4/12 ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ.

4/12   ΑΓΙΑ   ΒΑΡΒΑΡΑ.

Στὴν πάμφωτη ὁμήγυρη τῶν παρθενομαρτύρων, εὐδιά­κριτη θέση κατέχει ἡ πανέμορφη κόρη τοῦ τοπάρχου Διό­σκουρου, Βαρβάρα. Τὰ πλούτη ἄφθονα. Ἡ ὀμορφιὰ της ἄφθαστη. Ἡ ἐξυ­πνάδα της ἀπαράμιλλη. Μοναχοπαίδι, καύχημα τῶν γονέων της, ζεῖ στὸ Γελασσό, κοντὰ στὴν Ἡλιούπολη τῆς Συρίας, στοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Μαξιμιανοῦ.Ἀνατρέφεται μὲ ἰδιαίτερη φροντίδα. Μεγαλώνει σὲ πολυτελή πύργο. Διακρίνεται γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὶς ἀρετές της. Διαλεκτὴ νέα, ἐπιζητοῦν νὰ τὴ νυμφευτοῦν ξακουστοὶ νέοι. Ἡ Βαρβάρα ὅμως διαφωνεῖ ἐπίμονα.

Τὰ βέλη τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ πληγώνουν τὴν εὐαίσθητη καρδιά της. Ἡ Θεία Χάρη τὴν ἐπισκιάζει. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴ φωτίζει. Χριστια­νὸς τὴν κατηχεῖ. Ἐκδηλώσεις τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φρονήματός της, ἡ ἐν­τολή της νὰ κατασκευάσουν τρίτο παράθυρο στὸ νεόδμητο λουτρό, ποὺ ὁ πατέρας της κτίζει, σὲ συμβολισμὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐπίσης, ἡ ἀνεξίτηλη ἀποτύπωση τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ πάνω στὸ μάρμαρο, ποὺ σχεδίασε μὲ τὸ δάκτυλό της.

Ὁ πατέρας μαθαίνει τὴν προσθήκη καὶ  ζητεῖ  ἐξήγηση. Ἡ Βαρβάρα, ζώντας τὸν παλμὸ  τῆς  πρώτης   Ὑψηλῆς   γνωριμίας, ὁμολογεῖ   ἀπερίφραστα τὴν πίστη της, στὴ    Τρια­δικὴ Θεότητα. Ὁ Διόσκουρος μαίνεται. Τὸ θρησκευτικὸ πάθος ὑπερφαλαγγίζει τὴν πατρικὴ ἀγάπη καί ὁρμᾶ νὰ τὴ θανατώσει. Ἡ Βαρβάρα ξεφεύγει. Καταδιωκομένη ἀπό τὸν πατέρα της, κατευθύνεται στὸ βουνὸ καὶ καταφεύγει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Τίθεται ὑπό τὴν προστασία Του καὶ διαφυλάσσεται σὲ μιὰ σχισμένη πέτρα. Ὁ αἱμοβόρος πατέρας τὴ βρίσκει, κατόπιν προδοσίας, καὶ τὴν ὁδηγεῖ βίαια στὸ σπίτι. Ἀπό ἐκεῖ τὴν παραδίδει στὸν ἡγεμόνα Μαρκιανό, γιὰ παραδειγματικὴ τιμωρία. Ἡ Βαρβάρα ἀναμένει μὲ πόθο τὸ μαρτύριο. Ἡ ἀγάπη της γιὰ τὸ Χριστὸ φλογερή. Ἡ πίστη της ἀδιασάλευτη. Ἀντιμετωπίζει μὲ περιφρόνηση, τὶς κολα­κεῖες καὶ εἰσέρχεται ἀτρόμητη στὸ στίβο τοῦ μαρτυρίου.Τὴ γύμνωση διαδέχονται σφοδρὰ κτυπήματα καὶ τριβὴ τῶν πλη­γῶν μὲ τρίχινο ὕφασμα. Οἱ πόνοι δυνατοί, ἀλλά ἡ ἀγάπη στὸ Νυμφίο της ἀνυπέρβλητη. Μὲ τὰ στίγματα τοῦ μαρτυρίου στὸ σῶμα, ρίχνεται στὴ φυλακή. Ἐκεῖ ἐπισκέπτεται τὴν ἀμνάδα Του ὁ Ἰησοῦς. Ἀνα­πτερώνει τὸ φρόνημα, ἐνισχύει τὴν πίστη, πυρακτώνει τὴν ἀγάπη, ἐνδυναμώνει τὴ θέληση, προσθέτει ὑπομονή, θερα­πεύει τὸ σῶμα.

Ἡ  Ἰουλιανή, αὐτόπτης  μάρτυρας  τοῦ  θαύματος,  ἀποφασί­ζει  τὴ   συνάθληση  μὲ τὴ Βαρβάρα. Ὁ Μαρκιανός, στὴ θέα τοῦ ὑγιοῦς σώματος τῆς Βαρβάρας, καταπλήσσεται.Ἡ ἴδια διακηρύσσει τὴ Θεϊκὴ ἐπέμβαση καὶ εἰσπράττει ἐπώδυνα βασανιστήρια. Σχίζουν τὶς σάρκες της μὲ σιδερένια νύχια, κατακαῖνε τὰ σχισμένα μέλη της καὶ σφυροκοποῦν τὸ κεφάλι της. Ἀποκόπτουν τοὺς μαστούς της καὶ τὴν περιφέρουν γυμνὴ στοὺς δρόμους τῆς πόλεως, ἐνῶ αὐτὴ προσεύχεται, γιὰ ἐπικάλυψη τῆς γυμνότητας. Εἰσακούεται καὶ Ἄγγελοι τὴ ντύνουν μὲ ἔνδοξη ἐνδυμασία καὶ θεραπεύουν τὸ σῶμα. Ἡ ψυχή της πανευφρόσυνη δοξολογεῖ τ’ Ὄνομά Του.Τελικὴ ἀπόφαση, ὁ ἀποκεφαλισμός της, μὲ θύτη τὸν πατέρα της. Ἀλλά καὶ ἡ Θεία Δίκη ἐνεργεῖ  πάραυτα.   Ἐνῶ  ἀπέρχεται,  κεραυνοβολεῖται  τὴ   στιγμή,  ποὺ  ἡ  ψυχή  τῆς        Βαρ­βάρας, 4 Δεκεμβρίου,εἰσέρχεται θριαμβευτικὰ στὸν Οὐράνιο Νυμφώνα, γιὰ νὰ συμβασιλεύσει μὲ τὸ λατρευτό της Νυμφίο.-

                                                                                                               Ελ. Α. Κλ.