Κ Υ Ρ Ι Ε    Ι Η Σ Ο Υ    Χ Ρ Ι Σ Τ Ε    Υ Ι Ε    Τ Ο Υ    Θ Ε Ο Υ    Ε Λ Ε Η Σ Ο Ν    Μ Ε.

ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ


Η έμφλογη, κάθετη αγάπη προς το Θεό εκφράζεται με μία έμπρακτη, διάπυρη, οριζόντια αγάπη προς τον "πλησίον".Προορισμός του ανθρώπου η Θ έ ω σ η . Μία προσφορά δυνατότητας Θεϊκή, με την Ενανθρώπηση, Σταυρική Θυσία και Ανάσταση του Λόγου.Η Θ έ ω σ η, ενέργεια Θεού, αλλά και συνέργεια ανθρώπου.Σ’ αυτή την ανθρώπινη προσπάθεια επιποθούμε να συμβάλλομε γνωστοποιώντας ό,τι΄΄εφώτισε ο Θεός΄΄, προς δόξα Του και σωτηρία του λαού Του.Το site αυτό είναι μία ελάχιστη προσπάθεια, ανιδιοτελής, ένας αντίλαλος Ορθοδοξίας, μία ορθόδοξη μαρτυρία στο διαδικτυακό χώρο, για προβολή προτύπων, παροχή εμπειριών και προσφορά ελπίδας στον αόρατο πόλεμο κάθε αγωνιζομένου προσώπου.-

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ.

ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ.

΄΄Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι αι ημέραι πονηραί εισι.΄΄( Εφεσ. ε΄, 16) είναι η Παύλεια προτροπή.
Ο χρόνος είναι δημιούργημα του Θεού. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τον χρόνο και μέσα στο χώρο να θεωθεί.
Η βίωση της ζωής και της παρουσίας του Θεού μέσα στον χρόνο συνιστά την Αιωνιότητα. Ο Θεός είναι η Αιωνιότητα.
Η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό μέσα στο χρόνο, οι αποκαλύψεις του Θεού μέσα στον άνθρωπο, αποτελούν εμπειρίες Αιωνιότητας.
Η αναφορά του χρόνου στο Χριστό εξαγιάζει και μεταμορφώνει το χρόνο.
Η συμμετοχή του Χριστιανού στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας αποτελεί πρόγευση της αιώνιας ζωής και υπέρβαση του χρόνου.
Η συντριβή κατά τη μετάνοια, με την έκφραση μιας έντονης καρδιακής προσευχής, η Μυστηριακή και Ασκητική ζωή της Εκκλησίας, συνιστούν υπέρβαση του χρόνου.
Ο άνθρωπος με την προσευχή, ως στάση ζωής, υπερβαίνει τον χρόνο, απελευθερώνεται από την τυραννία του, τον εξαγιάζει και εξαγιάζεται μέσα σ' αυτόν.
Ο χρόνος μας εξασφαλίζει την σωτηρία μας ή την αιώνια καταδίκη μας. Η αξιοποίησή του τον καθιστά σωτηριώδη.
Η κάθε ενέργειά μας, όταν παίρνει προσευχητική μορφή, τότε και αιωνοποιείται.
Η απώλεια του χρόνου συνιστά την ατελεύτητη καταδίκη μας.
Ο Χριστιανός, που βιώνει το αιώνιο, επιλύει τα προβλήματα του παρόντος και τα αντιμετωπίζει πολυδιάστατα.
Η προσφορά και η θυσία, η μαρτυρία και το μαρτύριο, η εργασία και η ψυχαγωγία, μέσα στον χρόνο και με αναφορά στο Χριστό, εναγιοποιούνται, αφού πραγματοποιούνται στο παρόν και ανάγονται στο μέλλον το αιώνιο.
Ο χρόνος
, λοιπόν, ευλογία Θεού στον άνθρωπο, εξαγοράζεται και εξαγοράζει την άληκτη ευφροσύνη της θέας της αγάπης του Θεού.
Ο χρόνος όμως και παρέρχεται ανεπίστροφα. Ας τον εκμεταλλευθούμε σωτήρια.
Η ανατολή του νέου έτους, ας είναι σωτηριώδης αφετηρία.-




ΑΓ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Μέγας.

1/1. ΑΓ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Μέγας.

Γόνος του Πόντου εκλεκτός.
Δούλος Κυρίου ταπεινός.
Άνθρωπος του πνεύματος βαθύς και χαρισματούχος, ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ.
Τέκνο πλουσίων, αλλά πανευσεβών γονέων, του Βασιλείου και της Εμμέλειας.
Δέχεται τη μεταλαμπάδευση της πίστεως στον Τριαδικό Θεό, εφόδιο πολύτιμο.
Εύστροφος και ευφυέστατος σπουδάζει φιλοσοφία, ρητορική, αστρονομία, ιατρική στο Βυζάντιο και στην Αθήνα και αναδεικνύεται πανεπιστήμονας.
Στην Αθήνα συμπορεύεται και συμφοιτά με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Στην Καισάρεια διδάσκει ρητορική τέχνη.
Η Μοναχική όμως ζωή τον θέλγει. Επισκέπτεται αξιόλογες ασκητικές παλαίστρες στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη, στη Συρία και στη Μεσοποταμία. Τελική επιλογή του ο Πόντος.
Εκεί εισέρχεται στη Μοναχική αρένα, για ανένδοτους ασκητικούς αγώνες.
Σύντομα ανέρχεται τις βαθμίδες της ιερωσύνης και ποιμαίνει αρχιερατικά την Καισάρεια.
Η διαποίμανση πανθεάρεστη.
Οι αγώνες του για την Ορθοδοξία ανυποχώρητοι.
Τους κακοδόξους κατακεραυνώνει.
Τους Αρειανούς κατατροπώνει.
Στις απειλές απτόητος.
Φλογερός Ιεράρχης.
Ακατάβλητος Αγωνιστής.
Ακαταπόνητος Μαχητής.
Θαρραλέος Κήρυκας της Αλήθειας.

Άτεγκτος ελεγκτής της παρανομίας.
Έμπρακτος Δάσκαλος της Ασκητικής Φιλοσοφίας.
Η μορφή του επιβάλλεται.
Η ασκητικότητά του εμπνέει.
Η πραότητά του διδάσκει.
Η αγάπη του θαυμάζεται.
Αγκαλιάζει αγαπητικά και ένσοφα όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις και ιδιαιτερότητες. Η Βασιλειάδα ἔκφραση αγάπης στον άνθρωπο και προέκταση αγάπης στο Θεό.
Η αγιότητά του ακτινοβολεί. Εναγιοποιείται νεώτατος ο Ασκητής Επίσκοπος.
Μετά από 50χρονη γήϊνη αγωνιστική πορεία τερματίζει νικηφόρα. Ο Ουρανός κερδίζει έναν Μεγάλο Άγιο. Η γη αποκτά έναν έξοχο πρεσβευτή.-





Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ του ΚΥΡΙΟΥ.

1/1.Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ του ΚΥΡΙΟΥ.

Η Ενανθρώπηση του Υιού, με την ευδοκία του Πατέρα και την συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, σηματοδοτεί την ανάβαση του ανθρώπου, τη δυνατότητα της θέωσης.
Η Ενανθρώπηση του Λόγου κίνηση συγκατάβασης, πράξη ταπείνωσης.
Η απαρχή της κένωσης με τη γέννηση του Χριστού προχωρεί και αποκαλύπτεται με την αποδοχή της σαρκικής χειροποίητης περιτομής του Χριστού.
Η περιτομή του Χριστού τήρηση του Μωσαϊκού νόμου, απόδειξη της πρόσληψης ανθρώπινης φύσεως, κτιστής, προτύπωση περιτομής της καρδιάς.
Το Άγιο Βαπτισμα είναι αχειροποίητη περιτομή και με το Άγιο Βαπτισμα αποβάλλεται η αμαρτία και κάθε ανώφελη επιθυμία.
Η ασκητική ζωή της Εκκλησίας απελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία των παθών, επιφέρει την κάθαρση και διανοίγει το δρόμο για τον φωτισμό του νου και τη θέωση.
Η Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας καθιστά μέλη του Σώματος του Χριστού.
Η κοινωνία του ανθρώπου, προσώπου, με το πρόσωπο του Χριστού, η πίστη σ' Εκείνον και η απαρέγκλιτη τήρηση των εντολών Του, δραστηριοποιούν την καθαρτική, φωτιστική και θεοποιό ενέργεια του Θεού.
Ο άνθρωπος, που βιώνει την ασκητική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας γίνεται δεκτικός των ενεργειών της Χάριτος του Θεού και θεώνεται.
Ο πάροικος της γης γίνεται κάτοικος τ' Ουρανού, οικιστής του Παραδείσου, συγκληρονόμος Χριστού.
Η προσωπική σχέση μας με το Χριστό, εξασφαλίζει την πνευματική γέννηση, τη διαρκή αναγέννηση και την αληθινή υιοθεσία.
Η περιτομή, λοιπόν, του Χριστού, ας έχει, ως συνέπεια, την προσωπική περιτομή των παθών, ώστε η Θεία Συγκατάβαση να αποβεί για μας σωτήρια ανάβαση.-

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Οσία ΜΕΛΑΝΗ η Ρωμαία.

31/12 ΟΣΙΑ Μ Ε Λ Α Ν Η η Ρωμαία.

Αγιότητα είναι ο κοινός στόχος των Χριστιανών. Πολλοί δρόμοι οδηγούν σ' αυτήν. Και η οικογένεια δεν αποτελεί τροχοπέδη στην πορεία προς την αγιότητα. Είναι ένας δρόμος, που οδηγεί αναμφισβήτητα στον Ουρανό. Είναι ένας στίβος με θαυμαστές επιδόσεις.
Πιστές υπάρξεις, αρμονικά ζευγάρια, αγωνιστικές ψυχές, δίνουν τη μάχη μέσα στην οικογένεια, εξαγιάζονται, γίνονται Ουρανοπολίτες. Η προσφορά τους ανυπολόγιστη. Το έργο τους θεάρεστο. Το παράδειγμά τους φάρος τηλαυγής. Η πίστη τους μεταφρασμένη σε έργα. Η ακτινοβολία τους άπλετη. Η αγάπη διάχυτη. Ο αγώνας αδυσώπητος. Τα τρόπαια περιφανή.
Μία τέτοια ηρωίδα έχει να παρουσίασει η Ρώμη, την ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΗ.
Γεννιέται από γονείς πολύ πλουσίους και αρκετά ευσεβείς. Μεγαλώνει και μορφώνεται πνευματικά και ψυχικά.
Δεκατεσσάρων ετών την παντρεύουν με το δεκαεπταετή νέο, Απελιανό. Η Μελάνη ποθεί να ζήσει με σωφροσύνη. Ο άνδρας της διαφωνεί. Υπόσχεται να συμφωνήσει μετά την απόκτηση κληρονόμου. Αποκτούν ένα κορίτσι, αλλά ο Απελιανός αθετεί το λόγο του και επιζητεί και δεύτερο παιδί. Γεννιέται ένα αγόρι, βαπτίζεται και πεθαίνει, ενώ κινδυνεύει η ζωή της Μελάνης.
Ο Απελιανός έντρομος ανανεώνει την υπόσχεσί του και η Μελάνη σώζεται. Πεθαίνει και το κορίτσι τους κι αποφασίζουν να μονάσουν. Οι γονείς τους αντιδρούν. Μετά το θάνατο του πατέρα της, ανενόχλητοι εκτελούν την απόφασή τους.
Ζουν με σωφροσύνη και εγκράτεια. Αγωνίζονται κι αλληλοστηρίζονται. Διαθέτουν τα πλούτη τους, για ν' απαλύνουν τον πόνο των αρρώστων, να φιλοξενήσουν ξένους, να βοηθήσουν φυλακισμένους, να ελευθερώσουν αιχμαλώτους, να συνδράμουν φτωχούς. Πολλοί άνθρωποι, σε πολλές χώρες ευεργετούνται από τη μυθώδη περιουσία τους. Κτίζουν Εκκλησίες και Μοναστήρια. Η Ρώμη και η Σικελία, η Λιβύη και η Καρχηδόνα δέχονται πλούσιες ευεργεσίες.
Για την αγάπη του Χριστού οι πάμπλουτοι μένουν εκούσια πτωχοί. Καταθέτουν τα πλούτη τους στην Τράπεζα τ' Ουρανού. Ζουν με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Κακοπαθοϋν, για να υποτάξουν τη σάρκα στο πνεύμα.
Εντάσσονται σε Μοναστήρι και υποτάσσονται παραδειγματικά.
Η Μελάνη μελετά και γράφει, διδάσκει και προσελκύει ψυχές στο Χριστό. Ταπεινά κι αθόρυβα, μέσα στην αφάνεια και στην εξουθένωση, δίνει τη μαρτυρία του Κυρίου.
Μελάνη κι Απελιανος! Ένα ευλογημένο ζευγάρι, που σηκώνει το ζυγό του Χριστού
. Επισκέπτονται τα Ιεροσόλυμα και ξακουστούς ασκητές της ερήμου. Εφοδιάζονται πολύτιμη πνευματική τροφή και συνεχίζουν αγώνες σκληρότερους.
Η Μελάνη, ο σύζυγός της, η μητέρα της και η αδελφή της, συνοδοιπόροι και συναθλητές. Η αρετή τους διαλάμπει. Ενενήντα Μοναχές συγκεντρώνονται γύρω τους.
Κι όταν η μητέρα της κι ο Απελιανός αναχωρούν για την Ουράνια Πατρίδα, η Αγία συνεχίζει το έργο της. Επισκέπτεται στην Κων/λη τον άπιστο θείο της Βουλοσιανό, τον μεταπείθει, μετανοεί και σώζεται. Εκεί κατατροπώνει και τους αιρετικούς του Νεστορίου.
Επιστρέφοντας στα Ιεροσόλυμα προβλέπει το τέλος της. Νουθετεί τις Μοναχές και στις 31 Δεκεμβρίου παραδίδει το πνεύμα της στο Δεσπότη Χριστό,επιδεικνύοντας μία ζωή γεμάτη πίστη και αγάπη, άσκηση και δράση, φιλανθρωπία και ταπείνωση.-

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Ανθρώπινες στάσεις προς το ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

ΚΥΡ. Μετά ΓΕΝΝΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ. ( Ματθ. β΄ 13 – 23 )

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ στάσεις προς το ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

΄΄Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον….. μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό.» ( Ματθ. β΄ , 13 ).
Στο μυστήριο της Ενανθρώπησης του Χριστού μία θέση έχει και ο ΙΩΣΗΦ.
Η ενημέρωσή του για κάθε ενέργειά του πραγματοποιείται με Αγγελική Παρουσία.
Η υπακοή του είναι αδιάκριτη.
Η κινητοποίησή του άμεση.
Η σιωπή του χαρακτηριστική.
Η προσφορά του στην ΠΑΝΑΓΙΑ και το ΠΑΙΔΙΟΝ σημαντική.
Η ησυχία προσφέρεται στον Λόγο και αξιοποιείται σωστικά.
Η ησυχία οδηγεί στον Λόγο και ο Λόγος ακούεται στην ησυχία.
Η ανυπαρξία της εσωτερικής ησυχία αλλοτριώνει τον άνθρωπο και τον απομακρύνει από τον Θεό
.
Η ησυχία ενοποιεί τον άνθρωπο και εξασφαλίζει την κοινωνία του με τον Θεό.
Κυρίαρχη θέση στο γεγονός της ενανθρώπησης έχει η ΠΑΝΑΓΙΑ.
Με την αυτοπροσφορά της υπηρετεί τον Χριστό.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ δοξάζεται με τον καρπό της κοιλίας της , τον Ιησού και ο ΙΗΣΟΥΣ ενανθρωπίζει διά της Παναγίας.
ΠΑΝΑΓΙΑ και ΙΗΣΟΥΣ πάντα ενωμένοι.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ τύπος κάθε χριστιανού, μέλους του Σώματος της Εκκλησίας.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ εσωτερικά ζωοποιείται και ενδυναμώνεται από την παρουσία του Χριστού.
Ο πιστός, μέσα στην Εκκλησία, βιώνοντας τη Μυστηριακή και Ασκητική ζωή της, συναντά τον Χριστό, αναγεννάται.
Προβάλλει και ένα τρίτο προσωπο στο προσκήνιο` είναι ο ΗΡΩΔΗΣ.
Διακρίνεται για την φιλαρχία και φιλοδοξία, αλλά και για την μωρία.
Επιζητεί ασφάλεια, για να ασφαλίσει την ανασφάλειά του και προβαίνει σε φρικώδεις σφαγές.
Ο Ηρώδης, τύπος των διωκτών του Χριστού. Μισούν και επιζητούν τον θάνατο του Ιησού.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες. Ο Νικητής όμως πάντα είναι ο ΙΗΣΟΥΣ.
Τρεις στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον ΧΡΙΣΤΟ :
Ο ΙΩΣΗΦ υπηρετεί με την ησυχία και την υπακοή.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ Τον γεννά.

Ο ΗΡΩΔΗΣ επιζητεί τον θάνατό Του.
Τις δύο πρώτες στάσεις, ας εγκολπωθούμε. Τον Χριστό, ας υπηρετήσουμε υπαρξιακά, για να αναγεννηθούμε και θεωθούμε.-



Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Α Γ Ι Α ΝΥΧΤΑ !!!

Κορυφαίο ΓΕΓΟΝΟΣ !

Κ Ο Ρ Υ Φ Α Ι Ο Γ Ε Γ Ο Ν Ο Σ !

