11/12. ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ, ο στυλίτης.
Αστέρας φωταυγής στο στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας ο Όσιος ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης.
Σκεύος εκλογής. Θεόκλητος, αλλά και αυτόκλητος αγωνιστής στο Μοναχικό στίβο.
Ανένδοτος μαχητής στον αόρατο πόλεμο, ακάματος ερευνητής της αυτογνωσίας, φθάνει στα ύψη της θεογνωσίας.
Αθλητής του πνεύματος ακατάβλητος, άμεσος κοινωνός του Θεού, έρχεται σε επαφή με τις άκτιστες ενέργειές Του.
ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης!
Η δόξα των Οσίων. Το καύχημα των πιστών. Ο διαρκής πρεσβευτής μας.
Ας γνωρίσουμε όμως εκτενέστερα τη θαυμαστή ζωή του.
Πατρίδα του είναι η Μεσοποταμία της Συρίας. Γεννιέται στους χρόνους της Βασιλείας του Λέοντος Α΄. Γονείς του ο Ηλίας και η Μάρθα. Θεοσεβείς, ενάρετοι και φιλόθεοι. Μοναδικό τους πρόβλημα η στειρότητα, αλλά και κύριο αίτημά τους η τεκνογονία: «Θεέ μου, χάρισέ μου ένα παιδί και σε Σένα θα το αφιερώσω», ικετεύει ένθερμα η Μάρθα.
Κι ο φιλεύσπλαχνος Θεός εισακούει την πιστή του δούλη. Η καταφατική απάντηση τ' Ουρανού δίδεται με όραμα. Η σύλληψη είναι άμεση. Η γέννηση ενός χαριτωμένου αγοριού γεγονός. Η χαρά των γονέων πασιφανής. Η ευχαριστιακή δοξολογία του Θεού ένθερμη. Η εκπλήρωση της υποσχέσεώς τους παραμένει ζωηρή. Έτσι πέντε χρονών είναι ο Δανιήλ, όταν οι γονείς του τον οδηγούν στο Μοναστήρι. Ο Ηγούμενος αρνείται να κρατήσει ένα ανήλικο παιδί.
Η ζωή του συνεχίζεται έντονη και η αγάπη στο Θεό αυξάνεται. Δωδεκαετής πια παίρνει την ηρωική απόφαση της αφιερώσεως, απαρνούμενος κάθε γήινη δόξα. Εισέρχεται στο Μοναστήρι, υστέρα από επίμονες ικεσίες του και επιδίδεται με ζήλο στην άσκηση. Οι επιδόσεις του είναι θαυμαστές. Η Μοναχική κουρά του γίνεται παρουσία των γονέων του. Η στιγμή είναι συγκινητική και η ευφροσύνη απερίγραπτη.
Ο Δανιήλ στο Κοινόβιο σημειώνει καταπληκτική πρόοδο. Η αρετή του ακτινοβολεί.
Επιθυμία του η προσκύνηση των Άγιων Τόπων και η γνωριμία με τον ξακουστό Συμεών το Στυλίτη.
Κι ο Θεός εκπληρώνει τους ιερούς του πόθους. Μία ομάδα αδελφών φθάνει στον τόπο της ασκήσεως του Οσίου Συμεών. Ο Δανιήλ ατενίζει τον Όσιο στην κορυφή του στύλου και θαυμάζει. Αναλογίζεται τις εκούσιες στερήσεις του, την αντίστασή του στις ποικίλες αντίξοες καιρικές συνθήκες και καταπλήσσεται. Διαβλέπει την άμετρη αγάπη του στο Θεό και θέλει να τον μιμηθεί. Συνομιλεί μαζί του, ευλογείται, εμψυχώνεται, ακούει τα προφητικά του λόγια κι αναχωρεί χαρούμενος. Επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους κι αναβαπτίζεται. Σε λίγο εκδημεί ο Ηγούμενος της Μονής του και τον προτείνουν στη θέση του. Η άρνηση είναι κατηγορηματική και η φυγή η μόνη λύση. Ο Όσιος Συμεών είναι η προσφυγή του. Η σοφία του όμως και το προορατικό του χάρισμα τον οδηγεί στο Βυζάντιο. Ο Δανιήλ πείθεται στους λόγους του, ως έκφραση του θελήματος του Θεού κι αναχωρεί.
