Κ Υ Ρ Ι Ε    Ι Η Σ Ο Υ    Χ Ρ Ι Σ Τ Ε    Υ Ι Ε    Τ Ο Υ    Θ Ε Ο Υ    Ε Λ Ε Η Σ Ο Ν    Μ Ε.

ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ


Η έμφλογη, κάθετη αγάπη προς το Θεό εκφράζεται με μία έμπρακτη, διάπυρη, οριζόντια αγάπη προς τον "πλησίον".Προορισμός του ανθρώπου η Θ έ ω σ η . Μία προσφορά δυνατότητας Θεϊκή, με την Ενανθρώπηση, Σταυρική Θυσία και Ανάσταση του Λόγου.Η Θ έ ω σ η, ενέργεια Θεού, αλλά και συνέργεια ανθρώπου.Σ’ αυτή την ανθρώπινη προσπάθεια επιποθούμε να συμβάλλομε γνωστοποιώντας ό,τι΄΄εφώτισε ο Θεός΄΄, προς δόξα Του και σωτηρία του λαού Του.Το site αυτό είναι μία ελάχιστη προσπάθεια, ανιδιοτελής, ένας αντίλαλος Ορθοδοξίας, μία ορθόδοξη μαρτυρία στο διαδικτυακό χώρο, για προβολή προτύπων, παροχή εμπειριών και προσφορά ελπίδας στον αόρατο πόλεμο κάθε αγωνιζομένου προσώπου.-

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ ο Γέροντας.

ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ ο Γέροντας.
Ο φωστήρας ο φαεινός.


