ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 94 ΝΟΕΜ. – ΔΕΚ. 2019/ Διανέμεται δωρεάν. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.
Γράφει και επιμελείται (Δυνάμει Θεοῦ) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α.ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κός
ΤΗΛ.-FAX: 22210-29549 Κ.Τ. 6936773200
e-mail: eklidoniari@gmail.com
Ἡ ἱστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias. blogspot. com και
Βίντεο: Youtube Eleftheria Kleidoniari
******************************************************************************
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ
ΚΥΡ. Μετά Γέννηση ΧΡΙΣΤΟΥ ( Γαλ. α΄, 11 –19 )
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΥΙΟΥ.
<<΄Οτε δε ευδόκησεν ο Θεός…αποκαλύψαι τον Υιόν αυτού εν εμοί…»
( Γαλ. α΄, 15–16 ).Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους Γαλάτας παρουσιάζει μια προσωπική εμπειρική αναφορά στην αποκάλυψη του Υιού προς αυτόν, στο δρόμο προς τη Δαμασκό, κατά τη διωκτική του πορεία. Τότε τον περιέλαμψε το άκτιστο Φως, ενώ ακούστηκε φωνή : ( Πραξ. κστ. ,13–15 ) «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις ;» «Τις ει, Κύριε ;»αντερωτά. «’Εγω ειμι Ιησούς ον συ διώκεις.» ανταπαντά.
Αυτό το αποκαλυπτικό όραμα συγκλόνισε το είναι του Απ. Παύλου και τον μετέστρεψε ριζικά και ανεπίστροφα. Η θέα του Χριστού ήταν ένωση με τον Χριστό, γνώση Χριστού, με αναγεννητική προέκταση.Η αποκαλυπτική εμπειρία του ήταν συνέπεια της αποκάλυψης, που επιτελέστηκε κατά την ενανθρώπηση του Χριστού.
Στην Π. Διαθήκη έχομε αποκάλυψη του ασάρκου Λόγου, ενώ στην Κ. Διαθήκη του ενσάρκου Λόγου.Η Γέννηση του Χριστού, που πραγματοποιήθηκε μέσα στον χρόνο από Παρθένο Μητέρα και χωρίς Πατέρα, αποκάλυψε ταυτόχρονα την προαιώνια Γέννησή Του από Παρθένο Πατέρα χωρίς Μητέρα. Τοιουτοτρόπως αποκαλύφθηκε η Τριαδική Θεότητα :Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.
Η αποκάλυψη, λοιπόν, του Τριαδικού Θεού, ως ομοούσιου και τρισυπόστατου, συνιστά την σωτηρία του ανθρώπου.
Η αποκάλυψη του Υιού Προσώπου, με την ενσάρκωσή Του, σηματοδοτεί και την αποκάλυψη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, είναι κοινωνία θεώσεως.
Ο Χριστός έγινε Θεάνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος «κατά χάρη» Θεός.
Η σωτηρία μας συνίσταται στην σάρκωση του Θεού και στη θέωση του ανθρώπου.
Μέσα στην Εκκλησία σημειώνεται η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο και ο άνθρωπος αποκαλύπτεται για τον Θεό.
Η ενανθρώπηση, λοιπόν, του Χριστού αποκάλυψε τον Υιό, ως αληθινό Θεό, μοναδικό Σωτήρα της ανθρωπότητας, μόνη ελπίδα και μοναδική διέξοδο στα ανυπέρβλητα αδιέξοδα.-
22/11 ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Νέος Ασκητής
Στον πάνσεπτο Χορό των Οσίων ευδιάκριτη θέση κατέχει ο μιμητής των
Αγγέλων Ιάκωβος. Αστέρας μεγίστου βεληνεκούς ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.Σκεύος
εκλογής του Θεού Πατέρα, απεσταλμένος του Κυρίου για παραμυθία του λαού Του.
Η ζωή του έλαμψε με αχτίδες απλότητας, αστραπές καλοσύνης, προτυπώδη ισάγγελη
πολιτεία, πολλαπλές θαυματουργικές επεμβάσεις.
Βλαστός της Μικρασιάτισσας μητέρας του Θεοδώρας και του Ρόδιου Σταύρου πατέρα του.
Οι γονείς του θεοσεβείς έφεραν στη γη, στις 5 Νοεμβρίου 1920
τον Ιάκωβο. Συνεργάτες ενσυνείδητοι του Θεού στο σωτήριο έργο Του ενσταλάζουν στο
γεώργιο της καρδιάς του τέκνου τους τον σπόρο της Αληθείας και πυροδοτούν το είναι
του με την αγάπη σ' Εκείνον.
