ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΑΡ.Φ. 86 ΙΟΥΛ. –ΑΥΓ. 2018 Διανέμεται δωρεάν. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΣΟΣ.
Γράφει καί ἐπιμελεῖται (Δυνάμει Θεοῦ)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Α. ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ Εκπ/κός
ΤΗΛ.-FAX: 22210-29549
Κ.Τ. 6936773200
Ἡ ἱστοσελίδα μου: www.antilaloiorthodoxias.
blogspot. .com και Βίντεο: Youtube Eleftheria Kleidoniari
******************************************************************************
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ
ΚΥΡ.
Ζ.΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( ΤΥΦΛΩΝ ) ( Ρωμ. ιε΄,
1 – 7 )
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ.
<<Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των
αδυνάτων βαστάζειν και μη εαυτοίς
αρέσκειν.»( Ρωμ. ιε΄, 1 ).
Ο άνθρωπος πλασμένος από τον Θεό είναι πρόσωπο
«δυνάμει.»Έχει δηλαδή τη δυνατότητα να
αναδειχθεί σε τέλειο πρόσωπο. Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό και η
ενότητα μαζί Του, τον καθιστά πρόσωπο.
Η πορεία από το
«κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν» τον
αναδεικνύει πρόσωπο, εφ’ όσον Πρόσωπο είναι και ο Θεός.
Ο Τριαδικός
Θεός, τρία Πρόσωπα, Πατέρας αγέννητος, Υιός γεννητός και Άγιο Πνεύμα εκπορευτό.
Πρόσωπο, λοιπόν ο άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά του
προσώπου : την ελευθερία, την αγάπη, το
αιώνιο.
Ο άνθρωπος – πρόσωπο με κυρίαρχη έκφραση την αγάπη, ως
αλληλο-περιχώρηση, κένωση, θυσία, σταυρό.
Ο άνθρωπος –
πρόσωπο δεν αυτοεγκλωβίζεται ερμητικά, αλλά ανοίγεται κυριολεκτικά
στην αναζήτηση άλλου προσώπου. Εγκαταλείπει
την φιλαυτία, εγκολπώ-νεται την φιλοθεϊα και στρέφεται προς την φιλαδελφία.
Τοιουτοτρόπως εισέρχεται
με ελευθερία στο άλλο πρόσωπο, επιτρέπει και τον άλλον να εισέλθει μέσα του, εκπληρώνει το
θέλημα του άλλου και βιώνει την άλληλοπεριχώρηση των αγαπωμένων προσώπων.
Η υπέρβαση
του «εγώ» τον οδηγεί στην ενστέρνιση του «εμείς» και στην θυσία υπέρ του άλλου.
Η
αυτοθυσιαστική αγάπη τον κατευθύνει στην ανάληψη των ασθενειών των αδυνάτων
αδελφών,στην ίασή τους,μέσα από την αγαπητική οικειοποίηση.
Η κίνηση αυτή της άρσης των ασθενημάτων των αδυνάτων
αδελφών είναι οφειλή και χρέος αγάπης.
«Μη εαυτοίς αρέσκειν» εντέλλεται ο Απ. Παύλος, που
γνώρισε τον Χριστό αποκαλυπτικά και μεταστράφηκε
κατά 180ο και ενώθηκε με τον Χριστό και απέκτησε νου Χριστού, θέληση Χριστού,
καρδιά Χριστού και βίωσε την θυσία καθημερινά και καθολικά, στα ίχνη Εκείνου.
Η αποκοπή του ιδίου θελήματος και η υποταγή, η υπακοή στο θέλημα
του Θεού και του αδελφού, υλοποιεί το
Παύλειο ένταλμα.
Η αποταγή της αυταρέσκειας, της φιλαρέσκειας,
αλλά και της ανθρωπαρέ-σκειας και η αποδοχή της Θεαρέσκειας, είναι κινήσεις
σωστικές.
Η αποβολή του ιδιοτελικού θελήματος και
δικαιώματος και η μεταμόρφωση των παθών, σηματοδοτούν την αναγέννηση του
ανθρώπου σε πρόσωπο, την επίτευξη του προορισμού της σωτηρίας, την αποδέσμευση
από την τυραννία του άγχους και της ανασφάλειας.
Η κενωτική αγάπη είναι Θεϊκή επιταγή,
κατά το πρότυπο του Λόγου.-
ΑΣΤΕΡΕΣ ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ
7/6 ΟΣΙΟΣ
ΠΑΝΑΓΗΣ ΜΠΑΣΙΑΣ
Την Οσιακή Χορεία απαρτίζουν όσοι
αγάπησαν πολύ τον Κύριο, αφιερώθηκαν
ολοκληρωτικά σ'Εκείνον,και τον ακολούθησαν αμετάκλητα, με αυταπάρνηση και
άρση του προσωπικού
σταυρού.