Την πανστρατιά του Ιησού απαρτίζουν αναρίθμητοι εθελοντές, πιστοί ακόλουθοί Του.Είναι οι αγωνιστές του γήινου στίβου. Είναι οι σκοπευτές της Ουράνιας Βασιλείας. Ζουν στη γη και προγεύονται τον Ουρανό. Βιώνουν τις εντολές του Ευαγγελίου και απολαμβάνουν τις χαρές του Παραδείσου.
Πορεύονται σαν υποψήφιοι Άγιοι και καταλήγουν όντως Άγιοι. Είναι αυτοί, που τιμάμε πανηγυρικά, αλλά και να μιμούμαστε οφείλουμε, αφού «μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου» είναι.
Και ο Όσιος Δαυίδ ο Γέροντας συναριθμείται στον πάνσεπτο χορό των Οσίων.
Όσιος ΔΑΥΙΔ! Το βλάστημα της Λοκρίδας. Το καύχημα της Ευβοίας. Το εγκαλλώπισμα των Μοναχών. Το υπόδειγμα των αρετών. Ο φωστήρας ο φαεινός. Ο αστέρας ο λαμπρός. Ο ιατρός των ασθενών. Ο οδηγός των πιστών.
Όσιος ΔΑΥΙΔ! Ο μιμητής του Προδρόμου.
Η εντρύφησή μας στην ένθεη βιοτή του θα ’ναι για μας ψυχωφελής.
Γαρδινίτσα Λοκρίδας, σημερινό Κυπαρίσσι, η γενέτειρά του. 1519 γεννιέται από τον ευλαβέστατο ιερέα Χριστόδουλο και την ενάρετη Θεοδώρα. Είναι το ευδιάκριτα θεοχαρίτωτο αγόρι, ανάμεσα σ’ άλλο ένα αγόρι και δυό κορίτσια, που έχει η ευλογημένη αυτή οικογένεια.
Η πίστη και η αγάπη στον Θεό μεταλαμπαδεύονται ένθερμα στις παιδικές ψυχές τους. Και ο Δαυίδ γίνεται σκεύος εκλογής του Θεού, αφού ο Τίμιος Πρόδρομος αναλαμβάνει προσωπικά την καθοδήγησή του. Παρουσιάζεται στον ύπνο του και τον οδηγεί στο Ναό του, όπου παραμένει γονατιστός ευλαβικά μπροστά στην εικόνα του ο τριετής Δαυίδ, ασκεπής και ανυπόδητος, επί έξι ημέρες. Οι γονείς του τον αναζητούν εναγώνια και τον ανευρίσκουν το Σάββατο, ώρα Εσπερινού, στο Ναό, γονυπετή και ολόφωτο από θεϊκή Χάρη. Αγάλλονται και δοξολογούν τον Κύριο. Ήδη ο Τίμιος Πρόδρομος κηδεμονεύει το παιδί του Θεού και σημειώνει αλματώδη πρόοδο στην αρετή.
Μελετάει το λόγο του Θεού και επικοινωνεί με τον Λόγο του Θεού. Ασκείται σωματικά με αυστηρή νηστεία και επίμονη αγρυπνία και καλλιεργείται ψυχικά και μάχεται πνευματικά.
Οι μεθοδείες του Διαβόλου κονιορτοποιούνται και ο πόθος του Παραδείσου αυξάνει, ενώ μελετά τα λόγια του Πυρφόρου Αποστόλου Παύλου για τα μέλλοντα αναφαίρετα αγαθά «ά οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν», (Α΄ Κορ. β΄,9).
Ευπειθής και εύτακτος, εργατικός και πρόθυμος συμπαρίσταται στους γονείς του, διατηρώντας άσβεστο τον πόθο της αφιερώσεως σ’ Εκείνον. Ικετεύει θερμά τον Θεό να τον οδηγήσει στο λιμάνι του θελήματός Του.
Κι όταν 15χρονο παλικάρι αναχωρεί από τον τόπο του, ο Θεός του παρουσιάζει απλανή οδηγό τον ενάρετο Μοναχό Ακάκιο. Σ’ αυτόν υποτάσσεται αδιάκριτα, αφού ντύνεται το Μοναχικό Σχήμα.
Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία και επιδίδεται σε άοκνους ασκητικούς αγώνες. Επιπλήττεται και υπομένει. Περιφρονείται και ταπεινοφρονεί. Προστάζεται και υπακούει. Στόχος του η Αιωνιότητα και σκοπός του η κατάκτησή της.
Ο Γέροντάς του διαβλέπει τον μελλοντικό Όσιο και του προσφέρει ευκαιρίες ψυχωφελείς. Μαζί επισκέπτονται τη Μονή Οικονομίου, μεταξύ Ολύμπου και Πηλίου όρους και ωφελούνται ψυχικά. Εδώ χειροτονείται επάξια ο Δαυίδ Διάκονος και νιώθει συντριβή.
Κατευθύνονται στο «Περιβόλι της Παναγίας», το Άγιον Όρος και απολαμβάνουν ευφρόσυνες στιγμές και δέχονται πλούσιες ευλογίες. Ο Δαυίδ ρουφάει το νέκταρ της ασκητικής εμπειρίας και αγάλλεται. Εκεί στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη, παραμένει, όταν ο Γέροντάς του αναχωρεί για την Κωνσταντινούπολη.
