Η ΑΓΙΑ Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α

22/7  ΑΓΙΑ  Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α

            Τὸ μαρτύριο, ἔμπρακτη ἀπόδειξη διακαοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν  Κύριο,  ἔκφραση  ζωηροῦ πόθου γιὰ ταχεῖα συνάντηση μὲ τὸ Θεό. Ἡ ἀναφορά μας στὰ μαρτύρια, πηγὴ τόνωσης τοῦ φρονήματος, πρόκληση, γιὰ μαρτυρικὴ βιοτή, πρόσκληση, γιὰ θαρρετὴ ὁμολογία πίστεως.

Καὶ νὰ, μπροστά μας τώρα, μία Ἀγωνίστρια τῆς ἁγνότητας, μία Ἀθλήτρια τῆς σωφροσύνης, τὸ ἐγκαλλώπισμα τῶν Μαρτύρων, τὸ καύχημα τῆς Χίου, ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυς  Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α. Μία γυναικεία μορφὴ μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα, ἰσχυρὴ θέληση, ἀδούλωτη ψυχή. Ἄς τὴν γνωρίσουμε, λοιπόν.

Πατρίδα της εἶναι ὁ Βολισσὸς τῆς Χίου. Οἱ γονεῖς της εἶναι εὔποροι καὶ Χριστιανοὶ στὴν πίστη. Ἡ μητέρα της φροντίζει νὰ ἐμφυτεύσει στὴν καρδιὰ της τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης στὸ Θεό. Ἡ πίστη ριζώνει μέσα της. Ἡ γραμμὴ πλεύσεως χαράσσεται ἀνεξίτηλα. Ἡ μητρικὴ ἀποστολὴ ὅμως τερματίζεται ἀπροσδόκητα. Ὁ Κύριος καλεῖ τὴ φλογερὴ μάνα στὸν Οὐρανό. Τὸ πεδίο δράσεως καὶ ἀγώνα ἀνοίγεται διάπλατα γιὰ τὴ Μαρκέλλα. Οἱ ὑποθῆκες τῆς μητέρας της παραμένουν ζωντανὲς στὴ μνήμη της. Στὸ ὕφος σοβαρή. Στὸ ἦθος σεμνή. Στὰ αἰσθήματα καλοπροαίρετη. Στὴν ψυχὴ καλοκάγαθη. Στὴν καρδιὰ κυρίαρχη. Στὸ Χριστὸ ἀνήκει. Ἐκεῖνον ἀγωνίζεται νὰ εὐαρεστήσει. Τὶς ἐντολὲς Του προσπαθεῖ νὰ ἐφαρμόσει. Ἀγρυπνεῖ συχνά. Νηστεύει αὐστηρά. Προσεύχεται ἀδιάλειπτα. Ἐλεεῖ πρόθυμα. Ἐπαγρυπνεῖ στὶς αἰσθήσεις. Ἀπονεκρώνει τὸ σῶμα. Ζωοποιεῖ τὸ πνεῦμα. Συμμετέχει στὰ Μυστήρια. Χαριτώνεται στὴν ψυχή. Οἱ ἄνθρωποι τὴ θαυμάζουν. Ὁ Κύριος τὴν ἐπιβραβεύει. Ὁ διάβολος τὴ φθονεῖ. Ἐνσπείρει πονηροὺς λογισμούς, διεγείρει σφοδρὸ ἔρωτα στὸν πατέρα της. Ἀχαρίτωτος ἐκεῖνος, ἕρμαιο τῶν παθῶν του, θέλγεται ἀπὸ τὸ κάλλος τῆς κόρης του. Πληγώνεται ἡ καρδιά. Δροῦν οἱ ὀφθαλμοί. Κατακλύζουν οἱ λογισμοί. Ἀκολουθεῖ ἡ συγκατάθεση. Ἐναπομένει ἡ πράξη.

Ο Προφήτης Η Λ Ι Α Σ.

20/7    Ο  Προφήτης   Η Λ Ι Α Σ.

            

             ΗΛΙΑΣ ! Προφήτης μεγαλώνυμος.  

            ΗΛΙΑΣ ! Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος. 

            ΗΛΙΑΣ ! Ἡ κρηπίς τῶν Προφητῶν. 

           ΗΛΙΑΣ! Ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ. 

