"Η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται." ( Α΄Κορ. ιγ΄4 )
Η ανθρώπινη κοινωνία διέρχεται μια
κρίση. Κρίση κοινωνίας προσώ-πων,
επικοινωνίας ψυχών.
Το συναίσθημα ενεργεί ως
αυτοσυναίσθημα και παρενεργεί.
Η επικεντροποίηση του αυτοειδώλου
οδηγεί στην πρόχειρη προλογία, στην άμετρη καυχησιολογία, στην υπέρμετρη
πολυλογία. Η αλαζονεία κυριαρχεί
και την αγάπη περιθω-ριοποιεί.
Η
φιλαυτία επικρατεί και την αγάπη καταλύει.
Οι
ανθρώπινες σχέσεις διαταράσσονται επικίνδυνα.
Βιώνεται
η απεξάρτηση, ενώ απαιτείται η άλληλεξάρτηση.
Απουσιάζει
η αγάπη ως κύριος μοχλός ζωής.
Λείπει
η ταπείνωση ως πνοή δημιουργίας.
Ο
άνθρωπος ταλανίζεται απάνθρωπα, δέσμιος του εγωκεντρισμού του !
Με την αγάπη όμως της φιλαδελφίας και φιλοθεϊας ο άνθρωπος αυτοπαρασκηνοποιείται,
προσκηνοποιεί τον αδελφό του και καυχάται μόνον΄΄εν Κυρίω΄΄.
Από το βιβλίο΄΄ΝΥΞΕΙΣ ΒΙΒΛΙΚΟΠΑΤΕΡΙΚΕΣ΄΄ Ελ. Α. Κλ.