Στο διεθνή χώρο διαδραματίζονται πάμπολλα γεγονότα ανά τους αιώνες.
Ένα όμως γεγονός διαδραματίστηκε αθόρυβα, αλλ’ υπήρξε βαρυσήμαντο, εφ’ όσον άλλαξε τoν ρουν της ιστορίας.
Και είναι το γεγονός αυτό η ενανθρώπηση του Θεού.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος για να έχει τη δυνατότητα ο άνθρωπος να γίνει κατά χάριν Θεός .
Ο Υιός προσφέρεται να ενδυθεί σάρκα, αν και Θεός, ώστε να επιτευχθεί η καταλλαγή, η συμφιλίωση ανθρώπων και Θεού, να σημειωθεί η άρση της θνητότητας και φθαρτότητας, να υπάρξει θέωση.
Το λυτρωτικό σχέδιο του Θεού Πατέρα πραγματώνεται στο πρόσωπο του Χριστού, με τη συνέργεια του Παναγίου Πνεύματος και με την συγκατάθεση της πάναγνης Κόρης της Ναζαρέτ, της Παρθένου Μαρίας.
Η Μαριάμ έγινε η Κεχαριτωμένη, η ταπεινή Κόρη, η οποία αποδέχθηκε εκούσια και ελεύθερα την ανάληψη της μητρότητας, διά του Παναγίου Πνεύματος.
Ο Θεός σαρκώνεται στα σπλάχνα της και καθαγιάζει την σάρκα.
Ο Υιός του Θεού, με την ενσάρκωσή Του αποδεικνύει την άφατη αγάπη Του για τον άνθρωπο και τη βαθιά Του ταπείνωση να γίνει άνθρωπος.
Η ταπείνωσή Του εμφαίνεται και με την επιλογή του τόπου της γεννήσεώς Του.
Η Φάτνη έκτοτε αποτελεί σύμβολο ταπείνωσης.
Η ταπείνωση, το βάθρο, πάνω στο οποίο αναπτύσσεται η αγάπη και αφορμείται η μετάνοια.
Η ταπείνωση το μήνυμα της Φάτνης .
Η αγάπη το άγγελμα του Θεού της αγάπης.
Η βίωση της ταπείνωσης και της αγάπης εξασφαλίζουν την ειρήνη της καρδιάς, την εδραίωση της Βασιλείας του Θεού στο ανθρώπινο εἶναι.
Το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ με τον ερχομό Του στη γη σηματοδότησε την πορεία του ανθρώπου προς τον Ουρανό.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς έδωκε το έναυσμα στον άνθρωπο για λύτρωση και σωτηρία.
Η Χάρη του Θεού και η συνέργεια του ανθρώπου
δρουν συντελεστικά στην σωστική κατάληξη.
Η Γέννηση του Χριστού, λοιπόν, ορόσημο διαχρονικό, κορυφαίο γεγονός και δείκτης πορείας προς την άληκτη Αιωνιότητα.-













Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ του ΛΟΓΟΥ.

ΚΥΡ. προ ΓΕΝΝ. ΧΡΙΣΤΟΥ. ( Ματθ. α΄, 1 – 25 )

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ του ΛΟΓΟΥ.


΄΄Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, Υιού Αβραάμ…΄΄( Ματθ. α.΄ , 1 ).
Η αναφορά στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού, από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, είναι μία ιστορία της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και στοχεύει την κατάληξή του, που είναι η Μ Α Ρ Ι Α, η ΄΄εκλελεγμένη πασών των γενεών΄΄. Εκείνη, που με τον ελεύθερο αγώνα της, την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος και τη διαδοχική, εξαγνιστική διεργασία των Θεοπατόρων, έφθασε στη θέωση.
Η Γέννηση του Χριστού ήταν συνάρτηση της πίστεως και της θελήσεως της Παναγίας, καθώς και της μετοχής της Αγίας Τριάδος.
Ο Υιός ενανθρωπίζει
, δηλ. ενώνει στο Πρόσωπό Του υποστατικά την ανθρώπινη και την Θεία φύση, οπότε ενώνεται ο άνθρωπος με την Αγιοτριαδική Θεότητα.
Ο Πατέρας ευδοκεί, στην ενανθρώπηση του Υιού και το Άγιο Πνεύμα συνευδοκεί, συνεργεί
.
Συνεπώς, η ενανθρώπηση του Χριστού δεν είναι μόνο λυτρωτική έκφραση ευσπλαχνίας, αλλά και ενωτική κίνηση. Η κένωση του Θεού σηματοδότησε την ανακαίνιση του ανθρώπου και το δικαίωμα της συγκληρονόμησης της Βασιλείας Του.
Με την ενανθρώπηση
αποκτήσαμε τη δυνατότητα να γίνουμε σύσσωμοι Χριστού, Αγιοτριαδικά Κατοικητήρια. Ο άνθρωπος δηλ. γίνεται μέλος του Σώματος του Χριστού.
Ο Ιησούς, με την ενανθρώπησή Του οριοθέτησε την ιστορία. Είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Ο Λυτρωτής της ανθρωπότητας
.
Το όνομα ΙΗΣΟΥΣ έγινε: Η χαρά των πονεμένων, η ελπίδα των θλιμμένων, το καταφύγιο των διωγμένων, το φως των πλανεμένων, η ειρήνη των ανειρήνευτων, η αγάπη όλων των ανθρώπων.
Ο ΙΗΣΟΥΣ είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας, ο Ελευθερωτής και η Ελπίδα μας.
Δυστυχώς πολλάκις,ο ΙΗΣΟΥΣ είναι ο Μεγάλος Απών. Άγνωστος και Λησμονημένος.
Γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Αν θέλουμε να νοηματοδοτήσουμε τα Χριστούγεννα, απαιτείται να Του παραδώσουμε ανεπιφύλακτα την καρδιά μας, πυρίφλεκτη από αγάπη για Εκείνον.
Να προφέρομε υμνολογικά και δοξολογικά,ικετευτικά και ομολογιακά τοΌνομά Του.
Να σκέπτεται ο νους μας πρωταρχικά Εκείνον.
Να αποτελεί ο ΙΗΣΟΥΣ τον Μοναδικό Οδηγό και Κυβερνήτη της ζωής μας, τον Εμπνευστή των πράξεών μας, το Μοναδικό Πρόσωπο άξιο άπειρης αγάπης και λατρείας.-

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Επίσκοπος Ιλλυρικού.


15/12 Α Γ. Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Ο Σ .


Μία από τις εξέχουσες μορφές, μέσα στη Χορεία των Ιερομαρτύρων, που κοσμούν τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, είναι και ο Άγιος Ιερομάρτυς ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ.
Μία μορφή, που από μικρή ηλικία δίνεται στην υπηρεσία του Θεού.
Μία προσωπικότητα ολοκληρωμένη, δυναμική, γεμάτη αρετή και σοφία, πίστη και αγάπη στο Θεό.
Ένας ένθερμος και φλογερός ακόλουθος του Ιησού.
Μία καρδιά φλεγόμενη από αγάπη για ΕΚΕΙΝΟΝ.
Γεννιέται στην κοσμοκράτειρα Ρώμη, στα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνα. Οι γονείς του είναι ευγενείς και πλούσιοι, αλλά και βαθειά ευσεβείς. Η μητέρα του Ανθία, αφού διδάσκεται τη χριστιανική πίστη από τους ζηλωτές μαθητές του Απ. Παύλου, φροντίζει να ενσταλλάξει το μύρο της πίστεως στη γόνιμη παιδική ψυχή του Ελευθερίου. Παλληκάρι πια, είναι στολισμένος με τα διαμάντια της αρετής. Γι’ αυτό κι αξιώνεται στα 15 χρόνια του να γίνει Διάκονος, στα 17 Ιερέας και στα 20 Επίσκοπος.
Γεμάτος φλόγα και ζήλο, με τη διδασκαλία του συναρπάζει το λαό κι οδηγεί πολλές ψυχές κοντά στο Θεό.
Οι επιτυχίες του προκαλούν τον φθόνο του σφοδρού πολέμιου του Χριστιανισμού, του βασιλιά Αντωνίνου. Στέλνει τον στρατηλάτη Φήλικα, με μία ομάδα στρατιωτών, να συλλάβει τον Ελευθέριο μέσα στο Ναό. Το κήρυγμα όμως, του πορθητή των ψυχών Ελευθερίου, σαγηνεύει την καρδιά του Φήλικα, τη μεταστρέφει κι από διώκτης γίνεται μαθητής.
Ο Άγιος τον κατηχεί στην πίστη, τον βαπτίζει και μαζί κατευθύνονται στον Βασιλιά. Εκεί ο Ελευθέριος δέχεται προκλητικές υποσχέσεις για να θυσιάσει στα είδωλα. Η ομολογία του όμως είναι κατηγορηματική και συντριπτική, θαρραλέα κι αμετάκλητη. Τα βασανιστήρια αρχίζουν. Βαδίζει το δρόμο του μαρτυρίου. Η ψυχή του όμως, ατρόμητη, αντιμετωπίζει κάθε είδος βασανιστηρίου. Τον ξαπλώνουν σε πυρωμένο χάλκινο κρεββάτι, αλλά σηκώνεται όρθιος και αβλαβής.
Τον ξαναβάζουν στη σχάρα, χύνοντας πάνω του λάδι, αλλά η φωτιά σβήνει. Τον βάζουν σε καζάνι με λίπος, κερί και πίσσα για να βράσει, αλλά, με θεϊκή επέμβαση, η φωτιά γίνεται δροσιά κι ο Μάρτυρας μένει ανέγγιχτος.
Ο τύραννος εξοργίζεται και, κατά συμβουλή του πολυμήχανου επάρχου Κορέμωνα, τον ρίχνουν σε χάλκινο κλίβανο, με καρφωμένα σίδερα στο εσωτερικό του. Ο Άγιος παραμένει ψύχραιμος. Έχει διαρκή επαφή με τον Ουρανό και παρακαλεί για τη σωτηρία και των διωκτών του. Κι ο Κύριος αρπάζει τον Κορέμωνα και τον κάνει Χριστιανό και Μάρτυρα.
Αντλεί δύναμη ο Ελευθέριος από Εκείνον, που για την αγάπη Του υποφέρει. Γι' αυτό, κι όταν μπαίνει στον κλίβανο, η φωτιά σβήνει και τα σίδερα στρέφουν προς τα πίσω το οξύ μέρος τους. Όλοι βλέπουν και θαυμάζουν το γεγονός. Τον ρίχνουν στη φυλακή, αλλά κι εκεί ο Θεός φροντίζει να τον τρέφει με δικό του απεσταλμένο, το περιστέρι.
Ο τύραννος καταντροπιασμένος δίνει διαταγή και δένουν τον Άγιο πίσω από δύο άγρια άλογα. Αλλ' ο Θεός ημερεύει τα άλογα, βάζει στην άμαξα τον Άγιο και τον πηγαίνει σ' ένα βουνό, όπου Τον υμνολογεί.
Τα θηρία τον κυκλώνουν και μένουν άγρυπνοι φύλακες κοντά του.
Κι όταν πηγαίνουν στρατιώτες να τον συλλάβουν, ορμούν να τους κατασπαράξουν. Αλλ' ο Άγιος τους γλυτώνει, τους νουθετεί και πολλοί πιστεύουν στο Χριστό. Επιστρέφοντας στη Ρώμη ο Βασιλιάς διατάζει να τον ρίξουν σε άγρια πεινασμένα θηρία. Αλλά και πάλι τα θηρία δεν τον αγγίζουν. Έτσι, αποκαμωμένος πια, τον αποκεφαλίζει. Η γενναία ψυχή του αφήνει το μαρτυρικό σώμα και φτερουγίζει στις Ουράνιες Σκηνές.
Η μητέρα του Ανθία, που παρακολουθεί το μαρτύριο του παιδιού της, ηρωίδα στην ψυχή, δέχεται κι αυτή τον αποκεφαλισμό. Οι πιστοί θάβουν τα άγια λείψανα του Ιερομάρτυρα Ελευθερίου στην έδρα της Επισκοπής του, την Αυλώνα.
Η Εκκλησία μας τιμά τον πρωταθλητή της στις 15 Δεκεμβρίου.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. Α΄. (Τον συνάναρχον Λόγον).

Ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος, τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕ σοφέ, καθαιρέτα του Σατάν. Διό μη παύση πρεσβεύων, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Μεγαλυνάριον.

Της ελευθερίας της εν Χριστώ, τοις δεδουλωμένοις, χρηματίσας μυσταγωγός, κληρονόμος ώφθης, Σιών της ελευθέρας, αθληήας, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕ, ως ασώματος.-



Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ.


13/12 Ο Άγιος Αρσένιος.

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.» (Μαρκ. η΄ 34).
Αυτό το προσκλητήριο κάλεσμα απευθύνει στους ανθρώπους ο Ιησούς. Τους καλεί ελεύθερα κι αβίαστα να Τον ακολουθήσουν. Αλλά απ' τη στιγμή της συγκαταθέσεως, απαιτεί απαρέγκλιτα να βαδίσουν στα ίχνηΤου.
Απάρνηση εαυτού και άρση σταυρού είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις της συμπορεύσεως με τον Ιησού.
Αυτή την προσκλητήρια φωνή συλλαμβάνουν οι κεραίες απειραρίθμων ψυχών και την υλοποιούν αυθόρμητα. Αυτό το μήνυμα εγκολπώνονται οι αγωνιστές της πίστεως και τερματίζουν νικηφόρα. Αυτό το εγερτήριο σάλπισμα αποδέχονται κι ενστερνίζονται πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι κι αμόρφωτοι, άσημοι και διάσημοι. Αυτή την κλήση, μεταφράζει σε πράξη κι ο Άγιος Αρσένιος.
Κατάγεται από την Κων/πόλη, από γονείς πλουσίους, ευσεβείς και ξακουστούς. Ο Βασιλιάς υπολογίζει στην ευγενική καταγωγή και του αποδίδει το αξίωμα Στρατηγού, Πατρικίου και Ναυάρχου. Η γη του προσφέρει φθαρτή δόξα. Ο Ουρανός του ετοιμάζει άφθαρτη. Η επίγεια δόξα λαμπυρίζει και τον προκαλεί. Η ουράνια διαλάμπει και τον προσελκύει. Αυτή την αναφαίρετη, ατελεύτητη δόξα, ποθεί ενδόμυχα ο λαμπρός νέος.
Κάποτε, σε μια ναυτική εξόρμηση, πλέοντας με το στόλο σε τρικυμισμένη θάλασσα, όλα τα πλοία με τα πληρώματα καταποντίζονται και μόνος διασώζεται ο Αρσένιος. Επωφελείται της ευκαιρίας. Εγκαταλείπει τα πρόσκαιρα, για να κερδίσει τα αιώνια. Αποβάλλει την πολυτελή ενδυμασία και ενδύεται το ταπεινό Μοναχικό Αγγελικό Σχήμα. Εκπληρώνεται η μύχια επιθυμία του. Αφήνει το πεδίο των μαχών και εισάγεται στο στίβο των πνευματικών αγώνων. Αρχίζει τιτάνιο αγώνα με τις δυνάμεις του σκότους. Όπλα του ακαταμάχητα η βαθειά πίστη και η φλογερή αγάπη στο Χριστό. Νηστεύει αυστηρά. Αγρυπνει πολύωρα. Προσεύχεται αδιάλειπτα. Θρηνεί γοερά. Μελετά διαρκώς. Αγωνίζεται ακατάπαυστα.
Αμύνεται ανυποχώρητα. Κακοπαθεί με εκούσια πείνα, δίψα, στέρηση. Υποτάσσει το σώμα στη ψυχή. Διατηρεί απόρθητο το φρούριο της καρδιάς του. Στην ερημιά ζει στιγμές πνευματικής εξάρσεως. Επιδίδεται σε αυστηρή ενδοσκόπηση και ανελεή αυτοκριτική. Αποκομίζει βαθειά ταπείνωση και δέχεται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Θεοφόρος πια θαυματουργεί. Με όπλα τον Τίμιο Σταυρό και την πύρινη προσευχή, θανατώνει δηλητηριώδες φίδι, φόβητρο της περιοχής του όρους Λάτριου της Ασίας. Εκτελεστής του Θείου θελήματος, μεταβαίνει στη Μονή Κελλιβάρων. Φορέας αγιότητας ο Αρσένιος, μεταδίδει τη φλόγα του στους Μοναχούς.
Επανέρχεται στην ποθητή ησυχία, για να συνεχίσει τους αγώνες, σαν έγκλειστος σε φωλιά θηρίων. Με την προσευχή αφοπλίζει τα θηρία και συνεχίζει την πάλη.
Η αγάπη των αδελφών τον επαναφέρει στη Μονή, για να διανύσει το υπόλοιπο της ζωής του. Ζει σε στενώτατο κελλί και λατρεύει μόνος μόνο το Θεό. Φθάνει στο ύψος της απάθειας και προγεύεται την ομορφιά του Παραδείσου. Το παράδειγμά του ακτινοβολεί. Η ζωή του ευωδιάζει Θεία Χάρη. Πιστό αντίγραφο του Ιησού ο Αρσένιος. Μετά από πολύμοχθους αγώνες, στις 13 Δεκεμβρίου, παραδίδει την ψυχή του πάλλευκη στα χέρια του Πλάστη και κληρονομεί τη Βασιλεία Του.-



Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ.

12/12. ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ.


Κύπρος η Αγιόλεκτος, η πατρίδα του Αγίου Σπυρίδωνα. Γεννημένος από ποιμένας γονείς, δέχεται απλά, αλλά πειστικά τους λόγους της πίστεως. Τσοπανόπουλο και ο ίδιος αγωνίζεται για τη βίωση των Ευαγγελικών αρχών και τη μετάδοση της χριστιανικής του φλόγας.
Αποκτά οικογένεια και φροντίζει με επιμέλεια το φυτώριο, που ο Θεός του εμπιστεύεται.
Η πρόωρη χηρεία του τον οδηγεί, κατόπιν πολλών πιέσεων, στην ιερατική χορεία.
Υπόδειγμα ζωής και δράσης δίνει το παρών καθολικά. Ασκείται και διδάσκει, φιλοξενεί και ευεργετεί, ενισχύει και κατευθύνει το ποίμνιό του, αλλά και τα παιδιά του.
Ομόφωνα, λαός και κλήρος, τον προωθούν στον Επισκοπικό θρόνο Τριμυθούντος.
Η ποιμαντορική του διακονία είναι αξιόλογη και θεάρεστη.
Η θαυματουργική του Χάρη επισφραγίζει το ταπεινό φρόνημα και το φίδι μετατρέπεται σε χρυσό, για φιλανθρωπική ανάγκη.
Η μετοχή του στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας είναι σημαντική και η παρρησία του αξιόλογη. Υπερασπίζεται σθεναρά την Ορθόδοξη Πίστη και κατατροπώνει τους Αρειανούς.
Χαρακτηριστική είναι η απόδειξη της Τριαδικής Θεότητας. Επικαλείται τη βοήθεια του Σταυρού, κρατά στο αριστερό του χέρι ένα κεραμίδι και λέγει: ΄΄Εις το Όνομα του Πατρός΄΄ καί αμέσως εμφαίνεται επάνω από το κεραμίδι φωτιά, διά της οποίας αυτό ψήνεται. Συνεχίζει: ΄΄και του Υιού΄΄ καί ρέει νερό, διά του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδού. Και προσθέτει: ΄΄και του Αγίου Πνεύματος΄΄ καί επιδεικνύει το χώμα, που παρέμεινε στη χούφτα του. Τοιουτοτρόπως διακηρύττεται ο Τριαδικός Θεός.
Ειρηνικά, το 350 μ.Χ. εισέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα νικηφόρος Άγιος.-










ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης.

