17/3 ΟΣΙΟΣ Α Λ Ε Ξ Ι Ο Σ, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

                 17/3   ΟΣΙΟΣ   Α Λ Ε Ξ Ι Ο Σ,  ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμέ οὐκ ἔστί μου ἄξιος» (Ματθ. γ΄, 37) δηλώνει κατηγορηματικὰ ὁ Κύριος. Τὰ πρωτεῖα τῆς ἀγάπης μας ἐπιζητεῖ ὁ Ἰησοῦς. Καί εἶναι οἱ Εὐαγγελικοὶ αὐτοὶ στίχοι τὸ ἔναυσμα γιὰ ἡρωικὲς ἀποφάσεις, ἡ ἀφετηρία γιὰ τὸ δρόμο τῆς ὁλο­κληρωτικῆς προσφορᾶς, τῆς ἀφιέρωσης ψυχῶν στὸ Θεό. Ὁ ἀντίλαλος τῶν λέξεων ἐγερτήριο σάλπισμα γιὰ πορεία καὶ συνάντηση μὲ τὸ Νυμφίο.

  Κι ὁ Ὅσιος Αλέξιος εἶναι ὁ μεταφραστὴς τῶν λόγων τοῦ Ἰησοῦ σὲ πράξη. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπονομάζεται. Εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ προτάσσει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ὑποτάσσει τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς φυσικοὺς γεννήτορες.

 Εἶναι τὸ ἐγκαλλώπισμα τῶν Ὁσίων, ὁ ἐφάμιλλος τῶν Ἀγγέλων, τὸ καύχημα τῆς γῆς, τὸ ἀγαλλίαμα τ’ Οὐρανοῦ.

 Ἄς τὸν γνωρίσουμε ἐκτενέστερα.

       Πατρίδα του ἡ Ρώμη. Ζεῖ στοὺς χρόνους τῶν εὐ­σεβῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου. Γονεῖς του ὁ ἄρχοντας Εὐφημιανός καὶ ἡ Ἀγλαϊδα. Πλούσιοι, ἀλλὰ καὶ ἐνάρετοι, εὐγενεῖς, ἀλλὰ καὶ δοῦλοι Κυρίου. Πορεύονται ἄμεμπτα, βαδίζουν θεάρεστα, ἀγωνίζονται εὐάρεστα,δραστηριοποιοῦνται ποικιλότροπα,ἐργάζον­ται ἄοκνα.

Τὰ πλούτη τους στὴ διάθεση τῶν «ἐλαχίστων» ἀ­δελφῶν τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πτωχοὶ βρίσκουν τροφή, οἱ γυμνοὶ ἐνδυμασία, οἱ ξένοι κατάλυμα. Ἡ φροντίδα  ἀ­νελλιπής, ἡ περιποίηση προσωπική, ἡ ἀγάπη ἔμπρα­κτη.

 Ἡ εὐλάβεια διακριτική, ἡ καλωσύνη πασιφανής, ἡ πίστη φανερή.

   Πόνος καὶ πόθος καὶ εὐχή τους ἡ ἀπόκτηση ἑνὸς παιδιοῦ. Κι οἱ ἱκεσίες εἰσάκουονται καὶ γεννιέται ὁ Ἀλέξιος. Ἡ χαρὰ ἄμετρη. Ἡ ἀγαλλίαση ἄφατη.

   Μέριμνά τους ἡ «κατὰ Θεόν» μόρφωση τοῦ παι­διοῦ. Κι ὁ εὐφυὴς Ἀλέξιος πολὺ σύντομα μορφώνεται πολύπλευρα καὶ γίνεται σοφός. Παράλληλα συγκρίνει τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου μὲ τὴν Αἰωνιότητα τῆς ψυ­χῆς καὶ ἀποφασίζει τὴν ἀπάρνηση τῶν ἐγκοσμίων γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν Οὐρανίων, τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν φθαρτῶν μὲ τά  ἄφθαρτα.

   Ἡ καρδιὰ φλέγεται. Ἡ ψυχή σκιρτάει. Ὁ πόθος φουντώνει. Δέσμιος της ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἐπιδίδεται σὲ αὐτοάσκηση. Ἐνδύεται τρίχινο ράσο ἐσωτερικὰ καὶ μεταξωτὰ ἐξωτερικά. Οἱ γονεῖς ἀγνοοῦν τὰ ἔνζηλα θεϊκά του αἰσθήματα. Ἐπιθυμία τους ὁ γάμος του, ἡ ἀπόκτηση ἀπογόνων. Ἡ ἀνεύρεση ὡραίας, πλούσιας καὶ εὐγενοῦς κόρης, ἐπιτυχὴς ἐκλογή.

