ΤΟ Θ Ε Μ Ε Λ Ι Ο ΤΩΝ Α Ρ Ε Τ Ω Ν.
Ο άνθρωπος προπτωτικά κατείχε το αρχέτυπο κάλλος, ζούσε τη μακαριότητα κι απολάμβανε την τρυφή του Παραδείσου, αφού βίωνε το στάδιο του φωτισμού και της Θέωσης. Η καρδιά του καθαρή από πάθη, βρισκόταν στη φυσική της κατάσταση, την απάθεια, γι’ αυτό και ζούσε τη θεωρία. Η Θεογνωσία είχε επιτευχθεί και οι σχέσεις ανθρώπων και Θεού ήταν αρμονικές. Και ήρθε ο αντίδικος Εωσφόρος και ενέσπειρε λογισμούς υπερηφανείας και έγιναν συνδυασμοί και επιτεύχθηκε συγκατάθεση και οδηγήθηκε ο άνθρωπος στην πράξη της παρακοής.
Η υπερηφάνεια εξουδετέρωσε την ταπείνωση και στάθηκε ικανή να προκαλέσει την έξωση του ανθρώπου από τη Βασιλεία του Θεού, να διαταράξει τις σχέσεις ανθρώπων και Θεού, να καταδικάσει τον άνθρωπο στην εμπάθεια. Από τότε η υπερηφάνεια αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα στον χώρο των πτώσεων. Το αντίδοτό της, την ταπείνωση, την πρόσφερε υποδειγματικά στον άνθρωπο ο ίδιος ο Θεός, με την κενωτική κίνηση της ενανθρώπησής Του και την κορυφαία πράξη της Σταυρικής Του Θυσίας.
Έτσι δικλείδα σωτηρίας πλέον είναι ταπείνωση, η οποία είναι έκφραση της ταπεινοφροσύνης.
Ταπεινοφρονώ, λοιπόν, και δεν ταπεινολογώ, που σημαίνει νιώθω την αμαρτωλότητά μου, τη μηδαμινότητά μου σαν πρόσωπο, αλλά και σε σχέση με όλους τούς ανθρώπους και με όλη την κτίση.
Ταπεινοφρονώ, δηλαδή αποδέχομαι κάθε συνάνθρωπό μου σαν αδελφό μου και τον αναγνωρίζω και τον υπολογίζω και τον σέβομαι.
Ταπεινοφρονώ και δέχομαι κρίσεις και ύβρεις και περιφρονήσεις, πρόθυμα και πρόσχαρα.
Ταπεινοφρονώ και νιώθω βασική μου υποχρέωση να εκφράζω έμπρακτα, θυσιαστικά την αγάπη μου προς όλους και όλα.
Ταπεινοφρονώ, όταν ζω στην αυτογνωσία και προχωρώ στην αδελφογνωσία και καταλήγω στην Θεογνωσία.
Ταπεινοφρονώ, όταν βιώνω την αυτομεμψία.
Ταπεινοφρονώ, όταν διαθέτω αυτοκυριαρχία και αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
Ταπεινοφρονώ, όταν αποφεύγω την φιλαυτία, την φιλοδοξία, την φιληδονία και την φιλαρχία.
Ταπεινοφρονώ και δεν περιαυτολογώ, δεν αργολογώ, αλλά Θεολογώ, δηλαδή προσεύχομαι τελωνικά.
Ταπεινοφρονώ και δεν κατακρίνω, δεν περιθωριοποιώ τούς άλλους, αλλά αξιοποιώ τις δυνάμεις τους και τα χαρίσματά τους.
Ταπεινοφρονώ, όταν αποδεσμευθώ από τη δουλεία ανωφελών λόγων και έργων, όταν απελευθερωθώ από την τυραννία των παθών.
Η ταπεινοφροσύνη προηγείται και υπερέχει των αρετών · είναι το θεμέλιο των αρετών.
Η ταπεινοφροσύνη, που εκφράζεται με την ταπείνωση και τη μετάνοια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη.
Η ταπείνωση διατηρεί την αγάπη και η αγάπη εμπνέει την ταπείνωση.
Η ταπείνωση το μήνυμα της Φάτνης και του Σταυρού.
Η ταπείνωση η αχίλλεια πτέρνα του Διαβόλου και το όπλο του ανθρώπου.
Η ταπείνωση αφοπλίζει τον εχθρό και ευαρεστεί τον Θεό.
Η ταπείνωση χαριτώνει τον άνθρωπο και η ανυπαρξία της τον θηριοποιεί.