11/12. ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ, ο στυλίτης.

Αστέρας φωταυγής στο στερέωμα της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας ο Όσιος ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης.
Σκεύος εκλογής. Θεόκλητος, αλλά και αυτόκλητος αγωνιστής στο Μοναχικό στίβο.
Ανένδοτος μαχητής στον αόρατο πόλεμο, ακάματος ερευνητής της αυτογνωσίας, φθάνει στα ύψη της θεογνωσίας.
Αθλητής του πνεύματος ακατάβλητος, άμεσος κοινωνός του Θεού, έρχεται σε επαφή με τις άκτιστες ενέργειές Του.
ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο στυλίτης!
Η δόξα των Οσίων. Το καύχημα των πιστών. Ο διαρκής πρεσβευτής μας.
Ας γνωρίσουμε όμως εκτενέστερα τη θαυμαστή ζωή του.
Πατρίδα του είναι η Μεσοποταμία της Συρίας. Γεννιέται στους χρόνους της Βασιλείας του Λέοντος Α΄. Γονείς του ο Ηλίας και η Μάρθα. Θεοσεβείς, ενάρετοι και φιλόθεοι. Μοναδικό τους πρόβλημα η στειρότητα, αλλά και κύριο αίτημά τους η τεκνογονία: «Θεέ μου, χάρισέ μου ένα παιδί και σε Σένα θα το αφιερώσω», ικετεύει ένθερμα η Μάρθα.
Κι ο φιλεύσπλαχνος Θεός εισακούει την πιστή του δούλη. Η καταφατική απάντηση τ' Ουρανού δίδεται με όραμα. Η σύλληψη είναι άμεση. Η γέννηση ενός χαριτωμένου αγοριού γεγονός. Η χαρά των γονέων πασιφανής. Η ευχαριστιακή δοξολογία του Θεού ένθερμη. Η εκπλήρωση της υποσχέσεώς τους παραμένει ζωηρή. Έτσι πέντε χρονών είναι ο Δανιήλ, όταν οι γονείς του τον οδηγούν στο Μοναστήρι. Ο Ηγούμενος αρνείται να κρατήσει ένα ανήλικο παιδί.
Η ζωή του συνεχίζεται έντονη και η αγάπη στο Θεό αυξάνεται. Δωδεκαετής πια παίρνει την ηρωική απόφαση της αφιερώσεως, απαρνούμενος κάθε γήινη δόξα. Εισέρχεται στο Μοναστήρι, υστέρα από επίμονες ικεσίες του και επιδίδεται με ζήλο στην άσκηση. Οι επιδόσεις του είναι θαυμαστές. Η Μοναχική κουρά του γίνεται παρουσία των γονέων του. Η στιγμή είναι συγκινητική και η ευφροσύνη απερίγραπτη.
Ο Δανιήλ στο Κοινόβιο σημειώνει καταπληκτική πρόοδο. Η αρετή του ακτινοβολεί.
Επιθυμία του η προσκύνηση των Άγιων Τόπων και η γνωριμία με τον ξακουστό Συμεών το Στυλίτη.
Κι ο Θεός εκπληρώνει τους ιερούς του πόθους. Μία ομάδα αδελφών φθάνει στον τόπο της ασκήσεως του Οσίου Συμεών. Ο Δανιήλ ατενίζει τον Όσιο στην κορυφή του στύλου και θαυμάζει. Αναλογίζεται τις εκούσιες στερήσεις του, την αντίστασή του στις ποικίλες αντίξοες καιρικές συνθήκες και καταπλήσσεται. Διαβλέπει την άμετρη αγάπη του στο Θεό και θέλει να τον μιμηθεί. Συνομιλεί μαζί του, ευλογείται, εμψυχώνεται, ακούει τα προφητικά του λόγια κι αναχωρεί χαρούμενος. Επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους κι αναβαπτίζεται. Σε λίγο εκδημεί ο Ηγούμενος της Μονής του και τον προτείνουν στη θέση του. Η άρνηση είναι κατηγορηματική και η φυγή η μόνη λύση. Ο Όσιος Συμεών είναι η προσφυγή του. Η σοφία του όμως και το προορατικό του χάρισμα τον οδηγεί στο Βυζάντιο. Ο Δανιήλ πείθεται στους λόγους του, ως έκφραση του θελήματος του Θεού κι αναχωρεί.
Στο Βυζάντιο πληροφορείται την ύπαρξη ενός ειδωλολατρικού ναού κι αποφασίζει να εκδιώξει τα πονηρά πνεύματα. Έρχεται αντιμέτωπος με τους Δαίμονες, τους μαστίζει με τη νηστεία και την προσευχή, τους κατατροπώνει κι απελευθερώνει τον τόπο.
Τα κατορθώματα του γνωστοποιούνται. Πλήθη λαού προστρέχουν για ευλογία. Ο Σατανάς ωχριά και ενσπείρει συκοφαντίες για εκδίωξή του, στον Πατριάρχη. Η αρετή του όμως διαλάμπει. Η προσευχή του θαυματουργεί. Τα σατανικά σχέδια διαλύονται. Ο Ὁσιος συγχωρεί τους συκοφάντες. Παραμένει εκεί και ασκείται εννιά χρόνια. Η Θεϊκή όμως κλήση έρχεται για εντατικότερη άσκηση.
Θεία οπτασία τον προσκαλεί για ν' ανεβεί στο στύλο. Κι η ανταπόκριση είναι θετική.
Η αποδημία του Οσίου Συμεών του Στυλίτη και η παράδοση του κουκουλίου του από το μαθητή του Σέργιο στο Δανιήλ, είναι έκφραση του Θείου θελήματος για τη διαδοχή. Ο Σέργιος με Θεϊκή καθοδήγηση βρίσκει τον κατάλληλο τόπο και χτίζει το στύλο. Ο Όσιος Δανιήλ θερμά ικετεύει τον Κύριο για ενδυνάμωση στο νέο επίπονο άθλημα. Ανεβαίνει στο στύλο και υπομένει καρτερικά τον αφόρητο καύσωνα της ημέρας και το δριμύ ψύχος της νύκτας. Ο Σατανάς μαίνεται και παρακινεί τον ιδιοκτήτη του τόπου να εκδιώξει τον Όσιο. Κι ο Όσιος ταπεινά υπακούει και κατεβαίνει. Η κακοπάθεια του Οσίου όμως μεταστρέφει το διώκτη και παραμένει στο στίβο του.
Ο αγώνας συνεχίζεται έντονα. Η αγιότητα του ακτινοβολεί. Η πατρική στοργή του Οσίου καλύπτει τους θλιμμένους, τους ολιγοπίστους, τους αρρώστους. Σκορπίζει αφειδώλευτα συμβουλές, νουθεσίες, θεραπεία, αγάπη.
Από Θεία φώτιση ο Βασιλιάς κι ο Πατριάρχης Γεννάδιος προστρέχουν στον Όσιο για να τον χειροτονήσουν ιερέα. Το προγνωρίζει κι αρνείται. Ο Πατριάρχης όμως εύχεται, ο λαός αναφωνεί: «Άξιος!» κι ο Όσιος χειροτονείται ακούσια. Η ταπείνωσή του προκαλεί το θαυμασμό. Η μάχη του κατά των στοιχείων της φύσεως σθεναρή. Η πάλη κατά των παθών εντατική. Ο νους κυριαρχεί. Το πνεύμα ενώνεται με το Θεό. Η ψυχή δέχεται τις άκτιστες ενέργειές Του. Το σώμα του σκήνωμα του Παρακλήτου. Ταμειούχος Χάριτος ο Όσιος σκορπίζει τη θεραπεία στους αρρώστους, την πρόβλεψη στα μέλλοντα, τον έλεγχο στους ασεβείς.
Η αγάπη του στην Εκκλησία τον κατεβάζει περιοδικά από το στύλο και δίνει μάχες με τους αιρετικούς, αγώνες για την εδραίωση της πίστεως, για την ειρήνη της Πολιτείας.
Η ταπείνωσή του άμετρη εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Αυτοασφαλίζεται και αποστέλνει τους ασθενείς στο ιερό λείψανο του Γέροντά του, Οσίου Συμεών του στυλίτη, που έχει δίπλα του, για ίαση. Ο Θεός παρακολουθεί, τον αμείβει και την αναχώρηση του αποκαλύπτει. Νουθετεί τα πνευματικά του τέκνα, παρηγορεί πειστικά, στηρίζει αποτελεσματικά.
Τρεις μέρες πριν την εκδημία του τον επισκέπτονται Πάντες οι Άγιοι και τον προστάζουν να λειτουργήσει. Υπακούει. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.
490 μ.Χ. 11 Δεκεμβρίου. Ο Όσιος Δανιήλ απέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα. Τρεις Σταυροί από αστέρια φαίνονται πάνω από το Άγιο λείψανό του και ένα περιστέρι φτερουγίζει. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι φανερή.
Στον τάφο του τοποθετούνται τα λείψανα των Αγίων Τριών Παίδων της Βαβυλώνας, ύστατη επιθυμία του Οσίου για προσκύνηση. Την αποφυγή της ανθρώπινης δόξας επιζητεί και μετά θάνατο ο ταπεινός δούλος του Θεού.
Η ζωή του μας εμπνέει. Ο θάνατος του μας διδάσκει. Ο δρόμος της θυσίας, η προσφορά της αγάπης στο Θεό και στον άνθρωπο, η βίωση της αγιότητας, ιερές παρακαταθήκες για μας. Οι πρεσβείες του στο θρόνο του Θεού απόλυτα αναγκαίες.-



Το ΔΕΙΠΝΟ της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ.


ΚΥΡ. ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ιδ. , 16 – 24)

Το ΔΕΙΠΝΟ της ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ.
΄΄Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα΄΄.( Λουκ. ιδ΄, 16 ).«Δείπνον μέγα»». Το συμπόσιον της Βασιλείας των Ουρανών». Σ’ αυτό το δείπνο έχουν προσκληθεί αδιάκριτα και ανεξαίρετα, χωρίς κανένα αποκλεισμό, όλοι. Η είσοδός μας, βέβαια, στη Βασιλεία του Θεού, προϋποθέτει την ενταξιακή μας κίνηση στο Σώμα της Εκκλησίας, που επιτυγχάνεται με την ακράδαντη πίστη στον Χριστό και το Βάπτισμα.
«Δείπνο» και η Θ. Ευχαριστία σε κάθε Θ. Λειτουργία. Η συνειδητή συμμετοχή μας εξασφαλίζει την ένωση με τον Χριστό, που είναι η ΖΩΗ, οπότε μας ζωοποιεί, μας αφθαρτοποιεί, μας Χριστοποιεί.
Το μεταπτωτικό σύμπτωμα της εσωτερικής αποδιοργάνωσης του ανθρώπου αναιρείται, με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, του Λόγου, αφού με την Θ. Κοινωνία τρέφεται η ψυχή και διοχετεύει την Θεϊκή Χάρη και Ζωή και στο σώμα.
Με την συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία επιτυγχάνουμε την ένωση με τον Ιησού, τη μετοχή στη Θεία Ζωή, την ανατολή της μέλλουσας Βασιλείας, την πρόγευση του Παραδείσου, την επαναφορά στην προπτωτική κατάσταση.
Και όμως στην πρόσκληση του «Δείπνου» της αγάπης του Θεού δεν ανταποκρίνονται θετικά όλοι οι παραλήπτες.
Ο Ιησούς τους κατηγοροποιεί :
1)Είναι οι άνθρωποι, που είναι δούλοι της ύλης
. Σφετεριστές των δωρεών του Θεού, αρνούνται την ευχαριστιακή αναφορά στον Θεό. Αρνούνται τη μετοχή στο Μυστήριο της
Θ. Ευχαριστίας και συνεπώς αρνούνται να θεωθούν.
2)Είναι οι άνθρωποι οι υποδουλωμένοι στην εργασία. Εκείνοι, που ανάγουν τη δουλειά σε δουλεία. Εκείνοι, που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις τους στην εργασία και παραθεωρούν τον κύριο στόχο, που είναι η εκκλησιοποίηση. Απορυθμίζονται από τη συχνότητα τ’ Ουρανού και συντονίζονται στο ρυθμό της γης. Τοιουτοτρόπως αποσταθεροποιούνται υπαρξιακά.
3) Είναι οι άνθρωποι, δούλοι των αισθήσεων. Η οικογένεια προβάλλει ως εμπόδιο, για την ανταπόκριση στην πρόσκληση. Ο γάμος, με τη μεταφυσική και Ευχαριστιακή αναφορά του, σημειώνει υπέρβαση της φθαρτότητας και οδηγεί στην Χριστοποίηση, στην ανακαίνιση του προσώπου.
Η συμμετοχή στο «Δείπνο» ανοίγει δίοδο εισόδου του Θεού στη ζωή του ανθρώπου, δίαυλο επικοινωνίας μαζί Του.
Όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπου, αν αυτονομηθούν, αλλοτριώνουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στην φθορά και τον θάνατο,αφού τον υποδουλώνουν στο χρόνο και τον αποστερούν της μεταμορφωτικής δυνάμεως του «Δείπνου».
Τοιουτοτρόπως το παρόν απαιωνοποιείται και το αιώνιο παύει να είναι προέκταση του παρόντος.-










Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ.

ΚΥΡ. Ι΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ι΄, 10 – 17 )

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ.

΄΄υποκριτά, έκαστος υμών τω σαββάτω ου λύει τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και απαγαγών ποτίζει ; ΄΄ ( Λουκ. ιγ΄ , 15 ).
Υποκρισία
είναι η εχθρότητα, που ενεργεί με το προσωπείο της συμπάθειας. Ή φθόνος, που μιμείται τα χαρακτηριστικά της αγάπης. Ή ΄΄προσποίηση φιλίας.΄΄, κατά τον Αγ. Μάξιμο Ομολογητή.
Η υποκρισία, που επιδείχθηκε από τον αρχισυνάγωγο και επισημάνθηκε από τον Ιησού, είναι φαινόμενο και σημερινό και καθημερινό.
Η υποκρισία έκφραση εγωϊσμού.
΄΄Η γαρ υπόκρισις εξ οιήσεως γεννάται.΄΄, δηλώνει ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς.
΄΄Η υποκρισία ίδιον της κενοδοξίας.΄΄, σημειώνει ο Οσ. Θαλάσσιος.
΄΄Η υποκρισία έχει ως αιτία την φιλαργυρία.΄΄, παρατηρεί ο Αγ. Μάρκος ο Ασκητής
.
Η υποκρισία πηγάζει από τη φιλαυτία, όταν προβάλλεται η ευσεβοφάνεια και επιδιώκεται η επίδειξη, ο εντυπωσιασμός, ο έπαινος, η ικανοποίηση της κενοδοξίας.
Η αληθινή ευσέβεια εκπορεύεται από την αγάπη προς τον Θεό και αποβλέπει στη δόξα Του.
Η υποκρισία επιφέρει τον εσωτερικό διχασμό του ανθρώπου, τον εκθέτει και τον γελοιοποιεί, με την αναπόφευκτη αποβολή του προσωπείου.
Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και το προσωπείο της υποκρισίας τον καθιστά αναξιόπιστο, του αλλοιώνει το φρόνημα, διαστρέφει τα κριτήριά του, ακυρώνει τα επιτεύγματά του, ανατρέπει τον στόχο της Χριστοποίησής του.
Η υποκρισία εμφανίζεται απροκάλυπτα, παρρησιακά, επικαλυπτικά των παθών, προκλητικά.
Η υποκρισία ασθένεια της ψυχής.
Επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη της ειλικρίνειας και εντιμότητας, της αυστηρότητας στον εαυτό μας και της επιείκειας στους άλλους.
Όλα για τη δόξα του Τριαδικού Θεού.
Όλα για την αγάπη των αδελφών μας.
Η βιοτή μας, καθολικά, ανυπόκριτη, ας είναι.-


Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Α Γ Ι Α Β Α Ρ Β Α Ρ Α.