    Ὁ Ἀλέξιος ζεῖ στὸ δικό του κόσμο.Ἡ κοινωνία του μὲ τὸ Θεὸ ἄμεση. Οἱ προσευχὲς του πύρινες. Ἡ σωτηρία του θερμὸ αἴτημα. Ἡ διαφυγή του ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ σατανᾶ δακρύβρεχτη δέηση. Ἡ καρδιὰ ὄρθια.Ἡ ψυχή ἀλύγιστη. Τὸ βλέμμα ἐστραμμένο στὸν Οὐρανό. Ἡ ἐπαγρύπνηση αὐστηρή. Ἡ ἐλεημοσύνη πλούσια. Οἱ εὐχέτες πρὸς Κύριον αὐξάνουν. Οἱ γονεῖς  προβάλλουν  τὸ  θέμα τοῦ  γάμου. Ὁ  γυιὸς  διαφωνεῖ, ἀν­τιστέκεται, ὑποχωρεῖ τελικά, ἀλλά φαινομε-νικά.Ὁ γάμος γίνεται. Ὅλοι χαίρονται. Ὁ Ἀλέξιος προσεύχε­ται γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σχεδίου του.

            Ἡ νύχτα ἁπλώ­νει τὸ σκοτεινὸ πέπλο της. Στὸ νυφικὸ θάλαμο ὑλοποι­εῖται ἡ μεγάλη ἀπόφαση. Ὁ ἐκλεκτὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ παραδίδει τὸ δακτυλίδι στὴ νύμφη καὶ ἐξέρχεται. Ἐνδύεται πτωχικὰ ροῦχα, παίρνει χρυσὸ καὶ πολύτιμα μαργαριτάρια καὶ τρέχει στὴ θάλασσα. Ἕνα πλοῖο ἕτοιμο γιὰ ἀπόπλευση. Ἐπιβιβάζεται καὶ ἀναχωρεῖ. Στὴ Λαοδικεία ἀποβιβάζεται καὶ πορεύεται πρὸς τὴν Ἔδεσσα. Ἐκεῖ εἰσέρχεται στὸ Ναὸ καὶ ἀτενίζει μία θαυμα­στή, ἀχειροποίητη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ψυχή ἀγάλλεται. Ὁ τόπος προσφέρεται γιὰ μόνιμη διαμονή.

           Μοι­ράζει στοὺς πτωχοὺς ὅ,τι ἔχει καὶ ἐπαιτεῖ ὁ ἴδιος. Ἡ ἄσκηση ἀρχίζει. Ἡ προσευχὴ ὁλονύκτια. Ἡ νηστεία αὐστηρή. Τὸ σῶμα ταλαιπωρεῖται. Ἡ ὀμορφιὰ ἐξαφα­νίζεται. Ἡ σάρκα καταμαραίνεται. Ἡ ψυχή διανθίζει. Τὰ πάθη κατευνάζονται. Οἱ ἀρετὲς διαλάμπουν. Ὁ Ἀ­λέξιος ἐξαϋλώνεται.

  Οἱ γονεῖς καὶ ἡ σύζυγος τὸν ἀναζητοῦν. Οἱ θρῆνοι γοεροί. Ἡ θλίψη ἀπερίγραπτη. Οἱ ὑπηρέτες φθάνουν καὶ στὴν Ἔδεσσα. Περνοῦν ἀπὸ τὸ Ναό, ἐλεοῦν τὸν Ἀλέξιο καὶ φεύγουν χωρὶς νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν. Ὁ Ὅσιος εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, γιατί δέχθηκε ἐλεημοσύνη ἀπό τούς ὑπηρέτες. Οἱ ἔρευνες ἄκαρπες. Ἡ ἀπογοήτευ­ση προφανής. Γονεῖς καὶ νύφη ἀπαρηγόρητοι. Ὁ Ἀ­λέξιος στὴν ξενιτεία ἄγνωστος, εὐφραίνεται καὶ δοξά­ζει τὸ Θεὸ γιὰ τὴ διαφύλαξή του.

  Παραμένει 17 χρόνια στὸ νάρθηκα τοῦ Ναοῦ καὶ ἀκτινοβολεῖ ἡ ἁγιότητά του. Οἱ ἄνθρωποι τὸν τιμοῦν. Ὁ Ὅσιος ἄγρυπνος φρουρὸς στὸ κάστρο τῆς ψυχῆς του ἀνησυχεῖ. Ἡ ἀν­θρώπινη δόξα τὸν φοβίζει. Ἡ οὐράνια δόξα τὸν ἑλ­κύει.

   Φεύγει γιὰ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας. Ἡ θαλασσο­ταραχὴ κατευθύνει τὸ πλοῖο στὴ Ρώμη. Ὁ Ἀλέξιος ὑποτάσσεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπόφασή του ἡ παροίκησή του στὴν πατρικὴ οἰκία. Σκοπός του ἡ ἄ­σκηση ὑπομονῆς  μὲ τὸ ἄγνωστο τῆς ταυτότητάς του. Δέεται θερμὰ στὸν Κύριο γιὰ ἐνδυνάμωση.

   Ἡ συνάντηση μὲ τὸν πατέρα του τυχαία. Ἡ ἀνω­νυμία του διατηρεῖται. Ἡ ἐπιθυμία του εἰσακούεται.

