ΚΥΡ. Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.(Ρωμ. ιε΄,1–7)
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΓΑΠΗΣ.
«Οφείλομεν
δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων
βαστάζειν και μη εαυτοίς αρέσκειν.»(Ρωμ. ιε΄,1).
Ο άνθρωπος πλασμένος από τον Θεό είναι
πρόσωπο «δυνάμει.» Έχει δηλαδή τη
δυνατότητα να αναδειχθεί σε τέλειο πρόσωπο. Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό
και η ενότητα μαζί Του, τον καθιστά πρόσωπο.
Η
πορεία από το «κατ’ εικόνα»
στο «καθ’
ομοίωσιν» τον αναδεικνύει πρόσωπο, εφ’ όσον Πρόσωπο είναι και ο Θεός.
Ο Τριαδικός Θεός, τρία Πρόσωπα, Πατέρας
αγέννητος, Υιός γεννητός και Άγιο Πνεύμα εκπορευτό.
Πρόσωπο, λοιπόν ο άνθρωπος με τα
χαρακτηριστικά του προσώπου : την ελευθερία, την αγάπη, το αιώνιο.
Ο άνθρωπος – πρόσωπο με κυρίαρχη έκφραση
την αγάπη, ως αλληλοπεριχώρηση, κένωση, θυσία, σταυρό.
Ο άνθρωπος – πρόσωπο δεν
αυτοεγκλωβίζεται ερμητικά, αλλά
ανοίγεται κυριολεκτικά στην αναζήτηση
άλλου προσώπου. Εγκαταλείπει τη φιλαυτία, εγκολπώνεται τη φιλοθεια και
στρέφεται προς την φιλα-δελφία.
Τοιουτοτρόπως εισέρχεται με ελευθερία
στο άλλο πρόσωπο, επιτρέπει και τον
άλλον να εισέλθει μέσα του,
εκπληρώνει το θέλημα του άλλου και βιώνει
την αλληλο-περιχώρηση των αγαπωμένων
προσώπων.
Η υπέρβαση του «εγώ» τον οδηγεί στην ενστέρνιση του «εμείς» και στη θυσία υπέρ
του άλλου.
Η αυτοθυσιαστική αγάπη τον κατευθύνει
στην ανάληψη των ασθενειών των αδυνάτων αδελφών, στην ίασή τους, μέσα από την
αγαπητική οικειοποίηση.
Η κίνηση αυτή της άρσης των ασθενημάτων
των αδυνάτων αδελφών είναι οφειλή και
χρέος αγάπης.
«Μη εαυτοίς αρέσκειν» εντέλλεται ο
Απόστολος Παύλος, που γνώρισε τον Χριστό αποκαλυπτικά και μεταστράφηκε κατά
180ο και ενώθηκε με τον Χριστό και απέκτησε νου Χριστού, θέληση Χριστού, καρδιά
Χριστού και βίωσε τη θυσία καθημερινά και καθολικά, στα ίχνη Εκείνου.
Η αποκοπή του ιδίου θελήματος και η υποταγή,
η υπακοή στο θέλημα του Θεού και του αδελφού, υλοποιεί το Παύλειο ένταλμα.
Η αποταγή της αυταρέσκειας, της φιλαρέσκειας,
αλλά και της ανθρωπαρέσκειας και η αποδοχή της Θεαρέσκειας, είναι κινήσεις σωστικές.
Η αποβολή του ιδιοτελικού θελήματος και
δικαιώματος και η μεταμόρφωση των παθών, σηματοδοτούν την αναγέννηση του
ανθρώπου σε πρόσωπο, την επίτευξη του προορισμού της σωτηρίας, την αποδέσμευση
από την τυραννία του άγχους και της ανασφάλειας.
Η κενωτική αγάπη είναι Θεϊκή επιταγή,
κατά το πρότυπο του Λόγου.-
Από το βιβλίο΄΄ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ΄΄Ελ.Α.Κλ.