4/12 ΑΓΙΑ Β Α Ρ Β Α Ρ Α

Στην πάμφωτη ομήγυρη των Παρθενομαρτύρων, ευδιάκριτη θέση κατέχει η πανέμορφη κόρη του Τοπάρχου Διόσκουροι, Β Α Ρ Β Α Ρ Α.
Τα πλούτη άφθονα. Η ομορφιά της άφθαστη. Η εξυπνάδα της απαράμιλλη. Μοναχοπαίδι, καύχημα των γονέων της, ζει στο Γελασσό, κοντά στην Ηλιούπολη της Συρίας, στους χρόνους της βασιλείας του Μαξιμιανού.
Ανατρέφεται με ιδιαίτερη φροντίδα. Μεγαλώνει σε πολυτελή πύργο. Διακρίνεται για το ήθος και τις αρετές της. Διαλεκτή νέα, επιζητούν να τη νυμφευτούν ξακουστοί νέοι. Η Βαρβάρα όμως διαφωνεί επίμονα. Τα βέλη της αγάπης του Χριστού πληγώνουν την ευαίσθητη καρδιά της. Η Θεία Χάρη την επισκιάζει. Το Άγιο Πνεύμα τη φωτίζει. Χριστιανός την κατηχεί.
Εκδηλώσεις της αλλαγής του φρονήματός της, η εντολή της να κατασκευάσουν τρίτο παράθυρο στο νεόδμητο λουτρό, που ο πατέρας της κτίζει, σε συμβολισμό της Αγίας Τριάδας. Επίσης η ανεξίτηλη αποτύπωση του σημείου του Σταυρού πάνω στο μάρμαρο, που σχεδίασε με το δάκτυλό της.
Ο πατέρας μαθαίνει την προσθήκη και ζητεί εξήγηση.
Η Βαρβάρα, ζώντας τον παλμό της πρώτης Υψηλής Γνωριμίας, ομολογεί απερίφραστα την πίστη της, στην Τριαδική Θεότητα. Ο Διόσκουρος μαίνεται. Το θρησκευτικό πάθος υπερφαλαγγίζει την πατρική αγάπη κι ορμά να την θανατώσει. Η Βαρβάρα ξεφεύγει. Καταδιωκομένη από τον πατέρα της, κατευθύνεται στο βουνό και καταφεύγει στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Τίθεται υπό την προστασία Του και διαφυλάσσεται σε μια σχισμένη πέτρα. Ο αιμοβόρος πατέρας τη βρίσκει, κατόπιν προδοσίας, και την οδηγεί βίαια στο σπίτι. Από εκεί την παραδίδει στον ηγεμόνα Μαρκιανό, για παραδειγματική τιμωρία. Η Βαρβάρα αναμένει με πόθο το μαρτύριο. Η αγάπη της για το Χριστό φλογερή. Η πίστη της αδιασάλευτη. Αντιμετωπίζει με περιφρόνηση, τις κολακείες και εισέρχεται ατρόμητη στο στίβο του μαρτυρίου. Τη γύμνωση διαδέχονται σφοδρά κτυπήματα και τριβή των πληγών με τρίχινο ύφασμα. Οι πόνοι δυνατοί, αλλά η αγάπη στο Νυμφίο της ανυπέρβλητη.
Με τα στίγματα του μαρτυρίου στο σώμα, ρίχνεται στη φυλακή. Εκεί επισκέπτεται την αμνάδαΤου ο Ιησούς. Αναπτερώνει το φρόνημα, ενισχύει την πίστη, πυρακτώνει την αγάπη, ενδυναμώνει τη θέληση, προσθέτει υπομονή, θεραπεύει το σώμα.
Η Ιουλιανή, αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος, αποφασίζει τη συνάθληση με τη Βαρβάρα. Ο Μαρκιανός, στη θέα του υγιούς σώματος της Βαρβάρας, καταπλήσσεται. Η ίδια διακηρύσσει τη Θεϊκή επέμβαση και εισπράττει επώδυνα βασανιστήρια. Σχίζουν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια, κατακαίνε τα σχισμένα μέλη της και σφυροκοπούν το κεφάλι της. Αποκόπτουν τους μαστούς της και την περιφέρουν γυμνή στους δρόμους της πόλεως, ενώ αυτή προσεύχεται για επικάλυψη της γυμνότητας. Εισακούεται και Άγγελοι την ντύνουν με ένδοξη ενδυμασία και θεραπεύουν το σώμα. Η ψυχή της πανευφρόσυνη δοξολογεί τό Όνομά Του.
Τελική απόφαση, ο αποκεφαλισμός της, με θύτη τον πατέρα της. Αλλά και η Θεία Δίκη ενεργεί πάραυτα. Ενώ απέρχεται, κεραυνοβολείται τη στιγμή, που η ψυχή της Βαρβάρας, 4 Δεκεμβρίου, εισέρχεται θριαμβευτικά στον Ουράνιο Νυμφώνα, για να συμβασιλεύσει με τον Λατρευτό της Νυμφίο.-


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ.

ΚΥΡ. ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιη΄, 18 – 27)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ.


΄΄Πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλεία του Θεού.΄΄ ( Λουκ. ιη΄ , 24 ).
Ο πλούτος σημείο αντιλεγόμενο κάθε εποχής. Ο πλούτος στα χέρια «των ολίγων» δημιουργεί τον καπιταλισμό και στον αντίποδα, ως αντίδραση, τον μαρξισμό.
Ωστόσο, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν, ότι ο πλούτος αποτελεί πτωτικό καρπό.
Προπτωτικά ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος και πλούσιος. Μεταπτωτικά επήλθε η διάσπαση της ενότητας και η εμφάνιση της εγωπάθειας.
Η διέλευση της ζωής ανάμεσα σε δυσχέρειες και το φάσμα του θανάτου όντας υπαρκτό και ορατό, μετέτρεψαν τον άνθρωπο από Θεοκεντρικό σε ανθρωποκεντρικό.
Συνεπώς η ιδιοκτησία απoτέλεσε μεταπτωτικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με την αμαρτία και τα πάθη, την ανασφάλεια και την θνητότητα.
Ο πλούτος, δωρεά του Θεού στον άνθρωπο
. Όλοι οι άνθρωποι παιδιά του Θεού Πατέρα και κατά συνέπεια με ίσα και κοινά δικαιώματα.
Συνεπώς ο πλούτος δίδεται για χρήση, για επιβίωση όλων και όχι για κατάχρηση και απόλαυση των ολίγων.
Η κατάχρηση του πλούτου συνεπάγεται την υποδούλωση του ανθρώπου, τη βίωση της ανελευθερίας, τη διάπραξη της αμαρτίας και ατιμίας, την απώλεια της αίσθησης της Πατρότητας του Θεού και της Αδελφότητας του «πλησίον.»
Η Εκκλησία αντιτίθεται στα πάθη και όχι στα υλικά αγαθά
. Επιποθεί την πρωταρχική ισονομία και απορρίπτει τη διαίρεση. Προτείνει την κάθαρση του ανθρώπου, διά της ασκητικής βιοτής και της Μυστηριακής μετοχής, ώστε να επιτευχθεί η προπτωτική κοινοκτημοσύνη.
Η Ορθοδοξία απορρίπτει την άποψη της σωτηρίας του φτωχού, λόγω φτώχειας και της απώλειας του πλουσίου, λόγω πλούτου.
Πιστεύει, ότι η ανθρώπινη αγωνιστικότητα και η Αγιοπνευματική παρέμβαση σηματοδοτούν την απαλλαγή του ανθρώπου από το πάθος της φιλαργυρίας, την ηρωϊκή έξοδο από τον εαυτό του, το άνοιγμά του προς τον Θεό και το δόσιμο στον αδελφό του.
Ο πλούτος, ως δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, τον καθιστά διαχειριστή και όχι ιδιοκτήτη, ευγνώμονα εσαεί προς τον Κύριο.
Το χρήμα δίδεται για να βρίσκεται στην υπηρεσία και όχι στην κυριαρχία του ανθρώπου, στην υπηρεσία της αγάπης. Τότε ο άνθρωπος, διά του χρήματος καταξιώνεται και εξαγιάζεται.-




Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

ΟΣΙΟΣ Ν Ι Κ Ω Ν ο ΄΄Μετανοείτε΄΄.

26/11 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ο «Μετανοείτε»

«Πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ΄,29). Είναι η κατηγορηματική δήλωση του Κυρίου.
Το μήνυμα αυτό δέχτηκαν τα αισθητήρια της ακοής του Οσίου Νίκωνα και συνεκλόνισαν την καρδιά του και διέγειραν την ψυχή του για τη λήψη ηρωϊκών αποφάσεων.
Ας παρακολουθήσουμε όμως προσεκτικά την εξελικτική του πορεία από τη γη προς τον Ουρανό.
Πολεμωνιακός Πόντος η πατρίδα του, κοντά στην Τραπεζούντα. Γεννιέται ανάμεσα 920-925 μ.Χ. από γονείς ενάρετους, πλούσιους, επιφανείς. Παίρνει χριστιανική ανατροφή, καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή του. Γνωρίζει τον Χριστό κι ανάβει φλόγα άσβεστη στην καρδιά του γι’ Αυτόν. Αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα του κόσμου, την προσκαιρότητα των υλικών αγαθών, τη μονιμότητα των ουρανίων αγαθών.
Ποθεί διακαώς την απόκτηση των άφθαρτων, αναφαίρετων αγαθών τ’ Ουρανού. Επιθυμεί ασίγαστα τη σωτηρία της ψυχής του. Επιδιώκει επίμονα να βαδίσει στο δρόμο, που φθάνει με ασφάλεια στην πολυπόθητη Βασιλεία των Ουρανών.
Αποδιώκει κάθε τέρψη αισθησιακή. Ασκείται σε αυστηρή εγκράτεια κι αυτοκυριαρχία. Επιζητεί ευκαιρία για την πραγμάτωση της μύχιας επιθυμίας του. Και η ευκαιρία δίδεται, όταν επισκέπτεται την πατρική περιουσία. Τότε αντικρίζει πάλι την απατηλότητα του εφήμερου πλούτου, συγκρίνει με τον ουράνιο πλούτο κι αποκλίνει αμετάθετα κι αποφασιστικά.
«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας». (Β΄ Κορινθ. στ΄, 2), αντηχεί στο είναι του. Τώρα πρέπει να φύγει ανεπίστροφα. Και όντως εγκαταλείπει τους στοργικούς γονείς, την τεράστια περιουσία του κι ενώ η αγάπη προς τον Θεό τον καταδιώκει και ο ίδιος επιδιώκει να φθάσει οδοιπορώντας, το συντομώτερο, στο λιμάνι του Θεού.
Έτσι, κατάκοπος φθάνει στην Ι. Μ. Χρυσής Πέτρας, στα όρια Πόντου και Παφλαγονίας. Δοξολογεί τον Θεό για την άφιξή του στη μάνδρα Του και παρακαλεί να είναι ευπρόσδεκτος. Η δέησή του εισακούεται, ο Ηγούμενος ειδοποιείται αποκαλυπτικά και η υποδοχή είναι συγκινητική. Η Αδελφότητα τον δέχεται εγκάρδια και την είσοδό του στο Ναό ακολουθεί άμεσα η τελετή της απονομής του αγγελικού σχήματος, με τη μετονομασία από Νικήτας ΝΙΚΩΝ.
Ο επίγειος Άγγελος, ο υποψήφιος Άγιος, υπογράφει το συμβόλαιο της αποταγής κάθε γήινου, της απάρνησης του «ιδίου θελήματος», της καθολικής αυταπάρνησης και της ολοκληρωτικής αφοσίωσης στη Μοναδική Αγάπη.
Η μεγάλη στιγμή της αφιέρωσης στον Θεό μοναδική, συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη. Κι απ’ την ώρα εκείνη αρχίζει έναν τιτάνιο αγώνα, έναν ανένδοτο αόρατο πόλεμο με τις δυνάμεις του σκότους. Δώδεκα χρόνια κονταροχτυπιέται νικηφόρα.
Ζει με αδιάλειπτη προσευχή, αυστηρή νηστεία, καθημερινή μελέτη, έντονη εγρήγορση, πλήρη κακοπάθεια. Προσεύχεται δακρύβρεχτα και για λογαριασμό εκείνων, που αμελούν τη σωτηρία τους. Τι πλάτος και βάθος αγάπης!
Οι συντονισμένες, υπεράνθρωπες προσπάθειες άσκησης τον οδηγούν στην απάθεια, την εξαΰλωση, την προσέγγιση της θέωσης. Πολύ σύντομα φθάνει σε ύψη αγιότητας. Καθίσταται μία ακτινοβόλα, θεοχαρίτωτη, ασκητική φυσιογνωμία της εποχής του.
Η φυγή του από τον κόσμο υπήρξε σωτήρια. Οι γονείς του όμως όλα αυτά τα χρόνια τον αναζητούν επίμονα κι ελπίζουν στην ανεύρεσή του. Ο Νίκων το πληροφορείται κι επιδιώκει τη διαφυγή του. Κι ο Θεός όμως τον προορίζει για ιεραποστολική δράση και το δηλώνει αποκαλυπτικά στον ίδιο τον Νίκωνα και στον Ηγούμενό του.
Έτσι, οπλισμένος ο ταπεινός και φλογερός Μοναχός με τις νουθεσίες και τις ευλογίες του Γέροντά του, με ταπείνωση κι αγάπη, με διάκριση και ζήλο, με φλόγα και πίστη και με στόχο τη μετάνοια και σωτηρία του λαού του Θεού, αναχωρεί.
Φθάνει στον ποταμό Παρθένιο της Καππαδοκίας. Εκεί αντιλαμβάνεται τους ιππείς του πατέρα του και για ν’ αποφύγει την πατρική συνάντηση αποφασίζει να ριφθεί στον πλημμυρισμένο ποταμό. Τότε παρεμβαίνει σωτήρια η Θεοτόκος και του προσφέρει σιδερένιο Σταυρό, που στερεώνει στη ράβδο και διαπερνάει με ασφάλεια τον ποταμό. Από την αντίπερα όχθη αντικρίζει τη μορφή του πατέρα του κι ακούει τις ικετευτικές κραυγές του για επιστροφή. Όμως ο Νίκων ανήκει πλέον στον Χριστό ολοκληρωτικά και τα λόγια του Κυρίου: «Ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ, ουκ έστί μου άξιος» (Ματθ. ι΄ 37), αντηχούν και συγκλονίζουν το είναι του. Αποχαιρετά αποφασιστικά και φεύγει τάχιστα για τα δύσβατα όρη. Εκεί ζει ρακένδυτος, ανυπόδητος, λιτοδίαιτος.
Επί τρία χρόνια κηρύττει κήρυγμα μετανοίας και λύτρωσης. Απευθύνεται προς όλους, αλλά προσωπικά στον καθένα. Ελέγχει πράξεις, διεγείρει συνειδήσεις, συγκινεί καρδιές, γκρεμίζει κάστρα αμαρτίας, σώζει ψυχές.
Ο ίδιος, απευλεύθερος των παθών, δέσμιος δε του Χριστού, αυτοπροσφέρεται και βρίσκεται στη διάθεση του σωστικού σχεδίου του Κυρίου
, 36χρονο παλικάρι οργώνει την Ανατολή και προσκαλεί ακατάπαυστα: «Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. γ΄,2). Είναι το προσφιλές του κέλευσμα, η διαρκής προτροπή του, η προσωνυμία του ΄΄ΝΙΚΩΝ ο Μετανοείτε΄΄.
Το 961 μ.Χ., όταν ο Νικηφόρος Φωκάς απελευθερώνει την Κρήτη από τους Άραβες, φθάνει εκεί ο ζηλωτής Ιεραπόστολος Νίκων και αναλαμβάνει ένα τεράστιο έργο. Να μεταδώσει ανόθευτη την Ορθοδοξία, να αναπτερώσει το εθνικό φρόνημα των κατοίκων της Μεγαλονήσου.
Η δεινότητα του λόγου και η ακτινοβόλα αγία ζωή του φέρνουν σύντομα θετικά, ελπιδοφόρα αποτελέσματα. Ο σποριάς του Θείου λόγου εργάζεται άοκνα και μεθοδικά επί μία επταετία.
Η ιεραποστολική φλόγα τον οδηγεί σε νέες περιοδείες. Έρχεται στην Τροιζήνα και Επίδαυρο της Αργολίδας. Κηρύττει, στηρίζει, μεταστρέφει πολλές ψυχές. Με την ειλικρινή και αυθόρμητη αγάπη του κερδίζει και κατακτά τις καρδιές των ανθρώπων, που τον πλησιάζουν.
Φθάνει κατόπιν στην Αθήνα και συνεχίζει την υψηλή αποστολή του. Το κήρυγμά του απλό, αλλά δυνατό, απαλύνει πόνους, διεγείρει ψυχές, τονώνει καρδιές, κατευθύνει ζωές. Οι Αθηναίοι δέχονται την αύρα του λόγου του, την ευεργεσία της παρουσίας του.
Επόμενος σταθμός της ιεραποστολικής του πορείας η Εύβοια. Εδώ στη Χαλκίδα παραμένει ο Όσιος και προσφέρει νυχθημερόν τη σωτήρια πρόσκληση: «Μετανοείτε». Το φρούριο, που δεσπόζει της πόλης, γίνεται ο άμβωνας, που χρησιμοποιεί και σαγηνεύει τις ψυχές. Το στενό του Ευρίπου με το παλιρροιακό φαινόμενο δίνει αφορμή για μεταφορές και συγκρίσεις, για διδαχές ψυχωφελείς. Η αστάθεια ανθρώπινων χαρακτήρων, η μεταβλητότητα της γήινης ζωής αντικατοπτρίζονται στα παλιρροϊκά νερά και συνιστούν αναθεώρηση στάσης ζωής, αλλαγή πορείας πλεύσης, σταθερότητα τρόπων έκφρασης, μονιμότητα σημείων στόχευσης. Ο αγιασμός του ανθρώπου είναι το θέλημα του Θεού και αυτό πρέπει να επιζητεί ο άνθρωπος.
«τούτο γαρ εστί το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών». (Θεσ. Α΄ .δ΄, 3)
, δηλώνει ο πυρφόρος Απόστολος Παύλος.
Οι Ευβοείς προστρέχουν ομοθυμαδόν στα θελκτικά, αλλά και δονητικά κηρύγματα του Οσίου. Οι λόγοι του βάλσαμο παρηγοριάς, εγερτήριο κάλεσμα μετανοίας, δραστικό φάρμακο κατά της αμαρτίας. Αλλά και οι θαυματουργικές του επεμβάσεις τον καταξιώνουν στα μάτια των ανθρώπων, αφού ήδη ο Θεός αποκαλύπτει το παρρησιακό του χάρισμα.
Ένα παιδί την ώρα του κηρύγματος πέφτει και θεωρείται νεκρό. Η άμεση όμως, αλλ’ αφανής παρέμβαση του Οσίου, συγκρατεί και διαφυλάσσει αβλαβές το παιδί. Η διάσωσή του από τον Όσιο, ομολογία του ίδιου του παιδιού και το θαύμα, γεγονός πασιφανές, προς δόξα Θεού.
Αλλά και η απελευθέρωση από τα δαιμόνια νεαρής γυναίκας με τις προσευχές του Οσίου και ενώπιον του λαού, μαρτυρούν την παρρησία του στον Θεό και την ευαρέσκεια του Κυρίου. Οι ακροατές των λόγων του και θεατές των έργων δοξάζουν τον Θεό και γίνονται ποιητές ενεργοί και θεάρεστοι.
Το πέρασμα του Οσίου από τη Χαλκίδα ήταν Θεϊκή ευλογία, με πλούσια καρποφορία και ανεξίτηλη εγγραφή των σωστικών μηνυμάτων στο νου και στην καρδιά των Χαλκιδέων.
Από εδώ τώρα κατευθύνεται στη Θήβα, μεταφέροντας άσβεστη τη δάδα της μετανοίας, προσκαλώντας αδιάλειπτα σε συναγερμό μεταστροφής τους κατοίκους.
Η Κόρινθος, το Άργος, το Ναύπλιο, οι επόμενοι τόποι δράσης της λυτρωτικής του πορείας. Παντού σκορπίζει αγάπη, προσφέρει ίαση, εδραιώνει ειρήνη, συνιστά προσευχή, καλεί σε μετάνοια.
Η Σπάρτη, τώρα, είναι η επιλογή του. Φθάνει τότε, που υποφέρει ο λαός από θανατηφόρα λοιμική νόσο, επεμβαίνει άμεσα και θαυματουργικά. Η διάσωση αδιαμφισβήτητη και ο Επίσκοπος Θεόπεμπτος θερμός συμπαραστάτης στο έργο του. Η ανέγερση τώρα Ι. Ν. του Σωτήρα είναι έργο του Οσίου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της οικοδόμησης η θαυματουργική του ενέργεια είναι εμφανής. Ο μεγαλοπρεπής αυτός Ναός αποτέλεσε το καθολικό της Ι. Μ. Οσίου Νίκωνα.
Ο Όσιος από τη Σπάρτη δίνει το παρόν σε κάθε ανάγκη και στις γύρω περιοχές. Ο σημαιοφόρος της αγάπης κρατεί άσβεστο τον πυρσό της και φωτοδοτεί και διαλύει τα μίση και σκορπίζει αφειδώλευτα πράξεις καλοσύνης. Η προσωπικότητά του υποβάλλει, χωρίς να επιβάλλει, σεβασμό και εμπιστοσύνη. Είναι το γνήσιο φερέφωνο του Θεού.
26 Νοεμβρίου 998 μ.Χ. Εδώ τερματίζεται η γήινη πορεία του. Νουθετεί, ευλογεί τους παρευρισκομένους και απέρχεται στα υπέρλαμπρα Σκηνώματα τ’ Ουρανού για να χαίρεται ατελεύτητα και ν’ απολαμβάνει αναφαίρετα αγαθά, που η αγάπη του Θεού ετοίμασε. Εκεί ζει αιώνια στην παρουσία του Κυρίου κι ευφραίνεται άληκτα.
Η Σπάρτη τιμά τον πολιούχο της Όσιο στις 26 Νοεμβρίου και όλοι οι Χριστιανοί και οι Ευβοείς, που τον έζησαν, δέχονται τις θαυματουργικές του ενέργειες και τις αδιάκοπες ένθερμες πρεσβείες του.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Των Ποντίων γόνος πανευκλεής, της Σπάρτης εδείχθης πολιούχος ο ένθερμος. Κήρυξ μετανοίας, φωταγωγός του Έθνους, Ορθοδοξίας μύστης, ΝΙΚΟΝ ανέλαμψας.-














Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Α Γ Ι Α Α Ι Κ Α Τ Ε Ρ Ι Ν Η.

