ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ Αρ. Φ. 121 ΜΑΪΟΣ+ΙΟΥΝΙΟΣ 2024

 

    

  

ΟΡΘΟΔΟΞΗ   ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ

***************************************************************                             ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ  ΕΚΔΟΣΗ   ΑΡ.Φ.121  ΜΑΪΟΣ.– ΙΟΥΝ. 2024  Διανέμεται  δωρεάν.                                              

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει και  επιμελείται (Δυνάμει Θεού)ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α. ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ   Εκπ/κος        

ΤΗΛ.-FAX:22210-29549 Κ.Τ.6936773200 e-mail: eklidoniari@gmail. com  καιelkl2015@hotmail.com                                 

Η  ιστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias.blogspot.com

***************************************************************

ΑΓΓΕΛΙΚΟ   ΜΗΝΥΜΑ. 

         « Ιησούν  ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον` ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε`…»(Μαρκ.ιστ΄, 6 ).«Ο Κύριος  αναστήθηκε!», ήταν το χαρμόσυνο αγγελικό μήνυμα προς τις γυναίκες Μυροφόρες.

Τον Αδάμ πρώτη τον είδε η Εύα, ευθύς μετά τη δημιουργία της. Και τον νέο Αδάμ,τον Χριστό Αναστάντα,Τον πρωτοαντίκρισαν οι Μυροφόρες γυναίκες.

Η Εύα έφερε το μήνυμα της πτώσης στον Αδάμ, τον άνδρα.Και οι Μυροφόρες γυναίκες έφεραν το μήνυμα της Αναστάσεως στους Αποστόλους, τους άνδρες.

Τοιουτοτρόπως η γυναίκα επιτυγχάνει  την αποκατάστασή  της, ως  φύλο, τόσο με την πρωτοστατική αγγελιοφορία,όσο και με την ανάληψη της Θεομητορικής   αποστολής της Πάναγνης Κόρης της Ναζαρέτ, Μαρίας.

Η ισοτιμία των φύλων είναι γεγονός, είναι μια επανάσταση, που προέκυψε μέσα από την Ανάσταση.

Οι Μυροφόρες γυναίκες διέθεταν ανδρεία και τόλμη, θάρρος και παρρησία, τα οποία πηγάζουν από τη βαθιά πίστη στον Θεό, τη φλογερή αγάπη σ’ Εκείνον, την ακατανίκητη ελπίδα στη θεϊκή ευσπλαχνία.

Οι Μυροφόρες γυναίκες απέρριψαν τη λογική, που υπολογίζει και δειλιάζει και επέρριψαν το βάρος στην καρδιά, που αγαπάει και προχωρεί.

Οι Μυροφόρες γυναίκες τόλμησαν να φθάσουν μέχρι το Τάφο του Διδασκάλου και αμείφθηκαν μοναδικά και ανεπανάληπτα. Έγιναν οι Πρώτες Μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού.

Οι γυναίκες εκείνες προσέτρεξαν στον Τάφο, για να προσφέρουν το μύρο της αγάπης τους σ’ Εκείνον. Η ανταμοιβή  των  Μυροφόρων  γυναικών, για  την αγαπητική τους αυτή κίνηση, ήταν να δεχθούν μονίμως στην καρδιά τους τον Χριστό, μύρο ακένωτο και η Χάρη Του να περιλούσει το είναι τους.

Μυροφόροι όλοι οι Άγιοι, οι αγωνιστές της μεταμόρφωσης των παθών σε αρετές, οι μαχητές «των  γονάτων», της αδιάλειπτης προσευχής.

Μυροφόροι όλοι έχομε τη δυνατότητα να γίνουμε, εφ’όσον  κατεργαζόμαστε την κάθαρση της καρδιάς, απεργαζόμαστε τον φωτισμό του νου και στοχεύομε την θέωση.-

                                

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ  ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

τρίτης ς  Γεννήθηκε

9/5   Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης. 

       Γόνος της Μικράς Ασίας ο Ιωάννης Διακογιώργης.Γεννήθηκεηςτο 1871 στο χωριό Ρεϊντζερε,από φτωχούς, ευλαβείς γονείς, τον Νικόλαο και την Μαρία.

Η πίστη στον Τριαδικό Θεό και η αγάπη στον Χριστό, είχαν μεταλαμπαδευτεί από την μητέρα του. Κέντρο της ζωής του η Εκκλησία. Και ο πόθος της ισάγγελης πολιτείας άναψε και τον ωδήγησε , ενήλικα πλέον, 28 Οκτωβρίου 1888, στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας. Εκεί ήταν πολλοί  Μικρασιάτες Μοναχοί και εκάρη Μοναχός στις 21 Μαρτίου 189, Κυριακή των Βαΐων.

