ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Καλυβίτης.

15/1  ΟΣΙΟΣ   ΙΩΑΝΝΗΣ  ὁ  Καλυβίτης.

          Ἰησοῦς, ὁ Αἰώνιος Κατακτητής! Ἰησοῦς, ὁ Μεγάλος Πυρπολητής! Ἰησοῦς, ὁ Μπουρλοτιέρης τῶν ψυχῶν!

Ἑκα­τοντάδες καρδιὲς συντονίζουν τοὺς παλμοὺς τους μέ Ἐκεῖνον.

Μυριάδες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις δέχονται τὸ προσκλη­τήριο μήνυμα στ' ἀκρογιάλι τῆς ΄΄Γαλιλαίας΄΄ τους.

Ἀναρίθμητοι οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοι τοῦ Ἰησοῦ. Ποικι­λόμορφοι καὶ ἰδιόμορφοι κοσμοῦν τὸ πολύφωτο στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Στὴ δράση καὶ στὴν ἀφάνεια, στὸ κήρυγμα καὶ στὴ σιω­πή, γίνονται Μάρτυρες Χριστοῦ, πρακτικοὶ μεταφραστὲς τοῦ Εὐαγγελίου, φλογεροὶ ἐραστὲς τοῦ Θείου Διδασκάλου.

Μιὰ μορφή, συνηρπασμένη ἀπό τὸ Θεῖο ἔρωτα, εἶναι καὶ ὁ ΟΣΙΟΣ   ΙΩΑΝΝΗΣ  ὁ  ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ.

Ἡ Κωνσταντινούπολη εἶναι ἡ πατρίδα του. Εὐτρόπιος συγκλητικὸς καὶ Θεοδώρα, οἱ γονεῖς του. Τὸν ἀνατρέφουν πλούσια, ἀλλὰ χριστιανικά.

Εἶναι 12 ἐτῶν, ὅταν ὁ Κύριος χτυπᾶ τὴν πόρτα τῆς καρ­διᾶς του. Ἡ συνάντησή του μέ ἕνα ζηλωτή Μοναχό, τῆς Μονῆς Ἀκοιμήτων, ἀνάβει πυρκαϊά στὰ στήθη του. Τὸ μοναδικὸ ἰδεῶδες ποθεῖ νὰ βιώσει. Νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρω­τικὰ στὸν Κύριο ἐπιθυμεῖ. Καὶ ἱκετεύει τὸν Μοναχὸ νὰ τὸν πάρει μαζί του, ἐπιστρέ-φοντας ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα.

Οἱ γονεῖς καμαρώνουν τὸ ἐνάρετο παιδί τους. Δῶρο τους πολύτιμο, ἕνα ὁλόχρυσο χειρόγραφο Εὐαγγέλιο, στὸν Ἰωάν­νη. Ἀλλά ὁ Ἰωάννης θέτει πάνω ἀπὸ τὴν στοργὴ τῶν γονέων του τὴν ἀγάπη στὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀπόφασή του εἶναι ἀμετάκλητη.

Ὁ Μοναχὸς ἐπιστρέφει καὶ τὸν συναντᾶ. Ἑτοιμάζεται καὶ  φεύγουν  κρυφά.

Οἱ γονεῖς θρηνοῦν τὸ χαμό του. Τὸν ἀναζητοῦν ἐπίμονα, ἀλλὰ μάταια. Μετὰ τρεῖς μέρες τὸ πλοῖο φθάνει στὸ Μονα­στήρι. Ζητεῖ νὰ γίνει Μοναχός. Τὸ νεαρό τῆς ἡλικίας του καθιστᾶ δύσπιστο τὸν ἔμπειρο Γέροντα. Οἱ θερμὲς παρα­κλήσεις ὅμως καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ Ἰωάννη ἐχεγγυοῦν καὶ ἀφοπλίζουν τὸν Ἡγούμενο. Ἡ εἴσοδὸς του γίνεται ἀποδε­κτή. Ὁ Ἰωάννης κείρεται Μοναχός.