25/11 Α Γ. Α Ι ΚΑ Τ Ε Ρ Ι Ν Η

«Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου». Οι Άγιοι, φωτεινά παραδείγματα για μίμηση. Η ζωή τους δαπανάται στην άσκηση και στη θυσία, στη φιλανθρωπία και στην ιεραποστολή, στην οικογένεια και στην κοινωνία, στο Μοναστήρι και στην έρημο. Τα έργα τους, αλάθητα ορόσημα πορείας. Το φρόνημά τους, εγερτήριο σάλπισμα. Οι αποφάσεις τους, παντοτινά επίκαιρες.
Τιμάμε τον Άγιο, όταν είμαστε αποφασισμένοι να τον μιμηθούμε, να εγκολπωθούμε το πιστεύω του, να βιώσουμε τη ζωή του, να ενστερνισθούμε τις αποφάσεις του. Αυτά ζητά απ' όλους μας η πρωταθλήτρια του στίβου ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.
Η Αλεξάνδρεια είναι η πατρίδα της. Κατάγεται από πλούσια, περιφανή, ειδωλολατρική οικογένεια. Μορφώνεται άριστα. Ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης κατακτούν τη σκέψη της. Είναι μία αξιοζήλευτη νέα. Πολύ πλούσια, πολύ ωραία, πολύ σοφή. Ασύγκριτη σ' όλα. Συνειδητοποιεί τα προσόντα της κι απορρίπτει τις προτάσεις γάμου. Μόνο ανώτερό της δέχεται, για σύζυγο, δηλώνει επίσημα και κατηγορηματικά. Οι γονείς ματαιοπονούν. Απελπίζονται και τη στέλνουν σε ασκητή φιλόσοφο για πολύτιμες συμβουλές. Ο ασκητής της υποδεικνύει ένα νέο, μοναδικό κι ανεπανάληπτο, ανυπέρβλητο κι ασύγκριτο. Η Αικατερίνη αδημονεί να τον γνωρίσει. Εκτελεί απαρέγκλιτα την υπόδειξή του ασκητή. Με την εικόνα της Θεοτόκου στα χέρια ικετεύει να της φανέρωσει το υιό της. Παρουσιάζεται, λοιπόν, στον ύπνο της η Παναγία Βρεφοκρατούσα, με το πρόσωπο του Χριστού απεστραμμένο από την Αικατερίνη. Και διευκρινίζει την απέχθειά του και διατυπώνει την προτροπή, να υπακούσει στις συμβουλές του ασκητή. Συγκλονισμένη η Αικατερίνη διηγείται το όραμα στον σεβάσμιο Γέροντα. Την κατηχεί και την βαπτίζει. Τότε βλέπει πάλι την Παναγία με το Χριστό να την ατενίζει γλυκύτατα και να της δωρίζει δακτύλιο αρραβώνα. Από την ώρα εκείνη η Αικατερίνη εμφορείται από φλογερό Θείο έρωτα. Ανήκει στο Χριστό. Είναι δική Του. Διατίθεται στην υπηρεσία Εκείνου. Διδάσκει και συμβουλεύει, διεγείρει και μεταστρέφει.
Ο άρχοντας της Αλεξανδρείας την καλεί να μονομαχήσει με 150 σοφούς. Με ακαταμάχητα επιχειρήματα τους αφήνει άναυδους. Ομολογούν την ήττα τους και προσέρχονται στο Χριστό. Διακηρύττουν την πίστη τους και γίνονται Μάρτυρες. Η Αγία συλλαμβάνεται, βασανίζεται και φυλακίζεται. Εκεί την επισκέπτεται κρυφά η Αυγούστα, με τον στρατηλάτη Πορφυρίωνα και 200 στρατιώτες. Ακούνε για το Χριστό, θαυμάζουν το Χριστό, πιστεύουν στο Χριστό και πεθαίνουν για το Χριστό.
Η Αγία είναι υπεύθυνη. Δένεται σε τροχό με κοφτερά μαχαίρια. Αλλά ο Κύριος την ελευθερώνει, τα δε μαχαίρια διασκορπίζονται και σφάζουν τους απίστους. Η Αγία προσεύχεται. Ο λαός θαυμάζει. Ο άρχοντας ωρύεται. Και οι δήμιοι την αποκεφαλίζουν.
Το σεπτό της σκήνωμα μεταφέρουν Άγιοι Άγγελοι στο Όρος Σινά. Η ψυχή της ζει πανευφρόσυνα στον Ουράνιο Νυμφώνα.
Είναι η Μεγαλομάρτυς Α Γ Ι Α Α Ι Κ Α Τ Ε Ρ Ι Ν Η.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. (Το συνάναρχον Λόγον.)
Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν, ότι έφιμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασεβών, του Πνεύματος τη μαχαίρα· και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον
Νύμφη του Σωτήρος πανευκλεής, αίγλη παρθενίας, και σοφίας τη καλλονή, και Μαρτύρων άθλοις, λαμπρώς πεποικιλμένη, Αικατερίνα ώφθης, ως καλλιπάρθενος.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Α Γ Ι Α Κ Ι Κ Ι Λ Ι Α.


22/11. Η ΑΓΙΑ ΚΙΚΙΛΙΑ

Οι χριστιανοί, οι αληθινοί χριστιανοί, είναι αγωνιστές ακατάβλητοι, ένθερμοι στρατιώτες, φλογερά παλληκάρια, Ιησού του Ναζωραίου.
Μάχονται για πίστη και αγάπη, ελευθερία και δικαιοσύνη, εγκράτεια και αγνότητα. Πολεμούν, να κρατήσουν άσπιλα σώμα και ψυχή. Μοχθούν για ψυχική καλλιέργεια, για πνευματικό ανέβασμα. Αγωνίζονται να κερδίσουν την Αιωνιότητα.
Τέτοια αγωνιστική μορφή είναι η Α Γ Ι Α Κ Ι Κ Ι Λ Ι Α.
Δίνει τη μάχη της αγνότητας μέσα στο γάμο και κερδίζει ψυχές για το Χριστό. Γέννημα και θρέμμα Ρωμαία, από γονείς επιφανείς, αλλά ειδωλολάτρες. Η Κικιλία όμως δείχνει ξεχωριστή θρησκευτικότητα. Απεχθάνεται τα είδωλα και παραδέχεται το Χριστό. Ζει με νηστεία και προσευχή, ελεημοσύνη κι εγκράτεια. Οι γονείς την παντρεύουν με τον πλούσιο ειδωλολάτρη Βαλλεριανό.
Η Κικιλία πιστεύει ακράδαντα, ότι η Θεία Χάρη θα τον μεταστρέψει. Γι’ αυτό και δέχεται το γάμο.
Στο νυφικό θάλαμο δίνει την πρώτη ειρηνική μάχη. Εξηγεί στο Βαλλεριανό, για τον Άγγελο Φύλακα της αγνότητάς της, και προκαλεί την περιέργειά του να τον γνωρίσει. Η γνωριμία είναι δυνατή, αν προηγηθεί το Βάπτισμα. Ο Βαλλεριανός δέχεται και επισκέπτεται τον Αρχιεπίσκοπο Ουρβανό. Εκεί γίνεται αυτόπτης μάρτυς οράματος. Ένας λαμπροφόρος γέροντας του προτείνει το ανάγνωσμα: Ο Βαλλεριανός «Ένας είναι ο αληθινός Θεός. Μία η πίστη των Χριστιανών. Ένα το άγιο Βάπτισμα». έντρομος ομολογεί πίστη στον Τριαδικό Θεό και βαπτίζεται.
Πανευτυχής επιστρέφει στο σπίτι και συναντά την Κικιλία να συνομιλεί με Άγγελο. Ήταν ο κομιστής δύο αμαράντινων στεφανιών του πιστού ζευγαριού. Ο Βαλλεριανός εμβρόντητος μπροστά στο εξαίσιο θέαμα παίρνει την υπόσχεση ότι θα εκπληρωθεί κάθε του επιθυμία. Τη στιγμή εκείνη ποθεί κι ο αδελφός του να γνωρίσει το σωτήριο Φως. Και πράγματι ο Τιβούρτιος καταφθάνει, γίνεται μάρτυς της ουράνιας ευωδίας, κατηχείται και βαπτίζεται Χριστιανός.
Η Κικιλΐα ευχαριστεί τον Κύριο για την μεταστροφή δυό φανατικών ειδωλολατρών. Βαλλεριανός και Τιβούρτιος ζουν την ευφροσύνη της πρώτης Υψηλής Γνωριμίας. Εϊναι πλέον στη διάθεση του Χριστού. Βρίσκονται στις επάλξεις. Κηρύττουν και βοηθούν, στηρίζουν και θάβουν λείψανα Χριστιανών.
Η δραστηριότητα τους γίνεται γρήγορα γνωστή.Συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, ομολογούν θαρραλέα και αποκεφαλίζονται. Άγγελοι παραλαμβάνουν τις ψυχές τους.
Οι αυτόπτες μάρτυρες του θεάματος πιστεύουν και βαπτίζονται.
Σε λίγο δίνει τη μαρτυρία της και η Κικιλία. Φυλακίζεται, αλλά στέκεται αλύγιστη, αγέρωχη. Η στάση της προκαλεί το θαυμασμό. Το γενναίο της φρόνημα σαγηνεύει και οδηγεί τετρακόσιες ψυχές κοντά στο Χριστό. Οι εχθροί της μαίνονται. Τη βασανίζουν ανελέητα. Μένει σε βραστό νερό ανέγγιχτη. Κτυπιέται θανάσιμα, αλλά η παρρησία της στο Θεό είναι μεγάλη, γιατί μεγάλη είναι και η προσφορά της. Ζητεί να παραμείνει στη ζωή, για να γίνει το σπίτι της Εκκλησία και να κηρύξει Ιησούν Εσταυρωμένον. Και το θαύμα γίνεται. Ζει και προσεύχεται. Τρεις μέρες κηρύττει στο κατάπληκτο πλήθος και σημειώνονται επιστροφές. Εγκαινιάζει ο Αρχιεπίσκοπος Ουρβανός το σπίτι της Εκκλησία. Η Αγία νουθετεί τους παρευρισκομένους και παραδίδει την ψυχή της στο Νυμφίο της.
Είναι η νικήτρια στη μάχη της αγνότητας,η φλογερή ιεραπόστολος,ηΑγία Κικιλία. -

Η αφροσύνη της ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.

ΚΥΡ. Θ. ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιβ. , 16 – 21 )

Η αφροσύνη της ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.


΄΄Άφρον· ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· ά δε ητοίμασας τίνι έσται;΄΄( Λουκ. ιβ΄ , 21 ).
Τα υλικά αγαθά είναι δώρα του Θεού στον άνθρωπο, για την επιβίωση και ανάπαυσή του. Προσφέρονται τα αγαθά από την Θεϊκή καρδιά για χρήση.
Ο άνθρωπος όμως πολλάκις φθάνει στην κατάχρηση.
Ο εγωκεντρισμός τον οδηγεί στη φιλαυτία.
Η φιλαυτία εκφράζεται ως φιλαργυρία.
Η φιλαργυρία εκδηλώνεται ως πλεονεξία. Το πάθος της πλεονεξίας καθιστά τον άνθρωπο είλωτα. Συσσωρεύει, εναγώνια, αγαθά, ως ασφάλεια ζωής. Η αιώνια όμως ασφάλιση μένει ακάλυπτη, γιατί εκεί χρειάζονται ένσημα αγάπης, τα οποία δυστυχώς δεν διαθέτει ο πλεονέκτης άνθρωπος.
Τοιουτοτρόπως ο πλούσιος αναδεικνύεται άφρονας. Η αφροσύνη του οφείλεται :
Α΄ ) Στη λησμοσύνη του Θεού, πρωταρχικά.
Δεν πιστεύει στον Θεό.
Δεν ζει στην παρουσία Του.
Δεν υπολογίζει στη βοήθειά Του.
Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στα αγαθά του.
Υπερτιμά τις δυνάμεις του.
Παραβλέπει τις δωρεές του Θεού.
Κινείται στην υλιστική τροχιά.
Β΄ ) Στη λησμοσύνη του συνανθρώπου.
Η δυστυχία του «πλησίον» τον αφήνει αδιάφορο. Η ιδιοτέλεια σ’ όλο της το μεγαλείο!
Ἄπληστος, σκληρός, ανάλγητος, διέρχεται μέσα στην κοινωνία.
Η αφθονία των αγαθών επέφερε την παγωνιά στην καρδιά.
Ο χρυσός αντικατέστησε τον Χριστό.
Γ΄ ) Στη λησμοσύνη και του ίδιου του εαυτού του.
Ο άνθρωπος έχει και υπόσταση πνευματική. Έχει ψυχή αθάνατη.
Η υλοφροσύνη όμως υποκλέπτει και επισκιάζει καθολικά την πραγματικότητα.
Ο θάνατος είναι αναπόφευκτα υπαρκτός. Η εμφάνισή του στο χρόνο παραμένει άγνωστη, αλλά και αιφνίδια.
Ο παραλογισμός της πλεονεξίας οδηγεί σε αδιέξοδα. Η ματαιότητα του κόσμου τούτου διαφεύγει της προσοχής.
Η αφροσύνη της κατάχρησης του πλούτου καταλήγει στην απώλεια της αιώνιας μακαριότητας.
Ας το αναλογισθούμε και ας το προσέξουμε.-




Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Η Α Γ Α Π Η προς τον ΄΄ΠΛΗΣΙΟΝ΄΄.

ΚΥΡ. Η. ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. ι΄ , 25 – 37 )

Η Α Γ Α Π Η προς τον ΠΛΗΣΙΟΝ.


΄΄Πορεύου και συ ποίει ομοίως.΄΄( Λουκ. ι΄ , 37 ), είναι το επισφράγισμα του Κυρίου στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Είναι η επιταγή του Κυρίου προς τον νομικό, να μιμηθεί τον Σαμαρείτη, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Η μιμητική κίνησή του προϋπόθεση για τη μετοχή στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και απαντητική λύση στον όρο «πλησίον».
«Πορεύου και συ ποίει ομοίως».Προσκλητήρια εντολή για κάθε άνθρωπο.
Η αγάπη προς τον «πλησίον» χρέος κάθε ανθρώπου.
Μία αγάπη των έργων και όχι των λόγων, της πράξης και όχι της θεωρίας.
Μία αγάπη έμπρακτη, στον πτωχό, στον πεινασμένο, στον διψασμένο, στον γυμνό, στον φυλακισμένο, στον άρρωστο, στον ξένο.
«Τεκνία, μη αγαπώμεν λόγω, μηδέ γλώσση, αλλ’ εν έργω και αληθεία», προτρέπει ο Ευαγγελιστής της αγάπης, Ιωάννης.
Οφείλομε στον «πλησίον» μία αγάπη, που εκδηλώνεται άμεσα, που αναζητεί τον αναξιοπαθούντα, που ανακαλύπτει τον πληγωμένο.
Χρεωστούμέ μία αγάπη αποτελεσματική, καθολική, ολοκληρωτική, μία αγάπη, που εξαντλεί τις δυνατότητές μας.
Η αγαπητική μας δραστηριοποίηση απαιτεί την αφοβία. Θαρραλέα, ανυπολόγιστα να κινούμαστε. Τις ειρωνείες να προσπερνούμε. Στις επικρίσεις να κωφεύουμε. Τη δήλωση του Αγ. Ιωάννη Θεολόγου: «…η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον.»( Α΄ Ιωαν. δ΄ , 18 ), να ενθυμούμαστε.
Η αγάπη μας να είναι ειλικρινής, ανιδιοτελής, αφανής, απηλλαγμένη από τη φιλαυτία και τη ματαιοδοξία.
Η α γ ά π η μας προς τον «πλησίον», ως ανταύγεια της αγάπης προς τον Θεό, απαιτείται να είναι ιχνηλατημένη Θεανθρωπικά.
Η αυτοθυσιαστική αγάπη του Ιησού, να είναι πρότυπο στις αγαπητικές μας εκδηλώσεις.
Η σωτηρία μας περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του « πλησίον ».
Ας μην το ξεχνούμε.-












ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.

