ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Κουκουζέλης.

1/10. ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Κουκουζέλης.

Βλαστός του Δυρραχίου.
Ζει στους χρόνους των Κομνηνών.
Πολύ σύντομα ο πατέρας του εκδημεί στον Ουρανό. Ο Ουράνιος Πατέρας τον αναλαμβάνει.
Θεοχαρίτωτος πλούσια, με εξαίσια φωνή και πολλή ευφυϊα.
Η μητέρα του, πανευλαβής, αγρυπνεί και φροντίζει, για τη χριστιανική και μουσική παιδεία του τέκνου της.
Όντως συγκροτείται ο Ιωάννης άρτια. Διακρίνεται, για τη βαθιά πίστη στον Θεό και τη φλογερή αγάπη σ’ Εκείνον.
Η καθολική αφιέρωση στη λατρεία Εκείνου, που υπεραγαπά, πόθος του διακαής.
Ενήλικος πλέον έρχεται στο περιώνυμο Άγιον Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας, κάτω από την σκέπη της Οποίας θα δώσει μάχες, για την επίτευξη του προορισμού του, για το ΄΄καθ’ ομοίωσιν΄΄.
Το κελλί των Αρχαγγέλων της Μεγίστης Λαύρας είναι η ασκητική του αρένα.
Εκεί, διεξάγεται η πάλη με τα γόνατα και εκχέεται πλούσια η Θεϊκή Χάρη.
Εκεί, κάτω από τον τρούλλο του Ναού της Μεγίστης Λαύρας αντιλαλεί η καλλικέλαδος φωνή του, μαζί με την του καλλίφωνου Γρηγόριου Δομέστικου.
Εκεί, θεσπέσιοι ύμνοι αναπέμπονται στον Τριαδικό Θεό και την Έφορο Κυρία Θεοτόκο.
Ο Ιωάννης εκδημεί ειρηνικά, αφού η οσιακή βιοτή του είναι θεάρεστη.-

ΟΣΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ο μελωδός.

1/10 ΟΣΙΟΣ Ρ Ω Μ Α Ν Ο Σ , ο μελωδός.

Ρ Ω Μ Α Ν Ο Σ ο μ ε λ ω δ ό ς ! Η ασυναγώνιστη ποιητική γραφίδα. Η Θεοκίνητη σκέψη. Η Χριστοκεντρική φαντασία. Το καύχημα της Εκκλησίας. Το εγκαλλώπισμα της υμνογραφίας.
Διάκονος στην Εκκλησία της Βηρυττού αρχικά, προσφέρει με αυταπάρνηση τις υπηρεσίες του. Έρχεται κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και διαμένει σε κελλιά του Ναού της Παναγίας των Βλαχερνών.
Το ποιητικό του τάλαντο αγνοεί. Οι γνώσεις του ανεπαρκείς. Η ψυχή του φιλακόλουθη παρακολουθεί ανελλιπώς, με συντριβή καρδιάς τις ολονύκτιες αγρυπνίες.
Μία Χριστουγεννιάτικη νύχτα, όταν συγκλονισμένος πέφτει να κοιμηθεί, εμφαίνεται η Κυρία Θεοτόκος και του παραδίδει έναν τόμο χαρτί για να τον φάει. Ο Ρωμανός ξυπνάει πλήρης Θείων εμπνεύσεων. Τότε συνθέτει την πρώτη θαυμάσια ωδή στη Γέννηση του Κυρίου :΄΄ Η Παρθένος σήμερον..΄΄
Έκτοτε είναι αστείρευτη πηγή εμπνεύσεων, σε μία ατελείωτη σειρά ύμνων. Ο Ρωμανός αναδεικνύεται ο πλέον έξοχος μελωδός της Εκκλησίας μας.-

Η ΥΠΑΚΟΗ.

ΚΥΡ. Α΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ε΄ , 1 – 11)

Η ΥΠΑΚΟΗ.

΄΄ Επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον.΄΄( Λουκ. ε΄ , 5 ).
Ο εγωϊσμός, το υπ’ αρ. 1 αίτιο κάθε πτωτικής ενέργειας. Το «εγώ», με όλες τις επιθυμητικές απαιτήσεις και τις ποικιλόμορφες αντιδραστικές κινήσεις, ευθύνεται για αποτυχίες και καταστροφές. Η τιθάσευση του αχαλίνωτου εγωϊσμού και η μεταστροφή του σε ταπείνωση, εχέγγυο κάθε επιτυχίας.
Ο Σίμωνας Πέτρος, ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, κατάκοπος, μετά από ένα ολονύκτιο άκαρπο ψάρεμα, ακούει τον Ιησού να τον προτρέπει: «Επανάγαγε εις το βάθος…». «επί τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον…», ήταν η άμεση απάντηση του Πέτρου. Η καταφατική αυτή απάντηση είναι κίνηση υπακοής και προϋποθέτει ταπείνωση.
Ο Πέτρος διαγράφει την εμπειρία του και υποτάσσεται στον λόγο του Ιησού. Μηδενίζει τη λογική του και υπολογίζει την προτροπή του Χριστού. Απαρνείται το θέλημά του και ταυτοποιείται με το θέλημα του Διδασκάλου.
Η υπακοή σε όλο της το μεγαλείο. Η ταπείνωση στην πρακτική της μορφή.
Η ευλογία καρπός της εμφανής. Αυτή τη φορά ο Πέτρος επιτυγχάνει ό,τι δεν κατώρθωσε ολόκληρη τη νύκτα. «Πλήθος ιχθύων» συγκεντρώνεται.
Τώρα θα δείξει την αγαπητική διάθεση. Θα καλέσει και «κοινωνούς» στην επιτυχία του. Ο ατομισμός στην μηδενική του μορφή. Η φιλαυτία ανύπαρκτη. Η απληστία αντικαθίσταται από την αυτάρκεια. Η φιλαδελφία πρακτικοποιείται.
Και η ευλογία κορυφώνεται. «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ.» Πλήρης αφιέρωση, ολοκληρωτικό δόσιμο σ’ Εκείνον, που είναι το παν.
Η υπακοή επιβραβεύεται. Η ταπείνωση επαυξάνεται, για να εκδηλωθεί αργότερα ως πράξη μετάνοιας, ως ανοχή και μακροθυμία, ως αγάπη και συγχωρητικότητα, ως αοργησία και υποχωρητικότητα.
Η συμπεριφορά του Πέτρου, ας γίνει τρόπος ζωής για μας, για να ευαρεστούμε τον Κύριο και να λαμβάνουμε τις αφειδώλευτες ευλογίες Του.-

ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ.

25/9 Η ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ.