          ΗΛΙΑΣ ! Προφήτης πανένδοξος.Γυιός τοῦ Σωβάκ καί βλαστός τῆς Θέσβης καί οἰκιστής Γαλαάδ, ὁ Προφήτης Ἠλίας.

         Ὁ πατέρας του Σωβάκ, κατά τή γέννησή του, βλέπει ὀπτασία προφητική: Λευκοντυμένοι ἄνδρες τόν ὀνομάζουν Ἠλία, πού σημαίνει Θεός, τόν σπαγανώνουν μέ πῦρ καί πῦρ τόν τροφοδοτοῦν.

         Οἱ ἱερεῖς τῆς Ἱερουσαλήμ ἀποκαλύπτουν  εἰς τόν πατέρα τήν σημασία  τῆς ὀπτασίας, ὅτι δηλ. τό τέκνο θά εἶναι Κατοικητήριο τοῦ Φωτός, ὁ λόγος του ἀπόφαση, ἡ ζωή του κατά Θεόν, ὁ ζῆλος του θεάρεστος καί ἡ κρίση του, γιά τό Ἰσραήλ,  θά εἶναι διά πυρός καί μαχαίρας.

           Ὄντως, ἀναδεικνύεται Προφήτης Μέγας καί προφητεύει ἐπί 25 ἔτη.

            Ζεῖ πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, 816 ἔτη.

            Δραστήριος  καί δυναμικός, φλογερός καί τολμηρός, γνήσιο φερέφωνο Θεοῦ.

Καταβιβάζει πῦρ ἀπό τόν Οὐρανό.

Ἐπιτυγχάνει διά τῆς γλώσσης του  ὑπερτριετή  ἀνομβρία.

 Ζωοποιεῖ τό νεκρό γυιό τῆς χήρας Σεραφθίας.

Κατακαίει 100 ἀνθρώπους τοῦ βασιλιᾶ Ὀχοζίου καί τό γυιό του, διά πυρός, πού καταβιβάζει ἐξ Οὐρανοῦ.

            Ἀτενίζει τό Θεό στό ὄρος Χωρήβ.

            Διασχίζει τόν Ἰορδάνη ποταμό καί διαπερνᾶ μέ τό μαθητή του Ἐλισσαῖο.

            Τότε αἰφνιδίως ὑφαρπάζεται ἀπό πύρινη  ἅμαξα  καί μετατίθεται   ζωντανός  ἐκεῖ, πού  ὁ Θεός γνωρίζει, ὅπως καί ὁ Ἐνώχ, ἀφήνοντας τή μηλωτή του στόν  Ἐλισσαῖο.

            Εἶναι παρών στό Θαβώρ κατά τή Μεταμόρφωση  τοῦ Χριστοῦ.

            Ὁ Προφήτης Ἠλίας, ἀσκητικός χαρακτήρας, ζηλωτής, ἐνδεδυμένος μηλωτή (δέρμα προβάτου) καί ζώνη δερμάτινη, διατρέφεται μέ τροφή, τήν ὁποία τοῦ προσκομίζει κόρακας, κατά προσταγή τοῦ Θεοῦ καί ὅταν κρύπτεται πλησίον τοῦ χειμάρρου Χορράθ.

            Ἡ βιοτή του εὐαρεστεῖ τό Θεό καί χαριτώνεται  διά τῆς θαυματουργίας.

            Καταβιβάζει πῦρ ἐξ Οὐρανοῦ εἰς τό Καρμήλιον ὄρος καί κατακαίει τήν πρός τόν Θεόν θυσία του, ἐνώπιον πλήθους λαοῦ καί ἀποδεικνύει τήν ἀληθινότητα τοῦ Θεοῦ.

            Κατασφάζει εἰς τό χείμαρρο Κισσών 450 ψευδοπροφῆτες εἰδωλολάτρες  ἱερεῖς.

            Δέχεται τροφή ἀπό Ἄγγελο καί ἐνδυναμώνεται καί περιπατεῖ  40 ἡμερονύκτια.

            Πύρινος ὁ λόγος του, πύρινη ἡ παρουσία του, ὑπηρετεῖ τόν  Θεό, ὁ πύρινος Προφήτης Ἠλίας.-

                                                                                                        Ελ  Α.  Κλ.

ΟΣΙΑ Μ Α Κ Ρ Ι Ν Α, ἡ καλλιπάρθενος.

ΟΣΙΑ   Μ Α Κ Ρ Ι Ν Α, ἡ καλλιπάρθενος.

«Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου... ἀγαπή­σεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Μαρκ. ιβ΄, 30-31) εἶναι οἱ προτρεπτικοὶ  λόγοι τοῦ Κυρίου μας. Σ' αὐτὸ τὸ διπολικὸ ἄξονα περιστρέφεται ὁ ἀγώ­νας τῶν γνησίων ὀπαδῶν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ μήνυμα ἐγκολπώνονται καὶ ὑλοποιοῦν οἱ Ἀγωνιστὲς τῆς πί­στεως,  οἱ σημερινοὶ Οἰκήτορες τοῦ Παραδείσου.

Αὐτὴ τὴν Κυριακὴ ἐντολὴ βιώνει ἰσόβια καὶ τέ­λεια καὶ ἡ Ὁσία ΜΑΚΡΙΝΑ. Ἄς γνωρίσουμε, λοιπόν, τὶς ἐπιδόσεις της, ὅπως τὶς ἀποδίδει ἡ αὐθεντικὴ σκιαγράφηση τοῦ ἀδελφοῦ της, Γρηγορίου τοῦ Νύσσης.

Πρωτότοκη κόρη τοῦ Βασιλείου καὶ τῆς Ἐμμελείας ἡ Μακρίνα, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ 10 θεοχαρίτωτα παιδιά τους. Γεννιέται προικισμένη μὲ σωματικὴ ὀμορφιά, εὔστροφο νοῦ, ἐπιδεκτικὴ ψυχή. Δέχεται παι­δεία καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ ἀναδεικνύεται ψυχὴ χα­ριτωμένη, ἐξαίσια. Ἡ προσωπική της συμβολὴ εἶναι καθοριστική. Ἡ ἐντρύφησή της στὴ σοφία Σολομώντα καὶ τὸ Ψαλτήρι καθημερινή της ἐνασχόληση. Ἡ  μύη­ση   στὸ  Ἁγιογραφικὸ  πνεῦμα ἑδραιωτική γιὰ τὴν πί­στη της. Ἡ φιλακολουθητικὴ της διάθεση, μὲ τὴ ζων­τανή ἐπικοινωνία της μὲ τὸ Θεὸ καλλιεργοῦν τέλεια τὸ περιβόλι τῆς ψυχῆς της.

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

17/7   ΑΓ.   Μ Α Ρ Ι Ν Α

Ἀνάμεσα στὴν ἀναρίθμητη στρατιὰ τῶν ἐνδόξων Μαρ­τύρων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας διακριτικὴ θέση κατέχει ἡ  Ἁγία ΜΑΡΙΝΑ.     Ὁ νεανικός της παλμός, ὁ φλογερός της πόθος, ἡ ἀδια­σάλευτη πίστη της, ἡ θαυμαστή παρρησία της, τὴν ἀναδει­κνύουν θαρραλέα Ὁμολογήτρια, ἐνθουσιώδη κήρυκα, καλλί­νικο Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ.

Πατρίδα της ἡ Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας. Πατέρας της ὁ εἰδωλολάτρης ἱερέας Αἰδέσιος. Ἡ μητέρα της πεθαίνει νωρίς. Ὁ Αἰδέσιος ἐμπιστεύεται τὴ μονάκριβη κόρη του, Μαρίνα, βρέφος ἀκόμη, σὲ κάποια γυναίκα. Ἀπ' αὐτὴν ἀνα­τρέφεται καὶ διαποτίζεται μὲ τὰ νάματα τῆς πίστεως. Ἡ εὔπλαστη καὶ καλοπροαίρετη παιδική της ψυχὴ γίνεται ἀνθόσπαρτο περιβόλι ἀρετῶν, ἑστία Θεϊκῆς ἀγάπης. Τροφή της, ἡ προσευχὴ καὶ  ἡ μελέτη. Ἔργο της, ἡ διακήρυξη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς της. Ὁ πατέρας της τὸ πληροφορεῖται καὶ τὴν ἀποκληρώνει. Ἀλλ' ὁ Οὐράνιος Πατέρας τὴν υἱοθετεῖ.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ο Αγιορείτης.

14/7 ΟΣ. Ν Ι Κ Ο Δ Η Μ Ο Σ,ὁ Ἁγιορείτης.