Στο Βυζάντιο πληροφορείται την ύπαρξη ενός ειδωλολατρικού ναού κι αποφασίζει να εκδιώξει τα πονηρά πνεύματα. Έρχεται αντιμέτωπος με τους Δαίμονες, τους μαστίζει με τη νηστεία και την προσευχή, τους κατατροπώνει κι απελευθερώνει τον τόπο.
Τα κατορθώματα του γνωστοποιούνται. Πλήθη λαού προστρέχουν για ευλογία. Ο Σατανάς ωχριά και ενσπείρει συκοφαντίες για εκδίωξή του, στον Πατριάρχη. Η αρετή του όμως διαλάμπει. Η προσευχή του θαυματουργεί. Τα σατανικά σχέδια διαλύονται. Ο Ὁσιος συγχωρεί τους συκοφάντες. Παραμένει εκεί και ασκείται εννιά χρόνια. Η Θεϊκή όμως κλήση έρχεται για εντατικότερη άσκηση.
Θεία οπτασία τον προσκαλεί για ν' ανεβεί στο στύλο. Κι η ανταπόκριση είναι θετική.
Η αποδημία του Οσίου Συμεών του Στυλίτη και η παράδοση του κουκουλίου του από το μαθητή του Σέργιο στο Δανιήλ, είναι έκφραση του Θείου θελήματος για τη διαδοχή. Ο Σέργιος με Θεϊκή καθοδήγηση βρίσκει τον κατάλληλο τόπο και χτίζει το στύλο. Ο Όσιος Δανιήλ θερμά ικετεύει τον Κύριο για ενδυνάμωση στο νέο επίπονο άθλημα. Ανεβαίνει στο στύλο και υπομένει καρτερικά τον αφόρητο καύσωνα της ημέρας και το δριμύ ψύχος της νύκτας. Ο Σατανάς μαίνεται και παρακινεί τον ιδιοκτήτη του τόπου να εκδιώξει τον Όσιο. Κι ο Όσιος ταπεινά υπακούει και κατεβαίνει. Η κακοπάθεια του Οσίου όμως μεταστρέφει το διώκτη και παραμένει στο στίβο του.
Ο αγώνας συνεχίζεται έντονα. Η αγιότητα του ακτινοβολεί. Η πατρική στοργή του Οσίου καλύπτει τους θλιμμένους, τους ολιγοπίστους, τους αρρώστους. Σκορπίζει αφειδώλευτα συμβουλές, νουθεσίες, θεραπεία, αγάπη.
Από Θεία φώτιση ο Βασιλιάς κι ο Πατριάρχης Γεννάδιος προστρέχουν στον Όσιο για να τον χειροτονήσουν ιερέα. Το προγνωρίζει κι αρνείται. Ο Πατριάρχης όμως εύχεται, ο λαός αναφωνεί: «Άξιος!» κι ο Όσιος χειροτονείται ακούσια. Η ταπείνωσή του προκαλεί το θαυμασμό. Η μάχη του κατά των στοιχείων της φύσεως σθεναρή. Η πάλη κατά των παθών εντατική. Ο νους κυριαρχεί. Το πνεύμα ενώνεται με το Θεό. Η ψυχή δέχεται τις άκτιστες ενέργειές Του. Το σώμα του σκήνωμα του Παρακλήτου. Ταμειούχος Χάριτος ο Όσιος σκορπίζει τη θεραπεία στους αρρώστους, την πρόβλεψη στα μέλλοντα, τον έλεγχο στους ασεβείς.