Ιησούς! Ο Μοναδικός Νυμφίος αναρίθμητων εκλεκτών ψυχών.
Ιησούς! Πόλος έλξεως εκατομμυρίων ανθρωπίνων υπάρξεων.
Τα βέλη της αγάπης Του στοχεύουν διαλεκτά θηράματα. Καρδιές, λαβωμένες από Θείο έρωτα, γίνονται ολοκαυτώματα στο βωμό της Αγάπης. Καθιστούν τον Ιησού απόλυτο Μονάρχη στον θρόνο της καρδίας τους. Θυσιάζουν πλούτη και δόξα, για να κερδίσουν τον πολύτιμο Μαργαρίτη. Απαρνούνται γονείς και συγγενείς, για να προσκολληθούν στον Κύριο. Απαρτίζουν το εκλεκτό Του ποίμνιο. Ανάμεσά τους, διακρίνεται η ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ.
Βρισκόμαστε στην Αλεξάνδρεια, τον 5ο μ. Χ. αιώνα. Εκεί ζει ένα ευσεβέστατο, πλούσιο ζευγάρι. Διακαής πόθος τους η απόκτηση ενός παιδιού. Πύρινο αίτημα των αδιάλειπτων προσευχών τους. Θερμός μεσολαβητής προς τον Κύριο ο Άγιος Γέροντας του Μοναστηρίου. Καρπός ικεσίας, νηστείας, αγρυπνίας κι ελεημοσύνης, ένα ωραιότατο κοριτσάκι, η Ευφροσύνη. Η παρουσία της διαλύει τη λύπη και σκορπίζει χαρά και άγαλλίαση.
Παράλληλα με τη σωματική διατροφή, της ενσταλάζουν την πίστη και την αγάπη στον Χριστό.
Η Ευφροσύνη, δωδεκαετής, χάνει τη μητρική προστασία. Πόθος της άσβεστος ο Ουράνιος Νυμφίος. Ο πατέρας της όμως, Παφνούτιος, φροντίζει να τη νυμφεύσει με γήινο Νυμφίο. Δεκαοκτάχρονη η Ευφροσύνη οδηγείται στο Μοναστήρι, για να δεχθεί τις νουθεσίες και ευλογίες του Αγίου Γέροντα. Η διορατικότητά του διαβλέπει τον ενδόμυχο πόθο της. Πυρακτώνεται από σφοδρό θεϊκό έρωτα κι αναζητεί ευκαιρία, για να εκπληρώσει τον πόθο της.
Ο Παφνούτιος επισκέπτεται το Μοναστήρι και παραμένει εκεί τρεις μέρες. Η Ευφροσύνη συναντά ασκητή στην πόλη, εξομολογείται τη λαχτάρα της και ζητεί την άμεση κουρά της. Ενδύεται το αγγελικό σχήμα και νιώθει τρισευτυχισμένη. Συλλογισμός της η αναζήτηση κρυσφύγετου. Απόφασή της, η περιβολή με ανδρική ενδυμασία και η καταφυγή της στο γνωστό Μοναστήρι.
Στον Γέροντα συστήνεται σαν Σμάραγδος, ευνούχος του Βασιλιά Θεοδοσίου. Εισέρχεται στήν αρένα των πνευματικών αγώνων, με την καθοδήγηση του σοφού Γέροντα Αγαπίου. Δίνει μάχες και κερδίζει περιφανείς νίκες. Ο Σατανάς την φθονεί. Οι αδελφοί, συναθλητές της, σκανδαλίζονται από την ομορφιά της και απομονώνεται σε κελλί. Οι αγώνες της είναι εντατικώτεροι.
Ο πατέρας της, επιστρέφοντας σπίτι, την αναζητά. Οι κόποι μάταιοι. Θρηνεί απαρηγόρητα. Επισκέπτεται το Γέροντα της Μονής και ζητεί τις προσευχές του. Ο Χριστός καλύπτει τη Νύμφη Του. Οδηγείται στον αδελφό Σμάραγδο, για ηθική ενίσχυση. Η Ευφροσύνη στο αντίκρυσμα του πατέρα της συγκινείται. Η ίδια είναι αγνώριστη από την κακοπάθεια. Τον παρηγορεί, τον ενθαρρύνει και ηρεμεί ο περίλυπος πατέρας.
Τριάντα οκτώ χρόνια ζει η Ευφροσύνη στο Μοναστήρι και φθάνει σε ύψη τελειότητας. Αρρωσταίνει και κατά θεία Πρόνοια συναντά τον πατέρα της, αποκαλύπτει την ταυτότητά της και παραδίδει την ψυχή της στα χέρια του Θεού, στις 25 Σεπτεμβρίου. Στον Ουρανό τον συναντά μετά από δεκάχρονη Μοναχική πολιτεία, όπου συνευφραίνονται την ομορφιά του Παραδείσου.-

Η ΑΓ. ΘΕΚΛΑ.

24/9 Η ΑΓΙΑ ΘΕΚΛΑ

Ανάμεσα στη χορεία των Μαρτύρων γυναικών, πρώτη θέση κατέχει η ΑΓΙΑ ΘΕΚΛΑ. Πρωτοπόρος και πολύαθλος, καρτερική κι ακλόνητη. Η στάση της ηρωική. Η πίστη της ακράδαντη. Η αγάπη της στο Χριστό δίχως όρια. Ανταλλάσσει τα πρόσκαιρα με τα αιώνια. Θυσιάζει τα φθαρτά και κερδίζει τ' άφθαρτα.
Γεννιέται, ζει και μεγαλώνει στο Ικόνιο της Μ. Ασίας, μέσα σ' ένα πλούσιο, ειδωλολατρικό, οικογενειακό περιβάλλον. Η ομορφιά της εξαιρετική. Η λεβεντιά της θαυμαστή. Οι γονείς της την αρραβωνιάζουν με εκλεκτό νέο, τον Θάμυρι. Εκείνες τις μέρες φθάνει στο Ικόνιο ο Πυρφόρος Απ. Παύλος και φιλοξενείται στο σπίτι του ευσεβούς Ονησίφορου. Η Θέκλα γίνεται κρυφή ακροάτρια των κηρυγμάτων του.
Η ψυχή της σκιρτάει. Τα βέλη του Ιησού πληγώνουν καίρια την ευαίσθητη καρδιά της. Ανάβει μέσα της ο θείος έρωτας και κατακαίει κάθε ανθρώπινο δεσμό. Μπροστά στη λάμψη του Ουρανίου Νυμφίου, εκμηδενίζεται κάθε ανθρώπινη ομορφιά. Και η Θέκλα παίρνει την ηρωϊκή απόφαση να εγκατάλειψει τον επίγειο νυμφίο και να παραμείνει Νύμφη του Ιησού. Στο προσκλητήριο κάλεσμά Του απαντά καταφατικά. Μένει για πάντα δέσμια της αγάπης του Χριστού, αφοσιωμένη μαθήτρια του Παύλου.
Ο Θάμυρις την αναζητεί. Μαθαίνει την αιτία της μεταστροφής της και φουντώνει το μίσος του για τον Παύλο. Τον καταγγέλλει στη τοπική εξουσία και τον φυλακίζουν. Η Θέκλα πουλάει ό,τι χρυσαφικά έχει, δωροδοκεί τους φύλακες και βρίσκεται κοντά στον Παύλο. Εκεί, σαν διψασμένο ελάφι, ρουφάει τα θεία λόγια του και η πίστη της γιγαντώνεται. Το διάβημά της γνωστοποιείται και τον μεν Απόστολο φραγγελώνουν και διώχνουν, την ίδια δε ρίχνουν στη φωτιά. Όμως οι πύρινες ικεσίες του Παύλου την κρατούν ανέγγιχτη.
Κι όταν ο Παύλος αναχωρεί για την Αντιόχεια, τον ακολουθεί πιστά. Εκεί αναπτύσσει αξιόλογη ιεραποστολική δράση. Κηρύττει δυναμικά και κερδίζει ψυχές στον Χριστό. Κάνει θαύματα και δοξάζεται το όνομα του Θεού.
Συκοφαντείται και βασανίζεται ανελέητα. Την ρίχνουν ανάμεσα σε άγρια θηρία, αλλά μόλις την πλησιάζουν, ημερεύουν.
Τη βάζουν σε λίμνη με φώκιες κι αμέσως νεκρώνονται.
Η πίστη νικά. Ο Θεός θριαμβεύει.
Επιστρέφει στο Ικόνιο και, με οδηγό φωτεινό σύννεφο, φθάνει στο όρος Καλαμών της Σελεύκειας. Σ' ένα σπήλαιο λατρεύει μόνη το Νυμφίο της ψυχής της. Αλλά κι εκεί καταφθάνουν άνθρωποι για ν' ακούσουν τις θείες διδαχές της. Ο Θεός δια της Αγίας σκορπίζει τη θαυματουργική Του χάρη. Οι γιατροί την μισούν και στέλνουν ανθρώπους να την ατιμάσουν. Ο Κύριος όμως δεν την εγκαταλείπει. Ανοίγει μια πέτρα και καλύπτει όλο το σώμα της, πάναγνο, ενώ η ψυχή της παραδίδεται στα χέρια Του.
Σε ηλικία 90 χρόνων, μετά από μια έντονη ιεραποστολική και μαρτυρική ζωή 72 χρόνων, απολαμβάνει αιώνια την ομορφιά του Παραδείσου.-

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ μετά της οικογενείας του.

20/9 Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ μετά της οικογενείας του.

Ο χριστιανός, από τη στιγμή που βαπτίζεται, πολιτογραφείται στα Μητρώα τ' Ουρανού. Τίθεται στην κυριότητα του Χριστού. Δοκιμάζεται για ν' ασκηθεί στην υπομονή και στην καρτερία, για ν' αποδειχθεί η σταθερότητα, για να φανεί η πίστη, για να επιτευχθεί η σωτηρία. Όλα μέσα στα αλάνθαστα σχέδια του Θεού.
Μία πρωταθλήτρια οικογένεια στον στίβο των δοκιμασιών, έχει να επιδείξει η Εκκλησία μας, στις 20 Σεπτεμβρίου. Είναι ο Άγιος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ, με τη γυναίκα του ΘΕΟΠΙΣΤΗ και τα παιδιά του ΑΓΑΠΙΟ και ΘΕΟΠΙΣΤΟ.
Βρισκόμαστε στην κοσμοκράτειρα Ρώμη, στους χρόνους του Τραϊανού. Το Ρωμαϊκό στρατό λαμπρύνει η παρουσία του στρατηλάτη Πλακίδα. Πρώτος στις μάχες. Πρώτος στην αρετή, στην καλωσύνη, στις αγαθοεργίες, στη σωφροσύνη. Πρώτος σ' όλα, αλλά ειδωλολάτρης.
Το άγρυπνο μάτι του Χριστού τον επισημαίνει. Έτσι, μία μέρα, ενώ κυνηγά με ορμητικότητα και πάθος ένα ελάφι, συλλαμβάνεται στα δίχτυα της φιλανθρωπίας του Θεού. Αντικρίζει με θαυμασμό ανάμεσα στα κέρατα του ελαφιού, τον Τίμιο Σταυρό. Ατενίζει τον Εσταυρωμένο και ακούει τη φωνή Του: «Πλακίδα, τι με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός». Έντρομος πληροφορείται την ταυτότητα του Χριστού και του έργου Του, ομολογεί την πίστη του σ' Εκείνον και επιστρέφει σπίτι του. Εκεί ενημερώνει τη γυναίκα του Τατιανή και τα δύο παιδιά τους για το θαυμαστό όραμα, για το θείο κάλεσμα. Όλοι μαζί, βαπτίζονται χριστιανοί και η ευλογημένη οικογένεια μετονομάζεται: ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ - ΘΕΟΠΙΣΤΗ - ΑΓΑΠΙΟΣ - ΘΕΟΠΙΣΤΟΣ.
Μία οικογένεια φλογερή και ζηλευτή, γενναία και πιστή. Θα δώσει τιτάνιους αγώνες, θα κονταροχτυπηθεί με τον Σατανά, θα δοκιμαστεί σκληρά, αλλά θα εξέλθει νικήτρια. Αυτά προειδοποιεί και υπόσχεται ο Κύριος στον εκλεκτό του Ευστάθιο.
Κι ο αγώνας αρχίζει αδυσώπητος. Μέσα σε λίγες μέρες χάνουν τα πάντα. Πάμφτωχοι αναχωρούν για την Αίγυπτο, με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Στο λιμάνι ο πλοίαρχος αρπάζει άγρια την ωραία Θεοπίστη κι ανοίγεται στο πέλαγος. Περίλυπος ο Άγιος Ευστάθιος, περιφέρεται σ' έρημους δρόμους και θηρία αρπάζουν τα δύο παιδιά του. Κλαίει και οδύρεται και σπαράζει η πατρική του καρδιά. Υπομένει όμως με γεναιότητα και η χάρη του Θεού τον επισκιάζει. Τα δύο του παιδιά σώζονται, η δε γυναίκα του ελευθερώνεται. Ο Άγιος μόνος, ξένος, θλιμμένος, αντιμετωπίζει καρτερικά τα κτυπήματα. Οι προσευχές του πύρινες ανεβαίνουν στον Θρόνο του Πλάστη. Επικαλείται την θεϊκή προστασία και δέχεται τη βοήθεια.
Ο Αυτοκράτορας Τραϊανός έχει άμεση ανάγκη της παρουσίας του γενναίου στρατηλάτη Πλακίδα. Τον χρειάζεται, για ν' αποκρούσει εχθρό. Τον αναζητεί επίμονα και τελικά τον βρίσκει. Τον τιμά μεγαλόπρεπα και με το αξίωμα του στρατηλάτη κατατροπώνει τον εχθρό. Μετά τη λαμπρή νίκη, βρίσκει τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Ο Χριστός, που του στέρησε τα πάντα,του χαρίζει πάλι αξιώματα, οικογένεια.
Επιστρέφοντας στη Ρώμη, βασιλιάς είναι ο Αδριανός. Τον τιμά και του προτείνει να θυσιάσει στους θεούς. Τώρα ο Άγιος καλείται να ομολογήσει την πίστη του. Αρνούνται όλοι θαρραλέα και ομολογούν με θαυμαστή παρρησία την πίστη τους στον Χριστό. Αμέσως ρίχνονται στα λιοντάρια, αλλά παραμένουν αβλαβείς. Κλείνονται σε χάλκινο βόδι πυρακτωμένο, αλλά οι μεν ψυχές τους προσέρχονται στον Αθλοθέτη Ιησού, για να πάρουν το αμάραντο στεφάνι της νίκης, τα δε σώματά τους μένουν ανέγγιχτα.
Η ζωή τους υπήρξε μαρτυρική. Η αμοιβή τους πλουσιοπάροχη. Απολαμβάνουν αιώνια την ευφροσύνη του Παραδείσου.-

ΠΟΘΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.

ΚΥΡ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ. ( Μαρκ. η΄ , 34 – θ΄ , 1 )
ΠΟΘΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.

΄΄Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν` ος δ’ αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσαι αυτήν.΄΄(Μαρκ. η΄ , 35 ).

Άπειρα «θέλω» αντηχούν καθημερινά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Εκφράσεις επιθυμίας, απαίτησης, δικαιώματος. Όλα τα «θέλω» απηχούν το «ίδιον θέλημα», είναι εγωπαθητικές κινήσεις και αφορούν καλύψεις υλικές.

Εξαίρεση σε όλη την αλυσίδα των «θέλω» ένα «θέλω» σωστικό. Είναι αυτό, που αφορά την σωτηρία της ψυχής.

Η ψυχή, δώρο ανεκτίμητο του Θεού, με προορισμό αθανασίας, αξίζει ενός πανίσχυρου, δυναμικού « θέλω ».

Η σωτηρία της ψυχής πρωταρχικός και κυρίαρχος στόχος του χριστιανού. Για την επίτευξη αυτού του στόχου αξίζει κάθε θυσία. Απαιτείται να χάσει ο άνθρωπος τη ζωή αυτή, τη γήϊνη, για να κερδίσει την ουράνια, αιώνια ζωή. Είναι μία ζωή ατελεύτητη, πανευφρόσυνη, μέσα στο Φως της αγάπης και παρουσίας του Θεού.

Αν ο άνθρωπος προσκολληθεί στα γήϊνα, πνιγεί στις βιοτικές μέριμνες της καθημερινότητας, στις ποικίλες απολαύσεις, αποξενωθεί από τον Θεό, οδηγείται αναμφίβολα στο αδυσώπητο μαρτύριο της συνειδήσεως, εδώ στη γη, αλλά και στο διηνεκές μαρτύριο της κολάσεως. Μία κόλαση αιώνια, που θα γεύεται ο άνθρωπος την αγάπη του Θεού, όχι όμως ως Φως, αλλά ως φωτιά, που θα τον κατακαίει.

Για την αποφυγή αυτής της τραγικής και ανεπανόρθωτης κατάληξης απαιτούνται θυσίες. Μία Θυσία άνοιξε την αυλαία των θυσιών και είναι μοναδική. Είναι η Θυσία, που διαδραματίστηκε πάνω στο λόφο του Γολγοθά. Είναι η σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου, που διά του θανάτου Του νίκησε τον θάνατο, κατατρόπωσε τον Διάβολο, αφώπλισε την αμαρτία και έδωσε τη δυνατότητα και πάλι στον μεταπτωτικό άνθρωπο να φθάνει, με τη συνέργειά του στην ενέργεια του Θεού, στην θέωση.

Μία αναίμακτη Θυσία του Κυρίου διαδραματίζεται και κάθε φορά, που τελείται η Θ. Ευχαριστία και καλούνται οι πιστοί να μετέχουν στο Δείπνο. Ο Ιησούς προσφέρεται Θυσιαζόμενος αδιάκοπα, ποθώντας διακαώς την προσωπική σωτηρία κάθε ανθρώπου.

Θυσίες απαιτούνται και από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η θυσία της αυταπάρνησης, της απάρνησης δηλαδή του εαυτού μας, μαζί με ό,τι προσφέρει απόλαυση και άνεση, κάθε σαρκικό φρόνημα.

Η σταυρική πορεία ζωής, ως στάση ζωής και με αναφορά στον Πρώτο Σταυροφόρο Κύριό μας, είναι μία καθημερινή θυσία, εφ’ όσον σηκώνεις τον προσωπικό σου σταυρό, είτε με τη μορφή της θλίψεως, είτε του πόνου, είτε της ασθενείας, είτε της πολύμορφης δοκιμασίας.

Η αποταγή του Σατανά, με όλες τις θελκτικές και παραπλανητικές προκλήσεις, είναι θυσία.

Η απάρνηση του «κόσμου», που στρέφεται ενάντια στην πνευματική, αγωνιστική πορεία, είναι μορφή θυσίας.

Όλες οι θυσιαστικές, αγαπητικές κινήσεις για την αγάπη του Χριστού και για την σωτηρία του ανθρώπου, είναι ευπρόσδεκτες από τον Κύριο και απαραίτητες για μία νικηφόρα έκβαση του αγώνα και αίσιο τερματισμό στο υπήνεμο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού.-

Η Α Γ Ι Α ΣΟΦΙΑ και τα τέκνα της:ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΑΓΑΠΗ.