Η ταπείνωση συντελεί στην ανάπτυξη άριστων διαπροσωπικών σχέσεων και προσελκύει το έλεος του Θεού.
Η ταπείνωση τελικά και κύρια σώζει και οδηγεί τον άνθρωπο στον ποθητό Παράδεισο.
Η ταπείνωση η κορωνίδα των αρετών.
Η ταπείνωση το βάθρο κάθε πνευματικού ανεβάσματος.
Η ταπείνωση σκάλα, που σε κατεβάζει σε απύθμενα βάθη συναίσθησης της αμαρτωλότητας, αλλά και σ' ανεβάζει στα απροσπέλαστα ύψη τ' Ουρανού.
Η ταπείνωση σε προσγειώνει στη συναίσθηση της ενοχής, ενώ συγχρόνως σε απογειώνει στα ουράνια δώματα.
«Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18,14) τονίζει ο Χριστός.
Ο ταπεινός είναι ο αληθινά μεγάλος. Είναι εκείνος, που δε ζητάει πρωτοκαθεδρίες, αλλά του παραχωρούνται.Είναι ο αφανής ήρωας, που αποφεύγει τους ανθρώπινους επαίνους, αλλά δοξάζεται από το Θεό.Είναι ο ανιχνευτής του εσωτερικού του κόσμου. Είναι ο άνθρωπος, που ερευνά σε βάθος, διαπιστώνει τα λάθη του, θλίβεται για τις πτώσεις του, θρηνεί για το κατάντημά του, μετανοεί ειλικρινά, επιστρέφει και σώζεται.
Ταπείνωση, η αρχή της αγιότητας.
Ταπείνωση το παράσημο του Αγίου.
«Ο Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ιακ.4,6).
Με ευμένεια βλέπει ο Θεός τους ταπεινούς. Τους καμαρώνει και στέλνει πλούσια τη χάρη Του.
Βλέπει ο Κύριος την ταπείνωση της Αγνής Κόρης της Ναζαρέτ, της Μαρίας και την αναδεικνύει σκεύος εκλογής, Μητέρα του Γυιού Του.
Ακούει την ταπεινή, αλλά γοερή κραυγή του Τελώνη, «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18,13) και τον δικαιώνει.
Διαπιστώνει την ταπείνωση εκλεκτών αγωνιστών της Στρατευομένης Εκκλησίας και τους καθιστά κληρονόμους της Βασιλείας Του.
Την υπερηφάνεια απεχθάνονται οι άνθρωποι και βδελύσσεται ο Θεός. Εξαιτίας της υπερηφάνειας, το 10ο τάγμα των Αγγέλων, πέφτει και γίνεται το τάγμα των Διαβόλων. Κι είναι από τότε η Αχίλλεια πτέρνα του Διαβόλου, η ταπείνωση. Το μοναδικό σημείο, που δεν μπορεί να πετύχει.
Τη σκάλα του εγωισμού και της υπερηφάνειας ανεβαίνει ο Φαρισαίος και δε μπορεί να φθάσει στον Ουρανό, να απολαύσει τα μεγαλεία του. Η προσευχή του δεν γίνεται δεκτή από το Θεό.
Η υπερηφάνεια, από οπουδήποτε και αν προήλθε και οποτεδήποτε και αν διαπιστώθηκε, προκάλεσε την οργή του Θεού. Αγανακτεί ο Θεός στο αντίκρισμα υπερήφανων πράξεων, εγωιστικών σκέψεων και λογισμών. Δυσανασχετεί, γιατί το γνώρισμά Του είναι η ταπείνωση.
Ταπεινά κι αθόρυβα έρχεται στη γη ο Χριστός. «Αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (Φιλ. 2,7). Στην αφάνεια ζει τα περισσότερα χρόνια της ζωής Του. Ταπεινώσεις κι εξευτελισμούς δέχεται από το ανθρώπινο γένος και πεθαίνει με τον πιο ταπεινωτικό θάνατο, το θάνατο του Σταυρού. «...εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 2,8).
Η άκρα ταπείνωση του Ιησού, ανεπανάληπτο υπόδειγμα για μας.
Η ταπεινή Του πορεία στη γη, προτροπή για ένα βάδισμα στα ίχνη Του. «Μάθετε απ' εμού, ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. 11,29).
Μια βαθειά ταπεινωμένη καρδιά είναι το προοίμιο μιας ειλικρινούς μετανοίας.
Η ταπείνωση είναι το κλειδί για την απόκτηση αρετών, για την κατάκτηση του Παραδείσου. Μακάριοι, όσοι θα ζήσουν την ταπείνωση στην αληθινή της μορφή.-
Ο άνθρωπος προπτωτικά κατείχε το αρχέτυπο κάλλος, ζούσε τη μακαριότητα κι απολάμβανε την τρυφή του Παραδείσου, αφού βίωνε το στάδιο του φωτισμού και της Θέωσης. Η καρδιά του καθαρή από πάθη, βρισκόταν στη φυσική της κατάσταση, την απάθεια, γι’ αυτό και ζούσε τη θεωρία. Η Θεογνωσία είχε επιτευχθεί και οι σχέσεις ανθρώπων και Θεού ήταν αρμονικές. Και ήρθε ο αντίδικος Εωσφόρος και ενέσπειρε λογισμούς υπερηφανείας και έγιναν συνδυασμοί και επιτεύχθηκε συγκατάθεση και οδηγήθηκε ο άνθρωπος στην πράξη της παρακοής.
Η υπερηφάνεια εξουδετέρωσε την ταπείνωση και στάθηκε ικανή να προκαλέσει την έξωση του ανθρώπου από τη Βασιλεία του Θεού, να διαταράξει τις σχέσεις ανθρώπων και Θεού, να καταδικάσει τον άνθρωπο στην εμπάθεια. Από τότε η υπερηφάνεια αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα στον χώρο των πτώσεων. Το αντίδοτό της, την ταπείνωση, την πρόσφερε υποδειγματικά στον άνθρωπο ο ίδιος ο Θεός, με την κενωτική κίνηση της ενανθρώπησής Του και την κορυφαία πράξη της Σταυρικής Του Θυσίας.
Έτσι δικλείδα σωτηρίας πλέον είναι ταπείνωση, η οποία είναι έκφραση της ταπεινοφροσύνης.
Ταπεινοφρονώ, λοιπόν, και δεν ταπεινολογώ, που σημαίνει νιώθω την αμαρτωλότητά μου, τη μηδαμινότητά μου σαν πρόσωπο, αλλά και σε σχέση με όλους τούς ανθρώπους και με όλη την κτίση.
Ταπεινοφρονώ, δηλαδή αποδέχομαι κάθε συνάνθρωπό μου σαν αδελφό μου και τον αναγνωρίζω και τον υπολογίζω και τον σέβομαι.
Ταπεινοφρονώ και δέχομαι κρίσεις και ύβρεις και περιφρονήσεις, πρόθυμα και πρόσχαρα.
Ταπεινοφρονώ και νιώθω βασική μου υποχρέωση να εκφράζω έμπρακτα, θυσιαστικά την αγάπη μου προς όλους και όλα.
Ταπεινοφρονώ, όταν ζω στην αυτογνωσία και προχωρώ στην αδελφογνωσία και καταλήγω στην Θεογνωσία.
Ταπεινοφρονώ, όταν βιώνω την αυτομεμψία.
Ταπεινοφρονώ, όταν διαθέτω αυτοκυριαρχία και αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
Ταπεινοφρονώ, όταν αποφεύγω την φιλαυτία, την φιλοδοξία, την φιληδονία και την φιλαρχία.
Ταπεινοφρονώ και δεν περιαυτολογώ, δεν αργολογώ, αλλά Θεολογώ, δηλαδή προσεύχομαι τελωνικά.
Ταπεινοφρονώ και δεν κατακρίνω, δεν περιθωριοποιώ τούς άλλους, αλλά αξιοποιώ τις δυνάμεις τους και τα χαρίσματά τους.
Ταπεινοφρονώ, όταν αποδεσμευθώ από τη δουλεία ανωφελών λόγων και έργων, όταν απελευθερωθώ από την τυραννία των παθών.
Η ταπεινοφροσύνη προηγείται και υπερέχει των αρετών · είναι το θεμέλιο των αρετών.
Η ταπεινοφροσύνη, που εκφράζεται με την ταπείνωση και τη μετάνοια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη.
Η ταπείνωση διατηρεί την αγάπη και η αγάπη εμπνέει την ταπείνωση.
Η ταπείνωση το μήνυμα της Φάτνης και του Σταυρού.
Η ταπείνωση η αχίλλεια πτέρνα του Διαβόλου και το όπλο του ανθρώπου.
Η ταπείνωση αφοπλίζει τον εχθρό και ευαρεστεί τον Θεό.
Η ταπείνωση χαριτώνει τον άνθρωπο και η ανυπαρξία της τον θηριοποιεί.
Η ταπείνωση συντελεί στην ανάπτυξη άριστων διαπροσωπικών σχέσεων και προσελκύει το έλεος του Θεού.
