ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ Τεύχος 98 ΙΟΥΛ.- ΑΥΓ. 2020

 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ    ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

***********************************************************************************

ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ  ΑΡ.Φ. 98  ΙΟΥΛ. – ΑΥΓ.  2020 / Διανέμεται  δωρεάν.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.Γράφει και επιμελείται (Δυνάμει Θεού) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α.ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κος 

ΤΗΛ.-FAX: 22210-29549  Κ.Τ. 6936773200      e-mail:  eklidoniari@gmail. com   

Ἡ ἱστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias. blogspot. .com και Βίντεο: Youtube Eleftheria Kleidoniari

******************************************************************************

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ   ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ

 

ΚΥΡ.  Ε.΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  ( ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ )( Ρωμ. ι΄, 1 – 10 )

ΔΙΚΑΙΩΣΗ  καί ΣΩΤΗΡΙΑ.

       <<Καρδίᾳ γάρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόμα δέ ὁμολογεῖται εἰς  σωτηρίαν.» ( Ρωμ.  ι΄, 10 ). Ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας σηματοδότησε τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι τό Φῶς καί ἡ δικαιοσύνη στήν ὁδήγησή του στό σκοτάδι καί στήν ἀδικία.

       Ἡ πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἐπέφερε τή διακοπή τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τῆς μετοχικότητας στή Βασιλεία Του.

       Ὁ ὠκεανός τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὅμως, ἐφεῦρε τή λύση. Ὁ Λόγος, μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατέρα καί τή συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνανθρώπησε. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ  θέωσε τήν ἀνθρώπινη φύση, τή δικαίωσε.

       Ὁ Χριστός σταυρώθηκε, ἀπέθανε γιά τόν ἄνθρωπο καί τοῦ δώρισε τή δικαίωση.

       Ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε γιά τή δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου.

       Δικαίωση σημαίνει καταλλαγή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἄνοιγμα τοῦ δίαυλου  ἐπικοινωνίας , ἐπαναφορά τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων.

       Δικαίωση σημαίνει ἀπολύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο.

       Δικαίωση σημαίνει ὑπογραφή τοῦ συμβολαίου τῆς υἱοθεσίας, ἐνεργοποίηση τῆς μέχρι τότε ἀνενέργητης υἱικῆς σχέσης.

       Δικαίωση σημαίνει μεταμόρφωση ἀτόμου σέ πρόσωπο, παθῶν σέ ἀρετές, ἀνακαίνιση, ἀναγέννηση.

       Δικαίωση σημαίνει τελικά ἁγιότητα, θέωση, δυνατότητα ἀπόλαυσης τοῦ Παραδείσου, θέας τῆς ἀγάπης καί παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

       Ἡ δικαίωση βιώνεται μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ὀρθόδοξη

ἀσκητική, λατρευτική καί Μυστηριακή συμμετοχή.

       Ἡ δικαίωση, καρπός ἐγκάρδιας καί ὁλόψυχης πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπο Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.

       Αὐτή ἡ πίστη, ἐνεργουμένη μέ ἔργα καί παρρησιακή ὁμολογία, φέρει καρπό τήν σωτηρία.

       Καρδιά, λοιπόν, γιά τήν πίστη καί τή δικαίωση καί στόμα, γιά τήν ὁμολογία καί τήν σωτηρία.-

 

                                    

ΑΣΤΕΡΕΣ   ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ

 

 

 

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ήταν το πρώτο από τα εννέα τέκνα των ευσεβών αγροτών, γονέων Δραγομίρου και Αικατερίνης. Ασθενικός στην σωματική του διάπλαση , επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, τη μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία και την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Σπούδασε, παρά το γεγονός της μεγάλης πτωχείας της οικογένειάς του, στη θεολογική σχολή Βελιγραδίου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας (1908),διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας (1909) και το Χάλλε της Γερμανίας (1911). Γνώριζε επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική.

Ο Νικόλαος λάτρευε τον Θεό εξ όλης της καρδίας και ο Θεός του έδωσε σοφία και ρητορική δεινότητα. Εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη μονή Ρακόβιτσα, κοντά στο Βελιγράδι, τον Δεκέμβριο του 1909. Είχε αρρωστήσει βαριά από δυσεντερία και έταξε, εάν ο Κύριος τον θεραπεύσει, να Του αφιερωθεί ολοκληρωτικά. Και ο πόθος του πραγματώθηκε.

Κατά την περίοδο 1915 - 1919 απεστάλη στην Αμερική και στην Αγγλία, για να συντρέξει και να ενισχύσει τον πολύπαθο Σερβικό λαό. Το έτος 1919 εξελέγη Επίσκοπος Ζίτσης στην κεντρική Σερβία και το έτος 1920 μεταφέρθηκε στην Αχρίδα, όπου ανέπτυξε ένα τεράστιο ιεραποστολικό, ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.