17.9 Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και τα τέκνα της:
ΠΙΣΤΗ - ΕΛΠΙΔΑ - ΑΓΑΠΗ.
-ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΗ ΜΗΤΕΡΑ –

Στην πάνσεπτη χορεία των Αγίων του Θεού διακρίνονται και μητέρες. Γυναίκες, που ανταποκρίνονται θετικά και επάξια στη μητρική τους αποστολή. Μητέρες, που θωρακίζουν τα παιδιά, που ο Θεός τους εμπιστεύεται, με ζωντανή πίστη και φλογερή αγάπη στον Χριστό. Μητέρες, που ετοιμάζουν Ουρανοπολίτες.
Τέτοια υποδειγματική μητέρα είναι και η Αγία ΣΟΦΙΑ με τις τρεις θυγατέρες της: ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΑΓΑΠΗ.
Πατρίδα τους η Ιταλία. Η καταγωγή τους περίλαμπρη. Ζουν στα χρόνια του Βασιλιά Αδριανού 222 μ.Χ. και πολιτεύονται θεάρεστα. Η ενάρετη Σοφία διδάσκει τα παιδιά της με τα φλογερά της λόγια και εμπεδώνει με το ζωντανό της παράδειγμα.
Βρίσκονται στη Ρώμη, διαβάλλονται στο βασιλιά και οδηγούνται μπροστά του. Στην θέα τους εκθαμβώνεται. Συνομιλεί αρχικά με τη μητέρα και διαπιστώνει την αφοβία της. Επιχειρεί κολακευτική συζήτηση με τις θυγατέρες, αλλά απογοητεύεται. Δοκιμάζει ιδιαίτερο προσωπικό διάλογο.
Πρώτη η 12χρονη ΠΙΣΤΗ ομολογεί θαρραλέα το πιστεύω της και ελέγχει δριμύτατα. Αμέσως δένεται και ραβδίζεται ανελέητα. Αποκόπτονται οι μαστοί και αντί αίμα ρέει γάλα. Απλώνεται το σώμα της σε φλογισμένη εσχάρα, αλλά παραμένει αβλαβής. Ρίχνεται σε αναμμένο τηγάνι με πίσσα και άσφαλτο, αλλά διαφυλάσσεται ανέγγιχτη. Ο Θεός την προασπίζει. Απηυδισμένος ο τύραννος διατάζει την θανάτωσή της με ξίφος. Η μητέρα παρακολουθεί την καταδίκη με αγαλλίαση και εμψυχώνει την κόρη της.
Η Πίστη αποκεφαλίζεται και κερδίζει το μαρτυρικό στεφάνι.
Δεύτερη παρουσιάζεται στον τύραννο η 10χρονη ΕΛΠΙΔΑ. Γενναιόφρων και αγέρωχη ομολογεί με παρρησία και σθένος την πίστη της στον Θεό. Ραβδίζεται, ρίχνεται σε αναμμένο καμίνι, αλλά ο Θεός το αδρανοποιεί. Κρεμάται σε ξύλο και ξέεται το σώμα της με σιδερένια νύχια. Ρίχνεται σε αναμμένο λέβητα γεμάτο πίσσα και ρητίνη. Η μεν Αγία παραμένει αβλαβής, οι δε γύρω της άπιστοι θανατώνονται από την πίσσα, που εκσφενδονίζεται. Τελικά η Πίστη αποκεφαλίζεται και συναριθμείται στο χορό των Μαρτύρων.
Τρίτη εμφανίζεται στον τύραννο η 9χρονη ΑΓΑΠΗ. Με ακμαίο το φρόνημα και αμετάθετη την πίστη δίδει τη μαρτυρία του Χριστού. Ο τύραννος κατάπληκτος εξοργίζεται και διατάζει το δαρμό της. Κρεμάται και δέχεται τόσους ραβδισμούς, ώστε παραμορφώνεται. Υμνεί τον Θεό και θεραπεύεται. Ρίχνεται σε πυρίκαυστο καμίνι, αλλά διατηρείται ακέραιη, ενώ οι φλόγες εξέρχονται και κατακαίνε τον τύραννο και τους απίστους. Διατάζεται η διάτρηση με περόνη του σώματος της Αγάπης και ο αποκεφαλισμός της.
Ο Ουρανός πανηγυρίζει και της τρίτης Μάρτυρος τον ερχομό.
Η μητέρα Σοφία αγάλλεται για τα εκλεκτά της τέκνα και ευχαριστεί θερμά τον Κύριο. Ενταφιάζει τα μαρτυρικά λείψανα των θυγατέρων της και ικετεύει τον Θεό να τη δεχθεί κοντά Του. Κι ο Κύριος αμείβει τη θεοφιλή μητέρα για τη γενναιόδωρη και εγκάρδια προσφορά της και την τρίτη ημέρα, ενώ βρίσκεται στους τάφους των παιδιών της, παραδίδει την ψυχή της στα χέρια Του και παίρνει το έπαθλο της νίκης.-

Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ.

16/9 Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ.