-Ὁ θεόσοφος ρήτορας.-

Στὸ Χορὸ τῶν Ὁσίων ὁ Ὅσιος ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ὁ Ἁγιορείτης προβάλλει διακριτικά.Ἡ μορφὴ του στύλος φωτοειδὴς καταυγάζει. Ἡ διδασκαλὶα του ἀκριβὴς κατευθύνει. Οἱ ἀσκητικοί του ἀγῶνες ἀνένδοτοι ἐνθαρρύνουν. Ἕνας φωστήρας λαμπρὸς τῆς Ἐκκλησίας.Ἕνας μύστης ἄριστος θεογνωσίας. Ἕνας ὁδηγὸς τῶν πιστῶν θεοφόρος.

Ἄς μελετήσουμε,λοιπόν, τὴν πολυδιάστατη φυσιογνωμία του. 1749 μ.Χ. Σ’ ἕνα Κυκλαδονήσι, τὴ Νάξο, γεννιέται ὁ αἰεθαλὴς βλαστὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Νικόδημος. Γονεῖς του οἱ φιλόθεοι Ἀντώνιος καὶ Ἀναστασία. Τὸν βαπτίζουν μὲ τὸ ὄνομα Νικόλαος καὶ φροντίζουν γιὰ τὴν πνευματική του μόρφωση, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχική του κατάρτιση. Τὸν γαλουχοῦν μὲ τῆς πίστεως τὰ νάματα. Τὸν διδάσκουν μὲ τὴν ὑποδειγματικὴ ζωή τους. Καὶ ὁ Νικόλαος ἀκούει ἐνδιάθετα τὰ λόγια τῆς Ἀλήθειας. Ἡ παρουσία του στὸ Ναὸ εἶναι ἀνελλιπής. Ἡ προσοχὴ του ἄγρυπνη. Ἡ φοίτησή του στὸ σχολεῖο ἄριστη, προδιαγράφει τὸ περίλαμπρο μέλλον του. 16χρονο παλικάρι ἔρχεται στὴ Σμύρνη, γιὰ τετραετή ἀνώτερη σπουδή. Διακρίνεται γιὰ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν ἐπιμονή, τὴν ὀξυδέρκεια καὶ τὴ μνήμη, τὴν εὐστροφία καὶ τὴν εὐφυϊα. Σ’ ὅλα ἄριστος, σ’ ὅλους βοηθὸς καὶ ἀπ’ ὅλους ἀγαπητός. Τὸ 1770 μ.Χ. ἡ ἐπιβουλὴ τῶν Τούρκων κατὰ τῶν Χριστιανῶν τὸν ἐξαναγκάζει νὰ ἐπιστρέψει στὴν πατρίδα του. Οἱ ἐπιδόσεις του γνωστοποιοῦνται. Ἡ ἀρετὴ του διαλάμπει. Καὶ ὁ Μητροπολίτης Παροναξίας τὸν παραλαμβάνει στὴ συνοδεία του. Οἱ εὐκαιρίες τώρα γιὰ ἐμβαθυντικὲς πτήσεις πολλές. Οἱ γνωριμίες μὲ πολυσέβαστους Ἁγιορεῖτες Πατέρες πολύτιμες. Ἡ μύηση στὴ νοερὴ προσευχὴ καὶ στὰ θέλγητρα τῆς ἰσάγγελης πολιτείας καθοριστική. Ὁ πόθος του, γιὰ τὸ δρόμο αὐτὸ πρὸς τὴ θέωση, φλογερός. Καὶ τὸ 1775 μ.Χ. ἀποφασίζει νὰ πάει στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἕνα καϊκι κατευθύνεται πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ τὸν μεταφέρει στὴ Μονὴ Ἁγ. Διονυσίου. Ἡ παραμονὴ του κοντὰ στοὺς ἐνάρετους Ἀγωνιστὲς Πατέρες ἐνισχύουν τὸ φρόνημα, αὐξάνουν τὴν ἀγάπη στὸ Θεό. Μὲ ἱερὸ δέος καὶ ἐμφανή λαχτάρα δέχεται τὸ μοναχικὸ Σχῆμα καὶ μετονομάζεται ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ. Ἐπιδίδεται μὲ ἔνθεο ζῆλο στὴ μοναχικὴ ἀρένα καὶ σημειώνει ἁλματώδη πρόοδο. Ἀναλαμβάνει τὴ γραμματεία τῆς Μονῆς καὶ ἐντρυφεῖ στὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων.