Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

Ο   ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

                                             

Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ 'Εκκλησία,τό Σῶμα, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ὀρθοδοξία  εἶναι πίστη στόν Τριαδικό  Θεό : Τόν ἀγέννητο Πατέρα, τόν γεννητό Υἱό, τό ἐκπορευτό Ἅγιον Πνεῦμα. Τρία Πρόσωπα, τρεῖς ὑποστάσεις, κοινή οὐσία. Καί τά τρία Πρόσωπα δημιουργικά, ζωοποιά, σοφοποιά ἐνεργοῦν καί ἐκφράζονται συμμετοχικά. «Ὁ Πατήρ διά τοῦ Λόγου καί ἐν τῷ Πνεύματι κτίζει τά πάντα», καί ὅλη ἡ κτίση μετέχει τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Θεοῦ ποικιλότροπα.

               Ὁ Υἱός Λόγος γεννήθηκε καί δέν δημιουργήθηκε ἀπό τόν Πατέρα, χωρίς μητέρα, εἶναι Θεός ἀληθινός, εἶναι Φῶς, ὅπως ὁ Πατέρας καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Υἱός ἐνανθρώπησε, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος «κατ' εἰκόνα» τοῦ Λόγου δημιουργήθηκε καί ἀπό τό ἴδιο Πρόσωπο, τό Δεύτερο τῆς Ἁγίας Τριάδας, ἀναδημιουργήθηκε, Θεώθηκε. Ὁ 'Ιησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος· δύο φύσεις ἑνωμένες ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως ἀναλλοιώτως.

Ὁ Πατέρας ἀποστέλλει τόν Υἱό Του στόν κόσμο καί γίνεται ἄνθρωπος μέ τήν συνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὁ Λόγος ἐνανθρωπίζει, ἀφοῦ καί ἡ Παρθένος Μαρία ἀποδέχεται τήν συμμετοχή στό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας  καί γίνεται  Θεοτόκος.

Ὁ Λόγος συλλαμβάνεται μέ τή δημιουργική ἐνέργεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ Θεοτόκος συνέλαβε «ἀσπόρως» ἐβάστασε τό ἔμβρυο «ἀπόνως» καί  ἐγέννησε «ἀφθόρως».

Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα καί μόνο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ σέ ὅλους: Συντηρεῖ τήν κτίση καί δίνει τά χαρίσματα, φωτίζει καί σοφοποιεῖ καί Θεώνει τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος Χριστοποιεῖται καί γεύεται τῆς Θείας Χάριτος μέ τήν συμμετοχή  στήν Μυστηριακή  ζωή τῆς 'Εκκλησίας.

Μέ τό Βάπτισμα ἐγκεντρίζεται στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί δέχεται «τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν». Τό «κατ' εἰκόνα» καθαρίζεται, ὁ νοῦς φωτίζεται καί ἐπανέρχεται ὁ ἄνθρωπος στήν «κατά φύσιν» ζωή γιά νά ὁδηγηθεῖ στήν Κοινωνία τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τήν Θεία Εὐχαριστία, πού ἀποτελεῖ τό κέντρο τῶν Μυστηρίων, ἀλλά καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Τό Πνεῦμα τό ἅγιον εἶναι φῶς (θεῖον καί νοητόν) καί ζωή ἀληθινή, πηγή νοερά πάσης ἄλλης ζωῆς. Εἶναι «Πνεῦμα σοφίας»(σοφίζον τά λογικά ὄντα) καί συνέσεως. Εἶναι ἀγαθόν καί εὐθές (ξένον πρός τήν σκολιότητα τῶν κτιστῶν ὄντων), νοερόν (ἀπολύτως ἄϋλον) καί ἡγεμονικόν (ὡς Βασιλεύς καί Κύριος). Εἶναι φύσει Θεός, ἁγιάζον τά σύμπαντα. Εἶναι ἄϋλον πνευματικόν πῦρ, τό ὁποῖον προέρχεται ἐκ τοῦ ἀΰλου πυρός (τῆς πυρώδους οὐσίας τοῦ Πατρός). Διδάσκει τήν θείαν ἀλήθειαν», ἐνεργεῖ τόν ἁγιασμόν καί τήν σωτηρίαν, διανέμον τά πνευματικά του χαρίσματα. Δι᾿ αὐτοῦ ἐστέφθησαν μέ δόξαν οἱ Προφῆται καί οἱ ᾿Απόστολοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως. Πράγματι εἶναι παράδοξον τό ἄκουσμα καί ξένον τό θέαμα^. τό θεῖον πῦρ νά μερίζεται καί νά χορηγῆται ὡς νομή πνευματικῶν χαρισμάτων.

«Ισχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκείμενης ἐλπίδος».

Ὁ ἄνθρωπος μεταπτωτικά βιώνει δυσκολίες, θλίψεις καί πολυποίκιλα προβλήματα. Ἡ ἀπογοήτευση τόν καταλαμβάνει. Ἡ ἀπελπισία τόν κυριεύει. Ἡ ρίψη τῆς ἄγκυρας στόν οὐρανό δημιουργεῖ αἴσθημα ἀσφάλειας, βέβαιη  λύση.