Ο Επίσκοπος Νικόλαος, παρά την τεράστια μόρφωσή του και τα πολλά του χαρίσματα, διακρινόταν για την απλότητα του ήθους του, την καλοσύνη και την αγάπη του. Η αρετή, η οποία κατ' εξοχήν τον στόλιζε, ήταν η ταπείνωση. Η εντρύφηση στην Αγιοπατερική μελέτη και η συναναστροφή του με Αγιορείτες Πατέρες πλούτιζαν την πνευματικότητά του. Με τα συγγράμματά του και την πνευματική του καθοδήγηση ο λαός καθημερινά αναγεννιέται πνευματικά και ο μοναχισμός ανθίζει.

Το 1941 οι κάτοχοι της χώρας του, οι Γερμανοί, τον συλλαμβάνουν, τον περιορίζουν και το 1944 τον στέλνουν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου στη Γερμανία, όπου υπέστη πάνδεινα βασανιστήρια. Ο δούλος του Κυρίου βάσταζε τα στίγματα του μαρτυρίου στο σώμα του, αγόγγυστα, δοξολογικά. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του συνέταξε ένα συγκλονιστικό κείμενο προς τους λαούς της Ευρώπης, το οποίο δημοσιεύτηκε μετά την κοίμησή του στο βιβλίο Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, του πνευματικού του τέκνου και καθηγητή του πανεπιστημίου Βελιγραδίου Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.]

Μετά την απελευθέρωσή του, το Μάιο του 1945 δεν θέλησε πλέον να επιστρέψει στην πατρίδα του, εφ΄όσον το τότε καθεστώς τον θεωρούσε ανεπιθύμητο πρόσωπο. Πήγε, λοιπόν, στην Αμερική και παρά την κλονισμένη υγεία του συνέχισε το φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο του Χριστού. Δίδαξε στην ιερατική σχολή της Μονής του Αγίου Σάββα, στο Λίμπερτβιλ του Ιλλινόις και από το 1951 εγκαταστάθηκε στη Ρωσική Μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια, όπου καθοδηγούσε τους Μοναχούς και διηύθυνε το θεολογικό σεμινάριο της Μονής. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν τον αποθάρρυναν ποτέ. Αισθανόταν έντονα την παρουσία της Θείας Πρόνοιας στο βίο του και αυτό του έδινε δύναμη, ανδρεία και χαρά.

Η προσευχή του αδιάλειπτη. Η εγρήγορση διαρκής. Η αυτομεμψία  συνεχής. Το πένθος έδιδε το έναυσμα για δάκρυα μετανοίας, παρακλήσεως, μεσιτείας και δοξολογίας. Προσευχόμενος, το πρωί της Κυριακής του έτους 1956 στο ταπεινό κελλί του και προετοιμαζόμενος να λειτουργήσει, κοιμήθηκε ειρηνικά. Η μνήμη του τιμάται στις 18 Μαρτίου.

                            

Από την ποιητική Συλλογή

<<ΨΗΦΙΔΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΩΝ>>   Ελ.Α.Κλ. 

 Αγωνιάς;

 

Στη δίνη των προβλημάτων  

                                 ο άνθρωπος.

Η αγωνία εξάρτημα

                  της καθημερινότητας.

Η ανασφάλεια στο ζενίθ.

Το άγχος σε έξαρση.

Αγωνιάς; Ματαιοπονείς.

Τα αδιέξοδα έχουν διέξοδα.

Το κλειδί της υπέρβασης

                διαθέτει ο Ιησούς.

Ανάθεσέ Του κάθε σου πρόβλημα,

                             ανεπιφύλακτα.-

                  

ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ

Ø  Να   μ ι σ ε ί ς  τα  π ά θ η, αλλά   ν’  α γ α π ά ς  τους  ε μ π α θ ε ί ς.

Ø  Αν    μισείς,  να  μ ι σ ε ί ς   τους  Δ α ί μ ο ν ε ς  και  τα   π ά θ η. 

Ø  Η  α π ε λ ε υ θ έ ρ ω σ η  του  ν ο υ   από  τα   π ά θ η   και  τη  λ ο γ ι κ ή,  δίνει τη δυνατότητα της        β ί ω σ η ς  της   προσωπικής   ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς.     

Ø  Ο   Θ ε ό ς   δεν  αφαιρεί   την   ε λ ε υ θ ε ρ ί α   του  ανθρώπου, αλλά σ υ ν ε ρ γ ε ί   στην   εκπλήρωση   των   εντολών  Του.

Ø  Ανθρωποι του Θ ε α ν θ ρ ώ π ο υ   ή  άνθρωποι  του  θηριανθρώπου, θέλουμε   να   είμαστε ;

Ø  Το  α υ τ ε ξ ο ύ σ ι ο   του  ανθρώπου  ο ρ ι ο θ ε τ ε ί   την   α γ ά π η   του  ανθρώπου.  

