Ευχή Οσίου Εφραίμ του Σύρου
«Κύριε κι Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας,
φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως.
Πνεύμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης,
χάρισαί μοι τω σω δούλῳ.
Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμὰ πταίσματα,
και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου, ότι ευλογητὸς ει, εις τους αιώνας των
αιώνων. Αμήν».
«ΚΥΡΙΕ και ΔΕΣΠΟΤΑ της ζωής μου…»
Ο Θεός, Πλάστης του
ανθρώπου «κατ’ εικόνα» του Λόγου και Χορηγός της πνοής του, της ζωής.
Ο
Θεός, Κύριος και Δεσπότης και Κυρίαρχος της ζωής. Μιας ζωής γήϊνης, αλλά και
αιώνιας.
Συνεργός στο
προσωπικό έργο της σωτηρίας μας, γι αυτό
και απόλυτος διαφεντευτής της ζωής μας ποθεί να είναι.
«Πνεύμα αργίας,...μη μοι
δως...»
«Η αργία μήτηρ πάσης
κακίας» είναι.Η αργία οδηγεί στην ακηδία, στην απελπισία, στην απόγνωση, στην αμαρτία,
γι αυτό και παρακαλούμε αυτό το πνεύμα να μη δοθεί, Πατέρα μου.
«Πνεύμα περιεργείας...μη μοι
δως...»
Περιέργεια για
τις κινήσεις των άλλων, τις πτώσεις, τα πάθη.
Η περιέργεια
επιφέρει την κατάκριση, μηδενίζει την αγάπη, εξαφανίζει την ταπείνωση και αναπτύσσει
την φιλαυτία.
Όταν
περιεργάζεσαι τους άλλους, δεν κατεργάζεσαι την σωτηρία σου.
Όταν
αδολεσχείς στις προσωπικές βιώσεις και πτώσεις, τότε ανακαλύπτεις τον εαυτό σου
και αποφασίζεις να τον μεταμορφώσεις.
Πνεύμα,λοιπόν,περιεργείας
των άλλων, να μη μου δοθεί, Κύριε.
«Πνεύμα φιλαρχίας... μη μοι
δως...»
Η φιλαρχία έκφραση
της φιλοδοξίας και καρπός της φιλαυτίας.
Φιλαρχώ,
όταν καταδυναστεύω τον άλλον, όταν μηδενοποιώ το πρόσωπό του, όταν ενεργώ
ανάλγητα και ιδιοτελικά.
Τότε
ο «αδελφός μου» γίνεται σκλάβος μου, δούλος μου, υπηρέτης μου και εγώ στυγνός
αφέντης.
«Ο
πλησίον μου» γίνεται η «Κόλασή μου», αντί για «Παράδεισός μου», που ο Κύριος
θέλει από μένα.
Πνεύμα,
λοιπόν, φιλαρχίας να μην μου δοθεί, Θεέ μου.
«Πνεύμα αργολογίας...μη μοι δως…»
Η γλώσσα, δώρο Θεού. Η
ομιλία, εργαλείο έκφρασης σωστικό.
Αλλοίμονο
! Το στόμα αργολογεί,
ασχολείται με ανωφελείς συζητήσεις, με εφάμαρτους
λόγους. Ο λόγος δεν είναι «άλατι ηρτυμένος». Σαπρολογίες, χυδαιολογίες,
πολυλογίες, κατακριτολογίες, αναδεικνύονται συχνά οι αργολογίες.
Αργολογώ και διασκορπίζω τον νου μου και αποπροσανατολίζω
τη γλώσσα μου από τον δοξολογικό και τελωνικό λόγο προς τον Θεό.
Αργολογώ
και καταψύχω την αγάπη μου, κάθετα προς τον Θεό και οριζόντια προς τον
«πλησίον».
«Ο
παροξυσμός της αγάπης», που συνιστά ο Απ. Παύλος γίνεται κατάψυξη καρδιάς.
Πνεύμα,
λοιπόν, αργολογίας, ας μη μου δοθεί, Χριστέ μου.
Ένθερμη
παράκληση, Κύριε :
«Πνεύμα σωφροσύνης... χάρισαί μοι τω σω δούλω...»
Η σωφροσύνη ασφαλίζει
τον άνθρωπο από θανάσιμες πτώσεις, αποτρέπει την φιληδονία, προσφέρει σύνεση και οδηγεί στην
σωτηρία.
Η
σωφροσύνη εξασφαλίζει την καθαρότητα του σώματος και της ψυχής.
Η
σωφροσύνη συμβάλλει στην κάθαρση της καρδιάς. Ας μου δοθεί, Ιησού μου.
«Πνεύμα ταπεινοφροσύνης...χάρισαί μοι τω σω
δούλω…»
Η ταπεινοφροσύνη εγγυάται
την υπακοή, εξασφαλίζει τη μετάνοια, διασφαλίζει την αγάπη.
Η
ταπεινοφροσύνη κονιορτοποιεί την φιλαυτία και αναπτύσσει την φιλοθεϊα και
φιλαλληλία.
Η
ταπεινοφροσύνη εχέγγυο σωτηρίας. Ας μου χαρισθεί από τον Θεό.
«Πνεύμα υπομονής...χάρισαί μοι τω
σω δούλω...»
Η υπομονή προϋποθέτει πίστη
και κατεργάζεται την σωτηρία.
«Υπομονής χρείαν έχομεν», για τον πνευματικό αγώνα.
Με την υπομονή
οι δυσκολίες διαλύονται, τα εμπόδια υπερπηδούνται, οι θλίψεις αξιοποιούνται.
Υπομονή,
ας χαρίσει ο Κύριος.
«Πνεύμα αγάπης...χάρισαί μοι
τω σω δούλω...»
ΑΓΑΠΗ ! Το κριτήριο της σωτηρίας
μας.
Η
κάθετη αγάπη προς τον Θεό και η οριζόντια αγάπη προς τον «πλησίον» θα καθορίσουν
τη δυνατότητα της εισόδου στη Βασιλεία του Θεού.
Η
σωστική αγάπη προϋποθέτει πίστη στον Θεό και συνεπάγεται αυτοθυσιαστική
προσφορά, υπέρβαση της φιλαυτίας, κορύφωση της φιλαλληλίας.
Αυτή
την αγάπη,ας μου χαρίσει ο Κύριος.
«Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη
κατακρίνειν τον αδελφόν μου...»
Η ανελλιπής ενασχόληση με
τον εαυτό μας, η ενδοσκόπηση, προϋποθέτει
ταπεινοφροσύνη και συνεπάγεται
την αυτογνωσία, την αυτομεμψία, τη μετάνοια.
Η
απόκτηση τελωνικού φρονήματος εξουδετερώνει ριζικά την υπερηφάνεια και αποτρέπει
την κατάκριση, εφ’ όσον επικεντρώνεται η προσοχή στην προσωπική πτωτική τάση.
Η
αυτομεμψία ενεργεί καταλυτικά στην περιεργασία των πτώσεων των άλλων και δρα επαυξητικά
στην κοινωνία αγάπης.
Η
αυτοκριτική διαλύει την ετεροκριτική, η οποία αποτελεί κλοπή κατά του αναφαίρετου δικαιώματος του
Μόνου Κριτού, του Κυρίου.
Ας
αγαπάμε, λοιπόν, αληθινά, ώστε να μην κατακρίνουμε παντοτινά και να
πορευόμαστε σωστικά.-
Ελ. Α. Κλ.
