Οσιομάρτυρας ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ και οι συν αυτώ 546 μαρτυρήσαντες.

25/9 Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ
ο αναχωρητής και οι συν αυτώ
546 μαρτυρήσαντες.

Η έρημος της Αιγύπτου ο στίβος του Αθλητή του Πνεύματος, Παφνουτίου.
Ζει στους χρόνους του Διοκλητιανού.
Βιώνει την ισάγγελη πολιτεία θεάρεστα. Πορεύεται οσιακά, στα ίχνη των Μεγάλων Ασκητών της Αιγυπτιακής ερήμου.
Παράλληλα με την κατεργασία της προσωπικής του σωτηρίας, αγωνιά και για την σωτηρία των συνανθρώπων του.
Η πύρινη κάθετη αγάπη προς τον Θεό, μεταφράζεται και εκφράζεται, ως διάπυρη οριζόντια αγάπη.
Τοιουτοτρόπως,συχνά-πυκνά, κατεβαίνει από το Θαβώρ, την ησυχαστική απόλαυση, στην πεδιάδα του κλαυθμώνος , στις πόλεις, για να συναντήσει τον πλησίον του, να τον διδάξει, να αφουγκραστεί τον πόνο του, να τον καθοδηγήσει Θεόσοφα, να τον στηρίξει δυναμικά.
Τα πλήθη κατακλύζουν και το ασκητήριό του, για ενίσχυση Χριστοκεντρική.
Την εποχή εκείνη εξαπολύονται και διωγμοί. Ο Παφνούτιος είναι στόχος και καταζητείται. Το πληροφορείται, αλλά δεν σκέπτεται τη φυγή, ούτε την αναμονή. Φλογερός στο φρόνημα παρουσιάζεται αυτόκλητα και αγέρωχα στον έπαρχο Αρριανό. Πάλλευκος Γέροντας, ισχνός, αλλά πανίσχυρος, εξαπολύει αμείλικτο ΄΄κατηγορώ΄΄.
Όλοι μένουν άναυδοι.Η οργή ανεξέλεγκτη. Οι απειλές θανάτου εξαπολύονται. Αποκρούονται με φαιδρότητα. Φυλακίζεται. Ο ιεραποστολικός του ζήλος αμείωτος. Εκχριστιανίζει τους δεσμώτες.
Επανακρίνεται, κοντά τον Νείλο ποταμό και με το φλογερό κήρυγμά του μεταστρέφει πολυάριθμους ψαράδες.
Αλλά και 546 στρατιώτες, μαζί με τον αρχηγό τους Ευσέβιο, πιστεύουν, ομολογούν και πάραυτα αποκεφαλίζονται.
Ο Παφνούτιος, κατηγορείται ως υπεύθυνος της αθρόας μεταστροφής ειδωλολατρών και βασανίζεται άγρια. Τελικά σταυρώνεται πάνω σε φοίνικα και παραδίδει την ψυχή του, λουσμένη στο αίμα του μαρτυρίου, στον στεφοδότη Κύριο.-

ΚΑΥΧΗΜΑ ΣΤΑΥΡΙΚΟ.

ΚΥΡ. ΠΡΟ ΥΨΩΣΕΩΣ (Γαλ. 6, 11-8)
ΚΑΥΧΗΜΑ ΣΤΑΥΡΙΚΟ

΄΄Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ού εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.΄΄ (Γαλ. στ΄ 14). Η μοναδική καύχηση του Απ. Παύλου ο Σταυρός του Χριστού, το Ξύλο της σωτηρίας. Από την στιγμή, που πάνω του απλώθηκε το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου και ποτίσθηκε με το πανάγιο Αίμα Του, το Ξύλο καθαγιάστηκε. Η λυτρωτική Θυσία του Χριστού πάνω στον Σταυρό , τον ανέδειξε όπλο αήττητο, ασπίδα απυρόβλητη, δύναμη ακαταμάχητη.

Ο Σταυρός του Κυρίου ο πανσεβάσμιος τείχος απόρθητο, δαιμόνων αλεξιτήριο, ζωηφόρος πηγή.

Ο Σταυρός του Χριστού σκήπτρο σεπτό, βακτηρία αδυνάτων, εξολοθρευτής παθών. Ο Σταυρός του Ιησού προστασία κραταιά, παράκληση θλιβομένων, φυλακτήριο πανίσχυρο.

Ο Σταυρός του Υιού του Θεού παμμακάριστος, ελπίδα των πιστών, ρώση των ασθενών, σημείο λυτρωτικό.