Ø  Η  κόπωση  της  π α ρ α κ ο ή ς  διδάσκει  την  ανάπαυση  της  υ π α κ ο ή ς.                    

Ø   Η   α γ ά π η   χωρίς  ό ρ ι α,  η  του  Χριστού.

             Η  ο ρ ι α κ ή    α γ ά π η,  η  του  ανθρώπου.      

Ø  Κ ά λ υ ψ ε  με  την  τ α π ε ι ν ο φ ρ ο σ ύ ν η   από τους ανθρώπους   ό, τ ι   κ α λ ό.

           Α π ο κ ά λ υ ψ ε   με   σ υ ν τ ρ ι β ή   στον  Θ ε ό  ό,τι  κ α κ ό.-

                                      

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ   ΡΗΜΑΤΑ

v Όπως ο φτωχός, βλέποντας τους βασιλικούς θησαυρούς, νιώθει περισσότερο τη φτώχειά του, έτσι κι εκείνος που μελετάει τις αρετές των μεγάλων Οσίων, αποκτάει πιο ταπεινό φρόνημα.        

                                                                 ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ  της ΚΛΙΜΑΚΟΣ

v Σε όποιον υπάρχει ταπεινοφροσύνη, δεν θα βρεις οργή, αντιλογία, μίσος .                                                    ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ της ΚΛΙΜΑΚΟΣ

v Ο Χριστιανός χρειάζεται δύο φτερούγες για να πετάξει και να πάει στον Παράδεισο:Την ταπείνωση και την αγάπη.   

                                          ΑΓ. ΚΟΣΜΑΣ ο ΑΙΤΩΛΟΣ

v Όπως απ’ όλες τις κακίες και τα πάθη μεγαλύτερη είναι η υπερηφάνεια   που μπόρεσε και αγγέλους ακόμη του Θεού να γκρεμίσει απ’ τον ουρανό, έτσι, από την άλλη μεριά, μεγαλύτερη απ’ όλες τις αρετές είναι η ταπεινοφροσύνη.                                 ΑΓΙΟΣ  ΛΟΓΓΙΝΟΣ

v  Σκέφτομαι ότι, καθώς η χειρότερη απ’ όλες τις αμαρτίες είναι η υπερηφάνεια, αφού έρριξε κάποιους από τον ουρανό, έτσι και η ταπεινοφροσύνη έχει τη δύναμη και απ’ αυτά τα απύθμενα να ανεβάσει πάνω τον άνθρωπο, έστω κι αν έχει αμαρτήσει, όσο και ο διάβολος  επιμένει. Γι’ αυτό και ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που έχουν ταπεινό φρόνημα.                                 ΑΓΙΟΣ  ΛΟΓΓΙΝΟΣ

v Ο Διάβολος παρουσιάστηκε κάποτε στον Άγιο Μακάριο και του είπε: Ο,τι κάνεις, το κάνω. Νηστεύεις; Και εγώ δεν τρώω ποτέ. Κάνεις αγρυπνίες; Κι εγώ δεν κοιμάμαι ποτέ. Μόνο ένα πράγμα, που κάνεις δεν μπορώ να το κάνω. –Ποιό είναι αυτό; ερωτά με απορία ο Άγιος. –Να ταπεινωθώ, απαντά ο Διάβολος .

v  Ο ταπεινός δεν πέφτει ποτέ, διότι από που να πέσει, αφού είναι πιο κάτω απ’ όλους;                             ΑΓΙΟΣ  ΜΑΚΑΡΙΟΣ  ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ 

v Βάση του πλούτου είναι ο χρυσός (το χρήμα), ενώ της αρετής η ταπείνωση. Όπως λοιπόν όποιος δεν έχει χρυσάφι (χρήμα) είναι φτωχός, έστω και αν δεν φαίνεται στους έξω, έτσι και χωρίς ταπείνωση   ο  αγωνιστής  δεν  είναι   ενάρετος .                   

                                                       ΟΣΙΟΣ  ΜΑΞΙΜΟΣ  ο  ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

v Ἕνας ἀδελφός συμβουλεύθηκε τόν Ἀββα Σισώη,λέγοντας: -΄΄Βλέπω στόν ἑαυτό μου, ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ παραμένει μέσα μου.΄΄Τοῦ λέγει ὁ Γέρων: ΄΄Δέν εἶναι μεγάλο πράγμα τό νά βρίσκεται ὁ λογισμός σου μέ τόν Θεό. Μεγάλο πράγμα εἶναι τό νά βλέπεις τόν ἑαυτό σου κάτω ἀπό ὅλη τή δημιουργία. Γιατί  αὐτό  καί ὁ σωματικός κόπος ὁδηγοῦν στήν  ἄσκηση τῆς ταπεινοφροσύνης΄΄.                             ΑΒΒΑΣ   ΣΙΣΩΗΣ