13/11 ΑΓ. Ι Ω Α Ν Ν Η Σ ο Χρυσόστομος.

347 μ.Χ. και στην Αντιόχεια γεννιέται από τον στρατηγό Σεκούνδο και τήν Ανθούσα ο Ι Ω Α Ν Ν Η Σ. Ο πατέρας του εκδημεί. Η μητέρα του θέτει τον ακρογωνιαίο λίθο στο πνευματικό του οικοδόμημα. Μορφώνεται πολύπλευρα στην Αντιόχεια και στην Αθήνα. Η έρημος όμως τον προσκαλεί και εκεί συγκροτείται η πνευματική του υπόσταση. Με την προσευχή, τη μελέτη και την άσκηση επιτυγχάνει τήν κάθαρση της καρδιάς και το φωτισμό του νου για να καταλήξει στη θέωση.
Στην Αντιόχεια χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος. Το 397 μ.Χ. αναδεικνύεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Από τη θέση αυτή αποκαλύπτεται ο πολύφωτος αστέρας. Πολυταλαντούχος, ρήτορας δεινός, χρυσορρήμων, σαγηνεύει τα πλήθη. Αριστος ερμηνευτής της Αγ. Γραφής καθοδηγεί αλάθητα. Αδυσώπητος ελεγκτής της παρανομίας φθάνει και στην αυτοκράτειρα Ευδοξία. Εξορίζεται τρεις φορές, αλλά παραμένει αλύγιστος.
Βρίσκεται στην Κουκουσό της Αρμενίας, όταν οι ταλαιπωρίες κάμπτουν το σώμα.
407 μ.Χ. Ο Αγωνιστής εκδημεί.
Ι Ω Α Ν Ν Η Σ! Στύλος Ορθοδοξίας, σάλπιγγα η πολύφθογγη, καύχημα Πατέρων, αγλάϊσμα πιστών.-

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ο στρατιωτικός.


11/11 ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ο στρατιωτικός

«…μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω …» (Ρωμ. ιβ΄ ,2) είναι η Παύλεια προτροπή και συμβουλή προς Ρωμαίους και κατ’ επέκταση προς κάθε Χριστιανό, κάθε εποχής.
Ο συσχηματισμός προς τις αντιλήψεις του κόσμου, ο συμβιβασμός προς τις απαιτήσεις των καιρών είναι μία υποχώρηση, είναι μία ήττα.
Κι ο Χριστιανός πρωτοπόρος μιας νέας ζωής «εν Χριστώ» δεν είναι δυνατόν και να είναι ουραγός μιας λαθεμένης πορείας.
Ζώντας στο άπλετο φως του Χριστού είναι αδιανόητη η συμμετοχή στις εκδηλώσεις του σκότους.
Κρατώντας τη διαυγή αλήθεια του Ευαγγελίου είναι απαράδεκτη η παραδοχή του κοσμικού ψεύδους.
«…μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω», είναι το μήνυμα του Απ. Παύλου και βρίσκει την απόλυτη έκφρασή του στην αδιάβλητη ζωή Αγίων και Αγωνιστών της πίστεως.
Και να, μπροστά μας ένας άτεγκτος στρατιώτης Χριστού, ο Άγιος Μηνάς, ο στρατιωτικός, που τιμάμε στις 11 Νοεμβρίου.
Μία μορφή ηρωική. Μία ύπαρξη γενναία. Μία προσωπικότητα αγωνιστική. Μία φυσιογνωμία δυναμική. Μία παρουσία ανένδοτη. Μία ψυχή ασυμβίβαστη. Μία μαρτυρία Χριστού ζωντανή.
Ο Άγιος Μηνάς υπέρμαχος αγωνιστής του καλού, ακαταμάχητος υπερασπιστής της αλήθειας, ανυποχώρητος μαχητής του δικαίου, γνήσιος στρατιώτης Ιησού.
Πατρίδα του είναι η Αίγυπτος. Ζει τον 3ο μ.Χ. αιώνα, στους χρόνους των Βασιλέων Μαξιμιανού και Διοκλητιανού. Οι γονείς του είναι ειδωλολάτρες. Τα χρόνια της εφηβείας στέκονται σταθμός στη ζωή του. Η γνωριμία του με τον Κύριο σφραγίζει ανεξίτηλα την πορεία του. Η κατάταξή του στο εθελοντικό στράτευμα του Ιησού αυθόρμητη. Παράλληλα ανήκει και στο στρατό του γήινου Βασιλιά. Είναι στρατιωτικός το επάγγελμα. Τα προσόντα του αξιόλογα, η προοπτική εξελίξεως λαμπρή. Η σύγκρουση όμως καθηκόντων αναπόφευκτη.
Ο χριστιανός νέος δεν συσχηματίζεται με τον κόσμο, δεν συμβιβάζεται με το ψεύδος, δεν ανέχεται την πλάνη. Ζει το πιστεύω του με συνέπεια και παραμένει συνειδησιακά ελεύθερος, ψυχικά αδιάβρωτος.
Ο πόθος του όμως για αυτοσυγκέντρωση και αφοσίωση στη λατρεία του Θεού άσβεστος. Η στρατιωτική ζωή δεν προσφέρεται για τέτοιες προσβάσεις. Η ερημική ζωή ενδείκνυται για ποθητές αναβάσεις. Κι ο Μηνάς παίρνει τη μεγάλη απόφαση της εγκαταλείψεως της κοινωνικής τύρβης. Το Κοτυάειο όρος της Φρυγίας είναι ο τόπος της αγωνιστικής του εναθλήσεως. Εκεί μόνος με μόνο το Μόνο Θεό επιδίδεται σε πνευματικά αγωνίσματα κι απολαμβάνει ανεπανάληπτες στιγμές. Ασκείται αυστηρά, προσεύχεται θερμά, νηστεύει εξαντλητικά, αποκαθαίρεται εσωτερικά. Οι εσωτερικές διασυνδέσεις του με τον Ουρανό λειτουργούν άριστα. Κι η ενδόμυχη πληροφορία για επιστροφή στην κοινωνία συλλαμβάνεται. Με καρδιά πυρακτωμένη από ένθεο ζήλο, με φρόνημα ακμαίο, με πίστη θερμουργό, με μαχητικότητα έντονη, με παλμό απαράμιλλο, με απόφαση αταλάντευτη παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Έρχεται η στιγμή της αναμετρήσεως με το σκοτάδι και τη φαυλότητα. Πλησιάζει η ώρα της παρρησιακής ομολογίας.
Βρίσκεται σε πανηγυρική συγκέντρωση ειδωλολατρών και προβαίνει σε βαρυσήμαντες δηλώσεις υπέρ του αληθινού Θεού, σε δριμύτατο έλεγχο του ψεύδους των ειδώλων, σε ένθερμες προσκλήσεις στην αληθινή πίστη.
Η τόλμη του προκλητική, η καταδίκη του μυριόστομη κι η σύλληψη άμεση. Ο δικαστής Πύρρος αναλαμβάνει την εκδίκαση της υποθέσεως με αλλεπάλληλα ερωτήματα.
Ο Μηνάς απτόητος και θαρραλέος παραμένει εδραίος στην πίστη, υπέρμαχος της αλήθειας, στηλιτευτής της αδικίας. Υπερασπίζεται με πάθος το δίκαιο, διακηρύττει με φλόγα τη Θεότητα του Χριστού, ως μόνη αληθινή, διασαλπίζει περίτρανα το αμετάκλητο του πιστεύω του.
Ο δικαστής κατάπληκτος από την ευτολμία του Μηνά προβαίνει σε μία ύστατη προσπάθεια διαφυγής του θανάτου. Ο αφοσιωμένος όμως λάτρης του Χριστού παραμένει για πάντα δέσμιος της αγάπης Του κι απορρίπτει τελεσίδικα δελεαστικές προτάσεις.
Η απόφαση εκδίδεται καταδικαστική. Τα μαρτύρια επακολουθούν φρικιαστικά. Η σάρκα κατασχίζεται με σιδερένιους όνυχες. Οι πληγές προστρίβονται με τρίχινους σάκκους. Το σώμα κατακαίεται και χτυπάται με ακανθωτούς ράβδους. Το αίμα ακατάσχετο. Οι πόνοι αφόρητοι. Η ψυχή όρθια. Το ηθικό ακμαίο. Οι ύμνοι στα χείλη. Η καρτερία θαυμαστή. Κι η σπάθη του δημίου τερματίζει την επίγεια ζωή του Μάρτυρα κι ανοίγει διάπλατα την πόρτα της Αιωνιότητας.
Ο Άγιος Μηνάς τροπαιούχος εισέρχεται στις αιώνιες Μονές του Θεού για ν’ απολαμβάνει άληκτα την ανυπέρβλητη θέα του Προσώπου Του.
Από εκεί, από τη χώρα του αϊδίου Φωτός, παρακολουθεί τους αγωνιστές της στρατευομένης Εκκλησίας, πρεσβεύει ακατάπαυστα προς τον Κύριο και στέλνει δαψιλή τη θαυματουργική του χάρη στους έχοντας ανάγκη, προς δόξα του Τριαδικού Θεού.
Ο λαός μας αναγνωρίζει την παρρησία του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Μηνά στον Θεό, δοκιμάζει τις εκδηλώσεις της αγάπης του στον άνθρωπο, σεμνύνεται την πανίερη μνήμη του και δοξολογεί τον Δοτήρα Κύριο και Θεό μας.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Μεγαλομαρτύρων η χαρμονή, ΜΗΝΑ θεοφόρε και Αιγύπτου σεμνός βλαστός. Αθλητής γενναίος, μαρτυρικού του στίβου, και λάτρης του Κυρίου, εδείχθης όλβιε.-

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

ΟΣΙΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ.

9/11. ΟΣΙΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ η ερημίτις.

Την ομήγυρη των Οσίων απαρτίζουν φλεγόμενες καρδιές, πάλλευκες ψυχές, θεούμενες υπάρξεις. Μορφές αγωνιστικές, ψυχές ηρωϊκές, συναριθμούνται στο χορό των Οσίων. Πρόσωπα με διάθεση μαρτυρική, φρόνημα ταπεινό, οι υποψήφιοι Άγγελοι. Ανένδοτοι αγωνιστές, εκούσιοι Μάρτυρες, οδεύουν προς τη θέωση. Μεταμορφώνουν το «κατ’ εικόνα» σε «καθ’ ομοίωσιν». Είναι οι εκλεκτοί του Θεού, οι Φίλοι του Ιησού, οι επιποθούντες τον Παράδεισο. Είναι εκείνοι, που «αγάπησαν πολύ» Αυτόν, που τους πρωτοαγάπησε πολύ. Είναι τα Λ.Ο.Κ. της Ορθοδοξίας. Οι αλπινιστές των κορυφών της αρετής. Είναι οι επίγειοι Άγγελοι. Οι μελλοντικοί Ουράνιοι Άγγελοι.
Ανάμεσά τους το βλάστημα της Λέσβου, το καύχημα της Πάρου, το θησαύρισμα της Ικαρίας. Η Οσία ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ.
Ας εντρυφήσουμε, λοιπόν, στον βίο της, όπως μας τον παρέδωσε αξιόπιστα ο Αγ. Συμεών ο Μεταφραστής και τον εξιστόρησε προσωπικά η Οσία.
Γεννιέται στη Μήθυμνα της Λέσβου από γονείς ευσεβείς. Δέχεται τον σπόρο της πίστεως και αγαπάει τον Θεό. Πολύ νωρίς οι γονείς της μετατίθενται στην Ουράνια Πατρίδα. Οι συγγενείς της αναλαμβάνουν τη διατροφή της και η Παναγία την προστασία της. Η αγάπη στον Θεό κατακαίει την καρδιά της και η πίστη δονεί το είναι της. Αποφασίζει εκούσια ν’ αφιερωθεί στον Χριστό. Γίνεται Μοναχή με το όνομα ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ. Σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών επισκέπτεται την έγγαμη αδελφή της. Εκείνη τη νύχτα έρχονται πειρατές από την Κρήτη, λεηλατούν σπίτια και αιχμαλωτίζουν κοπέλες. Ανάμεσά τους και η Θεοκτίστη. Με τα καράβια τους τις μεταφέρουν στην Πάρο (σε σκλαβοπάζαρα). Ο Θεός βοηθεί και η Θεοκτίστη δραπετεύει καταφεύγοντας σ’ ένα δάσος. Με ρούχα σχισμένα, με πόδια ματωμένα, κατάκοπη και τρομαγμένη διανυκτερεύει εκεί. Το πρωί αντικρίζει τα πειρατικά καράβια ανοιγμένα στο πέλαγος. Η χαρά απερίγραπτη. Η δοξολογία της στον Θεό θερμή.
Κατευθύνεται τώρα στην έρημο. Τριάντα πέντε χρόνια ζει εκεί. Τροφή της ο λόγος του Θεού, χόρτα και λούπινα. Τα ρούχα της σχίζονται. Το σώμα της σκελετώνεται. Η ψυχή της εξαγνίζεται. Η μορφή της εξαϋλώνεται. Η προσευχή και η νηστεία, η αγρυπνία και η κακοπάθεια δρουν παθοκτόνα. Η αδιάλειπτη επικοινωνία με τον Θεό κρατά τον νου σε εγρήγορση. Το σώμα υποτάσσεται στο πνεύμα. Η ψυχή θεώνεται.
Κι όταν το τέλος της επίγειας πορείας της πλησιάζει, αξιώνεται να λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, το λυτήριο των αμαρτιών. Ένας Ευβοέας κυνηγός τη συναντά κι εκπληρώνει τη διακαή επιθυμία της, μεταφέροντας Σώμα και Αίμα Χριστού. Σύσσωμη και σύναιμη Χριστού ψελλίζει: «Νυν απολύεις τη δούλη Σου Δέσποτα… Τώρα, ας γίνει ό,τι είναι το θέλημά Σου».
Και ο κυνηγός, αφού εκπληρώνει την αποστολή του φεύγει για το κυνήγι. Μετά από μερικές μέρες και με το τέλος του κυνηγιού επιθυμεί να συναντήσει την Οσία, για ευλογία. Βρίσκεται τώρα μπροστά στο λείψανό της. Το ασπάζεται τιμητικά και παίρνει το ένα χέρι της για φυλαχτό. Η Οσία όμως διαφωνεί και ακινητοποιεί το καράβι επιστροφής του κυνηγού. Έμφοβος επιστρέφει το τεμάχιο του ιερού λειψάνου και το καράβι αναχωρεί ολοταχώς για την Εύβοια. Τότε ανακοινώνει το συμβάν στους συντρόφους κι επιστρέφουν στην Πάρο για προσκύνηση της Οσίας.
9 Νοεμβρίου 885 μ.Χ. Η Οσία Θεοκτίστη εισέρχεται στην Ουράνια παστάδα για μία ατελεύτητη ευφροσύνη. Το ιερό της λείψανο πολύτιμος θησαυρός της Ικαρίας, γιατί εκεί βρίσκεται, σκορπίζει θαυματουργική χάρη και οι πρεσβείες της επισκιάζουν τους πιστούς.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Χαίροις ο της Λέσβου γόνος σεπτός, βλάστημα της Πάρου, Ικαρίας ο θησαυρός. Χαίροις ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ, Ασκητριών το κλέος, Οσίων η τερπνότης, χαίροις τρισένδοξε.-

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

9/11 Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι...» (Ματθ. ε΄ 48), είναι το προτρεπτικό μήνυμα, που απευθύνει ο Κύριος στους δικούς Του. Τους προσκαλεί σε μια σωτήρια πορεία, για την τελειότητα. Η τελειότητα στόχος κάθε Χριστιανού, σκοπός κάθε ανθρώπου. Η αγιότητα, επίτευγμα των εκλεκτών.
Άγιοι, δεν είναι μόνο οι προγενέστεροί μας, αλλά και σύγχρονοι αδελφοί μας. Στον αιώνα μας, έχομε τον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ.
Έναν αθλητή στο στίβο των αρετών. Ένα διαπρύσιο κήρυκα της Ευαγγελικής Αλήθειας. Έναν γνήσιο εραστή του Ιησού. Ένα Θεοφόρο Ιεράρχη της Εκκλησίας μας.
Πατρίδα του, η Σηλυβρία της Θράκης. Γεννιέται, το 1846, από γονείς ευσεβείς. Βαπτίζεται Αναστάσιος. Γαλουχείται με τα νάματα της πίστεως. Δεκατεσσάρων χρονών αναχωρεί, για την Κωνσταντινούπολη Επιδίδεται με ζήλο στη μάθηση, ενώ συγχρόνως, εργάζεται, σαν εμποροϋπάλληλος.
Φροντίζει με επιμέλεια, την ψυχική του καλλιέργεια. Προσεύχεται αδιαλείπτως και μελετά πυρετωδώς τα Πατερικά συγγράμματα. Παρακολουθεί, με κατάνυξη, τις ιερές ακολουθίες και πυρπολείται η καρδιά του από Θεία αγάπη.
Είκοσι χρονών μεταβαίνει στη Χίο και διορίζεται Δάσκαλος. Διδάσκει με ζέση, μικρούς και μεγάλους. Οι συχνές επισκέψεις, στην Ιερά Μονή Αγίων Πατέρων, αναζωπυρώνουν τη φλόγα, για ολοκληρωτική αφιερωση. Μυείται, στην υψηλή θεωρία της Μοναχικής Πολιτείας και κείρεται Μοναχός, στη Νέα Μονή. Τον επόμενο χρόνο, χειροτονείται Διάκονος και μετονομάζεται: Νεκτάριος.
Η έφεση για μάθηση ένθερμη. Ο πόθος για Θεολογικές σπουδές, διακαής. Κι ο Ιωάννης Χωρέμης, πλούσιος, ευσεβής, αναλαμβάνει τα έξοδα σπουδών.
Τελειώνει τις Γυμνασιακές σπουδές κι ο στοργικός κηδεμόνας εκδημεί προς Κύριον. Καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια. Ζητεί τη συμπαράσταση του Πατριάρχη Σωφρονίου. Βρίσκει κατανόηση κι αμέριστη προστασία. Εγγράφεται στη Θεολογική Σχολή Αθηνών κι αποφοιτεί αριστούχος. Επανέρχεται στην Αλεξάνδρεια και χειροτονείται ιερέας.
Υπόδειγμα πραότητας, ταπεινώσεως κι ευλάβειας. Κηρύττει, με απαράμιλλο ζήλο.
Μετά ένα χρόνο πλούσιας δραστηριότητας, χειροτονείται Αρχιερέας Πενταπόλεως. Με βαθειά ταπείνωση, δέχεται το αξίωμα. Ακτινοβολεί το παράδειγμά του. Γίνεται στόχος φθονερών. Συκοφαντείται, αλλά τ' αντιμετωπίζει με περίσσια υπομονή και καρτερία.
Εκδιώκεται και φεύγει από την Αλεξάνδρεια, με πολλή πικρία. Φθάνει στην Αθήνα και διορίζεται Ιεροκήρυκας στην Εύβοια κι αργότερα στη Φθιώτιδα. Εργάζεται, ακατάπαυστα, για την εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού. Αργότερα τοποθετείται Δ/ντης στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Προσεύχεται και μελετά, συγγράφει και διδάσκει, ενθαρρύνει και καθοδηγεί, στοργικά. Απλά κι αθόρυβα, εργάζεται, για τη δόξα του Θεού.
Του προτείνουν τον Πατριαρχικό Θρόνο Αλεξανδρείας, αλλά αρνείται. Ποθεί, να ζήσει την αγγελική πολιτεία και ιδρύει Μοναστήρι στην Αίγινα. Με την πεφωτισμένη ηγεσία του, γίνεται τηλαυγής φάρος, φυτώριο ενάρετων ψυχών. Ασκητικός, λιτότατος, ανεξίκακος, φιλάνθρωπος, ταπεινός, γίνεται δοχείο Θείων Χαρισμάτων και θαυματουργεί.
Το 1920 αρρωσταίνει και παραδίδει την ψυχή του στον Ιησού, μετά από μία πολυκύμαντη πορεία στη γη, για ν' απολαμβάνει, αιώνια, την αναφαίρετη Ουράνια ευφροσύνη.-

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ε Ι Ρ Η Ν Η ! Αγαθό πολύτιμο.

