17/1 ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ο Πατήρ των Πατέρων.
΄΄Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του ματαίου εκτός΄΄ (Α΄ Αντίφωνον Αναβαθμών Α΄ ἤχου).
Η έρημος, το Πανεπιστήμιο των Οσίων, ο στίβος των πρωταθλητών, ο λειμώνας των εραστών του Θεού.
Η έρημος βάση εκτόξευσης διάπυρων πυραύλων προς το Θρόνο του Θεού, αρένα πολύμοχθων πνευματικών αγώνων, τόπος καθαγιασμένος.
Οι οικιστές της ερήμου πολυπληθείς. Ζηλωτές και φλογεροί, ανδρείοι και μαχητικοί, δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Ανάμεσά τους ο Πατριάρχης της ερήμου, ο Πατήρ των Πατέρων, ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ ο Μέγας.
Το καύχημα των Οσίων, το εγκαλλώπισμα της Εκκλησίας, ο χειραγωγός των Μοναχών, ο φωστήρας των Ασκητών.
Αντώνιος ο Μέγας! Το κλέος της Οικουμένης, ο συνόμιλος των Αγγέλων, το αγλάισμα των Αγίων, ο ποδηγέτης των αγωνιστών.
Ας εντρυφήσουμε στη ζωή του. Η πείρα του θησαυρός πολύτιμος για μας.
251 μ.Χ. Στην Αίγυπτο γεννιέται ο Αντώνιος. Οι γονείς του πλούσιοι, ενάρετοι, ευσεβείς. Εμφυτεύουν στην εύπλαστη παιδική ψυχή του τη θερμή πίστη στο Θεό, την άδολη αγάπη στον Κύριο.
Περιθωριοποιούν την κατά κόσμο μόρφωση.Επικεντρώνουν τη χριστιανική αγωγή.
Πόθος τους το παιδί τους να κατακτήσει τον Παράδεισο.
Ο Αντώνιος ενστερνίζεται τα Θεία νάματα. Διέρχεται την παιδική ηλικία με έκδηλη τάση προς τα Ουράνια. Φθάνει στην εφηβική ηλικία με σταθερή την πυξίδα προς την Αιωνιότητα.
Εικοσάχρονο παλικάρι μένει ορφανός. Οι γονείς του εκδημούν στην ποθητή Πατρίδα. Η παρουσία τους στη γη στέφεται με επιτυχία. Η απουσία τους στον Ουρανό θλίβει και προβληματίζει τον Αντώνιο.
Η ματαιότητα του κόσμου εμφαίνεται καθαρά, διδάσκει δυναμικά. Τα πλούτη που κληρονομεί τον αφήνουν ασυγκίνητο. Κυρίαρχος του εαυτού του, διαφεντευτής του νου και της καρδίας,κρατεί το βλέμμα στραμμένο στονΚύριο.
Κι Εκείνος τον προσκαλεί μεθοδικά: «Ει θέλεις τέλειος είναι, υπάγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄, 21) είναι η άμεση απάντησή Του στον πλούσιο νεανίσκο του Ευαγγελίου και η έμμεση πρόσκληση προς τον Αντώνιο. Και οι κεραίες του Θεοσεβούς νέου συλλαμβάνουν το μήνυμα, οικειοποιούνται τα Θεϊκά λόγια, εκτελούν τη σωτήρια υπόδειξη.
Η απόφαση τελεσίδικη. Η εκτέλεση της εντολής άμεση. Η περιουσία ρευστοποιείται. Το χρυσάφι περνάει στα χέρια των πτωχών. Κι ο ίδιος απελεύθερος των γηϊνων δεσμών, με την επίκτητη αμεριμνησία εφόδιο, αναχωρεί πάραυτα, εκούσια, ενδιάθετα.
Η έρημος ο τόπος της εκλογής του, ο στίβος των αγώνων του. Κι η αυλαία ανοίγει.Ο ζηλωτής Αντώνιος στο προσκήνιο. Η εκκίνηση δίδεται. Η αδυσώπητη πάλη αρχίζει. Και «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώώνος τούτου» (Εφ. 6΄, 12) δηλώνει ο Απ. Παύλος. Κι ο Αντώνιος το γνωρίζει καλά κι εξοπλίζεται άριστα. Επιδίδεται σε επίμονη σκληραγωγία, σε πολύωρη άγρυπνία, σε αυστηρή νηστεία, σε επίπονη άσκηση. Δουλαγωγεί τη σάρκα κι ελευθερώνει την ψυχή. Ο νους ηγεμονεύει. Η καρδιά αναφλέγεται. Η ψυχή αναπτερώνεται. Ο ένθεος πόθος κορυφώνεται.