        Ἐπί ἕξι χρόνια γιγαντομαχεῖ.Ἐπιδίδεται σὲ αὐστηρὲςνηστεῖες,

σὲ ἀδιάλειπτες προσευχές, σὲ ἀγρυπνίες καὶ ἐξου­θενώσεις. Ἐργάζεται διαρκῶς. Ὑπακούει ἀναντίρρητα. Ὑ­πομένει ταπεινά. Ἀγωνίζεται ἀκατάπαυστα. Ἀλλά, ὁ μισόκαλος διάβολος φθονεῖ τὴν πρόοδό του καὶ τοῦ ἐνσπείρει λογισμοὺς ἐνθυμήσεως τῶν γονέων του. Ἡ καρδιὰ του φλο­γίζεται. Τὸ κορμὶ του λυώνει. Ὁ Ἡγούμενος, μὲ βαθειὰ λύπη, τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἐπισκεφθεῖ τούς γονεῖς του. Φεύγει, ἀλλά μὲ τὴν σθεναρὴ ἀπόφαση νὰ μὴν ἀποκαλυφθεῖ. Ἱκετευ­τικὲς κραυγὲς στέλνει στὸ Κύριο γιὰ συμπαράσταση.

Βρίσκεται, ἤδη, μπροστὰ στὸ ἀρχοντόσπιτο τοῦ  πατέρα του. Ἡ τελικὴ μάχη ἀρχίζει. Ἕνας ρακένδυτος, σκελετωμένος ζητιάνος, ζητεῖ καλύβα στὸ κῆπο τοῦ ἄρχοντα Εὐτροπίου. Ἡ δίψα του προκαλεῖ τὸν οἶκτο καὶ γίνεται δεκτὸ τὸ αἴτημά του. Ἡ καλύβα γίνεται ἡ ἔπαλξη, ποὺ κονταροχτυπιέται ὁ Ἰωάννης μὲ τὸ διάβολο, ἐπὶ τρία χρόνια. Παραμένει ἄγνωστος, ἄγριος ζητιάνος, στὰ μάτια τῆς μητέ­ρας του.

Ὁ Κύριος βλέπει τὸν ἀγώνα του καὶ προαναγγέλλει τὴν ἀναχώρησή του γιὰ τὸν Οὐρανό. Τώρα μπορεῖ ν' ἀποκαλυφθεῖ στοὺς γονεῖς του. Τὸ Εὐαγγέλιο, δῶρο δικό τους, πιστο­ποιεῖ τὴν ταυτότητά του. Οἱ γονεῖς, ἄναυδοι, ἀντικρίζουν τὸ χα-μένο, λατρευτὸ παιδί τους. Χαίρονται, ποὺ τὸ βρίσκουν. Θρηνοῦν, ποὺ τὸ χάνουν. Στὶς 15 Ἰανουαρίου παραδίδει τὴν ψυχή του, πάλλευκη, στὸν Κύριο, γιὰ νὰ λάβει τὸ στεφάνι τῆς νίκης.

Τὸ σῶμα του, ντυμένο μὲ τά ἀσκητικὰ ροῦχα, κατ' ἐπιθυ­μία του, θάπτεται μὲ θρήνους καὶ  εὐλάβεια στὸ πεδίο τῆς μάχης, στὴν καλύβα, ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα θαυματουργεῖ.

Τιμοῦν, πανηγυρικά, τὴ μνήμη του, στὸ φερώνυμο γρα­φικὸ Μοναστήρι τῆς Εὔβοιας.-

                                                                        Ελ. Α. Κλ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. (Ταχὺ προκατάλαβε).

Ἐκ βρέφους τὸν Κύριον, ἐπιποθήσας θερμῶς, τὸν κόσμον κατέλιπες, καὶ τὰ ἐν κόσμω τερπνά, καὶ ἤσκησας ἄριστα, ἔπηξας τὴν καλύβην, πρὸ πυλῶν σῶν γονέων ἔθραυσας τῶν δαιμόνων, τάς ἐνέδρας παμμάκαρ· διὸ σέ, Ἰωάννη, ὁ Χριστὸς ἀξίως  ἐδόξασε.-