Η αγάπη του στην Εκκλησία τον κατεβάζει περιοδικά από το στύλο και δίνει μάχες με τους αιρετικούς, αγώνες για την εδραίωση της πίστεως, για την ειρήνη της Πολιτείας.
Η ταπείνωσή του άμετρη εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Αυτοασφαλίζεται και αποστέλνει τους ασθενείς στο ιερό λείψανο του Γέροντά του, Οσίου Συμεών του στυλίτη, που έχει δίπλα του, για ίαση. Ο Θεός παρακολουθεί, τον αμείβει και την αναχώρηση του αποκαλύπτει. Νουθετεί τα πνευματικά του τέκνα, παρηγορεί πειστικά, στηρίζει αποτελεσματικά.
Τρεις μέρες πριν την εκδημία του τον επισκέπτονται Πάντες οι Άγιοι και τον προστάζουν να λειτουργήσει. Υπακούει. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.
490 μ.Χ. 11 Δεκεμβρίου. Ο Όσιος Δανιήλ απέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα. Τρεις Σταυροί από αστέρια φαίνονται πάνω από το Άγιο λείψανό του και ένα περιστέρι φτερουγίζει. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι φανερή.
Στον τάφο του τοποθετούνται τα λείψανα των Αγίων Τριών Παίδων της Βαβυλώνας, ύστατη επιθυμία του Οσίου για προσκύνηση. Την αποφυγή της ανθρώπινης δόξας επιζητεί και μετά θάνατο ο ταπεινός δούλος του Θεού.
Η ζωή του μας εμπνέει. Ο θάνατος του μας διδάσκει. Ο δρόμος της θυσίας, η προσφορά της αγάπης στο Θεό και στον άνθρωπο, η βίωση της αγιότητας, ιερές παρακαταθήκες για μας. Οι πρεσβείες του στο θρόνο του Θεού απόλυτα αναγκαίες.-
Αστέρας φωταυγής στο στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας ο Όσιος ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης.
Σκεύος εκλογής. Θεόκλητος, αλλά και αυτόκλητος αγωνιστής στο Μοναχικό στίβο.
Ανένδοτος μαχητής στον αόρατο πόλεμο, ακάματος ερευνητής της αυτογνωσίας, φθάνει στα ύψη της θεογνωσίας.
Αθλητής του πνεύματος ακατάβλητος, άμεσος κοινωνός του Θεού, έρχεται σε επαφή με τις άκτιστες ενέργειές Του.
ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης!
Η δόξα των Οσίων. Το καύχημα των πιστών. Ο διαρκής πρεσβευτής μας.
Ας γνωρίσουμε όμως εκτενέστερα τη θαυμαστή ζωή του.
Πατρίδα του είναι η Μεσοποταμία της Συρίας. Γεννιέται στους χρόνους της Βασιλείας του Λέοντος Α΄. Γονείς του ο Ηλίας και η Μάρθα. Θεοσεβείς, ενάρετοι και φιλόθεοι. Μοναδικό τους πρόβλημα η στειρότητα, αλλά και κύριο αίτημά τους η τεκνογονία: «Θεέ μου, χάρισέ μου ένα παιδί και σε Σένα θα το αφιερώσω», ικετεύει ένθερμα η Μάρθα.
Κι ο φιλεύσπλαχνος Θεός εισακούει την πιστή του δούλη. Η καταφατική απάντηση τ' Ουρανού δίδεται με όραμα. Η σύλληψη είναι άμεση. Η γέννηση ενός χαριτωμένου αγοριού γεγονός. Η χαρά των γονέων πασιφανής. Η ευχαριστιακή δοξολογία του Θεού ένθερμη. Η εκπλήρωση της υποσχέσεώς τους παραμένει ζωηρή. Έτσι πέντε χρονών είναι ο Δανιήλ, όταν οι γονείς του τον οδηγούν στο Μοναστήρι. Ο Ηγούμενος αρνείται να κρατήσει ένα ανήλικο παιδί.
