ΚΥΡ. Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ( Μαρκ. β΄ , 1 – 12 )
ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ και ΥΓΕΙΑ.
«Και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων..» (Μαρκ. β΄, 3 ).
Καπερναούμ! Ο Ιησούς βρίσκεται μέσα σ’ ένα σπίτι. Η άφιξη γνωστοποιείται αστραπιαία. Πάραυτα «συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν τα προς την θύραν και ελάλει αυτοίς τον λόγον.»
Ασφυκτιούν εσωτερικά και αποδρούν εξωτερικά.
Προστρέχουν στην « πηγή της ζωής » να ακούσουν, να ρουφήξουν τον λόγο του Κυρίου, για να κατασβήσουν τη δίψα τους.
Πολλοί οι ακροατές. Ολίγοι οι ποιητές. Πλείστοι οι φιλήκοοι, οι φιλοθεάμονες. Ελάχιστοι οι φιλάρετοι.
Η γνώση της αλήθειας, η ανεύρεση τρόπου σωτηρίας, απαιτούν την εφαρμογή.
Η απαρέγκλιτη τήρηση των Θεϊκών εντολών είναι σωστική ενέργεια, αλλά συνεπάγεται ανένδοτο αγώνα, για την επίτευξή της.
Ο άνθρωπος, που κινείται ανάμεσα στη φιλοδοξία, στη φιλαργυρία, στη φιληδονία, διαθέτει παράλυτη ψυχή. Η φιλαυτία επιφέρει την παραλυσία, την καθήλωση της ψυχής σ’ ένα σώμα, που υπηρετεί τις ηδονές, που ρέπει ακατάσχετα προς την αμαρτία.
Η παράλυτη, αμαυρωμένη ψυχή , ποθεί κάποτε τη σωτηρία της.
«..αιρόμενος υπό τεσσάρων» φθάνει ο παραλυτικός στο χώρο, που βρίσκεται ο Κύριος. Έρχεται εκεί, και επιζητεί τη θεραπεία του.
Ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς τονίζει χαρακτηριστικά τις τέσσερις προϋποθετικές κινήσεις για θεραπεία : Την αυτομεμψία, την εξομολόγηση, την υπόσχεση διόρθωσης και την προσευχή.
Όλα αυτά, βέβαια, αφού πρωταρχικά σημειωθεί απαλλαγή του λογισμού από γήϊνους περισπασμούς και κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη.
Τότε επέρχεται η υψοποιός ταπείνωση και σηματοδοτείται η προσέγγιση του Χριστού.
Ο νους υγιής πλέον διευθύνει το σώμα σε μεταστροφικές πράξεις και δεν διευθύνεται από αυτό καταστροφικά.
Η ψυχή, λουσμένη στο Φως της αναστάσεώς της, κοινωνεί με τον Χριστό, ζει για τον Χριστό και πορεύεται ακάθεκτα προς την ποθητή Συνάντηση με Εκείνον, στα δώματα της Βασιλείας των Oυρανών.-
ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ και ΥΓΕΙΑ.
«Και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων..» (Μαρκ. β΄, 3 ).
Καπερναούμ! Ο Ιησούς βρίσκεται μέσα σ’ ένα σπίτι. Η άφιξη γνωστοποιείται αστραπιαία. Πάραυτα «συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν τα προς την θύραν και ελάλει αυτοίς τον λόγον.»
Ασφυκτιούν εσωτερικά και αποδρούν εξωτερικά.
Προστρέχουν στην « πηγή της ζωής » να ακούσουν, να ρουφήξουν τον λόγο του Κυρίου, για να κατασβήσουν τη δίψα τους.
Πολλοί οι ακροατές. Ολίγοι οι ποιητές. Πλείστοι οι φιλήκοοι, οι φιλοθεάμονες. Ελάχιστοι οι φιλάρετοι.
Η γνώση της αλήθειας, η ανεύρεση τρόπου σωτηρίας, απαιτούν την εφαρμογή.
Η απαρέγκλιτη τήρηση των Θεϊκών εντολών είναι σωστική ενέργεια, αλλά συνεπάγεται ανένδοτο αγώνα, για την επίτευξή της.
Ο άνθρωπος, που κινείται ανάμεσα στη φιλοδοξία, στη φιλαργυρία, στη φιληδονία, διαθέτει παράλυτη ψυχή. Η φιλαυτία επιφέρει την παραλυσία, την καθήλωση της ψυχής σ’ ένα σώμα, που υπηρετεί τις ηδονές, που ρέπει ακατάσχετα προς την αμαρτία.
Η παράλυτη, αμαυρωμένη ψυχή , ποθεί κάποτε τη σωτηρία της.
«..αιρόμενος υπό τεσσάρων» φθάνει ο παραλυτικός στο χώρο, που βρίσκεται ο Κύριος. Έρχεται εκεί, και επιζητεί τη θεραπεία του.
Ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς τονίζει χαρακτηριστικά τις τέσσερις προϋποθετικές κινήσεις για θεραπεία : Την αυτομεμψία, την εξομολόγηση, την υπόσχεση διόρθωσης και την προσευχή.
Όλα αυτά, βέβαια, αφού πρωταρχικά σημειωθεί απαλλαγή του λογισμού από γήϊνους περισπασμούς και κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη.
Τότε επέρχεται η υψοποιός ταπείνωση και σηματοδοτείται η προσέγγιση του Χριστού.
Ο νους υγιής πλέον διευθύνει το σώμα σε μεταστροφικές πράξεις και δεν διευθύνεται από αυτό καταστροφικά.
Η ψυχή, λουσμένη στο Φως της αναστάσεώς της, κοινωνεί με τον Χριστό, ζει για τον Χριστό και πορεύεται ακάθεκτα προς την ποθητή Συνάντηση με Εκείνον, στα δώματα της Βασιλείας των Oυρανών.-