Με τη βακτηρία του Σταυρού ο εχθρός κατατροπώνεται, τα βέλη του συντρίβονται, οι ενέδρες του δηλοποιούνται. Η αδιάλειπτη ευχή του Ιησού γίνεται αλεξιτήριο των δαιμονικών τόξων. Οι επιθέσεις σφοδρές. Οι μάχες σκληρές. Η Θεϊκή συμπαράσταση αμέριστη. Οι νίκες περιφανείς.
Ο διαυγής φωστήρας, ο φλογερός μαχητής, αναδεικνύεται και βαθύς ριζοτόμος των παθών. Διατηρεί αλώβητο το «κατ' εικόνα». Προσεγγίζει το «καθ’ ομοίωσιν». Πληρούται ένθεων χαρισμάτων. Κοσμείται κορυφαίων αρετών. Ακτινοβολεί η ζωή του. Ελκύει τ' όνομά του. Η προσέλευση ανθρώπων αθρόα. Η αναζήτηση συμβουλών καθημερινή. Η ίαση ασθενών συχνή. Η αγάπη διάχυτη. Εγγράμματοι και αγράμματοι, λαϊκοί και Μοναχοί, απλοϊκοί και Βασιλείς προστρέχουν στο φωτοειδή στύλο των αρετών, στο Θεοχαρίτωτο σκεύος της ερήμου. Διδάσκονται τις εφόδους των Δαιμόνων, την απτόητη αντιμετώπισή τους, την αρωγή του Ιησού.Τα προβλήματα λύνονται.Η ψυχή τους γαληνεύει. Η καρδιά τους ευφραίνεται. Στην πίστη στηρίζονται.
Είκοσι χιλιάδες Μοναχοί χειραγωγούνται άριστα, νουθετούνται αλάθητα στο δρόμο της άσκησης και της θέωσης.
Ο Όσιος Αντώνιος στην ησυχία και στη μόνωση, με υπομονή και επιμονή, με αυτοπειθαρχία και αυτοκριτική, περνάει από την αυτογνωσία στη Θεογνωσία. Δέχεται Θεϊκές ελλάμψεις κι ο αγράμματος Όσιος αποκρούει εύστροφα φιλοσόφους, κατατροπώνει εύστοχα αιρετικούς, υπερασπίζεται δυναμικά την πίστη. Γίνεται καθηγητής της ερήμου, αλλά και εργάτης της κοινωνίας, πρόκριτος των Μοναστών, αλλά και κανόνας αρετής της Οικουμένης.
356 μ.Χ. Ο Όσιος Αντώνιος τερματίζει τη γήινη, αγωνιστική, νικηφόρα πορεία του. Σε ηλικία 105 χρονών ο πολιστής της ερήμου γίνεται οικιστής της Βασιλείας των Ουρανών.
Εκεί ευφραίνεται άληκτα και εντυγχάνει αδιαλείπτως πρεσβειών υπέρ ημών προς την Αγία Τριάδα.-
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ ΑΝΤΩΝΙΕ, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διο πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
ΠΡΟΣΟΜΟΙΟΝ ( Ήχος Α΄ . Των ουρανίων ταγμάτων)
Χορός Οσίων Πατέρων, συνεπαγάλλεται, ΑΝΤΩΝΙΟΝ τον Μέγαν, οικιστήν της ερήμου. Πολέμιον Βελίαρ του μοχθηρού, Αθλητήν, γενναιότατον. Τον μιμητήν του Προφήτου του Ηλιού, του Προδρόμου τον επόμενον.
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Όσιε Οσίων η κορωνίς, Πρόκριτε ερήμου, πολεμήτορ του Σατανά. Πρόσχες τη δεήσει, ΑΝΤΩΝΙΕ παμμάκαρ, και λύτρωσαι κινδύνων και περιστάσεων.-
΄΄Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του ματαίου εκτός΄΄ (Α΄ Αντίφωνον Αναβαθμών Α΄ ἤχου).
Η έρημος, το Πανεπιστήμιο των Οσίων, ο στίβος των πρωταθλητών, ο λειμώνας των εραστών του Θεού.
Η έρημος βάση εκτόξευσης διάπυρων πυραύλων προς το Θρόνο του Θεού, αρένα πολύμοχθων πνευματικών αγώνων, τόπος καθαγιασμένος.
Οι οικιστές της ερήμου πολυπληθείς. Ζηλωτές και φλογεροί, ανδρείοι και μαχητικοί, δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Ανάμεσά τους ο Πατριάρχης της ερήμου, ο Πατήρ των Πατέρων, ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ ο Μέγας.
Το καύχημα των Οσίων, το εγκαλλώπισμα της Εκκλησίας, ο χειραγωγός των Μοναχών, ο φωστήρας των Ασκητών.
Αντώνιος ο Μέγας! Το κλέος της Οικουμένης, ο συνόμιλος των Αγγέλων, το αγλάισμα των Αγίων, ο ποδηγέτης των αγωνιστών.
Ας εντρυφήσουμε στη ζωή του. Η πείρα του θησαυρός πολύτιμος για μας.
251 μ.Χ. Στην Αίγυπτο γεννιέται ο Αντώνιος. Οι γονείς του πλούσιοι, ενάρετοι, ευσεβείς. Εμφυτεύουν στην εύπλαστη παιδική ψυχή του τη θερμή πίστη στο Θεό, την άδολη αγάπη στον Κύριο.
Περιθωριοποιούν την κατά κόσμο μόρφωση.Επικεντρώνουν τη χριστιανική αγωγή.
Πόθος τους το παιδί τους να κατακτήσει τον Παράδεισο.
Ο Αντώνιος ενστερνίζεται τα Θεία νάματα. Διέρχεται την παιδική ηλικία με έκδηλη τάση προς τα Ουράνια. Φθάνει στην εφηβική ηλικία με σταθερή την πυξίδα προς την Αιωνιότητα.
Εικοσάχρονο παλικάρι μένει ορφανός. Οι γονείς του εκδημούν στην ποθητή Πατρίδα. Η παρουσία τους στη γη στέφεται με επιτυχία. Η απουσία τους στον Ουρανό θλίβει και προβληματίζει τον Αντώνιο.
Η ματαιότητα του κόσμου εμφαίνεται καθαρά, διδάσκει δυναμικά. Τα πλούτη που κληρονομεί τον αφήνουν ασυγκίνητο. Κυρίαρχος του εαυτού του, διαφεντευτής του νου και της καρδίας,κρατεί το βλέμμα στραμμένο στονΚύριο.
Κι Εκείνος τον προσκαλεί μεθοδικά: «Ει θέλεις τέλειος είναι, υπάγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν Ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ΄, 21) είναι η άμεση απάντησή Του στον πλούσιο νεανίσκο του Ευαγγελίου και η έμμεση πρόσκληση προς τον Αντώνιο. Και οι κεραίες του Θεοσεβούς νέου συλλαμβάνουν το μήνυμα, οικειοποιούνται τα Θεϊκά λόγια, εκτελούν τη σωτήρια υπόδειξη.
Η απόφαση τελεσίδικη. Η εκτέλεση της εντολής άμεση. Η περιουσία ρευστοποιείται. Το χρυσάφι περνάει στα χέρια των πτωχών. Κι ο ίδιος απελεύθερος των γηϊνων δεσμών, με την επίκτητη αμεριμνησία εφόδιο, αναχωρεί πάραυτα, εκούσια, ενδιάθετα.
Η έρημος ο τόπος της εκλογής του, ο στίβος των αγώνων του. Κι η αυλαία ανοίγει.Ο ζηλωτής Αντώνιος στο προσκήνιο. Η εκκίνηση δίδεται. Η αδυσώπητη πάλη αρχίζει. Και «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώώνος τούτου» (Εφ. 6΄, 12) δηλώνει ο Απ. Παύλος. Κι ο Αντώνιος το γνωρίζει καλά κι εξοπλίζεται άριστα. Επιδίδεται σε επίμονη σκληραγωγία, σε πολύωρη άγρυπνία, σε αυστηρή νηστεία, σε επίπονη άσκηση. Δουλαγωγεί τη σάρκα κι ελευθερώνει την ψυχή. Ο νους ηγεμονεύει. Η καρδιά αναφλέγεται. Η ψυχή αναπτερώνεται. Ο ένθεος πόθος κορυφώνεται.