Η ταπείνωση τελικά και κύρια σώζει και οδηγεί τον άνθρωπο στον ποθητό Παράδεισο.
Η ταπείνωση η κορωνίδα των αρετών.
Η ταπείνωση το βάθρο κάθε πνευματικού ανεβάσματος.
Η ταπείνωση σκάλα, που σε κατεβάζει σε απύθμενα βάθη συναίσθησης της αμαρτωλότητας, αλλά και σ' ανεβάζει στα απροσπέλαστα ύψη τ' Ουρανού.
Η ταπείνωση σε προσγειώνει στη συναίσθηση της ενοχής, ενώ συγχρόνως σε απογειώνει στα ουράνια δώματα.
«Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18,14) τονίζει ο Χριστός.
Ο ταπεινός είναι ο αληθινά μεγάλος. Είναι εκείνος, που δε ζητάει πρωτοκαθεδρίες, αλλά του παραχωρούνται.Είναι ο αφανής ήρωας, που αποφεύγει τους ανθρώπινους επαίνους, αλλά δοξάζεται από το Θεό.Είναι ο ανιχνευτής του εσωτερικού του κόσμου. Είναι ο άνθρωπος, που ερευνά σε βάθος, διαπιστώνει τα λάθη του, θλίβεται για τις πτώσεις του, θρηνεί για το κατάντημά του, μετανοεί ειλικρινά, επιστρέφει και σώζεται.
Ταπείνωση, η αρχή της αγιότητας.
Ταπείνωση το παράσημο του Αγίου.
«Ο Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ιακ.4,6).
Με ευμένεια βλέπει ο Θεός τους ταπεινούς. Τους καμαρώνει και στέλνει πλούσια τη χάρη Του.
Βλέπει ο Κύριος την ταπείνωση της Αγνής Κόρης της Ναζαρέτ, της Μαρίας και την αναδεικνύει σκεύος εκλογής, Μητέρα του Γυιού Του.
Ακούει την ταπεινή, αλλά γοερή κραυγή του Τελώνη, «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18,13) και τον δικαιώνει.
Διαπιστώνει την ταπείνωση εκλεκτών αγωνιστών της Στρατευομένης Εκκλησίας και τους καθιστά κληρονόμους της Βασιλείας Του.
Την υπερηφάνεια απεχθάνονται οι άνθρωποι και βδελύσσεται ο Θεός. Εξαιτίας της υπερηφάνειας, το 10ο τάγμα των Αγγέλων, πέφτει και γίνεται το τάγμα των Διαβόλων. Κι είναι από τότε η Αχίλλεια πτέρνα του Διαβόλου, η ταπείνωση. Το μοναδικό σημείο, που δεν μπορεί να πετύχει.
Τη σκάλα του εγωισμού και της υπερηφάνειας ανεβαίνει ο Φαρισαίος και δε μπορεί να φθάσει στον Ουρανό, να απολαύσει τα μεγαλεία του. Η προσευχή του δεν γίνεται δεκτή από το Θεό.
Η υπερηφάνεια, από οπουδήποτε και αν προήλθε και οποτεδήποτε και αν διαπιστώθηκε, προκάλεσε την οργή του Θεού. Αγανακτεί ο Θεός στο αντίκρισμα υπερήφανων πράξεων, εγωιστικών σκέψεων και λογισμών. Δυσανασχετεί, γιατί το γνώρισμά Του είναι η ταπείνωση.
Ταπεινά κι αθόρυβα έρχεται στη γη ο Χριστός. «Αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (Φιλ. 2,7). Στην αφάνεια ζει τα περισσότερα χρόνια της ζωής Του. Ταπεινώσεις κι εξευτελισμούς δέχεται από το ανθρώπινο γένος και πεθαίνει με τον πιο ταπεινωτικό θάνατο, το θάνατο του Σταυρού. «...εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 2,8).
Η άκρα ταπείνωση του Ιησού, ανεπανάληπτο υπόδειγμα για μας.
Η ταπεινή Του πορεία στη γη, προτροπή για ένα βάδισμα στα ίχνη Του. «Μάθετε απ' εμού, ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. 11,29).
Μια βαθειά ταπεινωμένη καρδιά είναι το προοίμιο μιας ειλικρινούς μετανοίας.
Η ταπείνωση είναι το κλειδί για την απόκτηση αρετών, για την κατάκτηση του Παραδείσου. Μακάριοι, όσοι θα ζήσουν την ταπείνωση στην αληθινή της μορφή.-