Οι χριστιανοί, των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού, γεμάτοι φλόγα και ζήλο, αντιμετωπίζουν θαρραλέα κάθε διωγμό. Οι δήμιοι χρησιμοποιούν τα πιο σκληρά βασανιστήρια, για να δαμάσουν τις ανυπότακτες χριστιανικές ψυχές, αλλά συναντούν ατσάλινες καρδιές, πύρινα στήθη, αγέρωχα κορμιά.
Η ιστορία της χριστιανοσύνης έχει να επίδειξη αναρίθμητα πλήθη Μαρτύρων, που θυσιάζονται για την πίστη και την αγάπη του Χριστού.
Και τ’ αγιασμένα χώματα της μαρτυρικής Μ. Ασίας, είναι ποτισμένα με το αίμα πολλών Μαρτύρων.
Μία, από τις πολλές μαρτυρικές μορφές, είναι η χριστιανή ηρωίδα, Α Γ Ι Α Ε Υ Φ Η Μ Ι Α.
Γεννιέται, ζει και μαρτυρεί τον 3ο μ.Χ. αιώνα, στη Χαλκηδόνα της Μ. Ασίας. Ζει και δρα τότε, που ο Αυτοκράτορας Διοκλητιανός έχει εξαπολύσει άγριο διωγμό κατά των χριστιανών. Ο σκληρός αυτός Αυτοκράτορας θέλει κι αποφασίζει να χτυπήσει ανελέητα το δένδρο του χριστιανισμού, που απλώνεται επικίνδυνα. Καταστρώνει σατανικά σχέδια και χρησιμοποιεί φοβερά μέσα, προκειμένου να πετύχει το σκοπό του.
Εκεί, στη Χαλκηδόνα, στη φωτεινή εστία του Χριστιανισμού, φθάνει ο ίδιος ο Αυτοκράτορας και δίνει αυστηρή διαταγή όλοι να προσκυνήσουν το άγαλμα το Θεού Άρη και να θυσιάσουν στα είδωλα. Για όσους αρνούνται, θα επιβάλλει φρικτά βασανιστήρια.
Οι χριστιανοί είναι προετοιμασμένοι. Η καλλιέργεια έχει γίνει συστηματικά. Έχουν χωρισθεί σε ομάδες. Πηγαίνουν κρυφά σε σπίτια κι εκεί μελετούν την Αγ. Γραφή. Προσεύχονται θερμά, από κοινού στον Κύριο, κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού κι ανάβει η φλόγα της πίστεως στην καρδιά τους.
Εκεί εκπαιδεύονται οι στρατιώτες του Χριστού. Εκεί ανάβουν οι φωτιές στις ψυχές και δίνουν νικηφόρες μάχες κατά των ειδωλολατρών.
Μία απ' αυτές τις ομάδες, που ξεχωρίζουν, η πιο εκλεκτή, είναι η ομάδα της Αγίας Ευφημίας. Η Αγία, φλογερή κι ενθουσιώδης, έχει μεταλαμπαδεύσει το ζήλο της και στα μέλη της ομάδας της. Όλοι, στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους και με τον Κύριο, έχουν λάβει τη γενναία απόφαση να μαρτυρήσουν για τον Χριστό.
Και η ώρα δεν αργεί να έρθει. Τα γεράκια του αιμοβόρου τυράννου βρίσκουν την κρύπτη της ομάδας της Αγίας Ευφημίας. Όλοι, 49 λεβέντες συλλαμβάνονται και οδηγούνται μπροστά στον διοικητή της Χαλκηδόνας. Προχωρούν με θάρρος καθώς βλέπουν την αρχηγό τους να προπορεύεται ηρωϊκά. Η άρνησή τους να θυσιάσουν στα είδωλα είναι κεραυνοβόλα. Ο κριτής μένει εμβρόντητος από την αγέρωχη στάση τους. Κανένας δεν υποχωρεί, κανένας δεν δειλιάζει, όταν το μαστίγιο κατασχίζει τα κορμιά τους. Υμνούν τον Θεό και παίρνουν θάρρος και δύναμη. Η φυλακή, που παραμένουν 20 μέρες, γίνεται τόπος δοξολογίας κι ανασυγκροτήσεως των δυνάμεων. Όταν διατάζει ο τύραννος να τους αποφυλακίσουν, το θαύμα φαίνεται. Τα πληγωμένα κορμιά όλων έχουν τελείως θεραπευθεί. Ο τύραννος εξοργίζεται και απειλεί να κάψει την αρχηγό. Η Αγία διακηρύττει με θάρρος και παρρησία την αφοβία της στην πρόσκαιρη φωτιά και τον τρόμο της στη φωτιά της Κολάσεως, αν προδώσει τον Κύριο. Ο τύραννος, αμέσως, διατάζει ν' ανάψουν φωτιά και να ρίξουν πάνω την Αγία. Ήρθε η στιγμή, που ποθεί η ηρωίδα αρχηγός. Θα διδάξει έμπρακτα τους μαθητές της. Αλλ' Άγγελος Κυρίου απομακρύνει τις φλόγες από το σώμα της και κερδίζει τους δύο ειδωλολάτρες στρατιώτες, τον Σωσθένη και τον Βίκτωρα, οι οποίοι βλέπουν το θέαμα, θαυμάζουν και ομολογούν την πίστη τους.
Το συνεχιζόμενο μαρτύριο της Αγίας, γίνεται πόλος έλξεως κι άλλων ειδωλολατρών. Η αγάπη και η πίστη της στον Χριστό διαλάμπει. Η υπομονή της ακτινοβολεί. Νέοι Ομολογητές γράφονται στην ομάδα της. Τα μέλη της αυξάνονται. Ο Ιησούς νικά. Τα είδωλα κατατροπώνονται. Η ομάδα, αντί να διαλύεται, μεγαλώνει. Ο τύραννος αφρίζει από την οργή του. Το σχέδιο αποτυγχάνει κι ένα καινούργιο μπαίνει σ' εφαρμογή. Το μαρτυρικό τέλος της Αγίας πλησιάζει. Την ρίχνουν σε μία ομάδα πεινασμένων θηρίων. Στο πρώτο δάγκωμα μιάς αρκούδας η ψυχή της Αγίας Ευφημίας εγκαταλείπει το σώμα και φτερουγίζει στην Ουράνια Πολιτεία, κοντά στο Λατρευτό της καρδιάς της, τον Ιησού.
Δρα αναλίσκοντας τον εαυτό της στη γη και κερδίζει πολλές ψυχές για τον Χριστό. Οδηγεί μία ομάδα πολλών μελών στην ποθητή Πατρίδα. Αναδεικνύεται άξια και ιδανική αρχηγός. Τώρα χαίρεται μαζί τους την πανευφρόσυνη χαρά του Παραδείσου. -

Η ΑΓΑΠΗ του ΘΕΟΥ.

ΚΥΡ. ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ.( Ιωαν. γ΄ , 13 – 17)

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

''Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.΄΄( Ιωαν. γ΄ , 16). Η αγάπη του Θεού μοναδική και ανεπανάληπτη. Μία αγάπη δυνατή και ασύνορη. Μία αγάπη ποικιλότροπα εκφρασμένη.
Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο ασύλληπτη.
Ο άνθρωπος βρίσκεται στη σκέψη του Θεού προ της δημιουργίας του σύμπαντος. Το σύμπαν δημιουργείται ένσοφα για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος πλάθεται πάνσοφα, διακριτικά, με αθάνατη ψυχή, εφ’ όσον εμφυσείται η Θεία Πνοή, δημιουργείται με τη συνέργεια της Τριαδικής Θεότητας, «κατ’ εικόνα»του Θεού Λόγου, με θεϊκά χαρίσματα, που το Άγιο Πνεύμα χορηγεί και τη δυνατότητα του «καθ’ ομοίωσιν».
Ο άνθρωπος κυρίαρχος της κτίσεως και απόλυτος διαφεντευτής της.
Ο άνθρωπος ζει και κινείται στην ελευθερία, που ο Θεός του χάρισε.
Ο Θεός συνεχίζει τις αγαπητικές Του εκδηλώσεις εσαεί. Ο Θεός αγαπάει τον ενάρετο άνθρωπο, αλλά και τον αμαρτωλό, τον αγωνιστή, αλλά και τον αδιάφορο, τον πιστό, αλλά και τον άπιστο.
Ο Θεός θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και αυτήν επιδιώκει παντοιότροπα.
Στα πλαίσια του σωτηριώδους σχεδίου Του εντάσσεται και η αποστολή του Υιού Του στη γη.
Ο Λόγος ενανθρωπίζει για να θεώσει τον άνθρωπο.
Ο Χριστός ενσαρκώνεται για να πετύχει την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό.
Η εκούσια σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου υπέρτατο δείγμα αυτοπροσφοράς και αγάπης.
Με τον θάνατό Του νικάει τον θάνατο, επιφέρει καίριο πλήγμα στον αντίδικο, εξέρχεται του Ζωοδόχου Τάφου Αναστημένος Νικητής και δίνει τη δυνατότητα και πάλι στον άνθρωπο να γίνει «κατά χάριν» Θεός, με την ενέργεια του Θεού και τη συνέργεια του ανθρώπου.
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος απολαμβάνει τα προπτωτικά δικαιώματα του ανθρώπου. Γεύεται την αγάπη του Θεού, μέσα στην αγκαλιά του Θεού και σ’ όλο της το μεγαλείο.
Εφ’ εξής ο άνθρωπος, πιστεύοντας στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, βιώνοντας την κάθετη και οριζόντια αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο, ζώντας καθημερινά την ορθόδοξη ασκητική, μετέχοντας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, εξασφαλίζει τη διαρκή κοινωνία με τον Θεό, Χριστοποιείται.
Συμμετέχοντας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ο άνθρωπος αναδεικνύεται σύσσωμος και σύναιμος Χριστού, κοινωνός Ιησού και συγκληρονόμος της Βασιλείας Του.
Η παρουσία του Θεού στην επίγεια πορεία του ανθρώπου είναι αδιάλειπτη. Το έλεός Του καταδιώκει τον κάθε άνθρωπο σωστικά. Είναι στη διάθεσή μας ο Κύριος παντοτινά. Η τηλεφωνική γραμμή του Θεού είναι πάντα ανοικτή, για επίκληση και δοξολογία, για ευχαριστία και βοήθεια.
Ο Τριαδικός Θεός, λοιπόν, είναι η υπερτέλεια αγάπη, το άκρον άωτον της αγάπης, η ΑΓΑΠΗ !
Ο «αγαπήσας ημάς» Ιησούς προσφέρεται και ζητά την εκούσια προσφορά της καρδιάς μας. για να την πυρακτώσει.
Ζητιάνος της αγάπης μας γίνεται, αφού δίνει τα πάντα για να μας σώσει. Δεν αξίζει την ένθερμη αγάπη μας ;-