Αυτόν τον Σταυρό προσκυνούμε, Αυτόν τιμούμε, σ’ Αυτόν προσβλέπουμε , σ’ Αυτόν καταφεύγουμε.

Αυτόν τον Σταυρό σήκωσε ο Ιησούς, σηκώνοντας το βάρος των αμαρτιών της πανανθρωπότητας, για να επέλθει η καταλλαγή ανθρώπων και Θεού, για να δοθεί η δυνατότητα στον άνθρωπο να θεωθεί, να είναι κοινωνός των ενεργειών του Θεού και μέτοχος της επουρανίου Βασιλείας Του. Ο Κύριος δέχθηκε εκούσια τον διά Σταυρού θάνατο. Έγινε ο Πρώτος Σταυροφόρος.

Κι εμείς, αν θέλουμε να είμασθε πιστοί ακόλουθοί Του, να γίνουμε και γνήσιοι μιμητές Του, ακριβείς ιχνηλάτες Του. Να σηκώσουμε κι εμείς τον σταυρό, που ο Κύριος εναποθέτει στους ώμους μας, με οποιδήποτε μορφή, θλίψεως, ασθενείας, δυσχερείας, κινδύνου και απειλής, να τον φέρουμε πασίχαρα, εκούσια, δοξολογικά, λυτρωτικά, υπομονετικά, αφού ΄΄η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται.΄΄( Ρωμ. ε΄ , 3 ) και διά της υπομονής επιτυγχάνεται η σωτηρία. ΄΄εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών. ΄΄( Λουκ. κα΄ , 19 ).

Ο σταυρός του καθενός μας κατασκευασμένος στα μέτρα μας, ευκαιρίες, που απαιτείται να αξιοποιήσουμε και να εκμεταλλευθούμε σωστικά.

Οι σταυροί δοκιμασίες επιτρεπτές από τον Θεό ΄΄ κατ’ ευδοκία ΄΄ για τη σωτηρία μας και τόσες όσες έχουμε τη δύναμη να υποστούμε. Με την πίστη στην αγάπη του Θεού Πατέρα και την ελπίδα στην αμέριστη ενέργειά Του, συνεργούμε θετικά και φθάνουμε νικηφόρα από την σταύρωση στη λαμπροφόρα ανάσταση.

Καυχώμαι για τον ζωηφόρο Σταυρό του Κυρίου μου σημαίνει δέχομαι ευχαριστιακά ονειδισμούς για την πίστη μου σ’ Εκείνον, ομολογώ παρρησιακά, ζω μαρτυρικά, θυσιάζομαι καθολικά, κινούμαι αυταπαρνητικά, υποφέρω υπομονετικά, βιώνω το μαρτύριο του αόρατου πολέμου κατά του σατανά, του ανένδοτου αγώνα κατά των παθών, δίνω την καθημερινή μαρτυρία Χριστού.

Σταυρώνομαι για τον κόσμο σημαίνει σταυρώνω τον παλαιό άνθρωπο, αγωνίζομαι ακατάπαυστα για την μεταμόρφωση των παθών σε αρετές, για την ανακαίνιση του είναι μου, για υλοποίηση του « καθ’ ομοίωσιν », για επίτευξη της θέωσης. Σταυρώνομαι για τον κόσμο σημαίνει μάχομαι τον κόσμο της κακίας, της αμαρτίας, μηδενίζω τον «κόσμο», εδραιώνω την ειρήνη της καρδιάς, κοινωνώ με τον Θεό, αγαπώ χωρίς όρια τους αδελφούς μου, προσφέρομαι αδιάκριτα, ενδιαφέρομαι ειλικρινά, θυσιάζομαι ανιδιοτελικά.

Αν ζω κατ’ αυτόν τον τρόπο δικαιωματικά μπορώ ν’ αναφωνώ μαζί με τον Απ. Παύλο: ΄΄Εμοί δε μοι γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ού εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω΄΄.( Γαλ. στ΄ ,14 ).-

10/9 ΜΗΝΟΔΩΡΑ, ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ, ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ. Τρεις αδελφές στο δρόμο της ΘΕΩΣΗΣ.

10/9 ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ:
ΜΗΝΟΔΩΡΑ - ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ- ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ,
-ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΘΕΩΣΗΣ-.

«...τα άνω ζητείτε,... τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ. Γ΄ 1-2), σαλπίζει ο διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου Απ. Παύλος.
Σάλπισμα εγερτήριο οι λόγοι του, μήνυμα αγωνιστικό, σύνθημα προτρεπτικό αντηχεί στις καρδιές των αθλητών του Χριστού, συναρπάζει τις ψυχές των Ομολογητών της πίστεως.
Τα γήινα εγκαταλείπονται. Τα ουράνια επιδιώκονται. Τα φθαρτά απαρνούνται. Τ’ άφθαρτα στοχεύονται. Τα πρόσκαιρα περιφρονούνται. Τα αιώνια ποθούνται. Τα πάντα θεωρούνται «σκύβαλα» για να κερδίσουν το Χριστό.
Και οι τρεις αδελφές: ΜΗΝΟΔΩΡΑ - ΜΗΤΡΟΔΩΡΑ - ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ εγκαταλείπουν τα πάντα και βρίσκουν το παν. Ομόγνωμες κι ομόφρονες ακολουθούν πιστά τον Κύριο. Τον συναντούν στο Θαβώρ της ερήμου κι ευφραίνονται. Συμπορεύονται στο Γολγοθά του Μαρτυρίου κι αγάλλονται. Τρεις αδελφές ζουν με το Χριστό και θυσιάζονται για το Χριστό. Ας τις γνωρίσουμε.
Πατρίδα τους είναι η Βιθυνία. Ζουν τον 4ο μ.Χ. αιώνα, στους χρόνους του Βασιλιά Μαξιμιανού. Ανατρέφονται με της πίστεως τα νάματα. Γαλουχούνται με του Ευαγγελίου την αλήθεια. Στο σώμα πανέμορφες. Στην ψυχή ασύγκριτες. Στην πίστη αταλάντευτες. Στην αγάπη φλογερές. Στην αυταπάρνηση ηρωικές.
Εγκαταλείπουν την πατρίδα τους κι ανέρχονται στα βουνά. Αφήνουν τη βοή της κοινωνίας και φθάνουν στη σιωπή της ερήμου. Εκεί ρίχνονται στην αγκαλιά του Θεού, στο πέλαγος της ευσπλαγχνίας Του, στο στίβο των πνευματικών αγώνων. Ασκούνται στην προσευχή και στη νηστεία, στην αγρυπνία και στην εγκράτεια, στην κακοπάθεια και στην απάθεια. Εργάζονται την αυτογνωσία κι επιτυγχάνουν τη Θεογνωσία. Γίνονται δοχεία της Θείας Χάριτος, Κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος. Η αγιότητά τους ακτινοβολεί. Η θεοσέβεια τους προσελκύει. Ασθενείς θεραπεύουν. Δαιμόνια εκδιώκουν. Θλιμμένους παρηγορούν. Αδυνάτους στηρίζουν.
Η αγάπη τους στο Θεό εκδηλώνεται ποικιλότροπα στον άνθρωπο. Η ζωή τους ανταύγεια της αγάπης του Θεού.
Ο ηγεμόνας Φρόντων πληροφορείται τη δράση των τριών αδελφών κι εξοργίζεται. Η αποστολή ανακριτή με στρατιωτική συνοδεία είναι άμεση. Η κατάπληξη φανερή. Η φρόνηση περισσή. Η σύνεση θαυμαστή. Η ομολογία παρρησιακή. Η αφοβία προκλητική. Η αντίδραση πάραυτη.
Η πρώτη αδελφή Μηνοδώρα δέχεται τη λυσσαλέα επίθεση. Το σώμα γυμνώνεται. Η σάρκα καταξέεται. Η πρόσκληση για θυσία συνεχίζεται. Η άρνηση επαναλαμβάνεται. Οι ραβδισμοί ακολουθούν. Τα κόκκαλα τρίβονται. Η λιποθυμία έρχεται. Η ψυχή παραδίδεται. Το μαρτυρκό στεφάνι κερδίζεται. Η πρώτη πρέσβειρα στον Ουρανό φθάνει.
Οι δήμιοι συνεχίζουν το απαίσιο έργο τους. Οι δύο αδελφές δέχονται εκφοβισμούς. Παραμένουν ανένδοτες. Διατηρούνται ανδρείες. Κρέμονται και κατακαίονται. Υπομένουν και προσεύχονται. Τα σώματα συνθλίβονται. Οι ψυχές προσέρχονται προς το Νυμφίο τους Χριστό.
Οι Ουράνιοι θάλαμοι δέχονται τις τρεις μακάριες αδελφές. Η τρυφή του Παραδείσου αιώνιο έπαθλό τους. Τα λείψανα των Μαρτύρων ρίχνονται στο καμίνι. Αστραπές, βροντές και βροχή επακολουθούν. Οι δικαστής κατακαίεται. Η φωτιά σβήνει. Τά λείψανα διαφυλάσσονται αβλαβή κι ενταφιάζονται τιμητικά.
Οι τρεις Μάρτυρες αδελφές τιμούνται από τη Στρατευόμενη Εκκλησία στις 10 Σεπτεμβρίου.-

Το εν Χώναις θαύμα του ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ.