Στις 11 Απριλίου 1920 χειροτονείται διάκονος, στις 12 Απριλίου του ιδίου έτους πρεσβύτερος και στις 20 Απριλίου 1920, Κυριακή των Μυροφόρων, ενθρονίζεται Καθηγούμενος της Μονής Σίμωνος Πέτρας έως το 1931.

Από την ηγετική θέση αγωνίζεται και αγωνιά, για την πνευματική πρόοδο των Μοναχών και την σωτηρία τους.Ο διάβολος ωχριά και κατευθύνει τους συμμοναστές του σε συκοφαντική επίθεση, για κακή οικονομική διαχείρηση. Τότε εξορίζεται, για έξι μήνες στην Μονή Κουτλουμουσίου. Δέχεται αγόγγυστα και αμνησίκακα τις ταλαιπωρίες  και προσεύχεται , για τους συκοφάντες του. Η αθωότητά του αναγνωρίζεται από την Κοινότητα, διακόπτεται η εξορία και αποστέλλεται στο Μετόχι της Μονής Σιμωνόπετρας στον Βύρωνα Αθηνών. Εκεί επιδίδεται σε ασκητικούς αγώνες, βιώνει την μετάνοια, την ταπείνωση, την κατάνυξη, στις  καθημερινές  Θ. Λειτουργίες. αλλά και σε πλούσια φιλανθρωπική δράση. Ο Κύριος τον παρακολουθεί και τον χαριτώνει με  με την διάκριση, την διόραση και την προόραση.

Σκόρπισε αφειδώλευτα την αγάπη στους Χριστιανούς και κάλυπτε τις υλικές και πνευματικές ανάγκες τους, και στο Μετόχι Αγίου Χαραλάμπους στη Θεσσαλονίκη.

Η εκδημία του ειρηνική  στις 6 Ιανουαρίου 1957, σε ηλικία 86 ετών. Η ταφή του στο Μετόχι της Αναλήψεως στον Βύρωνα.

Η ανακομιδή των λειψάνων του πραγματοποιήθηκε το 1965 από τον συμπατριώτη του Μικρασιάτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Β΄ και ευωδίαζαν. Σήμερα τα λείψανά του φυλάσσονται στη Μονή Σίμωνος Πέτρας.

Κατά την πρώτη λειτουργία, μετά την αγιοκατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, που έγινε το 2019, οι ξύλινες λάρνακες με την κάρα και τα λείψανά του τοποθετήθηκαν στον ηγουμενικό θρόνο, ως έκφραση συγγνώμης, για την άδικη δίωξή του. Μικρά τεμάχια των λειψάνων του μεταφέρθηκαν, ως ευλογία στα δύο Σιμωνοπετρίτικα μετόχια της Αναλήψεως στον Βύρωνα και του Αγίου Χαραλάμπους στη Θεσσαλονίκη.

Η μνήμη του τιμάται στις 9 Μαΐου.-                           

Ν Υ Ξ Ε Ι Σ

«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».( Α΄ Κορ. ιγ΄ , 8 ).

 

Ο νόμος της φθοράς ενεργεί δραστικά και επενεργεί καταλυτικά σε κάθε τι γήϊνο. Όλα τα σφραγίζει  η  προσωρινότητα και τα επισφραγίζει η αναξιολογιότητα. Κινούνται στην γήϊνη τροχιά και αυτοκαταργούνται ουσιαστικά, αφού η κινητική επιλογή τους είναι οριακή.Συνυπάρχουν με τον άνθρωπο μικροπρόθεσμα και χρονοδιαγραμματικά. Και μόνο η αγάπη  με τις πολύμορφες εκδηλώσεις της αντιστέκεται έντονα και κινείται έννομα. Επενδύει στον Ουρανό και αποθησαυρίζει άφθαρτα. Διαφεύγει την προσωρινότητα και διατηρεί την μονιμότητα. Αντιστρατεύεται τα φθαρτά και αφθαρτοποιείται αιώνια. Η  αγάπη ποτέ δεν καταργείται.-                                  

Ε Ν Α Υ Σ Μ Α Τ Α

v Η γνησιότητα της μετανοίας πιστοποιείται  με την αποβολή  του  θυμού  και  την  αποχή  από  την κατάκριση.-

v Το  αλεξικέραυνο  της  ταπείνωσης  αποσοβεί  τις  πτώσεις.-

v Η βαθιά συναίσθηση  της  αμαρτωλότητας  επιφέρει  την ταπείνωση.-

v Η συντριβή  της  φιλαυτίας  κεραυνοβολεί  την αμαρτία.-

v Η πίστη  μου σφυγμομετρείται από την  στάση  μου  στις  θλίψεις.-

     

Από την ποιητική Συλλογή   ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ   Ελ.Α.Κλ. 