Κι ο Πατριάρχης αντικρίζοντας τον άκακο Ακάκιο, με την ακτινοβολούσα αρετή του, τον τιμά με το αξίωμα της Αρχιερωσύνης στη Μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτας.
Τότε καλεί τον υποτακτικό του Δαυίδ και του προτείνει το Επισκοπικό αξίωμα. Η πρόταση προσκρούει στη βαθιά ταπείνωση και απορρίπτεται. Καταφρονεί τη δόξα και προλαμβάνει τις σατανικές ενέδρες. Αγωνίζεται να υποτάξει το σώμα στην ψυχή. Κατεργάζεται με φόβο Θεού τη σωτηρία του.
Κι αφού απορρίπτει την Αρχιερωσύνη δέχεται την ιερωσύνη και την Ηγουμενία της Μονής Θεοτόκου Βερνικόβης. Συνεχίζει τους προσωπικούς του αγώνες, αλλά και τις νουθετικές προσπάθειες υπέρ των Μοναχών.
Ο ίδιος ζει σαν επίγειος Άγγελος, αφού λειτουργεί κυκλωμένος από θεϊκό φως και υπερίπταται ευδιάκριτα. Οι Μοναχοί παραμένουν αδιόρθωτοι και πορεύονται ανυπότακτα. Ο Όσιος λυπάται και αναχωρεί από τη Μονή.
Ικετεύει τον Κύριο για υπόδειξη τόπου ασκήσεως. Και η απάντηση δίδεται οραματικά. Το όρος Στείρι, μεταξύ Ελικώνα και Παρνασσού. Εκεί έρχεται, κτίζει ασκητήριο, προσέρχονται Μοναχοί ευλαβείς και συνασκούνται.
Ο μισόκαλος κι εδώ συνεχίζει τις επιθέσεις του. Κι όταν στη Λειβαδιά ενός Τούρκου διαφεύγουν σκλαβόπουλα, επιρρίπτεται η ευθύνη συκοφαντικά στον Όσιο. Και μαστιγώνεται ανήλεα και φυλακίζεται πολύωρα και κρεμάται βάναυσα. Υπομένει καρτερικά το μαρτύριο και υμνολογεί ευχαριστιακά τον Θεό. Χριστιανοί τότε εξαγοράζουν τον Όσιο και ελευθερώνεται.
Εγκαταλείπει πλέον το ασκητήριο και έρχεται στην Εύβοια, κοντά στο χωριό Ροβιές. Εδώ βρίσκει ένα εξωκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κτίζει νέο Ναό και κελιά.
Το Μοναστήρι σύντομα επανδρώνεται με φλογερούς αγωνιστές της ισάγγελης πολιτείας. Η Αδελφότητα προοδεύει πνευματικά με τη σοφή καθοδήγησή του. Ο φιλόθεος Γέροντας Δαυίδ βιώνει την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο έμπρακτα. Ελεεί αφειδώλευτα και αξιώνεται ιαματικού και προορατικού χαρίσματος.
Οι ασθενείς προστρέχουν και θεραπεύονται. Οι ολιγόπιστοι πλησιάζουν και στηρίζονται. Οι θλιμμένοι καταφεύγουν και παρηγορούνται. Διατρέχει ακούραστα πόλεις και χωριά σε διάφορες επαρχίες και κηρύττει με το λόγο και το παράδειγμά του.
Οι πιστοί ενισχύονται. Οι άπιστοι μεταστρέφονται. Ψυχές κερδίζονται για τον Χριστό. Και το ιεραποστολικό έργο του Οσίου τελειώνει, αφού προβλέπει την κοίμησή του.
Τρεις ημέρες ενωρίτερα το ανακοινώνει στους αδελφούς της Μονής και τους νουθετεί ενθαρρυντικά, σωστικά. Προσεύχεται δοξολο-γικά και την 1η Νοεμβρίου παραδίδει την ψυχή του στα χέρια του αθλοθέτη Κυρίου.
Εκεί, στα Ουράνια Σκηνώματα τώρα, ζει ατελεύτητα κι ευφραίνεται την παρουσία του Θεού. Από εκεί συνεχίζει να πρεσβεύει για το νησί της Μονής του, την Εύβοια, καθώς και για όλους τους προσυνητές και σκορπίζει τη θαυματουργική του Χάρη σ’ όσους την επιζητούν.
Η Ιερά Μονή του κρατεί πολύτιμο θησαυρό την αγία κάρα του και τον τιμούν οι πιστοί πανηγυρικά την 1η Νοεμβρίου.-


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις της Λοκρίδος θείος βλαστός, καύχημα Ευβοίας, και νοσούντων ο ιατρός. ΔΑΥΙΔ Οσίων κλέος, συνόμιλε Αγγέλων, το σκότος εμπαθείας, ημών καταύγασον.-