ΚΥΡ. Ζ΄ ΛΟΥΚΑ. ( Λουκ. η΄ , 41 – 56 )

ΕΙΡΗΝΗ ! Αγαθό πολύτιμο.


<<Πορεύου εις ειρήνην.>>(Λουκ. η΄, 49).Ε Ι Ρ Η Ν Η ! Την ειρήνη εξυμνούν οι άνθρωποι, την ειρήνη επιζητούν, την ειρήνη ποθούν και αυτήν επιδιώκουν. Και όμως ειρήνη δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Εστίες πολέμουπάντοτε υπάρχουν και η υφήλιος συνταράσσεται. Οι οικογένειες διαλύονται. Οι κοινωνίες αντιμάχονται ιδιοτελικά. Οι άνθρωποι είναι ανειρήνευτοι.
Ο Κύριος προτρέπει ειρηνικά : «Πορεύου εις ειρήνην!» και μακαρίζει τους ειρηνοποιούς. Ο ίδιος προσωπικά έγινε ο φορέας της ειρήνης στη γη, εφ’ όσον Εκείνος είναι ο Αρχηγός της ειρήνης και εν τούτοις την ειρήνη δεν ιδιοποιηθήκαμε, αλλά παραμένουμε διαρκείς αναζητητές.
Η ειρήνη δώρο του Θεού, καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος, που βιώνει την καταλλαγή με τον Θεό, ειρηνεύει εσωτερικά και εκφράζεται αγαπητικά εξωτερικά.
Ειρηνεύουμε εσωτερικά, όταν πιστεύουμε ακράδαντα στον Θεό και τηρούμε απαρέγκλιτα τις εντολές Του. Τότε γινόμαστε Κατοικητήρια Θεού, ο Χριστός εισέρχεται μέσα μας, που είναι η ειρήνη και συνεπώς είμαστε ειρηνικοί.
Η δική μας ειρήνη αντανακλά στους αδελφούς μας και οι διαπροσωπικές σχέσεις μας είναι ειρηνικές, ειρηνοποιές.
Βέβαια, προϋποθετικά απαιτείται έμφλογη από αγάπη καρδιά, που να διαθέτει αυτοθυσιαστική διάθεση, αυταπαρνητική πρόθεση, μακροθυμία, αφιλαυτία και ταπείνωση.
Η ειρήνη δεν είναι κατάσταση εξωτερική, αλλά υπόθεση εσωτερική. Απαιτείται αγώνας απαράμιλλος, για την κάθαρση της καρδιάς, για την τιθάσσευση των λογισμών.
Η επίτευξη της προσωπικής, εσωτερικής ειρήνης θα επιφέρει και την ειρήνη στις διαπροσωπικές σχέσεις και στις σχέσεις των λαών.-




ΣΥΝΑΞΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ :ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ.

8/11.ΣΥΝΑΞΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ:
ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ.

Άγγελοι! Οι μόνιμοι κάτοικοι του Παραδείσου.
Οι διαρκείς Διάκονοι της σωτηρίας του ανθρώπου.
Οι άγρυπνοι φύλακες της σωματικής ακεραιότητας του κάθε ανθρώπου.
Οι απεσταλμένοι της βουλής του Θεού.
Οι φορείς χαρμοσύνων μηνυμάτων, αλλά και προειδοποιητικών αφυπνίσεων.
Οι αέναοι ψαλμωδοί, οι δορυφορούντες τον Θρόνο του Τριαδικού Θεού.
Μιχαήλ και Γαβριήλ οι Αρχάγγελοι.
Εννέα τάγματα Αγγελικά
δίνουν δυναμικό παρόν στα Ουράνια Σκηνώματα: Αρχάγγελοι, Άγγελοι, Αρχαί, Εξουσίαι, Θρόνοι, Κυριότητες, Σεραφείμ, Χερουβείμ, Δυνάμεις.
Το δέκατο τάγμα πρόκειται να συμπληρωθεί από τους Μοναχούς, που θα βιώσουν θεάρεστα την ισάγγελη πολιτεία.
Οι Άγγελοι, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι πνεύματα λειτουργικά, νοερά, αεικίνητα, αυτεξούσια, αθάνατα, κατά χάρη.
Πολύτιμοι συμπαραστάτες μας.
΄΄Οδηγοί στο αγαθό, προστάτες των ψυχών και των σωμάτων μας, προαγωγοί στη Βασιλεία του κοινού μας Κυρίου΄΄ , κατά τον Αγ. Ιωάννη της Κροστάνδης.
Οι Άγγελοι δεν είναι παντογνώστες, ούτε πανταχού παρόντες.
Είναι ταχύτατοι, αναρίθμητοι, δημιουργήματα του Θεού, από την υπερβολή της εκστατικής αγάπης του Δημιουργού.
Λειτούργημά τους η αέναη δοξολογία του Θεού και η διακονία της σωτηρίας των ανθρώπων.
Οι Άγγελοι, είναι πλασμένοι με προαίρεση, με βούληση ελεύθερη.
Ο Πρωτάγγελος, ο Εωσφόρος, εξέπεσε ακριβώς, γιατί εκούσια επεθύμησε να εξισωθεί ο ίδιος, ως κτίσμα, με τον Κτίστη Θεό και συμπαρέσυρε και άλλους Αγγέλους.
Τότε σημειώθηκε η παρέμβαση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, με τη ρητή προειδοποίηση: ΄΄Στῶμεν καλώς!΄΄ , δηλαδή είναι ανάγκη η υποταγή στον Θεό με ταπείνωση και αγάπη.
Αυτή η σωστική κίνηση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ επέφερε την συγκράτηση των Αγγελικών τάξεων και την συνένωση, την Σύναξη όλων των Ασωμάτων Δυνάμεων.
Αυτό το γεγονός σήμερα εορτάζουμε.-

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΙ : ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ και ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

5/11 ΟΙ ΑΓΙΟΙ: ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ και ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
- ΕΝΑ ΕΞΑΙΣΙΟ ΟΡΑΜΑ -


Το λαμπροφόρο χορό των Μαρτύρων απαρτίζουν μεμονωμένα άτομα, αλλά και ομόζυγα. Ανδρόγυνα ομόφρονα, συντεταγμένα στο ζυγό του Χριστού, δίδουν τη μαρτυρία Του στον κοινωνικό στίβο, ομολογούν σύμψυχα, συμπορεύονται στο Μαρτύριο κι απέρχονται νικητές.
Τέτοιο διαλεκτό ζευγάρι είναι και οι Άγιοι: Γ Α Λ Α Κ Τ Ι Ω Ν και Ε Π Ι Σ Τ Η Μ Η. Ο Γαλακτίων κατάγεται από την Έμεσα της Φοινίκης. Γονείς του είναι ο Κλειτοφών και η Λευκίππη. Πλούσιοι, ευγενείς, σώφρονες, αλλά ειδωλολάτρες. Βασικό τους πρόβλημα η ατεκνία. Αίτημά τους καυτό στους θεούς, αλλ' αναπάντητο. Ο αληθινός όμως Θεός ενεδρεύει.
Ο Μοναχός Ονούφριος διάκονος της σωτηρίας ψυχών. Η επίσκεψή του στο σπίτι της Λευκίππης δίδει την ευκαιρία της γνωριμίας της με τον Κύριο. Καλοπροαίρετη ψυχή, πιστεύει, βαφτίζεται και σ' ελάχιστο χρονικό διάστημα εγκυμονεί. Ο Κλειτοφών μαθαίνει το χαρμόσυνο γεγονός, πληροφορείται το θαυμαστό τρόπο της συλλήψεως, θαυμάζει τα θαυμάσια του Παντοδύναμου Θεού, πιστεύει και βαπτίζεται από τον Ονούφριο.
Η Λευκίππη γεννά ένα χαριτωμένο πανέξυπνο αγόρι, τον Γαλακτίωνα. Σε ηλικία 24 ετών ο Γαλακτίων μένει ορφανός από μητέρα. Ο πατέρας φροντίζει και τον νυμφεύει με ωραία κι ευγενή κόρη την Επιστήμη.
Ο Γαλακτίων κρατά ανέγγιχτη την ειδωλολάτρισσα σύζυγο κι επιτυγχάνει τη μεταστροφή της και τη βάπτισή της. Η Επιστήμη, οκτώ ήμερων Χριστιανή, βλέπει στον ύπνο της ένα πανέμορφο παλάτι και τρεις χορούς: Ανδρών, γυναικών και παρθένων. Ο χορός των παρθένων είναι περίλαμπρος. Ρωτάει για την ταυτότητά τους και πληροφορείται, ότι οι δύο πρώτοι χοροί είναι Μοναχοί κι ο τρίτος όσοι διατηρούν την αγνότητά τους.
Αναφέρει στον άνδρα της το εξαίσιο όραμα κι αποφασίζουν να παραμείνουν αγνοί.
Διαμοιράζουν τον πλούτο τους στους φτωχούς κι αναχωρούν για την έρημο. Φθάνουν στο Πούπλιο του όρους Σινά και συναντούν δώδεκα ερημίτες. Τον μεν Γαλακτίωνα κρατούν στη συνοδία τους, τη δε Επιστήμη στέλνουν σε ασκητήριο τεσσάρων Μοναχών.
Ο Γαλακτίων αγωνίζεται για την επίτευξη της θεώσεως. Νηστεύει αυστηρά. Προσεύχεται αδιάλειπτα. Αγρυπνεί ολονύχτια. Επαγρυπνεί στις αισθήσεις. Εγκρατεύεται τέλεια. Ταπεινώνεται υποδειγματικά. Θανατώνεται καθημερινά για την αγάπη του Νυμφίου Του.
Κι η ώρα του Μαρτυρίου δεν αργεί. Ο Βασιλιάς αποστέλλει στρατιώτες και τον συλλαμβάνουν.Η Επιστήμη το πληροφορείται, ζητεί άδεια και προστρέχει στον ποθητό της δέσμιο για να συναθλήσει. Οι στρατιώτες τη δένουν και συμπορεύονται για την παρρησιακή ομολογία. Διακηρύττουν ομόφωνα την αδιασάλευτη πίστη τους στον Ιησού και δέχονται βάναυσα κτυπήματα. Πληγώνονται, αλλ' αγάλλονται. Οι δήμιοι τυφλώνονται σωματικά, αλλά θεραπεύονται ψυχικά και πιστεύουν στο Χριστό.Καρφώνουν στα νύχια τους μυτερά καλάμια, αλλ' υπομένουν καρτερικά και δοξολογούν το Θεό.Κόβουν χέρια, πόδια και γλώσσες, αλλά υποφέρουν γενναία.
Στις 5 Νοεμβρίου 250 μ.Χ. αποκεφαλίζουν τον 30χρονο Γαλακτίωνα και τη 16χρονη Επιστήμη. Οι ψυχές τους πάλλευκες, άρρηκτα δεμένες, προσέρχονται στον Πλάστη για να λάβουν το στέφανο της νίκης και να εισέλθουν στο Βασίλειο της Δόξας Του.-

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ανισότητα ΠΛΟΥΤΟΥ.

ΚΥΡ. Ε΄ ΛΟΥΚΑ ( Λουκ. ιστ΄ , 19 – 31 )

ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ πλούτου.



΄΄άνθρωπός τις ην πλούσιος ………….πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος…………..»
( Λουκ. ιστ΄ , 19 – 20 ).
Οι σύγχρονες κοινωνίες μαστίζονται από ένα σοβαρώτατο κοινωνικό πρόβλημα, αυτό της ανισότητας.
Η άνιση κατανομή των αγαθών στους ανθρώπους του πλανήτη μας είναι ζήτημα πολυδιάστατο. Η πνευματική του πλευρά είναι κυρίαρχη, ως προς τους τρόπους λύσης του προβλήματος.
Η αλλαγή στην κοινωνική δομή της κοινωνίας, προϋποθέτει ανθρώπους, που έχουν μεταμορφωθεί, Χριστοποιηθεί.
Η οριζόντια διάσταση του ανθρώπου είναι συνάρτηση της κάθετης διάστασης. Οι επικοινωνιακές σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό, ρυθμίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους.
Συνεπώς η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Ο πλούσιος της παραβολής έχει απολέσει την ταυτότητα του προσώπου του, εφ’ όσον έχει αναδείξει σε πρόσωπο τον πλούτο.
Ο πτωχός Λάζαρος, μέσα στην φτώχεια του, παραμένει πρόσωπο.
Η κακή χρήση του πλούτου επέφερε την προσωπική αλλοτρίωση του πλουσίου, αύξησε την σκληροκαρδία, δυνάμωσε την αναλγησία.
Η φτώχεια του Λαζάρου σφυρηλάτησε την υπομονή, διατήρησε το φρόνημα ταπεινό και την ελπίδα άσβεστη.
Η ανισότητα αυτή στη γη προσμετρείται με αντίστροφη ανισότητα στον Ουρανό.
Ο πλούσιος, με την ανελεήμονη βιοτή του, απαύγασμα της ελλιπούς αγάπης, επιλέγει την Κόλαση, δηλ. την θέα της παρουσίας του Θεού, ως Φωτός, που κατακαίει αιώνια και ακατάπαυστα.
Ο πτωχός, με την υπομονή και την ταπείνωση, την πίστη και την ελπίδα, επιλέγει τον Παράδεισο, δηλ. την θέα της παρουσίας του Θεού, ως Φωτός, που ευφραίνει ατελεύτητα και άρρητα.
Και οι δυό γεύονται την αγάπη του Θεού, αλλά με τον τρόπο, που η ελεύθερη βούλησή τους επέλεξε.
Ο άνθρωπος πλάστηκε για την Αιωνιότητα και την ένωσή του με τον Θεό.Η αμαρτία επέφερε τη διάσπαση του ανθρώπου. Η ενανθρώπηση του Χριστού πρόσφερε και πάλι τη δυνατότητα της θέωσης.
Η Εκκλησία, λοιπόν, αναγεννά, μεταμορφώνει τους ανθρώπους και αυτοί οι άνθρωποι – πρόσωπα – μεταμορφώνουν, με ελευθερία, τους κοινωνικούς δεσμούς, λύνουν δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της άνισης κατανομής του πλούτου.
Η αγάπη, τότε, συνέχει τους ανθρώπους, βιώνουν την αδελφοσύνη και επιτυγχάνουν την υπέρβαση των ανισοτήτων.-







ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ ο Γέροντας.

ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ ο Γέροντας.
Ο φωστήρας ο φαεινός.