Η ζωή του συνεχίζεται έντονη και η αγάπη στο Θεό αυξάνεται. Δωδεκαετής πια παίρνει την ηρωική απόφαση της αφιερώσεως, απαρνούμενος κάθε γήινη δόξα. Εισέρχεται στο Μοναστήρι, υστέρα από επίμονες ικεσίες του και επιδίδεται με ζήλο στην άσκηση. Οι επιδόσεις του είναι θαυμαστές. Η Μοναχική κουρά του γίνεται παρουσία των γονέων του. Η στιγμή είναι συγκινητική και η ευφροσύνη απερίγραπτη.
Ο Δανιήλ στο Κοινόβιο σημειώνει καταπληκτική πρόοδο. Η αρετή του ακτινοβολεί.
Επιθυμία του η προσκύνηση των Άγιων Τόπων και η γνωριμία με τον ξακουστό Συμεών το Στυλίτη.
Κι ο Θεός εκπληρώνει τους ιερούς του πόθους. Μία ομάδα αδελφών φθάνει στον τόπο της ασκήσεως του Οσίου Συμεών. Ο Δανιήλ ατενίζει τον Όσιο στην κορυφή του στύλου και θαυμάζει. Αναλογίζεται τις εκούσιες στερήσεις του, την αντίστασή του στις ποικίλες αντίξοες καιρικές συνθήκες και καταπλήσσεται. Διαβλέπει την άμετρη αγάπη του στο Θεό και θέλει να τον μιμηθεί. Συνομιλεί μαζί του, ευλογείται, εμψυχώνεται, ακούει τα προφητικά του λόγια κι αναχωρεί χαρούμενος. Επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους κι αναβαπτίζεται. Σε λίγο εκδημεί ο Ηγούμενος της Μονής του και τον προτείνουν στη θέση του. Η άρνηση είναι κατηγορηματική και η φυγή η μόνη λύση. Ο Όσιος Συμεών είναι η προσφυγή του. Η σοφία του όμως και το προορατικό του χάρισμα τον οδηγεί στο Βυζάντιο. Ο Δανιήλ πείθεται στους λόγους του, ως έκφραση του θελήματος του Θεού κι αναχωρεί.
Στο Βυζάντιο πληροφορείται την ύπαρξη ενός ειδωλολατρικού ναού κι αποφασίζει να εκδιώξει τα πονηρά πνεύματα. Έρχεται αντιμέτωπος με τους Δαίμονες, τους μαστίζει με τη νηστεία και την προσευχή, τους κατατροπώνει κι απελευθερώνει τον τόπο.
Τα κατορθώματα του γνωστοποιούνται. Πλήθη λαού προστρέχουν για ευλογία. Ο Σατανάς ωχριά και ενσπείρει συκοφαντίες για εκδίωξή του, στον Πατριάρχη. Η αρετή του όμως διαλάμπει. Η προσευχή του θαυματουργεί. Τα σατανικά σχέδια διαλύονται. Ο Ὁσιος συγχωρεί τους συκοφάντες. Παραμένει εκεί και ασκείται εννιά χρόνια. Η Θεϊκή όμως κλήση έρχεται για εντατικότερη άσκηση.
Θεία οπτασία τον προσκαλεί για ν' ανεβεί στο στύλο. Κι η ανταπόκριση είναι θετική.
