΄΄ΑΝΘΡΩΠΟΝ
ουκ έχω.΄΄
΄΄Άνθρωπο δεν
έχω…΄΄
Μια κραυγή αγωνίας.
Μια φωνή απελπισίας.
Μια διαμαρτυρία απόγνωσης.
Άνθρωποι συμπορεύονται, αλλά
προσπερνούν.
Άνθρωποι
κυκλοφορούν, αλλά
αδιαφορούν.
Είναι οι φίλαυτοι
της εποχής.
Είναι οι ατομιστές
στην πράξη.
Η αγάπη στο
απόσπασμα.
Η φιλαλληλία στο
περιθώριο.
Η φιλανθρωπία υπό
εξαφάνιση.
Κι όμως η σωτηρία
μας περνάει
από το
κατώφλι του πλησίον.
Ας μην το
ξεχνούμε.-
Από την ποιητική Συλλογή’’ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ’’
Ελ.Α.Κλ.
