ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ὁ νέος ἀσκητής

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ  ΤΣΑΛΙΚΗΣ

                     ὁ νέος  ἀσκητής                                  

                              

Στὸν πάνσεπτο Χορὸ τῶν Ὁσίων εὐδιάκριτη θέση κατέχει ὁ μιμητὴς τῶν Ἀγγέλων Ἰάκωβος.Ἀστέρας μεγίστου βεληνεκοῦς ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης. Σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ἀπεσταλμένος τοῦ Κυρίου γιὰ παραμυθία τοῦ λαοῦ  Του. Ἡ ζωὴ του ἔλαμψε μὲ ἀχτίδες ἁπλότητας, ἀστραπὲς καλοσύνης, προτυπώδη ἰσάγγελη πολιτεία, πολλαπλὲς θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις.

Βλαστὸς τῆς Μικρασιάτισσας μητέρας του Θεοδώρας καὶ τοῦ Ρόδιου Σταύρου πατέρα του. Οἱ γονεῖς του θεοσεβεῖς ἔφεραν στὴ γῆ, στὶς 5 Νοεμβρίου 1920 τὸν Ἰάκωβο. Συνεργάτες ἐνσυνείδητοι του Θεοῦ στὸ σωτήριο ἔργο Του ἐνσταλάζουν στὸ γεώργιο τῆς καρδιᾶς τοῦ τέκνου τους τὸν σπόρο τῆς Ἀληθείας καὶ πυροδοτοῦν τὸ εἶναι του μὲ τὴν ἀγάπη σ' Ἐκεῖνον.

Τὸ 1922 ὁ πατέρας του συλλαμβάνεται αἰχμάλωτος ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὁδηγεῖται στὰ βάθη τῆς Ἀνατολίας. Ἔρχεται κατόπιν καὶ ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή, ὁπότε ἡ οἰκογένειά του βιώνει τὴν ἐπώδυνη προσφυγιὰ καὶ μεταφέρεται στὴν Ἰτέα, μὲ ἐγκατάσταση στὴν Ἄμφισσα. Ἐκεῖ τούς ἀνευρίσκει ὁ πατέρας του καὶ μετακινοῦνται στὴ Φαλάκρα τῆς Εὐβοϊκῆς γῆς.

Τὸ 1927 ὁ Ἰάκωβος φοιτᾷ στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, ἀφοῦ ἤδη ἔχει ἀποστηθίσει τὴ Θεία Λειτουργία, ἔκφραση ἔκδηλη τοῦ λατρευτικοῦ του ζήλου καὶ σημειώνει ἄριστες ἐπιδόσεις.

Σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰάκωβος χαριτώνεται καὶ ἡ ἐμφάνιση τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἀκτίνα τονωτική της πίστεώς του.

Ἡ προσευχὴ βρίσκεται στὰ χείλη του καὶ μὲ τὴ δύναμή της θεραπεύει ἀσθενεῖς. Σημεῖο ἐμφανὲς κι αὐτὸ τῆς μελλοντικῆς του εὐάρεστης στὸ Θεὸ πορείας του.

Ἡ μόρφωσή του ὅμως ἀναστέλλεται καὶ δὲν προχωρεῖ στὸ Γυμνάσιο, λόγω οἰκονομικῆς δυσχέρειας, ἀλλὰ ἐργάζεται χειρωνακτικά.

Ἀνελλιπὴς ὅμως ἡ παρουσία του στὴ λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὑμνεῖ μελῳδικὰ τὸν λατρευτό του Κύριο καὶ χειροθετεῖται Ἀναγνώστης. Ζεῖ ἀσκητικά, προσευχητικά, διακονικά, ἄοκνα, αὐτομεμφικά. Ἀγρυπνεῖ καὶ ἐπαγρυπνεῖ στὸ κάστρο τῆς ψυχῆς του, τιθασεύοντας τὰ πάθη μὲ τὴ μάχαιρα τῆς νηστείας.

Τὸ 1942 ἐκδημεῖ ἡ μητέρα του προλέγοντας τὴν ἱερατική του πορεία.

Τὸ 1947 κατατάσσεται στὸ στρατὸ, προσφορὰ στὴν πατρίδα καὶ ὑπερβαίνει ἀπτόητα κάθε πειρασμικὴ ἐπίθεση.

Τὸ 1949, 29ετής ἀπορφανίζεται καὶ ἀπὸ τὴν πατρικὴ παρουσία.

Ἡ ἀγαπητικὴ φροντίδα γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀδελφῆς του τὸν βρίσκει παρόντα, χωρὶς νὰ μειώνει τὸν ἔμφλογο πόθο του γιὰ τὴν ἰσάγγελη πολιτεία.

