοπάρχου Διόσκουροι, Β Α Ρ Β Α Ρ Α.
Τα πλούτη άφθονα. Η ομορφιά της άφθαστη. Η εξυπνάδα της απαράμιλλη. Μοναχοπαίδι, καύχημα των γονέων της, ζει στο Γελασσό, κοντά στην Ηλιούπολη της Συρίας, στους χρόνους της βασιλείας του Μαξιμιανού.
Ανατρέφεται με ιδιαίτερη φροντίδα. Μεγαλώνει σε πολυτελή πύργο. Διακρίνεται για το ήθος και τις αρετές της. Διαλεκτή νέα, επιζητούν να τη νυμφευτούν ξακουστοί νέοι. Η Βαρβάρα όμως διαφωνεί επίμονα. Τα βέλη της αγάπης του Χριστού πληγώνουν την ευαίσθητη καρδιά της. Η Θεία Χάρη την επισκιάζει. Το Άγιο Πνεύμα τη φωτίζει. Χριστιανός την κατηχεί.
Εκδηλώσεις της αλλαγής του φρονήματός της, η εντολή της να κατασκευάσουν τρίτο παράθυρο στο νεόδμητο λουτρό, που ο πατέρας της κτίζει, σε συμβολισμό της Αγίας Τριάδας. Επίσης η ανεξίτηλη αποτύπωση του σημείου του Σταυρού πάνω στο μάρμαρο, που σχεδίασε με το δάκτυλό της.
Ο πατέρας μαθαίνει την προσθήκη και ζητεί εξήγηση.
Η Βαρβάρα, ζώντας τον παλμό της πρώτης Υψηλής Γνωριμίας, ομολογεί απερίφραστα την πίστη της, στην Τριαδική Θεότητα. Ο Διόσκουρος μαίνεται. Το θρησκευτικό πάθος υπερφαλαγγίζει την πατρική αγάπη κι ορμά να την θανατώσει. Η Βαρβάρα ξεφεύγει. Καταδιωκομένη από τον πατέρα της, κατευθύνεται στο βουνό και καταφεύγει στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Τίθεται υπό την προστασία Του και διαφυλάσσεται σε μια σχισμένη πέτρα. Ο αιμοβόρος πατέρας τη βρίσκει, κατόπιν προδοσίας, και την οδηγεί βίαια στο σπίτι. Από εκεί την παραδίδει στον ηγεμόνα Μαρκιανό, για παραδειγματική τιμωρία. Η Βαρβάρα αναμένει με πόθο το μαρτύριο. Η αγάπη της για το Χριστό φλογερή. Η πίστη της αδιασάλευτη. Αντιμετωπίζει με περιφρόνηση, τις κολακείες και εισέρχεται ατρόμητη στο στίβο του μαρτυρίου. Τη γύμνωση διαδέχονται σφοδρά κτυπήματα και τριβή των πληγών με τρίχινο ύφασμα. Οι πόνοι δυνατοί, αλλά η αγάπη στο Νυμφίο της ανυπέρβλητη.
Με τα στίγματα του μαρτυρίου στο σώμα, ρίχνεται στη φυλακή. Εκεί επισκέπτεται την αμνάδαΤου ο Ιησούς. Αναπτερώνει το φρόνημα, ενισχύει την πίστη, πυρακτώνει την αγάπη, ενδυναμώνει τη θέληση, προσθέτει υπομονή, θεραπεύει το σώμα.
Η Ιουλιανή, αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος, αποφασίζει τη συνάθληση με τη Βαρβάρα. Ο Μαρκιανός, στη θέα του υγιούς σώματος της Βαρβάρας, καταπλήσσεται. Η ίδια διακηρύσσει τη Θεϊκή επέμβαση και εισπράττει επώδυνα βασανιστήρια. Σχίζουν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια, κατακαίνε τα σχισμένα μέλη της και σφυροκοπούν το κεφάλι της. Αποκόπτουν τους μαστούς της και την περιφέρουν γυμνή στους δρόμους της πόλεως, ενώ αυτή προσεύχεται για επικάλυψη της γυμνότητας. Εισακούεται και Άγγελοι την ντύνουν με ένδοξη ενδυμασία και θεραπεύουν το σώμα. Η ψυχή της πανευφρόσυνη δοξολογεί τό Όνομά Του.
Τελική απόφαση, ο αποκεφαλισμός της, με θύτη τον πατέρα της. Αλλά και η Θεία Δίκη ενεργεί πάραυτα. Ενώ απέρχεται, κεραυνοβολείται τη στιγμή, που η ψυχή της Βαρβάρας, 4 Δεκεμβρίου, εισέρχεται θριαμβευτικά στον Ουράνιο Νυμφώνα, για να συμβασιλεύσει με τον Λατρευτό της Νυμφίο.-