ΚΥΡ. ΤΥΡΙΝΗΣ ( Ρωμ. ιγ΄, 11 – ιδ΄, 4 )
Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.
«Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; » ( Ρωμ. ιδ. , 4. ) .
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της θέωσης, χωρίς να υπάρχει και η ευκολία της επίτευξης αυτής. Απαιτείται αγώνας ανένδοτος και εγρήγορση διαρκής. Η εξωστρέφεια υπαρκτή, ενώ η εσωστρέφεια ανύπαρκτη.
Ο άνθρωπος παρατηρεί, κρίνει και επικρίνει, κατακρίνει και καταδικάζει τις ενέργειες των άλλων. Οι προσωπικές πράξεις τον αφήνουν αδιάφορο. Χρονοτριβεί ερευνώντας επιφανειακά τις πράξεις των συνανθρώπων. Κατακρίνει, ενώ αγνοεί την προαίρεση. Καταδικάζει, ενώ δεν γνωρίζει την πιθανότητα της μετάνοιας. Επισκοπεί τους άλλους και δεν ενδοσκοπεί.
Η αυτοκριτική συνεπάγεται την αυτομεμψία, οδηγεί στην αυτογνωσία και καταλήγει στην Θεογνωσία.
Η αυτομεμψία προκαλεί τη μετάνοια, η οποία σηματοδοτεί την σωτηρία.
«..συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην ; »Ποιός είσαι συ, που κρίνεις ξένον υπηρέτην ; Ο Χριστός είναι ο Κύριος. Εκείνος θα τον κρίνει αμερόληπτα. Ναι. Κριτής αδέκαστος ο Κύριος, αφού είναι Παντογνώστης και γνωρίζει λογισμούς και προαιρέσεις, αισθήματα και διαθέσεις. Η δική μας αξιολόγηση είναι ελλιπής, μεροληπτική και αναξιόπιστη, καθ’ όσον δεν διαθέτει πάντοτε αποδεικτικά στοιχεία έγκυρα.
Η κατάκριση των άλλων είναι κίνηση κλεπτική, εφ’ όσον «το κρίνειν» είναι δικαίωμα μοναδικό του Χριστού.
Η καταλαλιά αποδεικνύει και την έλλειψη αγαπητικών αισθημάτων για τον αδελφό μας.
Η καταδίκη των άλλων συνεπάγεται και την προσωπική μας καταδίκη.
Το μέτρο της κρίσης μας θα είναι και μέτρο κρίσης του Χριστού για μας.
Η κατάκριση, συνεπώς, είναι ενέργεια πανωλεθρική και συνιστάται η άμεση αποφυγή της.
Η τάση της κρίσης, ας στραφεί στον εαυτό μας, ώστε να εξασφαλίσουμε την ευμενή κρίση του Χριστού.
Ας αυξηθεί η αγάπη για να εξαφανισθεί η κατάκριση.
Αν κρίνουμε τον αδελφό μας να τον κρίνουμε σωστικά.
Αν μιλήσουμε, για τους άλλους, να εκφρασθούμε επαινετικά και ποτέ επιτιμητικά.
Οι ενέργειές μας πάντοτε με αγάπη, από αγάπη και για την ΑΓΑΠΗ.-
Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.
«Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; » ( Ρωμ. ιδ. , 4. ) .
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της θέωσης, χωρίς να υπάρχει και η ευκολία της επίτευξης αυτής. Απαιτείται αγώνας ανένδοτος και εγρήγορση διαρκής. Η εξωστρέφεια υπαρκτή, ενώ η εσωστρέφεια ανύπαρκτη.
Ο άνθρωπος παρατηρεί, κρίνει και επικρίνει, κατακρίνει και καταδικάζει τις ενέργειες των άλλων. Οι προσωπικές πράξεις τον αφήνουν αδιάφορο. Χρονοτριβεί ερευνώντας επιφανειακά τις πράξεις των συνανθρώπων. Κατακρίνει, ενώ αγνοεί την προαίρεση. Καταδικάζει, ενώ δεν γνωρίζει την πιθανότητα της μετάνοιας. Επισκοπεί τους άλλους και δεν ενδοσκοπεί.
Η αυτοκριτική συνεπάγεται την αυτομεμψία, οδηγεί στην αυτογνωσία και καταλήγει στην Θεογνωσία.
Η αυτομεμψία προκαλεί τη μετάνοια, η οποία σηματοδοτεί την σωτηρία.
«..συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην ; »Ποιός είσαι συ, που κρίνεις ξένον υπηρέτην ; Ο Χριστός είναι ο Κύριος. Εκείνος θα τον κρίνει αμερόληπτα. Ναι. Κριτής αδέκαστος ο Κύριος, αφού είναι Παντογνώστης και γνωρίζει λογισμούς και προαιρέσεις, αισθήματα και διαθέσεις. Η δική μας αξιολόγηση είναι ελλιπής, μεροληπτική και αναξιόπιστη, καθ’ όσον δεν διαθέτει πάντοτε αποδεικτικά στοιχεία έγκυρα.
Η κατάκριση των άλλων είναι κίνηση κλεπτική, εφ’ όσον «το κρίνειν» είναι δικαίωμα μοναδικό του Χριστού.
Η καταλαλιά αποδεικνύει και την έλλειψη αγαπητικών αισθημάτων για τον αδελφό μας.
Η καταδίκη των άλλων συνεπάγεται και την προσωπική μας καταδίκη.
Το μέτρο της κρίσης μας θα είναι και μέτρο κρίσης του Χριστού για μας.
Η κατάκριση, συνεπώς, είναι ενέργεια πανωλεθρική και συνιστάται η άμεση αποφυγή της.
Η τάση της κρίσης, ας στραφεί στον εαυτό μας, ώστε να εξασφαλίσουμε την ευμενή κρίση του Χριστού.
Ας αυξηθεί η αγάπη για να εξαφανισθεί η κατάκριση.
Αν κρίνουμε τον αδελφό μας να τον κρίνουμε σωστικά.
Αν μιλήσουμε, για τους άλλους, να εκφρασθούμε επαινετικά και ποτέ επιτιμητικά.
Οι ενέργειές μας πάντοτε με αγάπη, από αγάπη και για την ΑΓΑΠΗ.-
