ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ὁ Στρατηλάτης.

8/2  ΑΓΙΟΣ   ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ὁ Στρατηλάτης.

 «Καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Φιλιπ.γ΄,8), ἀναφωνεῖ ὁ Πυρφόρος Ἀπόστολος Παῦλος.

   Αὐτὸ ἐνστερνίζονται κι αὐτὸ διασαλπίζουν οἱ θαρραλέοι Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Θυσιάζουν ἡγετικὲς θέσεις, προκει­μένου νὰ κερδίσουν τὸ Χριστό. Αὐτὸ τὸ μήνυμα ὑλοποιεῖ κι ὁ Ἅγιος ΘΕΟΔΩΡΟΣ  ὁ  στρατηλάτης.

   Πατρίδα του τὰ Εὐχάϊτα Γαλατίας. Διαμονή του ἡ Ἡ­ράκλεια. Στὸ παράστημα ἀγέρωχος. Στὸ ἦθος ἄφθαστος. Στὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο ἀσυναγώνιστος. Στὴ φρόνηση κατα­πληκτικός. Στὴ ρητορικὴ δεινότητα ἀνεπανάληπτος. Ὅλοι τὸν θαυμάζουν.

   Ὁ βασιλιὰς Λικίνιος τὸν ἀνακηρύσσει ἀρχιστράτηγο καὶ ἐξουσιαστὴ τῆς Ἡράκλειας. Ἀνοίγεται εὐρὺ πεδίο δρά­σεως στὸν Χριστιανὸ ἀξιωματοῦχο. Γίνεται διαπρύσιος κήρυ­κας Ἰησοῦ. Μεταλαμπαδεύει τὴ φλόγα του. Διακηρύσσει τὴν πίστη του. Συντονίζει τοὺς παλμοὺς τοῦ λαοῦ  στὴ συχνότητα τ’ οὐρανοῦ. Πλῆθος ἀνθρώπων γίνονται Χριστιανοί.

   Ὁ Λικίνιος πληροφορεῖται τὴ δράση, ἀνησυχεῖ καὶ μὲ ἐπιστολὴ τὸν καλεῖ νὰ παρουσιασθεῖ στὴ Νικομήδεια, γιὰ νὰ θυσιάσει στοὺς θεούς. Ὁ Θεόδωρος διαβλέπει τὸ μαρτυρικό του τέλος. Ποθεῖ νὰ μαρτυρήσει στὴν πατρίδα του, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντᾶ προκλητικά, πειστικά, ἀλλὰ παραπλανητικά. Ὁ Λικίνιος παίρνει 8. 000 στρατό, χρυσᾶ ἀγάλματα θεῶν καὶ ἔρχεται στὴν Ἡράκλεια. Ὁ Θεόδωρος τὸν ὑποδέχεται καὶ δέχεται νὰ θυσιάσει, ἀφοῦ πρῶτα τοῦ δοθοῦν τὰ ἀγάλματα τῶν θεῶν, γιὰ ἰδιωτικὴ θυσία.

   Ἡ πρότασή του εὐπρόσδεκτη. Τὰ χρυσά ἀγάλματα, τοῦ παραδίδονται. Τὴ νύκτα τὰ τεμαχίζει καὶ τὰ μοιράζει στοὺς πτωχούς.

  Ὁ ἑκατόνταρχος Μαξέντιος ἐνημερώνει τὸ βασιλιά, γιὰ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοδώρου. Ἐξωργισμένος τὸν καλεῖ νὰ θυσιάσει. Ὁ Θεόδωρος βεβαιώνει καὶ αἰτιολογεῖ τὴν πράξη του. Ἀποκαλύπτει συγχρόνως τὴ χριστιανική του ἰδιότητα, διακηρύσσει μὲ παρρησία τὴν πίστη του καὶ δέχεται μὲ εὐχαρίστηση ἐξουθενωτικά, φρικτὰ βασανιστήρια. Μαστιγώνε­ται ἀνελέητα. Οἱ σάρκες κατασχίζονται. Οἱ πληγὲς κατα­καίονται. Αἱμόφυρτος φυλακίζεται. Ἡ ψυχή του ὁλόρθη  δοξολογεῖ τὸν Κύριο.

   Ὁ Λικίνιος συνεχίζει τὴ μεταπειστικὴ του προσπάθεια. Ὁ γενναῖος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ φρόνημα ἀδού­λωτο, ἐμμένει σθεναρὰ στὴν πίστη του. Καταδίκη του, εἶναι ὁ σταυρικὸς θάνατος. Τὸ δέχεται καρτερικά, ἐνῶ πονεῖ ἀφό­ρητα. Πύρινες ἱκεσίες ἀναπέμπει στὸν Κύριο, γιὰ συμπαρά­σταση. Κι ὁ Ἰησοῦς ἐπεμβαίνει ἀμέσως. Ἄγγελος τὸν ἐλευ­θερώνει, τὸν θεραπεύει, τὸν ἐνδυναμώνει. Ὁ Ἅγιος ἀνυμνεῖ τὸν Θεό.Ὁ βασιλιάς, βέβαιος γιὰ τὸ θάνατο τοῦ Θεοδώρου, ἀποστέλνει τὸν Ἀντίοχο καὶ τὸν Πατρίκιο, γιὰ νὰ ἐξαφανίσουν τὸ σῶμα του. Ἀντικρίζοντας τόν Ἅγιο ὑγιῆ, ἀναφωνοῦν: «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν» καὶ πιστεύουν μαζὶ μέ ἄλλους ὀγδόντα πέντε. Ὁ Λικίνιος τὸ πληροφορεῖται καὶ στέλνει τὸν ἀνθύ­πατο Κέστη μὲ τριακοσίους στρατιῶτες γιὰ νὰ τὸν θανατώ­σουν. Ἡ θαυμαστή σωτηρία τοῦ  Ἁγίου τοὺς μεταστρέφει καὶ πιστεύουν ὅλοι, καθὼς καὶ πλῆθος λαοῦ.

Ὁ Λικίνιος ἐξωργισμένος δίνει ἐντολὴ νὰ τὸν ἀποκεφα­λίσουν. Ἡ ψυχή του, φτερουγίζει στὰ Οὐράνια Σκηνώματα, γιὰ νὰ γίνει κληρονόμος τῆς Βασιλείας Του. Τὸ σῶμα του θάπτεται στὰ Εὐχάϊτα. Τὸν τιμᾶμε στὶς 8 Φεβρουαρίου.-