Το 1922 ο πατέρας του συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Τούρκους και
οδηγείται στα βάθη της Ανατολίας. Έρχεται κατόπιν και η Μικρασιατική καταστροφή,
οπότε η οικογένειά του βιώνει την επώδυνη προσφυγιά και μεταφέρεται
στην Ιτέα, με εγκατάσταση στην Άμφισσα. Εκεί τους ανευρίσκει ο πατέρας του και
μετακινούνται στη Φαλάκρα της Ευβοϊκής γης.
Το 1927 ο Ιάκωβος φοιτά στο Δημοτικό Σχολείο, αφού ήδη έχει αποστηθίσει
τη Θεία Λειτουργία, έκφραση έκδηλη του λατρευτικού του ζήλου και σημειώνει
άριστες επιδόσεις.
Σκεύος εκλογής του Θεού ο Ιάκωβος χαριτώνεται και η εμφάνιση της Αγίας
Παρασκευής ακτίνα τονωτική της πίστεώς του.
Η προσευχή βρίσκεται στα χείλη του και με τη δύναμή της θεραπεύει ασθενείς.
Σημείο εμφανές κι αυτό της μελλοντικής του ευάρεστης στο Θεό πορείας του.
Η μόρφωσή του όμως αναστέλλεται και δεν προχωρεί στο Γυμνάσιο, λόγω
οικονομικής δυσχέρειας, αλλά εργάζεται χειρωνακτικά.
Ανελλιπής όμως η παρουσία του στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας υμνεί
μελωδικά τον λατρευτό του Κύριο και χειροθετείται Αναγνώστης.
Ζει ασκητικά, προσευχητικά, διακονικά, άοκνα, αυτομεμφικά. Αγρυπνεί και
επαγρυπνεί στο κάστρο της ψυχής του, τιθασεύοντας τα πάθη με τη μάχαιρα της
νηστείας.
Το 1942 εκδημεί η μητέρα του προλέγοντας την ιερατική του πορεία.
Το 1947 κατατάσσεται στο στρατό, προσφορά στην πατρίδα και υπερβαίνει
απτόητα κάθε πειρασμική επίθεση.
Το 1949, 29ετης απορφανίζεται και από την πατρική παρουσία.
Η αγαπητική φροντίδα για την αποκατάσταση της αδελφής του τον βρίσκει
παρόντα, χωρίς να μειώνει τον έμφλογο πόθο του για την ισάγγελη πολιτεία.
Τοιουτοτρόπως τον Νοέμβριο του 1952 αναχωρεί αμετάκλητα για την Ιερά
Μονή Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές Εύβοιας και αφιερώνεται καθολικά στο Θεό.
Επιδίδεται με φλόγα και ζήλο στην άσκηση και 32 ετών κείρεται Μοναχός,
ενώ στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στη Χαλκίδα χειροτονείται Ιερέας.
Θεοφόρος πλέον ο ευλαβέστατος διάκονος του Θεού Ιάκωβος συνεχίζει την
πάλη στον αόρατο πόλεμο με τις δυνάμεις του σκότους "δίνοντας αίμα και παίρνοντας
πνεύμα".
Στο σπήλαιο του Οσίου Δαβίδ δίνει μάχες με τα γόνατα και κατατροπώνει τις
πειρασμικές επιθέσεις νικηφόρα, απολαύοντας θεσπέσιες θεοπτίες.
Η άμεμπτη, βιοτή του και ο ανένδοτος ασκητικός του αγώνας ευαρεστεί τον
Θεό και του προσφέρει το προορατικό και διορατικό χάρισμα.
Οι συχνές ένθερμες οικείες συνομιλίες του με τον Όσιο Δαβίδ και με τον Όσιο
Ιωάννη τον Ρώσο τον ενισχύουν στον αγώνα του.
Στη Θ. Λειτουργία ζει ανεπανάληπτες στιγμές θεωρώντας την παρουσία των
Αγίων Αγγέλων να υπερίπτανται έμφοβα μπροστά στο εσφαγμένο Αρνίο.
Οι θαυματουργικές επεμβάσεις είναι εμφανείς εφ' όσον έχει παρρησία στο Θεό.
Η θεαρέσκεια της αυστηρής ασκητικής ζωής του εμφαίνεται και με την ανάθεση
από τον Κύριό της διακονίας του, ως Καθηγουμένου, στις 25 Ιουνίου 1975. Αναλαμ-
βάνει το τιμόνι της Ιεράς Μονής ταπεινά και αθόρυβα και ανέρχεται την κλίμακα των
αρετών σταθερά.
Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν προσωποποίηση της έμπρακτης αγάπης, το πρότυπο
της "εν Χριστώ καινής ζωής", το κάτοπτρο της ταπείνωσης, το υπόδειγμα της αρετής, το
παράδειγμα της εγκράτειας, το έσοπτρο της υπομονής. Ενσάρκωνε το τέλειο μοναχικό
ιδεώδες, ακτινοβολούσε Φως Χριστού, μετέδιδε τα Αγιοπνευματικά αγαθά:"χαρά
ειρήνη, πραότητα"(Γαλ.ε 22), σκόρπιζε ευφροσύνη στους συνομιλητές του με τη
γλυκύτητα των λόγων του, με την "ευωδία Χριστού" (Β Κορ. β , 15), που βίωνε,
νουθετούσε θεόσοφα και ο λόγος του ήταν "άλατι ηρτυμένος" (Γαλ. β΄,6). Καθοδηγούσε
ένσοφα το λαό του Θεού προς τη σωτηρία.
Η υγεία του όμως κλονίζεται, αλλά ήδη είναι πανέτοιμος με το εισιτήριο
θεωρημένο στο χέρι.
21 Νοεμβρίου 1991! Τα Εισόδια της Θεοτόκου εορτάζει, με την συμμετοχή
στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τη μελωδική ψαλμωδία του, εξομολογεί
πιστούς αδελφούς, αναμένοντας και την επιστροφή από τη Λίμνη του προσφιλούς
συνώνυμου πνευματικού του τέκνου Ιακώβου, ως ήδη χειροτονηθέντος Διακόνου και
τότε η λεύκη έγειρε. Πήρε πλέον το δρόμο για την ποθητή πατρίδα!
Πάνδημη η εξόδιος ακολουθία. Ο Γέροντας Ιάκωβος ευλογεί τα πλήθη, που
αναφωνούν: Ἅγιος!!!
Τώρα πλέον βρίσκεται στη χώρα του Φωτός και απολαμβάνει ατελεύτητα
πανευφρόσυνα τη θέα της Αγίας Τριάδος. Από εκεί πρεσβεύει αδιάλειπτα για όλους μας
και μας αναμένει εναγώνια . Η αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο
έγινε στις 27 Νοεμβρίου 2017 και θα τιμάται στις 22 Νοεμβρίου.-
Μεγαλυνάριον
Χαίροις της Ευβοίας ο στολισμός, και ποιμὴν της Μάνδρας, του Οσίου
πατρὸς Δαυΐδ. Χαίροις Ορθοδόξων, ο βοηθὸς εν πάσι, Ιάκωβε παμμάκαρ, ημών το
καύχημα.-
Αναβολή.
΄΄Το στάδιο των αρετών ηνέωκται…΄΄
Οι Αθλητές εκούσια παρόντες.
Το προσκλητήριο εσίγησε…
Στην αναμονή οι αναποφάσιστοι.
Διστάζουν να εισέλθουν.
Τρομάζουν στη σκέψη του αγώνα.
Μεγιστοποιούν τις δυσκολίες.
Αναβάλλουν τη λαβή της σκυτάλης.
Αναβολή! Κίνηση καταστροφική.
Παρέμβαση σατανική.
Θλίψη θεϊκή.
Απώλεια απροσμέτρητη.-
ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν κακά αντικείμενα, υπάρχει κακή χρήση.
Η αμαρτία καθιστά ανενέργητη την Θεία Χάρη.
Η αιχμαλωσία της υπακοής οδηγεί στην ελευθερία της σωτηρίας.
Η αυτοθέωση αποκλείει την θέωση του ανθρώπου.
Η αυτοθέωση συνιστά την προσωπική Κόλαση.
Ο Σταυρός έχει αναφορά στην Ανάσταση και συνθέτει τη χαρμολύπη.
Η πίστη στον Θεάνθρωπο αποκλείει την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο.
Η παράταση της επίγειας ζωής του ανθρώπου χρέωση στο κεφάλαιο
της αγάπης του Θεού.
Ο Θεός κατευθύνει τη ζωή μας, αν θέσουμε τον εαυτό μας στη διάθεσή Του.-
ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ ΡΗΜΑΤΑ
Πώς πρέπει να βλέπουμε τον Χριστό;
«Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπομε τον Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι
αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Αλλά είναι φίλος και το
φωνάζει: Σας έχω φίλους, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Εγώ δεν
είμαι... Δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω, σας
θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή.
Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το
αληθινό, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να
βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στον
Χριστό.
Αγαπήσατε τον Χριστό και μηδέν προτιμήστε της αγάπης αυτού. Ο Χριστός
είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν.
Όλα στον Χριστό υπάρχουν τα ωραία.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει να αγαπήσει τον Χριστό, κι όταν αγαπήσει τον
Χριστό, απαλλάσσεται από τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο».
Ο άγιος Χρυσόστομος μεταξύ των άλλων για παράδειγμα θα πει:
«᾽Εγώ Πατήρ, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος. Παν
όπερ αν θέλης εγώ...᾽Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και
αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης διά σε
και αλήτης διά σε, επί σταυρού διά σε, επί τάφου διά σε, άνω υπέρ σου
εντυγχάνω τω Πατρί. Κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον
θέλεις»;
