ΚΥΡ. Προ Γεννήσεως Χριστού ( Εβρ. ια΄ , 9 – 10 και 32 – 40 )
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.
«άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν.»( Εβρ. ια.΄ , 35 ).
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την αποξένωση από τον Θεό, την αλλοτρίωση της ανθρωπίνης φύσεως. Εν τούτοις ο Μεσσίας αποτελούσε την προσδοκία των εθνών.
Ο Υιός Λόγος δρούσε σωστικά εσαεί και οι εκλεκτοί της Π. Διαθήκης, Προφήτες και Δίκαιοι, βίωσαν το μυστήριο του Σταυρού.
Κατά την αναμονή του Λυτρωτή Μεσσία φρόντισαν για την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και γεύθηκαν την θέωση.
Οι Θεοπάτορες, Ιωακείμ και Άννα, καθώς και η Θεόπαις Μαριάμ, εισήλθαν στον στίβο, αγωνίστηκαν ελεύθερα, έζησαν ασκητικά, δέχτηκαν την Αγιοπνευματική ενέργεια και πέτυχαν «το άμεμπτον» ενώπιον του Θεού.
Η Παναγία αμόλυντη, μια προσφορά μοναδική και ανεπανάληπτη της ανθρωπότητας στο Θεϊκό, λυτρωτικό σχέδιο.
Η προετοιμασία για τη Γέννηση του Χριστού επιτελέστηκε με τον επίμονο αγώνα των Προπατόρων.
Εφεξής κάθε Χριστιανός οφείλει να επιτελεί μια προετοιμαστική διαδικασία για τον επάξιο εορτασμό της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Η διεργασία αυτή συνίσταται στην εδραία πίστη στο Πρόσωπο του Κυρίου, ως Μοναδικού Σωτήρα και στην εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου.
Η αναγέννηση του ανθρώπου συντελείται με τη βίωση της μετάνοιας. Η εσωτερική επανάσταση επιφέρει τη μεταστροφή στον τρόπο σκέψεως και ζωής, ανακαινίζει τον άνθρωπο,δρα ριζοσπαστικά στο είναι του, καθαρτικά στην καρδιά του και εξασφαλίζει την κοινωνία με τον Θεό, την θέα του Θεού.
Η μετάνοια, στην αληθινή της έκφραση, συνίσταται στην απέκδυση των δερματίνων χιτώνων, στην απέχθεια των παθών, στην ισοπέδωση του αυτοειδώλου, στην πλήρη αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία, στην επισήμανση της προσωπικής, βαθιάς αμαρτωλότητας, με την αυτομεμψία, στην κατάνυξη και συντριβή, στην απόρριψη του μονολόγου και στην αποδοχή και έναρξη του διαλόγου με τον Θεό.
Αυτή η μεταστροφική κίνηση του Χριστιανού νοηματοδοτεί την εορτή των εορτών και Μητρόπολη αυτών, την Ενανθρώπηση του Κυρίου μας.-
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ.
«άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν.»( Εβρ. ια.΄ , 35 ).
Η πτώση των Πρωτοπλάστων επέφερε την αποξένωση από τον Θεό, την αλλοτρίωση της ανθρωπίνης φύσεως. Εν τούτοις ο Μεσσίας αποτελούσε την προσδοκία των εθνών.
Ο Υιός Λόγος δρούσε σωστικά εσαεί και οι εκλεκτοί της Π. Διαθήκης, Προφήτες και Δίκαιοι, βίωσαν το μυστήριο του Σταυρού.
Κατά την αναμονή του Λυτρωτή Μεσσία φρόντισαν για την κάθαρση της καρδιάς, δέχτηκαν τον φωτισμό του νου και γεύθηκαν την θέωση.
Οι Θεοπάτορες, Ιωακείμ και Άννα, καθώς και η Θεόπαις Μαριάμ, εισήλθαν στον στίβο, αγωνίστηκαν ελεύθερα, έζησαν ασκητικά, δέχτηκαν την Αγιοπνευματική ενέργεια και πέτυχαν «το άμεμπτον» ενώπιον του Θεού.
Η Παναγία αμόλυντη, μια προσφορά μοναδική και ανεπανάληπτη της ανθρωπότητας στο Θεϊκό, λυτρωτικό σχέδιο.
Η προετοιμασία για τη Γέννηση του Χριστού επιτελέστηκε με τον επίμονο αγώνα των Προπατόρων.
Εφεξής κάθε Χριστιανός οφείλει να επιτελεί μια προετοιμαστική διαδικασία για τον επάξιο εορτασμό της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Η διεργασία αυτή συνίσταται στην εδραία πίστη στο Πρόσωπο του Κυρίου, ως Μοναδικού Σωτήρα και στην εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου.
Η αναγέννηση του ανθρώπου συντελείται με τη βίωση της μετάνοιας. Η εσωτερική επανάσταση επιφέρει τη μεταστροφή στον τρόπο σκέψεως και ζωής, ανακαινίζει τον άνθρωπο,δρα ριζοσπαστικά στο είναι του, καθαρτικά στην καρδιά του και εξασφαλίζει την κοινωνία με τον Θεό, την θέα του Θεού.
Η μετάνοια, στην αληθινή της έκφραση, συνίσταται στην απέκδυση των δερματίνων χιτώνων, στην απέχθεια των παθών, στην ισοπέδωση του αυτοειδώλου, στην πλήρη αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία, στην επισήμανση της προσωπικής, βαθιάς αμαρτωλότητας, με την αυτομεμψία, στην κατάνυξη και συντριβή, στην απόρριψη του μονολόγου και στην αποδοχή και έναρξη του διαλόγου με τον Θεό.
Αυτή η μεταστροφική κίνηση του Χριστιανού νοηματοδοτεί την εορτή των εορτών και Μητρόπολη αυτών, την Ενανθρώπηση του Κυρίου μας.-