Ανάμεσά τους και
ο Όσιος Παναγής ο Μπασιάς.
Γεννήθηκε
στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας, το 1801
μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και επιφανείς
τον Μιχαήλ Τυπάλδο - Μπασιά και την Ρεγίνα Δελλαπόρτα. Γαλουχήθηκε με τα
νάματα της Ορθόδοξης πίστεως, αλλά και
με πλατιά μόρφωση: Εκμάθηση ξένων γλωσσών: Ιταλικά, Γαλλικά, Λατινικά, καθώς
και κατάρτιση στην Φιλο-σοφία και
Θεολογία.
Σε
μικρή ηλικία χειροθετείται Αναγνώστης.Διορίζεται
και Διδάσκαλος και διακονεί αυτό
το λειτούργημα άριστα. Διδάσκει τους μικρούς, αλλά και
τους μεγάλους, ενισχύοντας το
ορθόδοξο φρόνημα, ασφαλίζοντάς
τους από ύπουλες ανορθόδοξες
επιβουλές.
20ετης
μένει ορφανός από πατέρα.Η κλίση του
για τη βίωση της ισάγγελης πολιτείας
έμφυτη και ο πόθος του διακαής.Οι Μεγάλοι Ασκητές: Άγιος Γεράσιμος και
Άγιος Άνθιμος γίνονται
πρότυπά του προσκλητικά
και προκλητικά. Εγκαταλείπει τα
πάντα και βρίσκει το παν. Στο
μικρό νησί Ξηροσκόπελο, τόπο εξορίας
κληρικών από τους Άγγλους, μεταβαίνει, για λίγο διάστημα, καθ'ότι οι μητρικές ικεσίες και
η απροστάτευτη αδελφή τον
κάμπτουν και επιστρέφει κοντά τους. Και
εκεί συνεχίζει τον επίπονο
ασκητικό αγώνα, με έντονη εγρήγορση, αδιάλειπτη
προσευχή και πάλη κατά των τριών εχθρών:"Διαβόλου, εαυτού και κόσμου".
Το 1836
μ.Χ. χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος, από τον Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή,
μετονομαζόμενος Παΐσιος. Λειτουργός
του Υψίστου πλέον διακονεί στο εξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πλατύ Γιαλό
και συγκεντρώνει πλήθος λαού
του Θεού, για να ακούσουν τα
πύρινα κηρύγματά του, για να μετέχουν
στην αναίμακτη Θυσία.
Η αγάπη
του προς τον Θεό μεταφραζόταν σε μία αφειδώλευτη προσφορά αγάπης στους
συνανθρώπους, δια της ελεημοσύνης,της ένθερμης
συμπαράστασης σε κάθε
αδύναμη ύπαρξη. Ο Κύριος
ευαρεστείται από τη
βιοτή του πιστού δούλου Του
και του επιδίδει το χάρισμα
το προφητικό, αλλά και το θαυματουργικό.
Η φήμη του γνωστοποιείται πλατιά, αλλά ασφαλίζεται από τον εγωϊσμό με την προσποίηση της" κατά Χριστόν σαλότητας".
Στις
21 Μαΐου 1864 επιτελείται η Ένωση της
Επτανήσου με την Μητέρα Ελλάδα και
αυτό τον χαροποιεί, καθ' ότι έδωσε μάχες για τη διάσωση της
Ορθόδοξης Παράδοσης.
Ο
Κύριος τώρα τον επισκέπτεται και διά της πενταετούς ασθενείας. Υπομένει
όμως δοξολογικά τη δοκιμασία, ενώ συνεχίζει να ευλογεί,
να καθοδηγεί, να ειρηνεύει, να συμβουλεύει, να διδάσκει με
το παράδειγμά του, τους επισκέπτες του. Αλλά
και την ανάρρηση στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο Αθηνών του Αρχιεπισκόπου Γερμανού
Καλλιγά προλέγει.
7Ιουνίου 1888 μ.Χ. Ένας Όσιος
εκδημεί προς τον Κύριο, για να
ευφραίνεται άληκτα στη Χορεία
των " δια Χριστόν σαλών".
Η ανακομιδή
των λειψάνων του
επιτελείται στις 6 Ιουνίου
1976 και τοποθετούνται στον
Ιερό Ναό Αγίου
Σπυρίδωνα Ληξουρίου, όπου και ο
τάφος του.
Η
κατάταξή του στο
Ορθόδοξο Αγιολόγιο
έγινε στις 4 Φεβρουαρίου 1986.
Η μνήμη του
τιμάται στις 7
Ιουνίου από
τους Χριστιανούς και επικαλούνται
τις
πρεσβείες του.
