ΚΥΡ. ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.( Ματθ. ιε΄, 21 – 28 )
Η Υ Ψ Ι Κ Α Μ Ι Ν Ο Σ.
΄΄Ελέησόν με,Κύριε, υιέ Δαυϊδ η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται.΄΄(Ματθ.ιε΄,22).
Οι προπτωτικοί άνθρωποι είχαν εύσημο γνώρισμα την ενότητα με τον Θεό, τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους, τη δημιουργία καθολικά.
Η πτώση των Πρωτοπλάστων σηματοδότησε τη διάσπαση της ενότητας. Έκτοτε οι πτωτικές τάσεις, με τη διάπραξη της αμαρτίας επέφεραν την αλλοίωση τού ανθρώπου, την απώλεια της «αγαπητικής κοινωνίας», την ανάπτυξη της «αυτονομημένης ατομικότητας».
Η ενανθρώπηση τουΥιού του Θεού, με την κένωση και την θυσιαστική αγάπη, έδωκε τη δυνατότητα της ανάδειξης του ανθρώπου – ατόμου, σε πρόσωπο. Τοιουτοτρόπως οι Χριστοποιημένοι άνθρωποι, που βίωσαν την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και είναι θεωμένοι, ζουν το πανανθρώπινο δράμα. Η προσωπική τους αμαρτία προκαλεί πόνο προσωπικό, αλλά και κατ’ επέκταση βαρύνει τη ζωή όλης της ανθρωπότητας.
Με την έξοδο από τον κλοιό του ατομισμού οι αμαρτίες όλων των ανθρώπων της γης βιώνονται σε προσωπικό επίπεδο και δημιουργούν πόνο αφόρητο.
Και η Χαναναία του Ευαγγελίου κραυγάζει ικετευτικά, για τη σωτηρία του παιδιού της, που είναι και δικός της πόνος: «Ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυϊδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται.».
Ζητά επίμονα το έλεος του Κυρίου. Ο πόνος της δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Ιησού. Η θλίψη γίνεται ο κρίκος, που την συνδέει με τον Κύριο, το χωνευτήρι, απ’ όπου αναπηδά η πίστη στον Χριστό. Ο ανήφορος του πόνου έγινε το μονοπάτι, που την οδήγησε κοντά στον Θεό.
Η κάμινος του πόνου έγινε υψικάμινος, που πρόσφερε μία καρτερία αξιοθαύμαστη.
Στην πάλη της με τον Ιησού η Χαναναία υπομένει, όταν ο Διδάσκαλος κωφεύει στην παράκλησή της.
Επιμένει, όταν η αίτησή της απορρίπτεται.
Καρτερεί, όταν παρομοιάζεται με «κυνάριον» και απαντά στον εξευτελιστικό χαρακτηρισμό με μια ικεσία, που καταρρίπτει την άρνηση του Ιησού.
«Δος μου, Κύριε, τα ψιχία, που δικαιούνται τα κυνάρια. Ένας λόγος Σου, μια κίνησή Σου, με καλύπτουν και κατασβήνουν το καμίνι του πόνου, επιλύουν το πρόβλημά μου.»
Οι μεγαλειώδεις, πίστη και καρτερία, της αποσπούν τη θριαμβευτική επιβράβευση του Κυρίου : «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις !γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης.»( Ματθ. ιε΄, 28 ).
Η θλίψη τροφοδοτεί την πίστη και την υπομονή και αιωνοποιεί τις κινήσεις μας.
Η υψικάμινος του πόνου προσφέρει τα όπλα της πίστεως και της καρτερίας, με τα οποία οι αγωνιστές μάχονται ηρωϊκά και νικούν τρισένδοξα.-
