ΚΥΡ. ΤΕΛΩΝΟΥ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ( Λουκ. ιη΄ , 10 - 14 )
Η Φαρισαϊκή αυτοδικαίωση και ο ΤΕΛΩΝΙΚΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ.
«Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων…ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.»( Λουκ. ιη΄ , 13 ).
Φαρισαίος και Τελώνης ! Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παρουσίες. Η έκφραση μιας δαιμονιώδους πνευματικότητας και μιας πνευματικής ευεξίας.
Στην ατμόσφαιρα της προσευχής εκτυλίσσεται η εσωτερικότητα δύο ανθρώπινων τύπων : Του Φαρισαίου, με μία κομπορρήμονα προσευχή και του Τελώνη, με μία δακρύβρεχτη ικεσία.
Η πρώτη εκδήλωση ευσεβιστική, με τάση προβλητική.
Η δεύτερη κίνηση ευσέβειας, ενέργεια Αγιοτριαδική, με στόχο μεταστροφικό.
Ο Φαρισαίος κινείται στα πλαίσια μιας «αυτόνομης ηθικής δεοντολογίας».
Ο Τελώνης βιώνει το μυστήριο της μετανοίας.
Ο Φαρισαίος αυτοδικαιώνεται. με βάση τις καλές πράξεις.
Ο Τελώνης επιζητεί τη δικαίωση, με τη ρύθμιση της σχέσης του με τον Χριστό.
Ο Φαρισαίος πράττει ανθρώπινα.
Ο Τελώνης δρα Θεανθρώπινα.
Ο Φαρισαίος καυχησιολογεί υπεροπτικά.
Ο Τελώνης εκζητεί έλεος υπαρκτικά.
Ο Φαρισαίος ζει καθημερινά την αυτοδικαίωση.
Ο Τελώνης βιώνει αδιάλειπτα την αυτομεμψία.
Η αυτοκατάκριση, καρπός αυτογνωσίας, οδηγεί στη μετάνοια. Στο κλίμα της
μετανοίας ζώντας ο Τελώνης γνωρίζει την ταπείνωση, το θεμέλιο των αρετών.
Η ταπείνωση αποτελεί το βάθρο για την προσευχητική εκτόξευση στα κράσπεδα του Θρόνου του Θεού.
Η προσευχή του Φαρισαίου παραμένει άκαρπη, γιατί υψηλοφρονεί.
Η προσευχή του Τελώνη προκαλεί την Θεαρέσκεια, γιατί ταπεινοφρονεί:
«Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». ( Λουκ. ιη΄ , 13 ).
Ο Φαρισαίος αυτοδιαφημίζεται με τα «καλά»έργα του και αυτοδικαιώνεται.
Ο Τελώνης αφήνει το αλέτρι της μετάνοιας να οργώσει το «γεώργιον» της καρδιάς του και χειραγωγείται στην ταπείνωση και στην προσευχή.
Αδελφοί μου!«Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς»,αλλά «ταπεινωθώμεν τελωνικώς.
Ας «φύγωμεν την υψηγορίαν του Φαρισαίου» και ας «μάθωμεν την ταπείνωσιν του Τελώνου».
Ας «μισήσωμεν την υπερήφανον φωνήν του Φαρισαίου»και ας «ζηλώσωμεν την ευκατάνυκτον ευχήν του Τελώνου», ώστε να επιτύχομε την ποθεινή σωτηρία.-
Η Φαρισαϊκή αυτοδικαίωση και ο ΤΕΛΩΝΙΚΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ.
«Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων…ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.»( Λουκ. ιη΄ , 13 ).
Φαρισαίος και Τελώνης ! Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παρουσίες. Η έκφραση μιας δαιμονιώδους πνευματικότητας και μιας πνευματικής ευεξίας.
Στην ατμόσφαιρα της προσευχής εκτυλίσσεται η εσωτερικότητα δύο ανθρώπινων τύπων : Του Φαρισαίου, με μία κομπορρήμονα προσευχή και του Τελώνη, με μία δακρύβρεχτη ικεσία.
Η πρώτη εκδήλωση ευσεβιστική, με τάση προβλητική.
Η δεύτερη κίνηση ευσέβειας, ενέργεια Αγιοτριαδική, με στόχο μεταστροφικό.
Ο Φαρισαίος κινείται στα πλαίσια μιας «αυτόνομης ηθικής δεοντολογίας».
Ο Τελώνης βιώνει το μυστήριο της μετανοίας.
Ο Φαρισαίος αυτοδικαιώνεται. με βάση τις καλές πράξεις.
Ο Τελώνης επιζητεί τη δικαίωση, με τη ρύθμιση της σχέσης του με τον Χριστό.
Ο Φαρισαίος πράττει ανθρώπινα.
Ο Τελώνης δρα Θεανθρώπινα.
Ο Φαρισαίος καυχησιολογεί υπεροπτικά.
Ο Τελώνης εκζητεί έλεος υπαρκτικά.
Ο Φαρισαίος ζει καθημερινά την αυτοδικαίωση.
Ο Τελώνης βιώνει αδιάλειπτα την αυτομεμψία.
Η αυτοκατάκριση, καρπός αυτογνωσίας, οδηγεί στη μετάνοια. Στο κλίμα της
μετανοίας ζώντας ο Τελώνης γνωρίζει την ταπείνωση, το θεμέλιο των αρετών.
Η ταπείνωση αποτελεί το βάθρο για την προσευχητική εκτόξευση στα κράσπεδα του Θρόνου του Θεού.
Η προσευχή του Φαρισαίου παραμένει άκαρπη, γιατί υψηλοφρονεί.
Η προσευχή του Τελώνη προκαλεί την Θεαρέσκεια, γιατί ταπεινοφρονεί:
«Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». ( Λουκ. ιη΄ , 13 ).
Ο Φαρισαίος αυτοδιαφημίζεται με τα «καλά»έργα του και αυτοδικαιώνεται.
Ο Τελώνης αφήνει το αλέτρι της μετάνοιας να οργώσει το «γεώργιον» της καρδιάς του και χειραγωγείται στην ταπείνωση και στην προσευχή.
Αδελφοί μου!«Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς»,αλλά «ταπεινωθώμεν τελωνικώς.
Ας «φύγωμεν την υψηγορίαν του Φαρισαίου» και ας «μάθωμεν την ταπείνωσιν του Τελώνου».
Ας «μισήσωμεν την υπερήφανον φωνήν του Φαρισαίου»και ας «ζηλώσωμεν την ευκατάνυκτον ευχήν του Τελώνου», ώστε να επιτύχομε την ποθεινή σωτηρία.-