Μεγαλυνάριον
Τον του Ληξουρίου
γόνον λαμπρόν, Ορθοδόξων κλέος
Ιερέων υπογραμμόν, της Κεφαλληνίας αγλάϊσμα το
νέον, τον Παναγήν τον Θείον ύμνοις τιμήσωμεν.-
Ἀπό την ποιητική Συλλογή ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ Ελ.Α.Κλ.
ΑΟΠΛΟΙ
;
Οι μαχητές του
πολέμου
είναι ένοπλοι.
Όπλα μαχητικά,
αλλά και εφόδια
ψυχικά.
Εγγύηση,
για νικηφόρα έκβαση.
Οι Μαχητές
του αοράτου πολέμου
είναι εξοπλισμένοι;
Διαθέτουν την ΄΄πανοπλία του Θεού΄΄;
Διακατέχονται
από ακράδαντη΄΄πίστη΄΄,
ως ασπίδα;
Φέρουν
την΄΄μάχαιραν του πνεύματος΄΄
ως περικεφαλαία;
Έχουν ζωσθεί την΄΄αλήθειαν΄΄,
ως ζώνην;
Ενδύονται την΄΄δικαιοσύνην΄΄,
ως θώρακα;
Προφέρουν,
ως κατακλείδα,
την ΄΄προσευχή΄΄;
Τότε, η νίκη είναι βεβαία.-
ΕΝΑΥΣΜΑΤΑ
Ø Η
ταχύτητα της προσευχητικής απάντησης συνάρτηση
της ποσοτικής
ταπείνωσης
κατά τη μετάνοια.
Ø Η αγάπη και η ταπείνωση συνεπάγονται
την ενοχική αυτοσυνειδησία.
Ø Η
αναλγησία
της αμαρτωλότητας
συνεπακόλουθο της υπερηφάνειας.
Ø Η
αυτοδικαίωση απωθεί την Θεοδικαίωση.
Ø η
παρεμβολή του κόσμου οδηγεί στην αποβολή του Θεού.
Ø Οι δοκιμασίες ενεργοποιούν
τα πάθη και οδηγούν
στην αυτομεμψία.
Ø Οι θλίψεις
συντελεστές της διατήρησης
του ταπεινού φρονήματος.
Ø
ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ ΡΗΜΑΤΑ
Ζήλεια και φθόνος (Αγ.Δημητρίου Ροστώφ)
Ο ύπνος της ψυχής είναι η ζήλεια, ο φθόνος,που γεννιέται από την υπερηφάνεια.
Ø
Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για
την ευτυχία του εδώ στη γη.
Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο.Μη
ζητάς«θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπτουσι
διορύσσουσι και κλέπτουσι» (Ματθ.6,19).Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη
της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο
ένδοξο από τους ενδόξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που αποτα-μιεύει«θησαυρούς
εν ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει,και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν
ουδέ κλέπτουσιν» (Ματθ. 6,20).
Ø
Μη ζηλεύεις αυτόν που επαινούν και κολακεύουν οι
άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι
έπαινοι είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα
είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλοι. Σήμερα τα λόγια τους «γλυκύτερα υπέρ μέλι
και κηρίον» (Ψαλμ. 18, 11). Αύριο το
στόμα τους «αράς και πικρίας γέμει»( Ρωμ. 3, 14 ). Ζήλεψε λοιπόν το μεγαλείο
του αφανούς και αδόξου κατά κόσμον ανθρώπου της αρετής, «ου ο έπαινος ουκ εξ
ανθρώπων, αλλ ἐκ του Θεού» (Ρωμ. 2, 29).
Ø
Μη λιώνεις από τον φθόνο βλέποντας άλλους να
έχουν όσα εσύ δεν έχεις. Ο
δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα σε
ποιόν θα δώσει κι από ποιόν θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζητήσει,
τι θα δώσει και τι θα αφαιρέσει. «…
Η ουκ έξεστί μοι ποιήσαι ο θέλω εν τοις εμοίς;», λέει ο ίδιος στους εργάτες του
αμπελώνος που διαμαρτυρήθηκαν για την «άδικη» μεταχείρισί τους(Ματθ.20, 1 -16).
Ø
Η
ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. Απ αυτή την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να
εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ.
Ø
Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν
την ψυχή, σκοτίζουν
τη συνείδηση, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες,κλείνουν
τον ουρανό,ανοίγουν την κόλαση. «Ο μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστί
και εν τη σκοτία περιπατεί, και ουκ οίδε που υπάγει, ότι η σκοτία ετύφλωσε τους
οφθαλμούς αυτού» (Α Ἰω. 2, 11).
Από το βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ
ΑΛΦΑΒΗΤΟ»
