ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ο εν Πάρω.

31.1 ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ο εν Πάρω.

Την ισάγγελη πολιτεία εβίωσε, την ουράνια πολιτεία απήλαυσε, ο αστέρας ο φαεινός των νεωτέρων χρόνων, ΑΡΣΕΝΙΟΣ, ο Όσιος Πατέρας της Εκκλησίας μας.
«Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ΄ , 8). Και οι εις το «καθ’ ομοίωσιν» φθάσαντες Άγιοι ακατάπαυστα συνεχίζονται.
Ανάμεσά τους και ο Όσιος ΑΡΣΕΝΙΟΣ, το καύχημα της Πάρου.
Πατρίδα του είναι τα Ιωάννινα. Το 1800 γεννιέται από ευσεβείς γονείς και βαπτίζεται Αθανάσιος. Σύντομα μένει ορφανός και τον αναλαμβάνει ο Μεγάλος Πατέρας, ο Θεός. Κατευθύνεται από την αγάπη Του στις Κυδωνίες της Μ. Ασίας, στον Ιερομόναχο Δ/ντη της Εκπ/κης Σχολής Γρηγόριο. Το 9χρονο ενάρετο παιδί εκτιμάται ιδιαίτερα και διακρίνεται ξέχωρα στις 5ετεις σπουδές του. Τότε συμπίπτει και ο ερχομός του εκλεκτού Πνευματικού Πατέρα Γέροντα Δανιήλ από τη Ζαγορά. Αυτόν ακολουθεί και μαζί του μεταβαίνει στο Άγιο Όρος 15χρονο παλικάρι.
Η ματαιότητα των επιγείων τον απωθούσε. Η αιωνιότητα των ουρανίων τον προσείλκυε. Και ο πόθος του για την ισάγγελη πολιτεία διάπυρος. Οι επίμονες εκκλήσεις εισακούονται και το της μετανοίας μοναχικό ένδυμα του επιδίδεται. Χειραγωγείται έντεχνα στο μοναχικό ιδεώδες και στο τρίπτυχο: Εκκοπή θελήματος – ταπείνωση - υπακοή και σημειώνει αλματώδη πρόοδο. Έτσι επάξια δέχεται την κουρά του Μεγάλου Αγγελικού Σχήματος και επισημοποιείται η αφιέρωσή του και επονομάζεται ΑΡΣΕΝΙΟΣ.
Επιδίδεται σε 6χρονο ασκητικό αγώνα και αναχωρεί με τον Γέροντά του, εξ αιτίας συκοφαντικών επιθέσεων, για την Ι. Μ. Πεντέλης. Η Επανάσταση όμως άρχισε και ο λεηλατικός κίνδυνος επαπειλούσε τη Μονή. Έτσι φθάνουν στην Πάρο, στην Ι. Μ. Λογγομβάρδας. Ο Γέροντας Φιλόθεος, λόγω δυσμενών καταστάσεων, τους προτείνει την Ι. Μ. Αγ. Αντωνίου, στον Ιεραπόστολο Κύριλλο. Αλλά και από εκεί φεύγουν για τη Σίκινο και στη συνέχεια για Φολέγανδρο. Εδώ τον Αρσένιο χειροτονούν Διάκονο και του αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών, αλλά και την ηθική τους διάπλαση. Η ιεραποστολική τους δράση καρποφορεί, αφού σύσσωμος ο λαός του νησιού εμπεδώνει την αγάπη στον Θεό και στον άνθρωπο.
Ο Γέροντας όμως Δανιήλ εκδημεί προς τις Ουράνιες Μονές και η θλίψη του Αρσενίου είναι βαθιά. Παραμένει δύο χρόνια εκεί, εκτελεί την ανακομιδή των λειψάνων του Γέροντά του και φεύγει για το Αγ.Όρος. Περνάει όμως από την Πάρο και συναντάει τον Γέροντα Φιλόθεο της Ι. Μ. Λογγομβάρδας. Ο Γέροντας Κύριλλος της Ι. Μ. Αγ. Γεωργίου έχει εκδημήσει και προσκυνεί τον τάφο του. Ο διάδοχός του όμως π. Ηλίας τον πείθει να παραμείνει εκεί. Έτσι, ανάμεσα σε φλογερούς συναγωνιστές αδελφούς, ασκείται εντατικά, με προσευχή αδιάλειπτη, με νηστεία αυστηρή, με συνεχή εντρύφηση στο λόγο του Θεού, με αγρυπνία καθημερινή. Η ταπείνωση, η πραότητα, η ανεξικακία, η αγάπη, γίνονται διακριτικά γνωρίσματα και ακτινοβολούν. Η χειροτονία του σε ιερέα και Πνευματικό γίνεται από τον Μητροπολίτη Κυκλάδων Δανιήλ, παρά τη διαφωνία του.
Ο αγώνας τώρα εντείνεται. Τα έργα του προπορεύονται των λόγων του και επιδρά αποτελεσματικά και δοξάζεται ο Θεός. Ιερουργεί κατανυκτικά και ζει ζωηρά το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Θησαυροφυλάκιο των αρετών ο ίδιος αποκαλύπτεται ακούσια σ’ όσους τον πλησιάζουν. Πλήθος ανθρώπων αμαρτωλών προστρέχουν κοντά του και δέχονται τη Θ. Χάρη και μετανοούν και μεταστρέφονται και σώζονται, αφού η παρουσία του είναι αντίγραφο του φιλεύσπλαχνου Θεού. Αγωνιά για τη σωτηρία των ανθρώπων και κάνει τα πάντα για την επίτευξή της.

H εκδημία του Πατέρα Ηλία τον φέρει στον Ηγουμενικό θρόνο. Η προσευχή όμως και η Εξομολόγηση τον συναρπάζουν, γι’ αυτό αφήνει τα πολλαπλά καθήκοντα του Ηγουμένου και αφοσιώνεται στην υπόθεση της σωτηρίας. Εξομολογεί με φόβο Θεού, αλλά και εξομολογείται ο ίδιος με συντριβή. Ζει στη σιωπή και προσομιλεί με τον Κύριό Του και ακηλίδωτο έσοπτρο αναδεικνύεται ο νους του. Νήφει και κατατροπώνει τον νοητό εχθρό. Θεοχαρίτωτος ο Αρσένιος, ακριβής ιχνηλάτης των Πατέρων της Ορθόδοξης Παράδοσης κλείνει θεάρεστα την επίγεια οδοιπορία του στις 31 Ιανουαρίου 1877.
Η θαυματουργική του Χάρη επισφραγίζει τη θεοφιλή γήινη πορεία και αποκαλύπτει την παρρησία του στο Θρόνο του Θεού.-