6/9 ΘΑΥΜΑ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ εν Χώναις.

΄΄Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις και Αρχαγγέλοις Αυτού΄΄. Ο Αρχιστράτηγος \Μ Ι Χ Α Η Λ στη Φρυγία προσφέρει αγιασμένο, ιαματικό νερό. Ενας περικαλλής Ναός πάνω στο αγίασμα, που αναβλύζει, το αντίδωρο ευγνωμοσύνης των πιστών.
Εκεῖ, πολλά χρόνια αργότερα, βιώνει την ασκητική ζωή ο Άρχιππος. Οι ειδωλολάτρες αντιδρούν στην παρουσία του. Επιχειροῦν την καταστροφή του Ναού. Η τιμωρία άμεση : Παράλυση των άκρων.
Συνεχίζουν με εκτροπή ποταμού προς το Ναό. Η αντιστροφή της πορείας του ορατή.
Ενώνουν άλλους δύο ποταμούς.
Εδῶ επεμβαίνει προσωπικά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Ο Άρχιππος εξέρχεται του Ναού,
καθ ὑπόδειξή του και διά της σταυροειδούς κινήσεως τα νερά των ποταμών χωνεύονται στη γη, μέχρι σήμερα, γι’ αυτό και Χώναις ο τόπος.-

Με το ΘΑΝΑΤΟ η ΖΩΗ.

ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Η ΖΩΗ.

(Β΄Κορ. δ΄,6-15)

΄΄Ο μεν θάνατος εν ημίν ενεργείται, η δε ζωή εν υμίν΄΄.( Β΄ Κορ. 4, 12 ).
Οι Απόστολοι καθημερινά βίωναν τον θάνατο για τον Ιησού. Η δοκιμασία δεινή. Η θλίψη βαθιά. Ο πόνος πολύς. Ο θάνατος αναμενόμενος, αλλά και ποθητός. Ο θάνατος επις φράγιση μιας πορείας τεθλιμμένης για την αγάπη των αδελφών.
Ο θάνατος των Αποστόλων σε συμπλοκή με τη ζωή των αδελφών του Χριστού.
Ο θάνατος του «παλαιού εαυτού», ο αγώνας μεταμόρφωσης, η ζωή ανταύγεια της πίστεως, η συνεπής βιοτή στ’ αχνάρια του Ιησού, είναι πλέον στάση και τρόπος ζωής, πρότυπο για τους αδελφούς.
Ο θάνατος του Κυρίου ζωή για τον άνθρωπο.
Ο θάνατος των Αποστόλων ζωοποιός για τους αδελφούς.
Για την αγάπη του Χριστού κάθε αγωνιστής Χριστιανός, με τις ποικίλες δοκιμασίες, βιώνει τη νέκρωση, αλλά και την ανάσταση, παίρνει χάρη και ζωή.
Για την αγάπη των αδελφών χρειάζεται να προβαίνομε σε θυσιαστικές πράξεις, σε αυταπαρνητικές κινήσεις, σε ζωοποιές μεταγγίσεις.
Απαιτείται να υποστούμε περιπέτειες και θυσίες πολλές, ώστε οι άλλοι να έχουν μία γνωριμία με το Χριστό.
Είναι ανάγκη ο καθένας μας να γίνει «επιστολή Χριστού», ευανάγνωστη, γνήσιο αντίγραφο Ιησού.
Ο θάνατος, κάθε μέρα, για κάθε επιθυμία, είναι προσφορά ζωής για τους άλλους.
Μία καθαρή, από πάθη, καρδιά, ένας φωτισμένος νους, ακτινοβολούν χάρη σε όσους γίνονται κοινωνοί.
Θανατούμεθα όλη μέρα και ζωοποιούμεθα καθολικά.
Θάνατος και ζωή ! Αλληλοεξαρτώμενα γεγονότα.
Ο θάνατος συνεπάγεται τη ζωή.Η ζωή επακόλουθο του θανάτου.
Ο θάνατος ο δικός μας προανάκρουσμα ζωής για τους άλλους. Μία προσφορά προσωπική για μια αγάπη αδελφική, σωστική.-