Ο αμπελώνας του ΘΕΟΥ.

ΚΥΡ. ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.
( Ματθ. κα΄ , 33 - 42)

Ο ΑΜΠΕΛΩΝΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

<<΄Ανθρωπός τις ήν οικοδεσπότης,όστις εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε.» (Ματθ. κα΄ ,33). Από τον γεωργικό χώρο η εικόνα αυτής της παραβολής. Ο Κύριος για τον αμπελώνα ομιλεί, τον πνευματικό όμως αμπελώνα εννοεί. Πρωταρχικά τον Ισραηλιτικό λαό υπονοεί και φραγμό τον Παλαιοδιαθηκικό Νόμο, τον οποίο συχνά πυκνά παρέβαινε, διέστρεφε και παραποιούσε.
Αλλά και το σύμπαν ολόκληρο αμπέλι του Θεού είναι. Φραγμός οι φυσικοἰ νόμοι, οι οποίοι εναρμονίζουν τη λειτουργία του ζωϊκού, φυτικού κόσμου και των λοιπών δημιουργημάτων. Μία λειτουργία αέναη, ρυθμική, αλάθητη, οριακή.
Η Εκκλησία του Χριστού αμπέλι δικό Του. Αμπέλι ποτισμένο με το Τίμιο και Πανάγιο Αίμα του Υιού του Θεού.
Φραγμός το Ιερό Ευαγγέλιο και οι Ιεροί Κανόνες των Πατέρων. Είναι ο κώδικας λειτουργίας της χριστιανικής ζωής. Είναι το πηδάλιο πορείας των μελών της Εκκλησίας.
Αμπελώνας σε σμικρογραφία και η οικογένεια, το φυτώριο της κοινωνίας.
Φραγμός τα ήθη και έθιμα, οΕυαγγελικός Νόμος.
Η υπέρβαση των φραγμών καταλύει τις οικογενειακές φωλιές, διαλύει τις εστίες και οι συντελεστές πολυποίκιλοι.
Αλλά και η κάθε ανθρώπινη ψυχή Θεϊκό αμπέλι είναι. Εικόνα του Αρχέτυπου Λόγου πλάσθηκε, με δυνατότητα ομοίωσης. Αθάνατη προορίσθηκε και ουρανοφόρα είναι. Η υπέρτατη Θυσία του Θεανθρώπου, εξασφάλισε και εγγυήθηκε την είσοδο του ανθρώπου στη Βασιλεία Του, με την ενέργεια του Θεού και συνέργεια του ανθρώπου.
Φραγμός για κάθε άνθρωπο τα Ευαγγελικά προστάγματα και ο συνειδησιακός, έμφυτος Νόμος.
Κάθε παράβαση συνεπάγεται παρασιτικές επικοινωνιακές παρεμβολές στην κοινωνία ανθρώπου – Θεού. Κάθε παρακοή ισοδυναμεί με θάνατο.
Η τήρηση των εντολών του Θεού, η βίωση της ασκητικής ορθόδοξης ζωής, η συμμετοχή στη λατρευτική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, ο ισόβιος ανένδοτος αγώνας στον αόρατο πόλεμο, εξασφαλίζουν την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου, την θέωση.
Η καρποφορία του αμπελώνα πλούσια. Σε αντίθετη περίπτωση θα είμαστε υπόλογοι και αναπολόγητοι.
Και πάλι υπάρχει η μετάνοια, η μεταστροφή. Ας αξιοποιήσουμε κάθε ευκαιρία.-

ΑΓΙΟΣ ΒΑΒΥΛΑΣ, ο Δάσκαλος,

4/9 ΑΓΙΟΣ ΒΑΒΥΛΑΣ, ο Δάσκαλος.

«Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές. Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου μην τ’ αρνηθείς, θυσίαστο ως τη στερνή πνοή σου», γράφει προτρεπτικά ο ποιητής.
Ο δάσκαλος, ψυχή της παιδείας, αναμορφωτής της κοινωνίας. Ο δάσκαλος, σμιλευτής χαρακτήρων, διαμορφωτής προσωπικοτήτων, διαφεντευτής καρδιών.
Ο δάσκαλος, κατευθυντήριος οδηγός, τηλαυγής φάρος, ισχυρός φωτοδότης.
Ο δάσκαλος, πανίσχυρο υπόδειγμα, ακτινοβόλο παράδειγμα. Ο δάσκαλος, ακούραστος σκαπανέας, προετοιμαστής ιδανικών ατόμων της κοινωνίας, Αγίων πολιτών της Αιωνιότητας. Ο δάσκαλος, που συνδυάζει επιστημονική γνώση και ζέουσα πίστη, θησαυρός πολύτιμος. Η προσφορά του ανεκτίμητη, η αποστολή του μεγαλειώδης.
Μία ματιά στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, συναντάμε μία ηρωική μορφή δασκάλου. Είναι ο Άγιος Βαβύλας, που τιμάει το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού στις 4 Σεπτεμβρίου.
Ένας δάσκαλος άξιος της υψηλής αποστολής του, του ιερού λειτουργήματος, που ασκεί. Ένας δάσκαλος αληθινός πυρπολητής ψυχών, φλογερός μπουρλοτιέρης καρδιών. Ένας δάσκαλος, που ζει τον Χριστό, μεταλαμπαδεύει την πίστη στον Χριστό, εμπνέει την αγάπη προς τον Χριστό κι οδηγεί στον Χριστό ογδόντα τέσσερα (84) παιδιά. Ναι, 84 παιδιά μαθητεύουν στον σεβάσμιο δάσκαλο Βαβύλα, φλογίζονται απ’ τη φλόγα του και κατευθύνονται στον Ουρανό.
84 παιδομάρτυρες, ιερά ολοκαυτώματα στο βωμό της αγάπης του Ιησού.
«Σφραγίς της εμής αποστολής υμείς έστε εν Κυρίω», (Α΄ Κορ. θ΄ , 2) δικαιούται ν’ αναφωνήσει ο Βαβύλας, όπως ο Θείος Παύλος.
Ζει το 208 μ.Χ. και διδάσκει στη Νικομήδεια. Ο βασιλιάς Μαξιμιανός κηρύσσει απηνή διωγμό κατά των χριστιανών. Η συκοφαντία οργιάζει. Η προδοσία επικρατεί. Κι ο γέροντας δάσκαλος Βαβύλας στόχος των ειδωλολατρών.
- «Κάποιος Βαβύλας κάθεται σε μία κρυφή γέφυρα και διδάσκει παιδιά για τον Εσταυρωμένο», είναι η καταγγελία. Η επέμβαση άμεση. Η σύλληψη βίαιη. Δάσκαλος και 84 μαθητές οδηγούνται μπροστά στον βασιλιά. Είναι η μεγάλη στιγμή της μαρτυρίας. Η πίστη δοκιμάζεται. Πρώτος ο δάσκαλος απολογείται τη δράση του. Η διδασκαλία του χλευάζεται. Η συμπεριφορά του επικρίνεται. Αλλά ο Βαβύλας ομολογεί τη σταθερότητα της πίστεώς του, την τελειότητα του Τριαδικού Θεού. Ο βασιλιάς εξάπτεται και προστάζει τον αλύπητο λιθοβολισμό. Το αίμα περιλούει τον κατάλευκο γέροντα. Οι αρθρώσεις διαλύονται. Η σάρκα πληγώνεται. Οι ευχαριστίες προς τον Κύριο ολόθερμες. Δένεται με βαρειές αλυσίδες και φυλακίζεται. Από εκεί επικοινωνεί αδιάλειπτα με τον Ουρανό και ζητεί ενίσχυση για τα πνευματικά του παιδιά.
Ο βασιλιάς ελπίζει και κολακεύει τα 84 παιδιά. Τα παρακινεί προκλητικά να θυσιάσουν στους θεούς. Τα παιδιά αλληλοκοιτάζονται, αλληλοστηρίζονται κι απαντούν με τη σιωπή τους. Τα δέκα μεγαλύτερα απομονώνονται και δέχονται δελεαστικές προτάσεις. Ο Αμμώνιος και ο Δονάτος όμως εκπροσωπούν επάξια τους συναθλητές τους. «Εμείς είμαστε χριστιανοί και δεν θα θυσιάσουμε ποτέ σε ψεύτικους θεούς», δηλώνουν κατηγορηματικά. Αλλεπάλληλα κτυπήματα εισπράττουν για τη θαρραλέα ομολογία τους, αλλ’ ανδρειότερα γίνονται και βροντοφωνούν επίμονα την αμετάκλητη απόφασή τους: -«Χριστιανοί είμαστε και δεν θυσιάζουμε».
Ο βασιλιάς εμβρόντητος από το θάρρος των δέκα παιδιών στρέφεται στα υπόλοιπα και τα απειλεί. Η απάντηση επαναλαμβάνεται ομόφωνα. Ο τύραννος εξοργίζεται και διατάζει το άγριο κτύπημα και τη φυλάκιση. Παράλληλα τους αποστερεί παντελώς το ψωμί και το νερό. Τα παιδιά για την αγάπη του Χριστού δέχονται κάθε βασανιστήριο. Υμνολογούν τον Χριστό, διαδηλώνουν την άδολη αγάπη τους και ενισχύονται πλούσια.
Ο βασιλιάς αισθάνεται ντροπή για την αποτυχία του και προστάζει ο δάσκαλος Βαβύλας να κρεμαστεί και να μαστιγωθεί ενώπιον των μαθητών του.
Μία ακόμη απόπειρα εκφοβισμού πέφτει στο κενό και προκαλεί την αγανάκτηση του βασιλιά. Διατάζει τότε τελεσίδικα τον θάνατο όλων, με ξίφος.
Η σκηνή είναι συγκινητική. Η πομπή μεγαλειώδης. Ο δάσκαλος με τους μαθητές του πορεύονται προς την Αιωνιότητα με τον ύμνο στα χείλη.
Με βαθιά ικανοποίηση ψιθυρίζει: «Ιδού εγώ και τα παιδία ά μοι έδωκεν ο Θεός» (Ησαΐα η΄ ,Ι8).
Πρώτος προτείνει την κεφαλή του κι ακολουθούν οι μαθητές του. Όλοι μαζί αποκεφαλίζονται κι ανέρχονται στεφηφόροι στον Ουρανό. Τα τίμια και άγια λείψανά τους συγκεντρώνονται από τους χριστιανούς και μεταφέρονται με πλοίο στην Κων/πόλη. Εκεί τοποθετούνται ευλαβικά σε τρία κιβώτια κι ενταφιάζονται έξω από τα τείχη της Πόλης σε Μοναστήρι.
Δάσκαλος και μαθητές! Μια εκλεκτή συνοδεία εισέρχεται νικηφόρα στον περίλαμπρο χορό των Μαρτύρων. Εκεί υμνολογούν ακατάπαυστα τον Θεό κι ευφραίνονται ατελεύτητα τη χαρά της αγάπης του Θεού.
Δάσκαλος και μαθητές! Μία μυρίπνοη ανθοδέσμη στο λειμώνα του Παραδείσου.
Δάσκαλος και μαθητές ! Τέλεια υποδείγματα για εκπαιδευτικούς και
μαθητιώσα νεολαία κάθε εποχής. Η μίμησή τους απροσμέτρητη τιμή τους.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

ΒΑΒΥΛΑ διδάσκαλον τον σεμνόν, σμιλευτήν ψυχών τε και ακάματον οδηγόν. Μαθητικήν χορείαν, προς Κύριον προσφέρει, και στέφεται αξίως, και συναγάλλεται.-