«Διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού», (Πραξ. ιδ, 22), είναι η Παύλεια προειδοποίηση.
Και οι Άγιοι, που απαρτίζουν τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία στη γήινη πορεία τους έζησαν θλίψεις και απέκτησαν υπομονή, έγιναν ενάρετοι και έφθασαν στη Θέωση.
Ο πόθος της Αιωνιότητας εφλόγιζε τις καρδιές τους και σκυβαλοποιούσαν τα πάντα και εναρμόνιζαν τη ζωή τους με το θέλημα του Θεού.
Και ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, που το ιερό του λείψανο πολύτιμο θησαυρό κατέχει η Εύβοια, είναι αγωνιστής και οδοιπόρος της στενής και τεθλιμμένης οδού.
Όσιος ΙΩΑΝΝΗΣ! Ο ένθεος θεράποντας Χριστού. Το σκεύος της Θείας Χάρης. Το βλάστημα της Ρωσίας. Το καύχημα της Ευβοίας. Των Αγγέλων ο συμπολίτης. Των ανθρώπων ο προστάτης.
Ας ενσκύψουμε ευλαβικά στη βιοτή του, αντλώντας σωστικά μηνύματα.
1690. Στη Μικρή Ρωσία γεννιέται ο Άγιος Ιωάννης. Οι πιστοί και ευσεβείς χριστιανοί γονείς του φροντίζουν να ενσταλλάξουν στην εύπλαστη παιδική ψυχή του Ιωάννη τη γνήσια Ορθόδοξη πίστη στον Θεό. Επιτυγχάνουν να ανάψουν στην καρδιά του νεαρού βλαστού τους τη φλόγα της αγάπης στον Ένα Μοναδικό Αληθινό Θεό. Διδάσκουν έμπρακτα το τρυφερό λουλούδι τους να συνομιλεί με τον Θεό, να προσεύχεται.
Είκοσι ενός ετών, οπλισμένος με ακλόνητη πίστη, με φλογερή αγάπη στον Θεό, με το όπλο της προσευχής στα χείλη, ο Ιωάννης κατατάσσεται στον στρατό και παίρνει μέρος στον πόλεμο των Ρώσων εναντίον της Τουρκίας. Ο αγώνας είναι άνισος και σκληρός. Η νίκη είναι υπέρ των Τούρκων. Ο Βασιλιάς Μέγας Πέτρος κινδυνεύει να θανατωθεί, ενώ χιλιάδες αιχμάλωτοι συλλαμβάνονται.
Αιχμάλωτος κι ο νεαρός Ιωάννης, πουλιέται δούλος σ’ ένα Οθωμανό Ίππαρχο, στο Προκόπιο της Μ. Ασίας. Αρχίζει από τότε μια νέα περίοδος ζωής για το νεαρό παλικάρι. Θα δώσει μάχες με τις δυνάμεις του σκότους και θα κερδίσει περίλαμπρες νίκες.
Ο Αγάς τον παίρνει μαζί του. Σκλάβος στα χέρια ενός Μωαμεθανού, αλλά ελεύθερος στην ψυχή. Ζει και κινείται ανάμεσα σε χριστιανομάχους γενίτσαρους σε εχθρική ατμόσφαιρα. Κάτω απ’ τη σκληρή καταπίεση, το βάρος της σκλαβιάς, πολλοί δούλοι λυγίζουν, αρνούνται την πίστη στον Χριστό και προσκυνούν τον Αλλάχ. Αλλ’ η σκλαβιά και τα κακά παραδείγματα των πατριωτών του, που αλλαξοπιστούν δεν κλονίζουν τη χριστιανική ψυχή του Ιωάννη. Υπομένει καρτερικά και προσεύχεται διακαώς στον Κύριο για να του δίνει ελπίδα και θάρρος.
Είναι σκλάβος στο σώμα, αλλά ελεύθερος στην ψυχή. Η καρδιά του συντονισμένη στο ρυθμό της αγάπης στον Θεό του προσφέρει ευτυχία.
Ο εξαιρετικός χαρακτήρας του με τη σταθερότητα και την ταπεινοφροσύνη, που τον διακρίνει, κινεί τη συμπάθεια του Αγά. Ο Αγάς μαλακώνει και του αναθέτει να περιποιείται τα ζώα του στάβλου. Ο Άγιος φροντίζει με επιμέλεια την ταπεινή αυτή εργασία. Σε μια γωνιά του στάβλου κοιμάται και νιώθει ανέκφραστη χαρά, γιατί μιμείται τον Χριστό μέσα στη φάτνη. Εκεί στ’ άχυρο γονατίζει και στέλνει πύρινες προσευχές στον Θεό. Ζει οσιακά και τρέφεται λιτότατα. Απορρίπτει κάθε πρόσκαιρη ανάπαυση, και απόλαυση που του προτείνει το αφεντικό του.
