ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ ΤΗΣ Μ
Ο Ν Α Ξ Ι Α Σ
Ὁ
Θεός,Θεός ἀγάπης καί πρόνοιας, ἔπλασε τούς Πρωτόπλαστους"κατ' εἰκόνα
" τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ καί μέ τήν προοπτική τῆς κοινωνίας.
Ὁ
ἄνθρωπος μεταπτωτικά ρέπει πρός τήν πτώση. Ἡ πτωτική, λοιπόν, κατάσταση, ἄν δέν συνοδεύεται μέ τήν ἀνόρθωση
καί τή διαρκῆ ἐγρήγορση καί ἀγωνιστι-κότητα,δημιουργεῖ
ρῆγμα στίς σχέσεις ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, μέ συνέπειες ὀλέθριες.
Ἡ
ἀπομόνωση καί ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό συνεπάγεται τή βίωση τῆς ὀδυνηρῆς καἰ ἄκαρπης
μοναξιᾶς.
Τό
φαινόμενο τῆς ἀκοινώνητης κοινωνίας εἶναι γεγονός θλιβερό. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι
δίπλα μας, ζοῦν κοντά μας, καί δέν μᾶς κατανοοῦν, ἀλλά καί δέν τούς κατανοοῦμε.
Ἡ
μοναξιά σηματοδοτεῖται ἀπό τήν ἀνυπαρξία προσωπικῶν σχέσεων, γιατί ὑπάρχει ἀνυπαρξία καί ὑπαρξιακῶν ἀναφορῶν.
Ὁ
ἄνθρωπος ἀποκεντροποίησε τόν Θεό καί ἐπικεντροποίησε τόν ἑαυτό του. Περιστρέφεται
γύρω ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀγωνίζεται γιά τήν κάλυψη τῆς φιληδονίας, τήν ἱκανοποίηση
τῆς φιλαργυρίας,τήν ἐκπλήρωση τῆς φιλοδοξίας, τήν ὑπερπλήρωση τῆς φιλαυτίας.
Ἔγκλειστος
στήν κοινωνία τῶν αἰσθήσεων καί τῶν αἰσθητῶν, τῶν φαντασιώσεων καί τῶν φαντασμάτων,
ζεῖ τήν στείρα μόνωση. Ἡ ζωή εἶναι ὄντως φυλακή, ἄν δέν ἔχει στόχο τήν Αἰωνιότητα,
ἄνοιγμα πρός τόν οὐρανό, παράθυρο προσπέλασης τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης, τοῦ
Χριστοῦ.
Ἡ
πληρότητα τῆς ζωῆς ἐπιτυγχάνεται μέ τίς ὑπαρξιακές ἀναφορές,τίς ἀγαπητικές σχέσεις
μέ τόνΘεό καί κατ'ἐπέκταση μέ τόν ἄνθρωπο.
Στή
λατρευτική καί μυστηριακή συμμετοχή, στήν αὐτομεμπτική στάση, στή μεταστροφική
κίνηση, στή θυσιαστική προσφορά, βρίσκεται ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς.
Ἡ
αἴσθηση τῆς μοναξιᾶς, λοιπόν, ὑπαρξιακό γεγονός καί ἡ ἐσχατολογική προοπτική ἡ λύση
της.
Ἡ ἀκράδαντη
πίστη στόν Τριαδικό Θεό, ἡ φλογερή ἀγάπη στόν Κύριο, ὁ πόθος τοῦ Παραδείσου, μέ
τήν ἀτελεύτητη καί ἀνεκλάλητη ἀπόλαυση τῆς Θεϊκῆς Παρουσίας καί ἀγάπης, ἐξασφαλίζουν
τήν ἔξοδο ἀπό τά ἀδιέξοδα, ὁδηγοῦν στό ξέφωτο ἀπό τό τοῦνελ τῆς ἄγονης μοναξιᾶς, καθορίζουν τή στάση μιᾶς
δημιουργικῆς ζωῆς, μιᾶς σωστικῆς πορείας.-