Τοιουτοτρόπως τὸν Νοέμβριο τοῦ 1952 ἀναχωρεῖ ἀμετάκλητα γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Δαβὶδ στὶς Ροβιὲς Εὔβοιας καὶ ἀφιερώνεται καθολικὰ στὸ Θεό. Ἐπιδίδεται μὲ φλόγα καὶ ζῆλο στὴν ἄσκηση καὶ 32 ἐτῶν κείρεται Μοναχός, ἐνῷ στὶς 19 Δεκεμβρίου 1952 στὴ Χαλκίδα χειροτονεῖται Ἱερέας. Θεοφόρος πλέον ὁ εὐλαβέστατος διάκονος τοῦ Θεοῦ Ἰάκωβος συνεχίζει τὴν πάλη στὸν ἀόρατο πόλεμο μὲ τίς δυνάμεις τοῦ σκότους "δίνοντας αἷμα καὶ παίρνοντας πνεῦμα".Στὸ σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ δίνει μάχες μὲ τὰ γόνατα καὶ  κατατροπώνει τὶς πειρασμικὲς ἐπιθέσεις νικηφόρα, ἀπολαύοντας θεσπέσιες θεοπτίες.

Ἡ ἄμεμπτη, βιοτή του καὶ ὁ ἀνένδοτος ἀσκητικός του ἀγώνας εὐαρεστεῖ τὸν  Θεὸ καὶ τοῦ προσφέρει τὸ προορατικὸ καὶ διορατικὸ χάρισμα. Οἱ συχνὲς ἔνθερμες οἰκεῖες συνομιλίες του μὲ τὸν Ὅσιο Δαβὶδ καὶ μὲ τὸν Ὅσιο  Ἰωάννη τὸν Ρῶσο τὸν  ἐνισχύουν στὸν  ἀγώνα του.

Στὴ Θ. Λειτουργία ζεῖ ἀνεπανάληπτες στιγμὲς θεωρώντας τὴν παρουσία τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων νὰ ὑπερίπτανται ἔμφοβα μπροστὰ στὸ ἐσφαγμένο Ἀρνίο. Οἱ θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις εἶναι ἐμφανεῖς ἐφ' ὅσον ἔχει παρρησία στὸ Θεό.Ἡ θεαρέσκεια τῆς αὐστηρῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του ἐμφαίνεται καὶ μὲ τὴν ἀνάθεση ἀπὸ τὸν Κύριό τῆς διακονίας του, ὡς Καθηγουμένου, στὶς 25 Ἰουνίου 1975. Ἀναλαμβάνει τὸ τιμόνι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα καὶ ἀνέρχεται τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν σταθερά.

Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἦταν προσωποποίηση τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, τὸ πρότυπό της "ἐν Χριστῷ καινῆς ζωῆς", τὸ κάτοπτρο τῆς τα-πείνωσης, τὸ ὑπόδειγμα τῆς ἀρετῆς, τὸ παράδειγμα τῆς ἐγκράτειας, τὸ ἔσοπτρο τῆς ὑπομονῆς. Ἐνσάρκωνε τὸ τέλειο μοναχικὸ ἰδεῶδες, ἀκτινοβολοῦσε Φῶς Χριστοῦ, μετέδιδε τὰ Ἁγιοπνευματικὰ ἀγαθά:"χαρὰ εἰρήνη, πραότητα"(Γαλ.ε΄22), σκόρπιζε εὐφροσύνη στοὺς συνομιλητές του μὲ τὴ γλυκύτητα τῶν λόγων του, μὲ τὴν "εὐωδία Χριστοῦ" (Β΄ Κορ. β΄, 15), ποὺ βίωνε, νουθετοῦσε θεόσοφα καὶ ὁ λόγος του ἦταν "ἅλατι ἠρτυμένος" (Γαλ. β΄, 6). Καθοδηγοῦσε ἔνσοφα τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴ σωτηρία.

Ἡ ὑγεία του ὅμως κλονίζεται, ἀλλὰ ἤδη εἶναι πανέτοιμος μὲ τὸ εἰσιτήριο θεωρημένο στὸ χέρι. 21 Νοεμβρίου 1991! Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου ἑορτάζει, μὲ τὴν συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ τὴ μελῳδικὴ ψαλμῳδία του, ἐξομολογεῖ πιστοὺς ἀδελφούς, ἀναμένοντας καὶ τὴν ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴ Λίμνη τοῦ προσφιλοῦς συνώνυμου πνευματικοῦ του τέκνου Ἰακώβου, ὡς ἤδη χειροτονηθέντος Διακόνου καὶ τότε ἡ λεύκη ἔγειρε. Πῆρε πλέον τὸ δρόμο γιὰ τὴν ποθητὴ πατρίδα! Πάνδημη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία. Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος εὐλογεῖ τὰ πλήθη, ποὺ ἀναφωνοῦν: ΄΄Ἅγιος!!!΄΄Τώρα πλέον βρίσκεται στὴ χώρα τοῦ Φωτὸς καὶ ἀπολαμβάνει ἀτελεύτητα πανευφρόσυνα τὴ θέα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀπὸ ἐκεῖ πρεσβεύει ἀδιάλειπτα  γιὰ ὅλους μας καὶ μᾶς ἀναμένει ἐναγώνια .Ἡ ἁγιοκατάταξή του ἀπό το Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔγινε στίς 27 Νοεμβρίου 2017 καί  θά τιμᾶται στίς 22 Νοεμβρίου.-

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

          Λιβισίου τὸν γόνον, καὶ Εὐβοίας τὸ καύχημα, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τὸν νέον τοῦ Χριστοῦ τὸν ἀσκητήν, ὃς ἰάσεις παρέχει παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐν ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς Θεῷ πρεσβεύοντι.-