   Ἡ διαμονὴ του παράπλευρα στὸ πατρικὸ σπίτι γεγο­νός. Ἡ νηστεία συνεχίζεται. Ἡ ἐγκράτεια ἄμετρη. Ἡ προσευχὴ ἐκτενής. Ὁ σατανάς φρίττει. Οἱ ἐπιθέσεις πυκνώνουν. Οἱ δοῦλοι ἐπιθετικοί. Οἱ ὕβρεις ἀλλεπάλ­ληλες. Ὁ γογγυσμὸς ἀνύπαρκτος. Οἱ θρῆνοι τῆς μάνας ἀκούονται. Οἱ κοπετοὶ τῆς ὁμοζύγου ἀντηχοῦν.Τὰ λό­για τους ἀντιλαλοῦν.Ἡ καρδιὰ τοῦ Ὁσίου πονεῖ. Τὸ υἱικό φίλτρο διεγείρεται. Ἡ ἀντιπαράθεση τοῦ ἀήττη­του ἀγωνιστῆ ἕτοιμη: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμέ, οὐκ ἔστί μου ἄξιος». Ὁ ἔνθεος ἔρωτας κατασβήνει τὴ σαρκικὴ ἀγάπη. Ἡ ὑπακοὴ στὸ Θεὸ ἐξουδετερώνει τὴν πειθαρχία στοὺς γονεῖς. Οἱ προσευχὲς δακρύβρε­χτες. Ἡ ὑπομονὴ αἴτημά του. Ἡ σωτηρία τῶν δικῶν του, εὐχή του.

   17 χρόνια κονταροχτυπιέται ὁ Ἀλέξιος μὲ τὶς δυ­νάμεις τοῦ σκότους καὶ σημειώνει περιφανεῖς νίκες. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ τὸν ἀγώνα του καὶ ἀποκαλύ­πτει τὴ μέρα τῆς ἐκδημίας του.

   Ὁ Ὅσιος ἑτοιμάζεται.Ἡ αὐτοαποκάλυψη ἀπα­ραίτητη κι ἀκίνδυνη τώρα. Ἐξιστορεῖ σὲ χαρτὶ τὴ βιο­γραφία του, ἀπολογεῖται θαρραλέα, παρηγορεῖ στοργι­κά, ἐνισχύει δυναμικά, στηρίζει σημαντικά. Ἡ ἐπιστο­λὴ κλείνει. Ἡ προσευχὴ συνεχίζεται. Ἡ κοίμηση ἀκο­λουθεῖ. Ἡ θεϊκὴ ἐπέμβαση ἄμεση. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰννοκέντιος καὶ ὁ βασιλιὰς Ὀνώριος στὴν ἐκκλησία ἀκούουν τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀναγγέλλει τὴ μετάστα­ση τοῦ ἀνθρώπου Του καὶ ὑποδεικνύει τὸν τόπο εὕρε­σης. Ἡ κινητοποίηση ἀστραπιαία. Τὸ σπίτι τοῦ Εὐφημιανοῦ κατακλύζεται. Οἱ ὑπηρέτες γνωστοποιοῦν τὴν ὁσιακή ζωὴ τοῦ ξένου. Ὁ Εὐφημιανός ἀντικρίζει τὸν Ἅγιο μὲ τὸ χαρτὶ στὸ χέρι, ἀλλά ἡ παραλαβὴ ἀδύνα­τη. Ὁ βασιλιὰς κι ὁ Πατριάρχης προσέρχονται. Γονυπετεῖς ζητοῦν τὸ χαρτί. Ὁ Ἅγιος τὸ παραδίδει. Ἡ ἀνάγνωσή του ἀφήνει ἐμβρόντητους τούς πάντες. Ὁ Ὅσιος ξένος εἶναι ὁ Ἀλέξιος. Ὁ πατέρας θρηνεῖ. Ἡ μητέρα καὶ ἡ σύζυγος φθάνουν καὶ ἐκτυλίσ-σονται σκη­νὲς δραματικές, στιγμὲς τραγικές.

   Ὁ λαὸς συμμετέχει. Ὁ Ὅσιος ἐπιχέει πλούσια τὴ θαυματουργική Του Χάρη. Ἀσθενεῖς θεραπεύονται. Ἀδιαχώρητο παρατηρεῖται. Τὸ ἱερὸ λείψανο λαϊκὸ προσκύνημα ἐπὶ μία ἑβδομάδα. Ἐντα-φιάζεται τιμητικά.

   Ὁ Οὐρανὸς πανηγυρίζει, γιατί κερδίζει ἕναν ἀκόμη Ὅσιο. Ἡ γῆ ἀγάλλεται, γιατί ἀποκτᾶ ἕναν ἀκόμη ἰα­τρό, ἕναν πρεσβευτὴ στὸ Θρόνο τοῦ Κυρίου. Ὁ Θεὸς δοξάζεται στὸ πρόσωπο τοῦ Ὁσίου Ἀλεξίου.-

                                                                            Ελ. Α. Κλ.