Η αποδημία του Οσίου Συμεών του Στυλίτη και η παράδοση του κουκουλίου του από το μαθητή του Σέργιο στο Δανιήλ, είναι έκφραση του Θείου θελήματος για τη διαδοχή. Ο Σέργιος με Θεϊκή καθοδήγηση βρίσκει τον κατάλληλο τόπο και χτίζει το στύλο. Ο Όσιος Δανιήλ θερμά ικετεύει τον Κύριο για ενδυνάμωση στο νέο επίπονο άθλημα. Ανεβαίνει στο στύλο και υπομένει καρτερικά τον αφόρητο καύσωνα της ημέρας και το δριμύ ψύχος της νύκτας. Ο Σατανάς μαίνεται και παρακινεί τον ιδιοκτήτη του τόπου να εκδιώξει τον Όσιο. Κι ο Όσιος ταπεινά υπακούει και κατεβαίνει. Η κακοπάθεια του Οσίου όμως μεταστρέφει το διώκτη και παραμένει στο στίβο του.
Ο αγώνας συνεχίζεται έντονα. Η αγιότητα του ακτινοβολεί. Η πατρική στοργή του Οσίου καλύπτει τους θλιμμένους, τους ολιγοπίστους, τους αρρώστους. Σκορπίζει αφειδώλευτα συμβουλές, νουθεσίες, θεραπεία, αγάπη.
Από Θεία φώτιση ο Βασιλιάς κι ο Πατριάρχης Γεννάδιος προστρέχουν στον Όσιο για να τον χειροτονήσουν ιερέα. Το προγνωρίζει κι αρνείται. Ο Πατριάρχης όμως εύχεται, ο λαός αναφωνεί: «Άξιος!» κι ο Όσιος χειροτονείται ακούσια. Η ταπείνωσή του προκαλεί το θαυμασμό. Η μάχη του κατά των στοιχείων της φύσεως σθεναρή. Η πάλη κατά των παθών εντατική. Ο νους κυριαρχεί. Το πνεύμα ενώνεται με το Θεό. Η ψυχή δέχεται τις άκτιστες ενέργειές Του. Το σώμα του σκήνωμα του Παρακλήτου. Ταμειούχος Χάριτος ο Όσιος σκορπίζει τη θεραπεία στους αρρώστους, την πρόβλεψη στα μέλλοντα, τον έλεγχο στους ασεβείς.
Η αγάπη του στην Εκκλησία τον κατεβάζει περιοδικά από το στύλο και δίνει μάχες με τους αιρετικούς, αγώνες για την εδραίωση της πίστεως, για την ειρήνη της Πολιτείας.
Η ταπείνωσή του άμετρη εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Αυτοασφαλίζεται και αποστέλνει τους ασθενείς στο ιερό λείψανο του Γέροντά του, Οσίου Συμεών του στυλίτη, που έχει δίπλα του, για ίαση. Ο Θεός παρακολουθεί, τον αμείβει και την αναχώρηση του αποκαλύπτει. Νουθετεί τα πνευματικά του τέκνα, παρηγορεί πειστικά, στηρίζει αποτελεσματικά.
Τρεις μέρες πριν την εκδημία του τον επισκέπτονται Πάντες οι Άγιοι και τον προστάζουν να λειτουργήσει. Υπακούει. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.
490 μ.Χ. 11 Δεκεμβρίου. Ο Όσιος Δανιήλ απέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα. Τρεις Σταυροί από αστέρια φαίνονται πάνω από το Άγιο λείψανό του και ένα περιστέρι φτερουγίζει. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι φανερή.
Στον τάφο του τοποθετούνται τα λείψανα των Αγίων Τριών Παίδων της Βαβυλώνας, ύστατη επιθυμία του Οσίου για προσκύνηση. Την αποφυγή της ανθρώπινης δόξας επιζητεί και μετά θάνατο ο ταπεινός δούλος του Θεού.
Η ζωή του μας εμπνέει. Ο θάνατος του μας διδάσκει. Ο δρόμος της θυσίας, η προσφορά της αγάπης στο Θεό και στον άνθρωπο, η βίωση της αγιότητας, ιερές παρακαταθήκες για μας. Οι πρεσβείες του στο θρόνο του Θεού απόλυτα αναγκαίες.-