Καθυποτάσσει τη σάρκα στο πνεύμα και αισθάνεται απελεύθερος, δέσμιος Χριστού. Για την αγάπη Του διαλέγει τη δυσκολία. Ιδού το μεγαλείο της αρετής! Πάντα γελαστό, με τους ψαλμούς στα χείλη, πρόθυμα υπηρετεί τον αφέντη του. Ζει για τον Χριστό, με τον Χριστό και δίνει τη μαρτυρία του Χριστού γύρω του. Στην άσκηση και στην ταπείνωση κυλούν οι μέρες της ζωής του. Η προσευχή είναι η τροφή του. Ο στάβλος το ασκητήριό του. Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ο τόπος, που συχνά αγρυπνεί και κοινωνεί Σώμα και Αίμα Χριστού.
Χριστοφόρος ο Ιωάννης, αθλητής της αρετής, προσελκύει τη Χάρη του Θεού. Κι όταν με την προσευχή του ένα πιάτο πιλάφι πηγαίνει στο αφεντικό του, που βρισκόταν στη Μέκκα, φαίνεται το μεγαλείο της ορθόδοξης πίστης. Ο Θεός δια του Αγίου Του κάνει αυτό το θαύμα. Όλοι βλέπουν από τότε το πρόσωπό του Ιωάννη τον άνθρωπο τον αγαπητό στον Θεό.
Η αρετή του ακτινοβολεί. Όλοι τον σέβονται. Μετά λίγα χρόνια, το 1730, όταν είναι 40 περίπου ετών, από την κακοπάθεια αρρωσταίνει. Και προαισθανόμενος το τέλος του κοινωνεί και παραδίδει την ψυχή του νέα, αλλά αγία, στα χέρια του Πλάστη για να ευφραίνεται ατέρμονα την ομορφιά του Παραδείσου.
Το σώμα του μένει άφθαρτο και σκορπίζει ευωδία. Τοποθετείται σε λάρνακα μέσα στο Ναό του Αγίου Γεωργίου. Αργότερα, το 1832, όταν γίνεται μια τουρκική επίθεση στο Προκόπι, οι στρατιώτες παίρνουν το λείψανο του Αγίου και το ρίχνουν στη φωτιά. Κι εκεί όμως μένει ανέγγιχτο και σε μια στιγμή ο Άγιος, σα να ζωντανεύει, ανασηκώνεται μέσα στις φλόγες. Οι Τούρκοι φοβούνται και φεύγουν. Οι Χριστιανοί αργότερα, το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας – Τουρκίας, έρχονται στην Εύβοια, παίρνοντας μαζί τους και το λείψανο του Αγίου.
Εγκαθίστανται στο Ν. Προκόπι Ευβοίας κτίζουν περικαλλή Ναό, όπου εναποθέτουν το ιερό λείψανό του. Εκεί, στη μαγευτική γωνιά του πανέμορφου νησιού της Εύβοιας υπάρχει σήμερα το ιερό σκήνωμα του Αγίου και σκορπίζει τη θαυματουργική του Χάρη, σ’ όσους με πίστη την επικαλεσθούν.
Ο Άγιος Ιωάννης ζει στην γη σαν Όσιος, κακοπαθεί σαν καλός στρατιώτης Χριστού και αξιώνεται του στεφάνου της δόξης και της επουράνιας Βασιλείας.
Πρότυπο ζωής για μας, προβάλλει μπροστά μας και μας προσκαλεί να τον μιμηθούμε. Μας καλεί σε εγρήγορση για αγώνες νικηφόρους.
Μας αναμένει εναγώνια στον Ουρανό για να συνευφρανθούμε αιώνια αναφαίρετες χαρές.
Η μίμησή του θα είναι η μεγαλύτερη τιμή απ’ όσες αποδίδουμε κάθε χρόνο στις 27 Μαΐου στη μνήμη του. Μακάρι!-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις της Ευβοίας, ο θησαυρός, ακένωτον ρείθρον, ιαμάτων παντοειδών. Θαυματουργίας πόλος, το λείψανον το Θείον, παμμάκαρ ΙΩΑΝΝΗ, ημάς μνημόνευε.