Την πανστρατιά του Ιησού απαρτίζουν αναρίθμητοι εθελοντές, πιστοί ακόλουθοί Του.Είναι οι αγωνιστές του γήινου στίβου. Είναι οι σκοπευτές της Ουράνιας Βασιλείας. Ζουν στη γη και προγεύονται τον Ουρανό. Βιώνουν τις εντολές του Ευαγγελίου και απολαμβάνουν τις χαρές του Παραδείσου.
Πορεύονται σαν υποψήφιοι Άγιοι και καταλήγουν όντως Άγιοι. Είναι αυτοί, που τιμάμε πανηγυρικά, αλλά και να μιμούμαστε οφείλουμε, αφού «μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου» είναι.
Και ο Όσιος Δαυίδ ο Γέροντας συναριθμείται στον πάνσεπτο χορό των Οσίων.
Όσιος ΔΑΥΙΔ! Το βλάστημα της Λοκρίδας. Το καύχημα της Ευβοίας. Το εγκαλλώπισμα των Μοναχών. Το υπόδειγμα των αρετών. Ο φωστήρας ο φαεινός. Ο αστέρας ο λαμπρός. Ο ιατρός των ασθενών. Ο οδηγός των πιστών.
Όσιος ΔΑΥΙΔ! Ο μιμητής του Προδρόμου.
Η εντρύφησή μας στην ένθεη βιοτή του θα ’ναι για μας ψυχωφελής.
Γαρδινίτσα Λοκρίδας, σημερινό Κυπαρίσσι, η γενέτειρά του. 1519 γεννιέται από τον ευλαβέστατο ιερέα Χριστόδουλο και την ενάρετη Θεοδώρα. Είναι το ευδιάκριτα θεοχαρίτωτο αγόρι, ανάμεσα σ’ άλλο ένα αγόρι και δυό κορίτσια, που έχει η ευλογημένη αυτή οικογένεια.
Η πίστη και η αγάπη στον Θεό μεταλαμπαδεύονται ένθερμα στις παιδικές ψυχές τους. Και ο Δαυίδ γίνεται σκεύος εκλογής του Θεού, αφού ο Τίμιος Πρόδρομος αναλαμβάνει προσωπικά την καθοδήγησή του. Παρουσιάζεται στον ύπνο του και τον οδηγεί στο Ναό του, όπου παραμένει γονατιστός ευλαβικά μπροστά στην εικόνα του ο τριετής Δαυίδ, ασκεπής και ανυπόδητος, επί έξι ημέρες. Οι γονείς του τον αναζητούν εναγώνια και τον ανευρίσκουν το Σάββατο, ώρα Εσπερινού, στο Ναό, γονυπετή και ολόφωτο από θεϊκή Χάρη. Αγάλλονται και δοξολογούν τον Κύριο. Ήδη ο Τίμιος Πρόδρομος κηδεμονεύει το παιδί του Θεού και σημειώνει αλματώδη πρόοδο στην αρετή.
Μελετάει το λόγο του Θεού και επικοινωνεί με τον Λόγο του Θεού. Ασκείται σωματικά με αυστηρή νηστεία και επίμονη αγρυπνία και καλλιεργείται ψυχικά και μάχεται πνευματικά.
Οι μεθοδείες του Διαβόλου κονιορτοποιούνται και ο πόθος του Παραδείσου αυξάνει, ενώ μελετά τα λόγια του Πυρφόρου Αποστόλου Παύλου για τα μέλλοντα αναφαίρετα αγαθά «ά οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν», (Α΄ Κορ. β΄,9).
Ευπειθής και εύτακτος, εργατικός και πρόθυμος συμπαρίσταται στους γονείς του, διατηρώντας άσβεστο τον πόθο της αφιερώσεως σ’ Εκείνον. Ικετεύει θερμά τον Θεό να τον οδηγήσει στο λιμάνι του θελήματός Του.
Κι όταν 15χρονο παλικάρι αναχωρεί από τον τόπο του, ο Θεός του παρουσιάζει απλανή οδηγό τον ενάρετο Μοναχό Ακάκιο. Σ’ αυτόν υποτάσσεται αδιάκριτα, αφού ντύνεται το Μοναχικό Σχήμα.
Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία και επιδίδεται σε άοκνους ασκητικούς αγώνες. Επιπλήττεται και υπομένει. Περιφρονείται και ταπεινοφρονεί. Προστάζεται και υπακούει. Στόχος του η Αιωνιότητα και σκοπός του η κατάκτησή της.
Ο Γέροντάς του διαβλέπει τον μελλοντικό Όσιο και του προσφέρει ευκαιρίες ψυχωφελείς. Μαζί επισκέπτονται τη Μονή Οικονομίου, μεταξύ Ολύμπου και Πηλίου όρους και ωφελούνται ψυχικά. Εδώ χειροτονείται επάξια ο Δαυίδ Διάκονος και νιώθει συντριβή.
Κατευθύνονται στο «Περιβόλι της Παναγίας», το Άγιον Όρος και απολαμβάνουν ευφρόσυνες στιγμές και δέχονται πλούσιες ευλογίες. Ο Δαυίδ ρουφάει το νέκταρ της ασκητικής εμπειρίας και αγάλλεται. Εκεί στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη, παραμένει, όταν ο Γέροντάς του αναχωρεί για την Κωνσταντινούπολη.
Κι ο Πατριάρχης αντικρίζοντας τον άκακο Ακάκιο, με την ακτινοβολούσα αρετή του, τον τιμά με το αξίωμα της Αρχιερωσύνης στη Μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτας.
Τότε καλεί τον υποτακτικό του Δαυίδ και του προτείνει το Επισκοπικό αξίωμα. Η πρόταση προσκρούει στη βαθιά ταπείνωση και απορρίπτεται. Καταφρονεί τη δόξα και προλαμβάνει τις σατανικές ενέδρες. Αγωνίζεται να υποτάξει το σώμα στην ψυχή. Κατεργάζεται με φόβο Θεού τη σωτηρία του.
Κι αφού απορρίπτει την Αρχιερωσύνη δέχεται την ιερωσύνη και την Ηγουμενία της Μονής Θεοτόκου Βερνικόβης. Συνεχίζει τους προσωπικούς του αγώνες, αλλά και τις νουθετικές προσπάθειες υπέρ των Μοναχών.
Ο ίδιος ζει σαν επίγειος Άγγελος, αφού λειτουργεί κυκλωμένος από θεϊκό φως και υπερίπταται ευδιάκριτα. Οι Μοναχοί παραμένουν αδιόρθωτοι και πορεύονται ανυπότακτα. Ο Όσιος λυπάται και αναχωρεί από τη Μονή.
Ικετεύει τον Κύριο για υπόδειξη τόπου ασκήσεως. Και η απάντηση δίδεται οραματικά. Το όρος Στείρι, μεταξύ Ελικώνα και Παρνασσού. Εκεί έρχεται, κτίζει ασκητήριο, προσέρχονται Μοναχοί ευλαβείς και συνασκούνται.
Ο μισόκαλος κι εδώ συνεχίζει τις επιθέσεις του. Κι όταν στη Λειβαδιά ενός Τούρκου διαφεύγουν σκλαβόπουλα, επιρρίπτεται η ευθύνη συκοφαντικά στον Όσιο. Και μαστιγώνεται ανήλεα και φυλακίζεται πολύωρα και κρεμάται βάναυσα. Υπομένει καρτερικά το μαρτύριο και υμνολογεί ευχαριστιακά τον Θεό. Χριστιανοί τότε εξαγοράζουν τον Όσιο και ελευθερώνεται.
Εγκαταλείπει πλέον το ασκητήριο και έρχεται στην Εύβοια, κοντά στο χωριό Ροβιές. Εδώ βρίσκει ένα εξωκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κτίζει νέο Ναό και κελιά.
Το Μοναστήρι σύντομα επανδρώνεται με φλογερούς αγωνιστές της ισάγγελης πολιτείας. Η Αδελφότητα προοδεύει πνευματικά με τη σοφή καθοδήγησή του. Ο φιλόθεος Γέροντας Δαυίδ βιώνει την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο έμπρακτα. Ελεεί αφειδώλευτα και αξιώνεται ιαματικού και προορατικού χαρίσματος.
Οι ασθενείς προστρέχουν και θεραπεύονται. Οι ολιγόπιστοι πλησιάζουν και στηρίζονται. Οι θλιμμένοι καταφεύγουν και παρηγορούνται. Διατρέχει ακούραστα πόλεις και χωριά σε διάφορες επαρχίες και κηρύττει με το λόγο και το παράδειγμά του.
Οι πιστοί ενισχύονται. Οι άπιστοι μεταστρέφονται. Ψυχές κερδίζονται για τον Χριστό. Και το ιεραποστολικό έργο του Οσίου τελειώνει, αφού προβλέπει την κοίμησή του.
Τρεις ημέρες ενωρίτερα το ανακοινώνει στους αδελφούς της Μονής και τους νουθετεί ενθαρρυντικά, σωστικά. Προσεύχεται δοξολο-γικά και την 1η Νοεμβρίου παραδίδει την ψυχή του στα χέρια του αθλοθέτη Κυρίου.
Εκεί, στα Ουράνια Σκηνώματα τώρα, ζει ατελεύτητα κι ευφραίνεται την παρουσία του Θεού. Από εκεί συνεχίζει να πρεσβεύει για το νησί της Μονής του, την Εύβοια, καθώς και για όλους τους προσυνητές και σκορπίζει τη θαυματουργική του Χάρη σ’ όσους την επιζητούν.
Η Ιερά Μονή του κρατεί πολύτιμο θησαυρό την αγία κάρα του και τον τιμούν οι πιστοί πανηγυρικά την 1η Νοεμβρίου.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις της Λοκρίδος θείος βλαστός, καύχημα Ευβοίας, και νοσούντων ο ιατρός. ΔΑΥΙΔ Οσίων κλέος, συνόμιλε Αγγέλων, το σκότος εμπαθείας, ημών καταύγασον.-

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Η δύναμη του ΟΝΟΜΑΤΟΣ του Ι Η Σ Ο Υ.


ΚΥΡ. ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ.( Λουκ. η΄ , 26 – 39 )

Η ΔΥΝΑΜΗ τ ου ΟΝΟΜΑΤΟΣ
του Ι Η Σ Ο Υ .

΄΄Ιδών δε τον Ιησούν και ανακράξας προσέπεσεν αυτώ και φωνή μεγάλη είπε· τι εμοί και σοι, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου ; ΄΄( Λουκ. η΄, 28).
Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών βιώνει την άτεγκτη κατοχή πολλών δαιμονίων.
Ο Διάβολος πλασμένος πρόσωπο, αρχικά ως άγγελος και μετά με την αποκοινωνικοποίησή του με τον Θεό, σκοτεινό πνεύμα, έχει αυτεξούσιο, δηλ. ελευθερία κινήσεων απαραβίαστη.
Τοιουτοτρόπως εργάζεται πυρετωδώς κατά των ανθρώπων και παρεμβαίνει κυριαρχικά σ’ αυτούς.
Η αγάπη του Θεού περιορίζει τη δράση του. Η παντοδυναμία του Θεού αναχαιτίζει το καταστρεπτικό του έργο.
Και τότε, που παραχωρείται η είσοδός του στον άνθρωπο και ο άνθρωπος εκφράζεται αντικοινωνικά, βιώνοντας την ανελευθερία, υπάρχει περιθώριο αναστολής του κακού και ανατροπής της οικτράς κατάστασης του ανθρώπου.
Η δύναμη του Ονόματος του Ιησού είναι καταλυτική.
Το Όνομα Ι Η Σ Ο Υ Σ, το ΄΄υπέρ παν Όνομα΄΄, έχει σωστική δύναμη.
Η επίκληση του Ονόματός Του πληροποιεί υπαρξιακά τον άνθρωπο.
Το Όνομα του Ιησού,«Σ Ω Τ Η Ρ» δηλοποιεί την σωστική ενέργεια του Θεού.
Η ενέργεια του Διαβόλου, που εκφράζεται δια των εμπαθών λογισμών, των ζοφωδών επιθυμιών, των πολλαπλών παθών και πολλάκις δια της καθολικής κατάληψης του ανθρώπου, απενεργοποιείται με την ένθερμη χρήση του Ονόματος του Ιησού.
Η ομολογία του Ιησού, ως Υιού του Θεού, από τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών, επέφερε την απολύτρωσή του, την αποδέσμευσή του από τη διαβολική κυριαρχική αιχμαλωσία και του χάρισε την ελευθερία των τέκνων του Θεού.
Η «ευχή του Ιησού», «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλό», είναι ομολογία πίστεως, παραδοχή της αμαρτωλότητας, ικεσία ελέους και προσφέρει αγιοπνευματικό φωτισμό, κάθαρση καρδιάς, έξωση δαιμόνων, κατασκήνωση Χριστού, άφεση αμαρτιών.
Αυτή την «ευχή», ας προφέρουμε αδιάλειπτα .-




Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

OΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ.

20/10 Η ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ.

΄΄Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι ματαίου εκτός΄΄. (Αναβ. αντιφ. Α΄ , ηχ. Α΄ ).
Η ανθρώπινη καρδιά, που καταφλέγεται από θεϊκό έρωτα αναζητεί τόπο και τρόπο για μία άμεση κοινωνία με τον Θεό. Κι η έρημος προσφέρεται για τέτοιες αναβάσεις, για παρόμοιες προσπελάσεις. Είναι ο χώρος, που μπορείς να εξασφαλίσεις τις προϋποθέσεις για Υψηλές Συναντήσεις. Είναι ο τόπος, που βοηθεί στην αυτοσυγκέντρωση, στην κάθαρση του νου, στην απάθεια της καρδιάς, στην θέωση.
Η έρημος στους κόλπους της ανάθρεψε μεγάλες οσιακές μορφές, Πνευματοφόρους Πατέρες, Θεοφόρες Μητέρες, γίγαντες της πίστεώς μας. Ανάμεσά τους ευδιάκριτη είναι και η Οσία ΜΑΤΡΩΝΑ.
Μία ψυχή εκλεκτή, δυναμική, φλογερή. Μία ύπαρξη λαβωμένη από τα βέλη της αγάπης του Ιησού. Μία μορφή αγωνιστική στην ισάγγελη πολιτεία.
Η Χίος είναι η πατρίδα της. Οι γονείς της θεοσεβείς, πλούσιοι, πολύτεκνοι. Έβδομο παιδί τους η Μαρία. Από μικρή δέχεται χριστιανικά μηνύματα και νιώθει έντονα σκιρτήματα. Η γλυκιά θεϊκή μορφή σαγηνεύει την καρδιά της, κυριαρχεί στην σκέψη της. Πόθος της μύχιος η ολοκληρωτική αυτοπροσφορά της στον Κύριο.
Η επιθυμία της αντιτίθεται στα όνειρα των γονέων της. Γάμο με επίγειο νυμφίο θέλουν εκείνοι, με τον Ουράνιο Νυμφίο ποθεί η ίδια. Οι πιέσεις εντείνονται. Οι προτάσεις αλληλοδιαδέχονται. Κι η Μαρία παίρνει την ηρωϊκή απόφαση. Αναχωρεί άμεσα και κρυφά. Ένα βουνό της Χίου τη δέχεται. Μία σπηλιά είναι ο στίβος της. Εκεί μόνη με μόνο τον Θεό προσεύχεται ακατάπαυστα, αγρυπνεί επίμονα, νηστεύει αυστηρά, αγωνίζεται σκληρά, παλεύει υπομονετικά. Υποδουλώνει το σώμα στο πνεύμα και απελευθερώνεται. Η άσκηση συνεχίζεται εντατικά για αρκετό χρόνο.
Οι γονείς την αναζητούν εναγώνια, την ανευρίσκουν με κόπο και την επαναφέρουν αναγκαστικά στο σπίτι.
Η Μαρία παραμένει σιωπηλά, υποτάσσεται ταπεινά, ζει συγκαταβατικά, αλλ’ αντιδρά δυναμικά στην αναμόχλευση του θέματος του γάμου. Η στάση της ανένδοτη επιφέρει την υποχώρηση των γονέων της. Κατευνάζονται τα πνεύματα, χαριτώνονται οι ψυχές κι η πρόταση γίνεται δεκτή, η επιθυμία σεβαστή.
Η Μαρία, με την ευχή των γονέων της τώρα, μοιράζει την κινητή περιουσία της σε πεντάρφανα παιδιά και αναχωρεί για το ασκητήριό της. Επί τρία χρόνια δίνει μάχες και σημειώνει νίκες λαμπρές.
Ο Διάβολος κατατροπώνεται. Ο εαυτός της κυριαρχείται. Η πρόοδος εύσημη και αλματώδης. Ο Κύριος αγάλλεται για τις επιτυχίες της. Την προορίζει για το Κοινόβιο τώρα κι οδηγεί προς τα εκεί τα βήματά της. Ένα Μοναστήρι με τρεις Μοναχές τη δέχεται. Η Μαρία υποτάσσεται πρόθυμα και κείρεται Μοναχή ΜΑΤΡΩΝΑ σύντομα. Αθλείται και στην Κοινοβιακή αρένα με επιτυχία. Οι αρετές διαλάμπουν. Η Χριστοποίηση εμφανής. Η αγωνιστικότητα υποδειγματική. Η ζωή της μαρτυρία Χριστού προσελκύει κι άλλες ψυχές στον Μοναχισμό. Η Αδελφότητα μεγαλώνει. Κι η Ματρώνα διαθέτει και την ακίνητη περιουσία της για την ανέγερση Ναού, για την επέκταση της Μονής.
Ο Σατανάς ωρύεται. Τα βέλη αστοχούν. Οι επιθέσεις αχρηστεύονται. Μηχανεύεται δόλια. Εμφανίζει χρυσό στα θεμέλια του Ναού. Στόχος του η αφιλαργυρία και η ταπείνωση της Ματρώνας. Επιζητεί την εμπλοκή της στα δίχτυα της φιλαργυρίας και της υπερηφανείας.
Αλλ’ η Αγία έχει εμπειρίες της τακτικής του. Μάχεται με το αήττητο όπλο της προσευχής και εξουδετερώνει τα βόλια. Το χρυσάφι μετατρέπεται σε κάρβουνο κι ο Θεός δοξάζεται.
Η ανοικοδόμηση του Ναού συνεχίζεται πλέον απρόσκοπτα. Η Γερόντισσα εκδημεί και η Ματρώνα εκλέγεται παμψηφεί από την Αδελφότητα Ηγουμένη. Δέχεται ταπεινά τη νέα θέση κι αναλαμβάνει με φόβο Θεού τα καθήκοντά της. Άριστη χειραγωγός, στοργική μητέρα, απλανής οδηγός στα δύσβατα μονοπάτια της μοναχικής ζωής αναδεικνύεται.
Εργάζεται άοκνα κι αθόρυβα. Σμιλεύει ψυχές και προετοιμάζει οικήτορες του Παραδείσου. Η ζωή της ακτινοβολεί. Οι πράξεις της φωτίζουν και καθοδηγούν. Η θαυματουργική της χάρη αδιαμφισβήτητη. Η παρρησία της δυνατή. Και νεκροί ανασταίνονται στις ένθερμες δεήσεις της.
20 Οκτωβρίου 1462: Η επίγεια αποστολή της τελειώνει. Η Ουράνια απόλαυση αρχίζει. Ο Κύριος την προειδοποιεί. Ετοιμάζεται για την Συνάντηση. Τις Μοναχές νουθετεί, συγχωρεί, εύχεται και συγχωρείται. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων και απέρχεται στα Ουράνια Σκηνώματα, για μία ατελεύτητη τρυφή του Παραδείσου.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Κόσμου την τερπνότητα έλιπες, έδραμες ευθέως προς ισάγγελλον στράτευμα. Ησκήθης επιπόνως, εδέχθης θείαν χάριν, ΜΑΤΡΩΝΑ Οσία Μήτερ, πάντων μνημόνευε.-