Μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ
μνείαν
ποιούμεθα του παγκάλου Ιωσήφ και
της
υπό του Κυρίου
καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής…
Ο Ιωσήφ προτύπωση του Χριστού. Γυιός, ο μικρότερος του Πατριάχη Ιακώβ και της
Ραχήλ.
Φθονείται από τα αδέλφια του και ρίχνεται σε βαθύ
λάκκο αρχικά. Μετέπειτα πουλιέται σε εμπόρους Ισμαηλίτες, για τριάντα αργύρια
και μεταπουλιέται στον Πετεφρή, αρχιευνούχο του βασιλιά Φαραώ της Αιγύπτου.
Ο Ιωσήφ παραμένει αδούλωτος στην ψυχή, βιώνει την
εσωτερική ελευθερία με την καθαρότητα της καρδιάς από τα πάθη.
Ο Ιωσήφ διακρίνεται για τη σωφροσύνη του και την αποκαλύπτει
σε μία σατανική παγίδα. Στην ερωτική προκλητική
επίθεση της γυναίκας του Πετεφρή
διαφεύγει γυμνός στο σώμα, ενδεδυμένος όμως τη σωφροσύνη στην ψυχή.
Η
συκοφαντία οδηγεί τον τροπαιούχο Ιωσήφ στη φυλακή.
Ο Κύριος παρακολουθεί τα γεγονότα.
Η ερμηνεία βασιλικών ονείρων από τον Ιωσήφ τον αποφυλακίζει
και τον προωθεί κυρίαρχο της Αιγύπτου.
Τότε καταφαίνεται και το μεγαλείο της αμνησικακίας και
αγάπης, που διατρέφει για την οικογένειά του. Εφεξής ζουν μαζί του και εκδημεί,
αφού ευαρεστεί καθολικά τον Θεό.
Και η
καταρασθείσα συκή ξηραίνεται,
ένεκα της ακαρπίας της.
Και ο
Χριστιανός καλείται σε μία αγωνιστική
πορεία καρποφόρα.
Προσκαλείται σε μία πορεία μετανοίας και σωτηρίας, η
οποία περνάει από το δρόμο της αγάπης του
Θεού προς τον άνθρωπο και της καρδιακής προσέγγισης του ανθρώπου προς τον Θεό.
Με
την πίστη, λοιπόν και την αγάπη στον Θεό και με έκφραση την ασύνορη αγάπη προς
τον άνθρωπο, επιτυγχάνεται η ευκαρπία.
Συμπερασματικά
η σωφροσύνη ευλογείται, ενώ η πνευματική ακαρπία τιμωρείται, όταν ενεργοποιείται
η δικαιοσύνη του Θεού.-