Ὑπάρχει ὁ Παράκλητος, ὁ Θεός μας, ὁ ὁποῖος προστρέχει καί παρακαλεῖ καί παρηγορεῖ καί «συμβιβάζει τήν καρδίαν εἰς τήν πληροφορίαν τῆς ἀληθείας».

Ὁ Παράκλητος, τό  Ἅγιο Πνεῦμα, προσφέρει παράκληση ἰσχυρή,γιατί εἶναι κοινωνία μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί ὑπάρχει παραμονή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μέσα στήν καρδιά μας.

            Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἑδρεύσει μέσα μας, ἡ ψυχή αἰχμαλωτίζεται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀναπόσπαστα, ἄπληστα. Ὁ ἄνθρωπος τότε ἐκκεντρίζεται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀντανακλᾶ ἀγάπη. Τότε προσφέρει ἀνάπαυση σ’ ὅσους τόν προσεγγίζουν.

            ῞Ολα τά πνευματικά καί θεία χαρίσματα τά χορηγεῖ πλουσίως τό Πνεῦμα τό ἅγιον. Αὐτό παρέχει τάς προφητείας^· καθιερώνει τούς ἱερεῖς εἰς τό ὑψηλόν τῆς ἱερωσύνης μυστήριον· εἰς τούς ἁπλοϊκούς καί ἀγραμμάτους Μαθητάς ἐδίδαξε τήν ἄνωθεν σοφίαν^· τούς ταπεινούς ἁλιεῖς ἀνέδειξε θεοφάντορας μύστας τῆς θεολογίας. Τό Πνεῦμα τό ἅγιον συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ ὁλόκληρον τόν θεσμόν τῆς ᾿Εκκλησίας.

Ἔχομε τούς Ἁγίους, πού προσφέρουν ἀγάπη καί κινοῦνται παρακλητικά. Ὁ λόγος τους ζωοποιός.Ἡ παρουσία τους ἐλπιδοφόρα.  Ἡ ἀγάπη τους Χριστοειδής.

Ἡ Στρατευομένη Ἐκκλησία διαθέτει ἀγωνιστές  Ἁγίους.

Ἡ ΘριαμβεύουσαἘκκλησία ἀπαρτίζεται ἀπό στρατιές Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἀδιάλειπτα πρεσβεύουν γιά μᾶς.

Οἱ Ἅγιοι υἱοί Παρακλήσεως, ἐφ’ ὅσον ὁ Θεός εἶναι Παράκλητος καί ἡ Ἐκκλησία Σῶμα τοῦ Παρακλήτου Χριστοῦ.

            Οἱ ἄνθρωποι, δυστυχῶς, φθάνουν στό ἔσχατο πτωτικό σημεῖο νά βλασφημοῦν τό Πανάγιο Πνεῦμα, ἀμφισβητοῦντες τά χαρίσματα καί τίς ποικίλες ἐνέργειες Του. Καί εἶναι βαρύτατο ὀλίσθημα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐργάζεται πάντοτε εὐεργετικά καί σωτήρια γιά τόν ἄνθρωπο, γι αὐτό καί μόνο εὐχαριστίες πρέπει νά ἀναπέμπομε.

            Καθημερινή, λοιπόν, νά εἶναι ἡ ἀναφορά μας στό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τήν ἱκεσία:

«Βασιλεῦ οὐράνιε,
Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν,
ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός·
ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν
καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος
καί σῶσον, ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν».

           Ταχεῖαν καί σταθεράν παρηγορίαν δίδε, Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, εἰς τούς δούλους σου, τά πνεύματα τῶν ὁποίων ἐκυρίευσεν ἡ ἀκηδία (ἡ ἀποχαύνωσις, ἡ ραστώνη). Εἰς καιρόν δοκιμασιῶν καί θλίψεων, μή χωρίζου ἀπό τάς ψυχάς μας καί εἰς τάς σκληράς τῆς ζωῆς περιστάσεις μή ἀπομακρύνου ἀπό τόν νοῦν καί τάς διαθέσεις μας ἀλλά πάντοτε σπεῦδε εἰς τήν βοήθειαν καί συμπαράστασίν μας. Πλησίασε εἰς τάς ψυχάς μας μέ τήν χάριν σου, Κύριε, σύ ὁ ὁποῖος πληροῖς τά πάντα. ῞Οπως δέ ἦσο πάντοτε μετά τῶν Μαθητῶν σου, τοιουτοτρόπως καί τώρα ἕνωσε τόν ἑαυτόν σου καί μέ τάς ἰδικάς μας ψυχάς, αἱ ὁποῖαι σέ ποθοῦν, εἰς τρόπον ὥστε, ἑνωμένοι πνευματικῶς μαζί σου, νά ὑμνῶμεν καί νά δοξάζωμεν τό Πανάγιόν σου Πνεῦμα.-

---