  ΑΝΘΡΩΠΟΝ  ουκ  έχω. 

 

  Άνθρωπο  δεν έχω… 

Μια κραυγή αγωνίας.

Μια φωνή απελπισίας.

Μια διαμαρτυρία απόγνωσης.

                                                               Άνθρωποι συμπορεύονται, αλλά

                                                                                              προσπερνούν.

                                                               Άνθρωποι  κυκλοφορούν, αλλά

                                                                                              αδιαφορούν.

                                                               Είναι  οι  φίλαυτοι  της εποχής.

                                                               Είναι   οι  ατομιστές  στην  πράξη.

Η  αγάπη  στο  απόσπασμα.

Η  φιλαλληλία  στο  περιθώριο.

Η  φιλανθρωπία  υπό  εξαφάνιση.

                                                               Κι όμως  η  σωτηρία  μας  περνάει

                                                                    από  το  κατώφλι  του  πλησίον.

                                                                                      Ας  μην  το ξεχνούμε.-                               

                          ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ  ΡΗΣΕΙΣ

  ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ  ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: «Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»

Ø  Μη κατακρίνεις κανένα, κι αν ακόμα τον βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια να αμαρτάνει. Λέει ο Κύριος: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε».

Ø  Γιατί κρίνουμε τους αδελφούς μας; Διότι δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όποιος καταγίνεται με τη γνώση του εαυτού του δεν προλαβαίνει να παρατηρεί τους άλλους. Κατάκρινε τον εαυτό σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.

Ø  Να κρίνεις την κακή πράξη, όχι αυτόν που την έκανε. Πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλότερο απ’ όλους. Πρέπει να συγχωρούμε κάθε κακό του πλησίον και να μισούμε μόνο τον διάβολο που τον παρέσυρε.

Ø  Συμβαίνει κάποτε να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη. Στην πραγματικότητα όμως η πράξη αυτή μπορεί να είναι καλή, επειδή γίνεται με αγαθή πρόθεση. Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ η αυτός που κατακρίνεις.

Ø  «Όταν κατακρίνεις τον πλησίον, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, τότε κρίνεσαι μαζί του κι εσύ γι’ αυτό που τον κρίνεις. Η κρίση και η κατάκριση δεν ανήκουν σ’ εμάς, αλλά μόνο στο Θεό, τον μεγάλο Κριτή, που γνωρίζει την καρδιά μας και τα κρυφά πάθη της φύσεώς μας».

Ø  Η κατάκριση φέρνει την εγκατάλειψη του Θεού. Κι όταν ο Θεός εγκαταλείψει τον άνθρωπο στις δικές του μόνο δυνάμεις, ο διάβολος είναι έτοιμος να τον συνθλίψει, όπως η μυλόπετρα αλέθει το σιτάρι.

Ø  Ας έχουμε πάντοτε στον νου μας τα λόγια του Αποστόλου: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση». Γιατί είναι άγνωστο πόσο καιρό θα μπορέσουμε να παραμείνουμε στην αρετή. Όταν κάποιος σε προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο, δεν πρέπει να τον εκδικηθείς, αλλ’ αντιθέτως να τον συγχωρήσεις από την καρδιά σου. Κι αν η καρδιά σου αντιστέκεται, να την κάμψεις έχοντας πίστη στο λόγο του Κυρίου: «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».

Ø  Δεν πρέπει να διατηρούμε στη καρδιά μας κακία η μίσος για τον άλλο, έστω κι αν μας εχθρεύεται. Οφείλουμε να τον αγαπάμε, κι όσο μπορούμε να τον ευεργετούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Αν αγωνισθούμε κατά τη δύναμή μας να εκπληρώσουμε την εντολή αυτή, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λάμψει στη καρδιά μας το θείο φως, που θα μας φωτίζει τον δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ.

Ø  Όπως μαρτυρεί ο λόγος του Θεού, όλοι οι άγιοι έζησαν με ακακία. Ο Θεός μας έδωσε εντολή να έχουμε έχθρα μόνο εναντίον του «όφεως», ο οποίος απάτησε εξ αρχής τον άνθρωπο και τον έδιωξε από τον Παράδεισο, δηλαδή εναντίον του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Το όριο της αρετής και της σοφίας είναι να ενεργούμε πάντοτε με διάκριση και ανεξικακία, χωρίς πονηρία και υστεροβουλία.-