Με τη βακτηρία του Σταυρού ο εχθρός κατατροπώνεται, τα βέλη του συντρίβονται, οι ενέδρες του δηλοποιούνται. Η αδιάλειπτη ευχή του Ιησού γίνεται αλεξιτήριο των δαιμονικών τόξων. Οι επιθέσεις σφοδρές. Οι μάχες σκληρές. Η Θεϊκή συμπαράσταση αμέριστη. Οι νίκες περιφανείς.
Ο διαυγής φωστήρας, ο φλογερός μαχητής, αναδεικνύεται και βαθύς ριζοτόμος των παθών. Διατηρεί αλώβητο το «κατ' εικόνα». Προσεγγίζει το «καθ’ ομοίωσιν». Πληρούται ένθεων χαρισμάτων. Κοσμείται κορυφαίων αρετών. Ακτινοβολεί η ζωή του. Ελκύει τ' όνομά του. Η προσέλευση ανθρώπων αθρόα. Η αναζήτηση συμβουλών καθημερινή. Η ίαση ασθενών συχνή. Η αγάπη διάχυτη. Εγγράμματοι και αγράμματοι, λαϊκοί και Μοναχοί, απλοϊκοί και Βασιλείς προστρέχουν στο φωτοειδή στύλο των αρετών, στο Θεοχαρίτωτο σκεύος της ερήμου. Διδάσκονται τις εφόδους των Δαιμόνων, την απτόητη αντιμετώπισή τους, την αρωγή του Ιησού.Τα προβλήματα λύνονται.Η ψυχή τους γαληνεύει. Η καρδιά τους ευφραίνεται. Στην πίστη στηρίζονται.
Είκοσι χιλιάδες Μοναχοί χειραγωγούνται άριστα, νουθετούνται αλάθητα στο δρόμο της άσκησης και της θέωσης.
Ο Όσιος Αντώνιος στην ησυχία και στη μόνωση, με υπομονή και επιμονή, με αυτοπειθαρχία και αυτοκριτική, περνάει από την αυτογνωσία στη Θεογνωσία. Δέχεται Θεϊκές ελλάμψεις κι ο αγράμματος Όσιος αποκρούει εύστροφα φιλοσόφους, κατατροπώνει εύστοχα αιρετικούς, υπερασπίζεται δυναμικά την πίστη. Γίνεται καθηγητής της ερήμου, αλλά και εργάτης της κοινωνίας, πρόκριτος των Μοναστών, αλλά και κανόνας αρετής της Οικουμένης.
356 μ.Χ. Ο Όσιος Αντώνιος τερματίζει τη γήινη, αγωνιστική, νικηφόρα πορεία του. Σε ηλικία 105 χρονών ο πολιστής της ερήμου γίνεται οικιστής της Βασιλείας των Ουρανών.
Εκεί ευφραίνεται άληκτα και εντυγχάνει αδιαλείπτως πρεσβειών υπέρ ημών προς την Αγία Τριάδα.-
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ ΑΝΤΩΝΙΕ, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διο πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
ΠΡΟΣΟΜΟΙΟΝ ( Ήχος Α΄ . Των ουρανίων ταγμάτων)
Χορός Οσίων Πατέρων, συνεπαγάλλεται, ΑΝΤΩΝΙΟΝ τον Μέγαν, οικιστήν της ερήμου. Πολέμιον Βελίαρ του μοχθηρού, Αθλητήν, γενναιότατον. Τον μιμητήν του Προφήτου του Ηλιού, του Προδρόμου τον επόμενον.
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Όσιε Οσίων η κορωνίς, Πρόκριτε ερήμου, πολεμήτορ του Σατανά. Πρόσχες τη δεήσει, ΑΝΤΩΝΙΕ παμμάκαρ, και λύτρωσαι κινδύνων και περιστάσεων.-
